Tour Ah'mical Dag 1
Eindelijk is het dan zo ver! In de vroege uurtjes van 25 oktober 2014 worden wij verwacht in Brussel Zaventem. 5u45 om precies te zijn. Flight JAF 9401 zal ons naar de stad Fez in Marokko brengen. Drie uur zullen wij in de hoogte zitten, vol nieuwsgierigheid wat ons te wachten staat. Maar liefst 131 oldtimers gaan een groot avontuur tegemoet. Stipt om 9u15 arriveren wij de luchthaven van Fez en ja hoor daar staan onze Volkswagens een Kever en Karmann Gia ons braaf op te wachten. De Karmann protesteert even. Ze hadden de sleutel in het contact laten zitten met het gevolg dat de batterij terug gevoed moest worden. We zijn op weg naar het eerste hotel 'Les Merinides' gelegen op het hoogste punt van Fez. Na een beverage te hebben genuttigd op het terras besluiten wij met z'n vieren een bezoek te brengen aan de blauwe stad met zijn eeuwenoude medina, de stadskern met 40000 smalle straatjes omringd met een stevige muur met 14 poorten gevuld met massa's van mensen, donky's, ezels en katten... Kleine winkeltjes van amper een paar vierkante meters komen je tegemoet. Gegrilde kippen die voor je ogen vers geslacht worden, zwaardvissen die druk bezoek van vliegen krijgen worden U te koop aangeboden. We willen graag de Marokkaanse economie steunen maar kunnen het risico niet nemen om een serieuze salmonella te ondergaan. Je ogen krijgen een overdosis aan kleuren en je neus kan bepaalde geuren niet thuis brengen. Ik had nog nooit de geuren van een leerlooierij ondergaan. Het is net of je in de tijd van Christus zit alleen de winkeltjes met Kitchs verraden de huidige tijd. Aangeslagen door allerlei taferelen die we hebben gezien gaan we met een taxi terug naar het hotel. Daar worden we verwacht voor het welkomst-diner dat een traditie is van de touroperator Tour Amical. Onze tafels zijn opgesteld naast het gigantisch zwembad en als we naar de andere kant zien kijken we neer op de oudste stad van Marokko Fez met zijn honderdduizenden lichtjes. Zeer, zeer mooi!
Dag 2Volgende morgen staat ons een route van 410 km te wachten. Van Fez naar Midelt voor een lunch en dan een overnachting in Arfoud. Maar we beginnen de dag uiteraard met een lekker
ontbijt. We horen al het herkennend geluid van een paar old-timer motoren. De Bently's en een paar Porche's vertrekken al. Wij genieten nog even rustig van onze koffie en denken decadent “die halen we straks wel in”. De kappen van onze cabrio's vliegen open, bevoorraad met flesjes water, witte katoenen doeken voor bescherming van onze hoofden, een route-boek voor dummy's en allerlei gadgets gaan we eraan beginnen. Eens uit Fez gaan onze ogen stilletjes verder en verder openstaan. Wat een uitzicht! Onze weg verdwijnt in de verte tot aan de horizon. We zijn er stil van geworden! Een paar kilometer verder stoppen we gewillig. Even een warm vestje aandoen, het is nog vroeg, het kan flink afkoelen in Marokko. We zijn dan ook op weg naar Ifrane, gelegen op 1650 m hoogte, het skiparadijs met de bijnaam klein Zwitserland. We hebben na enige tijd nog niet door dat we op een andere route zitten tot dat we in een bos met apen belanden. Dit klopt niet. Ach het maakt niet uit, we lachen er eens mee! Het blijkt dat we in een nationaal park zitten, gevuld met apen. We zijn al enige tijd onderweg wanneer er opeens, iets verderop, een lokale auto stop. Een man stapt uit, neemt een matje uit zijn koffer en gaat langs