Magnum Opus - U Write

M A G N U M O P U S

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΤΕΥΧΟΣ V ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2020

1ος Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός

UWRITE

1

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Το itravelpoetry, και το Athens Art, μετά από πρόσκληση του πρωτοποριακού project M.A.G. συμμετείχαν στην διοργάνωση του διαδικτυακού φεστιβάλ «Art for Change», το οποίο πραγματοποιήθηκε από τις 17 Απριλίου έως τις 16 Μαΐου του 2020. Η πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, musicartmagazine.com (ή αλλιώς M.A.G.) πραγματοποίησε το πρώτο διαδικτυακό φεστιβάλ που αφορούσε πέντε διαφορετικά είδη καλλιτεχνικής έκφρασης. Μετά από την δημιουργία ενός προφίλ στην πλατφόρμα, ο κάθε συμμετέχων είχε το δικαίωμα να αναρτήσει τα έργα του, τα οποία στην συνέχεια, αποτέλεσαν αντικείμενο ψηφοφορίας, με σκοπό την ανάδειξη του καλύτερου. Στην κατηγορία της συγγραφής, διακρίθηκε η Σοφία Ρόδου. Στις αρχές του 2021 αναμένεται να εκδοθεί μια συλλογή ποιημάτων της από το iTravelPoetry Publications.

2

Magnum Opus

Σοφία Ρόδου

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Βιογραφικό

Η Σοφία Ρόδου γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής και συγκεκριμένα του τμήματος Φιλολογίας με κατεύθυνση τον κλάδο της Γλωσσολογίας. Από νεαρή ηλικία ξεκίνησε το ταξίδι της στον κόσμο των άγραφων σελίδων με όχημα την πένα. Μαγεύεται από τους κώδικες επικοινωνίας και ασχολείται με τη μελέτη της γλώσσας, καθώς και τη διδασκαλία της. Γνωρίζει αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και νοηματική. Ασχολείται με την επιμέλεια και διόρθωση βιβλίων και αρθρογραφεί για θέματα σχετιζόμενα με τη φιλοσοφία, τη γλωσσολογία, και τη μυθολογία. Άρθρα και ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορες ιστοσελίδες. Το 2015, εκπροσώπησε την Ελλάδα στη 17η Βiennale νέων καλλιτεχνών στο Μιλάνο.

3

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γραφιστική επιμέλεια: Έλενα Γρηγοροπούλου Επιμέλεια υλικού : Γιάννης Ρουμελιώτης

4

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αυτό το τεύχος, είναι αφιερωμένο στους συμμετέχοντες του 1ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού “U Write”. Τα ποιήματα δημοσιεύονται με χρονολογική σειρά και δεν έχουν υποστεί καμία απολύτως επεξεργασία. Θα ακολουθήσουν και άλλα τεύχη με τις υπόλοιπες συμμετοχές.

5

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Art for Change – Ayia Sofia Net Edition Vol II Tο πρωτοποριακό Project M.A.G. ανακοινώνει το 2ο διαδικτυακό Φεστιβάλ "Art for Change" που θα θέσει έναν νέο στόχο να συγκεντρώσει φυλές σε όλο τον κόσμο που ενδιαφέρονται να δείξουν και να αναδείξουν τα συναισθήματά τους για ένα μνημείο όπως η Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη ... Προχωρώντας για άλλη μια φορά ένα βήμα πιο μπροστά και σε συνεργασία με ανοιχτά project όπως η Itravel Poetry & Athens Art, τα οποία υποστηρίζουν τις τέχνες σε όλους τους τομείς, το Project M.A.G. καλεί τους ενδιαφερόμενους από τον χώρο των Καλών Τεχνών (καλλιτέχνες από όλο τον τομέα της ζωγραφικής, της Γλυπτικής, της Χαρακτικής αλλά και των καλλιτεχνών του δρόμου), συγγραφείς και μουσικοί - συγκροτήματα και φωτογράφοι να διαγωνιστουν ανοιχτά μέσω των έργων τους και να διεκδικήσουν χρηματικά έπαθλα για την 1η θέση ... Ο κύριος στόχος είναι να διατηρήσουμε το διαδικτυακό μας φεστιβάλ και τους στόχους του σε υψηλή θέση για τους καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο, ανθρώπους που εξελίσσονται μέσω της τέχνης τους και τον πολιτισμό, αλλά και να καθιερώσουμε έναν νέο τρόπο ανάδειξης και διάκρισης των συμμετεχόντων – καλλιτεχνών .. Ας δημιουργήσουμε μαζί τις ευκαιρίες που απαιτούνται σε αυτήν την παράξενη εποχή της τεχνολογίας .. Τέχνες & Πολιτισμός είναι τα οχήματα που η ανθρωπότητα χρειάζεται σε σκοτεινές στιγμές… Η θεματική μας ενότητα αυτή τη φορά είναι το εμβληματικό μνημείο της «ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ» στην Κωνσταντινούπολη και το γεγονός ότι σε μια βραδυά μετατράπηκε σε μουσουλμανικό τέμενος μόνο βάσει της επιθυμίας του Τούρκου προέδρου κ. Ερντογάν… Γενικοί όροι συμμετοχής: 1. Δικαίωμα συμμετοχής έχουν όλοι, ανεξαρτήτως εθνικότητας και ηλικίας, αρκεί τα έργα τους να είναι γραμμένα στα Αγγλικά.

2. Τα αποτελέσματα θα κριθούν από την ψηφοφορία των χρηστών της πλατφόρμας του M.A.G. 3. Οι συμμετέχοντες μπορούν να λάβουν μέρος στις παρακάτω κατηγορίες: Μουσική, Λογοτεχνία, Εικαστικά (Ζωγράφοι – Γλύπτες – Χαράκτες – Street Ar�sts), Φωτογραφία.

4. Επιτρέπεται η συμμετοχή σε περισσότερες κατηγορίες (Μουσική, Λογοτεχνία, Καλών Τεχνών) εφόσον έχει καταβληθεί το παράβολο συμμετοχής που αφορά την κάθε κατηγορία ξεχωριστά και ανέρχεται στα 10 Ευρώ .

6

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5. Οι κατηγορίες είναι : Μουσική: - Σύνθεση: μια μουσική δίχως στίχους ή - Τραγούδι: ένα μουσικό κομμάτι που αποτελείται από μελωδία και στίχους. Η κατηγορία της λογοτεχνίας συμπεριλαμβάνει τα: - Κείμενα ή - Ποιήματα Στις Καλές Τέχνες οι συμμετέχοντες μπορούν να διαγωνιστούν στην: - Γλυπτική ή - Χαρακτική ή - Ζωγραφική ή - Street Art Στην φωτογραφία έχουμε : - Αναλογική ή - Ψηφιακή 6. Οι συμμετέχοντες, εφόσον έχουν καταβάλει το αντίτιμο της συμμετοχής στην/στις κατηγορία/κατηγορίες που επιθυμούν να διαγωνιστούν, μπορούν να λάβουν μέρος σε περισσότερες υποκατηγορίες, χωρίς καμία επιπλέον οικονομική επιβάρυνση.

7. Σε καθεμία από τις υποκατηγορίες, το θέμα μπορεί να είναι: α. Ελεύθερο β. Αγία Σοφία 8. Η συμμετοχή πρέπει να συμπεριλαμβάνεται σε μια από τις δυο θεματικές ενότητες που αναγράφονται στον παραπάνω όρο με την αποστολή ενός έργου. Υπάρχει η δυνατότητα αποστολής δυο διαφορετικών έργων: το ένα με ελεύθερο θέμα και το άλλο με θεματικό άξονα την Αγία Σοφία.

9. Τα έπαθλα και τα βραβεία, ανακοινώνονται σε κάθε κατηγορία για την 1η θέση στα 700 Ευρώ ενώ για την 2η & 3η θα ανακοινωθούν ξεχωριστά ...

10. Θα δωθεί ένα επιπλέον χρηματικό έπαθλο, της αξίας των 500 ευρώ, για την συμμετοχή που θα έχει αποσπάσει τους περισσότερους ψήφους συνολικά, σε όσες κατηγορίες κι αν έλαβε μέρος.

7

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

11. Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να κάνουν με τα παρακάτω βήματα τα εξής : -

Δημιουργία προφίλ στη νεοςύστατη πλατφόρμα h�ps://www.musicartmagazine.com σαν καλλιτέχνες από τις 14 Νοεμβρίου 2020 - Ολοκληρωμένο προφίλ με βιογραφικό και στοιχεία του καλλιτέχνη στη νεοσύστατη πλατφόρμα στον χώρο Edit του προφίλ - Θα πρέπει να διαλέξουν την καλλιτεχνική τους κατηγορία (μία ή δύο) - Να ανεβάσουν εντός του χρόνου συμμετοχής μέχρι 5 έργα τους - Να πληρώσουν το παράβολο συμεμτοχής στον εξής λογαριασμό Εθνικής Τράπεζας GR0501101410000014120247136, Κωδικός Τράπεζας (BIC) ETHNGRAA - Να είναι μέχρι και τις 14 Δεκεμβρίου 2020 ολοκληρωμένη η συμμετοχή τους έχοντας συμπληρώσει όλα τα παραπάνω βήματα - Να ενημερώσουν όλους τους ενδιαφερόμενους πως να γραφτούν για να τους ψηφίσουν από την 1η ημέρα εγγραφής τους ...

- Εάν είναι κάτω των 18 θα πρέπει να υπάρχει συγκατάθεση γονέα - Θα πρέπει να αποστείλλουν email στο info@musicartmagazine.com με το όνομά τους, την ή τις κατηγορίες που έλαβαν μέρος Καταληκτική ημερομηνία υποβολής συμμετοχών 14 Δεκεμβρίου 2020 Αφού ολοκληρωθεί η διαδικασία εγγραφής θα υπάρξει εξτρά χρόνος με διάρκεια 2 εβδομάδων για να μπορέσει το κοινό του κάθε καλλιτέχνη και του Project M.A.G. να ψηφίσει με βάσει τις προτιμήσεις του το προφιλ που τον ενδιαφέρει (θα υπάρξει λίστα αναρτημένη για όλους τους συμμετέχοντες) και να αναδειχτούν οι 3 καλύτεροι υποψήφιοι έως και τα τέλη Δεκεμβρίου Για κάθε πληροφορία ή διευκρίνιση σχετικά με αυτή την πρόσκληση μπορείτε να επικοινωνείτε με e-mail: mag@musicartmagazine.com και να υποβάλλεται τα ερωτήματά σας Καλή επιτυχία σε όλους – Project M.A.G. The Art Social Network

8

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

9

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ Ποιός άραγε ο σκοπός και ποιό το νόημα αυτής; Πολλοί ανά τους αιώνες έχουν αναζητήσει κι αναρωτηθεί. Τόσο σπουδαίο, μα και τόσο απλό το ερώτημα αυτό. Γιατί, πρέπει να ’χει νόημα και σκοπό η ζωή, περαστική από εδώ η ψυχή, ποθεί σε κάτι ανώτερο να δοθεί. Πολλά διαβάζεις και περισσότερα ακούς, μα η απάντηση για τον καθένα, είναι μέσα του αλλιώς. Στης πρωινής δροσιάς τις στάλες βρίσκει το νόημα η ζωή, καθώς σηκώνεσαι κι αρπάζεις την κάθε της στιγμή. Κι από του ήλιου τις θεραπευτικές ακτίνες ψιθυρίζει γλυκά, δες, νιώσε, για σένα χάραξε η μέρα, μη στέκεις απαθής. Βλέπεις τον ήλιο, νιώθεις τη ζεστασιά του σε όλη σου την ύπαρξη. Είναι σα να σου λέει ο Θεός, για σένα τόση ομορφιά, δεν μπορείς, δεν έχεις δικαίωμα να μην τη ζεις. Τέτοια δυναμική, όπως της αυγής, δεν κρύβει μέσα του κανείς και τίποτα στον κόσμο. Σήκω, για σένα ξημερώνει, ζήσε… Και, μη διστάσεις, βράχος να σταθείς γι’ αυτόν που αγαπάς, το χέρι να προσφέρεις στην ανάγκη, όταν μπορείς, έναν ώμο να γείρει μια κουρασμένη ψυχή, μια καρδιά, που θα ξέρει να ακούει, να κατανοεί, ένα στόμα, που θα μάθει πάντα να στηρίζει, να παρηγορεί, να επαινεί, γλυκά να νουθετεί, μια αγκαλιά, αχ, αυτή η αγκαλιά, που όλα μπορεί να τα κλείσει μέσα της, αγάπη, κατανόηση, αποδοχή, ασφάλεια, καμάρι και θεραπεία. Γιατί, κρύβει δύναμη το άγγιγμα μιας ψυχής. Αυτή η θεραπευτική δύναμη, που σε κάνει να θέλεις να κρατήσει για πάντα. Μια στιγμή στον αμείλικτο χρόνο, που, λένε, πως όλα τα θεραπεύει, αλλά, εγώ προτιμώ την αγκαλιά. Αυτή επαναφέρει σε τάξη όλα τα πονεμένα και τσακισμένα μέσα μας. Δεν τα εξαφανίζει, μα τα κάνει να πονάνε λιγότερο. Δεν τα απωθεί μακριά μας, πιότερο μας βοηθάει να τα κοιτάξουμε γενναία, να τα αποδεχθούμε, ως πολύτιμο μέρος της ιστορίας μας και να προχωρήσουμε, πάντοτε μπροστά και προς τα επάνω. Μονόδρομος είναι η αληθινή ζωή, η ουσία της μοναδική. Γι’ αυτό, σήκω άμαθο απ’ τη χαρά κορμί, καμωμένο με πόνο, ψυχή, τόσο εξοικειωμένη με την οσμή της λύπης, της απογοήτευσης. Μόνο έτσι μπορείς να νιώσεις καλύτερα τον πόνο γύρω σου, 10

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

αποτελεσματικό να είναι στον πόνο το άγγιγμά σου, ευωδία να απλώσεις τριγύρω σου. Σήκω, για σένα ξημέρωσε το σήμερα, ζήσε…

11

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Θέλω να φτιάξω ποίηση Θέλω να φτιάξω ποίηση όπου τα έργα να είναι έργα και όχι λόγια να μην υπάρχει το θα αλλά το πρέπει ούτε το χαμηλά μα το ψηλά Θέλω να φτιάξω ποίηση όχι για μεγάλους μα για μικρούς Όπου το τώρα είναι τώρα όπου το μέλλον δεν υπάρχει μα και το παρόν να είναι παρών μακριά πολύ από το παρελθόν θέλω να φτιάξω ποίηση όπου ο άργιλος γίνεται πηλός και ο πηλός πιθάρι στέρεο όπου η ζύμη γίνεται ψωμί να ψηθεί να γίνει νόστιμο και θρεπτικό θέλω να φτιάξω ποίηση όπου την χάρτινη μάσκα θα διαλύσω τον έξω μου εαυτό να απαρνηθώ το έσω μου παιδί ελεύθερα να αναδείξω!

12

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ποιος θεός ή ποιος ουρανός Ποιος θεός ή ποιος ουρανός μπορεί την αλήθεια να πει για τους ποταμούς δακρύων που χύθηκαν αδημονώντας την αγκαλιά σου να συναντήσω; ποιος θεός ή ποιος ουρανός μπορεί την αλήθεια να πει για το τυφλό του έρωτα κυνηγητό που έκανα για εσένα ή ακόμη ποιος δαίμονας μπορεί ψέματα να πει για το τρανταχτό χτυποκάρδι στη σκέψη απλώς της ομορφιάς σου;

13

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πρέπει να γιγαντώσει η ψυχή μας Πρέπει να γιγαντώσει η ψυχή μας νά… Με ένα γλυκό χαμόγελο και μία θερμή αγκαλιά να ορθώσει το ανάστημά της να σταθεί στα πόδια της νά… Με ένα σ αγαπώ και με ένα μπορείς πρέπει να απλώσει τα φτερά της νά… με μία ζεστή καλημέρα από τα χείλη του ηλίου και μία ερωτική χαδιών ανταλλαγή πρέπει να αφήσει τα άσχημα και να εύρη τα καλά η ψυχή μας να… με ένα όμορφο ταξίδι στο εξωτερικό και μία βουτιά στης θάλασσας το κύμα πρέπει να φτάσει να πιστέψει η ψυχή μας να… με ένα αληθινό βλέμμα σε καθρέφτη και μία αντανάκλαση από του φεγγαριού το φως.

14

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χρώμα και διάθεση Με μπλε πράσινα και καστανά μάτια βλέπουμε έναν κόσμο θαλασσινό δέντρινο και χωμάτινο χρώμα και διάθεση διάθεση με χρώμα Με λίγο περίσσιο κόκκινο ποθούμε με λίγο περίσσιο πράσινο ελπίζουμε με λίγο περίσσιο γαλάζιο ηρεμούμε στην ζωή Πάνω στα 7 της Ίριδος τα χρώματα ταξιδεύουμε σαν καβαλάρηδες ονειρικά Με λίγο περίσσιο πορτοκαλί ζωηρεύουμε με λίγο περίσσιο κίτρινο γρηγορούμε με λίγο περίσσιο ιώδες γλυκαίνουμε στην ζωή Χρώμα και διάθεση Διάθεση με χρώμα

15

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μία φορά μόνο μία Μία φορά μόνο μία φορά Μου είπες πως με αγαπάς τις υπόλοιπες τίποτα… κι όμως ήταν αυτή η στιγμή τόσο αξέχαστη που πότισε το είναι μας δεν χρειάστηκε άλλη φορά να εκμαιεύσω το ς αγαπώ από τα χείλη σου μία φορά μόνο μία φορά ήταν αρκετή για να φουσκώσει η καρδιά μου από χαρά τις υπόλοιπες δεν περίμενα απλώς ήξερα… Κι αυτό ήταν αρκετό

16

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

17

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Καλλιόπη Γιαννιού Εύρεση δουλειάς Ξημερώνει ο ήλιος αστραφτερός και η φύση ξεπροβάλλει σηκώνομαι απ το κρεβάτι μου, με πονοκέφαλο και πάλι. Βάφομαι και ντύνομαι με αξεσουάρ στολίζομαι, σήμερα έχω ραντεβού για δουλειά να με δούν! Στην πρώτη εταιρία που πάω το βιογραφικό μου ξανακοιτάω ιδρώνω, ξεροκαταπίνω πάλι χάλια στη φωτογραφία δείχνω. Με κοιτάνε καχύποπτα και κάτι συζητάνε θα σας τηλεφωνήσουμε-μου λένεκαι στο δρόμο με πετάνε. Περνάω από μια καφετέρια που βλέπω αγγελία μπαίνω μέσα ευγενικά και βλέπω μπυραρία. Ξέρεις από σέρβις-μου λένεκι εγώ αμέσως δακρύζω τι το θελα το μεταπτυχιακό αφού σκάλες θα καθαρίζω. Βλέπω μπροστά μου ένα φούρνο και μπαίνω για κουλούρι και με κοιτάει ο υπέυθυνος σα να τανε λυγούρι. Μου πέφτει το βιογραφικό και σκύβει και το παίρνει, μου λέει ψάχει άτομο και μου σφίγγει και το χέρι! Έτσι λοιπόν ξεκίνησα, πωλήτρια να γίνω τυρόπιτες και λουκανικόπιτες στον κόσμο για να δίνω!

18

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η Πείνα Βλέπω τον ουρανό, τη θάλασσα βαθιά Και το στομάχι μου αμέσως αντιδρά. Τι πρέπει να κάνω να σταματήσω να πεινώ κάποια στιγμή το βλέπω δε θα χω ρούχο να φορώ! Ανοίγω πόρτες και παράθυρα ο αέρας για να μπει ο ήλιος να φωτίσει σπιθαμή προς σπιθαμή. Αρχίζω τις δουλειές μου να συμμαζέψω προσπαθώ, μα κάτι στο μυαλό μου δε μ αφήνει να χαρώ! Πάω, έρχομαι, γυρίζω και το ψυγείο προσπερνώ μα μάταια όλα φαίνονται θα το ανοίξω δε μπορώ. Γίνεται λοιπόν το μοιραίο και στη στιγμή θα παραδοθώ, την παστα που αντικρύζω την τρώω στο λεπτό. Συμπληρώνω την αμαρτία μ ένα ακόμη κολατσιό, ένα πρόχειρο τοστάκι με κασέρι και ζαμπόν. Λίγο νεράκι ακόμη απ τη βρύση δροσερό, και τώρα το στομάχι μου είναι γεμάτο, δυνατό! Αρχίζω ξανά τις δουλειές μου γρήγορα να βιαστώ, μα θυμάμαι ξαφνικά πως στο σούπερ μάρκετ πρέπει να διαβώ. Ανοίγω την ντουλάπα μου και τα ρούχα μου κοιτώ, με πιάνουνε τα κλάμματα σε κανένα δε χωρώ!

19

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η Βόλτα Βραδάκι γλυκό καια ζεστό του Ιούλη μήνα, αποφάσισα να βγω και να πάρω μια πασμίνα. Έκανα βόλτα στη γειτονιά και πήγα προς το κέντρο, συνάντησα δυο φίλες μου και πήγα προς το τρένο. Άνοιξε μια καφετέρια με ήσυχη μουσική, αλλά ζευγαράκια μόνο είδα και με πόνεσε η ψυχή. Περπατούσα μες στους δρόμους και ξάφνου απο μακριά κάτι παιδάκια με ποδήλατα τρέχουν και με κλωτσάν. Μα τι έγινε αναρωτιέμαι και συνεχίζω να περπατώ και κάτι μου μυρίζει απ το μαγαζί το γωνιακό. Μπαίνω μέσα και παραγγέλνω το σουβλάκι μου ψητό, μία πίτα με απ όλα κι ένα μπιφτέκι γεμιστό. Βγαίνω με χαρά και προχωράω και τη σακούλα μου κρατώ και τα γαβγίσματα ακούω να ρχονται προς τα εδώ. Τρόμαξα, φοβήθηκα και το σουβλάκι δε λυπήθηκα το πέταξα στα σκυλιά για να γλιτώσω ρε παιδιά! Έτσι λοιπόν και έφτασα, στο σπίτι μου το αδειανό με άδειο το ψυγείο και διχως φαγητό!

20

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

21

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χρυσούλα Ζερβού (δεν έχει τίτλο) Αν ποτέ αναρωτήθηκες, σου απαντώ. Ούτε λέξη παραπάνω δεν υπάρχει να σου πω. Τίποτε περισσότερο, ή τίποτα πιο μικρό. Πάντα τόσο περίπλοκο και πάντα τόσο απλό. Για όλη μου τη ζωή και για κάθε μια στιγμή, σ’ αγαπώ, Ακόμα κι όταν δεν σ’ αγαπώ.

22

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

23

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΓΙΩΤΑ ΚΕΣΣΑΝΙΔΟΥ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΦΥΤΕΥΤΗΚΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΟΜΟΥΝ Το δέντρο που φυτεύτηκε τη μέρα που γεννιόμουν , πυξίδα στο βραχιόλι μου το βάφτισα εξαρχής. Ανέσαινα μαζί του, θεριεύαμε παρέα, δύο πλάσματα τυχαία και δυο παιδιά της γης. Το δέντρο που φυτεύτηκε τη μέρα που γεννιόμουν , το έλουζαν οι ουρανοί , το χτύπαγε η ζωή. Και εγώ μέσα στη φούσκα μου που όλα ήταν ωραία ένιωθα ανίκητος ακόμα πιο πολύ. Μια μέρα που με ξέσκιζε με θλίψη η καρδιά μου, το είδα απ’ το παράθυρο να στέκει ειρηνικό. Ταράχτηκα, το φθόνησα που δεν καταλαβαίνει και που τον κόσμο βλέπει ακόμα για ηθικό. Μεγάλωνα και έχανα το σφρίγος και τη νιότη, αυτό στεκόταν ίδιο αγέρωχο, στητό και το αναθεμάτισα που δεν βασανιζόταν , που έμοιαζε να είναι λιγότερο θνητό. Μου απάντησε το δέντρο με πίκρα και συμπάθεια, τη θλίψη του εξιστόρησε με υπέροχη ευωδιά του, το κοίταξα καλύτερα με δάκρυα και ντροπή, του κόσμου τα αμαρτήματα φιλούσε στην καρδιά του.

24

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΧΑΝΟΜΑΙ ΕΙΝΑΙ Χάνομαι είναι να σκεπάζεις το σεντόνι να εμποδίσεις την εξάτμιση της μυρωδιάς του. Χάνομαι είναι να γεμίζουν όλα χρώμα, μα μόνο όταν είναι εδώ. Χάνομαι είναι να ξεχνάς το εγώ σου , να υπηρετείς το δικό του εγώ. Καi όταν σε ρωτάς γιατί, να κρύβεσαι από τη λογική σου να μη σε βάλει τιμωρία και να ξεκαρδίζεσαι που υπήρξες τόσο ζωηρή.

25

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΚΑΙ ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ Και σου φωνάζω. Τείνεις να με παρεξηγείς, δεν κυνηγάω δράματα. Φωνάζουν μόνο όσοι ακόμα ελπίζουν, όσοι γελιούνται πως τα ντεσιμπέλ φέρνουν τον κόσμο λίγο πιο κοντά στον κόσμο που οι φωνές είναι αχρείαστες. Και σου εξηγώ. Τείνεις να με παρεξηγείς, δε θέλω να κουράσω. Εξηγούν μόνο όσοι ελπίζουν, όσοι γελιούνται ότι λίγες λέξεις φέρνουν τον κόσμο πιο κοντά σε ένα κόσμο με βουβές ευτυχίες. Την απάθεια να φοβάσαι και τη σιωπή μου.

26

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΤΟΤΕ Όταν έπαψαν τα παραμύθια να παίρνουν σάρκα και οστά και όταν έπαψαν οι μύθοι να έχουν βάρος αλήθειας. Όταν αρχίσαμε να φοράμε μπουφάν και όταν πιστέψαμε ότι μπορεί να αρρωστήσουμε. Όταν μας ένοιαξε τι ώρα είναι και όταν σκεφτήκαμε τα πρέπει του αύριο. Όταν σταμάτησαν άνθρωποι να φαντάζουν αλάνθαστοι και όταν δεν πήγαμε για να μην κινδυνεύσουμε. Όταν ο κόσμος μας μεγάλωσε λίγο και όταν διαλέξαμε ποιους θα αγαπήσουμε. Τότε σταμάτησε ο χρόνος του άσπρου. Τότε η αθωότητα πήγε για ύπνο. Τότε σταθμίσαμε πρώτη φορά τις δυνάμεις μας. Τότε αρχίσαμε να φτιάχνουμε «θέλω». Τότε δεν είχαμε αφθαρσίας ψευδαίσθηση. Τότε νοήσαμε την έννοια του φόβου. Τότε ζητήσαμε πρώτη φορά εγγυήσεις Τότε αλλάξαμε οριστικά τον εαυτό μας.

27

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΝΑ ΜΟΥΝ ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΝΑ ‘ΧΑ ΘΕΑ *Με αφορμή τα κοιμητήρια της Αμοργού και την όμορφη θέα που απολαμβάνουν στο γαλάζιο του Αιγαίου, με αφορμή την απώλεια. Λυπάσαι; Και τι έγινε; Τα συναισθήματα θα διαδέχονται το ένα το άλλο, όπως οι εποχές και η θάλασσα θα παφλάζει για πολύ περισσότερο από εσένα. Και αν ρίζωσε για λίγο ο θάνατος στον καμβά σου γρήγορα θα τον πετάξεις, όπως ότι σου φάνηκε δύσκολο και προσποιήθηκες ότι αντέχεις να δεις. Θα σου φτιάξω ένα γαλάζιο πιο φωτεινό και αρμονικό από τον ουρανό και θα σε αφήσω να αναρωτιέσαι αν είναι καθαρό ή αν από κάτω φαίνονται κόκκινες μπογιές. Κάποιες μέρες θα τις βλέπεις, κάποιες μέρες όχι. Οι πιο δύσκολες έτσι κι αλλιώς, είναι πάντα αυτές που σε κάνουν να πιστεύεις ότι είναι απλά ένα χρώμα , ένα χρώμα που δεν έχει σημασία. Οι μέρες αφθονίας, χωρίς προβλήματα και μεγάλης ανυπόφορης συγκατάβασης για τη ζωή. Το ρούχο της απάθειας κλείνει καλά, είναι ελαφρύ και άχρωμο.

28

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

29

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Βασιλική Καραμανίδου 1ο ποίημα: Σε τούτη την πλάση εκείνος δε χωρούσε Θέση στο χώμα εκείνο δεν ζητούσε Κι όλοι σαν ζητιάνο τον διώχνανε καπνό Σάμπως το ψωμί τούς έτρωγε και ήτανε λειψό Ένας παρίας, τριγυρνούσε μες το ψέμα Και ξυπόλητος έψαχνε ανθρωπιά και αγάπη δίχως γαίμα Μα στις ζωής τα μονοπάτια σκόνταφτε συχνά Και όνειρα χαμένα αντάμωνε μπροστά Ερείπια από ανθρώπους και μιζέρια περισσή Έκλεισε τα μάτια να μη βρίσκεται εκεί

30

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2ο ποίημα: Μάζεψα του ουρανού όλα τα αστέρια Τα τύλιξα με στοργή πολλή για τα δικά σου χέρια Τον ήλιο έφερα κοντά σου να σε ζεσταίνει τις νύχτες Και δάκρυα να σου σκουπίζει απ’ τις μικρές σου πίκρες Με της θάλασσας σεντόνι σε σκέπασα προσεκτικά Και με των λουλουδιών το πανωφόρι πλημμύρισε η ευωδιά Τον ύπνο κάλεσα για σένα τον γλυκό και σαν χάδι σου τραγούδησα ένα μικρό σκοπό Κοιμήσου...

31

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3ο ποίημα: Όλα τ’ αστέρια για σένα φωτίζουν· εσένα φωτίζουν Όλα τα πουλιά κελαηδούν για σένα· για σένα τραγουδούν Και όλα αυτά για σένα φτιάχτηκαν· εσένα επιθυμούν Έτσι και ‘γώ· μονάχα εσένα αναζητώ Για σένα μονάχα επέλεξα να ζω Αυτός ο κόσμος όλος σου ανήκει· σε σένα αγάπη δίνει Κι αν δεν σ’ αρέσει, γκρέμισέ τον Μαζί και μένα· ξέχασέ τον Και χτίσ’ τον ξανά όπως εσύ θες Για μένα όμως μην κλαις Εγώ θα ‘χω χαθεί σε κάποιου άλλου το φιλί Κι ας δάκρυα διασχίζουνε την τρομερή σιωπή Δεν θα πηδήξω απ’των ερήπιών σου την κορφή

32

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4ο ποίημα: Μια μάχη ανώφελη για μια παιδεία χάρτινη Ιδρώτας, δάκρυα ποτάμι για να πατήσει την σκανδάλη Άνθρωποι γύρω άσπλαχνοι υποτιμούν τα κάλλη Μιας ευτυχίας απρόσιτης που δεν ζητά την πάλη Μονάχα αγάπη έδωσα, παρέα με το θρήνο Μα άθελα την μπέρδεψα με το αγόρι εκείνο Συντρίμμια και στάχτες τα όνειρα Φυλλορροούν οι ελπίδες Μονάχα έψαξα το φως· με πρόδωσαν οι ακτίνες

33

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5ο ποίημα: Όλες μου οι αισθήσεις· τις χρωστώ σε ‘κείνη Συναισθήματα βαθιά στα μικρά της χείλη Όμορφα ξανθά μαλλιά και όνειρα χαμένα Μέσα σε τούτη τη χαρά ήταν ξεχασμένα Σαν το γέλιο της ηχεί, ξάφνου δημιουργεί ζωή Και σαν με χάδι με κοιτά, μονάχα αγάπη αναζητά Γαλάζιοι ουρανοί ξετυλίγονται στο βλέμμα της και ταξίδι μου θυμίζει η ένταση στο νεύμα της Και όπως μες το παραμύθι της χορεύει, του τραγουδιού η μελωδία περισσεύει Μελωδία γίνεται η ίδια κι ας την περιμένει μια άλλη τραγωδία

34

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

35

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Νικόλαος Σκουτέλης Να Ζεις Ανοίγω αργά κι επώδυνα τα μάτια μου το μπαρ έχει γίνει τώρα κατάφωτο δωμάτιο μια τρύπα στην έρημο Χωρίς οάσεις ,αντικατοπτρισμούς κι άλλες τέτοιες διαφυγές . Να τρέχεις στους δρόμους ,γλυκύτερε μου φίλε να περιμένεις να σε σταματήσουν . Όχι, να περπατάς αργά σα να μη θέλεις ποτέ να φτάσεις σα να πήγαινες στη μάχη. Να χορεύεις στις ταράτσες ,αδελφέ μου, μόνος Χωρίς μουσική να αιμορραγείς στα σιωπηλά να μη σε βλέπουν. Κι όταν διψάς να γλύφεις τις πέτρες και, κοίτα, λίγο ακόμα φτάνεις . Να επιστρέφεις Να φεύγεις πάλι να χάνεσαι να σε βρίσκουν οι νύχτες τσακισμένο κι οι μέρες έτοιμο να τσακιστείς Να υπομένεις Να επιμένεις Να ζεις

36

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Βurn Μάνα;, είπε το παιδί, “ θα με σκοτώσουν ,και δεν μπορώ το χέρι σου ν ‘αγγίξω μάνα καπνίζω αυτόν τον αργό θάνατο γιατί το ξέρω, κάπου εκεί έξω υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα και η ζωή είναι τόσο ευκολότερη όταν λες πως θέλεις να πεθάνεις ” “Κοιτάζω τη φωτιά στα μάτια σου” είπε η μάνα, “και τίποτα δε φαίνεται μακριά κρασί στα χέρια σου και στάχτες πυρωμένες. Ρηχός είναι ο τάφος που θα σκάψω να σε ξεβράσει το νερό, κοντά μου να σε φέρει .” Μακριά στον ορίζοντα έκαιγε μια φωτιά που τρέφαν οι φονιάδες με προσευχές και μνήμη. Ομίχλη έγινε ο καπνός κι έπνιξε την ανατολή που έκαιγε τον ουρανό σαν παλιό ξεραμένο χαρτί χαρτί θανατικής ποινής , εντολή εκτέλεσης .. +++

37

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μια νύχτα η Σελήνη Και πώς θα μπορούσα να κοιμάμαι δε μ’ άφηνε η σελήνη άπλωνε το χλωμό της άγγιγμα πάνω μου και ψιθύριζε όλη νύχτα “Έλα μια βόλτα μέχρι εδώ πάνω” και μου’ κλεινε το μάτι “Θα ‘θελες να δεις πώς φαίνεται από ’δω η πόλη ; τα φώτα της μ’ αρρωσταίνουν και καπνίζω τα σύννεφα μελαγχολώ -οι ήχοι τηςκαι σκέφτομαι τη θάλασσα κάθε αυγή σαν αποσύρομαι μου υπόσχεται κι ας μην την πιστεύω πια” Τέτοια έλεγε συνέχεια η Σελήνη κι εγώ σκεφτόμουν τα δελφίνια που μου λέγαν, θυμάμαι να μην ακούω τη Σελήνη γιατί είναι -λέει- πλανεύτρα ψεύτρα είναι ορίζει -λέει- τη θάλασσα εκείνη και θέλει να τρελαίνει τους ανθρώπους . +++

38

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γυναίκα Έχει μαύρα ρούχα και λευκό δέρμα τα μαλλιά της είναι πούπουλα κοράκου μαύρα γυαλιά τα μάτια της . Φοράει ένα στιλέτο για χαμόγελο μια έρημο για δάκρυ , ξέρει μονάχα ψέματα γι’ αυτό δεν πιστεύει κανέναν . Κοιμάται στις παραλίες δίπλα στους καρχαρίες και τα δελφίνια της τραγουδάνε οι πνιγμένοι κι αυτή γυμνή χορεύει . Έχει μια θηλιά στον λαιμό της για να κρεμιέται πάνω σου κρύβει στην αγκαλιά της μια εξορία για να σου δείξει ότι δεν είναι η πατρίδα σου . Κάθε φορά που σου δίνεται να ξέρεις πως ποτέ δε θα ‘ναι δική σου . +++ Δεν πρέπει ν’ ακουμπάς τη γη Πρέπει ν ‘ακολουθείς τα ξωτικά στον ξέφρενο χορό τους στο δάσος ,γυμνός ,ξημερώματα . Πρέπει να πηγαίνεις με τις νεράιδες καθώς κλέβουνε τα μωρά αφήνοντας πίσω τους νεραϊδόπαιδα . Πρέπει να κυνηγάς τους λύκους γυμνός στα τέσσερα, στο χιόνι . Πρέπει να χάνεσαι στην έρημο για μήνες ξυπόλητος σαν Ιησούς ,χαμένος . Πρέπει να ταξιδεύεις με τα σύννεφα και να γίνεσαι βροχή για διψασμένο χώμα . Πρέπει να γίνεσαι ύστερα υποχθόνια ρίζα μα θυμήσου : Δεν πρέπει ν’ακουμπάς τη γη

39

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Παύλος Γκουγιάννος ( δεν έχει τίτλο) Τα μάτια σου ερωτεύτηκα Τα θεία Τα χείλη σου με μάγεψαν Κόκκινα, χυμώδη, υπερκόσμια Το γέλιο σου με εγκλώβισε Γάργαρο, αυθόρμητο, αληθές Τα χέρια σου με σφιχταγγάλιασαν Παγίδεψαν την καρδιά μου Μα και αυτή ποτέ δεν θέλησε να δραπετεύσει Τα στήθη σου αφουγκράστηκα Και εκείνα με υποδέχτηκαν γεμάτα περηφάνια Τέτοια ένταση δεν είχα ματαδεί Τέτοια ζέση ποιος την ονειρεύτηκε χωρίς να ξυπνήσει κάθιδρος Δυο βουνά και μια οροσειρά χρειάστηκε να ανέβω Για να πω τι σημαίνει αγάπη, τι είναι ο έρωτας Τι είναι ζωή και τι ευτυχία Ποιο το νόημα και ποιος ο σκοπός -αν υπάρχει τον βρήκα, Αν δεν υπάρχει Τότε μέσο για την αθανασίαΌ, τι και να σαι, Ονειροφανέρωμα ή άνθρωπος Φαντασιοποίημα ή Γυναίκα Εγώ λαχτάρησα το Είναι σου Και την σάρκα που το περιβάλλει. Τέτοια σάρκα που αν ήμουν ο Απόλλωνας Και εγώ αυτή θα διάλεγα ως έπαθλο…

40

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

( δεν έχει τίτλο) Σε έπλασε η φαντασία μου Σε γέννησε η ψυχή μου η καρτερούσα Σε φίλησαν τα χείλη μου τα διψασμένα Σε αγκάλιασαν τα χέρια μου τα τρύπια Σε ονειρεύτηκα Σε σκέφτηκα Σε νοστάλγησα Σε λησμόνησα Υπάρχεις; Πυγμαλίωνα κατάλαβα τα πάθη σου Αφουγκράστηκα τις ανάγκες σου Κατανόησα την θέλησή σου Σαν θεός σε έπλασα Σαν γλύπτης σε σμίλεψα Σαν άνθρωπος σε λάτρεψα Σαν άνδρας γονάτισα Και σε προσκύνησα…

41

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

( δεν έχει τίτλο) Μην κοιτάς ποτέ τους ανθρώπους Που φεύγουν Κοίτα μόνο αυτούς Που δεν έφυγαν ποτέ Που αντιστάθηκαν στο φευγιό Στον πειρασμό της ευκολίας Στην ευκολία της αναχώρησης Στην αναχώρηση της προσδοκίας Της προσμονής Της ελπίδας Αυτούς κοίτα Και το βλέμμα μην στρέψεις στους άλλους Σάμπως και το κοίταγμα Ένα είδος πολυτέλειας δεν είναι;

42

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

43

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γεώργιος Κουλιανός 1. Εγώ και η Μεγάλη Εβδομάς Εγώ ο μικρός Κι απέναντι η Μεγάλη Εβδομάς Και μεταξύ μας Μια σύμβαση ανυπόγραφη Εγώ να προσκυνώ τις χάρες της Κι εκείνη να κοιτάει στο βάθος Πάνω και πέρα απ’ τους ώμους μου Τις εβδομάδες μου τις επερχόμενες Που ολοένα ψηλώνουν Ολοένα σκληραίνουν Ολοένα βαθιά μέσα στα σπλάχνα μου μικραίνουν

44

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel iTravel poetry.com poetry.com

2. Οι θρησκείες Δεκάρα οι θρησκείες για το έωλο σαρκίο σου Βαρύ φορτίο και ρυπαρό για το σακί τους Οι θρησκείες Όλες οι θρησκείες για μιαν ιδέα φθαρτότητας αειθαλή καίγονται και μεριμνούν Και για τούτη ακριβώς μακροβίοτες πορεύονται στους χρόνους Αφού κάθε δοκιμή Κάθε τρόπος ν’ αποδείξουν Πως το μπόσικο κρατούν της στιγμής που παγιδεύεις Αιώνια χαμένη.

45

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3. Δεν γνωρίζω Δεν γνωρίζω ‘ουκ οίδα’ Ποια αρχαιολάτρισσα σκέψη σε περιμάζεψε Και περιφέρεσαι τώρα ασκόπως Σε υψιπετείς διατυπώσεις της ωραιότητάς σου Κάτι πτωχοί τω πνεύματι συνοδοιπόροι σου ( άλλη και τούτη αρχαιολάγνος σπείρα) Σε συντηρούν σε κάτι γυάλινες προθήκες Αεροστεγών εκπεφρασμένων για όταν… Και κομπάζουν με αισχυντηλές δηλώσεις Πως μόνο ετούτοι από εκείνη την περίφημη Ταξιαρχία γλωσσαμυντόρων Ψύχουν κι αποψύχουν τελετουργικά Τα γλωσσικά του έθνους κατάλοιπα Φαιδρές διατυπώσεις ασφαλώς Που δεν θα βρίσκαν να σταθούν Μα που βρίσκουν ευκολίες τελικά στην που σοβεί κρίση πολυγλωσσίας έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας απ’ τα τόσα σκαριφήματα μορφών της που λαξεύουν τεντιμπόηδες διακορευτές της «δότε μοι σημείον» είχε ζητήσει εραστής του χώρου κάποτε «δότε μοι λέξη» ζητώ ο εραστής εγώ του λόγου δότε μοι να κινήσω επαφή.

46

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4. Τα πάθη των κειμένων Κάποτε το «εκτελούνται μεταφοραί» Ήταν το δέρας των κειμένων το χρυσόμαλλο Ώσπου απόκαμαν οι χρησμοδότες Γέρασαν κι οι παράτολμοι ταξιδευτές Το στόμιο του μύθου καταστράφηκε Αθέατα του βάθους τα διδάγματα Αταξίδευτα έμειναν τα κείμενα Η αείποτε ωοτόκος έγνοια για εντάσεις κι εμψυχώσεις έμεινε ‘μη απόπλου’ στο μουράγιο Χάσαν οι πλόες οριστικά τη μεταφορική ικμάδα τους ο σκόρος ο αδηφάγος των βυθών Τις ρούφηξε ως τον πάτο έως τις αρχικές αγνές τους σημασίες Ίσως για τούτο σήμερα Άνευ ρότας κι ερωτήματος τα κείμενα Άνευ άλατος και ουσίας οι τόσες πλόες τους

47

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χρίστος Αλιπράντης Αρχέγονη επιλογή Το μυστηριώδες είδωλο ανακίνησε την εσώτερη ραθυμία Μπλέχτηκε σε όρια σε στεγανά έριξε το απόκοσμο βλέμμα του Σάστισε η ισορροπία και πίσω από βιτρίνα περιωπής φάνηκαν τα γυμνά της πόδια Μια βέβαιη παρόρμηση γεννήθηκε Διαγράφηκε κάτι σαν αυθεντικότητα Στη σύμπτυξη δυο στιγμών αχός αιώνιος στριμώχτηκε Το πρώτο κύτταρο της ρίζας αυθόρμητα διάλεξε το χώμα.

