JAARBOEK JONG VOLK 2021-2022

INTRO........

Voor het JONG VOLK JAARBOEK 2021 vroegen we 30 jongeren om een speech te schrijven voor de toekomst. Vanuit een persoonlijke ervaring - aan de hand van wat ze zelf zagen en beleefden in 2021, welke waarden en thema’s zij belangrijk vinden - schreven ze hoe de wereld van 2053 er volgens hen moet uitzien. Een speech voor zichzelf, voor een toekomstige generatie, voor de beleidsmakers, om te delen met vrienden… Het jaarboek is zo opgemaakt dat je de speeches kunt uitscheuren en adresseren. Delen delen delen dus, met iedereen die wil weten hoe het jong volk in Brugge de toekomst ziet!

#2021 was verrijkend, #2053 is hopelijk verademend. Er is geen andere manier om te beginnen dan eraan te beginnen. 2053 begint vandaag, zodat de geschiedenis zich kan herhalen. Als je de mogelijkheid had verwonderd te zijn in 2021, zal dat nog steeds lukken in 2053. De wereld naar de kloten? Mogelijk. Zoals het fameuze moment in ‘Bridge of Spies’ waarin Tom Hanks als advocaat een Russische spion verdedigt in tijden van Koude Oorlog en vraagt waarom hij zich nooit zorgen maakt. Zijn antwoord? “Why worry, would it help?”. Gemakkelijk gezegd denk je dan, natuurlijk is zoiets gemakkelijk gezegd. In tijden waarin alles stijgt: de huisprijzen, voedselprijzen, de temperatuur, de zeespiegel…. Hoe houd je het hoofd dan koel? Simpel: neem iedere dag een koude douche, luister naar motivational speeches op YouTube, mediteer, doe aan time-management, wees vegan, sport dagelijks een uur, leer 10 nieuwe life changing habits en alle andere overload die te vinden is op het verrijkende internet. Verrijkend, is het niet? En toch, en toch komt de zon iedere dag op, ook al zijn de wolken in je hoofd donker. Het woord is eruit, maar als er iets heeft gespeeld in het jaar 2021 is het wel het belang van mentaal welzijn. Opgesplitst is dat ‘wel’ ‘zijn’ of het zich comfortabel voelen in ‘het zijn’. Aan comfort ontbreekt het niet in 2021 en toch struggelen er zoveel mensen, jonge mensen, mensen met talenten die gebukt onder hun angsten niet langer weten wat talent inhoudt. Evolutionair gezien zijn we nog niet veel veranderd en het dierlijk systeem van overleven neemt nog altijd sterk de overhand. Aan rede de afgelopen eeuwen geen gebrek, maar beredeneren en emotie zijn twee verschillende dingen. In 2053, 32 jaar van nu, zal het dierlijk systeem nog steeds de evolutie van de tijd hebben doorstaan. De complexiteit van de wereld zal er niet op achteruitgaan, integendeel. Het is moeilijk in te schatten wat 2053 zal brengen. Toch is één iets van het grootste belang om te koesteren: hoop. Hoop die geen betrekking heeft op ijdelheid of valsheid maar hoop die ontspruit uit wat we vandaag al weten. Hoe ik wil dat 2053 er uit ziet? Dat we kunnen terugkijken op 2021 en zeggen “we hebben de kans gegrepen en zie wat het ons heeft gebracht”. Geen grote beloftes, geen revolutionaire verandering maar eerder de tijd nemen om stil te staan bij de wereld zoals het nu is. De problemen ervan erkennen. Zodat de speedboot, waar mensen nu met honderden tevergeefs proberen naartoe te zwemmen, een veerboot wordt. Waar mensen tijd hebben om stil te staan bij het zijn, het welzijn. Als we daartoe kunnen komen in 2053, dan kunnen we zeggen dat de stappen die we terugnamen eigenlijk stappen vooruit zijn. In dat 2053 wil ik leven, in dat 2053 wil ik zijn, welzijn.

GILLEMONMATTHIJS GILLEMONMATTHIJS GILLEMONMATTHIJS GILLEMON

MARJOLEIN

Mijn naam is Marjolein, geboren en getogen in Brugge. Ik zit in mijn laatste jaar humane wetenschappen in Atheneum Brugge. Volgend jaar zou ik graag journalistiek verder studeren in Gent of Brussel. Ik hou me graag bezig met schrijven, feesten en geef leiding in KSA Ten Rode Oostkamp.

2021 was voor mij een jaar vol klimaatactivisme, nieuwe vriendschappen, uitdagingen, maar ook soms tegenslagen. 2021 is ook het jaar waarin ik mijn laatste masterjaar start en moet denken aan een nieuwe toekomst. Wat wil ik later worden? Waar wil ik terechtkomen? Het zijn voor mij nog vragen zonder antwoord. Toch, als ik denk aan 2053, dan heb ik een beeld van hoe de wereld er voor mij zou moeten uitzien. Dit jaar rukte de Taliban op, waren de klimaatgevolgen ook hier duidelijk zichtbaar, verdienen vrouwen nog steeds minder dan mannen, leven mensen van andere etniciteit en huidskleur en leden van de LGBTQIA+ community nog steeds in een wereld van onveiligheid… Amanda Gorman bracht alles mooi in kaart met haar gedicht bij de inauguratie van Joe Biden: We’ve learned that quiet isn’t always peace, and the norms and notions of what “just” is isn’t always justice’. Zoals Gorman verder ook zegt, zouden ook voor mij al onze verschillen aan de kant moeten geschoven worden tegen 2053. Nu wordt nog veel te vaak moedeloos toegekeken hoe mensen benadeeld en bedreigd worden, voor wie ze zijn of waarin ze geloven. No more! Ik pleit voor gendergelijkheid, diversiteit en gelijke kansen voor wie dan ook, waar dan ook.

Gezondheid staat vanuit mijn persoonlijk leven en vanuit m’n opleiding ook heel vaak centraal. Fysieke en mentale gezondheid en welzijn zijn cruciaal, zowel voor jong als oud en zowel hier als aan de andere kant van de wereld. Mijn hart gaat sneller slaan van de vrijwilligers die bevolkingen helpen wanneer ze geen toegang hebben tot goede zorg. Zelfs tot in 2021 werden vele landen, bijvoorbeeld in Afrika, benadeeld in de verdeling van vaccins, in hygiëne…In mijn duurzame wereld is het jaar 2053 het jaar waarin die ongelijkheid niet meer bestaat. Er zijn tot nu ook nog heel veel stigma’s over talrijke aandoeningen en problematieken. Zeker mentale gezondheid krijgt niet de aandacht die het verdient. In mijn 2053 bestaat er ook een wereld waarin alles bespreekbaar is en niemand terugdeinst voor een moeilijk gesprek.

Klimaatrechtvaardigheid mag natuurlijk ook niet ontbreken. Vanuit onze pagina Climate Conscious, die we delen onder 7 vrienden, willen we vooral jongeren stimuleren actie te ondernemen tegen de klimaatverandering. Greta Thunberg is zeker een van onze inspiratiebronnen. Er wordt op politiek en economisch vlak te weinig ingegrepen om de klimaatopwarming een halt terug te roepen. Terwijl er drastische besluiten moeten komen, blijven velen hangen in een illusie dat het allemaal zo erg niet gesteld is met onze planeet. Anderen zijn zich dan wel weer bewust van de ernst van de zaak maar zijn verlamd door angst of weten niet waar te beginnen. Ik heb tot nu toe ook nog last van climate anxiety, maar ik probeer die wanhoop om te zetten in mijn activisme voor een gezondere planeet. Tegen 2053 hoop ik dat vele anderen ook hun angst kunnen veranderen tot klimaatactie. Het moto van onze groep is daarom ‘When leaders act like kids, the kids become leaders’. In 2053 zou ik willen zien dat niet enkel wij als gemotiveerde jongeren een steentje bijdragen voor het klimaat, maar dat iedereen helpt de toekomst ‘groener’ te maken. Ik wil onze positiviteit en ons activisme zien doorgroeien om tegen 2053 een evenwicht te zien tussen mens en natuur zonder uitputting van de grondstoffen en leefomgeving.

Deze thema’s zijn voor mij van belang om van een heel mooi 2053 te spreken. Andere zaken zoals onderwijs op maat, dierenwelzijn, innovatie… zijn natuurlijk ook heel belangrijk! Mijn 2053 is een jaar van verdraagzaamheid, geluk en welzijn, en dit op een duurzame manier als mogelijk.

ELINA KEIRSEELINA KEIRSEELINA KEIRSEELINA KEIRSEELINA KEIRSEELINA KEIRSEELINA KEIRSEELINA KEIRSE

Ik ben Elina Keirse, 22 jaar en laatstejaars studente biomedische wetenschappen aan de KU Leuven. Samen met 6 vrienden hou ik me bezig met onze website en Facebook- en Instragrampagina Climate Conscious om ons klimaatactivisme een vorm te geven en jongeren aan te zetten tot actie. Als ik even wat ontspanning wil hebben, ga ik graag in de zetel zitten voor een toffe serie of leef ik me graag uit met vrienden.

ELINA KEIRSEELINA KEIRSEELINA KEIRSEELINA KEIRSEELINA KEIRSEELINA KEIRSEELINA KEIRSEELINA KEIRSE

Brugge is een prachtige culturele stad waar we trots op mogen zijn. Het Brugse culturele landschap wordt getekend door een uitgebreid patrimonium, verscheidene musea die bezoekers uit het binnen- en buitenland trekken, en de diverse cultuurhuizen die voor een gevarieerd programma zorgen. Ook de Brugse jongeren beginnen meer en meer hun plaats op te eisen in de stad. Zo reikt de Tank over de Burg, het hart van Brugge, wordt het straatbeeld getekend door kleurrijke muurschilderingen, kunnen skaters vertoeven op verschillende skateparken, en zo veel meer.

Jongeren blijven ook weer meer in Brugge, en geven zo de stad mee vorm. Verscheidene jongerenorganisaties werden in het leven geroepen zoals Kunstenal, Colada, BOAS, en we hebben nu ook onze eigen club, Club Stout. Toch hoop ik in de toekomst te mogen zeggen dat de jeugd nog aanzienlijker aanwezig is in het stadsbeeld.

Meer nog hoop ik dat er een volledig nieuwe jongerensite gecreëerd wordt. Een ware creatieve vrijplaats voor jongeren. Een vrijplaats waar we samen projecten op kunnen starten, kunnen samenwerken, en vooral kunnen experimenteren en groeien. Meer nog, een ontmoetingsplaats voor jongeren, waar we ideeën kunnen uitwisselen, en kunnen leren van elkaar. Ook allerhande culturele praktijken zouden op deze plaats kunnen doorgaan. Je zou er iets kunnen drinken, of luisteren naar een optreden, een tentoonstelling van jonge Brugse kunstenaars bezoeken, of er een atelierwerking hebben.