de weg op z'n knieën. We worden wakker geschud! We zitten in een Moslim land en dat zullen we de volgende dagen ondervinden. Onze kelen worden droog en dat water zijn we na een aantal uurtjes zat. Een lekker terrasje zou nu niet slecht zijn en jawel hoor. We komen door een dorpje en zien daar tal van oldtimers kris kras naast de weg geparkeerd staan. Een lokaal café met een groot terras zit vol lotgenoten deze zijn herkenbaar door de polo en het vest van Tour Ah'mical. Heerlijk denken we, een lekkere Leffe maar er is geen alcohol te bespeuren. Marokkaanse muntthee en coca-cola moeten onze dorst lessen. De plaatselijke bevolking komt van alle kanten tevoorschijn. Dit maken ze niet elke dag mee. Terwijl we de thee net aan het goedkeuren zijn krijgen we vanuit België een smsje van John (onze webmaster alias 007) “is het daar lekker op dat terras”. Hij volgt ons via Track&Trace. Een veilig gevoel is dat. We komen dan later mooi op tijd aan in Midelt. Dit stadje ligt op1500 m hoogte aan de voet van de Djebl Ayachi die 3737 m reikt . Een lekkere lunch staat te wachten. Heerlijk in het zonnetje tussen Marokkaanse tierlantijntjes op tegeltjes en matjes. We zetten onze tocht voort naar Gorges du Ziz die zijn oorsprong vindt in het Midden-Atltas en zich uitstrekt over 150 km, oversteekt een vallei met vele steden die de grootste palmentuinen in Marokko zijn. En dan komen we aan in Erfoud. Gelegen aan de rand van de woestijn. Het is een van de belangrijkste oases van Marokko. Dit is indrukwekkend! Een natuurwonder! Terwijl we dit fantastisch panorama aan het bewonderen zijn komt een mannelijke inboorling met een glimlach op ons af en zegt verrassend 'Goede dag' tegen ons. Hij had één jaar in Nederland gewoond en had het Nederlands behoorlijk onder controle. Hij vertelde in het kort z'n levensverhaal. Dat zijn moeder iets verder in de woestijn van hem was bevallen met helemaal niets. Dat hij een bloedhekel had aan de Marokkaanse Koning omdat die in overvloed van weelde leeft en niets voor de arme bevolking betekend. Zonder dat we het doorhadden waren we in een politiek debat belandt. Hij vond de Nederlanders en Belgen geweldige mensen en had er veel van geleerd. Later arriveren we ons tweede hotel 'Kasbah Hotel Xaluca' net Center-parcs maar dan zonder koepel. Alleen de slaapkamers waren iets anders. De bedden waren vier meter breed! Dat bracht
behoorlijk wat fantasiën op bij het mannen.
Dag 3 Volgende ochtend wordt het vroeg opstaan want we zullen een route volgen waar we een adembenemende zonsopgang kunnen meemaken maar helaas na twee kilometer raakt van de Karman Gia plots het kabeltje van de gastoevoer los. Een lusterklem (of doppelsteen) moet de klus klaren. Met dit voorval zullen we die zonsopgang niet meer halen. Zeker niet wanneer we in de middle of nowhere beland zijn. In de route-boek staan twee kamelen getekend en die hebben we gevonden maar nergens is er iets te bespeuren. Waar is Kasbah Tombouctou? Na enig opzoek werk komen we erachter dat we aan een rotonde de verkeerde afslag hebben genomen en zo het geluk bij een ongeluk een route van 40 km wegdek in zeer slechte staat hebben gemist. Na enige tijd hebben we de juiste twee kamelen gevonden! Het blijkt een poort te zijn gemaakt van twee houten kamelen! Eens achter die poort hebben we pas door dat we aan de rand van de zandwoestijn terecht gekomen zijn. Dit is weer zo'n natuur-spektakel. Natuurlijk wordt hier volop een fotoshoot gehouden met de wagens. Sommige mannen kunnen hun testosteron niet onder controle houden en testen hun auto's op de zanderige ondergrond. Dit is echt lachen geblazen!Vanaf hier wordt de groep van 131 wagens in groep Nord en groep Sud gesplitst voor twee nachten. Wij vertegenwoordigen group Sud en zullen richting Mella rijden voor een lunch daarna richting Bivouac via Zagora. 