48

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Συμπόσιο Ντύθηκες απροκάλυπτα δική μου φορώντας το επίμονο βλέμμα μου, αποστροφή τη δε λαχτάρα μου άνεμο διερχόμενο απ' τα μαλλιά σου Δοκιμασμένη σε συνθήκες απόλυτης εμμονής η τρικυμία μου συγκάλεσε δείπνο για φίλους και γνωστούς προς τιμήν της απαξίωσης Έρρεε οίνος διάφανος Τσούγκριζε η μοίρα με τη βούληση Μέθαγε ο φόβος Πέρασαν χρόνια κι ακόμη κάποιοι γεμίζουν το ποτήρι τους με ευχές απατηλές για χαμόγελα γερμένα στην λήθη μελαχροινών ακάθεκτων ερώτων.

49

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Βραδινό μπάνιο Ολόγιωμο το φεγγάρι βούτηξε στη λίμνη και δίχως να ταράξει τον καθρέφτη έμεινε εκεί ως την αυγή.

50

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Εξήγηση Σακατεμένο ήταν το φως και δε με γνώρισες Άλλη δε βρίσκω εξήγηση πιο βολική.

51

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σπύρος Καρέλας Οι σκιές Γι’ αυτό μ’ αρέσουν οι σκιές. Γιατ’ είναι πιο αβέβαιες απ’ τα πράγματα. από τη συμπαγή αλαζονεία τους, απ’ την αδιαμφισβήτητη υλικότητά τους. Όπως κινείτ’ ο ήλιος μεγαλώνουνε ξέροντας πάντα ως πού μπορούν να φτάσουν. Δε ρίχνουν, όπου πέφτουνε ανάλαφρες, το βάρος της παροδικότητάς τους. Χάνονται αθόρυβες, όταν ο σύμμαχός τους ηττηθεί απ’ τον εχθρό του, που ’ναι σάρκα τους. Κι όπως τραβιούνται πίσω μες στα πράγματα την ώρα που το φως εξασθενεί, μοιάζει σα να χαϊδεύουν ό,τι σκιάξανε και να του λένε: «είδες; που φοβόσουνα… φεύγουμε τώρα… αυτό ήταν όλο!»

52

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

53

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Archontoula Diavati ΚΑΡΑΒΑΝΙ Σαν κυνηγόσκυλο η νέα μέρα έρχεται τρέχοντας να μου προσφέρει στη μουσούδα της το βραδινό κυνήγι, λέξεις, προτάσεις, θέματα που έκλεψε μες στις πυκνές συστάδες του ύπνου. Ανιχνευτής φερέγγυος , μα πόσο πάρωρα για τη νεότητα πάλι και πάλι για να μιλήσω το καραβάνι της ιχνηλατώντας ανίκητη καθώς περνά, ξέφτια από έρωτες και λάθη, με ήχους, άλογα, ελπίδες , φόβους και χαμόγελα Και τι να πω. Κανένα ποίημα πάλι, παρακμιακό.

54

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

55

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γεώργιος (Γιώργος) Γκρίνιας Γενιά Κ: Μαγδαλήνη: Η βΆπτΩση “προεόρτια” Σε σεντόνια λερωμένα σε από άλλους υποχρεωμένα να λάβουν σώμα και πνοή γεννήθηκε με μάτια ερμητικά κλεισμένα απ’ τα σπάργανα του σκοταδιού μία πάλαι ποτέ Μαγδαληνή. Έκτοτε ζούσε τον καιρό του σε αυτό που άλλοι ονόμαζαν αμαρτία και σώματος αρπαγή. Δεν τον ένοιαζε όμως πλέον γιατί στα μάτια του είχε γίνει μια Μαγδαληνή. Πόδια έπλενε την ημέρα για να δηλώσει την αυτού ευπρέπεια και υποταγή κι ως τα μεσάνυχτα σε κάτι σοκάκια λίγο πιο πέρα έκλεβε και του χρυσοφορεμένου αρχιεπισκόπου το φιλί. Και ξέρει πως μια μέρα των ημερών πετροβολημένος θα ζει, με μια ανοιχτή πληγή κι ίσως τότε να συνειδητοποιήσει ότι δεν έπρεπε να γίνει μια Μαγδαληνή

56

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γενιά Κ: Νυχτερινές Γνωριμίες Σόδομα και Γόμορα Βράδυ. Σκοτεινό δωμάτιο. Η μουσική δυνατά. Όλοι κοιμούνται. Δύο κοιτιούνται, αγκαλιάζονται, φιλιούνται. Και φεύγουν Βράδυ. Σκοτεινές σκάλες. Ησυχία Ήταν οι μόνοι ξύπνιοι. Αγγιχθήκανε, φιληθήκανε, γυμνωθήκανε και σε κάτι σκαλοπάτια άχαρα αφήσανε τα παιδιά τους.

57

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γενιά Κ: Θάτσερ Πακέτο Ντελορ Πλέον καθείς ξέρει το σώμα σου το γυμνό ξέρεις τον ήχο σου τον κρυφό ξέρει πόσο ατσούμπαλα-γλυκά λικνίζεις την κορμοστασιά σου και πόσο παθιασμένα είναι τα χέρια, τα υγρά και τα φιλιά σου. Είναι τερτίπι των καιρών έτσι να σπαταλάμε τις ζωές μας για τις ζωώδεις, τις αδίστακτες τις πάλαι ποτέ ηδονές μας. Κι όταν κάποιος θελήσει να ζήσει εις αεί σε ότι εσύ προσφέρεις ό, τι είχες τελείωσε και κάπου βαθειά το ξέρεις. Με ξέφτια, με μπαλώματα κάπου στην άκρη παρατημένο, ένα τσουβάλι κατέληξες πολυχρησιμοποιημένο. Τους κερνούσες λίγο ύδωρ και χιούμορ σε σπίτι με μικροαστικό ντεκόρ τι κρίμα το σώμα, η ψυχή και η καρδιά σου κατέληξαν Πακέτα Ντελόρ

58

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γενιά Κ: οι αναμάρτητοι πρώτοι τον λίθο βάλετε “after party” Οι γείτονες βγήκαν έξω. Είδαν το παιδί χαμέ και άνδρες από πάνω του να του φωνάζουν και πέτρες να του πετούν. Το όνομα που έδωσαν στην κατηγορία του “Μαγδαληνή” –για ευνόητους λόγους-. Όλη η πλάση ηχούσε απ’ αυτό το όνομα. Κάποιοι είπαν “Χερουβείμ ψέλνουν” Σας είπα ότι αυτοί, οι ίδιοι άνδρες, μια μέρα πριν το εξυμνούσαν με το ίδιο όνομα; Και του έλεγαν “για να γίνεις, πρέπει στα χέρια μας να αφεθείς ” Μάλλον θα αφέθηκε σε κάποιους. Και μάλλον κάποιοι άλλοι δεν χάρηκαν που δεν ήταν μέσα στους πρώτους κάποιους. *

59

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χαρούμενη ζωή vol.1 -Τρέξε. Κρύψου εδώ. Θα σε βρουν. Δεν είσαι ασφαλής πλέον. Παραμονεύουν μεγάλοι κίνδυνοι εκεί έξω. Κάποιος γράφει συνθήματα στους τοίχους γύρω. Αίμα δικών του χρησιμοποιεί και όχι μπογιά. Γράφει το τελευταίο σύνθημα και σημαδεύεται στο στήθος. Δεν φοβάται, είναι αποφασισμένος, δεν έχει να χάσει κάτι. Το αίμα των δικών του αναμειγνύεται με το δικό του. Το τελευταίο σύνθημα γράφτηκε στο χώμα, με χρώμα κόκκινο ζωής πορφυρό.

60

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

61

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ελεονόρα Τσουλφά Άνθρωπε Αν βρεθεί στο δρόμο σου ένα άνθος πληγωμένο εσύ θα το φυλάξεις από πατημένο τρένο Λίγο ακόμη περπατάς και βοήθεια ζητάς μα αντικρίζεις πλάτες που σε πετούν σα στάχτες Τότε αρχίζεις να πετάς στην ατμόσφαιρα να τραγουδάς και όλοι να σε αγνοούν μα τη φωνή σου να ποθούν Καταφέρνουν και εγκλωβίζουν σε ένα βάζο τη φωνή που από χρωματιστή έχει γίνει γκρι. Σε ένα μέρος μακρινό έκρυψες τα χρώματα• τα βρήκαν και τα αντικατέστησαν με τσιμεντένια πτώματα Τότε εσύ ξανά πετάς σαν αέρας τριγυρνάς και λυπάσαι που τους βλέπεις να καταστρέφονται με μιας

62

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Τετελεσμένο Οι μυρωδιές τα χρώματα οι παλμοί που αντηχούν στα σώματα καθορίζουνε την ύπαρξη στου χρόνου τα δεσμά με πρωταγωνιστή τα δευτερόλεπτα Άγγελοι ωχροί από τη φρίκη θρηνούνε βλέποντας θνητούς σε έναν κύκλο σκοτεινό δίχως αρχή και τελειωμό Το παρελθόν και μέλλον το δούναι και λαβείν το κάρμα καθορίζει αιώνια σε βυθίζει

63

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Καλοκαιρινό Cocktail Η μυρωδιά σου θυμίζει ανάμνηση λευκή χαμόγελα χαρίζει από τρέλα παιδική Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ στιγμές να θυμηθώ μα το αίσθημα του έρωτα είναι πολύ πιο δυνατό Σε ένα λάθος με παρασέρνει το άρρωστο μυαλό σωστό φωνάζει είναι ας πετάξουμε στην άβυσσο Το χέρι σου ακουμπάω με τα ακροδάχτυλα την ηδονή αισθάνομαι σε όλο της το ανάστημα Οι αναπνοές μας συγχρονίζονται ακούγονται βαθιές λες και σε κρεβάτι πέσαμε χωρίς τις ενοχές

64

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μήτηρ Προσπαθώ να αποδώσω την ύπαρξή σου σε χαρτί μα μέσα μου νιώθω ρίγος που γαληνεύει μόνο με τη δική σου τη φωνή Περπάτησες σε ράγες αγκαθωτές για μένα πολεμούσες μα πάντα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο φορούσες Μου στέκεσαι ολότελα και υπάρχεις για να υπάρχω εσύ για μένα είσαι ο ουρανός και κάθε τι εδώ κάτω Λέξεις ανείπωτες σφραγίζουνε τα χείλια μου κι όμως μου αρκεί η αύρα σου να υπάρχει απαλά γύρω μου Το αίσθημα απέραντο δε κλείνεται σε λέξη ούτε σε έννοια σκοτεινή αγνή σε κάθε βλέψη Ποια μπράβο ή ευχαριστώ να μου γεμίσουν το κενό; Όταν το χάδι σου αρκεί να μου ξεχειλίσει τη ψυχή από αγάπη ανυπέρβλητη και τόσο μοναδική

65

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Φωτεινό σκοτάδι Τα φώτα σβηστά οι χτύποι ακούγονται πιο δυνατά και η λογική σαλεμένη χορεύει αγκαλιά με το συναίσθημα Σε βήματα τρελά και όνειρα κρυφά Φλόγες από κεριά μουδιάζουν το μυαλό και το άρωμά σου φέρνει ένα αεράκι βραδινό Να με ξυπνήσει από το λήθαργο μέχρι να ταξιδέψω και σε μονοπάτια άπιαστα να σε γυρέψω

66

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

67

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κατερίνα Μουντζέλη ΑΠΟΦΑΣΗ Σπασμένες σχέσεις, γυαλιά παντού, αίμα, πόνος πας να κάνεις ένα βήμα και τα πέλματά σου κόβονται Πώς δεν είχες προσέξει τόσο καιρό τα γυαλιά κάτω; και αυτό το αίμα τίνος είναι; δικό σου; Δεν είχες καταλάβει πως όσο πιο κοντά σου έρχονται οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο μπορούν να σε πονέσουν Και τώρα που το έμαθες τι θα κάνεις; Θα μαζέψεις τα γυαλιά από γύρω σου ή θ’ αφήσεις κάθε σχέση που έσπασε στη ζωή σου ν’ ανοίγει χαίνουσες πληγές στο σώμα σου;

68

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΜΟΝΑΞΙΑ Ένα τρομαγμένο παιδί στην άκρη του δρόμου με χαμένο βλέμμα πεινάει κρυώνει σκοτάδι γύρω πίσσα πού να σταθεί; πού ν’ ακουμπήσει για να σταματήσει πια να τρέμει; Έτσι και η ψυχή τ’ ανθρώπου τρέμει φοβάται δεν εμπιστεύεται και τελικά της απομένει μόνο το σκοτάδι

69

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σοφία Χαντζίδου Ά-κεραμικος (ή αλλιώς, Έλλειψη) Σκάβεις· μα δεν βρίσκεις κάτι πλασμένο από ανθρώπου χέρι που να έχει ψηθεί από τον ήλιο ή να έχει στεγνώσει μόνο του -έστω μια μάζα πηλού. Τίποτα. Ζεις με ξύλα, φύλλα, όστρεα Δεν έχεις ανακαλύψει (ακόμα;) τη βασική (σου;) πρώτη ύλη.

70

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Λίστα αναμονής Το ποσοστό σου δεν είναι αρκετό να σου χαρίσει μία σίγουρη θέση θα πρέπει λίγο ή πολύ να περιμένεις την τελική λίστα θα είσαι με τους επιτυχόντες; τους αενάως αναμένοντες ή τους απορριφθέντες;

71

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Aποθήκη Ακούω στις ειδήσεις· «αποθήκες ψυχών» (και σωμάτων) -δεν είν’ εκεί που βάζουμε τα παλιά μας πράματα; τα φθαρμένα, τα σπασμένα, τα λερωμένα όσα είναι εκτός σεζόν εκτός μόδας. Ίσως άλλοτε αγαπημένα. Δεν τα ψάχνουμε πια όμως ποτέ Αλλά ούτε και τα πετάμε στα σκουπίδια.

72

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

To χάπι της επόμενης μέρας Ένα χάπι για την επόμενη μέρα -το πρότεινε ο ψυχολόγος το έγραψε ο γιατρός το πούλησε ο φαρμακοποιός για να αποφύγεις τη γέννηση ανόσιων αισθημάτων.

73

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

To φράγμα Έχτισες γερό τον τοίχο με πωριά ορθογωνισμένα αρμούς σφιχτούς και λεπτούς δεν πέρναγε νερό αέρας οσμή μόνο στην τρύπα μιας φουσκάλας της λάσπης τρύπωσε ένα μικρούλι έντομο τόσο-δα μικροσκοπικό και γέννησε τα αβγά του και έδωσε ζωή στον νεκρό τοίχο.

74

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

75

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

17 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΟΠΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ Δεν μου μιλάς Αλλά ξέρω πως Μ’αγαπάς Σου μιλώ και Νιώθεις Πως Σ’αγαπώ

76

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

77

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Παυλίνα Σάρλη (χωρίς τίτλο) Μέσα στους δρόμους του μυαλού το όνειρό μου περπατά, μέρος φιλόξενο να ξαπλώσει και να ριζώσει αναζητά. Μιας και πιστεύει ότι μόνο τότε σίγουρα θα σηκωθώ, απαντήσεις στα πότε και στα πώς μου θα πάω επιτέλους εγώ να βρω. Αυτό που δεν γνωρίζει όμως είναι ότι μόνο το όνειρο δεν αρκεί για να αλλάξεις την τροπή της μέχρι πρότινος ζωής. Χρειάζεται πίστη στο μυαλό, υγεία στο κορμί, μα πάνω από όλα ανάγκη για ζωή. Ανάγκη για να βγεις από την θαλπωρή του τόσο οικείου καναπέ και το σίγουρο άγγιγμα του τηλεκοντρόλ που αυτοί οι δύο δεν ρώτησαν ποτέ γιατί τελικά ήρθες στην ζωή άνθρωπε? Ανάγκη για να δεις τι είναι αυτό που τόσο λαχταράς μα ποτέ σου δεν τολμάς. Να πράξεις όπως δεν έπραξες ποτέ, να πάψεις να ζεις μες στης φαντασίας το κλουβί. Να κάνεις ένα βήμα και ας νιώθεις σαν βουτάς προς το κενό, και ας έχεις δει στο μυαλό σου ποιό μοιάζει να είναι το τέλος αυτό. Μόνο και μόνο γιατί έτσι θα δεις πως δεν άξιζε να ζεις μες από του μυαλού σου την οθόνη. Πως είναι ο φόβος και η αναβλητικότητα αυτοί, που τελικά φοβούνται την ζωή και όχι εσύ. Για αυτό βγες και πήγαινε αυτό που λαχταράς να βρεις. Εξάλλου ο λόγος που η ψυχή αποφασίζει να έρθει εν τέλει σε τούτη τη ζωή, είναι η επιθυμία να βιώσει αυτό που δεν βίωσε σε άλλη.

78

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

79

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ανδρέου Ιωάννα ΠΟΙΗΜΑ Νο1 Συμμαζεύοντας το άπειρο, απλώνοντας τα χέρια μου ν’ αγγίξουν τον ορίζοντα σου, μιλώντας για το τώρα Αναζητώντας τα χείλη σου, Σκοντάφτοντας στην ευτυχία που βιώνω όταν αντικρύζω το βλέμμα σου, Δημιουργώντας το μετά Μαγεμένη απ’ την τρέλα σου, Κυνηγώντας την εικόνα μας στον καθρέφτη που λέει αλήθειες, Προσπερνώντας το αύριο Ξεζουμίζοντας τη στιγμή, Ακουμπώντας το όνειρο μας στα απαλά σου χέρια που με σφίγγουν, Ακροβατώντας στο σήμερα

80

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΠΟΙΗΜΑ Νο2 Ένας παράλληλος κόσμος για σένα και για μένα, ένα παράλληλο σύμπαν χτισμένο από όνειρα, όλες τις μαγικές στιγμές που ζήσαμε μαζί, φυλακισμένες στη σφαίρα της φαντασίας , της ύπαρξης των δύο.. Ένα αιώνιο λεπτό, ένα καρδιόσχημο , ολοκληρωμένο ρολόι, να χτυπάει πάνω στους χτύπους της καρδιάς μου, της καρδιάς σου, της καρδιάς μας, σιαμαία υπόσταση , ολόγιομη.. Ένα καράβι φτιαγμένο από τα χέρια σου , ένα πανί, κανένας προορισμός, αρκεί που θα κυλάει στα καταγάλανα νερά και θα έχω για παρέα το λαδοκάστανό σου βλέμμα, να μου τρυπάει το κορμί, να νιώθω μόνο τον αέρα και αγάπη Ένα σεντόνι στο χωροχρόνο, να χοροπηδάει η καρδιά μου όταν σ’ ακουμπώ, όταν μυρίζω το κορμί σου και νιώθω την ενέργεια σου να χαϊδεύει απαλά την ψυχή μου και να χαμογελάει πλατιά, έτσι ακριβώς αυτή την εικόνα χαράζω ανεξίτηλα πάνω μου..

81

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΠΟΙΗΜΑ Νο3 Βροχή Ακούω πρώτα τον ήχο δροσερών σταγόνων που πέφτουν στη Γη Κι έπειτα βλέπω το νερό να σχηματίζει λιμνούλες Αισθάνομαι μια λύπη καθώς η μνήμη γυρνά πίσω σε στιγμές πόνου Κι αναλογίζομαι τα δάκρυα που έχουν τρέξει από τα μάτια μου Η ψυχή μου που ταράχτηκε πολλές φορές καθώς μεγάλωνα Τα χαμόγελα που χάθηκαν ξαφνικά και το πρόσωπο μου που συννέφιασε Είναι και η αίσθηση του αέρα που κρυώνει την ατμόσφαιρα γύρω μου Κι αισθάνομαι πιο γυμνή, το κρύο δεν είναι ακόμη βαρύ, δεν σκύβω το κεφάλι Κοιτώ ψηλά στον ουρανό και δέχομαι τις σταγόνες στα μάγουλα μου Μικρά χάδια δροσιάς, με ξυπνούν από την ψευδαίσθηση της λύπης Θυμήθηκα που σε συνάντησα στη βροχή αλλά δεν ένιωθα τον καιρό Δεν υπήρχε κρύο, δεν υπήρχε χρόνος, μόνο μια εικόνα ακίνητης φωτογραφίας Ένας πίνακας γήινος, γεμάτος συναίσθημα και μια υπόσχεση σφιχταγκαλιάσματος δύο ψυχών που κατάφεραν και έσμιξαν, μαζί

82

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΠΟΙΗΜΑ Νο4 Το τοπίο γεμίζει τα μάτια το άσπρο μας τυφλώνει Πέφτουν οι νιφάδες κρύο πολύ δεν νιώθω, μόνο μια μόνιμη ζεστασιά που ανεβοκατεβαίνει κάθε φορά που με χαϊδεύεις κάθε φορά που με τσιμπάς. Τα δάχτυλα μου ακουμπούν το σώμα σου το δέρμα σου σου ψιθυρίζω στο αυτί καλημέρα, καληνύχτα με αγκαλιάζεις , με σφίγγεις, με φιλάς Καμία άμυνα καμία δεύτερη σκέψη απλά συμβαίνει. Στο τζάκι καίγονται τα ξύλα φωτιά το δωμάτιο, τα σώματά μας, τα χείλη μας. Μέσα ζέστη ξεχειλίζει και έξω χιόνι. Πέφτει όλο το βράδυ και φυσάει οι νιφάδες χορεύουν γύρω γύρω στο τζάμι τα βουνά μας κοιτούν ευθεία μέσα στα μάτια μέσα στις ψυχές ξέρουν

83

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΠΟΙΗΜΑ Νο5 Αμήχανη με τις σκέψεις να διασχίζουν το μυαλό τρέχοντας από άκρη σε άκρη με κοιτάς με μάτια μισόκλειστα που γεμίζουν σιγά σιγά με πόθο με φιλάς Ακίνητη σιωπηλή και ανεβαίνουν, σαν ποτάμι, με ορμή, μεσ' από τις φλέβες, όλα τα υγρά του σώματος μου ένας αόρατος μαγνήτης με τραβάει επιδιώκοντας την ένωση του με τον άλλο πόλο με ακουμπάς Αέρινη, έχει μπει μέσα μου η ανάσα σου, η ζεστασιά σου, η ηδονή, δραπετεύει σιγανό μουρμουρητό οι λέξεις που ανταλλάσσουμε έντονα, συζήτηση χωρίς νόημα για τον έξω κόσμο, αμοιβαία ανταλλαγή με αγαπάς

84

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

85

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ηρακλής Δαΐτσης O Φάρος Στο αδιέξοδο της μοίρας Ζωγραφίστηκε ένας δρόμος Από αυτούς που σβήνονται την μέρα Μα το βράδυ είναι ο τρόμος Στην προκυμαία της ζωής σου Καρφώθηκε ένας φάρος Από αυτούς που κρύβονται τη μέρα μα τη νύχτα παίρνουν θάρρος Πάνω στης νιότης σου τα χέρια Ξεφύτρωσε ένας βράχος Από αυτούς που είναι αδιάφοροι την μέρα Μα τη νύχτα είναι ο χάρος Κάτω απ’ του ψεύτη την αγάπη Κοιμήθηκε ένας γλάρος Απ’ αυτούς που λεν πως φτάνουν στο φεγγάρι Μα στ’ αλήθεια είναι ο πάτος Μες στης αλήθειας το πηγάδι Κοχλάζει κι ένας βάλτος Από αυτούς που αν πέσεις νύχτα είτε μέρα Αν θες να δεις αέρα, θα ζεις και λίγο λάθος -Θα ζεις και λίγο λάθοςΌποιος κερδίσει πρώτος Όποιος με πείσει πρώτος Όποιος με πνίξει πρώτος Όποιος πρώτος με πάρει Θεέ μου ας κάνει μία χάρη Τη δυστυχία μου να ανάψει στης γνώσης το φανάρι Την ευτυχία μου να γράψει στης θλίψης το γλωσσάρι

86

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

87

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Λυκακης Άγγελος 1.

Enough about Your broken heart Θα μπορούσα να κοιτάζω το ταβάνι; Κάποτε το Έκανα. Όταν τα φωτιστικά ήταν όμορφα Με κορδόνια και κρόσια και λάμπες Χαμηλής πυρακτώσεως. όταν ήταν τυλιγμένα σε γκοφρέ κόκκινο πλαίσιο η παλουκωμένα στο ταβάνι ένα με τον Σοβά. Κάποτε Κάποιο ήταν τόσο χαμηλό που σήκωνα το πόδι μου και με την πατούσα μου το έκανα κούνια όταν δεν μπορούσα άλλο. Όταν ήταν Περίπλοκα και εξίσου χαοτικά με εμένα τα φωτιστικά Μ άρεσε το ταβάνι. Τώρα έχω έναν γλόμπο Τον κοιτάζω Κρέμεται απ ένα λευκό καλώδιο Με της ενώσεις του ξεκοιλιασμένες γυαλίζει σαν διάφανο μάτι στο σκοτάδι Ο ίδιος γλόμπος μια βδομάδα τώρα. Και ένα κορίτσι κοιμάται και μουδιάζει το Μπράτσο μου Μια εβδομάδα τώρα ο γάτος κοιμάται με χωμένα τα νύχια στην κοιλιά μου. Μια εβδομάδα τώρα "Πρέπει να φωνάξω υδραυλικό για το καζανάκι που τρέχει. Να πάρω παπούτσια όταν πληρωθώ Να κάνω ένα μπάνιο όταν ξυπνήσω Να γδυθώ την μυρωδιά του πρωτόγονου Να ένα, να δυο, πάλι να" Το γυάλινο μάτι με κοιτάζει γυαλίζοντας Εγώ ο άπιστος προσεύχομαι Προσεύχομαι στον γλομπο να πάνε όλα καλά αυτή την φορά.

88

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2.

What formerly had cheered me Now seems insignificant Την έσφιξα στην αγκαλιά μου τόσο καιρό μετά μακριά Εγώ ένα σώμα γεμάτο κόμπους σε μια ζωή τσίρκο Μετά από μασχάλες άλλες φερομόνες γεμάτες γαμήσι θυμωμένο και πρόχειρο. Με παράφωνη μούσα Συκώτι βουρκωμένο Ρομαντικά ηλίθιο Που έφτυνε πάλι και πάλι τζογάροντας χωρίς έρωτα Τι έψαχνα δεν βρήκα ποτέ Μονάχα γρατσούνισα ξανά και ξανά Ελπίζοντας μην άφησα πληγές Μουσαφίρης σε φρέσκα σεντόνια Την μύρισα στο πεζοδρόμιο Κάτω απ την πόρτα της άρωμα Άρωμα με βάση βανίλια για λίγο μαζί πάλι Και έκλαψα Μέχρι να γυρίσω σπιτι Ήταν αντίο αυτό; το επόμενο πρωί η μύτη μου θα πιει το τελευταίο μόριο του αρωματος της απ την μπλούζα χαρμανίκα. είναι ο έρωτας για λίγους μερικούς Κ εσυ και ‘γώ του γαμησαμε το σπιτι για πάντα αυτό να ξέρεις Για την ζωή μας όλη

89

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3. Τα ξαναβρίσκω με την μελαγχολία μου Με αγάπαει το ξερω. Και εγώ μακριά της χαμένος είμαι Μαζί κόβουμε τα νύχια μας Μαζί φτιαχνουνε μακαρόνια Μαζί βάζουμε πλυντήριο Ενθουσιάστηκα και την άφησα Μερικές φορές Αλλά ήταν εκεί. Κάπνιζε και περιμένε Ήξερε Κοίταζε το ρολόι περίμενε Ηξερε Ήξερε Πως δεν θα τα καταφέρω μακριά της Ήξερε πως θα γύριζα Συγνώμη Συγνώμη Που Κάποιες φορές Πίστεψα πως είμαι κανονικός Αλλά δεν είμαι Δεν είμαι απόκομμα από Σήριαλ η διαφήμιση Δεν είμαι Είμαι για εσένα μόνο

90

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4· Then I'll hide Την βουτάω ξανά και ξανά στην αγκαλιά μου κύμα που θέλει να την πνίξει Βγάζω το πορτατίφ απ την πρίζα Και όταν Κλείνει τα μάτια της και απλώνει τον λαιμό της βλέπω κάποια άλλη Κάποια που..... Εσένα. Καρφώνω τα χείλη μου πάνω της Δεν είσαι εσυ. Σε σκότωσα. Δεν είσαι εσυ.

91

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5· Τραντάζαν τα βαγόνια την λεκάνη μου μέχρι την στάση που θα με κατέβαζαν. μίλουσε η μια για έρωτα Άψογα διαβασμένη Μιλούσε για ερωτα σελιλόιντ Έρωτα δικό της Έρωτα Στα μέτρα της Κ η άλλη Όταν ερίχνα ζαριές μεχρι να χάσω Εκλέβες απ της τσέπες μου Για να σιγουρευτεί Πως όταν χάσω θα χάσω σίγουρα εγώ Και πως όταν χάσω θα χάσω Και θα χάσω για εμένα Μα Έπρεπε Έπρεπε Για εμενα να χάσω Και πως αλλιώς; μόνο εγώ έπρεπε να χάσω Μόνο εγώ για εμένα. Μόνο εγώ Μόνο εγώ έπρεπε να χάσω Μόνο εγω για εμένα Και πως αλλιώς ; Μόνο εγώ Με φόρτωσαν με την αγάπη τους σαν κούτσουρο για το δικό μου καλο «Ηλίθιε ρομαντικε» οι αλησμόνητες πουτάνες της καρδιάς μου και με έριξαν να καω Και σαν έκαψα ντύθηκαν με τα καλα τους ρούχα Και βγήκαν έξω. Η μια Ξαναγαπησε μια παλιά πουτσα Και η άλλη έψαξε καινούργια τσέπη

92

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αλλά αν τους το πεις Θα το αρνηθούν Μικρές αχόρταγες πουτάνες Που στο πέρασμα τους Τίποτα όρθιο δεν αφήσαν Μικρές αχόρταγες πουτάνες Αλλά εγώ έμαθα και ξερω Τα ψέμματα που λένε στο μαξιλάρι Πριν κοιμηθούν Εγώ έμαθα και ξερω Τα ψέμματα που λένε στο μαξιλάρι τους Πριν κοιμηθούν Εγώ έμαθα και ξερω Εγώ έμαθα και ξερω (Oh well, Never fall For a Pretty face Again.)

93

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΚΑΣΣΙΑΝΗ ΖΑΜΠΕΛΛΗ ΠΑΝΤΑ ΙΔΙΑ Αυτός ο κόσμος δεν θα πάει ποτέ μπροστά, όσο οι δούλοι τσακώνονται για τα αφεντικά. Όσο το μωρό κλαίει και ζητά γάλα, ενώ δίπλα του κείτεται η δόλια μάνα. Όσο του πολέμου οι αλαλαγμοί τα αυτιά τρυπούν και τα πουλιά πετώντας ψάχνουν να κρυφτούν. Όσο η τσέπη με χρήμα γεμίζει, και την καρδιά σου τίποτα δεν τη γεμίζει. Τίποτα δεν θ’ αλλάξει ο κόσμος πάντα ίδιος, όσο βλέπεις ν’ ανατέλλει ο Ήλιος. Σταμάτα το πετάλι να ‘ρθει το απόλυτο σκοτάδι οι αλλαγές πάντοτε περνούσαν απ’ τις πύλες του Άδη.

94

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΑΝΑΜΟΝΗ Περιμένω πάντα… Εδώ στην άκρη της προβλήτας… Μα κάθε φορά που νομίζω πως το πλοίο στο λιμάνι μπαίνει, Εκείνο πάλι ξεμακραίνει, Κι είναι αυτή η ζάλη, η ναυτία που με πιάνει κι ας μην είμαι μέσα στο καράβι. Ίσως και να το ζηλεύω και να ‘θελα μαζί του να ταξιδεύω. Μα πως ν’ αφήσω το λιμάνι; Εγώ… μία δέστρα του ντόκου σκουριασμένη απ’ της θάλασσας τ’ αλάτι, γεμάτη τα σημάδια που άφηναν οι κάβοι;

95

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΦΙΛΕΣ ΚΟΛΛΗΤΕΣ Η ‘Άννα , η Μπέτυ και η Μυρτώ κολλητές απ’ το δημοτικό, χρόνια τώρα ανεξάρτητες ζουν και για γάμο κουβέντα δεν θέλουν να ακούν. «Σιγά μην σκλαβωθώ με τον κάθε κόπανο» «Όχι θα κάτσω σώβρακα να πλένω και την πεθερά να υπομένω» «Να τρέχω από το πρωί μέχρι το βράδυ για το κάθε χαϊβάνι». Μα όλα αυτά χάθηκαν μεμιάς όταν η Μπέτυ πήρε δαχτυλίδι, από το Γιώργο που ‘χε σπίτι στο Μενίδι, κι η Άννα ζήλεψε κι αυτή τη δική της κολλητή και παντρεύτηκε τον Πάνο με την πεθερά να μένει στον δεύτερο όροφο από πάνω. Τελευταία η Μυρτώ, για να δέσει το γλυκό, μ’ ένα παιδί καλό το Μήτσο τον υδραυλικό…. Βέβαια κολλητές δεν είναι πια, τώρα έχουνε παιδιά, έχουν σύζυγο να φροντίσουν και στο facebook φωτό να αναρτήσουν…

96

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

97

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Νίκος Γκέκας ΤΑΞΙΔΙ Κίνησα σκοτωμένος για ταξίδι αλαργινό. Ήμουν πληγωμένος, κι είχα μια πυρκαγιά μες στο μυαλό. Γνώρισα χώρες ανείδωτες, πλανήθηκα σε μέρη μαγικά. Με βρήκαν λύπες ανείπωτες και χίλια λάγνα μυστικά. Είδα λύκων αγέλη να κατασπαράζει αθώα νεογνά. Με χτυπούσαν οι ανέμοι που έρχονταν από μακριά. Αντίκρισα το μαύρο κύμα να σπάει βράχια αγριωπά. Προχωρούσα με μετέωρο το βήμα κι είχα τον τρόμο συντροφιά. Με διαλυμένη σχεδία πέρασα σκοτεινούς ωκεανούς. Μ` έδερνε η τρικυμία κι όλο πνιγόμουν στους αφρούς. Μάταια προσπαθούσα να βρω προσανατολισμό. Στο δρόμο πενθούσα για ένα χαμένο προορισμό. Κι αν το ταξίδι αυτό δεν έχει τελειωμό, ξέρω πως νεκρό κάποτε θα με βρουν και ναυαγό.

98

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ Προβάλλει εντός μου μια αυγή δειλά. Είναι της ελπίδας που ανοίγουν τα σπασμένα φτερά. Η χαρμολύπη ανατέλλει σε φωτεινό ουρανό κι αχτίδες τρυπάνε το σκοτάδι το φριχτό. Ο θρήνος ευωδιάζει -ρόδο νεκρικόκι ο πόνος γαληνεύει -φεγγάρι μισό-. Η σκέψη τώρα λευκά άνθη γεννά κι ο άνεμος θροίζει στα έρημα στενά. Σε μια γη που πλημμυρίζει με φως πορεύομαι χαμένος ναυαγός. Χωρίς κανένα προορισμό ψάχνω το τίποτα να βρω Συναισθήματα ειδυλλιακά γεμίζουν την δόλια μου καρδιά. Ελεύθερος από κάθε φυλακή αφήνομαι στου νου μου την έκσταση.

99

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΝΕΦΕΛΗ-ΜΥΡΤΩ ΓΚΟΓΚΩΤΣΗ (Προσευχή) Έρωτα Έρωτα Έρωτα Ευλόγησε τους πιστούς Τους θαρραλέους Εμένα Και τους ταπεινούς Μάνα, Εγώ θα κληρονομήσω την γη Δωσ’ τον μου ικέτη Να τον φιλήσω στα μάτια Μιαν αυγή να τον ποτίσω Δεν θα είμαι σκληρή, μόνο δίκαιη Και θα του τραγουδήσω Όσο του γλείφω τις πληγές Στους αιώνες των αιώνων Άφωνος και ευγνώμων

100

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

(Πατησίων γωνία, 6:26 μ.μ.) Να γελάσεις ως τα μάτια με τον ήλιο που δύει πίσω από την Πατησίων. Φόρα τα φαρδιά σου ψωνίζοντας τα τζιν του ενός ευρώ και τα σκουφάκια για το βράδυ. Να θαυμάσεις τις γυναίκες Με τα χρυσά και τα κλαρωτά, Με τις μαντήλες και τα παιδιά Και τα χαμόγελα Και να πεις Με την καρδιά μαλακή και γεμάτη ως πάνω Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό. Και όταν θα βραδιάζει πιες φθηνή μπύρα κάνε μια τράκα, να χαρείς και άρχισε να γράφεις σε χαρτί τις τύψεις της καρδιάς σου και τους φόβους και ‘γω θα σε ακούσω γιατί είσαι φίλος. Τα εσωτερικά της Κυψέλης είναι ιδανικά για φοιτητές δεν βλέπεις ουρανό αλλά τον φαντάζεσαι με άστρα. Όπως ήταν και το σώμα σου στα δανεικά μου σεντόνια, ιδανικό.

101

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

(Αυτό δεν έχει τίτλο) Κάτω από έναν ολόφωτο, μαύρο, καθάριο, νέο Ουρανό για να σου πω σ’ αγαπώ. Στάσου Η θάλασσα ξεπλένει την καρδιά σου και καλοκαίρι εδώ Εδώ, σε θέλω εδώ. Αν πονάς, στα μάτια σου αστέρια γλυκά, Να σε γιατρέψουν, Να σου κρατήσουν συντροφιά. Θα τα ξηλώσω απ’ το στερέωμα.

102

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

(Δεν γράφω πλέον) Δεν γράφω πλέον, γιατί τραγουδώ. Δεν γράφω, αν και θα 'θελαΌμως η θλίψη μου δεν είναι αρκετή για να σπρώξει το χέρι μου. Δεν γράφω, διότι οι λέξεις δεν με πνίγουν, πηχτές σαν πίσσα. Δεν με κρατούν άυπνη τα μεσάνυχτα. Δεν με καταδιώκουν πια. Οι λέξεις δεν μου τυραννούν τα δόντια, Τα αυτιά μου δεν κρυφακούν το τρίξιμο τους. Δεν γράφω πλέον γιατί το μυαλό μου δεν κουδουνίζει. Η καρδιά μου χτυπά σαν ρολόι, όχι σαν σήμαντρο. Το 'ξερα εξάλλου πως ο αφρός της δυστυχίας μου είναι η τέχνη μου. Τώρα μου μένει μόνο να τον ξεράσω, για να θυμηθώ πως το έκανα τόσο αβίαστα παλιά.

103

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

(Φασίνα) Μάζευες την καρδιά σου από το πάτωμα ένα γύρω. Ένα κομμάτι εδώ, τ’ άλλο λίγο πιο πέρα, ένα κάτω από το κρεβάτι, ένα μέσα στην μπανιέρα, κάποια τα κατάπιε το σιφώνι, χάθηκαν για πάντα. Τα πιο πολλά σκόρπισαν γύρω του. Εκείνου που τα πάτησε. Βοήθησέ με, ικέτευσες. Τα κομμάτια, να, ‘πεσαν, βοήθησέ με. Πως να την φτιάξω, δεν μπορώ. Βοήθησέ με, σε παρακαλώ. Ζητούσες έλεος στο πάτωμα πεσμένη. Όμως έλεος δεν δόθηκε. Σύρθηκες και τα μάζεψες μόνη και τα κράτησες σφιχτά στο στήθος σου. Γιατί ήταν η καρδιά σου, μίαν είχες άμα δεν την έφτιαχνες, πως θα προχωρούσες; Δεν ήταν όλα τα κομμάτια, αλλά ήταν αρκετά υπολόγιζες• ήταν αρκετά για να συνεχίσεις. Σηκώθηκες και τα πήρες μαζί σου βγήκες από την πόρτα, μόνο αυτά κρατούσες. Μόνο αυτά χρειαζόσουν, για να βγεις από την πόρτα. Το βράδυ στο παγκάκι την κράτησες ξανά, σφιχτά, αγκαλιά και είπες προσευχές και ευχές και ξόρκια. Για να την θεραπεύσεις και το ‘κανες και την ημέρα που ακολούθησε και την επόμενη κάθε βράδυ, μια τελετή, για την καρδιά σου. Ό,τι απέμεινε δηλαδή για να την νοιώσεις ξανά.

104

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

105

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σταματοπούλου Σοφία-Δήμητρα Σε χρόνο λευκό Φορές που η ελευθερία περιορίζει. Έλεγες. Στιγμή δεν σε πίστεψα. Η ελευθερία εξ ορισμού απελευθερώνει. Πώς μπορεί το αντίθετο να ισχύει; [Αναρωτιόμουν.] Ώσπου αδόκητα εντελώς σε χίλια μικρά κομμάτια έσπασες χρυσός εδώ,γυαλί εκεί,μέχρι και βελούδο μπορντώ βρήκα. Τα πιο λαμπυριστά κομμάτια μάζεψα Κι έχτισα τη φυλακή μου με τα υλικά της χαμένης σου ελευθερίας. Όλα ορθά τα υπολόγισα,με ακρίβεια μαθηματική ως και παράθυρο έφτιαξα,τόσο δα μικρό και λευκό το πιο λευκό που έχεις δει ποτέ. Από κει θα δραπετεύω για να συναντώ τον Αργύρη,την Κατερίνα,τον Νίκο τον λίαν αγαπημένο μου Αλμπέρ… Τη συντροφιά τους σα χορταίνω πάλι πίσω θα επιστρέφω. Παράθυρο όμοιο με κλειδί. Κι εγώ δέσμιος και δεσμοφύλακας μαζί. Μα σαν πήρα απόφαση στη βελούδινη αγκάλη της φυλακής μου να στριμωχτώ, συνειδητοποίησα πως έσπασες προτού σε ρωτήσω. Χωρίς καθρέπτη,ποιος θα με ακούει τώρα; Ανασταίνονται τα σπασμένα είδωλα; Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι. Σε χρόνο λευκό,το πιο λευκό που έχεις δει ποτέ.

106

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

107

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αγγελίνα Λάτση Ι. Κι άλλαξε ο τρόπος που περνούν οι μέρες Μοιάζουν ποτήρια αδειανά που ξέμειναν στο μπαλκόνι μας Ξεπλένονται με την φθινοπωρινή βροχή. Ο,τιδήποτε όμορφο χωρίς ρωγμές Χωρίς αποτυπώματα και στάχτες Δεν ανήκει εδώ. Ξεχάσαμε το καλοκαίρι Και όπως σιγά σιγά χάνεται το μαύρισμα μαζί μ’αυτά τα άσπρα σημάδια στο σώμα μου Πέφτουν τα πρώτα φύλλα και το πρώτο νερό στα πόδια μου. Είναι που το’χω από πάντοτε να υμνώ τις καταιγίδες Γιατί τα ηλιοβασιλέματα χωρούσαν σε πίνακες και φωτογραφιες. Δεν φταίμε εμείς που γέμισαν απόνερα τα σοκάκια μας Ούτε οι δρόμοι που οδηγούνε σπίτι σου που γέμισαν μαγαζιά που δεν τ’αναγνωρίζω. Φταίει η φύση μου που γεννήθηκα χειμώνα Και για γράφω για καταστροφές Ανοίγουν οι πληγές μου από το κρύο και πονάνε τα κόκαλά μου. Τα όμορφα και τα καλά στημένα φαντάζουν αδιάφορα Βρίσκω την τελειότητα στις ατέλειες μου Το καλοκαίρι μου στους χειμώνες σου. Δίχως τις βροχές στο δρόμο μου Δεν θα’χα γεννηθεί. Και είναι που πάντα ήθελα να περπατώ γυμνή στις καταιγίδες Να με καίει ο ήλιος καλοκαίρι Και να γεμίζω λουλούδια την αυλή μου κάθε που ξημερώνει άνοιξη.