De jeugd moet niet verdoken zitten, maar kan op één plaats, prominent aanwezig zijn in het stadsbeeld.

Iedereen moet er ook welkom zijn, ook de toeristen moeten richting deze plaats worden getrokken. Zo kan het toeristische aanbod van Brugge ook worden verrijkt met hedendaagse artistieke realisaties van de Brugse jeugd.

Laten we samen onze vrijplaats opeisen!

#2021: Rustig mochten we er weer aan beginnen. Het is in deze tijd belangrijk om groter genot te beleven in kleinere dingen. Vertragen naar het grootst toegestane, haalbare tempo. Dit alles geeft ons veel tijd om na te denken… over hoe we het beter kunnen doen. Spaarzamer zijn betekent dat we meer kunnen hebben. Want dit is ook mijn wereld.

#2053: Mijn oude lichaam zal me verplichten het rustiger aan te doen.

Hopelijk zijn we erin geslaagd - wij, jullie, ik, de mensheidons rommeltje op te ruimen. Te ordenen. Te sorteren. Eigenlijk alles te fiksen.

Dit is mijn droom voor de toekomst: “En ze kennen niets anders”, pfff wat bedoelen die vijftigers toch met zo’n uitspraken? Of deze dan: “Het was nipt, en het is niet zoals het vroeger was, maar het is toch nog goed”. We lachen.

Ik beëindig de Neuralink oproep en ga verder met mijn gedachten. Ahja, dit is ook mijn wereld nu.

Ping!

Ik krijg een melding binnen dat de biogas-E aan halve prijs staat. Ik haast me op mijn scooter naar de dichtstbijzijnde metaanboerderij. Voor ik arriveer word ik wakker in een koude kamer.

Een kamer die koud is omdat ik tracht zo weinig mogelijk fossiele brandstof te gebruiken. En, er is nog niet veel alternatief.

BRECHT

Een impulsief persoon die op zijn buigekvoel handelt. Ik zet mij in om mensen rondom mij een fijne dag te bezorgen. Het liefst van al ben ik bezig met leren hoe dingen gemaakt zijn en hoe je ze zelf maakt.

2021 was een jaar van onszelf rekken als een elastiekje, en blijven rekken, tot de rek er voor sommigen uit bleek. Ik zag in mijn praktijk veel meer jongeren met sociale angsten, depressie en eetstoornissen.

Door de grote omvang van dit probleem liet dit de politiek niet koud. De nare bijsmaak die 2020 naliet, maakte evenwel de weg vrij voor mooie ideëen in 2021. Nooit eerder was mentale gezondheid zo sexy en commercieel. Belgische politici strooien beloftes en budgetten in het rond.

Ik leer dagelijks bij van mijn cliënten. Zo hoor ik dat Tiktok roodgloeiend staat van de mentale gezondheidschecklisten en filmpjes.

Jongeren voelen zich er verbonden en taboes worden taboe. Een enkeling komt op consultatie na een zelfdiagnose.

Via Tiktok te weten komen dat je niet lui bent maar een depressie hebt, kan levens redden. Prachtig. Maar misschien heb je geen ADHD, en laat je aandachtsspanne je eerder in de steek door je liefdesverhouding met je smartphone?

Een modern fenomeen met zijn voor- en nadelen.

In de zomer van 2021 hebben we allemaal ergens opgevangen dat er wat bewoog bij de psychologen. Vanaf september betaalbare sessies voor iedereen (4 tot 11 euro), hoera!

Even een reality check. Vanaf januari 2022 zou dit project meer vorm krijgen. Eigenlijk gaat dit over een proefproject waar er niet voldoende budget is om alle psychologen aan te laten deelnemen. En niet elke cliënt zal kunnen geholpen worden met deze centen.

Het reeds beschikbare gratis of goedkope aanbod van CGG’s, ELP’s, Tejo,... is bij velen niet gekend. En wie er wel geraakt, stoot op wachtlijsten.

Wist je dat angstremmers of antidepressiva per drie maand enkele euro’s kosten?

Drie maanden therapie kost gemakkelijk 360 euro, hiervan krijg je als meerderjarige ongeveer 60 euro terug. Zonder bijwerkingen, in tegenstelling tot medicatie.

Ik schrijf op 6 december 2053 in mijn brief naar Sinterklaas dat het zo fijn zou zijn als echt iedereen op consultatie bij de psycholoog kan komen, zonder scrupules. Net alsof we naar de kinesist of de huisarts gaan - is het contrast tussen geest en lichaam niet zo passé?

Met kerst dat jaar vraag ik onder de kerstboom een pakje met psychologische gezondheidszorg. Eentje dat qua budget evenveel mag wegen als de medische hulpverlening. Dat men niet meer lakentjetrek doet met budgetten, waardoor de versnippering van projecten vervalt. En dat mensen dan ook weten waar ze terecht kunnen.

In 2053 fluister ik naar de tandenfee dat ook diegenen die het financieel moeilijk hebben binnen de paar weken een eerste gesprek kunnen krijgen. Dat therapie geen luxe maar een basisrecht is. Net zoals het een evidentie is dat iedereen naar de huisarts kan.

In #2053 doe ik met evenveel hoop en plezier hetzelfde werk. Maar krijg ik mensen over de vloer die er nu niet geraken.

“Kies een job waar je van houdt en je zult nooit een dag in je leven werken.”

In de afgelopen jaren ben ik van een enthousiaste, idealistische, gretige student veranderd in een uitgeputte, twijfelende, gedesillusioneerde werknemer. Ik had zoveel dromen en hoop voor het werkleven, het volgende - en langste - hoofdstuk in mijn leven. Hoe kan de realiteit, en die van vele leeftijdsgenoten, deze attitude aan diggelen slaan?

Als jij al lang in het werkleven staat, vind je dit misschien een naïeve bemerking. Jij hebt dit waarschijnlijk lang geleden ontdekt, maar ook jij zou een verandering moeten gemerkt hebben in de afgelopen vijf à tien jaar. We werken misschien niet meer uren, maar we werken meer in die uren. Herken jij het niet? Mogelijks ken je wel iemand die dit ervaart. Ik ken er alleszins heel wat. Een hele resem twintigers en dertigers die gedesillusioneerd en leeggezogen in burn-outs belanden en zich dan schamen ‘omdat ze het niet aankunnen’ terwijl het niet aan hen ligt, maar aan een ziek systeem. De publieke sector is onderbemand en onder-erkend en vaak onder een regime van incompetent management en politieke spelletjes, iets waar ook de privésector niet van wordt vrijgesteld. ‘Doe die opdracht dit weekend nog maar’, vrijwillig natuurlijk want ‘wij werken resultaatgericht.’ Bewijs je maar, vecht voor een positie en dank ons op je knietjes als je een kans krijgt. Klaag niet, geef je mening niet, je kan elk moment ontslagen worden, maar dat maakt het spannend, niet?

Meer cases, meer cliënten, meer projecten, meer klanten. ‘Efficiëntie’, ‘stressbestendigheid’, ‘flexibiliteit’ - droomjob.

De werkdruk ligt hoger dan ooit, we moeten ons in de meest onmogelijke bochten wringen om ‘flexibel’ te zijn, steeds paraat te staan en vergeet maar helemaal de werk/privé balans. In het afgelopen jaar zag ik de één na de andere leeftijdsgenoot in elkaar tuimelen, mezelf incluis. Grote dromen, grote hoop, alles geven en uiteindelijk verslagen binnen de 2 jaar. En waarom?

Wij willen leven. Wij willen meer uit ons leven halen. We nemen momenteel zelfs genoegen met een halftijdse, vier vijfden, minder loon. Het is geen trend, het is een noodzaak. De druk, de zware lasten die wegen op de pilaren van ons ouderwetse arbeidssysteem doen ze nu al barsten en kraken. We zullen op zoek gaan naar alternatieven. Het zal geen kwestie zijn van willen, maar van moeten. En na de woelige jaren zullen we komen tot een ander concept over leven en werken. Een maatschappij waar we niet enkel ‘productief’ horen te zijn, waar we én tijd genoeg hebben voor onszelf én een woonst kunnen betalen. Een werkleven dat niet overwoekerd geraakt door langdurige stress en alle lichamelijke en mentale schade die dit aanricht. Wij willen opstaan met een creatief idee, een gevoel van zinvolheid en eigenwaarde.

In #2053 werken we omdat we willen We bestaan in balans We worden niet geleefd. Wij leven.

JOKE NEELSJOKE NEELSJOKE NEELSJOKE NEELSJOKE NEELSJOKE NEELSJOKE NEELSJOKE NEELSJOKE

JOKE

Een jonge, creatieve feministe met zowel strijdvaardigheid als cynisme in zich. Ik denk vaak na over het leven en zoek naar mijn plaats in de wereld. Een zoektocht vol existentiële vragen, maar bovenal één naar verbinging met anderen en mezelf!

JOKE NEELSJOKE NEELSJOKE NEELSJOKE NEELSJOKE NEELSJOKE NEELSJOKE NEELSJOKE NEELSJOKE NE

#2021 was een individueel verschillend jaar voor iedereen, maar waar we allemaal hetzelfde katerige gevoel aan overhielden. Soms positief, soms negatief.

#2021 was een wervelwind waarin we dachten de deuren terug open te gooien, en onze longen terug te kunnen vullen met alle deugden van het leven. Maar we bleven haperen en de deur viel dicht op onze neus, harder dan verwacht. Auwch.

#2021 was een grap waar we om lachten met de tranen in de ogen.

#2021 was inspiratievol en er was zoveel mogelijk dat niemand meer iets durfde, uit vrees dat er verkeerde keuzes gemaakt werden.

#in 2021 was er hoop die telkens de kop in werd geslagen, zo hard dat we er een (denkbeeldige) hersenschudding aan overhielden.

Laten we ervan uitgaan dat we zowel individueel en als samenleving geleerd hebben uit #2021. Tegen #2053 zouden we uit onze fouten moeten geleerd hebben, maar als we iets leren uit de geschiedenis is het dat we ons jammer genoeg te vaak en meerdere keren stoten aan dezelfde steen.

#2053 zou een wervelstorm moeten zijn waar we onze longen kunnen vullen met schone lucht, vrij van pandemieën.

