dubbelop
Beeld Bram Belloni
Simon IJspeert (57, docent Aviation en coördinator eerste jaar) leerde Tilly Wentzel (64, docent Nederlands en Communicatie bij de opleiding Aviation) kennen toen ze zijn docent was. Ze zijn inmiddels 33 jaar samen. De ander vrijlaten is volgens hen de sleutel tot een gelukkige relatie.
Simon “Ik was 23, zij 31. Het was mijn eerste dag op de zeevaartschool. Ik stond een beetje om me heen te kijken. Toen zag ik in het conciërgehok een blonde, erg gebruinde vrouw staan. Ze droeg een blauwe jurk. Ze viel me meteen op. Ik dacht: daar zou ik het wel een tijdje mee uithouden. Even later bleek ze mijn docent te zijn. Dat was wel even slikken. Toen ben ik heel erg mijn best gaan doen en werd voor mijn doen goed in Nederlands. Ik wilde opvallen. Ik kwam langs om een boek te lenen. Of als ik haar iets over muziek hoorde zeggen, nam ik de volgende dag de plaat voor haar mee. Drie maanden later waren we bij elkaar. Ik heb door haar geleerd mensen meer vrij te laten in wat ze willen doen. Op dag drie ofzo ging het over eitjes koken. Zij wilde altijd heel graag een zachtgekookt eitje. Ik vond haar manier helemaal niks. Dat leidde tot de eerste ruzie. Je kan op duizenden manieren een eitje koken, maar mijn eitjes zijn natuurlijk altijd het beste gekookt. Terwijl zij het heel vaak zonder kookwekker en op gevoel doet en dan met een nét iets te hard gekookte eitje aankomt. Ik wilde het graag doen zoals ik het gewend was om te doen, maar Tilly heeft er een hekel aan als iemand zegt wat ze moet doen. We hebben vrij snel besloten dat ze moet leven zoals zij wil en dat ze zich daarbij niet door mij hoeft te laten ringeloren. Nou ja, dan maar een te hard gekookt eitje. Tilly heeft mij ook altijd vrijgelaten in wat ik wilde doen. Ik ben op mijn veertigste mijn droom gaan realiseren. Ik wilde gaan vliegen. Maar daarvoor moest ik wel anderhalf jaar naar Amerika. Dat laat ze me doen. Omgekeerd heb ik haar ook in niets tegengehouden. Tilly gaat sinds 1995 elk voorjaar zeven weken naar Spanje. Dan gaat ze daar in haar eentje op een rots zitten. Als zij dat wil, moet ze dat doen.”
Tilly “Hij kwam die zeevaartschool binnen en zag mij staan. Ik kwam net terug van vakantie, dan zie je er wel aardig uit als je 31 bent. Hij dacht toen: met haar wil ik mijn leven wel samen zijn. Ik wist van niks. Wat hij weer niet wist, was dat hij me ’s middags voor de klas zou krijgen. Hij was steeds in mijn buurt in die tijd. Boeken brengen en lenen. Hij deed heel erg zijn best. Ik werd op een gegeven moment verliefd op hem. Simon is iemand om wie je niet heen kan. Dat had hij als student al. Hij straalt rust uit, waardigheid, autoriteit. We hebben een zoon, Kim. Toen ik hem zindelijk wilde maken, heb ik door ons hele huis twintig potjes gezet in allemaal mooie kleuren. Ik dacht: dan kan hij zitten waar hij wil. Simon voer in die tijd. Toen hij thuis kwam, deed Kim er eentje voor zijn ogen naast de pot. Simon ging toen rechtop staan en zei met groot gezag in zijn stem: ‘En nou doe je het er voortaan in.’ Sindsdien was Kim zindelijk. Bij die waardigheid zit ook een zekere ernst. Hij voelt zich heel verantwoordelijk. Dat maakt dat hij soms te veel doet voor de HvA. Nu ik met pensioen ga, hoop ik daar iets aan te veranderen. Ik heb hem niet in veel dingen willen of kunnen veranderen. Het is een heel eigen mens. Maar ik denk dat ik op kousenvoetjes stiekem allemaal leuke dingen ga bedenken, waardoor hij er niet meer aan denkt om met school bezig te zijn. In het begin had het verschil in leeftijd geen invloed op ons. Op je dertigste ben je prachtig, als vrouw. Je zit op je top. Dan word je ouder: veertig, vijftig. Maar als je met iemand leeft en je ziet hem elke dag, dan verandert hij eigenlijk niet, want zelf verander en groei je elke dag mee. Ik hoop dat dat ook voor Simon geldt. Bovendien is Simon verziend, dat scheelt natuurlijk ook een stuk.” n Jobien Groen havana
19