108

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΙΙ. Θα’ναι τα ράφια του σπιτιού μας γεμάτα μπουκάλια από μπύρες Καθένα τους θα κρύβει ένα σημείωμα να ψάχνεις τον χειμώνα Να θυμάσαι ένα λόγο που σ’αγάπησα πίνοντας κάθε μία απ’αυτές. Θα’ναι η ντουλάπα του σπιτιού μας γεμάτη χρώματα και ρούχα γιορτινά Εκείνα που φορούσες στα γενέθλια Εκείνα που φορούσες στα νησιά Και θα’χουν κρυμμένα στα τσεπάκια ένα λόγο που ήσουν όμορφα ντυμένος με τούτα τα περιττά υφάσματα. Θα’ναι το σαλόνι του σπιτιού μας Γεμάτο βιβλία ζωγραφισμένα, Υπογραμμισμένα, Σημειωμένα Εκείνα που διάβαζες στα ταξίδια Εκείνα που διάβαζες τα καλοκαίρια Εκείνα που μου διάβαζες Εκείνα που σου διάβαζα Και θα’χουν για σελιδοδείκτες τα ποίηματα που σου’γραψα Γιατί κανένας δεν έγραψε για τη δική σου ομορφιά Κανένας δεν χώρεσε στην ιστορία του τη δική σου μελαγχολία. Και είναι το σπίτι μου αυτό, Παρηγοριά για καληνύχτα, Να χωρέσω τη ζωή που μου αρνήθηκες σε τέσσερις τοίχους αδειανούς. Να ζωγραφίζω ένα δωμάτιο κενό, Μιας και σε τούτη τη ζωή Δεν βρήκες χώρο εδώ. Μήτε για τα πουκάμισα, Μήτε για τα βιβλία σου. Θα κάνουμε όνειρα για ένα σπίτι νεοκλασικό στο κέντρο της Αθήνας, Με παράθυρα και φως, Με βεράντα και βασιλικό. Θα κάνουμε όνειρα για ένα σπίτι που θα καταστραφεί, Θα γκρεμιστούν οι τοίχοι Αν θέλει να μας χωρέσει και τους δυο.

109

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΙΙΙ. Κοίτα τους απελπισμένους πως πίνουν το ποτό τους Πως η μοναξιά τρυπώνει και ακουμπα τις γλώσσες τους Πως κρεμιέται σαν σελιδοδείκτης το ξεχασμένο φιλί στις άκρες των βιβλίων τους Πως λιώνουν τα αντίο σαν πάγος στο νερό τους Πως συνθλίβουν ό,τι ζήσαμε Ανάμνηση με ανάμνηση σβήνονται στις στάχτες στο τασάκι. Κοίτα πως εκείνα τα άλλοτε ονειρεμένα χέρια Σκοτώνουν τους καημούς Συγχώρα με μα κοίτα, Κοίτα πως με κοιτούν. Άλλοτε άδειαζαν τη γωνιά μας στο μπαρ, Τώρα δεν σηκώνεται κανείς. Κοιτάς; Πιάνει χώρο το κενό σου.

110

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΙV. Τίτλος: Εννιά Απρίλη Δευτέρα πρωί Ν’άκουγες μωρό μου το κύμα να σκάει στα πόδια μου Να φιλάει τα βράχια ξανά και ξανά Να μην αντέχεται η απόσταση Όπως προχθές το βράδυ Να μην ακούει το φύγε Και να συγκρούεται σε κάθε βήμα στο στήθος σου Στο μείνε. Ξέρεις μωρό μου, Το είδα το τσιγάρο σου στα βράχια Και σε φαντάζομαι μεθυσμένο να γυρνάς κάθε βράδυ εδώ. Για να ξεφύγεις από’μενα, από’μας και ό,τι μας πνίγει. Μωρό μου εγώ το ερωτεύτηκα το τελευταίο σου τσιγάρο στο νησί, Και τον τρόπο που πετάς τον καπνό σου στο τραπέζι, Και την απουσία του καπνού όταν ήρθες να με βρεις. Δεν θυμάμαι να χρωμάτισα άλλο τόπο με κάποιου άλλου την ουσία πιο πολύ. Έρημη γη το χαρακτήρισες, Μα εγώ βλέπω πράσινο να αντανακλά από τα μάτια σου Και μπλε να σχηματίζει τις θάλασσες που δεν με πήγες, Τις βόλτες στο βραδινό ουρανό που μου χρωστάς.

111

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

V Πως μας πνίγουν κι όσα είπαμε Πως μας στοιχειώνουν κι όσα ζήσαμε Πως ακόμα κι αν τις φτύσαμε τις λέξεις Κι αν τις βάλαμε σε προτάσεις Και ποιήματα Και στίχους Και αν τις φωνάξαμε σ’εκείνους, Ακόμα και τότε μας συνθλίβουν. Πως μας μαστούρωσαν όσα γευτήκαμε Και πως μας μέθυσαν όσα μυρίσαμε Πως μας ορίζουν οι απουσίες Πως με κομματιάζει η παρουσία σου Και πως δεν φαντάζουν οι ιοί τρομακτικοί γαμώτο σου Γιατί με μάσκα ή χωρίς Απέχουνε τα χείλη μας. Πως ήλπιζα ότι είναι η ειλικρίνεια η σωτηρία μας Πως φαρμακώνω τα κενά στις απαντήσεις σου για να μ’αντέξω Πως σβήνω την ανάγκη στο αλκόολ Πως είναι σε παύση η ζωή μας Πως σταματώ και σε κοιτώ Πως έμαθα να μετρώ τον χρόνο στην καύλα όταν σ’ακουμπώ Πως μηδενίζω και συνεχώς γυρνώ εδώ Πως σε σιχάθηκαν και οι λέξεις μου κι εγώ. Θα’ρχομουν να σου πω Πως οι μνήμες μου σε θέλουν ζωντανό Κι ας πάλευα να σε κηδεύσω. Πως είσαι διαλυμένα όμορφος Ακόμα κι αν όμορφα διαλύονται οι σκέψεις μου για σένα.

112

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

113

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Νικόλαος Τάτσης 1. Το Μελίσσι Τούτοι οι κηφήνες, Με βαλαν κάτω και με κρίνανε. Μπήκαν στο μελίσσι τούτο, Με καθίσαν σε τράπεζα και είπανε: Πως τα φτερά μου είναι άχρηστα· Τσαλακωμένα ρε, σακατεμένα. Κι ευθύς σηκώσαν τις κεραίες μου, Και άθλιες τις βγάλανε, θλιμμένε μου. Τα δε πόδια μου, κουτσά τα είπανε· Μα την προβοσκίδα τους, στο μέλι την εμπήξανε. Στο μέλι εκείνο που μάζεψα γύρι-γύρι, νέκταρ-νέκταρ. Μίλια και μίλα χτύπησα τον αγέρα, σε άνεμο και ήλιο πετούσα νύχτα μέρα. Και όλον τον κόσμο σκάναρα για λίγο, λουλούδι όμορφο, χρωματιστό την κούραση να γύρω. Και με τα πόδια τα κούτσα, την προβοσκίδα τη στραβιά, στα λέλουδα έμπηγα βαθιά· Ξανά και ξανά. Τούτοι οι κηφήνες, Με βαλαν κάτω και με κρίνανε. Και άχρηστο με είπανε· Πως δεν είμαι εγώ για τέτοια. Και τα στομάχια τους γεμίσανε με μέλια. Τούτοι οι κηφήνες απ' το μελίσσι με πετάξανε, Και άχρηστο, κουτσό με κράξανε. Όμως οι κηφήνες, ποτέ τους δε κρίνανε. Πως δίχως τη μέλισσα, το μέλι θα στερέψει, Και απ' τα λέλουδα τη γύρη ποιός θα φέρει;

114

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2. Γεύσεις Γεύσεις Στιφές υποσχέσεις Με τα θα τα βουβά Πες μου Γρεκέ, πως αντέχεις; Η κουλτούρα σου μπολιάστικε με ιδέες γλυκιές Ωσάν του Ξένιου Διός τη μεγάλη Πως τους ξέχασες μες τους αιώνες, μωρέ Ειν’ της πατρίδος σου οι θείοι νόμοι Πικρό Της ξενιτιάς πικρό Όλη η ιστορία σου έχει ξεριζωμό Μα Οδυσσέας εσύ γεύτικες όλη τη γη Μη γίνεσαι ο Κύκλωπας στης Ιθάκης σου τη γη Πες μου, ωρέε, τι φοβάσαι; Στον βράχο τούτο τον ξερό ελεύθερος έμαθες να ‘σαι Σαν το χταπόδι σε χτιπίσανε δικτατορίες πολλές Μα η αλμύρα τους σε έψησε άνθρωπο, γι’ αυτό μη λυπάσαι Δημοκρατία Την καταντίσαμε αηδία Την ύψιστη των ιδεών την αμελίσαμε μέσα στην ιστορία Μες στο παζάρι την πουλίσαμε για γρόσια χρυσά Αλώτριοι του έθνους μας για πρώτη φορά

115

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3. Άπνοια Ξέρεις γιατί σε θέλω θάλασσα; Γιατί μέσα σου τα δάκρυα μου χάνονται και γίνονται δικά σου Γιατί όσο ποιο βαθειά σου πνίγομαι Τόσο ποιο πολύ για τη ζωή παλεύω Γιατί στο σκοτάδι της αβύσσου Το φως του ήλιου ακολουθώ και βλέπω Μόνο εσένα αγάπησα θάλασσα Κι ας σε φωνάζουν μάγισσα Γιατί κλαψιάρικο παιδί μέσα σου μπαίνω και άντρας βγαίνω

116

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

117

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χαραλαμπία Πνευματικού Στον Α Με την ψυχή μου τις κουρτίζω κάθε νύχτα τις πληγές νότα τη νότα• μήπως και μάθω κάποτε να παίζω το τραγούδι σου Κι εσύ, κουλουριασμένη αθόρυβη σε μια γωνιά του στίχου μου ξύνεις το περιθώριο• -κλαίει ο Αύγουστος και σε ξοδεύει αλόγισταμήπως κι απ την πολλή σου αγάπη με πονέσεις [πάνω απ τον αφαλό σου ζω και μου μυρίζεις έρωτα]

118

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

119

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κουρεντή Άλκηστις 1(χωρίς τίτλο) Στον ήλιο που ανατέλλει το πρωί Στο δύσκολο και αδιάφορο πρωινό σου ξύπνημα Στα πρώτα τραίνα που φεύγουν βιαστικά Στους ανόητους ψιθύρους των περαστικών Στο μολυσμένο αέρα της Αθήνας που εισπνέεις Στο συνεχές άκουσμα της καταθλιπτικής σου μουσικής Στο χθεσινό άνοστο φαγητό σου Στο βρώμικο μπουρδέλο που έχεις για δωμάτιο {στο πάτωμα πεσμένες όλες οι αναμνήσεις και το ταβάνι θολό απ’ τους καπνούς} Στο τσαλακωμένο τζιν που φοράς τρεις εβδομάδες τώρα Στον ανήσυχο ύπνο και στα καλοστημένα όνειρα που γίναν εφιάλτες Δεν την βλέπεις, αλλά μπορείς να την γευτείς μπορείς να την μυρίσεις μπορείς να της μιλήσεις, μα μην περιμένεις πίσω απάντηση Σε περιτριγυρίζει, σε κυνηγά Βρίσκεται παντού Εκτός από την κενή θέση δίπλα σου

120

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2(χωρίς τίτλο) Άναβε τα συναισθήματα εύκολα Σαν τα τσιγάρα Και μετά έφευγε σαν καπνός Άδειες οι ψυχές, σαν τους αναπτήρες Βρώμικα τα μυαλά, σαν τα τασάκια Πάντα όμως γυρνούσε με καινούργια πακέτα Κι εγώ την περίμενα σαν χαρμάνης

121

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3(χωρίς τίτλο) Θυμάμαι τους παιδικούς μου φίλους Τώρα πια δεν έχω νέα τους Θυμάμαι και τις δικές σου ιστορίες απ’ όταν ήσουν έφηβη Γεμάτες πρόσωπα που ξεχάστηκαν Αγάπες φούντωναν και στο τέλος εξαφανίζονταν Όχι όμως η δικιά μας. Εκείνη ξέρει Και πάντα θα μας περιμένει στο κατώφλι της ζωής μας Καθώς γυρνάμε αργά τα βράδια μεθυσμένες Από τα μέρη που αδειάζαμε τα κορμιά μας Για εφήμερες χαρές με ημερομηνία λήξης

122

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

123

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Δήμητρα Σπυροπούλου Για λίγο μόνο Δύο μάτια όλο σπίθες κι ένα βλέμμα όλο νόημα που κάτι ήθελε να πει κι όλο κάτι ζητούσε Δάχτυλα μπερδεμένα, δέρμα που έτρεμε Δύο κορμιά ζεστά, κουλουριασμένα, δεμένα στο σκοτάδι Ένας ήχος χαμηλός, ένα ψιθύρισμα ίσα να πάρεις την ανάσα Αγκαλιά και χάδι που έκρυβαν όλη την λαχτάρα Δύο σώματα ενωμένα, κρυμμένα το ένα δίπλα στο άλλο Δύο σώματα και δύο στόματα αθώα Ένα φιλί απαλό σαν τον αέρα Πλάσματα φτιαγμένα γι’ άλλα, γεννημένα αλλού Με φωνές που δεν ξεχώριζαν, με ψυχές που δεν συμφωνούσαν Και βρήκαν για λίγο μόνο καταφύγιο Το ένα πλάι στο άλλο Και έψαχναν για λίγο μόνο την χαρά Το ένα στο άλλο

124

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

125

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Φώτης Ντε Τάο Καταφύγιο Αν κάποια νύχτα έρθω στον ύπνο σου και σε φιλήσω, μην τρομάξεις. Θα ‘ναι ψυχρά τα χείλη μου, μα το φιλί ζεστό! Γεμάτο αγάπη! Αγάπη για εσένα, τη ζωή μου. Ξέρεις, μπορώ ακόμα να ζήσω. Όσο με σκέφτεσαι, ζω. Υπάρχω! Μη σταματήσεις λεπτό να με σκέφτεσαι. Μη σταματήσεις να μιλάς για μένα. Μόνο που....όταν με σκέφτεσαι...σταμάτα να κλαις. Σε παρακαλώ, σταμάτα! Μπορεί να έφυγα όμως υπάρχω. Γι αυτό μην κλαις. Να 'σαι χαρούμενη που μ' έχεις κλεισμένο μέσα σου. Μπορεί να μην αναπνέω αλλά, σε νιώθω, σε αγγίζω, σ' αγαπάω! Κι αν κάποια νύχτα έρθω στον ύπνο σου και σε φιλήσω, μην τρομάξεις. 'Ήθελα απλώς να υπάρχω!

126

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χαμένες Συνειδήσεις Με τα μπουκάλια κατεβαίνουν οι αναμνήσεις. Μέσα στο λάρυγγα σφαγιάζονται οι φωνές. Ψάχνουν του έρωτα χαμένες συνειδήσεις, μα τις σκεπάζουν επιπόλαιοι εραστές. Σαν ξημερώσει αγιάζει η αμαρτία, όμως στα σίδερα η ζωή τους ξεψυχά. Κι όταν θρονιάσει μες στα σώματα η λαγνεία, το πλοίο χάραξε πορεία στο πουθενά.

127

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Το ταξίδι Πολύς κόσμος στο λιμάνι. Γέλια. Φωνές. Ανυπομονησία για το μεγάλο ταξίδι. Κανείς δεν πρόσεξε πως το καράβι έχει φύγει…

128

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

129

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σταματία Καραμπίνη Το μοιρολόγι του κούκου Μια τρύπα περίτεχνα σκαμμένη φτάνει ως τα έγκατα της γης. Εκείνης της γης που κάποτε σκάλιζα με δέος, καθώς άφηνα το χώμα να κρύβεται κάτω από τα νύχια μου… Ένας τάφος που όμοιός του δεν υπάρχει στου κόσμου τους τέσσερις ορίζοντες και μια μαρμάρινη πλάκα, επιβλητική και λαμπερή, περιμένει μια ημερομηνία, μια επιγραφή. Ήταν οι άνθρωποι που ετοίμασαν την κηδεία μου δακρύβρεχτα και βιαστικά μια άνοιξη σαν όλες τις άλλες; Ή μήπως πλάσματα φρικτά; Ούτε ένα λουλούδι ή μια ευχή… Άραγε για πόσο ακόμα θα ονειρεύομαι; Σαν παράσιτο απ’τα λημέρια τα ψηλά ένας κούκος προσγειώθηκε προσεκτικά δίπλα στο χώμα. Στοίχιζε τα κου δίπλα στα κου και με βλέμμα άγριο σχεδόν εκλιπαρούσε. Δεν κρύφτηκε ανάμεσα στις σκιές και το σκοτάδι, δεν πλησίασε την τρύπα… Μόνο πέταξε! Επέστρεψε στα ψηλά. Θα’λεγε κανείς πως έμοιαζε με γεράκι έτσι, από μακριά. Είναι μοναχική η πτήση προς την ελευθερία…

130

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γυάλινα μάτια Εγώ είμαι. Συγγνώμη για την ενόχληση, αλλά το βαγόνι στο οποίο επέβαινα μόλις εκτροχιάστηκε και με έναν δυνατό κρότο και λίγες γροθιές στο στομάχι βρέθηκα να κείτομαι στο έδαφος. Ένα έδαφος που τα νύχια μου ποτέ δεν έχουν σκαλίσει. Ακούω το τραίνο της ζωής μου να απομακρύνεται σε ρυθμούς απρόσωπους κι αδιάφορους και νιώθω το γέλιο του κόσμου βαρύ στις πλάτες μου, βαριά την μπότα της υποκρισίας που κόβει την αναπνοή μου, δυσκολεύομαι να σηκωθώ. Πρέπει να ήταν πολύ αστεία η πτώση μου… Ή είναι τα αυτιά μου που βουΐζουν πάλι; Εγώ είμαι. Γκρίζα πρόσωπα και δωμάτια γεμάτα αντίλαλο. Μήπως πρέπει να γυρίσω πίσω, να αγοράσω νέο εισιτήριο; Ο πανικός πλησιάζει… Τα μάτια μου, σαν από γυαλί, ραγίζουν σε κομμάτια. Κομμάτια ίδια με εκείνα του εαυτού μου, που γίνονται ολοένα μεγαλύτερα και σημαντικότερα με κάθε εκτροχιασμό. Σκόνη και θρύψαλα. Εγώ είμαι. Δύο παλάμες άγνωστες αγγίζουν πρώτα το μέτωπο κι έπειτα τα μπράτσα μου. Προσπαθούν να σηκώσουν όλη αυτή τη μάζα συναισθημάτων και σκέψεων που έχει χυθεί στο χώμα Και κοντεύει να το ποτίσει ολάκερο. Νιώθω έτσι συχνά, φύγε! Νιώθω έτσι συχνά, φύγε… Εγώ είμαι; 131

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σοφία Γρηγορούδη Ικεσία Σπόροι που έφυγαν από το στάχυ φύλλα που έχασαν άλλη μια μάχη… Ξέρω τα μάτια σου πώς αγαπάνε. Ξέρεις τα χείλη μου κι ας μη μιλάνε. Να'τη η καρδιά μου' κοχύλι στο χώμα. Φύτρο η Αγάπη μας, σώμα με σώμα. Ψάχνεις τη θάλασσα, κύμα, καράβι. Ελα, σου ανοίγω γαλάζια παλάμη. Έλα ,φεγγάρι μου,γιόμα με γιόμα σου' χω φυλάξει μια αγάπη ακόμα. Κείνη που ένιωθες μες στη σιωπή μου. Κείνη που φώναζε:είσαι η ψυχή μου. Πάμε μαζί ως του ονείρου την άκρη να σου στεγνώσω απ'τα μάτια το δάκρυ. Πάμε,αγάπη μου,νότα η φωνή σου, είμαι το γέλιο σου μες στη σιωπή σου. Ήλιο με ανθό σε ζεστό καντηλέρι θα'χει η ζωή μας-μεστο καλοκαίρι κι ώσπου η μέρα να γίνει σκοτάδι, θα'χω τα μάτια σου,ψυχή μου,χάδι.

132

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

133

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Τσιράκογλου Ιωάννα “Ένα βήμα” Σκεφτόταν χρόνια, μα και τι, δεν ήξερα... Μυστήριο μεγάλο τα μάτια του. Μόνο η τέχνη διάβασε την ψυχή του, Κι όσοι κοντά του ήταν, δεν ήξεραν, κι ας νόμιζαν! Κοντοστάθηκε για λίγο. Εκεί δεν σκέφτηκε. Κοίταξε κάτω. Έκανε το βήμα το μεγάλο. Η κραυγή εκείνη που ακούστηκε σκίρτησε την πόλη μας. Γυναίκα λυγισμένη στο έδαφος - άνθρωπος μισός και τσακισμένος. Το μονάκριβό της το λουλούδι έναν Απρίλη κόπηκε, Δεν πρόλαβε το Μάη να ανθίσει. Τα δακρυά της στάζανε αργά πάνω απ το μνήμα, κι εγώ σκέφτομαι ακόμα τι αξία έχει ενα βήμα…

134

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

135

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ηλέκτρα – Θεοδώρα Κατσιγιάννη Νύχτα Είναι μια από αυτές τις νύχτες που ονειρεύομαι εκείνες τις δύσκολες αγάπες και το νερό δεν με ξεδιψά. Ηλεκτρική η ατμόσφαιρα το βράδυ και βρίσκομαι να ψάχνω σε σκόρπια λόγια έναν σιωπηλό ρομαντισμό.

136

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μεγάλωσες Η σκέψη κενή, τα μάτια βουρκωμένα, Η καρδιά βγαίνει έξω από το στήθος α[ό την καφεΐνη και πονάω... Το αίμα πέφτει στο κεφάλι-ζαλάδα. Καμιά φωνή να με κρίνει όταν είμαι μόνη. Γαμώτο! Δεν μου μάθανε να είμαι μόνη. Με μάθανε να ζω με τους τραμπούκους και τους ψευτομάρτυρες Που γυρνάνε τα μάγουλα. Και εγώ τι θα κάνω χωρίς την κριτική τους;

137

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Άγνωστος Είσαι δηλητηριώδης. Με μία μόνο συνάντηση, με ένα μόνο νεύμα σου μου μόλυνες τη σκέψη. Με βασανίζουν πλέον ερωτήσεις που δεν θα απαντηθούν «Αν ήταν εδώ;» -Μη το σκέφτεσαι! «Πώς θα αντιδρούσε τώρα;» -Μη το σκέφτεσαι! Φτάνει! Σε ερωτεύτηκα άραγε ή είσαι ιδέα στο μυαλό μου; Είμαι ερωτευμένη ή εμμονική;

138

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

139

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Στέλλα Καπέλα Μπλε Τουλίπα Έσταξε η ευχή απ τα υγρά σου χείλη χάιδεψε τη ράχη του κύκνου και χάθηκε στ αχαρτογράφητα νερά σ εκείνο το κανάλι. Αόρατο μελάνι διέγραψε τη διαδρομή μιας βάρκας από τη ματιά σου στη δική μου εκείνο το βράδυ. Κάνεις πως δεν βλέπεις; Η σβούρα αιωνίως γυρίζει κι εσύ ψάχνεις να βρεις το φως απ το δικό μου σκοτάδι σαν καμένη σελίδα απ το βιβλίο που χες μαζί σ εκείνο το αεροδρόμιο. Γονυπετής σ ακολουθεί ένα πουκάμισο φαρδύ με καλυμμένα τα μάτια κι εγώ χίλια κομμάτια να στέκομαι εκεί Σ εκείνη τη θέση. Με άξεστη ωριμότητα κι ασυγκράτητη ορμή ο μαγεμένος αυλός γίνεται φωνή ο χορός γίνεται έρωτας κι η παρουσία μου αισθητή. Ένα κανόνι με βολβούς ανθίζουν αιωρούμενοι πάνω από φλόγες πράσινες καίνε να αναδείξουν το πρόσωπο του πίνακα που με μπλε μπογιά λερώνεται. Αιματοβαμμένος οφθαλμός εξετάζει τον δρόμο των αισχών στο τζάμι καθρεφτίζεται η κώμη και το ατσάλι. Η ατραπός έσβησε από πλήθος ποδηλάτων αλλά αλήθεια πότε δεν έφυγε από εκείνη την πόλη.

140

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Νυχτολούλουδο Βράδιασε. Τεχνητό φως. Δύο φλεγόμενα άστρα. Καταφεύγουν στα μάτια του εκεί τρέφονται, ευδαιμονούν. Οι διάττοντες αστέρες τα ζηλεύουν. Οι κόρες τρεμοπαίζουν. Ρυάκια λάμψης διασχίζουν το πρόσωπο. Συνυπάρχουν με τον μικρό κρατήρα ευφορίας. Μπούκλες χτενισμένες με ασημόσκονη. Μανικετόκουμπα στροβιλίζονται γύρω από τον κόσμο του. Μια εικόνα γεμάτη πάθος. Φίλτρο άλλης εποχής. Λουτρό φεγγαρόφωτος τη στιγμή που ο ναύτης εγκλωβίζει τη σειρήνα με φωνή κρυστάλλινη και μήνυμα διαυγές. Αποκρούει τη βροχή των Περσίδων με το βαθύ χρώμα του ουρανού που κοιμάται για πουκάμισο. Σκουπίζει τα δάκρυα του Πλούτωνα έχοντας ουράνιους δακτυλίους περασμένους στ αυτιά. Ξεδιπλώνω όλο μου τον γαλαξία μπροστά στα πόδια του. Κι αυτός με τα χέρια βουτηγμένα στον δικό του, ζωγραφίζει το κοινό ακτινοβόλο σημείο. Τότε ανθίζει. Έπειτα ανυψώνεται…

141

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ιωάννα Παπαθεοδώρου 1) Ητανε σούρουπο ολοι εδώ μαζεμενοι γιορτές ,Πάσχα οι λυκοι αλυχτούσαν σαν να θελαν να μας στειλουν ένα μηνυμα Ομιχλη στην ατμόσφαιρα, έκρυβε το επιβλητικό βουνό Κάτι περίμενα να βγει απτον ουρανό ετρεξα στο Δρόμο Αντιπαλευε μεσα μου το αυθεντικο με το τραβερσο.. και ξαφνικά χωρίς πολύ σκέψη πεταξα τους εχθρους των Νεάντερταλ απτο σωμα μου και βουτηξα σαυτο το χαος με βουη(στ αυτιά) και με μανια, μετα απο συγκρατισμους του Υπερεγώ πυροβολισμοί ακούγονταν για τη γιορτη; επειδή ήταν εποχή για κυνήγι; Το πήρα σαν έναρξη Επανάστασης Ελάτε μαζί μας! Άφησα τη σύγχρονη συσκευή σε ένα παγκάκι να μη με ακολουθεί και μας βρουν.. όπως είχαν πιάσει και άλλους που κρύβονταν σε αυτό το νομό απτο Νόμο… ξεπροβαλει η σεληνη κατι τετοιες βραδιες σε ένα εγκαταλελειμμένο γήπεδο, σε μια μπασκετα απ οπου τωρα ακουγονται παιδια το Μέλλον του τόπου Αυτά θα πράξουν την πραγματική εξέγερση… Πάνω απτα παιδιά πέταγαν τα πουλιά τα αποδημητικα στο Νότο το ζήτημα της φυγής τους.. Φυγή προσφύγων , σαν πουλιά, απτην εμπόλεμη ζώνη… Πετάνε πάνω απτα συρματοπλέγματα! Φυγή νέων σε άλλες χώρες για καλύτερο αύριο… Φυγή από το αστικό τοπίο στη φύση , στους ελαιώνες , που λάμπουν τα φύλλα τους καθώς πέφτουν πάνω τους οι αχτίδες του Ηλίου, σαν νερό, σαν χρυσόσκονη σε νεανική γιορτή αποφοίτησης ή υποστήριξης ..σε κάποιον άρρωστο ή φυλακισμένο.

142

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2) Τρυφερή είναι η νύχτα Τρυφερός είσαι ΕΣΥ Άγγιξε το σύμπλεγμα της καρδιάς μου ζέστανε το αίμα μου που μου παίρναν οι γιατροί στις κλινικές άλλοτε για τσεκάρισμα μες στα λευκά φώτα τα αποστειρωμένα και όχι στο φιλντισέλιο μου πολυέλαιο στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού , μόνο με το χνώτο σου και το γλυκό φιλί σου σε όλο το σώμα μου, παντού Στις πληγές, εξωτερικές και εσωτερικές Γύρε πλάι μου κι αφήσου Ταξίδεψε μαζί μου στα τοπία αλλά και στα νοητικά ταξίδια σε άλλες εποχές, μακρινές περασμένες με χορούς με πουά φουστάνια, και μαργαριτάρια στο λαιμό, με μπουρνουζοπετσέτες στο κεφάλι κι έναν κανελί γάτο και τις παντόφλες να κάνουν ήχους καθώς πατάνε τα πλακάκια μες στο διαμέρισμα αλλά και Επαναστατικές , δίκαιες για όλους, μελλοντικές ήσυχες στις θάλασσες και τις ΑΚτές όταν θα χουν περάσει όλα…στον μονάκριβο μας φυτεμένο κήπο , με κάθε λογής πλάσματα και ξωτικά στα δέντρα…Βραδιές με ραδιόφωνο, φίλοι που ψήνουν, κρασί και τσιγάρα στο τασάκι …. Γυροφέρνοντάς μας ο θάνατος μέχρι κ απτό κάπνισμα, αλλά ποτέ να μην μας ακουμπά σαν τα παιχνίδια που παίζαμε παλιά, όπου με πιάσεις (θάνατε) ! Σε φτυσα πρωτος, φτου ξε λευτερία για όλους! Μυαλού Τρικυμία .. Φουρτούνα εν κρανίο ! Κρανίου τόπος οι πλατείες τώρα με τις πανδημίες, δε κυκλοφορεί ψυχή, όμως θα φτιάξουμε τη δική μας νέα ζωή …..Ουτοπική!

143

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3) Ένα άνθος φύτρωσε απτο πλακάκι η ζωή έχει έμπνευση και μεράκι Δε σταματά, συνεχίζει απτόητη να μας εκπλήσσει ευχάριστα…. παίζουν βιολιά, δυο μάτια παιδικά μας κοιτούν χαρούμενα και μας καλούν να γίνουμε πάλι μικρά να δημιουργήσουμε ιστορίες -Ψήσου να ζήσουμε -Λες;; -Θυμάσαι που πετάγαμε στου κέντρου τις γειτονιές;; Η Φαντασία καλπάζει Σαν τα άλογα έξω όμως απτις φάρμες στα καταπράσινα δάση Πέρα απτον ορίζοντα Στον αστερισμό του Ωρίωνα Μακριά απτον μυθολογικό Ωρίωνα κυνηγό που απεγνωσμένα επιθυμεί να τα πιάσει Να τα δαμάσει Η αδάμαστη φύση μας δε θέλει να κοπάσει Κυλιόμαστε σε άγχη στη φέξη και στη χάση Να κυλιστούμε στα λιβάδια και τα δάση! Μια μπλε Δευτέρα θα περάσει θα έρθει η βροχή η πραγματική να καθαρίσει όοολη τη δυσωδία του υπουργού και του ταμία, μα και την ψυχή Με μια βροντή και χρώμα που θυμίζει θαλασσί… το λουλούδι της θάλασσας είναι το φύκι που είχε στα μαλλιά η γοργόνα, και η ανεμώνα και του ποταμού , το νούφαρο Όλο το ποίημα , στην αρχή και στο τέλος Περιτυλιγμένο με άνθη!

144

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4) Η μάνα Ποίηση που εμπνέεται από τη θεία Φύση, όπως την έλεγε ο Καρούζος Που ζούσε σε ένα υπόγειο Λένε στα υπόγεια είναι η θέα Όπου κι αν ζεις , ατενίζεις ένα κομμάτι έστω ουρανού και αυτό σε βοηθάει Και τα βράδια σε ταξιδεύει η Ποίηση που δε θα εξαφανιστεί ποτέ όσοι γεννηθούν πάντα θα την αναζητούν… Σα φάρμακο, γιατρικό από ένα φαρμακείο- βιβλιοπωλείο, που έχει γαλαζοπράσινα παράθυρα και πόρτα και περικλύει τα πονήματα σε μπουκαλάκια μικρά παλαιάς κοπής, σαν αυτά που είχαν το δηλητήριο… Μην το πιεις! Πετάξου προς τα πάνω σαν ελατήριο ! Μέχρι να φτάσεις στο πιο πάνω σκαλί της δικής σου σκάλας που λέγεται ζωή , στους στόχους και τις επιθυμίες σου τις πιο καλά κρυμμένες ! Άσε τα κανάλια και τις αντένες ! Η παράδοση των όπλων είναι λιγοψυχία, λιποταξία! Δε θα καθόμαστε στα γόνατα, θα παλέψουμε με κάθε μέσο, ό,τι μας τρώει το είναι και τα σωθικά θα κάνουμε ταξίδια υπεραστικά να βρούμε τον εαυτό μας το ανώτερο εγώ μας, το φωτεινό κλείνω με ένα φιλί στο μέτωπο και μια ευχή το αστέρι που κοιτάμε να μας οδηγήσει στο γιαλό του δικού μας ονείρου

145

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5) Νικητές η ηττημένοι Αυτό θες να κάνεις; Να ρουφήξεις γεύση και μυρωδιά ντετολ στο μάλλον τελευταίο σου τσιγάρο; Σ'αυτο που λένε ότι βάζεις μέσα όλη σου τη ζωή; Τις ωραίες σου στιγμές; Αποστείρωση; Αποστέρηση; Σου λένε να το κόψεις γενικότερα για να ζήσεις με υγεία....Ποια υγεία; Αφού σε λίγο θα πεθαίνουμε ... Συνέχεια θα προσέχεις ; Αποβλακωση , αποκουμπι ψάχνεις Απόγευμα στον ήλιο , ναι το πληκτρολογιο σου εμφανισε μια θετική λέξη, μια θετική πλευρά σαν αντιπρόταση σε αυτό που σε έπιασε μες στην νυχτιά......... Ωραία, δε θα γράψεις το αρνητικό επικήδειο μανιφέστο που προεβλεπες.... Πάντα η ψυχή σου σου δίνει ένα φως μες στο σκοτάδι ακόμα και αυτής της εποχής , την χειρότερη από των δεινοσαύρων..... Θα εξαφανιστούμε;; Σε νοιάζει; Εσύ μέχρι προχθές ήθελες να την κάνεις .. Αυτοχειρία έλεγες .... Μόνο μη ζήσεις τελικά εσύ κ έχουν εκλείψει τα αγαπημένα σου πρόσωπα, δε θα το αντέξεις Τελικά μια σούμα για όλα τα προηγούμενα είσαι δειλή ή επαναστάτρια ; Η γραφή σου , το μυαλό σου σε προστάζουν να ξαναγράψεις -μα πόσες φορές, δεν κουράστηκαν - τη λέξη Ζήσε ! Το κόκκινο κρασί , που δεν σου επιτρεπόταν με την δίαιτα και την αγωγή,το ήπιες.... Όπως θα πιεις τη ζωή και ναι και το θάνατο αν έρθει, γουλια γουλια σταλιά σταλιά. ... Χωρίς δηλητηρίο μα με μιαν αρρώστια Μα άρρωστη δεν είναι η κοινωνία ήδη; Δε νοσεί; Πέτα μακριά κι άσε κ την ψυχή σου να πετάξει ... γαλήνια... με άφεση αμαρτιών όπως έλεγαν παλιά Ίσως επιστρέψει ο μύθος που σαρεσε στην εφηβεία ζήσε γρήγορα πέθανε νέος Είχες πει πως πέρασε η μόδα του ξεφτισε... Μα ίσως είναι οι νέες αρρώστιες της εποχής όπως αυτές που ταλάνιζαν άλλους, σαν τη φυματίωση που σου πε η μάνα σου κ για αυτήν πρόσεχε επέστρεψε. .. Ίσως ήταν στη Μοίρα σου να πεθάνεις σαν αυτές τις ηρωίδες που σαρεσαν απτις ταινίες εποχής με τα καφετιά φορέματα , που έφτυναν λιγο αίμα στο λευκό μαντήλι τους .... Η σαν τους προηγούμενους γραφιαδες.... Ίσως μόνο έτσι θα συγκαταλέγεσαι ανάμεσα σε αυτούς..... Μα είναι τίμημα για την υστεροφημία η ζωή; Ο χρόνος θα δείξει τι μέλλει να γίνει Στο τέλος …που θα μαστε όλοι, νικητές η ηττημένοι...…

146

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

147

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ολυμπία Χρυσάνθου “Εσύ” Πάψε να πιστεύεις τους κίβδηλους ανθρώπους. Αυτούς, που δεν ξέρουν η Ιθάκη τι σημαίνει. Αυτούς, που δεν ξέρουν να χορεύουν, σαν χρυσές πεταλούδες, μέσα στη βαθυγάλανη αίγλη του ουρανού. Σε τούτη την όμορφη πόλη, μη διστάσεις να πετάξεις. Πέτα λοιπόν με τα φτερά σου. Γιατί δεν ξέρεις; Ίσως αυτά τα φτερά, να σε οδηγήσουν Πέρα, μακριά, στους ορίζοντες. Σε τοπία μαγικά, Σε ανθρώπους όμορφους... Και εκεί που νιώθεις πως τα φτερά σου χαμηλώνουν, Μην τα παρατήσεις! Μια θάλασσα πάντα θα σε ανυψώνει ψηλά! Ψηλά, στον απέραντο ουρανό. Εκεί, που μπορείς να κατακτήσεις το δικό σου άστρο! Πάντα. Ακούς; Ποτέ μην τα παρατάς Ποτέ! Και να έχεις πάντα στο μυαλό και στην καρδιά, πως μαγεία είναι η ζωή κι όνειρο. Και πως πρέπει, να είσαι ο παίχτης στη ζωή σου και ποτέ το πιόνι. Να κινείς τα νήματα, με τα δικά σου όνειρα. με τις δικές σου σκέψεις. Και τότε... Τότε το φεγγάρι θα φωτίσει την ψυχή σου, όπως τ ‘αστέρια φωτίζουν τον ουρανό. Πάρε λοιπόν το φεγγάρι αυτό, και Λάμψε!

148

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

149

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ραφαηλία- Φιλίτσα Ιγνατιάδου Αδιαφορία Σήμερα τρομοκρατήθηκα. Με σόκαρε η αδιαφορία μου. Μια φωτογραφία σου ήτο η αφορμή. Μα ο νους δε ξεσηκώθηκε. Δεν αναρίγησε το σώμα στη θωριά σου. Ήσουν αδιάφορος, ένας ξένος τόσο γνώριμος. Τόσο αδιάφορα γνωστός, σαν εκείνα τα πρόχειρα τυλιγμένα κουτιά που ξέρεις τι περιέχουν και δεν μπαίνεις καν στον κόπο να τα ανοίξεις. Το περιεχόμενό τους δε σε ταράζει, μάλιστα δε σου προκαλεί κανένα συναίσθημα. Ξέρεις τι να περιμένεις κι αυτό σου σβήνει τις φλόγες πριν προλάβουν να ανάψουν σε μεγαλοπρεπείς φωτιές. Τρομάζω με τον εαυτό μου. Αν σ’ αυτόν τον κόσμο δεν αναγνωρίζω εσένα, εσένα που με ξύπνησες με τον έρωτά σου και με νανούρισες με την γλυκύτητά σου, εσένα που έδωσες πνοή στα θέλω μου και φλόγα στα συναισθήματα μου, τότε τι γυρεύω σε τούτη τη ζωή; Ίσως μου πέρασες, ίσως η άμυνά μου με προστάτεψε. Η λογική μου άνοιξε το δρόμο κι η καρδιά υποτάχτηκε κι άρχισε το ταξίδι της. Πόνεσα για να είμαι ειλικρινής. Όχι γιατί μου έλειψες, μα γιατί μου λείπει να μου λείπεις. Μου λείπει να σε θέλω, να σε καρτερώ, να σε περιμένω. Μου λείπει να πονάω… Ναι, μου πέρασες λοιπόν. Τι σημασία έχει να με ζητάς όταν έχω πάψει να σε αναζητώ; Γιατί επέστρεψες τώρα που δε σ’ έχω πια ανάγκη; Κι αν δε θέλω να γυρίσεις; Αν δεν ανοίξω την πόρτα μου όταν αποκοιμηθείς στο σκαλοπάτι μου, αν δεν σου δώσω το φιλί που τόσο ονειρευτήκαμε, αν δε σε θέλω τώρα πια, γιατί ήρθες; Τώρα είναι αργά. Τώρα που μου πέρασες μάθε πως οι άνθρωποι δε μπορούν να περιμένουν για πάντα. Ακόμα και το νερό έχει ημερομηνία λήξης. Μην με τιμωρείς που δε σε αγαπώ πια, μα που σε αγάπησα σε λάθος χρόνο.

150

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Φόβος Απόψε ο ύπνος δε συνεργάζεται. Το άγχος με έχει κατακλύσει. Όση αγωνία δε βίωσα τα τελευταία χρόνια, τη νιώθω τώρα. Σήμερα είναι η τελευταία μου νύχτα ελευθερίας. Συμβολικής ελευθερίας τουλάχιστον, γιατί από αύριο μόνο συμβατικά θα είμαι ελεύθερη. Φοβάμαι πως οι επιλογές μου με οδήγησαν εδώ και δε γνωρίζω αν η έκβαση των πράξεων μου θα είναι προς όφελος μου. Αύριο όλα θα αλλάξουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Θα πρέπει να ανοίξω τα φτερά μου, τα διπλοτσακισμένα, τα τσαλακωμένα, τα αδύναμα. Άραγε θα μπορέσουν να συγκρατήσουν το βάρος του κορμιού μου; Τους έχει απομείνει καθόλου δύναμη να με ταξιδέψουν στα όνειρα μου; Φοβάμαι πολλά πράγματα. Κυριότερα τη μοναξιά. Πως θα ηρεμήσω τις σκέψεις μου, όταν θα είμαι ολομόναχη; Μπορεί να λατρεύω την απομόνωση μα είναι επειδή γνωρίζω πως μπορώ να τη σπάσω όποτε το θελήσω. Αν δεν έχω αυτή την επιλογή, πως θα αισθάνομαι; Φοβάμαι πως έχασα το μυαλό μου. Μην όλα αυτά τα χρόνια αναμονής, μου στέρησαν το μοναδικό όπλο μου· τις γνώσεις μου. Κι αν δε μπορώ να σκεφτώ, πως θα ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου; Η αυτοπεποίθηση με εγκατέλειψε απόψε. Τα όρια του «εγώ» μου είναι θολά, δε ξέρω ποια ακριβώς είμαι. Είμαι αυτή που επέλεξα, αυτή που μου επιβλήθηκε ή καμιά από τις δύο; Ναι, φοβάμαι. Απόψε μόνο ο φόβος κυριαρχεί. Μα μια ελπίδα αχνοφαίνεται στο βάθος. Ίσως τα καταφέρω τελικά. Ανεξάρτητα από το αυριανό αποτέλεσμα, θα παλέψω. Θα παλέψω με Θεούς και δαίμονες, με τον ίδιο μου τον εαυτό, αν χρειαστεί. Θα παλέψω και ξέρεις κάτι; Ακόμα κι αν χάσω, τουλάχιστον θα έχω πέσει μαχόμενη. Καλύτερα να πεθάνω με το σπαθί στο χέρι, απ’ το να ζήσω κρυμμένη πίσω από μια ασπίδα.