#2053 zou geen grap moeten zijn zodat we kunnen lachen zonder tranen in onze ogen. En als er dan toch tranen zijn, laat het er dan van blijdschap zijn.

#2053 zou ons nu moeten inspireren, om de juiste keuzes te maken.

#2053 zou (niet) hoopvol moeten zijn, met de hoop dat onze hersenschudding in 2022 al genezen is en we onze hoopvolle gedachten meteen in daden omzetten. Maar dan valt het dubbeltje op zijn kant want zonder hoop is er geen toekomst.

SARAH STOCKX

SARAH STOCKXSARAH STOCKXSARAH STOCKX

SARAH

SARAH

Een spring in het veld, die graag luidkeels discussieert over van alles en nog wat. En dat alles met een Chimayke in de hand!

SARAH STOCKXSARAH STOCKXSARAH STOCKXSARAH STOCKXSARAH STOCKXSARAH STOCKXSARAH STOCKX

Een woordje aan de media in 2053

Er viel mij de laatste tijd wat op in het medialandschap. Vroeger had de (traditionele) media de functie om mensen te informeren - JUIST te informeren. Het was ook de enige manier om iedereen te bereiken. De krant, de radio, de tv,... alles had een bepaalde geloofwaardigheid. Het nieuwsanker was je go to bron naar alles wat letterlijk vers van de pers kwam. Maar, kijk waar we nu beland zijn. Facebook - en inclusief zijn HLN-comments - is onze nieuwe bron van informatie. Dat merk je meer dan ooit in onze samenleving. Zeker wanneer het om COVID-19 gaat, dan zijn we opeens allemaal een Marc Van Ranst of een Steven Van Gucht. Zelfs mijn oma (met al haar levenswijsheid) leest vaak enkel clickbait krantenkoppen en refereert al naar Facebook om de mening van de neef van de buur van de supermarktkassierster klakkeloos over te nemen. (Facebook)posts van kranten- of nieuwsdiensten schrijven nu eenmaal vaak sensationele titels die nog vaker (uitgesproken) reacties uitlokken. Begrijp me niet verkeerd, iedereen heeft zijn mening en die mag uiteraard gedeeld worden, maar is het niet fout dat de media zo’n dingen vaak gaan uitlokken door uitdagende captions of clickbait-krantenkoppen?

De media willen niet meer juist zijn, maar snel zijn, EERST zijn. HLN, Het Nieuwsblad, De Morgen,...wie eerst is, heeft de meeste likes, clicks of views (of daar hopen ze toch op). Het is jammer dat het daarover hoeft te gaan en niet om de burger juist te informeren.

De media en het nieuws zijn niet langer onze eerste contactbron. Dat zijn we nu zelf geworden. Tegenwoordig kan iedereen overal zijn hele leven kwijt met één klik. Hops, het staat online! We informeren, amuseren, ontroeren elkaar - of het nu juist is, kwetst of relevant is, doet er niet langer toe. We zijn onze eigen journalist geworden. Dat kan positief zijn, maar ook negatief. Het hangt ervan af hoe je het bekijkt natuurlijk. We kunnen nieuwsberichten zelf ondersteunen door een video in te sturen over hoe we als inwoner van een eiland een vulkaan zagen uitbarsten, maar aan de andere kant circuleert er op die manier (als eigen journalist) ook vaak fake news.

De media in zijn geheel is een complex gegeven, maar ik hoop, beste mediamensen, dat er tegen het jaar 2053 wat meer geloofwaardigheid rond het nieuws hangt. Dat niet elk medium iets publiceert op een andere manier, maar dat mediabedrijven samenwerken om wat juist is naar voren te schuiven. Het nieuws hoort objectief en onpartijdig te zijn. Een opdracht waar minder en minder in geslaagd wordt. Spijtig, maar het is nog niet te laat. 2053, alle hoop ligt bij jou en bij de mediamensen van de toekomst.

Dus beste media: doe je best, het gaat ook om jouw toekomst.

2021 was het jaar waarin ‘de zaak Dutroux’ nog eens van onder het stof werd gehaald. Een zaak die jaren geleden het land in rep en roep zette, maar waarvan in 2021 nog bitter weinig overblijft. Om te weten hoe het in 2053 zou moeten zijn, neem ik jullie even mee naar 1996. Het jaar waarin er iets revolutionair gebeurde. Voor het eerst werd er een schaap gekloond. Dolly zorgde voor het begin van een vooruitstrevende periode. Maar ook de 101 Dalmatiërs werden in dit jaar geboren. Een film die we de dag van vandaag nog altijd kennen en waarvan we nog iedere dag kunnen genieten. Maar niet alles was in dat jaar zo positief. Op dinsdag 27 februari 1996 vond er in Nazareth een kettingbotsing op de E17 plaats. Meer dan 200 voertuigen raakten betrokken door een enorme mistbank. 1996 was ook het jaar waarin een eind kwam aan de gruwelijke daden van Marc Dutroux. Na meer dan een jaar werd de hoop van ouders zonder aarzelen met de grond gelijk gemaakt. Zelf ben ik pas geboren in 1998, maar toch wil ik hier even wat meer aandacht aan besteden. Ieder jaar opnieuw worden we geconfronteerd met de aanval op de WTC torens. 9/11 is een begrip dat ieder kind en iedere jongvolwassene kent. Ieder jaar opnieuw hebben we het hierover met kinderen in de klas. Zo een belangrijke gebeurtenis uit de geschiedenis mogen we niet vergeten. Maar vraag aan kinderen en jongvolwassenen wie Marc Dutroux is en wat hij heeft gedaan en de antwoorden zullen mager en triest zijn. Meer dan “een man die verschrikkelijke dingen heeft gedaan” zal je als gemiddeld antwoord niet krijgen. Ik pleit ook schuldig. Ik wist van zijn bestaan en ik wist in grote lijnen wat er allemaal was gebeurd, maar ook niet meer dan dat. Door de afleveringen van “als je ons kon horen” zijn mijn ogen echt open gegaan. Ik ken nu het volledige verhaal en dit zijn niet enkel zijn daden, maar ook de daden van de politie en alle betrokken partijen. Ook dit is een belangrijke gebeurtenis uit de geschiedenis die we niet zomaar mogen vergeten. Waarom besteden we hier niet jaarlijks aandacht aan? Niet om Marc Dutroux even in de verf te zetten, maar om An, Eefje, Melissa en Julie niet te vergeten. Om ervoor te zorgen dat zij niet voor niets gestorven zijn. Ik hoop dat we in het jaar 2053 nog steeds over hen praten, zodat ze toch nog een beetje bij ons zijn. Dat de liefde voor hen heeft gewonnen van de haat voor Dutroux.

Elise is leerkracht in het 5e en 6e leerjaar. Ze zet zich hard in om alle soorten thema’s bespreekbaar te maken en maakt er haar missie van om dit ook bij haar leerlingen aan te leren.

Als creatief persoon in Brugge vraag ik mij af waar we in de toekomst zullen staan. Opdit moment zit er heel veel potentieel in. Wij kunnen heel veel doen en kunnen nog meer doen dan waar we nu mee bezig zijn. Er zijn nog zoveel jonge talentvolle mensen nog niet ontdekt. Ik vind het belangrijk dat in de toekomst Brugge meer en meer een creatieve hotspot wordt voor jongeren. Een open community waar er veel vermenging kan zijn tussen verschillende media. Media waarin we elkaar continu kunnen inspireren.

Als persoon wil ik graag in de toekomst met heel veel enthousiasme terugkijken naar het verleden, maar ook vooruitblikken naar de toekomst die ons tegemoet staat. Een toekomst waarin we alles mogen, alles kunnen, alles doen. Een toekomst waarin er geen gezaag, gejammer, frustratie over de kleine dingen is. Een toekomst waar we niet teveel moeten stilstaan bij diversiteit, inclusie, identiteit, klimaat en CORONA! De tijd zal iedereen wijzer maken in deze situatie. Ik merk vooral in de jongere generatie dat er een gevoel dreigt van prestatie en je beste beentje voor te zetten. Zeker als je nog maar begin 20 bent. Het gevoel overvalt mij dat je moet weten wat je wil doen met je leven. Je moet weten hoe je alles moet aanpakken en wanneer je dat zal doen. Terwijl ik soms gewoon met mijn hoofd een beetje wil wegdwalen en liever leef in het nu. Het nu is voor mij belangrijk en de toekomst komt later wel. Vandaar dat het voor mij heel moeilijk is om te schrijven over wat ik heel graag wil later. Ik denk dat opnieuw tijd dat moet uitwijzen. We zien wel!

Ik ben een creatief persoon die altijd op zoek gaat naar een nieuwe uitdaging. Ik wil graag mensen nieuwe dingen bijbrengen. Zelf ben ik fotograaf en grafisch vormgever, dus voor mij is creatief bezig zijn mijn day to day business.

#2021 was stilzwijgend, #2053 zou spraakzamer moeten zijn. Eén op de drie Belgen krijgt tijdens haar of zijn leven te maken met psychische problemen, en toch hangt er nog veel te veel taboe rond dit thema. Als we psychisch door een moeilijke periode gaan, waarom durven we dat dan niet zeggen?

Er is niets mysterieus aan psychische klachten. Het zijn mensen zoals jij en ik die worstelen en ze verdienen een menswaardige behandeling. Net zoals we naar de dokter gaan als we ons fysiek ziek voelen, zouden we ook naar een psycholoog moeten gaan als we ons mentaal niet oké voelen. Te vaak overheerst de onterechte overtuiging dat een psychisch probleem “wel zal overwaaien” als je de tijd zijn werk laat doen. Af en toe gebeurt dat ook - net als bij lichamelijke aandoeningen - maar dikwijls is er wel degelijk professionele hulp nodig. En als die hulp uitblijft, kunnen bepaalde problemen escaleren

Het is moeilijk om te praten over je psychische problemen. Daardoor blijven veel mensen er heel lang mee rondlopen. Ze zijn bang het perfecte plaatje te bederven en laten de wereld een glimlach zien, terwijl ze vanbinnen huilen. En daardoor worden ze steeds kwetsbaarder en wordt herstel steeds moeilijker. Integratie van de geestelijke gezondheidzorg in onze maatschappij moet vanzelfsprekend zijn.

We hebben nog veel werk voor de boeg. We hebben nog enkele belangrijke jaren te gaan. Maar ik geloof dat in 2053 het mysterie doorbroken zal zijn. Dat het als normaal beschouwd wordt om naar een psycholoog te gaan, dat het normaal wordt om openlijk te praten over je psychisch welzijn, dat het normaal wordt om te zeggen dat je je even niet oké voelt.