360 km zullen onze wagens die dag ondergaan. Zagora is zowel een provincie als een stad in Marokko. Het stadje is één van de toegangspoorten tot de Sahara. We merken dat we in armere oorden terecht gekomen zijn want hier beginnen we aan een mindere plezierige rit. Kinderen staan in elk dorpje ons op te wachten met stenen. Dirk is het op een gegeven moment beu en stop zijn kever, stapt uit en rent achter de kinderen aan. Patrick heeft constant zijn stok met zijn camera erop in zijn handen waarmee hij in het rond zwiert om de kinderen op afstand te houden, het is net of we last van vliegen hebben. Zelfs als we in een zeer verlaten oord rijden waar je langs alle kanten in de verte kunt kijken en niets anders dan natuur om je heen is, staan pubers in het midden van de weg met hak-bijlen net te doen of ze het wegdek aan het maken zijn en eisen ze een vergoeding voor doorgang. Ze zwieren met hun bijlen langs de wagens. Waar komen die kinderen vandaan? Het is net oals ze als mollen uit de grond komen. Ik wil niet verkeerd uit de hoek komen maar het begint allemaal met een goede opvoeding niet?
In ieder geval bederft dat onze pret niet en als we langs De Dr창, de langste rivier van Marokko, onze rit verder zetten genieten we van de ene oase na de andere. Een stenen wegdek(grind?) van ongeveer 60km moeten onze auto's doorstaan voor we aan onze volgende slaapgelegenheid aankomen. Een tentenkamp in zandduinen. Prachtig! In een overvloed van tapijten en wierook worden we naar onze tenten gebracht. Onze bedden zijn bedekt met kleurrijke spreien en alles is er aanwezig! Een tafel, stoeltjes, een meubeltje om je koffer op te zetten. En dit alles in smeedwerk. We nuttigen samen een welkom-drankje in een opgestelde lounge. Het weerhoudt ons niet om een zandheuvel te beklimmen om zo een prachtige kiekje te nemen van de omgeving. Maar eens boven aangekomen voel ik mijn hart bijna uit mijn borst-kast springen. Ongelofelijk vermoeiend is dat. Een vrouw, niet nadenkend spurt van zo'n duin recht naar beneden en haar benen kunnen op een gegeven moment haar lichaam niet volgen. Ze valt regelrecht op haar gezicht. Ze heeft daar met veel aandacht van de organisatie een hele tijd gelegen. Viel telkens weer bewusteloos. Haar gezicht en armen waren opeens bedekt met schaafwonden. Het Sahara zand kan als glas-gruis aanvoelen. Wij zijn zeer voorzichtig zigzaggend naar beneden gewandeld! Na een bezoek aan de sanitaire voorzieningen (een douche-tent voor de dames en eentje voor de heren) konden we beginnen aan het avond-diner. Traditionele muziek-kanten verwelkomen ons met hun getrommel. Een groot everzwijn geschikt op een reuze-schotel wordt rond-geschouwd door plaatselijk werkvolk met traditionele kledij. Achteraf bekeken weet ik nog altijd niet of dat wel echt everzwijn was. Iedereen was in de stemming. We werden in overvloed beschonken met wijn. Die nacht hebben er maar weinig goed geslapen. De mannen hebben de stilte van de Sahara verstoord met hun gesnurk!