151

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μίσος Μακριά σου μίσησα τον έρωτα. Αποστροφή μου δημιουργούν τα φιλιά, τα χάδια κι οι αγκαλιές. Αηδιάζω με τις δήθεν εκδηλώσεις «αγάπης» των ζευγαριών. Όλα ψεύτικα κομμάτια ενός κίβδηλου κόσμου. Όλα φανερές υπενθυμίσεις της δικής μας καταστροφής. Μίσησα τον έρωτα μακριά σου. Τα σκιρτήματα του φτερωτού Θεού τα ξορκίζω μακριά μου. Νεκρές και άχρηστες κείτονται οι πεταλούδες στο στομάχι μου. Νεκρά και άχρηστα όλα τα συναισθήματα μέσα μου. Τίποτα δε με συγκινεί, αφού δεν σ’ έχω. Μίσησα τα πάντα γύρω μου. Τα γέλια, τα πειράγματα, την ζωή. Όλα σε θυμίζουν μα τίποτα δε σε φέρνει δίπλα μου. Κι αν εμείς δεν τα καταφέραμε, κανείς στον κόσμο δεν θα τα καταφέρει. Αν τα δικά μας εμπόδια δεν ξεπερνιούνται, κανείς δεν θα τα ξεπεράσει. Έπαψα να πιστεύω στα θαύματα. Η ζωή μακριά σου, θλιβερή κι ανούσια. Σαν μια κουβέντα για τον καιρό, ένα πεφταστέρι, μια σπασμένη κιμωλία. Από θαύμα σ’ έχασα. Να μου λείπουν άλλα θαύματα… Μίσησα εμένα. Μίσησα τα μάτια μου που αντανακλούν τα δικά σου. Μίσησα το ακούσιο σήκωμα των ώμων μου που μοιάζει με το δικό σου. Μίσησα τα χέρια μου που αναγκαία θα παραδοθούν σε ξένους που αυθόρμητα θα σε αναζητήσουν κι αηδιασμένα θα κλειστούν γύρω μου. Μίσησα τον έρωτα μας. Το ανεκπλήρωτο που απέρριψα νωρίς από φόβο μη στερέψω. Από λέξεις, από αισθήματα, από μίσος. Παράφορα ερωτεύτηκα το μίσος κι έγινε θηλιά κι με έπνιξε. Εξαιτίας του σε έχασα. Ο παραλογισμός μου σε απέρριψε. Έμεινα μόνη μου λοιπόν. Να γράφω για έναν έρωτα που έχασα παράλογα. Για την αμοιβαιότητα που μου στέρησα. Για την αγάπη που δεν άφησα να ανθίσει. Μόνο το μίσος μου έμεινε. Κι αυτό με εγκαταλείπει…

152

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πώς να ξεφύγω από εσένα; Το ήξερα το τέλος μας κι ας το αρνιόμουν. Δεν αμφισβήτησα στιγμή το ένστικτό μου που ωρυόταν να φύγω μακριά σου. Η λογική μου σαν σειρήνα περιπολικού ηχούσε στα αυτιά μου, προτρέποντάς με να τρέξω να σωθώ. Τα μάτια μου όμως, ήξεραν αυτό που εγώ αγνοούσα. Τα χέρια μου γνώριζαν, εν αγνοία μου. Τα χείλη θυμούνταν, όταν οι αναμνήσεις με εγκατέλειψαν. Η ψυχή μου ένιωθε όταν εγώ ήμουν μουδιασμένη. Πώς να ξεφύγω από εσένα; Πώς να τρέξω να σωθώ, όταν μαζί σου καταστρέφομαι μα χώρια σου πεθαίνω; Ποια άβυσσος χωρά τα αισθήματα μου να τα αδειάσω μέσα της με δακρυσμένο βλέμμα; Ποιος ουρανός να ρουφήξει τον πόνο της απουσίας σου, την απόγνωση της έλλειψης σου, τη θλίψη της αδυναμίας μου; Νόμιζα πως ήξερα το καλύτερο για μένα. Νόμιζα πως η ζωή αφορά την επιφάνεια, τις ομοιότητες, τις διαφορές, τα γέλια, τα δάκρυα. Νόμιζα πως ανακάλυψα το νόημα, τα ψιλά γράμματα, τις κρυμμένες ασάφειες. Έκανα λάθος. Τίποτα δεν ήξερα, ούτε καν το όνομα μου. Όχι από τη στιγμή που το πρόφεραν τα χείλη σου. Όχι από τη στιγμή που σε γνώρισα και σε άφησα να φύγεις. Πλήρης άγνοια απεδείχθη η δήθεν γνώση μου, η δήθεν σιγουριά μου. Για ποια βεβαιότητα μιλούσα, διαλύοντας κάθε πιθανότητα ευτυχίας μαζί σου; Για ποια σιγουριά αντάλλαζα την κάθε μας αβέβαιη, αμήχανη στιγμή; Ποιο ασφαλές όνειρο κυνηγούσα, που μπορούσε να συγκριθεί με μια ζωή πλάι σου; Ολομόναχη και άδεια χωρίς εσένα. Μα και πάλι τόσο ασφυκτικά γεμάτη από την ιδέα σου. Κρύσταλλο η καρδιά μου, πάλλεται απαλά για να επιβιώσει. Το μυαλό μπερδεμένο, το πρόσωπο σου παντού. Μια σκιά ο εαυτός μου… Στάχτη και σκόνη στο κορμί μου. Στάχτη και θρύψαλα στο νου μου. Κι εσύ παντού, παντού, παντού. Πώς να ξεφύγω από εσένα; Το ήξερα το τέλος κι ας το αρνιόμουν…

153

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ρίσκο Ρίσκαρε μου φωνάζω. Υπερασπίσου τα αισθήματα σου σαν να μην ήτανε ποτέ δικά σου. Άνοιξε το παράθυρο κι άσε να μπει φως. Πόσο θα αντέχεις να ζεις στο σκοτάδι; Ποια ποινή εκτίει η καρδιά σου; Ρίσκαρε μου φωνάζω. Πες επιτέλους όσα αισθάνεσαι, βρες τις λέξεις και τον τρόπο και πλάσε τον κόσμο που ονειρεύτηκες. Κλείσε τα μάτια και την λογική. Ακούς τον χτύπο της ανάγκης; Ή σίγησε κι αυτός σαν τη ζωή σου; Ρίσκαρε μου φωνάζω ξανά και ξανά μα το στόμα δεν ανοίγει. Με κυριεύει ο φόβος και ξεχνώ τι θέλω. Κυρίως ποια είμαι. Και δεν ρισκάρω, δεν τολμώ, δεν προσπαθώ. Κλείνω ερμητικά το παράθυρο και την καρδιά μου· ενοχλητικό το φως και τα αισθήματα. Θορυβώδες το ρυθμικό τικ-τακ του ρολογιού και των χτύπων μου. Τι να την κάνεις την καρδιά, αν όχι για να επιβιώνεις; Κλείνω την κουρτίνα και την ζωή μου. Μόνο οι δειλοί έχουν το θάρρος να παραδεχτούν την ήττα τους. Και μόνο οι θαρραλέοι απολαμβάνουν τα όνειρα τους, ξεχνώντας τις συνέπειες των πράξεών τους. Μα εγώ ούτε δειλή είμαι ούτε γενναία. Στάσιμο νερό είμαι μια λίμνη, ένας βάλτος. Όταν αναμοχλεύονται τα βάθη μου, ξυπνούν τα αισθήματα μου. Κι όταν ησυχάσει ο ντουνιάς, βυθίζονται σαν πέτρες στην άβυσσο μου. Ρίσκαρε μου φωνάζω μα δε μ’ ακούω πλέον. Ίσως οι κραυγές μου καλύπτουν τη φωνή της καρδιάς μου. Ίσως πάλι δε φωνάζω αρκετά δυνατά. Όπως και να ‘χει η σιωπή με τυλίγει. Μια σιωπή πιο εκκωφαντική από την δυστυχία.

154

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

155

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κουμπούρας Παναγιώτης Ταξίδεψέ με, Γλώσσα Ελληνική Ταξίδεψέ με , Γλώσσα Ελληνική , στα μέρη όλα του Λόγου , σε βαθυγάλαζους των λέξεων ωκεανούς και στου Ακραγαντίνου Εμπεδοκλή των εννοιών τη λάβα . Κοχλάζει φως της Αίτνας ο κρατήρας . Θνητό της φύσης μου το σώμα πυρί μειχθήτω στων ριζωμάτων το ορμώμενο ποτάμι . Σιωπηλά τα δάκρυα , ανεμισμένα στον αιθέρα . Ο ιδρώτας σπέρνει του μόχθου μας το τίμιο χώμα . Σπέρμα ζωής κυοφορείται στους κόλπους των υδάτων . Φωτιά του σύμπαντος οι φλέβες . Πνεύμα κυλάει στο αίμα μου … Αναγεννάς τα πάντα , ώ Αγάπη . Ταξίδεψέ με , Γλώσσα Ελληνική , στα σταυροδρόμια των πληγωμένων μας ερώτων . Διαλυμένη , προδομένη , η φιλότης . Αδελφοκτόνο μίσος τύφλωσε τον ήλιο . Μαινάδες θύελλες , πυρφόρες , καίνε τα δάκρυα ολοφυρόμενων μανάδων . Ηφαίστειο , η σφαίρα γη , λάβα της βίας πίδακες τρόμου από νερό κι αθώο παιδιών το αίμα . Της εργασίας καυτός ο ιδρώτας βρομίζει τον αέρα αποσύνθεση , οσμή δουλείας . Διχόνοιας σπέρμα , τεράτων έκτρωμα , ανόσια ύβρη , στην τραγική , διαιρεμένη , του κόσμου μήτρα . Φιλονικίας κύματα αδικίας σκέπασαν της θάλασσας ψυχών το άπνοο σώμα . Δεσμοί φιλίας διαρρηγμένοι από το νείκος . Ταξίδεψέ με , Γλώσσα Ελληνική , με το καράβι του Σεφέρη ΑΓΩΝΙΑ σ’ ένα φωνήεν – ξύλον να πιαστώ απ’ τα σκαριά σου να πλεύσω ικέτης , προσκυνητής στης Ομονοίας τον ναό στου Ακράγαντα τον όρμο του Εμπεδοκλή την άϋλη τέφρα να φιλήσω . Στο γυρογιάλι της Ζωής και του Θανάτου , ερέτης , πάνω απ’ της φθοράς το άγριο κύμα , σ’ όλα τα μήκη τ’ ουρανού ν’ αντιλαλήσω : Φίλοι μου , γεια σας . Καλή αντάμωση , αδέλφια . Ορθός , στης Γλώσσας της Ελληνικής την άγια πύλη , της οικουμένης πρόσφορο κι αντίδωρο καρδιάς να κοινωνήσω τρεις λέξεις , αχώριστες , άφθορες , αμόλυντες , εις τους αιώνες : ΑΓΑΠΗ - ΟΜΟΝΟΙΑ - ΕΙΡΗΝΗ

156

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η ποιήτρια Κατερίνα των αγγέλων Θαυμάζω τον οργωμένο κήπο , που αρδεύεται στο σώμα σου , Κατερίνα των αγγέλων . Μοσχοβολάνε τ’ αγριολούλουδα στο πληγωμένο σου γέλιο . Τα μάτια σου με καλούνε , προσκυνητή , στο ναό της άμωμης ψυχής σου . Γυμνώνομαι , ταπεινά , απ’ το στεφάνι της ζωώδους μου φύσης και εισέρχομαι , σιωπηλός , στο ιερό της αγίας σου ποίησης . Όρθιος , σε κίνηση πυρρίχιου και με τα χέρια μου μια ανοιχτή αγκαλιά , ίσα να σε χωρέσει , έστω και λίγο . Και , ώ του θαύματος , υπάρχω , τυχερός που με κοινώνησες κρασάκι έμπνευσης , αντίδωρο του έρωτα και αίμα από βάσανα του Ανθρώπου . Και τώρα , όμορφή μου Κατερίνα των αγγέλων , εγώ , ένα φτωχό δεντρί μέσα στο δάσος τ’ ουρανού σου , προσεύχομαι να ξαναγίνω σπόρος . Δε θέλω δάκρυα να με ποτίσουν , στίχους σου δρέπω από το περιβόλι σου , ποιήτριά μου , στη φάτνη της καρδιάς μου να εισδύσουν κι όσο να ρθει η άνοιξη βρέφος - ελπίδα να γεννήσουν . Κι εσύ , που θάλλεις άνοιξη μες στους χειμώνες , ακάματη αθάνατή μου μούσα , θα’ σαι εδώ , κοντά μας , άστρο και σύννεφο της κάθε ώρας , να μας ζεσταίνεις την παγωμένη ανθρωπιά μας .

157

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Με τα φτερά του έρωτα Για χαμηλώσου , έρωτα , για να σε ιδώ στα μάτια με δυο λουλούδια βλέφαρα , έλα , να σε γνωρίσω . Βάλε ένα ρουζ στο δέρμα σου κι άρωμα από φεγγάρι . Μονάχα , σε παρακαλώ , μην έρθεις σαν σωσίας κουράστηκα από προδοσιές , ψεύτικε γίγαντά μου . Δώσ’ μου σημάδια τ’ ουρανού και νήμα καρδιοχτύπι να ξετυλίξω τ’ όνειρο , ως να σ’ ανακαλύψω . Σάρκα με σάρκα δένεται , άστρο με άστρο λάμπει μικρό σκαρί σε ωκεανό το σύμπαν των φιλιών μου . Κόβω μια πλέξη , πόθε μου , για να σου κάνω μάγια μόνον εγώ να χαίρομαι τη θελκτική ένωσή μας . Φθόνος κακούργος μην βρεθεί και λύσει το δεσμό μας τρέμει η ψυχή τον χωρισμό , της μοναξιάς το στρώμα , σαν είναι άδεια η αγκαλιά , μετέωρο το χάδι . Από κοιτάσματα χρυσού λεπτή κλωστή υφαίνω από ένα ναι σου κρέμομαι , από ένα σου όχι πέφτω . Χίλια σκαλιά σου ν’ ανεβώ ένα φοβάμαι μόνο αν πει και σπάσει η κλωστή για πάντα σ’ έχω χάσει . Κάθε χαμόγελό σου φως κάθε σου δάκρυ σκότος δροσιά και λάβα αντάμωσαν σε φλογισμένα χείλη , μικρέ θεέ μου έρωτα , του κόσμου θαύμα μέγα . Βγαίνω μπροστά στο ξέφωτο εμένα να διαλέξεις χτύπα με με τα βέλη σου να ξαπλωθώ στο χώμα , μην πουν του Άδη οι κριτές ανάξια τη ζωή μου . Σπέρμα – πνοή με γέννησες στης μάνας γης τη μήτρα . Κοχύλι ήμουν στη στεριά , με σκέπασες με κύμα , κέλυφος ήμουνα σκληρό και μ’ έσπασες κομμάτια , νά’ μαι , εδώ χάμω , πλάι σου , κόκκος μικρός της άμμου . Ψήλωσε , λίγο , έρωτα , φτερά κι εγώ να βγάλω .

158

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η Διαλεχτή της Ελλάδας επίσκεψη ! Καλλίστρατη της χώρας μου φιλοξενία , ποια απόμακρη σπηλιά ποιου δάσους τα πουλιά δεν έζησαν τη μουσική σου συμφωνία ; Ενάλια , βραχόνερη , παραδεισένια , ώ φύση Διαλεχτή , μαζί σου όποιος μπλεχτεί δεν έχει χώρο στο μυαλό του ξένη έννοια. Περίβλεπτος η Παναγιά η Ελεούσα , υπηρέτρα και Κυρά στη λύπη στη χαρά σε ονείρατα με νοσταλγεί που λαχταρούσα … Κειμήλιο απούλητο η ομορφιά σου , μνημεία και νησιά μια ονειροφαντασιά , φέρει σφραγίδα των θεών η ζωγραφιά σου . Επίσκεψε , ιστόρησε μούσα του Ομήρου , Λόγου θησαυρισμούς , Τέχνης κελαηδισμούς , αχλή και φέγγος στους ορίζοντες του απείρου . Επίσκεψη , ταξίδεμα ουράνιου θόλου δώματα αναψυχής , ξέχνα το τέλος εποχής πίστη μου , εσύ , η κιβωτός του κόσμου όλου . Της Διαλεχτής της Λευτεριάς , Ελλάδα γη μου , του έρωτα βουνά δεν σκιάζονται δεινά άμα φιλιέται ο κεραυνός με την οργή μου . Η ατίμωση , η απρέπεια δεν σου αξίζει , γέφυρα του καημού ενάντια του χαμού ξάγρυπνη πάνω στης αυγής το μετερίζι . Ποια παρακμή σε τιμωρεί και ποια μιζέρια ; Του ήλιου , εσύ , γιορτή κι αν φαίνεσαι φθαρτή πάντα γεννάς μες στις καρδιές μας καλοκαίρια . Ώ Διαλεχτή , παρήγορη , γλυκιά πατρίδα , του Αυγούστου ανεμελιά του φεγγαριού αγκαλιά , σαν τη δική σου Ανατολή ποτές δεν είδα !

159

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κορινθιακού ρυθμού κίονες ψυχής Κορινθιακού ρυθμού , οι ανάσες της καρδιάς μου , χάλασμα κι ερείπιο του αύριο και του τώρα , σφαλιστά παράθυρα . Και μέσα μου μια μπόρα , που όλο σβήνει το άναμα της κάθε πεθυμιάς μου . Της ψυχής μου κίονες , αγκάθια και βελόνες . Δυο πληγές ζευγάρωσαν . Και δύο μείναν μόνες . Άσπρη μαρμαρόπλακα , μαύρισε απ’ τον πόνο , άνθια αγριόχορτα και γέλια μαραμένα . Τα παιχνίδια ανέγγιχτα , δώρα ονειρεμένα … Η κρυψώνα ενός παιδιού να μου έχει μείνει . Μόνο . Πώς να θάψω μέσα μου σε τούτο τ’άδειο μνήμα , καλοσύνης δάκρυα και μιας ζωής το νήμα ; Πέφτω σ’ άμετρο βυθό για σε κόσμημα να’ βρω κοραλένιο φυλαχτό . Και της αγάπης σπόγγο ν’ απαλύνει στεναγμούς και να βουβαίνει βόγγο . Στο γαλάζιο των ματιών να μην φανεί το γκρίζο . Της ψυχής μου θησαυρέ , όμορφη κοπελούδα , ντύσου φως και πέταξε , αιθέρια πεταλούδα . Του εγώ μου προβολείς , για χαμηλώστε λίγο , μη δειλιάσουνε τα πρέπει , μη ντραπούν τα θέλω , όπου δύει η έπαρσή μου εκεί και θ’ ανατέλλω . Κι όπως ήρθα στη ζωή μου , ίδιος και θα φύγω . Πώς βαρύναν τα όνειρά μου , τρύπιο μου καλάθι , δες , σκορπίσανε στο δρόμο , δίχως ίχνη , λάθη . Αναβάτης σε αγριμιού , άγριου αλόγου χαίτη , να καλπάζω κάθε αυγή μες στα ελατοδάση . Φύλλα ρόδου να γενώ , η μοίρα μου όταν φθάσει , στον βωμό της γης σπονδή , θυμέ , σεμνέ ικέτη . Της ψυχής μου κίονες , ώ έλικες του ανέμου , στα φτερά σου να σταθώ , έρωτα ουρανέ μου !

160

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

161

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μιχάλης Μελαχροινούδης Αγρύπνια Ξαπλώνω κι η καρδιά μου σπαρταρά ο νους ξαγρυπνά και λογαριάζει δεινά και δυστυχίες αρρώστιες, θανάτους και απώλειες στην άλλη άκρη του κρεβατιού άγγελοι στοιχίζονται στο πλάι και με κρατούν να μην γλιστρήσω χαλασμός γίνεται κι απόψε στη σιωπή των 3.25 π.μ.

162

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

λέω έρχεται πάλι η στιγμή της νύχτας από του κόσμου την βουή και την πολλή συνάφεια πάψτε φωνάζεις μην θορυβείτε άλλο αλίμονο, τούτη την ώρα της σιωπής και του μουρμουρητού κι όμως αμέσως δονείται το κενό φωνή στριγκιά κραυγάζει να φύγουμε, να πάμε αλλού, σε τόπους νέους δεν βλέπεις φίλοι που κάποτε πολύ είχες αγαπήσει αγάλματα γιναν κι αφίσες προεκλογικές, απαραίτητος είσαι, έλα στο επάνω το σκαλί για το καλό σου λέω, κι εσύ ακίνητος στου σκοταδιού το φόβο εκείνη η πανούργα η φωνή πώς τ’ αλλάζει τώρα εδώ αλύπητα κι ας έχει κοκαλώσει η ζωή μας δεν πρόκειται να πάμε πουθενά των εκλογών την επομένη το πρωί φέιγ βολάν σβουρίζουν στου ανέμου την μανία την ήττα την πικρή και τελική.

163

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

εξιτήριο και πώς θα καταλάβουν οι επόμενοι τι ζήσαμε τι είδαμε τι είπαμε τι αγαπήσαμε πού τρέξαμε την ώρα της ανάγκης πώς μέσα από τις λέξεις θα έχει ο άλλος μια κάποια ιδέα για τι είναι πατρίδα σήμερα μια όμορφη γυναίκα ένα ηλιοβασίλεμα και μια ανατολή ένας άρρωστος που το εξιτήριο σφιχτά κρατά στο χέρι ελπίζοντας σε μια ακόμα ευκαιρία;

164

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ κι εγώ Έξω από το γραφείο είναι δυο μεγάλα μάτια το πρωί που το μελίσσι βουίζει και γλυκά σε τάξη ομονοεί στο διάλειμμα με κολατσιό στο χέρι την μπάλα στο άλλο τρόπαιο πήραν στη γλώσσα της χαράς του παιχνιδιού είναι δυο μάτια μεγάλα και υγρά την ώρα που η μάνα τα γλυκοφιλά και μαλακά σπρώχνει ώμους κεφαλάκια να φύγουν να πάνε μπρος και να κινήσουν κι εκείνα αυτήν αποζητούν στην ώρα που απομένει κι έπειτα σαν στέκομαι καμπόσος σε αίθουσα μεγάλη και μιλώ μιλώ γλώσσα ακατανόητη και ξένη αυτά τα μάτια τα μεγάλα άδεια στο πάτωμα πέφτουν στοίχημα να ‘ρθει γρήγορα ο καιρός που δυνατά γελούν και πάλι

165

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Φόβο τον λένε Α φόβο τον λένε να αδειάσουν τα μάτια σου από φως κι εκεί που έβλεπες εμένα βλέπεις τώρα εσένα που φοβερός κριτής έχεις ξεχάσει αγκαλιάσματα και ηδονικά φιλιά να μην αγγίζεις για να μην σ’ αγγίξω στον καθρέφτη μπρος επιλήσμονα της όμορφης σου γύμνιας που πάει έφυγε κι εχάθη αν, αλίμονο, έρθει εκείνη η μέρα να ξέρεις θα πέσω να χαθώ θάλασσα πια δεν θα υπάρχει θα ‘χει στερέψει·

166

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Β φόβο τον λένε να μένουν όλο και λιγότερες φωνές οι κοντινές έχουνε προ πολλού σωπάσει η ώρα της ανάγκης του φιλιού και του κρασιού πάει ξένος λογίζεσαι σε ξένο κόσμο τα γυμνά σώματα πώς να τα κρατήσεις εσύ θρυμματισμένος και λειψός σαν άγαλμα ξημεροβραδιάζεσαι με κουτσουλιές και καυσαέρια στα πάλαι ποτέ άσπρα σου μέλη και σφιχτά κι όλα εκείνα που πόθησες έχουν οριστικά τελειώσει παγωμένα αίμα και ηδονή χωρίς σφυγμό·

167

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χριστίνα Λόγγου 1. « Προς Μεσολόγγι » Κι ανανταριάζουν οι νεκροί φωνάζουν και βογκούνε όπου λουλούδιασε η γη κι εκείνοι άταφοι προσμονούνε. Πουλιά έρχονται στους κόρφους τους και με μαράζι κλαίνε, οι Τούρκοι πήρανε την γη οι Αγαρηνοί την καίνε. Οι σκοπιές Κεντούσανε τους θρήνους οι μαύρες οι σκοπιές και άστραφταν τ' αστέρια στις πράσινες στολές. Χαράζει έξω η μέρα γλεντούνε οι σκοπιές ανέτειλε ο ήλιος και είναι ζωντανές. Βαστάνε την σημαία με κόπο οι σκοπιές βαμμένη με το αίμα από εχθρικές στρατιές. Βαδίζουν μ άδειο βήμα, στο χιόνι οι σκοπιές και σπάνε τ άσπρο μνήμα, οι ξένες τουφεκιές. Εμάτωσε ο ήλιος πέρα απ τις συννεφιές και κλαψαν οι μανάδες, που χασαν τις σκοπιές...

168

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

“Εκείνο το βράδυ” Μες στα νεκρά μου μάτια αντανακλάται η θάλασσα σαν φώτα καραβιού σβησμένα. Μες στα νεκρά μου νιάτα η μορφή σου να την κοιτούν τα μάτια ραγισμένα. Στο κενό κορμί μου κρύβεται η ανάσα σου άδειο αμπάρι που το χτυπούν τα κύματα. Σαν ηλιαχτίδα που πρόδωσε το φως της για να παίζει με σκιές σε άδεια μνήματα.

169

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Θαλασσινή αλμύρα Ένα φτερό στην κουπαστή λειμμένο μ αγιοκέρι και στο πανί μιαν ρωγμή σαλεύει με τ’αγέρι. Σε ένα κατάστρωμα σαθρό, θαλασσινή αλμύρα. Σε ένα σπαθί σαρακηνό, να ξεδιψά μια μοίρα. Του γλάρου μια άπονη κραυγή τα κύματα θερίζει, μοιάζει στους ναύτες προσευχή, μα θάνατο θυμίζει.

170

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

“Το περιβόλι του θανάτου” Στου θανάτου την αυλή παίζανε δύο κορίτσια έπλεκαν στα μαλλάκια τους άνθη και φυτά Κι εκείνος τα εκοίταζε και πικρογελούσε Στου θανάτου την αυλή παίζανε παιδιά. Στου θανάτου την αυλή ένα μικρό αγόρι σημάδια στα χεράκια του απ αγκάθινα φιλιά Κι εκείνος το εκοίταζε και έκλεινε τα μάτια Στου θανάτου την αυλή παίζανε παιδιά. Στου θανάτου την αυλή δύο άγρια περιστέρια στο περβάζι άφησαν τα άσπρα τους φτερά Κι εκείνος τα εκοίταζε και του τρεμαν τα χέρια Στου θανάτου την αυλή φωλιάσαν δυο πουλιά. Στου θανάτου την αυλή ένα ξανθό κρινάκι που έσταζαν τα χείλη του την πιο γλυκιά ευωδιά Και εκείνος το εκοίταζε και σαν να χε δακρύσει Στου θανάτου την αυλή φύτρωσε η χαρά. Στου θανάτου την αυλή ένα πελώριο δέντρο γεμάτο τιτιβίσματα γεμάτο συντροφιά Κι εκείνος τώρα έκλαιγε για την ζωή που ρίζωνε επάνω στα κλαδιά Στου θανάτου την αυλή ανθίσαν τα κλαδιά. Στου θανάτου την αυλή πιάσαν παιδιά τα χέρια χόρευαν άσπρα σύννεφα τραγούδαγαν γλυκά Κι εκείνος δεν πλησίαζε δεν βάσταγε η ψυχή του

171

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Στου θανάτου την αυλή παίζανε παιδιά. Το αγόρι ζύγωσε και του πιασε το χέρι τα κορίτσια του βαλαν στεφάνι στα μαλλιά Του σκούπισαν τα δάκρυα και κάθισαν μαζί του Στη αυλή του Χάροντα χτυπούσε μια καρδιά Στου θανάτου την αυλή παίζουνε παιδιά.

172

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αλέξανδρος Νασόπουλος 1. Ξεβάφουν τα όνειρα Κάτσαμε στο κρεβάτι ανασαίνοντας απο κείνες τις γρίλιες γεννημένες μέσα απο ιδρώτα και πνοή καθώς κάποιες φωτεινές χαραμάδες λησμονιάς κίνησαν να ληστέψουν τα νυσταγμένα μάτια μας, που σφαλισμένα κι ορφανά λευτερώθηκαν στην αέναη νύχτα. Τα τραγούδια τα αφιερωμένα , ακόμα ματωμένα στέκονται, μας κοιτάζουν αλυσοδεμένα στα κάγκελα των σπασμένων δειλινών. Η απουσία φωνάζει “παρών”, μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να ξεχάσουμε τις ουρές των παθών μας η ζωή μας αφού φυτεύτηκε σε άνυδρο χώμα, μοιάζει με τα λουλούδια που ξεφυτρώνουν στα χλωμά μάρμαρα των νεκροταφείων . Τέλειωσαν όλα, μαζί κι η απεγνωσμένη φωνή του ποιητή, το παιδί μέσα μας ούρλιαξε αφήνοντας την τελευταία του πνοή. Το κρυφτό κρύφτηκε, το κυνηγητό πιάστηκε, τα μήλα σάπισαν , και το σχοινάκι κόπηκε, κι η κούκλα τρελή βασίλισσα της ξεβαμμένης νιότης έτρεξε να κρυφτεί έχοντας χάσει το ένα μάτι της.

173

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2. Κάγκελα Τα πρωινά που στεγνώνουν τα δάκρυα και τα όμορφα δειλινά, το μυαλό σαλπάρει σ’εκείνες τις ακρογιαλιές που όλο το βράδυ βλέπαμε στο βάθος του ορίζοντα σαν κεριά να τρεμοσβήνουν. Τσακίζουμε και κάτι χαμόγελα, στη μέση , τα τυλίγουμε σε μια διάφανη σακούλα, αναίσθητα να μένουν και στην πεντάρφανή μας τσέπη τα τρυπώνουμε. Περήφανοι και μ’ένα κόμπο στην άβυσσο του θώρακος μένουμε εκεί μες στην απέραντη νύχτα του πρωϊνού, περιμένοντας τα παραμύθια που δεν μας είπανε, μοναδικός φανός το παιδικό μας θάμβος. Μέσα μου βαθιά, πουλί περήφανο, κρυφά τινάζει τις φτερούγες της η καρδιά μου , αγρίμι ακόμα η ψυχή μου ακούω να γρυλίζει μέσα μου!

174

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3. Πλέον πλέω Κάποια παιδικά χέρια μας αποχαιρετούν στο βάθος καθώς ο αθάνατος άνεμος γνέφει το μέτωπό τους, τα δάκρυα που κυλήσαν στα παιδικά τ’αφράτα μάγουλα μας δείχνουν τον πρώιμο δρόμο του χαμού μας. Κι αγάπες που ξεφυσάν πάνω απ’τις στάχτες μας, λουκέτο στο φευγιό μας. Οι έρωτες τα βράδια χτυπάν τις πόρτες δυνατά, τ’άλαλα τα ουρλιαχτά χαϊδεύουν τις καρδιές μας καθώς μετανιώνουμε μέρα με τη μέρα κάνοντας τα ίδια λάθη πάλι και πάλι πικρά χαμογελώντας: η άγνοια μας έχει ήδη αγκαλιάσει. Η άχρωμη ζωή, μας χαιρετά μ’ευλάβεια. Η παιδική μας ηλικία ορθώνεται σαν φίδι οργισμένο, κουλουριασμένο στο λαιμό μας, να μας πνίξει προσπαθεί, Τα όνειρα λήξαν και μυρίζουν άσχημα στ’αμπάρι της ψυχής μας.

175

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4. Μη μου πεθάνουν… Τα πρωινά σηκώνομαι προσεκτικά, ήσυχα μην ξυπνήσω τους δαίμονες μου , λυγίζω τα πόδια μου και αναζητώ την ισορροπία μου ανάμεσα, σε άδεια μπουκάλια ,τσαλακωμένες μπάλες μουντζουρωμένων χαρτιών , γεμάτα τασάκια και λεκέδες ονείρων που δεν στέγνωσαν ακόμα . Προχωρώ άδειος στο κενό και σαν κάποιο τιμωρημένο παιδί που κρυφοβλέπει από μια χαραμαδα, μιαν αλάνα με άλλα παιδιά, που παιζουν και εύχεται να μην το βρουν ποτέ οι κοροϊδίες τους, χάνομαι στον ήχο των σκιών. Η πόρτα που κλείνει σιγά, το ύφασμα απ’το παλτό που χαιδεύει το πόμολο, οι διακόπτες που υποκλίνονται στις σβησμένες λάμπες τα σπίρτα που σιωπούν πριν φωτίσουν την άκρη ενος τσιγάρου, καθώς ψιθυριστά μονολογώ: -οι δαίμονες κοιμούνται , ακομα μια φορά τους ξεγέλασα …, τους αφήνω εκεί να κρέμονται στα χείλη ενός ποτηριού, στα γεμάτα συρτάρια , στα άδεια πακέτα, στα μισοτελειωμένα κείμενα , στους ματωμένους καθρέφτες και τους πρησμένους τοίχους . Μια χαραμάδα ανοιχτή μονάχα, ν’ανασαίνουν, μη μου πεθάνουν και χαθώ και γω μαζί τους ….

176

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

177

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χριστάκης Χαραλάμπους Μην υποκύψεις Ποτέ μην προσκυνήσεις τον θάνατο αγάπησε την αιωνιότητα της ζωής ασε στην άκρη τις ζοφερές σκέψεις ξέρω πως βρωμάει η πραγματικότητα Μην πάρεις την ατραπό της ήττας πάρε όμως την λεωφόρο της νίκης τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς περήφανος να φτάσεις στο τέρμα

178

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ωρες κοινής ανησυχίας Ξαπλώνουμε μα μένουμε ξύπνιοι αδύνατο τα βλέφαρα να κλείσουν ενα αεροπλάνο από πάνω περνάει ταξίδι όμορφο ίσως να προμηνύει Το μυαλό κατακλύζεται από σκέψεις Η καρδιά πάντα με δάκρυα ξενυχτάει Το στόμα μας θα μείνει αλυσοδεμένο τα αυτιά μας τα κωφαίνει η ησυχία

179

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Καμένη καρδιά Όταν η καρδιά σου φλέγεται το μυαλό σου θα υπακούει από το στόμα βγαίνουν λόγια πλημμυρισμένα από αγάπη Η φωτιά όμως δεν θα σβήσει παντοτινά θα σιγοκαίει αθόρυβα με μπόλικο συναίσθημα γεμάτη αναμένοντας την επίγεια λύτρωση

180

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

181

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Παύλος Ευσταθόπουλος Αμέριμνη Μέρα Σάββατο πρωί, ο Γιάννης και η Κική, δυό φίλοι παιδικοί, βγαίνουν για βόλτα μοναχοί, προς του βουνού την κορυφή. Είναι κοντά δεκαεπτά, στα χρόνια τα εφηβικά και ό,τι οι γονείς τους και να πουν, αυτοί απλά το αγνοούν. Και όπως βρίσκονται ψηλά, θαρρούν πως ξέρουν πιο καλά, φαντάζει η πόλη πιο μικρή και οι άνθρωποι μηδαμινοί. Η θέα είναι μαγική και το ότι είν' οι δυό μαζί, κάνει του Γιάννη την ψυχή, να θέ απ' το στόμα του να βγει. Τρώνε μαζί, χαμογελούν, τρέχουνε και χοροπηδούν, αναπολούν μαζί το χθες και’ ώρες περνάνε σα στιγμές. Βλέπουν μαζί το δειλινό και με κουράγιο και πυγμή πιάνει ο Γιάννης την Κική και τη φιλά μ' επιμονή. Έχει μονάχα λίγο φως και έχει φθάσει ο καιρός, γρήγορα να οργανωθούν και απ' το βουνό να κατεβούν. Και όπως σηκώνει η Κική, ένα καλάθι με φαΐ, είναι αδύνατο να δει, μια μέλισσα τόσο μικρή. Είναι η πρώτη, αυτή η φορά, που έντομο τηνε τσιμπά και δε γνωρίζει η Κική πως είν' βαριά αλλεργική. Ακούει ο Γιάννης την κραυγή και τρέχει γρήγορα να δει, όμως δε δείχνει σοβαρό και απλά γελά με σαρκασμό. Περνούν μόνο λίγα λεπτά, κι' έτσι τελείως ξαφνικά, βλέπει ο Γιάννης την Κική, στο χώμα να' χει σωριαστεί. Πετάει κάτω τα νερά, τα πράγματα, τα φαγητά και με όση δύναμη μπορεί παίρνει στα χέρια την Κική. Δίχως ανάσα, δίχως φως και όντας τόσο βιαστικός χάνει το βήμα το σωστό και πέφτουν κάτω στο γκρεμό. Και εκεί στην όμορφη πλαγιά, δυό όμορφα-νέα παιδιά, αφήνουν ο Γιάννης και η Κική, την τελευταία τους πνοή.

182

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σημαντική Συμπαντική Μαντική Μαντινάδα Και εκεί που εχτυπιόντουσαν σαν βόλοι σαν μπαλάκια, μέσα στο κοσμικό στερέωμα, ολίγα πλανητάκια, όχι επειδή ήσαντο κωλόφαρδα πολύ, μα με εις άτοπον επαγωγή, βρήκαν τροχιά ελλειπτική και φτιάξαν γαλαξίες. Πέρασαν χρόνοι και καιροί και βγήκαν οι ανθρώποι και οι πιο ηλίθιοι απ' αυτούς εφτιάσαν τις θρησκείες. Και ό,τι η φύση έκανε με αμέτρητες θυσίες οι κληρικοί προσάψανε σε ανύπαρκτους μεσσίες. Ήρθαν και φύγαν εποχές, οι μέρες γίναν πιο θαμπές, ο ήλιος έγινε χλωμός και όλοι ψάχναν να' βρουν φώς. Όλοι οι επιστήμονες, ξέραν πως θα γινόταν, μα όταν τους το λέγανε, κανείς τους δε φοβόταν. Πιστεύανε πως ο θεός για αυτούς θα μεριμνήσει, και πως την πλάση έφτιαξε, ώστε ο άνθρωπος μέσα της να ζήσει. Και είπαν προσευχές πολλές, παύσαν τις αμαρτίες, μα ότι και να κάνανε, τσάμπα οι προσδοκίες...

183

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Συνοδοιπόρος Σε άσχημες μέρες και καλές, ηλιόλουστες ή βροχερές, θα' ναι κι οι δυο πάντα μαζί, ως τη στερνή τους τη στιγμή. Έτσ' είχαν πει και οι δυο στο χθές, μα ήρθαν και φύγαν εποχές, και οι παιδικές τους οι ψυχές, από πιέσεις και πληγές, ξέχασαν όρκους και ευχές, και σήμερα είναι χωριστές. Μα τις φουρτούνες της ζωής, μόνος αν θέλεις να διαβείς, μοιάζει το κύμα πιο ψηλό, πιο κρύο και ορμητικό. Και έρχονται έτσι και αλλιώς, είσαι δεν είσαι μοναχός, μα παίρνει χρόνο για να δεις, πως για αυτές δε φταίει κανείς. Πήρε τηλέφωνα πολλά, μηνύματα απολογητικά, σπίτι της πήγε να τη βρει, μα άφαντη πάντα είναι αυτή. Ξέρει οσο και αν κάνει υπομονή, πάντα από μέρους της σιωπή. Μια μέρα όλως ξαφνικά, γυρνώντας από τη δουλειά, τη βλέπει από μακριά άλλου το χέρι να κρατά και να γελά με ξεγνοιασιά. Γνωρίζει πλέον με σιγουριά, αν έχει τσίπα και ανθρωπιά απ' τη δική της τη ζωή, θα πρέπει να απομακρυνθεί.

184

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

185

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΡΑΜΠΑΤΖΗΣ Καλημέρα Μιλάς μέσα μου ακόμα και με τη σιωπή σου, γεμίζεις τις σκέψεις μου με το φως της ελπίδας, τα μάτια σου με ταξιδεύουν. Είναι μάτια γεμάτα από αλήθεια, αγάπη, χαρά αλλά και πόνο. Μάτια με μια αγάπη που σε παίρνει χωρίς γυρισμό. Τα λόγια σου είναι σαν το χάδι του ανέμου που μυρίζει Άνοιξη. Με κάνεις να τρέχω σε θάλασσες και σε λιβάδια χωρίς να φοβάμαι να βρέξει. Ακόμα και το σκοτάδι το γεμίζεις με το φως από την καρδιά σου! Αχ! η καρδιά σου, μεγάλη και γεμάτη. Δεν έχω επιλογή. Θέλω να μπω μέσα της. Ξέρω! Θέλει τρυφερότητα απαλότητα, υπομονή και λεπτές κινήσεις. Ξέρω! Όμως ένα μέρος σε όλο το κόσμο που είναι το πιο όμορφο, είναι ένα μέρος που μπορώ να κλάψω, να γελάω, να κρυφτώ, να μείνω, να κοιμηθώ να…., να…. Η Αγκαλιά σου, αγάπη μου!

186

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

187

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κωνσταντίνος Μανωλκίδης Το εφτάπτυχο του Ανθρώπου Το μυαλό είναι __αγέννητος θεός της Διαπλοκής. Βλαστάνει πέντε σώματα και αισθήσεις, ουρανό και ωκεανό. Αναπαύεται κρυμμένο στον ορίζοντα. Το μυαλό φοβάται __ότι κάποτε θα γυρίσεις να πάρεις πίσω αυτό που σου ανήκει. Και ότι θα ‘ρθεις τρέχοντας στους ώμους μου, όπως πρώτα, να κλάψεις για μια ζωή που χάθηκε.

188

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αυτοστοχαστικό Κατεβαίνουμε σαν αρχιτέκτονες Χτίζοντας πολυκατοικίες μεγάλες, να πιάνουν χώρο Με θανατοφάναρα στις άκρες που ξορκίζουμε. Όταν τα υλικά εξαντλούνται χτίζουμε αέρα Και ανάβουν γρήγορα φωτιά τα καντήλια. «Αυτός ο ειρμός Αιολικός βαπτίζεται». Τον έχω βάλει να κοιτάζει τον τοίχο με το ένα πόδι σηκωμένο Ώστε να μη φαίνεται το φως στο βάθος…

189

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Tέσσερεις ορισμοί (που ξεκαθαρίζουν λίγο τα πράγματα...) Ορισμός #1: Ύλη είναι η προβολή του προϊόντος δραστηριότητας του ατόμου, προηγούμενης και επόμενης. Σχετική ύλη θα ονομάζουμε τη δεσμευμένη ύλη σε δοσμένο χωροχρονικό πλαίσιο. Εγωύλη θα είναι η συνειδητά νοούμενη σχετική ύλη από το άτομο. Θεωρούμε την ύλη ως άπειρη και τη σχετική ύλη ως δυνητικά άπειρη. Με άλλα λόγια, ύλη είναι το αυτό σε μετρήσιμα άπειρες μορφές. Ορισμός #2: Αλήθεια είναι, σε πρώτο στάδιο, το προϊόν της αναδιάταξης μιας λανθάνουσας κατάστασης (εφόσον έτσι έχει «κριθεί» από την έως τώρα σχετική ύλη (βλ. ορισμός #1: ύλη [β])) σε σχετικά συμμετρικά δομημένο αντίστοιχό της - ανάλογα με τη συσσωρευμένη εμπειρία της έως τώρα σχετικής ύλης - καθώς και, σε δεύτερο στάδιο, η πλήρης αντικατάστασή της με το προϊόν αυτό. Ορισμός #3: Συμβάν είναι ένα στοχαστικό φίλτρο με ιδιότητες απροσδιορίστου βαθμού (προς διευκόλυνση: σίγουρα περισσότερες και σίγουρα λιγότερο πραγματικές συγκεντρωτικά από αυτές ενός καθρέφτη) το οποίο προκαλεί την αίσθηση της περατότητας. Παραδείγματα συμβάντων είναι η ναυτία, η επικαιρότητα και οι διακοπές. Ορισμός #4: Λογική είναι μια τεχνητή και χειραγωγημένη, τυχαία (ή καθόλου) καταγραφή και προβολή μιας αλήθειας (βλ. ορισμός #2: αλήθεια) που τείνει στην ανυπαρξία, αλλά που ταυτόχρονα υπάρχει παντού και δεν υπάρχει καθόλου.

190

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ρευστοί Βρέχει πευκοβελόνες δίπλα στα κύματα Και η θύελλα ανάβει Απέθαντες σκιές με τραγικό τέλος Πάνω στην πικρή την άμμο. Πάει καιρός που γίναμε ένα και δε σε αναγνωρίζω πια. Μεθοδικά η μνήμη μας αλλάζει: Να μας πίνουν δίχως πόνο Και τα βράδια να ονειρεύονται στην ετερόφωτή μας λάμψη. Μα το σώμα μου θυμάται Τα γερμένα πεύκα Και η σκόνη που πάει Είχαν κάποτε όνομα.

191

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Επιστροφές Φυσάω πάντα την εξώπορτα πριν μπω, Να φύγουν οι ιστοί από πάνω της. Διχάζομαι και κλαίω Το τραγούδι της ύπαρξης. Γιατί κάποτε το δίπλωσα στα δύο Το προσέφερα όλο μαζί με ένα ηλιοβασίλεμα Και μου το γυρίσανε πίσω.

192

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

193

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Παναγιώτης Αλέξανδρος Ρηνιώτης Άνοιξη Τα λευκά φύλλα, Της αμυγδαλιάς φτερά, Ματιού ηδονή.

194

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Καλοκαίρι Ήλιου εποχή, Ακτίνων δυναστεία, Δέσμιοι φωτός.

195

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Φθινόπωρο Πετούν τα φύλλα. Πότε μάθαν να πετούν Πριν έλθει βροχή;

196

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χειμώνας Άσπρη γη πατώ. Κρυώνει το σπουργήτι Και μπαίνει στην φωλιά.

