de hóckey, a baño frío, a excursión comunitaria e a pureza de espírito en xeral que a rodeaba. Winston tíñalles zuna a case todas as mulleres, mais sobre todo ás novas e bonitas. As mulleres, e especialmente as novas, sempre eran as máis ferventes seguidoras do Partido, as que tragaban todos os slogans, as máis afeccionadas a asexar e perseguir os heterodoxos; pero aquela rapaza dáballe a impresión de ser máis perigosa ca a maioría. Unha vez que se cruzaran no corredor, ela botáralle unha rápida mirada de esguello que pareceu atravesalo, e por un intre apoderouse del un terror negro. Ata lle pasou pola mente a idea de que podía ser unha axente da Policía do Pensar, aínda que non era demasiado probable, a dicir verdade. Con todo, sempre que ela estaba preto seguía sentindo un peculiar desacougo no cal se mesturaban medo e hostilidade. A outra persoa era un home chamado O’Brien, un membro do Círculo Interno do Partido que ostentaba un cargo tan importante e remoto que Winston tan só tiña unha idea moi vaga de en que consistía. Un murmurio percorreu durante un intre o grupo de persoas que estaban arredor das cadeiras ao veren achegarse a eles a funda negra dun membro do Círculo Interno do Partido. O’Brien era un home alto e corpulento, cun groso pescozo e un rostro duro, cómico e rudo. Malia aquela formidable aparencia, a súa actitude tiña un certo encanto, e o xesto que facía ao recolocar as lentes sobre o nariz desarmábao a un dun xeito indefinible e curiosamente civilizado. Aquel xesto podería lembrarlle a al-
16