ROXANNE

Ik ben Roxanne Wildemauwe, 24 jaar, wonend in en verliefd op Brugge. Daarnaast ben ik bijna afgestudeerd als sociaal werkster. Ik kan niet wachten om me te smijten in het werkveld en echt iets te betekenen!

Het is 2053, en vrouwen mogen zich eindelijk kleden hoe ze zelf willen, zonder enig commentaar. Hoofddoeken, bikini’s of zelfs driekwartsbroeken doen geen wenkbrauwen meer fronsen. Wereldwijd wordt er ingezet op de veiligheid van vrouwen. Wij moeten ons geen zorgen meer maken wanneer onze dochters ’s avonds op straat lopen.

Het is 2053, en de oververhitte woningmarkt is verkoeld. Er zijn structurele oplossingen die zowel kopen als huren goedkoper (en menselijker) maken. Onze kinderen kunnen zorgeloos op zoek gaan naar een dak boven hun hoofd.

Het is 2053, en multinationals dragen hun steentje bij aan de klimaatstrijd. Bedrijven doen niet meer aan greenwashing, maar betalen hun belastingen tijdig. De overheid gebruikt dit geld om hun klimaatbeleid te ondersteunen. Wereldleiders doen meer dan enkel een centje gooien in de Trevifontein.

Het is 2053, en geschiedenisboeken zijn niet meer monotoon. De Middeleeuwse periode draait niet enkel meer rond de pest en de heksenjachten in het perifeer, grijs Europa. Er is aandacht voor de Zijderoute, de Arabische culturele invloeden, het begin van het Ottomaanse Rijk en talrijke andere kleurrijke gebeurtenissen. De dekolonisering van de geschiedenis, en dus de samenleving, is een prioriteit.

Het is 2053, en het hoogste goed van België is vrije meningsuiting en keuzevrijheid. Iedereen heeft het recht op zijn eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten. Verschillende meningen betekenen nog altijd dat je kan praten en luisteren, maar vooral luisteren.

2053 wordt een werk van lange adem, maar samen zullen we er geraken. We hebben 30 jaar om het onmogelijke mogelijk te maken. Wij zullen het heft in handen nemen.

HASNA & AN AËL

Mijn naam is Hasna. Ik studeer Conclift & Development aan de UGent. Daarnaast ben ik on dervoorzitter van de studentenvereniging Engage waar we studenten kritisch leren naden ken. Ik leer zelf supergraag dingen bij, maar ook af. Hallo, ik ben An Aël. Ik ben een actief persoon en heb nood aan veel beweging, want anders kan ik geen weg met mezelf. Ik studeer Gender en Diversiteit aan de Universiteit van Gent. Ik probeer zoveel mogelijk bij te leren over de maatschappij en de geschiedenis ervan. Op die manier kan ik mijn eigen kleine wereldje verbeteren.

Bij gebrek aan een glazen bol is het moeilijk om te verwoorden hoe en of 2053 beter kan worden dan 2021. In 32 jaar kan er héél wat veranderen. Daarom blik ik, in deze speech voor de toekomst, eerste eens 32 jaar terug.

In 1989 werd Samson en Gert voor het eerst uitgezonden op tv, gaat het Internationaal Verdrag voor de Rechten van het Kind van kracht, valt de Berlijnse Muur, ontstaat de commerciële omroep VTM, etc.…

Allemaal belangrijke gebeurtenissen die nu o zo vanzelfsprekend lijken en ons leven in 2021 maken hoe het nu is (behalve Samson en Gert dan, alhoewel… ;)). En zo gaan er tussen 2021 en 2053 ongetwijfeld opnieuw veel belangrijke dingen gebeuren die we dan ook vanzelfsprekend zullen vinden.

Dus wie weet waar wij binnen 32 jaar zullen staan? Er zijn zoveel zaken waarvan ik vind dat ze nog moeten veranderen tegen 2053. Dat gaat van klimaat, tot vrouwenrechten, minder dierenleed, gelijke kansen, … Té veel om op 1 A4-tje kwijt te kunnen ;).

Toch is er één iets waarvan ik hoop dat het helemaal anders zal zijn in 2053. COVID-19 of course. Na twee jaar vol mondmaskers, lockdowns en ontsmettingsgel mag het wel eens gaan stoppen. Maar zoals ik al eerder schreef, heb ik geen glazen bol.

Waar zou ik willen staan en wat zou ik willen bereiken of zien bereikt worden door anderen? Eerst en vooral een einde aan de me first-movement. Een beweging waarin mensen onzelfzuchtig anderen bijstaan en/of helpen. Eén van de mooiste momenten die ik graag zie is het moment waarop jongeren het oude dametje of mannetje helpen met boodschappen dragen of inladen. Dit zijn momenten waarin we als mens het meest groeien en moeten in doorgroeien. Elkaar helpen en met elkaar praten zelfs als we er niet om vragen, een kleine ‘hey, alles goed met je?’ kan oh zoveel doen en hierbij spreek ik uit eigen ervaring. Tegen 2053 zou het utopisch zijn als we klimaatproblemen, mentale struggle, armoede enz uit de wereld konden helpen, but let’s face it, that’s not gonna happen. Wat ik zie tegen dan of hoop te zien is groei en vooruitgang op al deze vlakken en zoveel meer. Laat jonge mensen nu hun droom waarmaken, laat de voorrang op diploma of ervaring geen vereiste meer zijn bij sollicitaties maar kijk naar de drang en let op de kracht die ze uit hun hart laten komen om hun droomjob te bereiken, om hun doelen waar te maken. Ik verlang naar een wereld waarin ik vriendinnen en lief vrij kan laten uitgaan en gaan en staan waar zij dat willen zonder me zorgen te moeten maken. Dat hierover wordt geëduceerd in het onderwijs, dat moeders/ vaders hierop hameren van jongs af: BE KIND, HAVE RESPECT. Dit voor iedereen losstaand van hoe zij zich identificeren. Een toekomst waarin ik niet ’s nachts om 3u uit bed word gebeld om iemand op te halen uit angst voor intimiderende individuen. Chadwick Boseman zei het ooit: “Het enige verschil tussen een held en de schurk is dat de schurk ervoor kiest om die macht te gebruiken op een manier die egoïstisch is en andere mensen kwetst.”

Laat ons elkaar helpen, niet afbreken. Laat ons meer projecten opstarten die het klimaat vooruithelpen, gender-equality een normale zaak maken, mentaal welzijn meer ondersteunen. Dat is wat ik wil en ergens verwacht van 2053. Maar dit kan enkel door de generatie die nu de toekomst vormt en de generaties die eraan komen. Laat ons samen nu en de komende decennia alle beloftes die gemaakt worden door ons allemaal ook effectief waarmaken. We can do it and we will do it. Ollemolle tope.

KENNY VANDEN BROUCKEKENNY VANDEN BROUCKEKENNY VANDEN BROUCKEKENNY VANDEN BROUCKE -

KENNY

Caring omschrijft me denk ik het best. Ik sta altijd klaar voor mensen in nood en hecht veel belang aan de tijd die we in elkaar steken want tijd is iets waarvan we altijd net iets tekort komen. Altijd open voor een mopje en een goed gesprek met een zwaar biertje.

KENNY VANDEN BROUCKEKENNY VANDEN BROUCKEKENNY VANDEN BROUCKEKENNY VANDEN BROUCKEKENNY

2021 was verrassend 2053 zou kansrijk moeten zijn.

Vanuit persoonlijk standpunt zou het misdadig zijn om vanonder de corona-glazen-stolp te schrijven dat 2021 een mistroostig jaar was. De denkbare uitleg zou duidelijk maken dat 2021 eigenlijk reuze meeviel, volgestouwd zat met mooie herinneringen, opmerkelijke gebeurtenissen en dus absoluut géén fanatiek scheurkalenderen-tot-het-nieuwe-jaar-gedoe was. Het gevolg van onder meer een bescheiden uitbreiding die mijn sociale kring kende en de wonderlijke impact die zoiets heeft op het leven van een twintiger. Soms lijkt het alsof de wereld voor mij begon in een jaar waar het voor vele anderen abrupt ophield. Dat persoonlijk geluk aanzwelt in een tijd waar het voor anderen sissend uitdooft, voelt soms ongepast. Ik tuur naar de witte muren in de woonkamer, ze lijken onbegrensd. De zomerse winterzon doet ze warm oplichten alsof het ontwaken is in een Toscaans ochtendgloren. De vrijheid binnen vier muren voelde zelden groter. Luxepositie, dat besef ik. Kleine dromen worden belangrijker wanneer iemand (of iets) voor jou op de rem gaat staan. Relativeren maakt geluk tastbaarder, een jaar beter. Jongeren zijn daar meesterlijk goed in, maar tegelijk minstens even kwetsbaar. Ze geloven onverbiddelijk in de mogelijkheid van realisaties die wij al afgeschreven zouden hebben nog voor we ze durfden uitspreken. Het echte talent schuilt daarin. Ze durven en denken grenzeloos. Voor elke grens die gesteld wordt, weten ze hordes te nemen die ons verbazen. 2021 was een jaar met veel noodgedwongen restricties. Grenzen werden getrokken op terreinen waar jongeren oeverloos zouden moeten kunnen ontdekken. Het afgeremd groot worden is brutaal. De wereld als speelweide voor kinderen staat volledig op zijn kop. Creativiteit wordt op de proef gesteld, uitgedaagd en gevoed.

2053 zou kansrijk moeten zijn, voor elke jongere die mijmert, durft, wil doen en ondernemen. Ik hoop vurig dat het speelplein opnieuw geopend wordt voor persoonlijke expedities. Wilde wensen moeten vruchtbare grond krijgen. Voor zover ik weet, worden zaadjes niet geplant binnen vier muren, ook al schijnt de zon er idyllisch.

‘Never waste a good crisis’, zijn de woorden van Winston Churchill die nog steeds heel erg on point zijn, misschien zelfs meer dan ooit. De coronacrisis gaf onze maatschappij de nodige uitdagingen. Maar met elke uitdaging komen er nieuwe kansen. Het is een kwestie van geloven, zien, grijpen en springen. In 2021 probeerde ik de uitdagingen die de coronacrisis voor mij met zich mee bracht, om te buigen naar een persoonlijke overwinning. Ik wilde al een geruime tijd mijn eigen zaak opstarten, maar de effectieve stap zetten was geen evidentie. “Wat als ik financieel over de kop ga”, “wat als het me niet lukt”, “wat als de mensen het maar niets vinden”. De ‘wat als’ vragen bleven door mijn hoofd malen, tot het plotse uitbreken van deze pandemie. Het verplichte stilstaan van de wereld beantwoordde alle ‘wat als’ vragen vrijwel meteen. Dit moest hét signaal zijn. Het besef dat het leven fragiel en eindig is, is nét een reden te meer om nu te springen.