197

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γεώργιος Τσιβελέκος Παγκάκι Πώς στέκεις ακόμη αγέρωχο Και σταθερό στη θέση σου; Πώς αντέχεις, παρόλο τον έρωτα Και την αγάπη που στηρίζεις, Να μην σπάνε τα κομμάτια ξύλου σου, Αφού εσύ δεν δύνασαι να τα ‘χεις; Αφού είσαι καταδικασμένο να ζεις μονάχο Απέναντι από ζευγάρια περαστικών Που παίζουν με τον ήλιο Ανάμεσα στα δάχτυλά τους; Πόσα ερωτευμένα μυστικά, υποσχέσεις, όρκους Και καλοστημένες ίντριγκες αγάπης θα ‘χεις ακούσει... Κι όμως, δεν τα ‘χεις μαρτυρήσει από φθόνο. Τόσες σχέσεις κι ανάγκες έχεις ξεκουράσει, Δίχως να ζητάς ν’ αναπαυθείς κι εσύ Απ’ τη μοιραία ακίνητη διαδρομή Στο πλακόστρωτο δρομάκι που σου έλαχε. Τόσοι κακεντρεχείς που σε κλοτσούν Και καιρικές κακουχίες που σε σαπίζουν, Μα καρτερικά τα υπομένεις κι αυτά. Ίσως βαστάς στη θέα της θάλασσας Και στην παρηγοριά του ψιθύρου της... Μια παντοτινή συντροφιά και γιατρειά. Ίσως ζεις τον πλατωνικό έρωτα μαζί της... Τον πιο δυνατό και αξιοζήλευτο απ’ όλους. Ίσως πάλι είσαι πρότυπο αλτρουισμού... Σου αρκεί να στέκεσαι άτρωτος φρουρός Στην πύλη του παλατιού του έρωτα Κι απλώς να τον φιλοξενείς στα εσωτερικά του. Ίσως αυτό είναι που σου δίνει και ψυχή...

198

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Οδός Καλλιθέας Στην οδό Καλλιθέας θα σε πάω, Σ’ ένα στενό λίγο πιο πέρα απ’ την παραλία. Κάπου εκεί, στον δρόμο που κρύβεται Πίσω από τους γκρίζους βράχους και τις μεγάλες λεύκες. Θα σε ξεναγήσω στην οδό του ελληνικού ρομαντισμού... Κρατώντας σε αγκαλιά, θα σου δείξω τις ροζ βουκαμβίλιες, Τις πυκνοφυτεμένες στα πλακόστρωτα και ασβεστωμένα πεζοδρόμια Των βαμμένων με άσπρο και μπλε χρώμα σπιτιών. Θα σου προσφέρω το άρωμα των πεύκων και των ελάτων. Θα σε φιλήσω με την μουσική των τζιτζικιών και των τριζονιών Να μας συνοδεύει χαρμόσυνα Και με τη γάτα, δίπλα στη γλάστρα με το κόκκινο γεράνι, Να μας κοιτάζει και να ζηλεύει. Ύστερα, καθώς θα προχωράμε στο μονοπάτι Πιασμένοι σφιχτά απ’ το χέρι Θα σε πάω στο ύψωμα με θέα τη θάλασσα. Θα σου δείξω το άπλετο γαλάζιο της, Που ενώνεται με τον ουρανό. Θα σου χαρίσω το λαμπύρισμα, Που την στολίζει ο καυτός ήλιος. Θα σε ξαναφιλήσω και θα σε τραβήξω τρέχοντας Στη ζεστή, χρυσαφιά αμμουδιά. Θα κυλιστούμε κι όταν λαχανιάσουμε, αγκαλιασμένοι, Θα βουτήξουμε στη θάλασσα των άπειρων συναισθημάτων Που γεννά ο έρωτας και η αγάπη. Αχ, πόσο υπέροχο είναι να βουτάς Στη θάλασσα της αγκαλιάς! Να μπουγελώνεσαι ως την ψυχή Μ’ αυτό το θαλασσινό νερό, Με την μαγεία της οδού Καλλιθέας. Εκεί θα σε πάω, Όπως τότε, αν θυμάσαι. Μου έλειψες πολύ. Ο ανεμόμυλος και ο φάρος Να χαιρετιστούν θέλω ξανά. Να κάνουν σινιάλο ο ένας στον άλλο Γυρνώντας και αναβοσβήνοντας, Για να δείξουν χαρούμενοι το παντοτινό σμίξιμό μας...

199

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πόρτα Η πόρτα του χωρισμού Αμπαρωμένη αδιέξοδα Και βαμμένη με άχρωμο χρώμα, Όπως ο ασφυκτικός, γκρίζος τοίχος της. Ενσωματωμένη, εξαφανισμένη Και θαμμένη μέσα στο άψυχο τσιμέντο του. Στην άλλη άκρη της σχέσης Σχηματισμένο και ζωγραφισμένο Το δικό μου τρισδιάστατο γκράφιτι. Μια ανυποψίαστη οφθαλμαπάτη, Έρωτος κόκκινη ξύλινη πόρτα Με περίπλοκα σκαλίσματα και μπετούγια. Θα σου αποσπά την προσοχή Απ’ την καλά κρυμμένη πραγματική. Θα ‘ναι και πρακτικά αδύνατον Να την ανοίξεις και να περάσεις Το ανύπαρκτο κατώφλι της προσπερνώντας με. Εντελώς άτρωτη και σε παραναλώματα. Δεν μου αρέσουν όμως τα ακραία. Η ζωή είναι γεμάτη από παράλογα. Δεν χρειάζεται να την πλουτίσω κι άλλο. Αν ποτέ νιώσεις ψυχοπλακωτικά παγιδευμένη, Πως παίζεις σε κάποιο κακόγουστο δωμάτιο απόδρασης, Θα σου αποκαλύψω την έξοδο. Το μόνο που επιθυμώ απλώς, Είναι η βαθιά εντυπωμένη στη μνήμη σου Άλικη ομορφιά της δικής μου πόρτας. Να μη σου πάει η καρδιά να βγεις απ’ την αντίθετη. Να μη γκρεμίσεις το καλλιτεχνικό αριστούργημά μου, Που με τόση θυσία θα ‘χω σχεδιάσει για ‘σένα.

200

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ολοζώντανες εκφράσεις Χιλιοειπωμένες και κοινότυπες οι λέξεις. Όταν γίνονται έξεις, Χάνουν την αξία τους, Τη σημασία τους. Καταντούν κουραστικές, Σχεδόν πληκτικές. Άνευ σημασίας, Ευτελούς αξίας. Μα ευτυχώς, υπάρχουν οι εκφράσεις, Για να δίνουν εμφάσεις Σ’ αυτά που θέλει να πει η ψυχή, Σε μια τρυφερή στιγμή. Αυτές οι ευθείς ματιές Ποτέ δεν είναι αντίθετες στις καρδιές. Ποτέ δεν λένε ψέματα, Ποτέ δεν καταλήγουν σε σφάλματα. Γι’ αυτό μονάχα σε κοιτάζω Κι άχνα διστάζω να βγάζω. Το πρόσωπό σου Μου μιλάει από μόνο του. Με ξεναγεί καλύτερα, Λεπτομερέστερα κι ευρύτερα, Απ’ ότι οι λέξεις, Σ’ άλλες σχέσεις. Με εξοικειώνει με το είναι σου, Με προσκαλεί στην οικεία της ψυχής σου. Δεν έχει ανάγκη να κρύψει Πίσω απ’ την λεξική κρύπτη Τα αληθινά, βαθιά συναισθήματά σου, Τα απόκρυφα, δύσβατα σημεία σου. Να τα κάνει εφήμερα κι ασήμαντα. Έπεα πτερόεντα. Διψασμένα, Εντελώς ξεραμένα Απ’ ολοζώντανες εκφράσεις Και τις εκκωφαντικές τους φράσεις.

201

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Παιχνίδι Η νύχτα έναστρη και φωτεινή Στο βάθος του σπειροειδούς σχήματος των σύννεφων. Βρισκόμαστε μέσα στη ρουφήχτρα τους. Ανεβασμένος πάνω στο παγκάκι στις μύτες των ποδιών μου Και πηδώντας που και που για να φτάνω καλύτερα, Σου μαζεύω μεγάλα, λαμπερά αστέρια. Τ’ αποθηκεύεις μέσα στην εσοχή του φορέματός σου πια, Έτσι όπως έχεις ανασηκώσει τις άκρες του Και τις κρατάς υπομονετικά, Αφού δεν χωράνε άλλα μέσα στην φωλιά των χεριών σου. Το φεγγάρι δεν μας μαλώνει Που κλέβουμε τα εναπομείναντα άστρα του ουρανού του Και σε λίγο θα μείνει σχεδόν μόνο του στο σκοτάδι. Αντιθέτως, μας κοιτάζει και χαμογελάει. Κάποια στιγμή, θαρρώ πως μας έκλεισε και το μάτι του συνωμοτικά. Προφανώς ξέρει πως θα τα επιστρέψουμε στο τριπλάσιο. Ο καθένας μας, με την αγάπη του, από έναν διπλασιασμό τους. Ανατροφοδότηση και αναρροή νεφελωμάτων, Γαλαξιακή σκόνη αφθαρσίας Δημιουργημένη απ’ το στροβιλιζόμενο παρανάλωμά μας. Το αγαπημένο μας παιχνίδι... Ένα παιχνίδι που έχουν ξεχάσει πως παίζεται Για να παίξουν και τα υπόλοιπα ζευγάρια. Δες, γι’ αυτό κοντεύει να ξεμείνει ο ουρανός από φώτα. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί εμείς. Να μην τα σβήσουμε δανειζόμενοί τα αγύριστα. Να μην μας φταίει ύστερα ο άναστρος ουρανός Που δεν θα βλέπουμε τίποτα χαρούμενο, Ενώ θα έχουμε ανάστερη διακοπή έρωτος Προκαλούμενη από ‘μας τους ίδιους υπαίτιους.

202

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

203

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Δέδε Στέλλα Θέμα οπτικής Πώς γέμισε η αυλή μας ουράνια τόξα! (Ακόμα βρέχει) Η Μόλλυ κι εγώ δεν μιλάμε πλέον για τα περασμένα.

- Θυμάσαι την πρώτη μας βόλτα στη λίμνη; - Ήταν φθινόπωρο και φύσαγε, Μόλλυ.

- Δεν έχεις φαντασία.Ούτε καν μνήμη μου αποκρίθηκε.

- Δεν πιστεύω σε ρευστά τοπία, Μόλλυ. Ούτε σε ρολόγια που λιώνουν. Τοπία κινούμενα κληροδοτούν την τέφρα τους Φουσκώνουν οι φλέβες ν αδειάσουν όσα μας πόνεσαν και μας πονούν. Καμιά φορά η ευτυχία είναι ζήτημα συγκυριών: οφθαλμαπάτη. Μια αντανάκλαση φωτός τη λάθος ώρα.

204

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σκιαμαχώντας Μια στοίβα σιδερικά στο καρότσι του ρακοσυλλέκτη οι οφειλές της ζωής μου Κι έχω ξεφορτωθεί την τύχη Θάνατος το σκυλί με την αλυσίδα εκείνων των χρόνων κι η φαγωμάρα απέθαντη. Η άκρη από το γέλιο σου αγγίζει το ακουστικό μου νεύρο Αν ταραχθώ, ιδού το άλλοθί μου, να συνεχίσω να σκιαμαχώ Και να υπάρχω, έστω.

205

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χίμαιρες Πεποίθηση η θλίψη σου ριζωμένη με πέτρα και σίδερο. Να την περιπαίξω επιχειρώ σκίζοντας το μπλε της μεσοφόρι. Επίδοξος ζωγράφος, θ' αμβλύνω τις γωνίες στο προφίλ τον κόσμο σου ν' αλλάξω. (Δαμάζω χίμαιρες στα όνειρά μου) Είμαι το σκιάχτρο που κονταροχτυπιέται με τον άνεμο. Είμαι ο τρελός που την παράνοια των λογικών χλευάζω. Αγύρτης- όμως- σε φαρσοκωμωδία μπουλουκιού θα αρνηθώ να γίνω. Κι όσο μπορώ- αν δεν μπορώ να είμαι σύννεφο στον γκρίζο σου ουρανόας είμαι ο άγρυπνος φύλακας όλων των οριζόντων σου* * στίχος του Ρ. Μ. Ρίλκε.

206

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Οι χαρακιές στο βινύλιο Ξεγελάω το ξωτικό μου Γλιστρώ από τη χαραμάδα. Λαθρακουστής σε μονόπρακτο. Στο ρημαγμένο σαγρέ, πόροι ανοιχτοί ρουφάνε τους ήχους. Η ρωγμή ανταμώνει το δάκρυ σε καπρίτσιο παιδιού συρρικνώνεται η θύμηση υποκλίνεται στου μαέστρου το σκέρτσο. Το σολ κλειδώνει τον χρόνο σε στιγμή δανεική αιωρείται σιωπή στάζει αίμα η μπαγκέτα στην τσαλακωμένη παρτιτούρα. Ψυχορραγούν οι χαρακιές στο βινύλιο. Καληνύχτα, μητέρα.

207

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Εντροπία Άσε με να κοιτάζω τον κόσμο στα μάτια σου. Φλέγεται! Τα τσαλακωμένα φτερά σου δεν αρκούν για την πτώση. Κινούμενη άμμος μουσκεύει τα πόδια σου κι αν αφεθείςχωμένη μέχρι τον λαιμόθα προσποιείσαι ηδονή. Όχι ουρλιαχτά! Τρομάζεις την ανυπαρξία. Όλα γυρίζουν. Η γη τρίζει και η συνωμοσία, θηλιά περασμένη στην κόμη της Βερενίκης. Όχι αυταπάτες. Οι σκιές δεν έχουν μάτια. Μόνο μαύρες τρύπες. Κανένας δεν σε περιμένει. Ανοιχτά παράθυρα: Βλέπεις ωκεανό. Κλειστά: Τίποτα δεν βλέπεις. Μην πιστεύεις όσα ακούς. Νιώσε. Ανοιχτά. Ξεκίνα να γελάς μέχρι δακρύων.

208

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

209

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΕΛΕΝΗ ΒΕΡΝΑΔΑΚΗ Νιλς Χόλγκερσον Ήτανε να κρεμάσω ένα πτυχίο στον τοίχο αλλά κρέμασα το κεφάλι στο στήθος ονειρευόμουν παράτολμα ταξίδια μα παίρνω το αστικό κάθε τους μέρα θα πήγαινα μπροστά στη ζωή όμως βόρεια μονάχα κατρακύλησα και ξέμεινα εδώ στο πρόωρο γήρας αγέραστους τηλεστάρ να χαζεύω όταν στο νου μου ακόμη σφυρίζω με ντροπή το τραγούδι των τίτλων του παλιού αγαπημένου μου παιδικού.

210

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η ήσυχη δόξα των ιπποκόμων Στο άρμα σου επάνω, το στολισμένο με αχτίδες, με αλεξήλιο γιλέκο οι πονηροί κάνουν σάλτο. Τη ζωή τους χαρίζεις γιατί είσαι αθώα: τη δειλία τους παίρνεις για ερωτικό φτιασίδι. Δικαίωμα δεν έχω να σου υποδείξω την πλάνη -και οι Θεές επιτρέπεται να κάνετε λάθη. Τρυφερά τ' άλογά σου κάθε μέρα ξυστρίζω, το νοερό μου άσμα σε προστατεύει στη μάχη· με μπαχάρια και οίνο μαγειρεύω το δείπνο σου, με αστεία σε ξεκουράζω σαν γυρίζεις κατάκοπη. Χλευάζουν οι φαντάροι τον βαθμό μου στο στράτευμα δεν ξέρουνε, Ύψιστη, ποια είσαι στ'αλήθεια. Διψούν οι μισθοφόροι για αίμα και λάφυρα τη δόξα αγνοούν να υπηρετείς τη Βασίλισσα. Ζούμε σε εποχή σαφώς φιλοπόλεμη: περιφρονείται ο ιπποκόμος ως μη αξιόμαχος. Μα πιστά σαν θα έχω γεράσει στο πλάι σου, εμένα μονάχα θα χρίσεις Ιππότη.

211

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Συναυλία Στις συχνότητες των γεννητικών μας οργάνων κουρδίζεται ξεδιάντροπα το παλλόμενο μπάσο η μπότα του ντράμερ με ερωτική βαρβαρότητα σφετερίζεται τον άμετρο της καρδιάς μας χτύπο ο ιεραπόστολος ιδρώτας κυλά στους μηρούς μας ξεπλένοντας το πνεύμα απ' της γαλήνης το αμάρτημα χλιαρές πίνουμε μπύρες μα δεν μας νοιάζει εξάλλου τα ούλα μας είναι συνδεδεμένα με τους θεόρατους ενισχυτές που ολοφύρονται και η μόνη γεύση στα χείλη μας πάνω είναι το νικέλιο των ηλεκτρισμένων χορδών. Χτες κλείνοντας τα σαράντα μας χρόνια μπουκάραμε αλαλάζοντας στα δεκαεπτά μας προσχωρώντας μόνιμα στο ζώδιο της Νεότητας με ανώριμο ωροσκόπο την Ευγενή Ηδονή. Για να μην πάρουμε φωτιά απ'την υστερία με σάλια ζεστά γλείφουμε ο ένας τον άλλο κι ας αγγίζουμε τα πορτοφόλια στις τσάντες μας εξευτελιστικά ενδίδοντας στη θνητή μας διάσταση. Μια μέρα, ωστόσο, στο υπόσχομαι αγάπη μου δεν θα φοβηθούμε στην Αθανασία μας να πιστέψουμε και στο πιο εκμαυλιστικό της συναυλίας τραγούδι τη γήινη ολιγωρία μας θα υπερνικήσουμε ώστε ελεύθεροι και άυλοι να αναληφθούμε πάνω απ' τα χυδαία πλήθη που τσίχλα μασώντας μελλοντικές κατασκευάζουνε άχρηστες μνήμες της τόσο ανόσιας προσβλητικής τους παρουσίας. Την επόμενη φορά που σαν άγγελοι θα πάμε με λαχτάρα να δούμε την αγαπημένη μας μπάντα θα τραγουδάμε βραχνά και μαζί μας θα ουρλιάζουν η Βιρτζίνια Γουλφ απ'τον τρίτο μας κρόταφο ο Επίκουρος κι ο Ντα Βίντσι πίσω από τα μάτια από την κάτω καρδιά μας η Κατερίνα Γώγου όσο ο Αϊνστάιν απ'το αστρικό του φλασκί ουίσκι θα χύνει σεληνιακού κριθαριού αιδοία ζωγραφίζοντας και στόματα μέσα μας.

212

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ξύλινα τσόκαρα Το γράμμα που απέτυχε το δίκαιο του έρωτα να δείξει το σκυλί που ανώφελα κλαψούριζε ξωπίσω μας εχτές η μάταιη ικεσία του επαίτη πάνω απ' το τέλειο αφρόγαλο η άθλια πραμάτεια του κωφού δίπλα στη μυρωδάτη πέστο -συνθέτουν τον άχρωμο καμβά της μοντέρνας χρεωκοπίας μας. Μα όσο υμνούν οι τροβαδούροι τα παιδιά που επιμένουν στη θάλασσα να ρίχνουν τα σφαδάζοντα ψάρια τον κότσυφα απ' το κλουβί στο δάσος να επιστρέφουν και την αράχνη ευλαβικά σρο σπιρτόκουτο να θάβουν, πεισματικά θα χοροπηδά με τα ξύλινά της τσόκαρα ταράζοντας τους ένοικους του κάτω μας ορόφου - η Συνείδηση.

213

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Του άσπρου ναού σου τη μαρμάρινη σκόνη Του άσπρου ναού σου τη μαρμάρινη σκόνη βαρύ μεσημέρι θα μπω να εισπνεύσω: μ' αρχαίους κόκκους του ιδρώτα των σκλάβων η οσμή του λαιμού σου βοώντας θα σμίγει. Χρόνια αντέχω τους χυδαίους τουρίστες με νερά μπουκαλάκια και χάρτες στα χέρια να κοιτούν σαστισμένοι το θαύμα του κόσμου κολώνες χαϊδεύοντας με ανήθικο δέος. Μα πώς λοιπόν να δεχτώ τους βαρβάρους, Θεά μου εσύ και απλό μου κορίτσι, που είτε θνητή είτε αθάνατη δείχνεις απ'την ίδια ξανθή ευτυχία με λούζεις; Αδιάντροπα τον φρουρό με λοστό θα χτυπήσω, τους παρείσακτους όλους με βία θα διώξω. Οι βωμοί του ναού σου για μένα χτιστήκαν - να σου γίνω θυσία μόνο εγώ το αξίζω.

214

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

215

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γεώργιος Παπασταθόπουλος Ο ποιητής Από την ποίηση έχω γεννηθεί κι έχω από την ποίηση πεθάνει και όλες τις φορές αναστηθεί! Ποιος άλλος θα μπορούσε να το κάνει; Από φουρτούνες έχω διασωθεί, έχει το πιο υπήνεμο λιμάνι ενώ στις δυσκολίες το σπαθί της πένας μου το κάνει γιαταγάνι! Μ’ αυτή, μες τη ζωή μου προχωρώ, χωρίς αυτή δεν κάνω ούτε βήμα, είτε βρεθώ σ’ ανάποδο καιρό, είτε μέσα σ’ ατέλειωτη ευδία θα φτάσω ακόμα μέχρι και το μνήμα, στης ποίησης επάνω τη σχεδία!

216

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η ποίηση Αναπνοή της γλώσσας είναι ο στίχος, η ποίηση της γλώσσας μουσική και μουσική της ποίησης ο ήχος το λήθαργο που διώχνει απ’ την ψυχή! Ένας μονάχα στίχος ρίχνει τείχος, το ποίημα ταρακουνά τη γη συθέμελος σεισμός που είναι δίχως ν’ αφήνει ανεπούλωτη πληγή! Η ποίηση μάς δείχνει λεωφόρους, πως της ζωής να δρέπουμε καρπούς, χωρίς συμβιβασμούς και δίχως όρους, γιατί έχει γνωρίσει ατραπούς κι ακάθεκτη τραβά για πιο μεγάλα, των ποιητών αρμέγοντας το γάλα!

217

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Λευτεριά Τη λευτεριά κανείς δεν τη χαρίζει, ούτε φτηνά πουλιέται πουθενά, θέλει μάτι κι αυτί να ξαγρυπνά να πολεμά γι αυτή να την φροντίζει! Το δέντρο της ανθεί στο μετερίζι νέους βλαστούς και νιους καρπούς γεννά μόνο που θέλει λίπασμα σπερνά κι άμπουλα αίμα για να την ποτίζει! Της ρωμιοσύνης είναι αδερφή και του ρωμιού μοναδική αφέντρα στο σβέρκο της δεν δέχεται βουκέντρα ούτε ποτέ θα σκύψει την οσφύ κι όσα πέφτουν επάνω της θεριά μαθαίνουν τι σημαίνει Λευτεριά!

218

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Το θαύμα Κορίτσι δωδεκάχρονο ασθένησε, είχε μαλλιά σα δάσος στο κεφάλι κι έπεσαν μια βραδιά στο προσκεφάλι, σαν ο σκληρός καρκίνος τα μηδένισε! Κι η φαλακρή παιδούλα σαν ατένισε νεκρά του κεφαλιού της τόσα κάλλη, κοιτά την Παναγιά πάλι και πάλι κι έπιασε μία κούκλα και τη χτένισε! Καιρό μετά, κάποιος γιατρός της μίλησε, αφού πρώτα στα μάγουλα τη φίλησε και είπε στο μικρό ξεπεταρούδι: «Χαίρε χαρά μου! Τώρα πια ιάθηκες! Το νίκησες το τέρας, του αντιστάθηκες!» Και χάιδευε της κεφαλής το χνούδι!

219

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γραπτή ζωγραφική Άσε το νυχτικό σου να σου πέσει και το γυμνό κορμί σου να χαρεί με τα φιλιά τ’ αέρα, κι αντικρύ με τη δαχτυλιδένια σου τη μέση στάσου σε μένα όπως σού αρέσει, μούσα της ποίησής μου γλαφυρή! Κι άσε τον ποιητή να εξιστορεί το ακριβό της γδύμνιας σου πεσκέσι! Τα πλούσια μαλλιά σου ρίχτα πίσω και φέρε τα μισά μετά μπροστά τη γδύμνια σου για να τη συλλαβίσω στο λίγο φως από το σπαρματσέτο κι έτσι χωρίς να θίξεις τα χρηστά τα ήθη, εγώ θα γράψω το σονέτο!

220

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

221

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γρηγοριάδη Ελένη Μπου – σου – λώ – ντας Μπου – σου – λώ – ντας σαν μω – ρό. Μποσουλώντας σαν μωρό. Σαν μωρό. Μωρό. Κίνητρο Κί – νη – τρο. Μία λέξη, τρείς συλλαβές. Καίει και αναβλύζει από τις υπόγειες ρωγμές. Ιερό. Σε πάει, σε φέρνει, σε αναποδογυρίζει., σε πιάνει από τα μαλλιά. Σπαράζεις. Θηρίο Θη – ρί – ο. Μια λέξη, τρείς συλλαβές. Σε πάει, σε φέρνει, σε μεταμορφώνει. Τα χέρια 180 μοίρες. Είναι έρωτας Εί – ναι έ – ρω – τας. Δυο λέξεις, πέντε συλλαβές. Άπειρο, ένα, μοναδικό. Κουκίδα. Σε πάει, σε φέρνει, σε λυτρώνει. Σώθηκες. Περ – πα – τώ - ντας σαν τον Γλά - ρο. Περπατώντας σαν τον Γλάρο. Σαν τον Γλάρο. Τον Γλάρο. Γλάρο.

222

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

223

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ιωάννης – Αλέξανδρος Λέκκας 1 Βαστούσα τον καιρό που μας πλακώνει μαύρος ακέραιος σαν θάνατος πώς μας πλακώνει πατέρας αφέντης σηκώνεται χτυπάει το χέρι στο τραπέζι τρέμουμε κρυβόμαστε κουλουριαζόμαστε κρυφοκοιτάμε μίλα ψιθυριστά ανταλλάζουμε δάκρυα υγρά γαμιόμαστε κρυφά σακατευόμαστε στη μοναξιά ξοφλάμε κάνα δυο φεγγάρια που μας ξεγέλασαν σηκώνομαι και ατενίζω τα γκρίζα μπετοσκευάσματα κλουβιά σπουργίτια να ξεμυτίσεις μην σκεφτείς κελάηδησε τραγούδα τον σκοπό που μας πληγώνει πώς μας πληγώνει στις νέες εποχές αγάπα με δωσ’ μου το αίμα σου να πιω και να το φτύσω πάνω σου έτσι αλλόχρωμη να μη σ’ αναγνωρίζω να μην μπορώ να είμαι εγώ να μην είμαι εγώ

224

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2 Καθάριζα επιμελώς τη σκόνη στο μυαλό μου Κρατάω μήνιγγες νευρώνες ελλοχεύω Βαστάω αχάραγα αρτηρίες ετοιμόρροπες Μία ρωγμή για σένα να κρατήσω Έσπρωξα το κεφάλι σου και τον λαιμό Τεμάχιζα τρομαγμένος το δεξί μου ημισφαίριο Ίσα να χωρέσει ένα σου χαμόγελο Τα δάχτυλά σου αρκούν σκεφτόμουν με το αριστερό Απλά μαθηματικά Πίεσα τα αποτυπώματά σου στα αγγεία μου να τρέξει αίμα Το αίμα μες στο αίμα να κυλάει Ίσα να σε χωρέσω μη λείπεις Μη μου λείπεις στη σκόνη του χρόνου

225

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3 τι είμαστε φτερά είμαστε απελπισμένοι ακουμπιόμαστε αγαπιόμαστε υγροί να λάμπουμε βροχή φύλλα πετάμε ζαλιζόμαστε ξέπνοα στήθη σε αγκαλιές πώς ησυχάζει το σκοτάδι εντός του άλλου πέφτουμε ξεψυχάμε ξεχειμωνιάζουμε πώς κολυμπάμε σε εαυτούς ωκεανούς ψυχές ναυάγια βυθομετράμε αγάπη άσκοπα σε σόλες παπουτσιών κολλάμε λάσπη χρυσή φτερά να ξαναγεννηθούμε

226

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

227

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σπυρίδων Μπεκατώρος 1 ο Ποίημα : ΕΣΥ Στέκομαι και κοιτάζω τη ζωή μου. Στο χείλος του γκρεμού, σαν κοφτερή λεπίδα μοιάζει η άκρη του… Με πληγώνει… στέκομαι… Λευκό χέρι νοιώθω πάνω στο κορμί μου. Κάποτε με αγαπούσε… Σμαραγδένια μάτια νοιώθω να με διαπερνούν. Κάποτε με αγαπούσαν… Νοιώθω κάτι που με ρίχνει… Πέφτω… Μπορώ να πετάξω; Πέφτω… Μπορώ να σωθώ; Πέφτω στο κενό της μοναξιάς μου… Ήταν το διάφανο χέρι… Ήταν τα μάτια σμαράγδια… Ήταν… εσύ!

228

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2 ο Ποίημα : ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ Προσπαθώ να αγγίξω το όνειρο… Ζω πρωινά παραλογισμού και δειλινά σοφίας… Οι σκέψεις στοιχειώνουν το μυαλό μου. Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους; Ακούω οιμωγές να ανεβαίνουν από τη γη, ακούω κραυγές παιδιών να χάνονται στο χάος. Ω άθλιοι θνητοί ανοίξτε τα μάτια σας! Δείτε την καταστροφή που σπέρνετε πάνω στον κήπο της Εδέμ… Τρέμετε στην απάντηση της Μάνας. Νομίζατε ότι αγγίξατε την Αλήθεια, να όμως βουλιάζετε στο Ψέμα… Κάποτε θα μαζεύετε τα απομεινάρια των παιδιών σας. Κάποτε θα παρασυρθείτε από τις στάχτες της καμένης σας ματαιοδοξίας. Κάποτε θα σας πληγώνει η ίδια σας η υπερηφάνεια. Κάποτε θα ζητάτε συγχώρεση. Κάποτε δεν θα ζείτε. Κάποτε θα λέμε ότι υπήρξαν οι άνθρωποι…

229

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3 ο Ποίημα : «Εις μνήμην Γιάννη Μπεχράκη» Τι κοιτάς συλλογισμένος; Βλέπω ανθρώπους να σέρνουν τα βήματά τους στις λεωφόρους της ανθρώπινης κτηνωδίας. Αιώνιες πομπές ψυχών, ξεπροβοδίζονται απ’ τους αχούς του προαιώνιου τέρατος. Ό,τι έμεινε όρθιο, το φέρουν ως ασπίδα στον κορμό της ύπαρξής τους, έχοντας παραμάσχαλα τις συνέχειές τους. Μ’ έναν φακό πασχίζω να κρατήσω τις στιγμές της διαδρομής τους. Τί με καταδίκασες Θεέ μου να μαρτυρήσω; Μανάδες και πατεράδες και γερόντοι και παιδιά, ξεφεύγουν απ’ τα όπλα, για να πέσουν πάνω σε συρμάτινα τείχη και κάννες. Άλλοι πέφτουν πάνω στη Μεγάλη Μάνα που απαιτεί σεβασμό· μια βᾶρις τούς περιμένει να τους οδηγήσει σ’ αυτό που ήλπιζαν να είναι μια Γη της Επαγγελίας. Κονκισταδόροι της δικής τους πολυπόθητης ελπίδας, κυνηγητές του πόθου τους, για το μέλλον που απλώνεται σιμά τους. Η Niña, η Pinta και η Santa Maria, γεμάτες από δαύτους, ξεκινούν να διασχίσουν τα μίλια τα θαλασσινά, που τους χωρίζουν απ’ τις «Ινδίες» του ονείρου τους. Η στεριά που θα τους υποδεχθεί, διακρίνεται απ’ την πρώτη στιγμή του ταξιδιού. Όμως οι ιθαγενείς ξέρουν για τον ερχομό· τους περιμένουν. Τίμια Δώρα προσφέροντας στους «ξένους» της δικής τους εποχής· κουβέρτες για χρυσό και μία αγκάλη για λιβάνι. Είναι τα Δώρα που πάλεψαν με τη Μάνα και βγήκαν νικητές. Πώς όμως γίνεται να λείπει η σμύρνα; Τα δάκρυα που κυλούν γι’ αυτούς που ηττήθηκαν στη μάχη των κυμάτων. Είναι για τον πατέρα που ακόμα κρατά στον κόρφο του το σώμα το νεκρό, που το έπνιξε του ανθρώπου η θάλασσα της απληστιάς.

230

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πλημμύρισε από δάκρυα το νησί, τη στιγμή που ο οδυρμός πήρε τη μορφή χειλιών στο κρύο μέτωπο. Η Πλάση ολάκερη σπαράζει γι’ αυτόν το νέο «ξένο»· «Καί ἐγένετο σιγή ἐν τῷ οὐρανῷ ὡς ἡμιώριον…», παύση. Μονάχα τ’ αδέξιο κλικ της μηχανής σπάει την ήσυχη νεκρική ακολουθία. Μια γερόντισσα ευγνωμονούσα, κάθεται στην άμμο της παραλίας που προσάραξε η ελπίδα της. Ο ήλιος τελειώνει τον κύκλο του και βιάζεται θαρρείς να χαθεί στον ορίζοντα· αυτή γυρνάει ωσάν προσκύνημα κι απολαμβάνει το θαύμα της Σωτηρίας το μέγα. Κλεφτές ματιές, δάκρυα χαράς, και πάνω απ’ όλα, ελπίδα πως τα βάσανα τελείωσαν. Όμως το ταξίδι τους με προορισμό την ίδια τη ζωή συνεχίζεται. Ως άλλοι νομάδες αρχίζουν να στήνουν τα προσωρινά τους σπίτια, καμωμένα από πανί· σκηνοπηγία του σήμερα. Ο πόλεμος με τη θάλασσα, τη θέση του αφήνει σ’ αυτόν με τη λάσπη και το κρύο· είναι η τρίτη πράξη της μεγάλης τους πορείας. Άμποτε το φιλμ της τραγωδίας τους να σώσει…Ας δώσει ο Θεός.

231

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Στέλλα Πανοπούλου 5 Το όνομά σου είναι μια γεύση φθινοπώρου στα χείλια μου. Θέλω να σε κραυγάζω σα να είσαι ποίημα που κάνει το στήθος να επαναστατεί σαν μουρμουρητό κρυολογήματος στους πνεύμονες αυτούς με τα φρεσκοανθισμένα ανθάκια αμυγδαλιάς λίγο πριν χρονίσει αυτός ο Ιανουάριος, ένα τρίξιμο ένα τριζόνι παράσιτα που δεν σταματάν να μουρμουράνε ποτέ και χοροπηδάω μες στα ρούχα μου με αναμονή συνέχεια όποτε χτίζεσαι κι επαναδομείσαι στο ραδιόφωνό μου ήξερες ότι όταν σε πρωτογνώρισα ξέχναγα πολύ ευκολά το πρόσωπο σου και με τι μοιάζει; Σε αποχαιρετώ στο αεροδρόμιο σαν θόλωμα νερομπογιάς ηλιοβασιλέματος που κυνηγάω στα μπαλκόνια περιμετρικά, σαν να σε αποχαιρετώ κάθε Τρίτη που πάω για μισό βράδι στο σπίτι των γονιών μου και τα νευρά μέσα στα δάχτυλα και στην κοιλιά και στον λαιμό μου σπαρταρούν χαμογελάνε κρυφά και φοβισμένα και σα να προσπαθείς να κρατηθείς όπως όταν θες να τσιμπήσεις το γατί σου να το ζουλήξεις από τόση αγάπη, που ντρέπεσαι να γράφεις τη λέξη ακόμα μην είναι το χαρτί πολύ ανάξιο ψελλίσματος βραδιού σε σπίτι φίλου με όνειρα διπλά σου καλοκαίρι φως απ’ τις γρίλιες αλκοόλ υγιεινό εξομολόγηση σε εαυτό τρικλοποδιές τηλέφωνο ανάσα φωτάκια πάνω στο χάρτη των αστερισμών χωρίς καμία γνώση αστρονομίας μόνο φωτάκια τηλέφωνο ανάσα θέλω να στο πω καιρό από τότε στο σπίτι φίλου με όνειρα διπλά σου καλοκαίρι φως απ’ τις γρίλιες αλκοόλ υγιεινό εξομολόγηση σε εαυτό τρικλοποδιές ανάσα τηλέφωνο σ’ αγαπάω αντηχεί άκουσα ανάσα μισοκαταπημένη σα ζεστή μαρμελάδα καλοφυλαγμένη σα να το βγάζεις κι αμέσως πίσω να το ζεσταίνεις να το φυλάσσεις σε κουκούλι ζεστασιάς ιδιογέννητο προσωπικό που σημαίνει το εννόησα πήρα το χρόνο μου τικ τοκ φωνή μωρού που έσπασε το βάζο μωρόμουμωρόμουμωρόμου οι απολήξεις κάθε διαδρομής μέσα μου ιχνηλατούν το περίγραμμα του δέρματος σου νοητά τις τριχούλες με χρώματα του ουράνιου τόξου το πρωί με δροσοσταλίδες εφηβικές ζαβλακωμένες μία μία κι η ουρά στο αεροδρόμιο προχωράει όσο αργά της επιτρέπουμε.

232

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ρώμη Διστάζω τόσο να χτίσω ένα σπίτι με θόλους και πασχαλιές στην κουζίνα, με ήλιο να φιλτράρεται μέσα απ’ τον Απρίλιο. Ήθελα πάντα έναν αδερφό και τώρα με μισεί. Απέφευγα πάντα την αρχαιολογία σου και τώρα σκάβουμε μαζί. Και τα σιντριβάνια που αυτοπροσδιορίζονται ως ποταμοί λειτουργούν κάπως ενθαρρυντικά. Μέρα με τη μέρα διδάσκουμε ο ένας τον άλλων γλώσσες, είμαστε μια Βαβέλ μεγαλώματος και προσπάθειας συνεχούς να καταλάβουμε, λαξεύουμε λειότητα στους οβελίσκους της ενηλικίωσης, σκοντάφτουμε στο μουσείο του Βατικανού: χασμουριόμουν ζαλισμένο με βενζοδιαζεπίνες μετά τη μεγαλύτερή μας παρεξήγηση. Φαίνεται ότι αυτά για τα οποία θέλουμε να γράψουμε ποίηση είναι: ΓΙΑΤΙ ΥΠΟΒΑΘΜΙΖΕΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ / ΚΑΙΕΙ. Δεν χρειαζόμαστε καν σούρουπα για να’ μαστε όμορφοι πια. Η δουλειά σου είναι να γεμίζεις το σώμα μου μικρούς σεισμούς, να μαντάρεις τα ραγίσματά μου με το βάλσαμο του εδάφους σου, τόση επαναδόμηση που τα συρτάρια σου θα’ πρεπε να προκαλούν ναυτία, ζάλη. Αντίθετα όλα ήταν λεία, δονούμενα με ανακυκλωμένες ακτίνες, γελούσαμε στη βροχή αφού μου αγόρασες ένα σημειωματάριο από το σπίτι των Σέλλεϊ και Κητς με διαλείμματα νωχέλειας και λαμπερών λήθαργων. Πόσο περίεργο είναι να βρίσκουμε την ανθρωπιά που λείπει απ’ τις ληξιαρχικές πράξεις γέννησής μας σε ξένες χώρες. Τα πονεμένα πόδια μου θα’ πρεπε να είναι σε μουσείο, εκθέματα της νοσταλγίας που τρυπά βαθύτερα όταν είναι νέα. Ναοί, όχι αρένες, ευσέβεια, όχι μάχη. Στη σκηνή πουλιά, μουσικοί του δρόμου, επισκεφτήκαμε το καταφύγιο γατών δύο φορές στη ζωή μου ό, τι ζητώ είναι να προστατεύω, να μοιραζόμαστε τα ίδια χαζά αστεία, τα ομπλαντί ομπλαντά, να έρχομαι στα μαθήματα κλινικής ψυχολογίας που παρακολουθείς και μετά να πίνουμε κρασί με πίτσα στο Τραστέβερε. Δυστυχώς βρίσκω την ποίηση μέτρια όταν δεν ταυτίζομαι, καίγομαι για σένα, σήμερα γέρασε ήδη, είναι ασύγχρονο. Αλλά έχουμε λείψει στις γάτες μας και δεν μπορώ να περιμένω να έρθεις να κοιμηθείς μαζί μου απόψε πριν την πρώτη μέρα που θα διδάξω στο σχολείο (ελπίζω να μάθω να φροντίζω). Όλοι μου οι δρόμοι οδηγούν σ’ εσένα.

233

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2015 – Σημειώσεις σε περιθώριο τετραδίου (κάθε φορά κάνω λάθος) (κάθε φορά νιώθω πως δεν μπορεί να γίνει χειρότερο) (σ’ ευχαριστώ τουλάχιστον που λέκιασες τα ξενυχτισμένα φιλιά μας με μεσάνυχτα) (εύχομαι ότι μια μέρα θα μπορέσω να σε ξαναφιλήσω) (χωρίς βολβούς ματιών να μπλοκάρουν τον αεραγωγό μου) (έχω γευτεί θάνατο, είναι στις στιγμές που με περικυκλώνεις) (αυτή η βιβλιοθήκη μυρίζει σα θάνατο, είσαι δω θάνατε;) (ποιο το νόημα να μαντεύεις όταν σου λένε πως δεν σ’ αγαπούν) (σκέφτομαι το σπίτι σου, τις φωτογραφίες σου, τις αφίσες και τη γάτα σου, το πώς ήμουν το αταίριαστο, κάπου που δεν άνηκα, πώς δεν θα έπρεπε να είναι το δικό μου σώμα γυμνό στη ντουζιέρα σου) (έχεις ποτέ σκεφτεί πως θα μπορούσα κάθε μέρα να βουρτσίζω τα δόντια μου μαζί σου;) (το γατί σου με ήθελε) (χώθηκε κάτω απ’ τα σκεπάσματα και κοιμήθηκε ανάμεσά μας) (δεν ανήκω) (πέρασα ένα πρωί να κοιμάμαι στη μπλούζα σου) (τα χέρια σου είναι τραχιά) (το ξέρω) (θέλω να σε προστατεύσω απ’ όλα τα κακά του κόσμου) (ή απλά συμπάσχεις την παράνοια που ζω) (νιώθω ακόμα πράγματα γι’ αυτό το άτομο αλλά σιτ χάπενς) (δεν είναι εκείνο το άτομο) (ούτε εσύ είσαι) (πάντα είναι εκείνο το άτομο) (δεν θέλω να ταξιδεύω πια) (γράφω ελληνικά γιατί με φίλησες ελληνικά) (αλλά η αλήθεια πρέπει να ακουστεί) (παντού σε βλέπω παντού) (πονάω. φυσικά. σωματικά. τόσο απλόχερα πονάω.) (μυρίζω σαν πέρυσι και μυρίζει σχεδόν τόσο κακά όσο όταν φοράω το αποσμητικό σου) (δεν χρειάζεται να ρωτήσεις, ξέρεις ότι πάντα έρχομαι στο πάρτι) (ήταν ωραία, απλώς δεν ήξερα πώς να σ’ ευχαριστήσω) (ήταν κάτι που θέλεις να θυμάσαι; ?? ) (σε σκέφτομαι να αντιγράφεις τον πόνο μου, εγώ ήρθα πρώτη) Απω-θετικισμός Συγκρίσεις κάνω συνέχεια, κάπου εκεί βλέπω τον παλιό εαυτό μου. Τους κορόιδεψα όλους με τις φιλοσοφίες και τους ποιητές της Λίμνης. Κάπου εκεί είναι ένας απόρρητος απωθητικός θετικισμός ή κάποιος λογικισμός, μια ιδανική αριθμητική γλώσσα, πόσο θα’ θελα να μουν χιουμιανή και να μην ψάχνω τυφλές αβάσιμες αιτιότητες και σχέσεις. Το μυαλό μου είναι γεμάτο λίστες. Πρώτα σε φίλησα και μετά έκλαψα και μετά σε γαργάλησα και μετά κρύφτηκα και μετά σε κυνήγησα και μετά σου μαγείρεψα και μετά – Τι.

