Na haar middelbaar onderwijs startte Lieve Dewinter een opleiding verpleegkunde in Leuven. Ze behaalde haar bachelor diploma en besloot een bachelorna-bachelor spoedgevallen en intensieve zorgen te volgen. Ze ging van start op de afdeling intensieve zorgen in Gasthuisberg in Leuven. In 2008 besloot ze het roer om te gooien en schoolde ze zich om tot lector verpleegkunde. Zo kreeg ze vorig jaar in juli de vraag om via de Leuvense Universitaire Medische Ontwikkelingssamenwerking (LUMOS) haar koers richting deze voormalig Duitse, Britse en Franse kolonie te zetten.
Ik hoop dat er ooit een paus komt die zegt dat condooms gebruiken een vorm van preventie is
‘Ik had nog nooit vrijwilligerswerk gedaan en was nog nooit in Afrika geweest’, vertelt Lieve. ‘Ondanks LUMOS ons goed probeerde voor te bereiden en ik mijzelf ook goed voorbereid had, was de cultuurshock toch wel groot. Daar toekomen en die kloof zien tussen arm en rijk, dat was niet normaal. Na de landing op Douala, de culturele hoofdstad van Kameroen, moesten we nog een reis maken van dertien uur met een busje. En de dingen die je dan ziet langs de weg. De eerste uren geraak je niet uitgekeken. Je wilt al die beelden vastleggen. Zo moeilijk om dat te kunnen vatten, nu nog altijd eigenlijk. In Douala is het dan nog verstedelijkt, maar hoe verder we daarvan wegreden, hoe landelijker het werd. Ik wist dat de gezondheidszorg er zeker niet zo is als bij ons dus ik had een gericht programma uitgewerkt om te voorkomen dat ik daar les ging geven over iets dat niet aansloot bij hun leefwereld. Want dat was voor mij het belangrijkste. Voor de tijd dat ik daar was, wilde ik nuttig werk doen. Naast de lessen aan de zusters, heb ik ook geprobeerd om in het ziekenhuis te werken en mijn lessen daar te implementeren. Want in theorie leer je alles, maar in de praktijk moet het uiteindelijk gebeuren.
Acha
Het eerste onderwerp waarover ik les gaf, was wondzorg en een bepaald protocol rond honingzalf. Dat is een mengsel van honing en vaseline en heeft een goede werking op wonden. Ik heb de eerste dag aan de lokale apotheker gevraagd om dat mengsel te maken en ben dan na de les met mijn pot op stap gegaan door alle afdelingen van de kliniek. Ze zagen effectief het verschil tussen de wonde voor en na de zalf en zo heb ik hen overtuigd om die honingzalf te blijven gebruiken. Want je moet weten, pijn is voor hen acha. Dat is hun woord voor sterkte. Als ze iemand zien die pijn heeft en afziet dan zeggen ze acha. En dan denk ik nee, perdolan of dafalgan! De studenten rukken daar soms kompressen uit een wonde en zeggen dan acha. Ik heb hen geleerd dat ze honingzalf moeten aanbrengen op de wonde.
12 | lieve in Kameroen