Comedian Bill Hicks zei in 1992 de geruststellende woorden: “Don’t worry, don’t be afraid, ever, because it’s just a ride”. We kunnen de rit samen voor iedereen verbeteren door bewuste keuzes te maken. En we kunnen het veranderen wanneer we maar willen. Het is een simpele keuze. Nu, tussen angst en liefde. Tijdens mijn rit naar zelfstandigheid wil ik ook mijn steentje bijdragen aan het vergroenen van onze badkamer, en bij uitbreiding de planeet. Dit is mijn manier om het verschil te maken. Het klimaat ervaart op dit moment ook zijn eigenste crisis. Laten we deze uitdaging ook ombuigen naar een succesverhaal. Naarmate mijn achtbaan vooruit raast, groeit het geloof en vertrouwen. Het leven is nu, de wereld is aan de doeners, de mensen die het heft in handen durven nemen. De achtbaan houdt uiteindelijk wel ooit eens halt. Ook al is het soms een bumpy ride, it’s just a ride. Ik stapte solo op deze rollercoaster en ervoer hoogtes en soms ook laagtes. In retrospectief had ik vooral schrik om het ticketje voor de achtbaan te kopen. Mijn rit is er eentje met vallen, opstaan en weer doorgaan. Maar nu zou ik elke dag van mijn leven opnieuw kiezen voor dit pad, dalen én pieken inclusief. Ik prijs mezelf gelukkig en ben enorm dankbaar dat er aan de zijlijn mijn verloofde, familie en vrienden staan te juichen bij elke overwinning en me ook oppeppen bij elke misser.

En naast een portie geluk en dankbaarheid komt er ook een grote dosis doorzettingsvermogen bij kijken. Om het met de woorden van Snoop Dogg te zeggen: Last but not least, I want to thank me. I want to thank me for believing in me. I want to thank me for doing all the hard work. I want to thank me for having no days off. Voor de overwinningen die we behalen in ons leven mogen we best iets meer eer opstrijken en is een terechte fierheid op zijn plaats. En dat geldt voor ieder van ons, op zijn eigen ride. Maak er het beste van en heb een leuke tijd. Onze ritten kunnen elkaar op een bepaalde manier inspireren. Er is genoeg plaats aan de zijlijn, misschien zien we elkaar daar?

Ik probeer niet te somber te worden als ik aan de toekomst denk. Soms denk ik dat ik te gevoelig ben voor deze wereld en volgens mij ben ik niet alleen. Het is zwemmen of verdrinken en ik zie te veel mensen met hun gezicht naar beneden in het water dobberen. Geen reddingsboten. Kapiteinen die de schepen in alle windrichtingen uit elkaar blijven trekken en ze roepen “roeien, roeien, roeien!” en de matrozen zijn vermoeid en bleek en slaan met hun gesplinterde spanen de lauwe lichamen uit de weg.

Alsof in het lichaam geen ziel huist en alsof de ziel niet de plek is waar we in thuiskomen. Bij elkaar. Niet in de kamers met stapels gouden munten en torenhoge tronen. Niet in de reizen die we doen ook al hadden we er geen zin in. Niet in de likes die we bedelen. Niet in de spierballen die we kweken of de uren die we kloppen of de kasten die we vullen. Spullen. Gerief en rommel. Stof en glinsters waar de aarde onder gekreund gaat en als ze huilt stoppen we die stromen nog eens vol zodat we haar tranen niet meer kunnen herkennen. Ons leven als een vuilnisbelt. Het water staat ons aan de lippen.

Maar de leegte laat zich niet omkopen.

Mijn beeld van de toekomst is fluïde. Vaag. Wazig. Het idee is ongetemd, want ik denk dat we door het beeld hard te willen maken naar onze eigen visie verdwalen in de mist.

De wereld is niet rot. Wij zijn niet rot. Zij die zeggen dat ze rot is, lopen zelfs op zonnige dagen met hun ruggen gekromd en hoofden naar de grond gebogen door de straten. Durf jij kijken?

En wat dan nog als ze rot is. Dan is de grond misschien net vruchtbaar genoeg voor wie nog in de aarde durft te wroetelen. Woelen als een mol. Voelen alles om. Stukken van jezelf weggeven. Als ik er niet meer ben wil ik bestaan hebben. Deel de schoppen en de rakels uit.

De leegte laat zich niet omkopen.

Mijn toekomst is vaag.

Mijn toekomst komt traag.

Als ik niet durf geloven dat hij er op een dag is, kan ik me evengoed omrollen in het water en het zout door mijn neusgaten in mijn longen laten lopen. Ervoor kiezen om te stikken in onze onverschilligheid. Verdrinken in wat we elkaar blijven aandoen.

De leegte laat zich niet omkopen.

De wereld voelt voor mij soms als een wrede plek waarvan ik me zou willen verstoppen en we werken werken werken en we sterven elke dag opnieuw. Racen tegen elkaar. Maar de overtreffende trap kronkelt in een wentelvorm terug naar de bodem. Als we elkaar niet optillen, deden we de klim voor niets.

Want de leegte laat zich niet omkopen. Het water is ondiep als we allemaal een emmer pakken. Ik ga je niet zeggen hoe de toekomst er volgens mij moet uitzien. Mijn lied is er één van fragiele noten die ik sommige dagen niet eens durf zingen. Dit is slechts een pleidooi voor zachtheid. Mensen zijn goed. Zelfs in al zijn gruwel is ’t hier zo mooi. En ik heb niet veel te bieden.

Slechts een breekbaar hart en een verlegen pen waarmee ik de wereld wens. Het is niet veel. Maar misschien is dit alles wat ik moet doen.

PS: fuck polarisatie, fuck VB, fuck racisme en seksisme DIKKE MIDDELVINGEEERRRR minder vlees eten meer kusjes!!!!!!

Ik ben een creatief projectiel, altijd op zoek naar de zin in de chaos. Ik schrijf om de wereld te ontwarren. Also: in 2053 ben ik 57 en rijd ik op zo’n driewielfiets om de buurt onveilig te maken.

#2021 was niet vanzelfsprekend, #2053 zou dat ook niet moeten zijn.

Als ik één iets geleerd heb het afgelopen jaar, is het dat niks gegarandeerd is.

Soms leek mijn leven zo klein in vergelijking met al het grootste in de wereld. Ik had ook zodanig mijn routine en toekomst uitgestippeld, dat het zo vanzelfsprekend leek. 2021 heeft daar toch wat verandering in gebracht.

Pandemie, racisme, social media, een voorproefje van een quarterlife crisis, oude vriendschappen, nieuwe vriendschappen, (niet) reizen, verhuizen etc.

Soms was het wat veel. Dat is dan ook gewoon het leven. Maak het mee, voel het, beleef het, geef het tijd, geef het ruimte en ga door.

Leef in het nu en heb meer lief. Vrienden, familie, het kleine, hobby’s. Het is dan ook nu of nooit.

Geef eens een compliment aan een vreemde. Pak de mensen rond je heen eens goed vast. Laat een traan. Zeg tegen bepaalde mensen:”Vaarwel”. Doe eens iets geks. Denk eens aan jezelf.

Het leven is niet vanzelfsprekend. En dat zou het ook niet moeten zijn. Dat maakt het ook niet altijd even makkelijk, maar wel oh zo mooi!

Kleine problemen en wereldproblemen zullen er altijd zijn. Wonderen bestaan en om elke hoek staat er een mirakel te wachten. Geef niet op, pieker niet te veel en neem het leven vooral niet té serieus.

En als er één iets is dat je moet onthouden dan is het dit: draag zonnecrème.

SULEIKA

In het kort: eeuwige twijfelaar, schoonheidsgenieter & impulsieve dromer. In het geoprofessioneel: Growth Marketeer in Parijs, uit Zwankendamme, geboren in Torhout, wortels in Tanzania & Kenia. In het volledig: Suleika Sophia Siama Vanmaele.

Wat was 2021? Het was het jaar dat we uit de coronacrisis kwamen of dat dachten we toch. Het was een jaar dat van isolatie naar vrijheid ging. Vrijheid die zo belangrijk is voor ons mentaal welzijn. Het was ook het jaar waarin de gevolgen van klimaatverandering bijna elke avond het journaal haalden. Zoals zware overstromingen wereldwijd met vele slachtoffers, ook in ons land. Dit jaar was er ook extreme droogte, zoals in Canada waar de tempratuur opliep tot 50°C. Mensen moesten noodgedwongen binnen blijven of gezamenlijk verkoeling zoeken in sporthallen met airco. Ook het Amazonewoud kreeg het zwaar te verduren met grote bosbranden die de longen van onze aarde dreigden te vernietigen. Het was ook het jaar waarin verworven rechten ingetrokken werden zoals het recht op abortus in Polen. Het niet meer mogen praten over LGBTQIA+ zaken op plaatsen waar kinderen kunnen komen in Hongarije. Golven van protest waren er in Wit-Rusland, omdat de burgers genoeg hebben van het dictatorschap. We gingen ook terug de straat op voor het klimaat om betere klimaatdoelstellingen te eisen die ook wel degelijk uitgevoerd zullen worden. De COP in Glasgow gaf weinig hoop. De vrijheid van iedereen staat op het spel. Mensen eisen vrijheid en blijvende vrijheid.

Hoe ziet 2053 er dan uit? Ieder individu zou zichzelf moeten kunnen ontplooien waar dan ook. De vrije markt is niet meer het doel maar een vrije samenleving met vrijere individuen is tot stand gekomen. Een vrije maatschappij is een maatschappij die meer op maat is van individuen. Een maatschappij waarin mensen empowered worden en een duwtje geeft. Dat je ongeacht je etniciteit, gender geaardheid of leeftijd dezelfde kansen hebt op bijvoorbeeld een job. Dat je legaal abortus kan plegen. Dat je kan trouwen met wie je graag ziet. Dat we nog steeds kunnen buiten komen zonder pandemieën en extreme weersomstandigheden. Dat mensen zoals ik kunnen wandelen op straat in een jurk zonder scheef bekeken te worden en geweld te ervaren. Dat iedereen zich veilig voelt in het uitgaan zonder op je drankje te moeten letten. Dat psychologische bijstand echt gratis is. Dat iedereen mag opgroeien in een veilige leefomgeving zonder oorlog of genocide. Dat het openbaar vervoer toegankelijk is voor iedereen. Dat er meer doventolken te zien zijn op TV of op evenementen. Dat alle boeken en sites ingesproken worden voor blinden en slechtzienden. Dat niemand nog discriminatie ervaart op de woningmarkt en dat mensen niet meer hoeven te vluchten van hun geliefde thuis. Dat het onderwijs zich meer inzet op het ontplooien van talenten zodat iedereen kan groeien. Dat rijkdom eerlijker verdeeld wordt. Ik kan nog even doorgaan maar kortom dat iedereen vrij is zonder de vrijheid van anderen te beperken. Goed onderwijs en werkgelegenheid liggen aan de basis hiervan. Dit alles kan enkel op een leefbare planeet. Laat 2053 vooral vrijer zijn van taboes en zonder haat zodat iedereen zichzelf kan zijn. Nina Simone zei ooit “Freedom is living without fear.”