234

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μήπως είμαστε καταδικασμένοι γιατί μαγειρεύουμε κι εμείς μακαρόνια γιατί πρέπει να φάμε, μήπως μας φάει ένα μοτίβο, όλα τετράδια με τετραγωνάκια καλά ταξινομημένα σε εποχές πριν ανάμεσα καλοκαίρι ταξίδι όχι μετά δεν ξέρω. Όχι μοτίβα. Θρήνος γενική συνέλευση αεροπλάνο κουηρόπαρτο χάλλοουιν σκελετός μεθύσι χριστούγεννο γατί σοκολάτα με κομματάκια αποξηραμένων φρούτων και ξηρούς καρπούς. Στα μοτίβα μέσα ξέρεις δεν αναπνέεις γιατί θες να μην ξέρεις να διαβάζεις το μέλλον κι έτσι κι αλλιώς δεν ξέρεις καλά καλά να διαβάζεις, συλλαβίζεις ονόματα φιλοσόφων και λες ψέματα ότι κάτι κάνεις. Υπερβατολογικός ιδεαλισμός και τέτοια και φεμινιστική ιστοριογραφία, αλλά το μόνο που θυμάσαι είναι πάρτι και κλάμα και φριζάρισμα και τρέχουν μπογιές, και όχι εμετό γιατί φοβάσαι, και λεωφορείο για διόνυσο κυριακή πρωί, σκληρή απόμακρη, «αντράκι», μισείς όλο τον κόσμο, θα γύρναγες τον κόσμο ανάποδα αν είχες κίνητρο. Κάγκελα με ωραίο φως νέο πρωινό πόλης στα πατήσια, τους βάλαν λουλουδάκια μπροστά να φιλτράρονται όσο κοιμάσαι τις φρέσκιες πρώτες ώρες. Στην πύλη ήταν η μέση και μετά στα εξάρχεια φύλλα, ξερό κρύο, κλαις στην αγκαλιά της, τραβάς τα κορδόνια της κουκούλας σου μέχρι που κλείνει την όραση σου Πτολεμαϊκός επίκυκλος, έτσι όμως σα φινιστρίνι, στροβιλιστά προς τα μέσα, σα φωτογραφικός φακός για να μη βλέπεις τα μπράτσα του, το φούτερ του, πώς μύριζε σαν ζεστό/σχιστό χαμόγελο καμπύλη ζεστό μετανιωμένο ναι ήθελα να σου πω πως έχω αρχίσει να νιώθω πράγματα αλλά όλο με προλαβαίνεις κι εσύ ανοίγεις τη συζήτηση.

235

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ‘Άνθρωπος/Αν’ Tο κρύο στις αγκαλιές γίνεται ζεστό το πρωί στο λαγούμι φαίνεται ψεύτικο τ όνειρο στη ζωή είναι δίκοπο μαχαίρι το σαπούνι στην κολυμπήθρα φαντάζει μόνο κι ο κηπουρός, σα να ναι ξένος μες στο δάσος. Αν κουράστηκες να σκέφτεσαι να συγκρίνεις, να κριτικάρεις, να συμπεραίνεις… τότε, είσαι πολύ κοντά στη μία και μοναδική αλήθεια!

236

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

‘Γιάννενα’ Στα Γιάννενα που έβρεχε γνώρισα την ομορφιά έμαθα τη μοναξιά συνάντησα τον έρωτα ένιωσα τη θλίψη αγάπησα το περιβόλι του τρελού νοστάλγησα λίγη στοργή έκλεψα λίγα ψίχουλα ένωση. Στα Γιάννενα που έβρεχε έκλαψα για την αδιαφορία γέλασα για την παρέα ξεπάγιασα μες στο χιόνι μέθυσα στη λίμνη κοιμήθηκα ζεστές-ως το μεσημέρι-νύχτες έφαγα ομίχλη και σύννεφα έφτυσα κουκούτσια με σαντιγί πέταξα από το παράθυρο μερικά άχρηστα όνειρα και πέταξα μες στο δωμάτιο το τετράγωνο κλουβί μου. Στα Γιάννενα που έβρεχε Έχω κρυμμένο κάτω από ένα γέρο Πλάτανο Εκεί, στις πέτρες, στην όχθη της λίμνης Ένα κομμάτι από την ψυχή μου.

237

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η επιστροφή Ετοιμαζόταν ως σίγουρη : παραμόνευε πίσω από τη θολούρα. Σιγομουρμούριζε την παρουσία της, είχε μάλιστα μισανάψει το φως. Τα δόντια μας καθαρά, σα ντομάτες θα έδιναν το δρόμο, για τον ερχομό της. Τα μάτια μας θα ατένιζαν μια σκληρή σιλουέτα γνωστή. Στο καλό μου παλτό. Τα ονόματα Κάποτε σκέφτηκες κάτι για τα χέρια των πουλιών. Τελικά φάνηκε πως μάλλον ήσουν άδικος. Χέρια δεν έχουν τα πουλιά. Κατόπιν άνοιξες τη βρύση νερό να τρέξει για να πιεις και να ποτίσεις τους γκρεμούς. Μας γέμισες με λάσπες τις αυλές. Νερό δε μένει πουθενά στων βράχων την ακμή! Τώρα χαρίζεσαι ξανά στο αύριο. Ας δούμε αν αργεί.

238

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

‘Μωβ’ Οι αναμνήσεις φτιάχνονται με μωβ υλικά: Λίγη ελπίδα, περισσότερη απογοήτευση Και μια πινελιά φαγούρα κάπου στα γεννητικά όργανα…

239

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΔΗΜΟΣ ΤΕΚΕΡΗΣ Ωκεανός : Έτσι και εγώ θα βάλω τη αγάπη μου σ ένα μπουκάλι και θα την ρίξω στον ωκεανό της μαναξιας μου. Ναυαγός του Έρωτα έμεινα χρόνια ολάκερα στο ξερονήσι ψάχνοντας για αγάπη Κάθε φορά που επιχειρούσα να βγω στα ανοιχτά του Έρωτα τα κύματα της μοναξιάς μου έσπαγαν την σχεδία της αγάπης σου Έτσι και εγώ γύριζα πίσω πιο κουρασμένος πιο απογοητευμένος πιο γέρος πιο ταπεινωμένος πιο σοφός..

240

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ποίημα δίχως μνήμη: Νοσταλγία για κάτι μακρινό για κάτι χαμένο από καιρό ξεχασμένο λησμονησμένο Τι να είναι άραγε αυτό που με κάνει να ξυπνάω με δάκρυα χαράς στο μαξιλάρι μου Τι να είναι άραγε αυτό που μου λείπει περισσότερο Είμαι εγώ ή μήπως εσύ και ποιο κομμάτι του εγώ μου λείπει περισσότερο ίσως το κομμάτι του εμείς ναι σίγουρα αυτό θα είναι αλλά ποιος μπορεί να το πει με βεβαιότητα.

241

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Το κυνήγι: Σήμανε μεσάνυχτα έφτασε η ώρα για κυνήγι πρέπει να ταΐσω τον λύκο που χρόνια κατοικεί μέσα μου Βαρέθηκε να τρώει ξανά ζεσταμένους έρωτες και κρύες αγκαλιές Διψάει πεινάει θέλει αίμα Τώρα κάθεται απέναντι μου όχι κάθεται μέσα μου με μάτια που γυαλίζουν και πρόσωπο σεληνιασμενό νιώθω την ανάσα του να καίει την καρδιά μου Ήρθε η ώρα να τον αφήσω ελεύθερο Μα τι λέω ο τρελός αν νομίζει κανείς ότι ο λυκος μας είναι δεμένος με αλυσίδες είναι γελασμένος και από χρόνια θήραμά του Μεσάνυχτα είναι ώρα για κυνήγι Μεσάνυχτα ο λύκος μου με σκότωσε.

242

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Λιμάνι δίχως φάρο: Κρατούσες τον φάρο σου σβηστό ήθελες να με δεις να συνθλίβομαι πάνω στα βράχια της παγωμένης σου καρδιάς Αγάπη μου κολύμπι δεν γνωρίζω αλλά γνωρίζω πολύ καλά να πεθαίνω για Εσένα.

243

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Επισκέπτης: Μεσάνυχτα, χτυπάει η πόρτα βιαστικά τρέχω να ανοίξω Ανοίγω την πόρτα Κανείς Τι περίεργο σκέφτομαι ποιον τάχα να περίμενα Η φλόγα του κεριού χορεύει στον απέναντι τοίχο και η καρδιά μου αιχμαλωτίζεται στα μεθυσμένα χνώτα το μυαλού μου Εικόνες θολές εικόνες ζαλισμένες Το κερί σβήνει και το δωμάτιο φωτίζεται από όνειρα κα κρυφούς πόθους Ξημέρωσε και το σκοτάδι έπνιξε τα πάντα γύρω του.

244

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

245

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χρήστου Διονυσία 1 ο ποίημα – Μια σιωπή αρκεί Μια σιωπή αρκεί Γεμίζει πιο καλά το άδειο το κρεβάτι Της μοναξιάς φιλί Μια σιωπή αρκεί Ηχεί από καιρό το άδειο μονοπάτι Της μοναξιάς αυλή Μια σιωπή αρκεί Να σφίξουν πιο καλά τα χείλη με σημάδι Της αγκαλιάς αγκάθι Της μοναξιάς μου χάδι Ένα φιλί αρκεί

246

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2 ο ποίημα- Οι στίχοι ξεχνούν Βρέχει και δεν είσαι εδώ Μου χες πει να περιμένω να σε δω Μα οι ώρες περνούν Και οι στίχοι ξεχνούν Τις στιγμές μας κοιτούν Για ένα ίσως μιλούν Βρέχει και δεν είσαι εδώ Μου χες πει να περιμένω να σε δω Πλημμύρησε δάκρυα το μυαλό μου Γέμισε κενό το βλέμμα μου Μύρισε εγκατάλειψη Μα οι ώρες περνούν Και οι στίχοι ξεχνούν Βρέχει και δεν είσαι εδώ Ποτέ δεν ήσουν άλλωστε..

247

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3 ο ποίημα- Θυμάμαι Θυμάμαι τα βράδια Θυμάμαι στιγμές Θυμάμαι τα γέλια μας χθες Βουρκώνω στη σκέψη Δε ζω την αυγή Κοιτάζω αγέρωχα εκεί Και εσύ με κοιτάς Τι κρίμα μου λες Δε νιώθω το ίδιο με σένα και κλαίς Κενό με γεμίζει αδειάζω εντελώς Πάλι ψυχή μου βουτιά στο κενό

248

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4 ο ποίημα- μαγικά βράδια Είναι τα βράδια μαγικά Σα φώτα μοιάζουν γιορτινά Φωνάζει η μέρα βιαστικά Να σβήσουν όλα ξαφνικά Δε νιώθω πάλι διαφορά Τι έγινε, ποιος ήρθε πια Ποια ανάσα μας μιλά και μας φέρνει πιο κοντά ποια σύννεφα στάζουν χαρά ποιος άνεμος φορά λευκά ποια φώτα φέγγουν ξανά είναι της μέρας, όπως παλιά; Κι η νύχτα ξέρει που κοιτά Σε ποιον μιλά, ποιον λαχταρά Σε ποια ανάμνηση παλιά Κρύβεται πάλι αυτή καλά

249

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5 ο ποίημα- κάθε που νυχτώνει Κάθε που νυχτώνει Νιώθω με σκοτώνει Αυτή η μοναξιά σου Που μ’ ολοκληρώνει Νιώθω να γκρεμίζω Κάθε ίδιο στίχο Που για σένα λέει Κι η λησμονιά σου καίει Είναι αυτά τα βράδια Τα μαγικά σκοτάδια Οι λέξεις που σε φέρνουν Οι αισθήσεις που σωπαίνουν Και νιώθω πάλι μόνη Κάθε που νυχτώνει Νιώθω με σκοτώνει Αυτή η μοναξιά σου Που μ’ ολοκληρώνει

250

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

251

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΚΛΗΜΕΝΤΙΝΗ ΚΑΜΠΙΤΣΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ Αγέρας σε φύλλωμα σιωπής, ο έρωτας που κατατρώει τις νύχτες. Αν δεν ξεσχίσεις τα ουράνια- μη 'ρθεις. Σκαμμένα χείλη, άνυδρα από την ξηρασία της αυταπάτης. Εδώ είναι βουβή η ανησυχία και το φευγιό αδύνατο. Μη ρθεις. Μέρα και νύχτα ένα -δεν έχει σημασία. Σωπαίνω και σκέφτομαι. Αντίλαλοι στο πέρασμα της αναμονής. Μάτια ανήλιαγα, χείλη φτωχά. Άδειασα την πανσέληνο στο φως. Μια έκρηξη κομμάτιασε τα πάντα. Τώρα σταυροί πάνω στο στήθος, βοές που ντύνουν το χινόπωρο βαρύ. Κι η σκέψη με μπαλτά δολοφονεί τη σκέψη.

252

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

DE PROFUNDIS Μαίνεται η αναγέννησις εκ βαθέων. Σωτήριος χειμώνας θα μ αγκαλιάσει. Ας μ αγκαλιάσει. Σημάδια από αλλεπάλληλα γδαρσίματα. Αναδύομαι από υπερφίαλες αναμνήσεις,από υπερσάθρωση. Κι όμως υπάρχω. Στέκω στο βάθος του δρόμου. Σηκώθηκα. Πρόσωπα για πέταμα γνώριζα συνεχώς. Πρόσωπο για πέταμα δεν έγινα, ευτυχώς. Έδρες, καθέδρες, ρήτορες κι αφέντες. Έφυγα. Αναζήτηση, αναδίπλωση, ανάγκη, αγρυπνώ, αντελπίζω, αντιπαλεύω. Σήμερα αντίρρηση θα φέρω. Δεν τον αντέχω τούτο το ρυθμό. Κι ό,τι είδα, άκουσα, συμφώνησα κι έπραξα, το παίρνω πίσω. Μπορώ. Γεννήθηκα απ το νερό. Εγώ έχω μέσα μου νερό. Είμαι νερό. Ξεπλένομαι.

253

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Βασιλεία Παπαγγέλου 1.Μέσα μου υπάρχω Κόρη του αγέρα Δάκρυ του ηλίου Φως της θύρας, Που αντικατοπτρίζει τα όνειρα μου Εσύ κορίτσι, άγαλμα του κύματος Και ακτή του ουρανού Χορεύεις την ψυχή μου Και ψιθυρίζεις στο πνεύμα μου Την όγδοη νότα του θεού Με σπρώχνεις στη στέπα του γκρεμού Δες πως τρέμω μην ουρλιάξει η σιωπή μου Μην βγεις από τα σωθικά μου σαν αγρίμι αδέσποτο και μάθει ο κόσμος ποια μοίρα με ορίζει Τι έχω μέσα μου που συνανρτίζεται με το «εγώ» και πάλλεται με το «υπερεγώ» μου.

254

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2. Χίμαιρα Τα τείχη στύλωσαν Το αίμα μου ορμά Σαλεύει ανόθευτο Και τότε δεν χωρώ στη νωθρότητα της σάρκας μου Χιμάω και γδέρνομαι Τις ρίζες να τεντώσω και τα κλαδιά να ανθήσω Με άγρια λουλούδια να τρυπήσω Του τοίχου το στερέωμα Του συνόρου το δίοδιο Και σε άλλη γη αμέθυστη, αγνή να οργώσω πολιτεία δίχως ζωής ενέχυρα και χρήμα για θυσία με της ίριδας τα χρώματα πάνω στη σημαία ν΄ ανατέλλουν.

255

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3. Ο Πλανόδιος Σε είδα να απλώνεις το χέρι σου στο ύψος των ποδιών μου, σε είδα να ψιθυρίζεις στους περαστικούς τα ανείπωτα του δρόμου, σε είδα να μιλάς σε αστερισμούς είναι οι μόνοι που δεν αποφεύγουν την επίμονη ματιά σου. Με το βλέμμα ψιλά και με το σώμα αμαυρωμένο ριζώνει η ψυχή στο πεζοδρόμιο Και ο λυγμός σου αποκούμπι των παθών σου. σε είδα τη στιγμή που ο λυγμός σου έγινε κραυγή , το χέρι σου τώρα μοιάζει με σφαίρα σε καταστολή , τη ψυχή σου την άφησες γιατί σε έκανε ένα με τη γη σε είδα να περπατάς σέρνοντας τη στέγη του σπιτιού σου , το ζεστό πάπλωμα σου , το κρεβάτι σου, το ψυγείο σου , κάποιες φορές κρατούσες και έναν πίνακα φθαρμένο από την υγρασία , μα το μόνο που δεν κουβάλησες ποτέ ήταν τα κλειδιά σου.

256

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4. Tabula Raza Μυρίζω των αρωμάτων την προέλευση Και ταξιδεύω στο λαιμό σου Φτάνω εκεί με εισιτήριο χωρίς προορισμό Ανθίζω , Κατοικώ και δέομαι στου κορμιού σου την αυλή Στον άγραφο σου χάρτη Οργώνω τα άγονα χωράφια σου και τα σπέρνω αγριολούλουδα να νιώθω τη στοργή σου όταν με πονάς και να γελάω Χορεύω στην αυλή σου και νιώθω τα κλαδιά σου Θεατές της έξαψη μου Με τα φύλα σου πέφτουν στον λαιμό μου Θεέ μου, Πως αγαπιούνται έτσι οι εποχές σου; Φθινόπωρο και άνοιξη μαζί μες τον καλοκαιρινό λυγμό μου.

257

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5.Πόθοι των λουλουδιών Αν τα χρώματα εκλείψουν Αν όλα τα μπλε του κόσμου γίνουν ένα Αν το γκρι αποδεσμευτεί από το μαύρο και το άσπρο Αν οι άνθρωποι μαδιούνται για τους πόθους των λουλουδιών Ίσως τότε ο κόσμος να χωρέσει τον έρωτα μας.

258

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

259

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χριστοδουλάκος Γεώργιος ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΥ 1. Κοντεύει σούρουπο κι εσύ στέκεσαι δίπλα μου αναμένοντας το φεγγάρι να φανεί.

2. Ο ήλιος αποδυναμωμένος, πλέον, στέλνει τις τελευταίες απαλές αχτίδες του να κλέψουν κάτι από τη λάμψη των ματιών σου.

3. Γελιέται!

4. Μερικές φορές τα πιο φωτεινά άστρα βρίσκονται κάτω εδώ στη γη κι επιβάλλονται με την απλότητά τους.

5. Ποιος βλάσφημος άραγε θα τόλμαγε να αμφισβητήσει τη θεόσταλτη ομορφιά σου; 6. Ποιος απερίσκεπτος θα τολμούσε να σβήσει την πυρκαγιά των χειλιών σου με δάκρυα από τα μάτια σου; 7. Ίσως κάποιος που δεν έμαθε ποτέ του να εκτιμά τη μεγαλειώδη ομορφιά της φύσης.

8. Ίσως κάποιος που αρέσκεται στο κυνήγι ανούσιων χλιδών.

9. Ίσως κάποιος που προτιμά να φλερτάρει με τον αντικατοπτρισμό του.

10. Μα εγώ δεν είμαι κάποιος από αυτούς.

11. Όχι απ’ όταν γνώρισα εσένα τουλάχιστον.

12. Πριν απ’ αυτό το συμβάν δε θυμάμαι τίποτα.

13. Υπάρχουν μόνο θολές αναμνήσεις μιας μέτριας ζωής.

14. Τώρα, όμως, είμαστε μαζί εδώ.

15. Το φεγγάρι μόλις βγήκε.

16. Αλληλοκοιταζόμαστε!

17. Οι καρδιές μας ηχούν σαν τύμπανα που βαρούν στρατιώτες πριν τον πόλεμο για να δώσουν θάρρος στους συμπολεμιστές τους.

18. Σκύβω το βλέμμα μου, γιατί φοβάμαι να σε αγναντεύω.

19. Νιώθω μικρός και με πιάνει ντροπή.

20. Νιώθω αδύναμος, μα δε θέλω ποτέ να ξανανιώσω δυνατός.

21. Δύναμη είναι η προίκα των άτυχων.

22. Εκείνων που δεν έμελε να αντικρίζουν δυο μάτια σαν και τα δικά σου…

260

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΟΥΔΕΝ ΚΡΥΠΤΟΝ ΥΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟΝ 1. Εκεί που το κύμα φιλά τα βράχια.

2. Εκεί κάθομαι κι εγώ και συλλογίζομαι.

3. Αναρωτιέμαι γιατί στα βράχια κόλλησα, 4. Και δικαιολογίες ψεύτικες σκαρφίζομαι.

5. Λέω πως φταίνε οι καιροί.

6. Ή οι μικρόμυαλοι αστοί.

7. Λέω πως φταίνε οι μεγάλοι κι οι μικροί.

8. Που μου ορίζουν τη ζωή.

9. Μα μέσα από τα αυτιά μου βουίζει μια σιγή, 10. Που στο κορμί μου ανατριχίλα προκαλεί.

11. Το κύμα τότε σταματά 12. Και τα νερά ακίνητα γυαλίζουν σαν καθρέφτης…

13. Θρασύδειλα πάω τότε από τον ήλιο να κρυφτώ.

14. Σε μια γωνιά της αντανάκλασης μου γίνομαι σκιά.

15. Μα ο ήλιος ήταν εδώ πριν από εμένα!

16. Ξέρει να ξεχωρίζει την αλήθεια απ’ το ψέμα!

17. Και τη σκιά μου σβήνει.

18. Ρίχνει το φως του στην αλήθεια μου.

19. Να φύγω δε μ’ αφήνει.

20. Η άγρια του ύπαρξη άγριο φιλί μου δίνει.

21. Αέρινη η μορφή της 22. Με κίνηση ταχύτατη.

23. Η άρνηση μου φορεσιά, 24. Επέκτασή μου λίθινη.

25. Κύμα και βράχος σμίξανε, 26. Και πήρε σχήμα η σκέψη μου…

261

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΑΡΑΤΣΕΣ 1. Η θέα από την ταράτσα πάντα με ηρεμεί.

2. Μπορώ να κάθομαι με τις ώρες και να αγναντεύω τον περιβάλλοντα χώρο.

3. Παρατηρώ την οξύμωρη δομή του και αφήνομαι στις σκέψεις μου.

4. Το ρολόι του Αϊ Γιώργη βρίσκεται κολλημένο στη λάθος ώρα.

5. Απόδειξη πως ομορφιά και λειτουργικότητα δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση η μία για την άλλη.

6. Στο απέναντι σπίτι, πάνω-πάνω έχει ένα δωματιάκι μικρό με την ταράτσα για μπαλκόνι.

7. Τα σαπισμένα παντζούρια και οι ξεφλουδισμένοι τοίχοι διαφέρουν από το όμορφα ασπρισμένο υπόλοιπο του οικήματος.

8. Δικαιολογώ συνειδητά την πράξη αυτή των ιδιοκτητών.

9. Γιατί να βιαστούν να φτιάξουν κάτι που οι περαστικοί δεν μπορούν καν να δουν; 10. Από την ταράτσα, όμως, φαίνονται όλα τα σφάλματα του χτίσματος.

11. Από την ταράτσα μπορώ να δω την εικόνα ολόκληρη.

12. Σα να είμαι μπροστά από καθρέφτη κοιτώ τον εαυτό μου κατάματα.

13. Οι ρωγμές του δικού μου χτίσματος δεν έχουν μέρος, πια, για να κρυφτούν.

14. Νιώθω ένα ασυγκράτητο μένος για τα πρόχειρα θεμέλια πάνω στα οποία με έχτισα.

15. Η θέα από την ταράτσα πάντα με αγριεύει.

16.

262

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ο κυνηγός της χίμαιρας 1. Σα δεις κάτι όμορφο κι ουτοπικά πλασμένο, 2. Αμέσως στη σκέψη σου το φυλακίζεις, 3. Το γραπώνεις με τα δεσμά του νου, 4. Κι εκεί ως ελπίδα το κρατάς.

5. Το θεωρείς οικείο και κοντινό, 6. Αντί για ξένο και απροσέγγιστο.

7. Το πιο φιλόξενο του νου λιμάνι.

8. Με την πρώτη ευκαιρία εκεί θα γυρίσει η σκέψη σου.

9. Ταξιδιώτης με θέρμη στην καρδιά, 10. Παλεύεις με τα κύματα.

11. Μα, ακόμη, κι η αλμύρα είναι γλυκιά 12. Και τα ψάρια χορεύουν με τη βάρκα σου.

13. Τέντα, ο ήλιος, ο ζηλιάρης, μη φανεί, 14. Φτιάχνουν οι γλάροι πάνω απ’ το κεφάλι σου.

15. Ίσως στα πέλαγα, για χρόνια πολλά, να βασανίζεσαι.

16. Ίσως στεριά ποτέ σου να μη δεις.

17. Βέβαια, ακόμη κι αν δέσεις άγκυρα, 18. Μπορεί ποτέ η ψυχή σου να μη γαληνέψει, 19. Γιατί τη γλύκα της αλμύρας θα αποζητάς…

263

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΟΔΗΓΙΕΣ ΑΝΑΔΥΣΕΩΣ 1. Σιωπή!

2. Παντού σιωπή!

3. Στρέφεις το βλέμμα σου γύρω στο χώρο, 4. Αλλά και πάλι σιωπή!

5. Τόση σιωπή που πήρε όψη, 6. Χρώμα, μυρωδιά…

7. Μοιάζει με ένα κενό στο πάτωμα που σε τραβάει.

8. Σκοτεινό…

9. Έχει όλες τις αποχρώσεις του μαύρου 10. Και βρωμάει υγρασία με μούχλα.

11. Είναι, όμως, τόσο οικείο αυτό το κρύο αγκάλιασμα της, 12. Που κάποιες φορές πιάνεις τον εαυτό σου να το αποζητά.

13. Τότε κουρνιάζεις εκεί μέσα και δεν τολμάς να ξεπροβάλεις.

14. Φοβάσαι πως δε θα αντέξεις την ορμή του χρόνου.

15. Φοβάσαι τον αέρα που φυσά, το νερό, τις φωνές…

16. Κι όταν νιώθεις πως μπορείς να σκαρφαλώσεις 17. Και στον κόσμο να επιστρέψεις 18. Σε τυλίγει με τα δεσμά της αυτή η μάγισσα 19. Και σε τραβάει μέσα της.

20. Θα σου πάρει πολύ καιρό να βρεις το κουράγιο να ξαναπροσπαθήσεις, 21. Αλλά, ακόμη, κι άμα βγεις θα ‘χεις αλλάξει.

22. Κάποιο κομμάτι σου θα ‘χει χαθεί στην ανάβαση.

23. Το θέμα είναι αν θα το γεμίσεις με φως 24. Ή με το σκότος.

25. Με ήχο 26. Ή σιωπή.

27. Με χορό 28. Ή με νάρκη.

29. Όταν θα είσαι στο μεταίχμιο, 30. Μόνο τότε θα μπορέσεις να δεις καθαρά ως προς τις δυο μεριές.

31. Σα θεατής αποστασιοποιημένος, λοιπόν, 32. Ψαρεύεις από το έργο τα στοιχεία που θα σε επηρεάσουν.

33. Να ξέρεις, όμως, πως αφού γίνει η διαλογή αυτή, 34. Αλλιώτικα θα περπατάς 35. Και άλλα μονοπάτια θα διαλέγεις.

36. Για το λόγο αυτό πρόσεξε τον εαυτό σου πως θα χτίσεις.

37. Πρέπει οι χτύποι της καρδιάς 38. Να σμιλέψουν τις εμπειρίες σου.

39. Να μην τους φοβηθείς.

264

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

265

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Νεφέλη – Ελένη Χατζάτογλου Αόμματη Όραση Διαπέρασε με μια στιγμή με τα μάτια σου, λησμόνησε τη σάρκα που αντικρίζεις. Μια ψυχή σαν τον καθρέφτη της δικής σου. Μια καρδιά που χτυπά διστακτικά. Τα διαμαντένια δάκρυα ενός μωρού που πεινά. Είσαι άνθρωπος, όπως είμαι κι εγώ. Βγάλε το κερί από τα αυτιά• αφήσαμε πίσω τις Σειρήνες. Απόλαυσε τώρα τη γλυκιά σειρήνα του πολέμου. Κι όταν κερδίσεις πια την όραση σου… Εύχομαι να δεις την Αλλαγή.

266

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ένα Ποίημα σε Ψηφία Ατίθασα νιάτα• μπλεγμένα και χαμένα στον αέναο στρόβιλο πληροφοριών, ενημερωμένα για τα πάντα, καλλιεργημένα για λίγα, μετρημένα στα δάκτυλα ενός χεριού. Τι να διαλέξουν να πρωτομάθουν; Τα νέα συρρέουν σε ρυθμούς γρηγορότερους από τη ζωή κι όσο προσπαθούν να μάθουν, τόσο μαθαίνουν να δέχονται προπαρασκευασμένα πρότυπα και γυαλιστερά ιδανικά που ηχούν μες στο μυαλό τους νύχτα - μέρα. Ατίθασα νιάτα• Εξαγριωμένα συναθροίζονται, φωνάζουν για κληροδοτημένα προβλήματα, σκίζουν με τα δόντια τα ηνία που τα κατευθύνουν, ξεριζώνουν τις παρωπίδες που τα τυφλώνουν μέσω του βομβαρδισμού τεχνολογίας που αποσπά. Ή, έστω, προσπαθούν.

267

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σκέψεις από ένα Περβάζι Με μάγευε η μυρωδιά του βρεγμένου γρασιδιού όσο στεκόμουν στο υπερυψωμένο περβάζι μία ασυνήθιστα κρύα νύχτα του Αυγούστου. Μπορούσα να δω τα πάντα από εκεί πάνω. Το ελισσόμενο ρυάκι και τις λεμονιές, τον παλιό πεζόδρομο και όλες τις γειτονιές. Μα αυτό που είχε τη μεγαλύτερη σημασία; Οι άνθρωποι - καθένας με άλλη ιστορία. Κάθομαι και απλά - κοιτώ Κοιτώ και βλέπω. Τους βλέπω να μιλάνε και να φιλιούνται και να περπατούν και απλά να κοιτιούνται όσο μισομουτζουρώνω σημειώσεις σε ένα παλιό τετράδιο• δεν πρέπει να ξεχάσω τι έμαθα - δεν πρέπει να μείνει άδειο. Γιατί αυτό το περβάζι είναι πολύ ψηλά και με έχει πιάσει ίλιγγος. Μα δεν υπάρχει χώρος για μένα χαμηλά, όπως και να φερθώ θα παραμείνω ο Άλλος που κοιτά.

268

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

269

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αμαλία Κοκκολιάδη Μη φέρνεις λουλούδια Μη φέρνεις λουλούδια Φέρε ένα τσαμπί επίγνωση ότι δε μας χωράει ο καιρός Μη βάζεις το χρόνο σε υποδιαιρέσεις Τα στιλπνά αρώματα ζυμώνονται χύμα στην άπλα Μη σπέρνεις λουλούδια Σήκωσε στεφάνι από ώριμους μεστούς καρπούς Είναι στ’ αλήθεια κρίμα που τα πνεύματα δεν ωριμάζουνε ποτέ ώσπου το σπίρτο να στεγνώσει από τη φλόγα Μην μπήγεις λουλούδια μες στο βάζο Είναι υπολογισμένο το νερό με πυκνότητα οξυγόνου δέκα ραγδαίες ανάσες μου και εικοσιτέσσερα τζιτζίκια ψυχοπομπούς αγγέλους Μη φέρνεις, αγάπη μου, λουλούδια τον Αύγουστο Πονάνε τ’ αφαιμαγμένα κοτσάνια, διψούν τα μαύρα φύλλα Φέρε έναν κόλπο αλμυρό να ποτίσει για σήμερα την άβυσσο

270

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Speak to me in our tongue Να μαθαίνεις τις γλώσσες από αγάπη Κάθε λέξη να τη συμπονάς Έχει περάσει από χίλια άπλυτα στόματα, από χαλασμένα δόντια και είναι και παρθένα: κάθε φορά που κάνουν έρωτα τα χείλη λησμονούν τα πι, τα φι και κάνουν χώρο για τα άναρθρα άλφα. Εξόριστη της ηδονής: όπως όλες οι κόρες με τις μανάδες τους οι πιο γνωστές άγνωστες Έμαθα μια γλώσσα από αγάπη Και μού μεινε η γλώσσα και η συμπόνια για την απεραντοσύνη της. Γιατί όταν φεύγει ο έρωτας δεν ομιλείς πια, μονάχα κολυμπάς σ’ αυτή τη θάλασσα όλο έναρθρα φύκια Χωρίς χεριές και ποδαριές: απλά να υφίστασαι Σαν τη γλώσσα

271

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Lines Το κουράγιο μου είναι μια λευκή γραμμή που τραβάει μακριά ποτισμένη με εκτίμηση νεότητας Τα ποιήματά μου είναι γέροι κολλημένοι σε μικροαστικά διαμερίσματα, τέλεια μετα-μοντέρνα σιντριβάνια Η γενιά μου είναι τόσο κουρασμένη που δείχνει συνέχεια ευτυχισμένη Κι όμως∙ αγκαλιάζει με μπουμπούκια στις παλάμες κι ας μη φοβάται το κλάδεμα όταν έρθει ο χειμώνας τους Η γενιά μου είναι όλο φωνή δίχως μουσική και οι ποιητές μας είναι ήδη γέροι και νεκροί Ο θάνατος είναι παραδοσιακός: μια κοντή μαύρη γραμμή με ίχνος άσβεστο Η γενιά μου είναι μια τελεία κάπου εκεί που ακόμη φέγγει

272

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πίσω από τις πόρτες Της ζωής μου η συνείδηση μοιάζει να φιλτράρεται μέσα από τα δαχτυλίδια που όλο ξεφυσάω -Τι μπορεί να ‘ναι πιο ωραίο απ’ την αγάπη;Αυτή η ηχηρή αυτοκαταστροφή σφιχτή σαν σκοινί επιτραπέζιας αναρρίχησης Τα μαλλιά μου πρωτόγνωρα μακριά και είμαι πιο νέα από ποτέ Κι αυτή η άσβεστη θλίψη που γίνεται όλο πιο ανεκτή δε με κουράζει πια Δε μας κουράζει πια η ύπαρξη όσο όταν ελπίζαμε για το ποιοι θα ήμαστε Μάλλον πλέον φτύσαμε από μέσα μας όσον Θεό μας έμενε και τα τρία εκατομμύρια πόρτες που αγναντεύαμε βεβαιωθήκαμε πως κρύβουν πίσω χώμα

273

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Περί πίστεως Θα ‘θελα να κρατάς τούτο το χέρι σαν η ζωή σου να κρέμεται απ’ αυτό Θα ‘θελα να μην πιστεύω στους παγετούς των πόλων, να ‘μουν θρησκόληπτη και άσπονδη εχθρός προς κάθε σφαιρικό Θα ‘θελα να ‘κανα κατάδυση στα γιασεμιά χωρίς πριν να κρατώ τη μύτη μου κλειστή Και η θάλασσα να είναι θάλασσα και όχι απεραντοσύνη Και η άμμος να είναι άμμος και όχι κόκκοι γλιστεροί Και η πίστη να είναι ποίηση και όχι η ποίηση πίστη Και τα πράσινα μάτια αλμυρό φιλί και όχι καθρέφτες του αρρήτου Αυτή η ιδεοληψία είναι μια λίμνη τεχνητή γεμάτη σμέρνες

274

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

275

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ιωάννης Χανδράκης Ι. λίγο πριν σε συναντήσω αρνούμαι κατηγορηματικά να δεχτώ πως ο έρωτας συμβαίνει στιγμιαία ο έρωτας είναι κάτι πιο περίπλοκο, κρύβει προετοιμασία, κρύβει θυσίες και προπόνηση από τη στιγμή που αποφασίζεις πως θέλεις να συμβεί, όλα είναι αλλιώς ξυπνάς ένα πρωινό που δε μοιάζει με όλα τα άλλα τρως κάτι όχι και τόσο συνηθισμένο και πηγαίνεις μια βόλτα μονάχος σου ύστερα επιστρέφεις στο σπίτι μπαίνεις στην μπανιέρα και ξεκινάς να τρίβεσαι τόσο δυνατά και τόσο βίαια ώστε να ξεπλύνεις όλες τις αμαρτίες από πάνω σου κλείνεις για λίγο τα μάτια κάτω από το τρεχούμενο νερό και δίνεις μια αθόρυβη μικρή υπόσχεση σε εσένα πως από εκείνη τη στιγμή τίποτα δε θα είναι ίδιο ξανά βγαίνεις από το μπάνιο, βάζεις κάτι απλό αλλά συνάμα όμορφο και ξεκινάς το δρόμο για εκείνη σε όλη τη διαδρομή δεν σκέφτεσαι, δεν κάνεις σενάρια ούτε και υποθέσεις νιώθεις μια ανεξήγητη εσωτερική γαλήνη, μια ηρεμία μες τη ψυχή, μια σιγουριά κι ας ξέρεις πως μόλις την συναντήσεις η καρδιά σου θα χτυπάει ασταμάτητα -ήδη χτυπάει ασταμάτητα με όση παιδικότητα σου έχει απομείνει, μετράς τα βήματα από το αμάξι μέχρι τα πόδια της με όσο αυθορμητισμό κατάφερες μετά βίας να διατηρήσεις σηκώνεις το βλέμμα σου και κοντοστέκεσαι μπροστά της δε σου περνάει καν από το μυαλό πως ίσως σε περάσει για αφελή το μόνο που θέλεις είναι να βρεις κουράγιο για να της μιλήσεις μέσα σου ουρλιάζει ήδη ένα καλοσχηματισμένο «σ’αγαπώ» μα θα αρκεστείς με κάτι λιγότερο επικίνδυνο - ένα «γεια σου» θα την κοιτάξεις στα μάτια σα να μην είναι η πρώτη σας φορά έχοντας πίστη πως θα νιώσει κι εκείνη το ίδιο αυτό το παράξενο συναίσθημα στην περιοχή της κοιλιάς κι αυτή την αίσθηση πως τα γόνατα έχουν ήδη υποχωρήσει θα πάρεις δυο-τρεις βαθιές αναπνοές και θα κρατήσεις τα μουδιασμένα χέρια σου σε ετοιμότητα μήπως για κάποιο λόγο στα ζητήσει για να πιαστεί, για να σε αγκαλιάσει, για να χορέψετε μαζί έναν χορό αυτόν που ήδη έχετε μοιραία ξεκινήσει πριν φτάσεις εκεί, πριν ντυθείς, πριν φας πρωινό και πριν ξυπνήσεις από εκείνη τη στιγμή που αποφάσισες πως θες να την γνωρίσεις πως θες να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου αγαπώντας την πως θες να είσαι με εκείνη ερωτευμένος ——

276

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΙΙ. η μυρωδιά σου να σε άγγιζα να φωτογράφιζα με το ανοιγοκλείσιμο των ματιών μου τη μυρωδιά σου να την κρατούσα αγκαλιά τις νύχτες που φοβάμαι να απαθανάτιζα το περίεργο αυτό συναίσθημα που μου προκαλεί η παρουσία σου σε έναν βλεφαρόσπασμο μονάχα να ηχογραφούσα τη σιγουριά της φωνής σου και τον ήχο που κάνουν τα χείλη σου κάθε που ενώνονται για να πουν «καληνύχτα» να σε άγγιζα λίγο στο παιδικό σου το δέρμα και να γινόμουν μαζί σου για λίγο παιδί να σου έδινα το στήθος μου για μαξιλάρι να ξάπλωνες στο πλάι μου ως το πρωί κι ας μη μου ξανάλεγες ποτέ καληνύχτα ας ήταν αλήθεια μια φορά πως απ’ το τίποτα όλα ξαναγεννιούνται ——

277

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΙΙΙ. κατάθλιψη να μπορούσες μονάχα να με ακούσεις ο Ιούλης γίνεται ολοένα και πιο εκκωφαντικός, η κατάθλιψη ολοένα και μεγαλύτερη με νιώθεις; οι άνθρωποι γύρω μου φαίνονται σπουδαίοι, μακάρι να το έβλεπα ποιος να είναι ο σκηνοθέτης; μοιάζει τρελό στα μάτια μου όλο αυτό οι άνθρωποι γύρω μου δε μοιάζουν τόσο μόνοι καμιά φορά νομίζω πως το να δίνω συμβουλές με κάνει χρήσιμο δε θέλω να μιλήσεις - άκου με καμιά φορά οι άνθρωποι χρειάζονται μονόλογο κι ένα ζευγάρι αυτιά υπήρξα πολύ απασχολημένος ώστε να μη σκέφτομαι μα ποσό ακόμα θα μπορώ να με αποφεύγω; καμιά φορά οι άνθρωποι χρειάζονται σιωπή και μια αγκαλιά υπήρξα πολύ φλύαρος, φοβάμαι, πάρε με αγκαλιά καμιά φορά νομίζω πως το φεγγάρι είναι συντροφιά κοίτα ψηλά μαζί μου, το άσπρο ταβάνι έχει μοτίβο μοναξιάς, βλέπεις; αλήθεια έλεγα όταν με ρώταγες γιατί κι απόψε δεν κοιμάμαι κοίτα καλύτερα, λιγάκι πιο βαθιά, το άσπρο ταβάνι έχει αρχίσει να μουχλιάζει χρόνια τώρα τη μια μέρα βρίσκομαι σε πάρτυ με γουρούνια, την άλλη μέρα είμαι ένα από αυτά καμιά φορά νομίζω πως το φεγγάρι είναι η μόνη συντροφιά τόσο ρομαντικά δυστυχισμένα συνήθισα τη ζέστη της κόλασης αυτής και μόλις μου πεις το “σ ’αγαπώ” εγώ κρυώνω τη μια μέρα βρίσκομαι εδώ την άλλη χάνομαι συνήθισα να πονάω υποφερτά κι οτιδήποτε άλλο μοιάζει ανυπόφορο να μπορούσες μονάχα να με ακούσεις, να μπορούσα μονάχα να σου πω να σου μιλήσω για όλα εκείνα που δε νιώθω, που δεν ένιωσα να είχα το θάρρος να σου πω πως δεν αντέχω - δε με αντέχω ο Ιούλης γίνεται ολοένα και πιο ζεστός, μα αυτή την κόλαση ποτέ μου δε τη διάλεξα μη με αγκαλιάζεις - καίγομαι, μη με ακουμπάς - φοβάμαι προσπάθησα πολύ να μη θυμάμαι τι κι αν προσπάθησα, αλήθεια, δε μπορώ πάρε με αγκαλιά, δε πονάω πια ή πέθανα ή συνήθισα ή όντως δε πονάω με νιώθεις; τι νιώθεις; αν με μισείς να μου το πεις, αν με λυπάσαι, όχι καμιά φορά νομίζω πως το να προσπαθώ να σου εξηγώ με κάνει άνθρωπο καμιά φορά είμαι άνθρωπος μα όχι ευτυχισμένος ——

278

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

IV. δε θυμάσαι ψάχνω τρόπους να συμφιλιώσω τη σιωπή με τον έρωτα ψάχνω τρόπους να συμβιώσω με αυτή την τόσο θορυβώδη μοναξιά αδικαιολογήτως φθίνουσα η καμπύλη των χειλιών μου κι εσύ ακόμα να επιμένεις πως θυμάσαι -δε θυμάσαι στο συρτάρι του κομοδίνου μου έχω φυλάξει μια σακούλα με πράγματα δικά σου μια κορνίζα που έχει μια φωτογραφία μας, μια οδοντόβουρτσα και μια συγγνώμη παραδίπλα έχω κρατήσει κάτι απλήρωτους λογαριασμούς ξεχασμένα πράγματα -δε θα τα θυμάσαι αγκαλιά με ένα τετράδιο κοιμάμαι κάθε νύχτα και μες στον ύπνο μου ξυπνώ σκεπτόμενος δυο λέξεις οι ποιητές, το πιο συχνά, πονούν σαν ερωτεύονται οι ποιητές, το πιο συχνά, όταν πονάνε γράφουν σου είχα γράψει σε ένα χαρτάκι κίτρινο με μπλε στυλό δυο λέξεις «σε αγαπώ» -σίγουρα δε θυμάσαι μα εγώ ακόμα σ ’αγαπώ και δε με νοιάζει διόλου τι κι αν λησμόνησες τον τρόπο που σε άκουγα και δυσκολεύομαι πλέον να θυμηθώ αν όταν με άκουγες εσύ, εγώ όντως σου μίλαγα δυσκολεύομαι να θυμηθώ αν ήταν όνειρο, ψέματα ή Οκτώβρης ——-