We hadden misschien een dag ervoor een zonsopgang gemist maar deze moest zeker niet onderdoen. De eerste zonnestralen doen de kleur van het zand veranderen in goud-tinten. Ik word hier vredig van. De dagelijkse sleur van afgelopen jaren waait met een zand-sluier van me weg. Een intens gevoel van geluk stroomt door mijn aderen heen. Dat ik dit kan meemaken samen met vrienden.Dag 4
Klaar voor de volgende 415 km. Van Bivouac naar Boumalne Dades. Van het ene indrukwekkend panorama na het andere reizen we door dit prachtig land. Zon in overvloed. We zullen groep Nord in tegenovergestelde richting tegen komen. Een lunch is voorzien in Tadighoust en ons volgend hotel Xaluca Dades Boumalne. Als we daar aankomen zien we een trailer staan met daarop gestrande wagens. Vooral de Porche's (911) moeten eraan geloven. Ze zijn niet opgewassen tegen de stofwolken die de auto's constant doorzeefde.Dag 5
Een veelvoud van haarspeldbochten waar bijna geen einde aan komt brengt ons door verschillende structuren en kleuren van rots-gebergten en dat met als achtergrond het geluid van een VW motor doen ons zwijgen wanneer wij op weg zijn naar Georges du Trodra, een rotsachtige canyon die door de rivier is uitgehouwen.De eerste 600m van de Todra kloof zijn al erg indrukwekkend. De canyon is hier slechts een tiental meters breed en de steile en gladde rotswanden zijn op zijn hoogst, aan beiden kanten wel 300m. Bijbelse taferelen ondergaan we wanneer we vrouwelijke inboorlingen beneden in de kloof met hun ezeltjes hun watervoorraad zien komen halen. Quarzazate staat op de kaart aangestipt als eindpunt voor die dag. Het Berbere Palace hotel zal ons verwelkomen. Quarzazate is de grootste filmstudio ter wereld genaamd Atlas Studios. Ook genoemd “Hollywood van Marokko�. Maar eerst komen we langs el Mansour Eddahbi, een meer
van enkele kilometers lang. Het is door de Marrokanen zelf aangelegd en gezien de droogte in het gebied is het een uniek iets. Helemaal uitgedroogd en verwelkt als een bloem komen we aan het hotel 'Berbere Palace'. Als we onze slaapkamer binnenkomen valt mij het tapijt op. Uit nieuwsgierigheid kijk ik onmiddellijk onderaan welk label eraan hangt en jawel hoor “Made in Belgium” staat erop. We moeten erom lachen. Wie verwacht dat nu in een tapijten land! We worden later verwend met een Italiaans buffet aan het zwembad. De twee groepen Nord en Sud zijn weer verenigd.
Dag 6Het wel beruchte Marrakech ligt nog maar 211km van ons verwijderd. Maar eerst zullen we Aït-Ben-Haddou met z'n typisch Zuid-Marokkaanse architectuur bezoeken. De stad werd als decor gebruikt voor onder meer de Game of Thrones,The Jewel of the Nile, The living Daylights, The last temptation of Christ, Lawrence of Arabia, The Mummy, Gladiator, Alexander, Prince of Persia, en andere.