Ik ben een politiek activist die opkomt voor degenen die te weinig gehoord worden. Ik laat geen enkel heilig huisje heel.

BERT KINDERMANSBERT KINDERMANSBERT KINDERMANSBERT KINDERMANSBERT KINDERM

Donderwolk

Een donderwolk. Gevuld met regen. Zo voelt de toekomst voor mij. Eentje die je in de verte ziet. Wachtend om een lading op je los te laten.

De ene krantenkop na de andere. Over extreme hitte, die zo lang aanhoudt dat het tot lokale problemen leidt, spanningen tussen naties die op het punt van barsten staan, mensen die in elkaar worden geslagen omwille van wie ze zijn. Het zijn problemen die iedereen treft. Zeker

De donderwolk lijkt alleen maar aan te dikken. Het doet mij angstig naar de toekomst kijken. Wat heeft het nog voor zin? Maar juist door die donderwolk binnen te laten maak je het een kwestie van het heden. Je wordt er moedeloos of depressief van. Het verhindert ons de zonnestraal die we nodig hebben op te zoeken.

Positief zijn is een keuze. Een keuze om het beste in jezelf en in anderen naar boven te halen. Tegenslagen zorgen ervoor dat we met de neus op de feiten gedrukt worden, maar hoop zorgt voor de moed om weer verder te gaan.

Ik wil niet debatteren over hoe mijn utopie eruitziet. Ik wil iedereen aanzetten om nu zijn best te doen om later de best mogelijke toekomst te hebben.

Leer bij. Spreek met anderen en oordeel niet over iets of iemand die je niet kent. Wees lief voor elkaar. Doe je best en laat vooral niet los. Want “the future belongs to those who prepare it for today” - Malcolm X

MARIE STRUBBEMARIE STRUBBEMARIE STRUBBEMARIE STRUBBEMARIE STRUBBEMARIE STRUB

MARIE STRUBBE

MARIE STRUBBEMARIE STRUBBEMARIE STRUBBEMARIE STRUBBEMARIE STRUBBEMARIE STRUB

Ik weet niks. Alé dat heb ik toch vaak mogen horen. “27 jaar en die denkt al dat hij begrijpt hoedat in elkaar zit”. Tlijkt me soms gewoon niet zo moeilijk…

STAP 1: Analyseer jezelf.

STAP 2: Kijk wie er anders is.

STAP 3: ’t Is hun schuld. We zijn zodanig bezig met te wijzen naar andere mensen dat we niet meer naar onszelf kijken. Iedereen volgt zijn route door een stad. Onderweg kom je iedereen tegen, maar de overkant van de straat is meestal niet zo ver. Khoop gewoon dat we vaker eens durven oversteken om te zien waar da hun GPS naartoe gaat inplaats van onmiddellijk te denken. “ Jah… Dien is verdwaald “

Iedereen heeft een eindbestemming in gedachten. Daarbij horen nu eenmaal: vluchtheuvels, kronkelweggetjes, omwegen en files bij en ja… Soms ook boetes. Dat ons mens denk ik dan. Kvraag me gewoon af wie beslist wie meer mens is dan de ander? Swat…

Tmoraal van de speech is:

We zitten allemaal in een auto, den een in een Porsche de ander in een koekedoos die langs alle kanten lawaai maakt. Maar als we eerlijk zijn tzijn er teveel die onderweg sneuvelen.

Tmoraal van het moraal: Pakt keer iemand mee in plaats van te vloeken als er een BMW zijn pinkers niet gebruikt.

Ons leven. Ineens. 180 graden gedraaid. De grond onder onze voeten. Weg. Zo-even nog spelende met de buren en de vrienden. De familie omringd. Dan ineens. Weg. Niet meer. Je kon niet meer. Liever we mochten niet meer. De wereld on hold. De overheid nam het besluit. De gezondheidsraden kwamen bijeen. We moesten op onszelf vertrouwen. In onze eigen kracht en in de liefde. In de kans om onszelf sterker te maken. Net dat zorgde voor veel onstabiliteit. Mensen bleken niet zo goed in staat te zijn zichzelf te vertrouwen. Zichzelf de moed in te spreken. In harde tijden lief zijn voor jezelf. Het was nog nooit zo moeilijk geweest. We keken in de spiegel. Zagen onszelf. Werden geconfronteerd met een beeld dat we liever niet zagen. Zelf met een mondmasker op. Velen verafschuwden het. Wilden vluchten. Maar naar wie naar wat. Waarheen? Geen kant op. Je moest het met jezelf doen. Of met de bubbelcontacten. Maar in je eigen bubbel. Deze bubbel kon je niet doorprikken, nee ze was niet gemaakt van zeep. Ze was niet helder. Ze was troebel. Ze verduisterde onze sociale contacten. Ze ontnam onze vriendschap en ons gevoel dat we geliefd zijn. Ik en ik denk ook vele anderen werden voor veel uitdagingen gezet. Jezelf kracht geven. Jezelf oprapen. De puzzelstukjes van jezelf bijeen leggen. Je waarden op een rijtje zetten. Je doelen stellen. Ook al was het op de lange termijn. Ik kon het niet goed. Nog steeds schuilt mijn uitdaging daar. Ik denk. Ik weet dat ik niet de enige ben. Daarom dat ik mijn stem wil laten luiden. Voor de wereld. Voor de toekomst. Dat we in de toekomst een draagvlak kunnen zijn voor elkaar, maar ook voor onszelf. Dat ons spiegelbeeld ons minder mag afschrikken. Dat als we nood hebben aan een knuffel we die zachte mooie armen van onszelf om ons heen slaan. Dat als we verdriet hebben we die tranen toelaten. Dat als we veel of weinig eten we liefdevol kunnen beseffen dat het oké is. Dat we het waard zijn. Ongeacht je uiterlijk, je innerlijk, je uitstralen. Want iedereen is het waard en dat vergeten wij. Kom terug bij jezelf. Je vindt het moeilijk. Er schuilt angst. Net dat wil ik doorbreken. In de toekomst. In het hier en nu. Want verandering begint nu. Ik kan wel denken over zoveel jaar wil ik daar staan. Dat is ook zo. Ik wens een wereld vol vrede, vol mildheid en acceptatie van en voor wie je bent. Maar ook vandaag, hoop ik, dat we een zaadje liefde kunnen planten. Liefde voor de ander. Liefde voor onszelf. Liefde voor de natuur. Want wat is de wereld een mooie plek. Dat we mogen huizen. Op deze mooie planeet. Aan ons om ze naar waarde te achten. Ze te verzorgen net zoals ze zorgdraagt voor ons. Ik denk dat we in de toekomst moeten leren zorgdragen. Voor iedereen. Voor onszelf op nummer één, voor de ander, voor de planeet, voor de natuur, de dieren, het leven. Het leven is het kostbaarste bezit. Maar beschouw ze als fragiel. Want voor je het weet is het te laat. We kunnen elk ons steentje bij dragen. Door een rolmodel te zijn. Kies je ervoor vegetarisch te eten. Chapeau. Wil je je elektrisch verplaatsten ook goed. Maar stilstaan bij jezelf en nagaan wat jouw impact kan zijn. Dat telt. Ik kies ervoor een rolmodel te zijn. Mezelf niet langer te verstoppen. Ik probeer taboes te doorbreken. Want ook in de toekomst zijn alle taboes de wereld nog niet uit. Ik wil mezelf accepteren. Tonen hoe het moet. Mensen de hand reiken. Een draagvlak zijn voor jongeren. Door te luisteren. Door naar de jongeren toe te gaan. Door in scholen workshops te geven. Door iedereen een stem te geven. Ook de ouders. Door mensen te betrekken. Door mensen hun creatieve brein aan het denken te zetten. Want samen sta je zoveel sterker. We kunnen alles op onszelf doen, maar we hebben ook allemaal een eigen stem. Die stem laten we klinken. Daardoor bereik je meer.

FAUVE

Ik ben Fauve, een leergierige doorzetter. Door veel mee te maken ben ik me extra gaan wapenen door open te zijn. Ik zet ze in als kracht en gebruik ze om mijn stem te laten horen. Ik studeer geneeskunde in Kortrijk en doe het super graag. In mijn vrije tijd ben ik graag creatief bezig en speel ik met mijn hondje.

Als jongeren worden we in ons korte leven al met veel grote problemen geconfronteerd en dat was in 2021 niet anders. Denk maar aan klimaatverandering, pandemieën, discriminatie, racisme, chronische ziekten, eenzaamheid… Deze kunnen één voor één overweldigend overkomen en apocalyptische toekomstbeelden weerspiegelen. Dit kan al snel verlammend werken, maar uit eigen ervaring weet ik dat er een klein verschil zit tussen verlammen en actie ondernemen. Door zelf het heft in handen te nemen, verander ik mee mijn toekomst in de richting die ik wil. Dit doe ik niet alleen. Ik ben enerzijds niet de enige die dit doet, maar ik doe dit anderzijds niet in m’n eentje, maar in groep. In groep, als collectief, kunnen we bergen verzetten! Het fundament voor een duurzame wereld en acties hieromtrent starten in mijn ogen dan ook vanuit rechtvaardigheid. Rechtvaardigheid gaat voor mij om respect voor de planeet, om intersectionaliteit, om feminisme, om LGBTQIA+, om inclusiviteit, om respect voor elkaars welzijn en dat van jezelf… Rechtvaardigheid gaat om een systeemverandering, waar we stilstaan bij onszelf, onze privileges, onze impact op anderen en op de planeet. Zo’n systeemverandering is de enige optie om de eerder genoemde problematieken aan te pakken. Het zijn complexe problemen, in de duurzaamheidswereld noemen we ze zelfs ‘wicked problems’. Oplossingen bestaan niet, maar opportuniteiten wel. Laat dit een oproep zijn, een roeping om met jouw visie de toekomst te beïnvloeden! Want in zo’n systeemverandering, waarin inclusiviteit één van de fundamenten is, is jouw stem cruciaal!