279

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

V. ας ερχόσουν για λίγο ας ερχόσουν για λίγο ο κόσμος είναι άγριος εδώ κι αυτή την άνοιξη κανένα απ’ τα λουλούδια δε μυρίζει πονάνε οι νύχτες θυμάσαι; πονάνε οι δείκτες κι έχω γεμίσει το δωμάτιο με ρολόγια και υποσχέσεις που δε κράτησες ή μήπως δε θυμάσαι; έχω ριζώσει σε ένα κρεβάτι και προσπαθώ, διάολε, προσπαθώ να συμφιλιωθώ με μια ιδέα που είναι λάθος είναι λάθος; έχω αφήσει παντού ένα ενδεχόμενο φυγής μια μικρή χαραμάδα στον τοίχο μήπως μια μέρα γυρίσεις και φέρεις μαζί σου το φως να περάσει από εκεί να περάσεις από εκεί που περάσαμε μαζί να με πάρεις και για πάντα να φύγουμε ας ερχόσουν για λίγο η απώλεια έγινε πλέον αβάστακτη πάει καιρός που λείπεις από τη ζωή μου κι άμα το στήθος μου δε σου είναι πλέον γνώριμο το μαξιλάρι σου εδώ σε περιμένει

280

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

281

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αντώνιος Κίτσιος Γηρασμένες παραδοχές Κατοπτρική συνήθεια να με παραβάλλεις με την ώρα που κυρτώνει Σκέψου πως όμοια αναιρείσαι πριν καλά καλά με δεις Ω, ας επέστρεφες τώρα που σαν τη μονιμότητα γκρεμίζομαι των όσων επιμένουν Έτσι που από ερείπιο κάπως να συμβάλεις Σε μια νέα παραδοχή ίσως κανείς μας δεν έφυγε τελικά ή αν θες κανείς μας δεν αμφέβαλε ακόμη Μα σαν από παράπονο ανέκδοτων εραστών που εκδώσαν τα βλέμματα τους χωρίς προσπάθεια ας ελαττωθούμε ενθυμούμενοι πως κάποιος να μας είχε σιωπηλά διαβάσει Αν μείνει να κοιτά ίσως δεν ονομάσουμε ποτέ το τέλος

282

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ομοιάζουσες ετερότητες Πληθύναμε σε μια ανάλωση του εαυτού μας Χωρίς ποτέ κανείς να το παραδεχτεί Έτσι περατώσαμε ο καθένας τα κενά του Εσύ τα χέρια σου που είχαν ανάγκη την αγκαλιά μου Εμένα το στόμα μου που ξεδίψασε απ’το δικό σου Κάθε που τα σώματα μιλούσαν Οι μάρτυρες σιωπούσαν από ενοχή Λίγο λίγο ξεμάκραινε ο πόθος Ώσπου πια σε προσκαλώ να ρθεις Να ανταλλάξουμε πυρά Mήπως έτσι περισσώσουμε τις διαφορές μας

283

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σαρκικές Ιστορίες Τα βλέμματα μόνο αυτά επιβιώνουν θρέφονται με το κοίταγμα της πρωινής της ώρας πεθαίνουν στο κλείσιμο μίας νουάρ ταινίας αρχίζουν με την έκφραση τελειώνουν με το σώμα το γδύνουν ανελέητα ανέγγιχτα το γδέρνουν και όταν από ηδονή, πια, χορτάσουν το περιφέρουν στην πλατεία Πόσα θύματα έριξε ένα βλέμμα; Κανείς δεν στάθηκε για να το πει

284

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Όψη περαστική Μάζεψα τους καρπούς σου στα κρυφά εκείνο το βράδυ Όταν άνοιξες τα χέρια μου δεν βρήκες τίποτα Κι όμως προδόθηκα φιλώντας σε μα άργησες να το πιστέψεις Ύστερα νιώθοντας ένοχος έκανες πως δεν κατάλαβες στα ξαφνικά Καθώς κοιτούσαν οι άλλοι πάσχιζες να μ’αφαιρέσεις Και γω σαν καρκίνος σε διάβρωνα αναιρώντας κάθε υποψία Τι να υποθέσω βλέποντας σε να ανθίζεις

285

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η καταφορά μιας ερμηνείας Έκλεισες μέσα σου μιαν ιστορία Τη σφράγισες από φόβο να ακουστεί Την κατέστειλες καθώς βημάτιζε ατάραχα Υποπτευόμενος τη μετάσταση Κάθε προσπάθεια συμφιλίωσης επέτεινε το μέσα σου Ακόμα και η άνοιξη είναι μια άφατη φθορά Και να που η ιστορία λιγοστεύει Επιζώσα μιας αμελητέας προσέγγισης Αποδεκατισμένη από τις τόσες παραφράσεις Παραδίνεται σε ερμηνείες ξενικές Κι όλοι το μαθαν δίχως να ξέρεις Πως μέσα σου μ 'έκρυβες από καιρό Εσύ που με διάβασες Με πληγώνεις περισσότερο Ήρθα είδα έχασα και συ δεν το ’μαθες ποτέ

286

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

287

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μαρία Αλμπανίδου ΕΜΕΙΣ Μια μονότονη βροχή κυλάει από παλιά κι εσύ κολυμπάς μέσα στα χέρια μου. Φοβηθήκαμε να χωρέσουμε σε παρέες μήπως και χαθούμε ανάμεσα σε αγνώστους. Νιώσαμε το αίμα να κυλάει στις φλέβες μας. Δεν καταφέραμε, όμως, να αναρωτηθούμε σε ποιών ανθρώπων τις φλέβες. Μιλούσες ακατάπαυστα. Εγώ προσπαθούσα να κλείσω τις λέξεις μέσα σ΄ένα τετράγωνο κι έπειτα σ΄ένα κύκλο και στο τέλος σ΄ένα ορθογώνιο τρίγωνο με την υποτείνουσα να μου χαμογελά. Πλήθη, πολλά πλήθη με περιτριγύριζαν μα εγώ ξέκοβα λίγο κι ερχόμουν κοντά σου να χαρώ λίγο απ΄τα μάτια σου. Δεν μου έμενε και κάτι άλλο. Συναντηθήκαμε στο χωρισμό. Ανταλλάξαμε μεταξύ μας τόσα γράμματα αβροφροσύνης. Ξεχείλισε ο σάκος του ταχυδρόμου. Μονιάσαμε και ξανασμίξαμε μετά από πολλά αναγκαία κακά. Τίποτα δεν έμεινε πια στη θέση του. Υποδεχτήκαμε το ΄Αγιο Φως μα μείναμε να κυνηγιόμαστε στα ξέφωτα. «Δεν υπάρχει ελπίδα» είπες. «Δεν υπάρχει κενό, για να κρυφτούμε» σου είπα. Προχωρήσαμε. Αντιμετωπίσαμε το θάνατο. Ξεμακρύναμε. Αντιμετωπίσαμε τους εαυτούς μας. Βγήκαμε μπροστά. Αισιόδοξοι. Γεμάτοι πληγές. Ατενίζοντας το άπειρο σαν μικρά παιδιά. Βόλος 5-4-2017 7:20 π.μ.

288

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΧΕΙΜΩΝΑΣ Ποιον Αύγουστο καρτεράς μες τις θύμησες; Ποιον Μάη; Ποιον Μάρτη; Γιόμισε η ΄Ανοιξη όνειρα. Μπήκαμε ήδη στο καλοκαίρι. Θυμάμαι τα μάτια σου. Τρεμοπαίζαν στην αντηλιά. Προσπαθείς να με κοιτάξεις. Ανοιγόκλεινες εκείνα τα μεγάλα βλέφαρα. ΄Ολο φως. Μην φοβάσαι. Δεν σκιάζομαι. Ζωντανεύω λίγο από τις στάχτες σου. Τις κάνω πύργους στην άμμο. Ξέρω η θάλασσα θα τις χαλάσει. Εγώ θα συνεχίσω μέχρι να τελειώσει το καλοκαίρι. Θα γεμίσω πύργους κι όνειρα το χειμώνα. Ποιος θα φοβηθεί το χειμώνα με τόσους πύργους; Βόλος 29-6-2016 1:42 π.μ.

289

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΝΑ ΡΙΖΩΝΩ Μονάχα να ριζώνω σε λίγα παρτέρια την ΄Ανοιξη.

290

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ο πρόσφυγας ΄Αραγε ποια Ιθάκη αναζητάς κι εσύ μες τ΄αποκαϊδια; Ποιον δρόμο βγήκες να πάρεις μες τους μεγάλους πνιγμούς; ΄Αραγε πόσους ακόμα θα χάσεις; Μάνα και παιδί Πατέρας και γυιος περπατούν για ένα χτες που δεν το άντεξαν σ΄ένα μέλλον που δεν τους χωράει πια. ΄Αραγε πόσους ακόμα θ΄αναζητήσουν εκεί χαμένους και ξεχασμένους και ποια όνειρα θα κολυμπήσουν μαζί τους στις θάλασσες της ελπίδας τους; Πόσα κουφάρια θα μείνουν άθαφτα και πόσα θα θαφτούν; ΄Ενα μεγάλο νεκροταφείο η ζωή τους όπου όσοι σώζονται δεν ξέρουν αν αύριο θα συνεχίσουν ζωντανοί ή νεκροί. ΄Ενα μεγάλο νεκροταφείο η ζωή τους όπου αύριο θα ξεχάσουν πώς είναι η ίδια η ζωή. Βόλος 27-2-2016 22:02

291

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΣΙΩΠΕΣ Οι μεγάλοι πόλεμοι τελειώσαν. Σιωπές. Αβάσταχτες Σιωπές. Οι μεγάλες ανάγκες θεριέψαν. Σιωπές. Δύσκολες Σιωπές. Οι μεγάλοι ΄Ερωτες ομορφύναν. Δύναμη. Μεγάλες Δυνάμεις. Δεν φοβάμαι τίποτα. Σιωπαίνω. Φοβάμαι μόνο μην εκραγώ. Βόλος 5-2-2018 11:02 μ.μ.

292

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

293

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Νίκη Μητσάκου Κερί Με κοίταξες τα μάτια σου λιωμένο κερί έσταξαν και γέμισαν τις τρύπες της ψυχής μου.

294

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Θέλω Θέλω να απολαύσω Θέλω να γευτώ Θέλω να αισθανθώ Θέλω να κοιτάξω Θέλω να ακούσω Με αφήνετε; Θέλω να αισθανθώ και να με αισθανθείτε Θέλω να κοιτάξω και να με κοιτάξετε Θέλω να ακούσω και να με ακούσετε Μπορείτε; Έχετε το χρόνο;

295

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Δεν θέλω Δεν θέλω άλλο να πρέπει. Θέλω να θέλω. Δεν θέλω άλλο να πηγαίνω γρήγορα. Θέλω να πηγαίνω αργά. Δεν θέλω άλλο να με νοιάζουν αυτοί. Θέλω να με νοιάζω εγώ. Δεν θέλω άλλο να βλέπω έξω από μένα. Θέλω να βλέπω μέσα σε μένα. Δεν θέλω άλλο τα πολλά. Θέλω τα λίγα. Δεν θέλω άλλο λόγια. Θέλω πράξεις. Δεν θέλω άλλο να βλέπω το ψεύτικο. Θέλω να βλέπω το αληθινό. Δεν θέλω άλλο να φαίνομαι. Θέλω να είμαι. Δεν θέλω άλλο να κάνω. Θέλω να υπάρχω. Δεν θέλω άλλο να σκέφτομαι. Θέλω να αισθάνομαι.

296

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ξημέρωμα Ξημερώνει Τα περιστέρια νότες πενταγράμμου καθισμένα στα καλώδια της Δ.Ε.Η ξεχύνονται στο ουρανό Η μουσική ξεκινάει. Η μέρα αρχίζει.

297

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αλήθεια Αλήθεια Η αλήθεια είναι σαν τα αστέρια Πρέπει να σβήσουν τα φώτα για να φανεί Η αλήθεια είναι σαν την σιωπή Πρέπει να πάψουν τα λόγια για να την ακούσεις Η αλήθεια είναι σαν την ομορφιά Πρέπει να λείψουν τα φτιασιδώματα για να την δεις.

298

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

299

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χαράλαμπος Κυροδήμος Αγκίστρια γυμνός και τεντωμένος στέκω στο κενό κρεμάμενος από αγκίστρια κι αν λίγο τιναχτώ τραβούν αυτά ξεσκίζοντας λωρίδες μου το δέρμα μα είναι η κίνηση εντολή επιτακτική ένα καθήκον που προστάζει τη θυσία μία κραυγή απ’ τη σπηλιά τού ανθρωπίνου λαχτάρα γι’ αύριο και ζωή σημερινή θυσία σ’ αδιάλεχτους ανάξιους λειψούς θεούς το νάμα της ψυχής μ’ αγκίστρια με σκάρωσαν μικρό θά βρω λυτρωμό νιο δέρμ’ αν ξαναφτιάξω

300

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

301

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΓΕΩΡΓΙΑ ΓΚΟΒΑ (Σήμερα έβαλα και τον τίτλο του. ) Ανοίγω τα μάτια μου μα είναι κλειστά Νιώθω πως κάτι συμβαίνει εδώ γύρω, Φοβάμαι να φύγω να πάω μακριά Λέω να μείνω εδώ κάτω για λίγο. Φτιάχνω καφε αγναντευω ως πέρα Κοιτάω τη θάλασσα σα να μιλά Η μάνα από δίπλα να λέει με τρόμο Ένα όνειρο που είδε το βράδυ αργά. Γυρίζω το βλέμμα τη βλέπω χαμένη Μέσα στα λόγια εικόνες κακές Μου λέει παιδί μου να φύγουμε τώρα Το ξέρω και εσύ το ίδιο θα θες. Χωρίς να σκεφτώ της πιάνω το χέρι Πάμε βρε μανα για μια βουτιά Ότι και να ρθει ας είμαστε οι δύο μας Στου Ποσειδώνα την αγκαλιά. Μια μυρωδιά σε λίγο με φτάνει Μία ανατριχιλα με διαπερνά Ανοίγω το βήμα κοιτάω τριγύρω Κόσμος να τρέχει μες στα στενά Αμάξια άνθρωποι σκύλοι πουλακια Όλοι φωνάζουν και κλαιν βοερα Σε λίγο δε βλέπω ακούω ακόμα Το τέλος που ήρθε από πίσω κρυφά. Ο κόσμος πληθαίνει τώρα τρέχουμε όλοι Φωνάζοντας πάμε στο κύμα κοντά Κάποιους τους χάνω σωπαινουν για λίγο Τρέχω πιο κάτω ακούω ξανά Σε λίγο η ζέστη μου λέει κοιμησου Ηρέμησε λίγο μιλώντας γλυκά Νυσταζω το νιώθω ποναω διψαω Μα θέλω να πάω στο κύμα κοντά. Ξαφνου τα πάντα πρασινισαν γύρω Γελια ακούω φωνές παιδικές Κοίτα μανούλα ενωθηκαμε πάλι Χέρι με χέρι στις ακρογιαλιες 302

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Όλα ηρεμησαν η θάλασσα λάδι Πράσινα δέντρα πουλακια πετούν Εγώ κοιτάζω ακόμα τον ήλιο Τα κλάματα όλα τώρα σιωπουν Μα αυτή η μυρωδιά ακόμα με καίει Γιατί μυριζω καμένο δεντρι? Τι έγινε τότε που πρέπει να ξέρω Μήπως θα μείνω για πάντα παιδί. ;

303

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Θανάσης Λιούνης Έρωτας Μόνος Πάντα μου το σκεφτόμουνα πως όταν μεγαλώσω, τη μια καρδιά που μού `τυχε σ`άλλη καρδιά θα δώσω. Σ'αυτήν που όταν θα τη δω και θα την ανταμώσω, εκεί θ'αρχίσω τη ζωή, εκεί θα την τελειώσω. Και η ανέμη κύλησε κι αισθάνθηκα να νιώσω, πως τρέμουνε τα χείλη σου στου έρωτα τη νόσο. Είναι γλυκό το τίμημα και δε θα μετανιώσω, για ένα χάρτινο φιλί, χρυσάφι να πληρώσω. Το βάρος που σ'ακολουθεί μαζί σου να σηκώσω, το δράκο του παραμυθιού για σένα να σκοτώσω. Τα λάθη που αγκάλιασες να σου τα διορθώσω, για να σε βλέπω να γελάς. Θέλω, να'ξερες πόσο... Όμως εσύ δε με ζητάς και πρέπει να μπαλώσω τα τραύματα και τη φωτιά στο στήθος να παγώσω. Της λύτρωσής μου τα φτερά στη γη να τα καρφώσω και τ'όνειρο που λάτρεψα μονάχος να τελειώσω. Ψυχή και σώμα στο κενό πρέπει να παραδώσω, αφού το θες τον έρωτα που έχω να προδώσω. Σε ποιά φωνή, σε ποιάν ηχώ το χέρι να απλώσω, σε αγαπάω σαν παιδί και πως να σου θυμώσω. Μα δε μπορώ να μην κοιτώ τα μάτια σου που όσο κι αν με πονούν και με ξεχνούν και με πικραίνουν τόσο, στα δίχτυα με παγίδεψαν και πως να τους γλιτώσω, που για ένα μόνο δάκρυ τους αντέχω να ματώσω...

304

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΘΟΛΟΥΡΑ ΣΚΟΤΕΙΝΗ Είναι πληγή και στεναγμός του έρωτα η άκρη, γίνεται μαύρο σύννεφο που βρέχει μόνο δάκρυ. Βαρύ φορτίο το φιλί, φωτιά να σε προδόσει, μα η καρδιά σου είναι παιδί και πως να μετανιώσει. Βρες το σταφύλι τ'άγιο που ο ήλιος δεν κοιτάζει, κοιμάται χρόνια στο βυθό κι ανθίζει κι ευωδιάζει. Γίνε σιωπή στη μοναξιά και μη χαλάς χατίρι, ως που να σβήσει ο ουρανός γέμιζε το ποτήρι. Ρίξε κρασί στον πόνο μου και μην το τσιγκουνεύεις κι εσύ θολούρα σκοτεινή που το μυαλό μου κλέβεις, πάρ'τα μου όλα κι άσε μου μονάχο μου σκοπό, ν'αναζητώ στο όνειρο εκείνη π'αγαπώ. Γλυκαίνει μες στα χείλη μου ο πόνος που με καίει, να γαληνέψει η ψυχή που αιώνια θα κλαίει, για δύο μάτια καστανά που ο χρόνος δεν τα ξέρει, ειν'η απόσταση γυαλί κι η άνοιξη μαχαίρι. Τι κι αν η φλέβα μου χτυπά κι αναπνοή η ζωή μου, μια ηλιαχτίδα μοναχά δεν μπαίνει στο κελί μου. Τα λάθη που αρχίζουνε ποτέ τους δεν τελειώνουν, γίνονται κρύο παρελθόν και όλο μεγαλώνουν.

305

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σύμφωνο συμβίωσης Κινούμενος, αρνούμενος και δαχτυλοδειχτούμενος, σε δίκη που δεν έφταιξα, εγώ κατηγορούμενος. Αντίλογος, διάλογος, πολιτισμός παράλογος, μα όμως μέσα στις σκιές μεγάλος ο κατάλογος. Κάλυψη, αποκάλυψη, σπουδαία ανακάλυψη κι όσο και να το προσπαθείς μοιραία η κατάληξη. Γεύομαι, παρασέρνομαι και θέλω να ονειρεύομαι, στη φλόγα που επέλεξα αφήστε με να καίγομαι. Έχω μια διάθεση να κάνω μια κατάθεση και σε αντιπαράθεση μαζί σου να μιλήσω, Αφού εσύ το χαίρεσαι και άγεσαι και φέρεσαι, γιατί να μην μπορώ κι εγώ σαν άνθρωπος να ζήσω. Περνώ τις λεωφόρους σου, πληρώνω και τους φόρους σου και παίζω με τους όρους σου και όμως κατά βάθος, δεν έχει ομοιότητα η καθημερινότητα, για μένα στην ταυτότητα υπάρχει κάποιο λάθος. Είναι κάθε σου πρόφαση η ίδια πάντα πρόταση, πως τη σωστή απόφαση τώρα πρέπει να πάρω. Ν’αλλάξω, να συμμορφωθώ, να βρω, να νοικοκυρευτώ, ωχ, άσε με ρε φίλε μου να κάνω ότι γουστάρω! Μπείτε μέσα στο σπίτι μου, πιάστε με απ’τη μύτη μου, ταΐστε τον Τουΐτι μου, σας βγάζω το καπέλο. Μα αφήστε τα βελάσματα, ανθρώπινα φαντάσματα, κάτω απ’τα σκεπάσματα θα κάνω ότι θέλω. Μία ζωή να κρύβομαι που δίνω και που δίνομαι κι όλο να κατακρίνομαι σα να’μαι στο μεσαίωνα. Αναίτια να βρίζετε και να με βομβαρδίζετε και όλο να τσακίζετε όσα εγώ στερέωνα. Πουριτανοί με ηθική, με μία γλώσσα πλαστική, στου πόθου μου τη μουσική θέλουν ν’ασκήσουν βέτο. Μα έχω το βλέμμα καθαρό , μπροστά σε κάθε τιμωρό και ένα μόνο έχω να πω... ...Ο αναμάρτητος, πρώτος τον λίθον βαλέτω!

306

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μπαλάντα από μίσος Μου λένε ν `αγαπάω, να δείχνω καλοσύνη, τα λάθη να τα συγχωρώ και να `χω εμπιστοσύνη. Να μη φοβάμαι να γελώ, να θέλω, να μιλήσω κι ότι με πίκρανε πολύ σε μια στιγμή να σβήσω. Μα εκείνοι που με σκέφτονται και που με συμβουλεύουν, είναι αυτοί που μ `απειλούν και τη ζωή μου κλέβουν. Κρύβουνε στο χαμόγελο τη μάσκα της απάτης και πίνουνε γλυκό κρασί στ `όνομα της αγάπης. Αγάπες μου αιώνιες στον άνεμο σκορπίσανε, όνειρα που τελειώσανε, μα όμως δεν αρχίσανε. Όρκοι και λόγια στο κενό, φιλιά καυτά και κρύα κι άντε ξανά απ `την αρχή η ίδια ιστορία. Θάλασσες και ακρογιαλιές με ήλιο και φεγγάρι, όσο κι αν ψάξω δε θα βρω το μαγικό λυχνάρι. Θα παίξω το παιχνίδι σου ζωή και όπου πάω, στίχους θα γράφω στο χαρτί για να σε τραγουδάω. Κοινότυπη κατάντησε η αγάπη, γι `αυτό ίσως, θα γράψω μια καινούρια μπαλάντα από μίσος.

307

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Καραβασίλη Μαρία Το ‘22 Δώσε μία μάχη μες του κόσμου την πνοή Κάνε μια αγάπη δίχως σκέψη να αφεθεί Μπες μέσα και όρμα, πάλεψε γι’ αυτή Πάρε την πατρίδα στα χέρια πριν χαθεί Αγάπη για το αύριο υπάρχει εδώ κι εκεί Το αίμα, δες, κυλάει στου τόπου την βουή μάθε να ορίζεις τον θάνατο σου αργά και τον Θεό να έχεις πάντα συντροφιά Στην αγκαλιά του τόπου άλλο δεν χωρά, οργή, μίσος και έχθρα, μα ίσως είναι αργά Σήκωσε τα χέρια σου στον ουρανό ψηλά και διώξε τα κομμάτια σου που ήταν τότε αδρά Γύρεψε σαν όνειρο, δική μου συμβουλή, μια χώρα που με αγάπη θα σε υποδεχτεί Έχε τις ελπίδες σου, στραμμένες στη ζωή τον θάνατο μη βλέπεις σε ότι κι αν συμβεί Ίσως η επιβίωση να χαίρει την αυγή μόνο του τη νύχτα πονάει το πουλί θέλει να πετάξει πίσω στα παλιά μα κάποιος να του πει πως είναι πια αργά Η αρρώστια είναι μεγάλη που σημάδεψε και πάλι δίπλα στο κοράλλι με θλίψη και με ζάλη κανείς απ’ τους κυρίαρχους δεν θέλει τούτο να ηχεί άραγε να έχουν μια καρδιά από γυαλί; Κανένας δεν λογιάζει, το βρέφος που σπαράζει έχουν όλοι νυμφευτεί με του μίσους τη σιωπή Τρέχουν να ενισχύσουν το ποσό της χλαλοής που έφερε το πλήθος της αθρόας εισροής Έχοντας νουνέχεια της πράξης τους αυτής δέχονται τον δόλο των ανθρώπων ουρανής κάποιοι, τους δικάζουν μέσω της ψυχής και κάποιοι απλά φωνάζουν ΄΄μείνε να σωθείς΄΄. Στον μόχθο που βαδίζουν οι άνθρωποι αυτοί ο θάνατος νομίζουν πως έχει πια χαθεί η ελπίδα τους τελειώνει κάπου εκεί θαρρώ χρήζοντας να φύγουν μετά από καιρό 308

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ζήσε και ταξίδεψε δίχως δισταγμούς σαν άνθρωπος κατέκτησε πολλούς απ’ τούς φραγμούς Η ήττα είν' ο θάνατος και η νίκη ειν΄ η ζωή, ο θρίαμβος κι η δόξα που δεν είδαν οι νεκροί.

309

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μαρία-Φούλη (Μαριαφούλη) Αναγένεσις Σε ένα βράδυ άκουσες τον ήχο της καρδιάς σου να ραγίζει και της ψυχής σου να κλονίζεται. Γεννήθηκες κ πέθανες. Άνθισες και ξεριζώθηκες. Πήρες δυο βαθιές ανάσες κ αποφάσισες ότι το επόμενο επίπεδο σε περιμένει. Το τέλος ήρθε με τον πόνο της νοσταλγίας. Η αρχή με την υπόσχεση της δημιουργίας.

310

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η θύμηση Φύσηξε ένα αεράκι και κρύωσα. Σε σκέφτηκα και ίδρωσα. Αναπόλησα το πρώτο μας βράδυ, βουβές οι ανάσες μας μπροστά σε ένα απόηχο θέαμα. Απολαμβάναμε το δύο που έγινε ένα. Σε έναν δικό μας χρόνο. Σε έναν δικό μας τόπο. Έτοιμοι να ζήσουμε. Ελεύθεροι να νοιώσουμε. Χάδια συρμάτινα ανέστησαν αισθήσεις ληθαργιασμένες. Φιλιά σαν πρώτα τσιγάρα έκαιγαν τα πνευμόνια μας. Ύστερα χαλασμός εντός μας. Βίαιη απόσπαση κολλημένων σημείων. Τώρα η γεύση σου στάχτη σε τασάκι. Η θύμηση σου ξέθωρη σαν από άλλη ζωή.

311

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Δύο κόσμοι Μετέωρη στο κενό υπήρξα για αιώνες, μέχρι που γενιές γυναικών με έφεραν στο φως. Μεγάλωσα και μίκρυνα ξανά και ξανά, αναζητώντας της ζωής το μυστικό. Πυξίδα μου ο πόθος, η γνώση θησαυρός και ο χρόνος μου εχθρός. Και τώρα πάλι φτάνω να αιωρούμαι ανάμεσα σε δυο κόσμους, στον ένα που ζω και σε έναν άλλον, των γενεών που κουβαλώ.

312

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Στο Φ Σε εκείνο το μπαρ, άνθρωποι συζητάνε, βουβά και φωναχτά, βαπτίζουν αμαρτίες σε ατελείωτα ποτά. Τα λάθη ξεθυμάνουν μαζί με τον καπνό. Το μυστήριο της κάθαρσης εν εξελίξει. Το αύριο στέκει πλησίον αλλά και μακριά. Προσδοκίες μικρές, όνειρά μεγάλα, Κλεισμένα περιτέχνως σε γυάλινα κουτιά. Ελευθερώνονται σε μια σχισμή του κόσμου. Όπως απόψε σε εκείνο το μπαρ.

313

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Umma Τού είχε από μήνες προσφέρει την καρδιά της. Τού είχε δωρίσει απλόχερα τη ζωή της. Τού είχε απλώσει τα χέρια της για ότι χρειαζόταν. Τού είχε δανείσει τη φωνή της για να ακουστεί. Και τώρα μπροστά της κείτεται νεκρό. Η καρδιά της έσπασε. Η ζωή της ναυάγησε. Τα χέρια της πάγωσαν. Η φωνή της φυγαδεύτηκε μέσα σε θρήνους. Ό,τι απέμεινε από εκείνη ξεπουλήθηκε σε τραπέζι πολιτικών. Τα πόδια της τούς τάισαν. Χάρισαν την πλάτη της στα κανάλια , υπήρξε θέμα για αρκετό καιρό. Τα μάτια της δεν τα ήθελε κανείς. Τόσο κόκκινα μάτια τί να τα κάνεις; Αυτό που παρέμεινε ελεύθερο ήταν η ψυχή της. Μόνο οι ποιητές μπόρεσαν να την αγγίξουν.

314

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

315

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γιώργος Τριανταφύλλου 1) no estamos solos οι δυνάστες αξιώνουν καμία ανοχή για το δημιουργό ούτε επιείκεια εμείς εδώ ηγούμαστε υπακούοντες στην άψα του χρόνου - εδώ ’ναι ο τόπος κι η δίνη μιας άγριας άψης σαρώνει τις άψυχες ιαχές των δελτίων στο ναυάγιο που επιζείς κι ολοκληρώνεσαι ανάμεσα σε posters που σε χωνεύουν άστεγος τόπος και κοινός στην κολασμένη χαρά της φυγής ποιος υποπτεύεται την αδυναμία της δύναμης no estamos solos

316

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2) τ’ όπλο ψάχνω τις λέξεις μου δε θέλω όπλο πιο άγρια από φονικό η ψυχή πιο παλιά απ’ το σκοτάδι τα πόδια μακρύτερα απ’ τη ρίζα τραβούν δε θέλω όπλο ούτε φοβάμαι το κακό που έρχεται η δύναμη που με μεθά στην ειρήνη στρέφει τα όπλα επάνω μου και ήττα και προσβολή αντέχω γιατί έρχομαι πριν απ’ το χρόνο στις λέξεις μου τώρα πάω

317

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3) τραγούδι απείθαρχο κάτω απ’ τη σκάλα νέα σελήνη ψάρια τυφλά στη γυάλα των αισθήσεων λάθος σημείο κοιτούν η νύχτα προχωρά αδιάθετη σε στοιχειωμένο αλύχτισμα μετέωρη φύση απέραντη σε κάθε κατεύθυνση πλευρίζω στη μάχη της ανάγκης και μόνο την άγνοια γνωρίζω

318

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4) ακροβάτης μετέωρος απ’ το σκοινί του ήλιου πιο μπερδεμένος όσο πιο άσχημα τα γράμματα με δάμασαν θλίψη τ’ αλλοπρόσωπο του έρωτα ποιος ριμάρει τα τραγούδια του στους βάλτους της ψυχής κρατά η φωνή του πέλαγο και σ’ άλλο παιχνίδι αρχίζει πάλι από ’να σκίρτημα πιασμένος σε άλλη κίνηση γρικά φτερό θανάτου ρίχτα λοιπόν και στο κρασί και στ’ όνειρο μόνο το ρίγος σε σώνει

319

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5) επικήρυξη επικηρύχτηκα επιτέλους βγάζω το ψωμί μου πουλώντας ένα-ένα τα κύτταρά μου όσο κι αν πονά η αποδοτική αποσύνθεση αφού δε γνώρισα ακέραιο τον εαυτό μαθαίνω αποδομώντας

320

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

321

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Σταυρούλα Καρτσακλή Ρύποι Εφήμερα τα όνειρα νερά κιτρινισμένα τα καραβάκια χάρτινα πλέουνε ξαπλωμένα. Αχ! Τα παιδάκια χαιρετούν γονατιστά στις όχθες τα καραβάκια που κυλούν ανάσκελα ψυχορραγούν. Σαν διασπάται το χαρτί η αντίληψη μουδιάζει παιδάκια κλαίνε άπειρα ο χρόνος τα κοιτάζει μένοντας με τη θύμηση η καθήλωση χαράζει. Γύρω πετούν οι αετοί ψάχνουν να δροσιστούν κομματιασμένα χάρτινα όνειρα δεν θα πιούν.

322

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Το δοχείο Χλωμά γίναν τα πρόσωπα το γκρίζο επιμένει τρομάζει ο χαμαιλέοντας που ακόμα ανασαίνει. Κρυμμένος σε ένα πήλινο δοχείο που απομένει το μόνο καταφύγιο τα χρώματα του έντονα με πάθος προστατεύει το γκρίζο ελλοχεύει. Χλωμά γίναν τα πρόσωπα ο αέρας λιγοστεύει σε αυτή τη Γη η ανάσα μας κάθε λεπτό παλεύει. Κι αυτός γαλαζοπράσινος μες στο δοχείο φέγγει μέχρι να βρει διέξοδο από το γκρίζο κρύβεται σκιαγραφεί διαδρομές και χρώματα διαλέγει.

323

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ιστοί Με συγχωρείτε, είμαι απασχολημένη βλέπω ιστούς να περικυκλώνουν το σπίτι μας σε όλες τις γωνίες Ανατολή, Δύση, Βορράς και Νότος γεμάτοι ιστούς. Είναι όμορφο το σπίτι μας γεμάτο δέντρα, λίμνες, βουνά ζώα, ψάρια, πουλιά και φυτά κάθε είδους. Σας λέω, είμαι απασχολημένη βλέπω το σπίτι μας να στοιχειώνει απλώθηκαν οι ιστοί παντού κανείς δεν αναλαμβάνει να καθαρίσει. Κανείς δεν σκαρφαλώνει στα βουνά, κανείς δεν φτάνει στα κλαδιά κάποιος να αναλάβει τις λίμνες να βουτήξει στις θάλασσες να απεγκλωβίσει τα ζώα, τα ψάρια, τα πουλιά τα φυτά, τους συνανθρώπους του από τους ιστούς. Μα δεν ακούτε; Είμαι απασχολημένη στο σπίτι επικρατεί κλίμα μισαλλοδοξίας κάθονται όλοι σιωπηλοί βλέποντας το σπίτι μας να γεμίζει ιστούς. Μα πιο πολύ είμαι απασχολημένη γιατί δεν βλέπω τις αράχνες. Εσάς δεν σας απασχολεί αυτό;

324

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Για μια στιγμή Να ζήσουμε έλα μια στιγμή ανέμελοι στη Γη δίχως τη βαρβαρότητα για λίγο να σκεφτούμε σαν πνεύματα αιθέρια αγνά να ενωθούμε ξεχνώντας λίγο τη σκληρή επίγεια φυλακή. Για μια στιγμή να ζήσουμε σα λάβες πυρωμένες αφήνοντας ξοπίσω μας την τόση συμφορά. πόσα ματάκια κλείσανε από σφαίρες μανιασμένες πρωτού προλάβουν να γευτούν της νιότης τη χαρά. Στη χλόη να κυλιόμαστε σα λεύτερα αγρίμια δίχως το αύριο να απειλεί την ύστατη στιγμή. Μακριά από της θνητότητας τα βίαια συντρίμμια να ζήσουμε το όνειρο πριν έρθει η αυγή.

325

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ανθή Τσεκρέκου 1 ο ποίημα Χαλίκια Σου γράφω με χαλίκια μες στο στόμα για τα παλιά μου όνειρα σε κτίρια σκονισμένα άγνωστα μέρη και χαλάσματα. Παλιά ήταν γρήγορα τα πόδια μου μπορούσα κιόλας να πετάξω όπως τότε που ένα μικρούλι ξωτικό μου άρπαξε το χέρι και ταξιδέψαμε πάνω από ηλιόλουστα πολύχρωμα λιβάδια. Πρόσφατα μεταμορφώθηκα λευκό γιγάντιο πουλί Που ‘μαθε το μωρό του να πετάει και έφυγαν αγκαλιασμένα απ’ τις φτερούγες μπρος στα μάτια μου. Άλλοτε έτρεχα με δρασκελιές για να αποτρέψω ένα κακό κι όμως βήμα δεν έκαναν τα πόδια μου μη γίνω μάρτυρας της συμφοράς. Έρχονταν φίλοι μου φανταστικοί σαν άγγελοι απ’ το πουθενά με μια τεράστια ζεστή αγκαλιά. Και τα όνειρα των φίλων μου για μένα φυγή ή δρόμος ήτανε, δεν είχε τέρμα δε μάθαμε ποτέ προορισμό. Χαλίκια έχω για ενθύμιά μου.

326

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2 ο ποίημα Περήφανοι φίλοι Αγαπώ τα φυλλοβόλα δέντρα έτσι που τα εγκαταλείπουν τα ελαφριά τους φύλλα το φθινόπωρο. Μένουν γυμνά και εκτεθειμένα με μια μοναδική αξιοπρέπεια ενώ τα φύλλα τους στρώνουν πολύχρωμα καλύμματα στους δρόμους. Τα παρακολουθείς ν’ αλλάζουν χρώμα όλο τον καιρό την άνοιξη στολίζονται ξανά με νέα φύλλα. Αν κάτι νοσταλγώ βαθιά αυτά τα δέντρα με την ψηλή τους περηφάνια. Δεν μπόρεσα να κάνω άλλους φίλους.

327

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ιάσων Άλυ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΡΑΦΤΕΙ «Δύσκολα χρόνια για ποίηση» Δύσκολα χρόνια για τα πάντα! Ανάθεμα! Αποσυντονίστηκα από τα καπούλια της δεσποινίδος που περιμένει το φανάρι για να περάσει έναν ερημωμένο δρόμο. Σιχάθηκα ν’ ακούω για γνωστούς γνωστών που γράφουν. Όλα έχουν γραφτεί. Τόσους αιώνες όλοι κι από κάτι έγραψαν, και μάλιστα καλύτερα από εσένα. Γέμισαν οι βιβλιοθήκες, και οι βιβλιοπώληδες καμπουριάζουν πλέον πιο εύκολα. Θα πιω ένα μπουκάλι espresso, θα πάρω ένα τετράδιο, και θα φτύσω τις σελίδες του μια προς μια! Θα πάω στον πρώτο εκδοτικό οίκο που θα βρω, και θα πω αλληθωρίζοντας απ’ την καφεΐνη... «Ορίστε! Εκδώστε με. Αυτό δεν έχει ξαναγραφτεί... αυτό δεν έχει καν γραφτεί!

328

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η ΘΥΜΗΣΗ ΣΟΥ Η θύμησή σου απόψε μ’ οδηγεί Σε σκοτεινά της γειτονιάς δρομάκια Η θύμησή σου πάντα με καλεί Στο υπόφως και στα γιορτινά λαμπάκια Η θύμησή σου τάφος ανοιχτός Σειρήνες ψέλνουν άσμα παρηγόριας Η θύμησή σου άλλη μια αφορμή Μιάς πένθιμης οικείας στενοχώριας Η θύμησή σου άστρο φωτεινό Που ορίζει την πορεία στον κυκλώνα Η θύμησή σου άστρο απατηλό Που πάντα μ’ οδηγεί σ’ έναν χειμώνα

329

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΑΟΡΑΤΑ ΒΕΛΗ Ακονίζω τα βέλη των εχθρών μου Τα στολίζω περίτεχνα με αγάπη που αντλώ απ’ το μίσος τους Σ’ έναν κόσμο τόσο άτσαλο και ασιδέρωτο Δεν χρειάζεσαι εμπόδια για να πέσεις Βέλη για να λαβωθείς Αρκεί τα δυο σου μάτια Να μην κοιτούν τα δυο σου πόδια σου

330

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΠΑΝΩ ΣΕ ΩΜΟΥΣ, ΜΕΣΑ ΣΕ ΧΕΡΙΑ Κάποτε η μαμά μου με πήγαινε στο θέατρο, και την κρατούσα από το χέρι. Δεν θυμάμαι πώς, θυμάμαι όμως την ζεστασιά του χεριού της. Και έκλεινε πάντα καλές θέσεις για να μπορώ να βλέπω καλά. Κάποτε ο μπαμπάς μου με πήγαινε σε συναυλίες και με ανέβαζε στους ώμους του, και σκαρφαλώναμε κάγκελα και φράχτες για να μπορώ να βλέπω καλύτερα. Έπειτα πήγαινα ελάχιστες φορές στο θέατρο με την μητέρα και δεν κρατούσα το χέρι της, το απέφευγα. Δεν πήγαινα πλέον στις συναυλίες με τον πατέρα γιατί είχα τις δικές μου, ούτε με έπαιρνε στους ώμους του. Και εκείνον τον απέφευγα. Τώρα παίζω εγώ ο ίδιος θέατρο και ανεβαίνω σε μουσικές σκηνές... και ξεχνάω τα λόγια μου κάθε φορά που βλέπω μια μαμά με το παιδί της στην πρώτη σειρά, και τα χέρια του παιδιού ιδρωμένα στις παλάμες της μαμάς του.

331

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ «Το Σμαράγδι» Αγράμματοι ταβερνιάρηδες που περιμένουν την αναδουλειά για να διαβάσουν γεωμετρία δευτέρας λυκείου. Μαθητικά χρόνια και κραιπάλη ημιαιωνόβιων συνταιριάζουν το παράδοξο και δίνουν την απάντηση στο δεύτερο κρασί που παράγγειλα . Υπάρχουν μέρη με παράξενη ενέργεια. Φορτισμένα απ’τα φαντάσματα των ανθρώπων που πόνεσαν, ήπιαν, τραγούδησαν, χόρεψαν, μίσησαν και ξαναμίσησαν εκεί. Πόσο ασήμαντα και μικρά τα προβλήματά μας σαν πλησιάζει ο κίνδυνος, ο κίνδυνος της εκρίζωσης , του χωρισμού, του θανάτου και της αρρώστιας , μικροί και μεις... μα τι να κάνεις; Μεγάλα σχέδια, μικρή η ζωή, Που να τα χωρέσεις όλα σε έναν βίο τόσο αβέβαιο;

332

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

333

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ελευθερία Κατερίνα Τρουμπουνέλη Μαργαρίτα εις το τετράγωνο Ομοίως πέταξε πέταλα και πάλι η μαργαρίτα Μην την μαλώνεις άλλο τη παιδούλα Βρε τη μάδησες, βρε τη δίψασες, βρε τη κατσάδιασες τόσο που σούρωσε η σωληνόμορφη αντοχή της Σε είδα και σένα όμως να χαζογελάς σαν γύριζες το αυστηρό σου βλέμμα Σαν είδες την ντροπιασμένη ισχυρογνωμοσύνη της να γέρνει χαμηλά, κρύβοντας, μα τι αδιόρθωτη, μικρά ίδια πέταλα που μουρμουρίζανε «αν» Καλή είσαι και του λόγου σου χοντροκώλα λογική μου Τέτοιος κόπος να μπουγελώσεις τα ακτινωτά της θέλω. Ρε βούτα το κουτόχορτο να ξεριζωθεί από το χώμα. Κάνεις την μεγαλόψυχη για λίγο χώρο στο παρτέρι που σου όρισαν, και ψαλιδίζεις νευρωτικά κάθε χορτάρι που πάει να ξεφυτρώσει Ανάθεμα τόση ανακύκλωση Μα πες μου αλήθεια τώρα που τη καμαρώνουμε μαζί σκαστή από τα όρια σου. Επίτηδες αφήνεις πάντα μια στάλα φύλλο; Για στάσου Άτιμη! Στρογγύλεψες! Το είδες ότι το άλογο συχνά φωλιάζει στις ορθές γωνίες Ασ’ την… ας’ την σου λέω λίγο ακόμα Τώρα που σε συμπάθησα, φυλάω εγώ για ‘σένα τσίλιες

334

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2 Στην υγειά έκαστων Δεν ρώτησα μα αφού ακούμπησε το μπυροπότηρο στη μπάρα, είπε: Όταν κοντοζύγωνε η ώρα της απόφασης τι θέλω να γίνω στη ζωή μου, φλερτάριζα τη φαντασίωση να γίνω ηθοποιός. Να δοκιμάσω τι μου πάει καλύτερα. Κατάλαβες. Πως διάολο να ξέρεις ποια ζωή απ’ τις τόσες είναι η σωστή; Έλα που το χειροκρότημα νόμιζα είναι αναπόσπαστο συστατικό της κάθε επιλογής μου. Σκέφτηκα ύπουλα, ανθρώπινα, ελληνικά. Έγινα βιοποριστής με πάθη. Κι έτσι άλλαζα δουλειές, χτενίσματα, make up πολλά και τόπους. Κάλλιστο ότι δεν ήξερε κανείς ότι ποιώ τα ήθη και δεν είχα να τρέμω άρθρα, κριτικές και τέτοιες μαλακίες. Ρόλος με πλεονέκτημα. Απαρατήρητος. Υπερήμερα οφειλέτης στις πρόβες μου με θνητά τα κόστη κάθε αποτυχίας. Πανάκεια τα προς το ζην, κατάλαβες, ομόφωνα αθώος. Ωστόσο κάκιστο ότι έπρεπε να μπω με διάρκεια πολύ βαθιά στο ρόλο. Μην πεις κι εσύ τα προφανή πως έχασα τον εαυτό μου κι άλλα τέτοια. Ποιόν εαυτό; Απλά έγινα όλοι οι ρόλοι μου και τώρα πια φοβάμαι πως δεν θα αποχωριστώ κανέναν. Τον κο Δημόσια Είμαι. Τον Κρυφά Εγώ. Τον Όσα Βλέπουνε και τον Όσα Φαντάσου Να ’Μουνα. Καλά παιδιά αλλά μαλώνανε ποιος θα πρωτομιλήσει. Δεν λέω, κάποια τα παραμέλησα. Αλλά ενηλικιώθηκαν. Εγώ τα κράτησα σαν μάνα μέσα μου και σαν πατέρας τους φρόντιζα να υπάρχουν. Θα πρέπει πια να βρουν το δρόμο μόνα τους. Κατάλαβες. Σήκωσα ταυτόχρονα τα φρύδια μου, τραμπάλισα ελαφρώς την όψη, όρθωσα το ποτήρι και είπα: Κατάλαβα αδερφέ. Ασ’ τους να ζήσουνε μωρέ, αφού φτάσανε ως εδώ, ας πιούμε στην υγειά τους! Τώρα σκέφτομαι πως άθελα μου ίσως και τελικά να ρώτησα. Όχι εγώ, ο άλλος.