Een paar kilometer voor Marrakech zien we de lokale politie aan een rotonde staan. Als twee opgeschrikte eenden kijken we naar elkaar en zonder woorden doen we onze gordels zo snel mogelijk om ons middel. Puhff! Dat was net op tijd zeggen we tegen elkaar en bij de volgende rotonde staan er weer twee en de volgende weer. Tot we door hebben dat die daar speciaal voor ons staan. We krijgen telkens volledige voorrang. Het dagelijks druk verkeer van Marrakech word zo maar effen plat gelegd om die Belgische old-timers door te laten. We voelen ons een beetje
beschaamd maar na dagenlang on the road,in bijna onbewoonde oorden te rijden, is dit welkom. De drukte komt bruusk op ons af en al waren we door de organisatie de een avond daarvoor hiervoor gewaarschuwd slikken we even om onze gevoelens terug in balans te krijgen. Door de recente aanslagen in de Arabische landen worden we extra beschermd wat op dat moment averechts werkt en toch een onzeker gevoel geeft. We zijn gevraagd om een andere route te nemen. Deze zal niet door het stadscentrum voeren maar langs de westelijke poort van de stad. Ze kunnen niet inschatten hoe de plaatselijke bevolking gaat reageren als ze Belgische nummerplaten op de wagens zien, daar BelgiĂŤ de grote wapenleverancier is. We merken meteen op dat we in een betere buurt van de stad zijn terechtgekomen. Het Hotel is bewonderenswaardig. Dit is klasse in de hoogste graad. Christel en Dirk worden verwend. Zij mogen in een suite verblijven. Maar suite of niet het kan op dat moment Patrick niets schelen want hij trekt de gordijnen onmiddellijk dicht om in zijn bed te duiken. Hij heeft de afgelopen dagen bezoek gehad van Marokkaanse bacterĂŻen en zijn kaars is uit. De enige troost voor hem is dat een driekwart van de groep hetzelfde ondergaat. Na een pracht van een avondmaal waar we bediend worden met witte handschoenen en de servetten op onze schoten worden gelegd, trekken we uit op verkenningstocht naar de welbekende Djema el Fna . Ons hart begint spontaan harder te kloppen. Het bruist hier van het leven! Uw ogen krijgen weer eens een overdosis. De Marokkaanse handel komt je fel tegemoet. Voor ze het weet krijgt Evy een henna behandeling op haar hand en Patrick krijgt een hele menigte op zich af wanneer hij ongegeneerd een foto trekt van de plaatselijke attractie. Een man met een enorm gezwel op zijn buik.
Dag 7Nog 310 kilometers moeten onze wagens doorstaan wanneer we de laatste dag vertrekken van Marrakech naar Qualidia en dan naar Al-Jadida. We zullen vandaag verwend worden met een lunch aan de kust in Qualidia. Dat deze plaats bekent staat voor zijn oesterteelt zullen onze buikjes merken. De Karmann Gia heeft het zwaar te verduren. Hij is helemaal los geschud en de remmen beginnen behoorlijk luidruchtig te worden. Het kevertje van Dirk heeft er nog helemaal zin in. Die moet zich constant inhouden zodat we samen kunnen blijven. Het wordt zelf op een moment zo erg dat we tegen hen zeggen dat ze maar gewoon verder gaan en dat wij onze plan wel trekken. Maar die vlieger gaat er bij Dirk niet op. Samen weg, samen thuis klinkt het en jawel hoor na een helse rit komen we samen aan in het Magazan Beach Resort. Mega groot met een golfterrein. Patrick reedt de Karmann Gia rechtstreeks op de trailer wat de organisatie wel niet aanstond maar als we nog eens hadden moeten stoppen was hij er misschien niet meer opgeraakt en zeker niet als een plaatselijke medewerker dat zou gedaan hebben. We kijken elkaar tevreden aan ! Hij heeft het toch maar weer gedaan, dat kleine VW-sportwagentje. Het kevertje heeft maar weer eens bewezen dat het tegen elk wegdek bestand is. Ongelofelijk hoe dat wagentje gereden heeft of ligt het aan de jarenlange ervaring van zijn Baasje(s). We mogen best fier zijn ! Al heeft de Karmann af en toe een probleempje gehad. Een VW is altijd te repareren. Dag 8 Tijd om terug naar huis te gaan, althans dat geldt voor ons, Dirk en Christel blijven nog 2 dagen
uitrusten. Na een dikke knuffel zwaaien ze ons uit. Met een bus rijden we naar Casablanca Airport. Einde van ons avontuur! Zouden we deze tour terug meedoen? Zeker en vast! Als wij met z'n vieren elkaar maar in de ogen kijken denkend aan Marokko komt er een spontane glimlach op ons gezicht tevoorschijn. Zonder een woord te zeggen komen alle emoties en herinneren tevoorschijn. Marokko is zo mooi, wij raden het iedereen aan. Rosita Fonteyn.