Wanneer ik nadenk over een systeemverandering, dan zie ik een wereld voor me waar de natuur floreert en wij als mens in harmonie samenleven, als onderdeel van de natuur. Ik zie mensen met elkaar praten, elkaar proberen te begrijpen en van elkaar te leren. Ik zie gemeenschappen van alle kleuren, leeftijden, geaardheden, mogelijkheden samenleven. Er is een diversiteit aan culturen, visies en levensopvattingen, waardoor iedereen in een rijkere wereld leeft. Zonen worden aansprakelijk gehouden, zodat dochters niet langer beschermd moeten worden. Chronisch zieke patiënten worden beter begrepen en begeleid in hun traject. We kijken als maatschappij naar wat mensen te bieden hebben en niet naar wat ze, al dan niet op het eerste zicht, niet lijken te kunnen. Mensen nemen meer tijd om te genieten van de natuur, van connecties met anderen en om zichzelf beter te leren kennen… En, waaraan denk jij als je aan het jaar 2053 denkt? Hoe gaan wij dan leven volgens jou? En hoe zou je willen dat we dan leven? En vooral, ga je zelf het heft in handen nemen om jouw toekomst vorm te geven?

LORE

Hi! Ik ben Lore, studente master in het Milieu- en Preventiemanagement. Ik ben een echt familiemens en bezige bij. Samen met 6 vrienden vorm ik de groep Climate conscious, waarbij we tips en tricks geven over een klimaatbewuste levensstijl. Daarnaast zetel ik in het bestuursorgaan van Globelink vzw, een jongerenorganisatie die zich inzet rond duurzame thema’s. In het weekend hou ik ervan om me lekker te ontspannen door samen met de vrienden van de hoboles muziek te maken.

#2021 was een eyeopener, #2053 zou zonder taboes moeten zijn. In 2021 was de coronacrisis het meest besproken thema in het nieuws, daar hoef ik niets meer over te schrijven. Dit jaar heeft mij veel tranen gekost. Ik heb veel verloren maar tegelijk veel gewonnen. De mentale gezondheid kwam op de achtergrond te staan en moest plaatsmaken voor de fysieke gezondheid. Begrijp mij niet verkeerd, ook die is belangrijk, maar mijn persoonlijke ervaring heeft me veel meer bijgebracht.

In januari werd ik opgenomen op de afdeling ‘eetstoornissen’ in het UZ Gent. Na maandenlang op de wachtlijst te staan was het ‘mijn beurt.’ Ondertussen had mijn Anorexia Nervosa al voor veel problemen gezorgd. Het zou een lange weg worden naar herstel. Het doet me nog steeds veel pijn om te beseffen dat we in een welvarend land als België vier tot zes maanden moeten wachten op de nodige hulp. Terwijl de wereld bezig was met de fysieke gezondheid, ging de mentale gezondheid bij velen achteruit. Echter, daar werd niet over gesproken, dat bleef onder de radar. Men kon verschillende plaatsen ombouwen tot een tijdelijk ziekenhuis om coronapatiënten op te vangen, maar de mentale hulp bleef uit. Iemand die lijdt aan Anorexia Nervosa, een slopende ziekte die mentaal en fysiek kan lijden tot de dood, mag zes maanden wachten op een kamer. Iemand die lijdt aan Anorexia Nervosa mag iedere week honderdtwintig euro uitgeven aan een diëtist en psycholoog, waarvan jaarlijks slechts zestig euro per jaar wordt terugbetaald. Daar sluit de overheid haar ogen voor. Initiatieven zoals ‘Rode Neuzen Dag’ worden in de media gebracht, maar als je zelf terecht komt in de wereld van mentale gezondheidszorg, zijn die initiatieven zoek. Mijn ouders wisten niet waar ze de nodige hulp voor hun dochter moesten zoeken, kregen geen antwoord op hun vragen en werden zelfs aan de deur gezet door verschillende psychiaters. ‘Geen plaats’ werd vaak vernoemd, maar wat gebeurt er met het geld dat men inzamelt? Wij kunnen er alvast geen antwoord op geven. Het taboe blijft in de lucht hangen, er wordt niet over gepraat. Als er dan toch sporadisch over gesproken wordt, zal je niet snel een begripvol antwoord te horen krijgen. ‘Het komt wel goed’, ‘ze eet toch nog?, ‘ze heeft toch alles om gelukkig te zijn’ of ‘het kan altijd erger.’ Misselijkmakend. Dan heb ik het nog niet over de excuses die men te horen krijgt van hulpverleners. ‘Wij kunnen hier niets voor u doen’ of ’kom binnen een maand eens terug.’ Als men dan toch zelf actie onderneemt wordt men bestempeld als naïef of dom.

2021 was een eyeopener voor mij en vele anderen. Wachtlijsten nemen nog steeds de bovenhand, de financiële drempel is te groot en hulp komt vaak te laat.

Ik vraag in 2053 meer begrip. Meer conversatie. Meer inkijk in de mentale gezondheidszorg. Laat het niet meer onder de radar, maar spreek. Kom naar buiten. Help anderen, maar vooral jezelf. Persoonlijk hoop ik terug te kijken op de lange weg die ik heb afgelegd. Ik hoop te kunnen zeggen dat ik hersteld ben van een eetstoornis, die jarenlang de bovenhand heeft genomen. Ik hoop dat ik kan opkomen voor mentale gezondheid en jongeren kan tonen dat er niks mis is met vragen om hulp. Politici moeten stoppen met hun ogen te sluiten en hulp aanbieden die voor iedereen toegankelijk is. Als men voor de fysieke gezondheid miljoenen euro’s kan vrijmaken, dan zou dat ook mogelijk moeten zijn voor de mentale gezondheidszorg. Ik vraag geen miljoenen. Ik vraag openheid, begrip en een toekomst zonder taboes.

RHUNE

Ik ben Rhune Bondue, 21 lentes jong en aan het werk in een lokale bakkerij in Ieper. Ik ben altijd een persoon geweest die nood heeft aan sociaal contact en dat uit zich op verschillende vlakken. Ik heb jarenlang in de Chiro gezeten en speel al sinds mijn zes jaar volleybal. De laatste jaren ben ik enorm op zoek naar mezelf maar deze zoektocht neemt veel tijd in.

2021 was … Een jaar waar het veel geven en nemen was. Eenzaamheid moesten we dragen op twee handen. “t’zwien deur de bjet’n joag’n” toen alles weer open mocht. (mooi hé? Dat West – Vlaams taaltje) Opnieuw op adem komen, want dat bioritme was vooral vastgeroest op ‘de wekkerstand snoozen’. Het voelde als een jaar waar we met z’n allen groeiden, maar ook serieus veel met een ander z’n zaken moeiden. Met z’n allen zijn we liefdevolle maniakken geworden. Ik heb nog nooit zoveel knuffels uitgedeeld (en gekregen) in dit jaar van asociaal gedrag. Ik ben een melancholisch wezen. Er zijn eigenlijk niet veel dingen die we moeten vrezen, maar als meisje moest ik veel verteren. (#MEANDYOUANDTHEM) Ik moest mezelf weer leren verdragen, helemaal in mijn puren. Mezelf dissecteren tot op het bot. WIE BEN IK?! In de wereld van allerlei labels en meningen. WIE ZIJN WIJ?! Wanneer de groepscohesie even snel vervalt als de datum die ze hanteren in de supermarkt. Net zoals de planeet wordt weggesmeten, blijven de allergrootsten hun zakken zwaarder dan mijn egoïsme wegen. Dat ter zijde, want ik heb de mooiste zomer nu beleefd en veel nieuwe vriendschappen gesmeed. Mekander nog liever (ge)zien dan voordien. 2053 zou kunnen … Anders zijn. Hoe anders dat weet ik niet, maar misschien kan het juist allemaal. Misschien dansen we nog steeds op tafels, rook ik nog steeds en klink ik als de klassieke tooghanger die gisterenavond al strompelend naar huis is gekropen. Misschien is er niet langer knaldrang. Is er geen een meer bang van de wiskundige formules die we toch niet gebruiken wanneer we brood gaan halen bij de bakker om de hoek… De herfst kan warmer zijn en misschien drinken we allemaal meer wijn (in emmers graag!) Of zijn we niet langer zwevers, maar rijden we eindelijk op die vliegende scooters zoals in de films van 1998. De toekomst kan mooier zijn en daar ben ik fan van.

CHLOÉ

Ik ben een sociale introvert die non-stop babbelt, maar daarnaast graag enkele dagen nonstop series binged, die een koffielover is (want nood aan energie heeft tijdens het werken en studeren!)

Ooit waren we allemaal kleine kunstenaars die vol verwondering naar deze aardbol keken en droomden zonder angst voor wat de uitkomst zou zijn. De wereld was onze speeltuin: iedereen welkom om mee te spelen! Ondertussen zijn we in het jaar 2021 beland en lijkt alles niet meer zo evident. De wereld is op slot en zo ook onze speeltuin en dromen. Meer en meer stel ik mezelf in vraag: hoe kan ik dit zinvol maken voor mezelf? Hoe kunnen we nog goed zijn voor elkaar? Je leidt jezelf zodanig veel af dat je totaal geen gevoel voor richting meer hebt. Op dat vlak was het goed om eens te moéten stilstaan. Even herevalueren wat er belangrijk is en waar je je tijd en energie in wil steken. Eens goed janken en op andere dagen dansen in de living op een 80s nummer die je maar niet beu raakt. Het is een ware rollercoaster van ups & downs en dat is oké. 2021 was uiteindelijk de afgesloten wegen leren zien als een omleiding. Wat ik wens voor de toekomst? Een lichter leven en warmere samenleving. Minder weerstand voor wat of wie anders is dan de ‘standaard’, wat dat ook mag zijn. Dat mensen minder als zombies door de straten dwalen en weer meer naar boven kijken, leven in het ‘nu’. Dat jongeren weer meer geloven in zichzelf en zich minder spiegelen aan de perfectie. We zijn geen producten waar we reclame voor moeten maken om relevant te zijn. Laten we onze rare, onvolmaakte zelf vooral omarmen. Ik besta dus ik ben. Dat iedereen nog steeds mag deelnemen ongeacht de kaarten die je trok in het leven. Blijven praten met elkaar al heeft iemand een totaal andere kijk op het leven. We moeten blijven glimlachen naar mensen die we niet kennen en durven opstaan wanneer er onrecht gebeurt in onze omgeving (klein of groot). Laten we vooral het voordeel van de twijfel blijven geven aan elkaar en onszelf minder serieus nemen. Lang leve onze innerlijke kunstenaar die vol verwondering blijft kijken naar deze aardbol.

MATTHYSMELINA MATTHYSMELINA MATTHYSMELINA MATTHYSMELINA MATTHYSMELINA

MELINA

Ik ben een dromer, altijd op zoek naar nieuwe prikkels. Muziek- en filmliefhebber, alles dat me raakt. Fervente overdenker waardoor ik soms eens iets van me af moet schrijven (achter de schermen). Ook eindeloos geïnteresseerd in mensen, verhalen en de zin van het leven (voor mezelf).

#2021 was te afstandelijk, 2053 zou een warme omhelzing moeten zijn Ik heb regelmatig het gevoel dat wij als samenleving te weinig naar elkaar luisteren. En dan bedoel ik écht luisteren: met een open geest en zonder vooringenomenheid. Het gebrek hieraan zorgt er vaak voor dat we elkaar onvoldoende begrijpen. Om deze rede hebben we te snel ons oordeel klaar over de persoon die tegenover ons staat.

In het 2053 van mijn dromen accepteren we elkaar ongeacht religie, afkomst, seksualiteit of politieke overtuiging. Ik geloof in een toekomst waarin jij en ik dezelfde kansen krijgen. Waar meer liefde dan haat wordt verspreidt en iedereen de kans krijgt zich te ontpoppen tot de mooiste versie van zichzelf. Ik wil kunnen leven zonder angst voor morgen en zonder spijt van gisteren.

Ik kan mezelf niets beloven, maar het is het proberen waard. Want blijven hangen in dit patroon heeft ons nooit veel goeds opgeleverd. Dus bij deze neem ik het eerste initiatief. Mijn naam is Nuria en wie ben jij?

Mijn naam is Nuria Figueroa en ik draag deze Hondurese naam met heel veel trots. Ik ben 17 jaar oud en hoop volgend jaar af te studeren. Grote dromen heb ik niet, voor mij volstaat het iets betekend te hebben voor iemand.

In #2021 was ik nog linkshandig, in #2053 ben ik trots rechtshandig, en is dat geen enkel probleem Beste persoon die niet trans is, Ik wil je eventjes, van persoon-levende-in-onze-maatschappij tot andere-persoon-levende-in-onze-maatschappij vertellen over hoe het is om wél trans te zijn. We horen immers heel veel over deze nieuwe rage, “gender identiteit”, en maar al te vaak hebben we de neiging om dingen af te schrijven voor we zelf eigenlijk goed begrijpen waar het nu precies over gaat.

Stel je eerst even voor dat je geboren wordt, opgroeit, en leert dat je dominante hand rechts is. Naarmate je ouder wordt, besef je echter dat alles eigenlijk véél beter gaat met je linkse hand. Je hebt leren schrijven met rechts en iedereen rondom je vertelt je dat je rechtshandig bent, op school word je ingedeeld in het groepje met andere rechtshandige kinderen. Maar met links schrijven is natuurlijker, voelt vlotter en fijner aan. Op school zijn alle rechtshandige kinderen heel mondig en creatief, maar jij bent stiller en houdt van wiskunde. Als mensen je ontmoeten zeggen ze, “ah, rechtshandig? Die zal wel kunstenaar worden zeker!”

Jij weet dat je linkshandig bent, en dat bij de geboorte waarschijnlijk één of andere vergissing gebeurd is. Maar als je dit uitlegt aan anderen, krijg je te horen dat “je het lichaam van een rechtshandige hebt” of “iedereen denkt wel eens linkshandig te zijn, maar dat is een fase”. Sommige mensen geloven zelf niet dat rechtshandigen zich linkshandig kunnen voelen. Iedereen lijkt beter te weten wie jij bent, dan jijzelf. Het enige wat jij wilt is kunnen zeggen “ik ben linkshandig!” en gehoord worden. Op school wil je met de andere linkshandige kinderen kunnen sporten, en de wc voor linkshandigen kunnen gebruiken. Je wilt kledij voor linkshandigen kunnen dragen, zonder raar bekeken te worden.

Stel je nu even voor, dat er mensen zijn die mensen zoals jou, pijn willen doen. Ze geloven dat er rechtshandigen zijn die zich voordoen als linkshandigen, en omgekeerd, en dit maakt hen boos. Stel je voor dat je overal waar je komt en je voorstelt als linkshandige, je raar bekeken wordt en uitgescholden wordt. Stel je voor dat je over straat loopt met je partner en aangevallen wordt door een vreemde, gewoon omdat je openlijk verteld dat je linkshandig bent. Nu begrijp je misschien iets meer van de ervaring van trans personen in Vlaanderen.

Stel je voor dat je, voordat je jezelf als linkshandig kan aanduiden op je identiteitskaart, je ongewillig verschillende operaties moet ondergaan. Tot in 2018 moesten trans personen chirurgische ingrepen ondergaan voordat ze hun gendermarker op hun identiteitskaart mochten veranderen.

Stel je voor dat je, doordat je familie en vrienden je niet als linkshandig aanvaarden, en de maatschappij jou het leven moeilijk maakt omdat zij geloven dat je rechtshandig geboren bent, kwetsbaarder bent voor suïcidaliteit. Meer dan 80% van de trans personen in Vlaanderen worstelen met zelfmoordgedachten, en meer dan 1/4e heeft al 1 of meerdere pogingen ondergaan. Een belangrijke factor die hier directe impact op heeft is het niet aanvaard worden door familie en vrienden, en het ervaren van transfoob geweld.

Stel je voor dat overal waar jij komt met je verhaal, je verteld wordt dat je de uitzondering bent. Dat mensen zoals jij nu eenmaal weinig voorkomen. Dat het moeilijk is om eraan te denken om jou aan te spreken als linkshandige. Stel je voor dat jouw rechten ontzegd worden, dat jij gediscrimineerd wordt, en dat je te horen krijgt dat het is omdat je “zo’n minderheid!” bent.

Wist je dat niemand enig idee heeft van hoeveel trans personen er effectief in Vlaanderen leven? De manier waarop dit geteld wordt is helemaal niet representatief, en het is dus onmogelijk om te zeggen met hoeveel we écht zijn. Als laatste wil ik dat je je voorstelt dat je geboren wordt, opgroeit, en leert dat je dominante hand rechts is. Naarmate je ouder wordt, besef je dat alles vlotter gaat met je rechtse hand. Je groeit op, wordt kunstenaar, en ontmoet je partner. Jullie krijgen kinderen.

Stel je voor dat je bij de geboorte van je kind, leert dat die linkshandig is. Jaren later, vertelt je kind je dat die eigenlijk rechtshandig is. Wat zou jij dan doen?

Eerst en vooral een dikke warme merci aan het team van #Jong Volk voor de uitnodiging én voor hun inzet om Brugge een bruisendere, interessantere en simpelweg toffere stad te maken voor jongeren. Bedankt om me te helpen bij het maken van de Bloempotcast en me kennis te laten maken met het lieftallige radiostation Villa Bota.

Dit jaar was een bizar jaar. Dat kunnen we wel zeggen denk ik. Een jaar vol aanpassingen, net zoals het leeuwendeel van 2020 aan jaar vol aanpassingen was. Ik durf er stilaan van te dromen dat 2022 een jaar met minder aanpassingen wordt, maar ook dat durf ik niet met zekerheid uitspreken. Mijn eerste wens voor 2053 is dan ook een ongeïnspireerde voorgekauwde wens die ik waarschijnlijk met elke Bruggeling, Belg en aardbewoner deel. Dat is een wens voor een wereld zonder een pandemie. Voila, simpel, dat is uit de weg.

Ook hoop ik dat we als maatschappij meer respect hebben voor onze godverdomse bol. We weten allemaal, of we dat nu willen weten of beseffen of niet, dat we niet genoeg eerbied hebben voor onze planeet. We vernietigen haar beetje bij bétje en rapen er elke dag de gevolgen van. Door te dicht te komen bij het leefgebied van één of andere klootzak van een vleermuis haalden we bij god een pandemie op onze nek. Nu, daar kan die vleermuis niet aan doen, wij wél. Wij, maar eigenlijk vooral onze beleidsmakers, zijn de klootzakken die de nasleep van onze acties niet onder ogen kunnen zien. Zij zijn de klootzakken die te laf zijn om er iets aan te doen. Elkaar tegenwerken, op de kap zitten en saboteren lijkt hen leuker dan aan de burger denken. Dat maakt me gewoon triest, moe én kwaad. Ik hoopte nochtans na een zomer vol kloteweer en noodweer in Wallonië op een samenhangend Belgisch klimaatplan. De frank zou nu toch wel mogen vallen? En toch werd er geen zo’n plan voorgelegd op de klimaattop te Glasgow. Top, ministers, ik ben trots op jullie. Ik hoop dat jullie de kop uit het zand halen en niet in 2053 maar in 2022 jullie verantwoordelijkheid opnemen. Ik hoop, al jaren, op een ambitieus klimaatplan. Een heel ambitieus klimaatplan dat ons zo snel mogelijk, liefst voor 2053, verlost van koolstofdioxide. Ik hoop op een plan dat onze natuur de eerbied geeft die ze verdient.

Eigenlijk hoop ik dat we in 2053 onze moeder aarde het respect geven dat ze verdient. Niet meer, niet minder.

JANWILLEM

Eerst en vooral zou ik me omschrijven als een joviale, vergeetachtige leerkracht. Daarnaast ben ik ook een sociale radiomaker. Vervolgens schrijf ik met kritische en soms niet zo kritische pen muziekrecensies voor Dansende Beren. Af en toe verzet ik op café liters bier met de vrienden van De Zwoane en last but nog least ben ik een fervent klimaatactivist en overtuigd vegetariër.

Schrijvers

Layla Cornelissen

Cato Crevits

Sara Bouvry

Bert Kindermans

Suleika Vanmaele

Klare Naert

Roxanne Wildemauwe

Marie Strubbe

An Aël Cassaert

Hasna Belachqr

Jan-Willem Declercq

Elise Vanderbeck

Lore Geldhof

Elina Keirse

Esther Cornelis

Mathias Debevere

Fauve Desutter

Sarah Stockx

Arty Cauwenbergh

Nina Everaert

Matthijs Gillemon

Joke Neels

Karim Shatla

Chloé Borrizee

Melina Matthys

Kenny Vanden broucke

Brecht Verheye

Aïsha Baert

Marjolein Velleman

Rhune Bondue Nuria Figueroa Redactie: Luka Franck