335

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3 Δερματολογικός έλεγχος Παλιέ μου φίλε, χάρηκα πολύ που σε ξανάδα φέτος. Τα αυτιά μου καλοδέχτηκαν τα χάδια σου αφού στα μάτια σου φαίνομαι ακόμη ζωηρή και νέα. Με ξένισε πολύ ο θαυμασμός που εξέφρασες αφού το πρόσεξα πως πλέον θερμά με αποκαλείς γυναίκα. Είπες πως άδικα ανησυχώ για τις ρυτίδες που σου ανέφερα καθώς αυτές δεν φαίνονται και είμαι απλώς ένα κορίτσι που έγινε γυναίκα. Αυτή σου η επανάληψη με ψύλλιασε, δεν φταις εσύ, σαν το πολύ αλάτι. Το πήρα απόφαση λοιπόν και έκλεισα ραντεβού σε άποψη με πτυχίο. Δερματολόγος πειστική, ευθυτενής, ετών ίσως 55. Με αναγνώρισε (καλό αυτό) και έβαλε τα λατεξ γάντια της να αποφανθεί πως τίποτα δεν γίνεται με το γνωστό παλιό μου θέμα. Της είπα πως πονάω που και που μα δεν το πολεμάω πιά και ούτε αυτό εμένα. Μου λέει, τότε; Γιατί ήρθες να σε δω; Δεν βλέπω τίποτε άλλο. Της λέω κοίτα καλύτερα. Δεν είμαι πια η ίδια. Κοίτα το στόμα μου καλέ, επέμεινα και σούφρωσα τα χείλη μου σαν πάπια που περίμενε φιλί απ’ τον αέρα. Πετάρισε τα βλέφαρα και λίγο γούρλωσα σαν είδα το άσπρο του ματιού της. Όχι αλήθεια! Δες καλά! Πήρε ένα ντεντεκτιβικό φακό και κόλλησε τα μάτια της απάνω μου χαρίζοντας μια ευκαιρία ακόμα. Μικρή, δεν βλέπω τίποτα ούτε με αυτό. Τα πόσα έκλεισες; 33 έγινα, είπα σαν τίμια ντομάτα. Κοίτα, το μέτωπο σου όταν μιλάς είναι γεμάτο ευθείες. Σταμάτα να ταρακουνάς την όψη σου με κάθε σκέψη σου ή ενώ μιλάς και άσε όλα τα άλλα. Α δεν με ανησυχεί αυτό. Αυτό είναι λογικό! Πάντα με μάλωναν πως τόσο που τσαλακώνομαι πρόωρα θα ζαρώσω. Ε τότε γιατί ακριβώς ανησυχείς; Είσαι ανυπόφορη γυναίκα. (αυτές οι αντιθέσεις…) Γιατρέ, το στόμα μου δεν είναι δροσερό… (να το πάλι το ασπράδι) »» Όλοι αφοσιώνεστε στα μάτια και τη μύτη με μανία. Στα μάτια ζει η πρόθεση, στη μύτη η υπερηφάνεια. Στο στόμα όμως ζει είτε η αντοχή είτε η παραίτηση είτε η εξάντληση της. Δεν είμαι έτοιμη γι’ αυτό. Δεν έχω προλάβει ακόμα.

40 ευρώ μου ζήτησε και μου έδωσε μια συνταγή για την ακμή που πέταξα στη τσάντα. Έτσι έχω να σου πω πως ούτε κρέμες, ούτε ενέσεις μου έδωσε καθώς είναι νωρίς ακόμα. Καινούργιε φίλε μου, την έκανα και για ‘σένα την βρωμοδουλειά και θα τη ξανακάνω. Όταν ξαναμιλήσουμε θα είναι διαφορετικά. Θα σε ρωτήσω εγώ αν τόλμησες χρόνο να βρεις ή αν σε τερμάτισαν οι αποδείξεις που ζητάμε.

336

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4 Τοξικό πέρασμα Ρε χρόνε σταμάτα. Περνάς και δεν λογαριάζεις αν προλαβαίνω να αναπνεύσω. Ρε χρόνε περίμενε λίγο. Βαραίνεις το σώμα μου και το πρόσωπο μου χαράζεις χωρίς να ρωτάς. Φύγε! Όχι γύρνα! Μια στιγμή σταμάτα να προλάβω σκεφτώ. Εντάξει, ψέματα. Να σκέφτομαι δεν θέλω άλλο. Ορίστε, ούτε τι θέλω από σένα δεν πρόλαβα να αρθρώσω. Να.. θέλω για λίγο κάθε τόσο για εσένα επιδεικτικά να αδιαφορώ, Κι εσύ να μπορείς να μου το συγχωρήσεις. Μη θυμώνεις ρε χρόνε. Τοξική σχέση, εσύ μόνο να ζητάς. Εγώ να σε καταλαβαίνω, εγώ να ακολουθώ. Εσύ να με τραβάς και εγώ να σε γεμίζω. Σε κάθε σου θέλημα ζητάς να ακολουθώ σαν ορθόδοξος θεός. Κι εσύ να κρίνεις το πως και το γιατί, Γεμίζοντας κάθε τόσο τη λίστα της ζωής μου με κόκκινες μουτζούρες. Ε είμαι αδύναμη για να είμαι μια πιστή σου. Και τι μ’ αυτό; Εσύ ούτε τώρα δεν μου χάρισες δύο λεπτά που σου μιλάω.

337

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5 Ανοιχτή πρόσκληση Απόψε θα ρθω να σε συναντήσω Μου ’πες στης αισιοδοξίας τα σοκάκια θα γυρνάς Τώρα στριμώχνω ανασφάλεια και άμυνας χρωματιστά φουλάρια στις πλαστικές θήκες που αγόρασα φτηνά. Κακής ποιότητας μα τι με νοιάζει; Σύντομα θα τα χρειαστώ ξανά Μου πες να ρθω άβαφη χωρίς αξεσουάρ μα είπα να κρατήσω λίγη μάσκαρα και πούδρα όταν ξυπνήσω δίπλα σου παιδί χλωμό μην μ' αρνηθείς Μου πες τους διάσημους εκείνους στίχους πως όλα θα πάν’ καλά και να μην πάρω τα cd μου γιατί θα φτιάξουμε δική μας μουσική, ονειρική Μου πες να φέρω μόνο εμένα και να βιαστώ να έρθω να σε βρω μα όσο κι αν ήθελα η προίκα μου μου έγνεφε χωρίς τις φοβίες και τα τσιμπράκαλα μου δεν είμαι πια ολόκληρη εγώ Έξυπνα χρόνο κέρδισα και απάντησα πως μισερή θα έρθω για να με συμπληρώσεις μόνο εσύ Μου είπες αλήθεια και σου είπα ψέμματα Έκρυψα σκέψεις και κραγιόν στο πάτο της βαλίτσας και σε μια χάρτινη ελπίδα έγραψα Βρες τα και κάνε με να τα πετάξω εσύ Δεν γίνεται αλλιώς μάτια μου, νομίζεις δεν δοκίμασα; Η αλήθεια του ανθρώπου φθείρεται, χάνεται και δεν φυλάγεται σε σελοφαν, δεν μένει άτρωτη με ναφθαλίνη.

338

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

339

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Φιλίππα Παυλίδου ΕΡΓΟ 1: Για την κρίση στη Συρία/Θαμμένες Συνειδήσεις: Σε έναν απ' αυτούς τους τάφους είναι κι η συνείδησή μας μ’ έναν αριθμό μαζί θαμμένη. Ή ίσως και να μην τη θάψαμε. Δε θα καταλάβαμε ακόμα ότι λείπει. Πέντε λόγια λες, για τον καθένα τα ίδια. Έτσι επιβάλλεται, κι εσύ ακολουθείς το καλά στημένο θέατρο του παραλόγου όπου διάλεξες να ‘σαι παρατηρητής. Δεν υπάρχουν νεκροί, μονάχα άγνωστοι που θα θαφτούν ξανά για δεύτερη φορά κάτω απ' το πέπλο της παραποιημένης ιστορίας. Κι όμως, η ανωνυμία πάντα ήτανε φίλη του πολέμου. "Άγνωστος, αριθμός 135." Ξέραν πως ήταν κοριτσάκι που μάλλον δεν θ' άντεξε τα βάναυσα θηρία του παρόντος. Αυτά τα τέρατα της υδρογείου, που υψώνουν σημαίες, αντί για ανθρωπιά. Αυτά τα αγρίμια που δεν γνωρίζουν γλώσσα άλλη απ' αυτήν των πολυβόλων. Τα ίδια ανακυκλώσιμα σκουπίδια που δεν διαλύονται, παρά μόνο διαλύουν. Κι εσύ που τώρα με δάκρυα στα μάτια τάχα, διαβάζεις τα γραφόμενά μου ετούτα, μην εφησυχάζεσαι. Μη λες πως σε τίποτα εσύ δεν έφταιξες. Το λάκκο σου στον έχουνε και σένα από πολύ παλιά σκαμμένο, τρία μέτρα κάτω απ'τη γη, ούτε ανάσα να μην πάρεις. Σε ένα λάκκο ζεις και σου ‘χουνε το στόμα καλύψει με χώμα. Γι’ αυτό δεν βλέπεις, ούτε και μιλάς. "Άγνωστος, αριθμός 2019." ΕΔΩ αναπαύεται η συνείδησή μας, εδώ, και η χαμένη ανθρωπιά.

340

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΕΡΓΟ 2: Πεντάγραμμο Τέτοια μοναξιά δεν έχει πλέον όρια, περιθώρια, διακοπές. Μονάχα κάτι όνειρα αδηφάγα που τ’ άφησα στη μέση. Είναι που σαν νυχτώνει με στοιχειώνουν. Κάθε μέρα, πιο πολύ. Λέω να ‘μαι στωική, μα αδυνατούν Της καρδιάς μου οι νότες να συγχρονιστούν Επιτέλους. Ψάχνω για φως μα ακουμπάω σκοτάδι Τέτοια κάθιδρη σιωπή Κι είναι κι αυτή η μουσική Στο ηχηρό πεντάγραμμο μιας συμφωνίας Χωρίς νότες, χωρίς ηχώ μα μ’ έναν ήχο προπετή που κάτι ψάχνει να μου πει μα αγριεύει. Πάνω που πάει να εκφραστεί, ξεχνά τις λέξεις. Ίσως δεν είμαι για πολλά. Τα λόγια θα ναι περιττά, σκαιά ακόμη. Δε φταίει κανείς τους τελικά, μονάχα η δική μου η καρδιά που ταλαντεύεται στων πενταγράμμων τις φωλιές και αναπαύεται. Μες τη μέθεξη ενός σαδισμού Πιο βλοσυρού κι απ’ τη σκιά μου. Δεν ονειρεύονται εδώ. Για δες εκεί, γράφει ΚΛΕΙΣΤΟ. Ο νους μου ταξιδεύει. Συνεπιβάτης μουσικός, μα είν’ κι αυτός πάλι μουγγός. Του πενταγράμμου του συνθέτης μια μοναξιά που φαλκιδεύει. Λες δε σου φαίνεται σωστό, μα άκουσε πλέον αυτό: Του εγκλεισμού μας οι χορδές, δε βγάζουν ήχο.

341

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΕΡΓΟ 3: Αναγραμματισμός Πολλές είν’ οι λέξεις περιγραφικές, λεπτομερείς. Κι όμως το περιεχόμενο του εγκεφάλου, σχεδόν άδειο. Αποστηθίζω σιγανά τις συλλαβές, Από συνήθεια θα’ ναι μην μ ’αποστηθίσουν πρώτες αυτές. Χαράζω στα δεξιά ένα ‘Χ’ πάνω σε λέξεις που θέλω να ξεχάσω. Μα σβήνω μόνο κάτι γράμματα. Την αγωνία δεν τη διαγράφεις, μου είπαν. Και τώρα δίχως ελπίδα πώς να ζήσω; Κι η αμυγδαλή ουρλιάζει. Ίσως ένας αναγραμματισμός να μ’ έσωζε. Μα ποιον κοροϊδεύω, που κι η ελπίδα έγινε λεπίδα πια;

342

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

343

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μαριάννα Σταματοπούλου «Συμπάθεια και Εμπάθεια» Συμπάθεια και εμπάθεια. Αντίθετες έννοιες, γένους πάντα θηλυκού, με τους ίδιους ακριβώς αντίθετους πόλους που επικρατούν στο φύλο. Υποτιμητική η πρώτη, εμπεριέχει λύπηση. Αισχρό συναίσθημα, άδειο, απάνθρωπο. Εξυψωτική η δεύτερη, εμπεριέχει ανωτερότητα. Σπάνιο συναίσθημα, γεμάτο, πανανθρώπινο. Να συμπαθείς μόνο την εμπάθεια, αυτό σου πρέπει.

344

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

«Ο αδυσώπητος χρόνος» Τώρα θα κοιμάσαι. Τώρα θα δουλεύεις. Τώρα θα συνομιλείς. Τώρα θα οδηγείς. Τώρα θα κάνεις έρωτα. Τώρα θα τρως. Τώρα θα ενθουσιάζεσαι. Τώρα θα χαμογελάς. Τώρα θα την κοιτάς στα μάτια. Τώρα θα την διαβάζεις. Τώρα θα την αγγίζεις. Τώρα την αγάπησες. Τώρα δεν θα με σκέφτεσαι. Ο χρόνος περνά βασανιστικά με τέτοιες ανόητες σκέψεις. Τι νόημα έχει να κοιτάζω στον καθρέφτη σου; Τι νόημα έχει να ζω τη ζωή σου; Το νόημα το καταβρόχθισε η απληστία σου για ζωή. Με τέτοια βουλιμία, που δεν έμεινε για μένα τίποτε από τα δύο: ούτε ζωή, ούτε νόημα.

345

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

«Ο καλός άνθρωπος» Ξεγέλασα τους πάντες. Επιτυχία που για καιρό απολάμβανα. Ευγενική, φιλική, χαμογελαστή, συνεργάσιμη, δυνατή, εξωστρεφής, εχέμυθη. Φίλη, σύντροφος, αδελφή, ερωμένη, μάνα. Σε όλους τους ρόλους μου άψογη. Σε όλα τα κοσμητικά επίθετα πρώτη. Ο καλός άνθρωπος. Ειρωνικό, αν σκεφτείς ότι δεν βούτηξες στη βάση του παγόβουνου να ανακαλύψεις τι μπορεί να κρύβω. Ο υπεράνω υποψίας. Αστείο, αν σκεφτείς ότι ποτέ δεν αναρωτήθηκες τις τύψεις που παλεύω. Ο υπέροχος νους. Τραγικό, αν σκεφτείς ότι δεν διάβασες τίποτε πίσω από τις λέξεις μου. Η δυνατή ψυχή. Ανόητο, αν σκεφτείς ότι ποτέ δεν άκουσες τους φόβους μου. Αν κάτι οφείλω στους ανθρώπους των ρόλων μου, είναι να τους μάθω να με αναγνωρίζουν.

346

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

«Γυρίζω στο παρελθόν» Συνιστούν ατιμία οι αναμνήσεις. Δίκοπο μαχαίρι. Όταν έχεις πολλές, έχεις την υποψία ότι έζησες. Θυμάσαι στιγμές, πρόσωπα, συναισθήματα, εικόνες. Μα κι απ’ την άλλη, οι πολλές αναμνήσεις σε συντρίβουν, έχεις την βεβαιότητα ότι γερνάς. Θυμάσαι αυτά που πέρασαν σαν σύννεφο καλοκαιρινού απογεύματος. Μια φλέβα που κάποτε χτυπούσε δυνατά και τώρα στέκει αναιμικά, απλώς για να υπάρχει. Σε έναν τέτοιο πανικό, γύρισα πίσω να σε βρω. Σε άλλο τόπο, με άλλες εικόνες, με άλλη ωριμότητα, με άλλα θέλω. Και τα κατάφερα, όσο διαρκεί αυτό το σύννεφο. Ήταν πράγματι λίγος ο χρόνος, αυτό το «πάντα θα φεύγεις» κι αυτό το «πάντα θα γυρίζω σε σένα», συνιστούν ακόμη μια άτιμη ανάμνηση.

347

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

«Το πιάνο» Τα πλήκτρα σου είναι σαν τη ζωή. Οι στιγμές είναι νότες που επαναλαμβάνονται από χαμηλό σε υψηλό τόνο. Από το σκοτάδι στο φως. Από το βυθό στην επιφάνεια. Και κάπου εκεί ενδιάμεσα, έχεις τους μαύρους σου φίλους, παρατολμίες στην ανία της επανάληψης. Πέντε μαύρα πλήκτρα στην οκτάβα σου. Ικανά να ανατρέψουν τη συμβατότητα. Οι συγχορδίες σου είναι σαν τον έρωτα. Άλλοτε μείζονες, άλλοτε ελάσσονες, χαρούμενες ή θλιμμένες. Άλλοτε μεθ’ εβδόμης εντυπωσιακές, άλλοτε απλές, συγκαταβατικές. Μα πάντα θελκτικές, σειρήνες έτοιμες να σε παρασύρουν στην απεραντοσύνη. Τα δάχτυλα που σου δίνουν ζωή, είναι σαν την προδοσία. Σε χαίρονται, ερωτοτροπούν, σε ζεσταίνουν, σε αγκαλιάζουν και στο τέλος πάντα φεύγουν. Ώσπου να γυρίσουν για να πάρουν από σένα τα ίδια, μια επανάληψη των στιγμών σου, όπως η επανάληψη των πλήκτρων σου.

348

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

349

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Καλπακίδου Σοφία Ελεύθερη καρδιά Κοίτα πέρα τα πουλιά πως πετούν ελεύθερα στα ουράνια. Αγγίζουν τα σύννεφα θαρρείς κι είναι να τα ζηλεύει κανείς. Ο χρόνος δεν τα αγγίζει να' ξερες πως η καρδιά μου φτερουγίζει. Πως θα 'θελα λίγο κι εγώ πάνω στη ράχη τους να πετώ. Ασήμαντο μυρμήγκι γι' αυτά η ζωή. Κανένα πάθος καμιά φυλακή. Χαρά στο διάβα τους σκορπίζουν, πολύχρωμο κάδρο ζωγραφίζουν. Ας κλείσουμε τα μάτια για λίγο μαζί και ας ονειρευτούμε μια νέα ζωή. Το αύριο τι θα φέρει μην απορείς, ζήστο κι εσύ σαν πουλί...μπορείς.

350

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

351

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μαρία Μαστοράκη Άφιξη Στον ουρανό κραυγάζοντας με τα δυο χέρια μου ανοιχτά θα ελευθερώσω απ' το κορμί μου κάθε πόθο, θα ελευθερώσω κάθ' αιχμάλωτο σκυλί που αλυχτά κι όλο τον άγριο έρωτα που νιώθω. Και ποταμοί θα ξεχυθούν απ' όποιο στόμα μου πονά κι από το σώμα μου θα βρονταστράψουν χάδια, ορίζοντας θα γίνουνε όλα τα άγρια βουνά και θ´αγριέψουν όλα τα ήμερα λιβάδια. Κι άστεγα οι φόβοι μου πουλιά, όλα θα έρθουν προς τα εδώ και θα φωλιάσουν στου καπέλου μου το γείσο, θα τα φιλώ, θα τ' αγαπώ κι άνοιξη που έρθεις και σε δω θα υποκλιθώ ιπποτικά κι όλα θα στα χαρίσω.

352

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χαρταετός Χαρταετός στα σύρματα μπλεγμένος -σου μοιάζει τόσοήθελε λέει να κάνει τον καμπόσο στου ανέμου το ανεξέλεγκτο το μένος. Μα ήταν ο αέρας η ζωή κι ο θάνατος σου, το δες καλά, κι είναι στην πόλη τα σπουργίτια σιωπήλα δεν κελαηδούν τα καναρίνια στο σκοπό σου. Θάλασσα η θλίψη σου κι ο πόνος σου βουνό, κι η σωτηρία; Χάραξες -λάθος ασυγχώρητο- πορεία για έναν μεγάλο και αβέβαιο ουρανό. Κλαις, αετέ μου, και θρηνώ κι εγώ μαζί σου, ποιος όμως δε φοβάται να σ' αγγίξει, ποιος θαρραλέος πάλι δρόμο θα σου δείξει, ποιος το μπορεί να σου επιστρέψει τη ζωή σου; “Για με μονάχα ο άνεμος, για με μονάχα εκείνος, θεός σαν από μηχανής, νέος ορίζων αχανής μα πως φοβάμαι απ' το βορρά μην κάποιο σμήνος ασπρόμαυρο χελιδονιών που χαμηλοπετάει κατ’ απ ‘ τ ‘ Απρίλη τη χαρά μου μαγαρίσει τα φτερά και μείνω εδώ να ξεψυχώ μπροστά στο Μάη. Στο μέτωπό μου ο χρόνος σιγοστάζει, πάνω απ' αυτούς που περπατούν κάτω από εκείνους που πετούν βλέπω οκνηρή μία ψυχούλα να ρημάζει. Μα είν' όλοι αυτοί που απ' το περβάζι με κοιτούν του ανέμου έρμαιο και θύμα, αξιοθέατο -''τι κρίμα!''-, όσοι φοβήθηκαν να μάθουν να πετούν”.

353

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ακροβάτης Άλλη 'ναι η γη που περπατώ κι άλλη είν' η γη που η σκέψη με τα νύχια της ματώνει, σε κόσμους δύο ισορροπώ παραπατώ, πέφτω, όλο πέφτω, δεν τελειώνει τούτη η ατέρμονη ατραπός που μέσα κρύβει όσα η φύση σου σ' αρνείται και ποιος ολύμπιος θεός σαν άλλο Σίσσυφο την τόλμη σου εκδικείται. Δεν έχει ηχώ η φωνή σου εδώ δεν έχει είδωλο η μορφή σου στον καθρέφτη μόνο η σιωπή σου που μυρίζει ορυμαγδό ριπή ακροβάτη νου που πέφτει, όλο πέφτει. Δεν έχει ηχώ η φωνή σου εδώ κι αυτός ο πόλεμος δεν έχει ανακωχή, μόνο μια θλίψη, μιαν αιδώ που δε σε βρέχει, ξωτικό μου, πια η βροχή.

354

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μικροί μεγάλοι Ελπιδοπότες μεθυσμένοι μα μονάχοι μικροί μεγάλοι Αλέξανδροι σε σμήνη για μιαν ολόγιωμη κινήσαμε σελήνη στου Βουκεφάλα την αδάμαστη τη ράχη. Δεν ήταν μάχη, δεν ήταν ανακωχή είναι του νου μας ο χιονιάς και το χαλάζι κι αν πίσω η σάρισα υψωμένη αλαλάζει δειλοί σιωπούν της άμαξας μας οι τροχοί. Κι όχι που κόντρα μας πηγαίνει η εποχή ούτε πως μας τρομάζει ο εχθρός μας, δεν ειν' οι φλόγες που ολορθώνονται εμπρός μας ούτε που κρύβει ένα τέλος κάθε αρχή. Δεν είναι μάχη μα ούτε κι ειν' ανακωχή είναι το λάθρο και το κίβδηλο εγώ μας είναι που μαύρο τ' ολοπαίνευτο άλογό μας είν' από χώμα και θα λιώσει στη βροχή.

355

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Χνάρια Δεν περπατά ξαφνικά στη γη, αρχίζει και χορεύει, φτιάχνει έναν άλλο ρυθμό να βαδίζει κι εκείνος που την αφουγκραζόταν μέσα απ' τη γη τώρα χάνει τα χνάρια της. Εκείνη ονειρεύεται να γίνει πεταλούδα, να πλατύνει εκείνα τα διαστήματα τα απειροστά που όταν, ας πούμε, τρέχεις τα πόδια σου δεν πατούν στη γη, τόσο να τα πλατύνει ώστε να γεννήσει χρόνο μες στο χρόνο και να παίξει με τα παιδιά της στον κήπο του. Θέλει μόνο να γίνει πεταλούδα. Μα αρνείται ως τότε να σέρνεται. Γι' αυτό πηδάει σε γκρεμούς. Κάθε γκρεμός τόσο βαθύς και λέει “Να!” κάθε φορά “η άκρη της γης!”. Μα πάλι σε γη προσγειώνεται. Ο θάνατος που γεννά νους ζωντανός είναι πάντα ζωή κι η γη στρογγυλή, δεν έχει άκρη. Βάρος μονάχα ένα δράμι ύπαρξης λίγη της πέφτει της βαρύτητας και σκα στο χώμα ζωντανή. Ως τις πιο ψηλές βουνοκορφές τραβάει και πάλι ένα σκοπό, τραγουδώντας, κάπως έτσι: “Της θλίψης μου ολομέθυστοι τσιγγάνοι και της χαράς πουλί μου ονειροπούλι με χάσκετε τον Κοντορεβυθούλη κι ολόγυρά μου τριγυρνάτε σαν ινδιάνοι. Με χάσκετε ανήμπορο μικρούλη μπροστά στο γίγαντα να τρέμω αυτού του κόσμου η αλήθεια Μέδουσα και μάρμαρο ο εαυτός μου κάμπια στου νου φυλακισμένη το κουκούλι” Γυρεύει την αλήθεια, για το μύθο λέει εκείνου του φύλακα, στη σίκαλη*. Αν τυχόν και τον συνατήσει, ξέρει! Θα πάρει φόρα και να, έτσι, θα πέσει πάλι στο γκρεμό που τάχα φυλά: “Αν δε μπορείς όλους τους γκρεμούς να φυλάς κανέναν μην φυλάς. Λίγη αγάπη σ ένα γκρεμό κάνει όλους τους άλλους πόνο”. Αυτό θα του πει με παράπονο πριν πέσει. Κι εκείνος θα της αποκριθεί πέφτοντας μαζί της: “Η αγάπη μου φτάνει ως το θάνατο για σένα αλλά στη ζωή θα φτάσεις μόνη”.

356

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

357

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ελένη Αδαμίδου Κουρέλια Μια ταπεινωμένη πόρνη Ένα παραφουσκωμένο παντελόνι Ένα άδειο στήθος Ένα άστοχο βέλος Ένοχη ευχαρίστηση Δήθεν ντροπιασμένοι Θύτης και θύμα δεν ξεχωρίζουν Πεταμένοι σαν κουρέλια στο πάτωμα Σκηνοθέτες μιας σκηνής εγκλήματος Και οι δυο νεκροί Να ξεγελούν τον εαυτό τους με μια νίκη Που έβγαλε και τους δυο χαμένους ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Και μέσα σ όλα αυτά, «εχ πες με βρε κορίτσι μου!» ξέσπασε παρακαλώντας πικραμένη η γριά. Σου ξύνει τις πληγές, καθώς μέχρι να ξεστομίσεις την απάντηση συνειδητοποιείς την αλήθεια στην αδυναμία και την παραίτησή σου. Τι να της πρωτοπείς και πώς να της εξηγήσεις; Ότι κάτω από τον σταυρό που κουβαλάμε δεν φυτρώνουν πια φτερά; Ότι με τσιμέντα στα πόδια μας βυθιζόμαστε στην λάσπη; Πώς να ομολογήσεις ότι ο έρωτας… Αυτό το χλιαρό κατασκεύασμα προς ενοικίαση… Ποιος φτερωτός θεός; Μάλλον ένας κουρελής που παραπατάει στην άκρη του δρόμου… Φωνάζεις κοντά στο αυτί της Ψιθύρους ακούει Δεν ακούει Σιωπάς…

358

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Το λάθος σου δεν είναι ότι άργησες ή ότι βιάστηκες να φύγεις... είναι ότι δεν φάνηκες ποτέ και ας είπες πως εδώ ήθελες να μείνεις...

359

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Θα ‘μαι εκεί Συνάντησέ με εκεί που ο ήλιος ακουμπάει στα βράχια και βουτάει τη χούφτα του στο νερό να δροσιστεί. Και αν δεν προλάβεις, έλα αργότερα εκεί που η σελήνη χτενίζει την ασημένια της πλεξούδα και νανουρίζει στην κούνια της τα αστέρια. Εγώ θα είμαι στον κήπο να ποτίζω τις ονειρόριζες που έσπειρα. Έλα να με βρεις εκεί να τις δούμε μαζί να ανθίζουν. Και αν πάλι αργήσεις, πιθανόν να με βρεις αποκοιμισμένη με το ουράνιο τόξο για προσκεφάλι. Μη διστάσεις να με ξυπνήσεις. Η αυγή έρχεται μαζί σου. Μη περιμένεις να ξημερώσει. Ξέπλυνέ μου τα μάτια με ένα φιλί και πιάσε με από το χέρι να τρέξουμε στο καταπράσινο λιβάδι, ώσπου να πάρουνε φωτιά τα πέλματά μας. Να χορέψουμε με τις πεταλούδες, ώσπου να ζαλιστούν τα όνειρά μας. Να κολυμπήσουμε στα ρόδινα νερά της θάλασσας, ώσπου να φτάσουμε σε εκείνον τον βράχο. Και εκεί να σταθούμε και να χαζέψουμε τον ήλιο, πώς κοκκινίζουν τα μάγουλά του, καθώς σκύβει να τον φιλήσει η σελήνη. Τον ακούς πώς της ψιθυρίζει;

360

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Τα όνειρά μου, η ζωή μου Πάνω στα όνειρά μου θα κεντήσω την θέλησή μου για να ζήσω. Ας βρέξει μόνον γρήγορα να ξεπλύνει τις πληγές. Ήλιε μου, βγες να κρύψεις τις σκιές.

361

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ανάσα ζωής Πνοή θεού, ανέμου ευλογία νιώθω την ανάσα σου κατατρεγμένη εδώ σιμά στον λαιμό μου να ζητά κρυφή φωλιά. Σαν στου νερού τον παρασυρμό θέλω στη βροχή του φιλιού σου ν' αφεθώ ώσπου του κορμιού σου η φωτιά γύρω μου να τυλίξει μια αγκαλιά το κρύο να κρατήσει μακριά. Μάτια καστανά... όταν μέσα τους κοιτώ και λύτρωση αποζητώ μάνα γη ανοίγεται μπροστά μου σαν αγγέλου άγια φτερά. Σ’ αγαπάω... μ’ ακούς? τολμώ και για σένα την φωνή μου υψώνω ως τον θεό δρόμο χαράζω κοινό στον ρόδινο ουρανό. Σ’ αγαπάω... και σαν στην άμμο να το είχα γράψει γρήγορα με το πρώτο κύμα εχάθη κι άγιασαν κι αγάλλιασαν του βυθού τα υγρά τα βάθη. Μ’ ακούς? Σ’ αγαπάω!

362

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

363

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ανδρουτσοπούλου Ολίνα ΓΙΑΣΕΜΙ Βράδυ Ιούλη Έβαλα τον αυτόματο πιλότο και με έφερε εδώ Νομίζω σε είδα Ήταν εξαίσια σαρωτικό για να μην είναι δικό σου Νομίζω με είδα Ήταν ανυπέρβλητα αβίαστο για να μην είναι δικό μου Νομίζω τώρα, ξαπλωμένη, με το ραδιοφωνάκι μου συντροφιά και σεντόνι τον πασπαλισμένο με χρυσόσκονη ουρανό, σε βλέπω πιο καθαρά από ποτέ Μαγεία η φύση, μαγεία η μουσική ή αντίδοτο κατά των ξορκιών που διαχέουν σκιές Κλείσε τα μάτια και κοίτα. Κρύσταλλο! Να ‘μαι Να ‘σαι Αυτό το τραγούδι εσύ Αυτό εγώ Αυτό εμείς Όλα ένα Όλα μπροστά μας, δίπλα μας, μέσα μας Δεν απλώνουμε το χέρι Δεν ανοίγουμε τα μάτια Δεν ξεκλειδώνουμε το μυαλό Φορτώνει ευθύνη το να ελέγχεις Φορτώνει ευθύνη το να βλέπεις Φορτώνει ευθύνη η ελευθερία Δεν θα σου πω πως σε βλέπω Δεν είσαι έτοιμος ακόμα να σε δεις Μα θα παλέψω με όλην τη δύναμη του είναι Να σε σέβεσαι Να σε αγαπάς Άκου, άκου τη φωνή. Ξέρει. Ξέρεις. Αεράκι χαϊδεύει Νερό μουρμουρίζει Φεγγάρι λαμπυρίζει Γιασεμί σε θυμίζει

364

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2 ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ Κι είναι αυτό που σε πιάνει και δεν ξέρεις γιατί Κι είναι αυτή η μανία να ‘σαι σ’όλα σωστή Μα κανείς δε μιλά, τι είν’ αυτή η φωνή Μια φωνάζει, μια ψιθυρίζει, πάντα το ίδιο θα πει Κάνε κι αυτό, κάνε και τ’ άλλο, δες εκείνον εκεί Ό,τι κι αν χτίσεις, ό,τι κι αν πλάσεις πάντα σε νιώθεις μισή Τελειότης τελειοτήτων τέλεια κάθε στιγμή Αλλιώς δε φτάνει, σου λέω δεν κάνει, να κοιμηθεί δεν μπορεί Στο σώμα αυτό – υπενθυμίζει - απλώς τη φιλοξενεί Τη βασανίζει και καταρρέει, σβήνει στιγμή τη στιγμή Γιατί κανείς δεν της είπε πως είναι μοναδική Γιατί κανείς δεν της είπε πως είναι ήδη αρκετή Και το μυαλό από πυξίδα έχει γίνει πληγή Και τιμωρεί και τιμωρεί και τιμωρεί Κι ας μην της λέει ποια παρέβη εντολή Ποιο το σφάλμα, ποιος ο θύτης και ποια η ποινή;

365

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3 ΤΟ ΤΡΕΝΟ Η ζωή είναι ένα τρένο. Φως. Χθες ήσουν θάλασσα. Το γαλάζιο της αντανακλόταν στα μάτια σου και σκορπούσες τη λάμψη ολούθε. Μπορεί να συνέβη και το ανάποδο. Μπορεί και να καθρεφτιζόταν στη θάλασσα το φως απ’τη δική σου φωτιά. Μικρή σημασία η πηγή, έτσι κι αλλιώς είστε ένα κι ας μην το καταλαβαίνεις ακόμα. Ημίφως. Σήμερα είσαι δάσος τροπικό. Αχτίδες ηλίου περνάνε μέσα από τις φυλλωσιές που σε σκεπάζουν. Ένα βήμα, φως. Ένα βήμα, σκοτάδι. Ένα βήμα, γαλήνη. Ένα βήμα, φόβος. Δέος. Σκοτάδι. Αύριο θα ‘σαι άγονη γη. Φως πουθενά, ζωή πουθενά. Ένα βήμα, κενό. Άλλο βήμα, κενό. Πόσο θα μείνεις; Ποιος θα σε πάρει από ‘κει; Κλείσε τα μάτια. Το μυρίζεις; Ναι, σου είναι γνώριμη αυτή η ευωδιά. Η θάλασσα... Είναι εκεί παραπέρα, μερικά βήματα μακριά. Άλλη θάλασσα, άγνωστη θάλασσα. Τουτ τουτ. Σήκω. Τρέχα. Δεν τελείωσε το δρομολόγιο. Δική σου ευθύνη η επιβίβαση. Η ζωή είναι ένα τρένο.

366

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4 ΕΠΑΦΗ Δεν έγραψα ποτέ για να μιλήσω στους πολλούς. Έγραψα για να βρω τους λίγους που καταλαβαίνουν τις λέξεις μου. Δεν τραγούδησα ποτέ για να ψυχαγωγήσω τους πολλούς. Τραγούδησα για να βρω τους λίγους που ανταποκρινόμαστε στις ίδιες δονήσεις. Δεν χόρεψα ποτέ για να αρέσω στους πολλούς. Χόρεψα για να βρω τους λίγους που μεταβολίζουμε τα ερεθίσματα με τον ίδιο τρόπο. Δεν απομονώθηκα ποτέ για να αποφύγω τους πολλούς. Απομονώθηκα για να βρω τους λίγους που ψάχνουν να με βρουν. Δεν ταξίδεψα ποτέ για να γνωρίσω τους πολλούς. Ταξίδεψα για να βρω τον εαυτό μου. Ταξίδεψα για να ξαναβρώ εσένα.

367

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5 ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ Οι λέξεις κι ο χρόνος. Ο χρόνος κι οι λέξεις. Οι λέξεις πριν από σένα. Οι λέξεις μετά από σένα. Λέξεις που έμοιαζαν να εκφράζουν έννοιες εξεζητημένες. Λέξεις που κατέστησαν φτωχές. Οι σιωπές κι ο χρόνος. Ο χρόνος κι οι σιωπές. Οι σιωπές πριν από σένα. Οι σιωπές μετά από σένα. Σιωπές άβολες. Σιωπές που κατέστησαν λυτρωτικές. Το ιδανικό κι ο χρόνος. Ο χρόνος και το ιδανικό. Το ιδανικό πριν από σένα. Το ιδανικό μετά από σένα. Ιδανικό που φάνταζε ουτοπία. Ιδανικό που κατέστη ευτυχία. Εγώ κι ο χρόνος. Ο χρόνος κι εγώ. Εγώ πριν από σένα. Εγώ μετά από σένα. Εγώ που ήξερα τα πάντα. Εγώ που δεν ξέρω τίποτα.

368

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

369

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ιωάννα Παπουτσή Εξέγερση Φτερατέμεση, σε διάφορα σχέδια και χρώματα, περάστε κόσμε να δείτε: έχουν εξεγερθεί οι πεταλούδες και παλινδρομούν. Ένα είδος αυτοκτονίας, γιατί κουράστηκαν να τις ανασταίνω συνέχεια χωρίς λόγο. Οξύμωρο Βιώνω την απόρριψη πλατωνικά, αφού πλατωνικά θα παραμείνουν τα συναισθήματα μου για σένα. Σε όλους, όταν ρωτάνε για τη σχέση μας, θα λέω πως είναι φιλική και ότι στη σκέψη της μορφής σου, στις φλόγες των ματιών σου, των λόγων σου δε χαμογελάω. Τρέμω. Άλλα για αυτούς και για σένα θα οφείλονται οι καφέδες.

370

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Προσωρινά απούσα Μου ακούμπησε τον ώμο, ψιθυρίζοντας κάτι συγκεχυμένα αστείο και ερωτικό και εγώ ανατρίχιασα και γέλασα. Η πιο όμορφη μορφή του ανυπόστατου, άλλοτε μελαχρινή άλλοτε ξανθιά, συνήθως θηλυκή, δυναμική όμως πάντα. Τρελαίνεται με μικροπράγματα και μου μιλά για ιδέες. Την έχω απορρίψει, τις περισσότερες φορές την αποφεύγω.

-Τη θες κοντά σου στις καλές της, έτσι δεν είναι; Τη θέλω κοντά μου για λίγο, με κουράζει.

-Νόμιζα πως σου μάθαινε να συλλαβίζεις. Μεταξύ μας δε συλλαβίζουμε Τη θαυμάζω συχνά από μακριά, να μιλά σε άλλους, αξιοθαύμαστους επίσης . Μα νοστάλγησα το άγγιγμα της. Η μούσα μου προσωρινά απούσα. ο Ιμχοτέπ με τον Πτα συζητούσαν σοβαρά και εγώ με το Διόνυσο χαζογελάγαμε νευρικά, καπνίζοντας μεθυσμένοι, στα μαρμάρινα σκαλιά της εκκλησίας.

371

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Προσωπογραφία Έχω παρομοιάσει τα μάτια σου με όλα της φύσης τα στοιχεία τα χείλη σου αντίστοιχα τα έκανα αστερισμούς και τα ’κρυψα στου σύμπαντος τ’ απέριττο σκοτάδι να γίνουν φως κάποιας αυγής για άλλους πλανήτες Τα έκρυψα να μην τα βρουν να μη τα βρει άλλος κανείς, αφού εγώ δεν πρόκειται ποτέ να τα φιλήσω. Είδα τα μάτια σου να κλαίνε κυλιόμενα τα δάκρυα απ’ τα μάγουλα ως τα χείλια και γεύτηκα το δάκρυ σου το έκανα ποτάμι να ξεδιψούν οι άνθρωποι να πλένονται οι αμαρτωλοί που φίλησαν τα χείλη σου Τα μαλλιά σου τα έκανα αέρα κάποιας νύχτας να κουβαλά αλάτι και άμμο και έρωτα απ’ τα γυμνά τα σώματα στην παραλία Υπάρχει ένα κενό στην άκρη των χειλιών σου εκεί που καταλήγουν τα δάκρυα εκεί από όπου πηδούν οι απεγνωσμένοι ‘Ένα κενό να χωρέσει την ομορφιά σου Υπάρχει πιο όμορφο έπαρμα απ’ τα χείλη σου; Σε κρατάω και σου ψιθυρίζω και συμφωνούμε τρία ρήματα, ένα όργιο.

372

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Τροχιές Συχνότερα έρχεται η έμπνευση στους δυστυχισμένους Αποτυπώνεται ευκολότερα η θλίψη Έχω να γράψω κάτι μήνες Την ενδότερη θλίψη, τη χρόνια, του απαισιόδοξου, του ρεαλιστή του μοιραία ευαίσθητου συγκεχυμένα ή μη προσπαθώ τελευταία να την αγνοήσω Γιατί είδα κάτι δειλινά στα μάτια σου και έδυσε μέσα μου ένα μέρος της Στην πιο μικρή πιθανότητα κρύβεται η αγάπη μας -αλήθεια το ένιωσαστην πιο μικρή στιγμή, που εμείς ευθείες τέμνουσες συναντηθήκαμε Σε μια γη σφαιρική καμπύλες τέμνουσες θα ξαναβρεθούμε

373

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η νικητήρια κλήρωση Το ομορφότερο μου ποίημα; Όχι, δεν είσαι . Που να τη βρω τόση ομορφιά; Αδυνατώ να την ποιήσω. Συνώνυμη σου, στις λέξεις μου ακόμη δεν υπάρχει . Στέκεσαι ανάμεσα στον έρωτα και στην αγάπη και είσαι ομορφότερη Δε θα σου πω πως έμοιαζες όταν σε θαύμαζα από μακριά ρήμα δε βρίσκω ορθότερο καθώς στα θαυμαστά και στα θαύματα μόνο αυτό πρέπει Θα σου πω πώς μοιάζεις όταν με κοιτάς κάποιες φορές σχεδόν κατά λάθος στα σκοτάδια όταν με ξυπνάς όταν μου γελάς όταν το συναίσθημα παίρνει την πιο υλική μορφή του και γίνεται δάκρυ Αν φύγεις, μην ανησυχείς θα σε θυμάμαι πώς να ξεχαστεί το αδύνατο; Η νικητήρια κλήρωση Η εκλογή του Μάρτη Μακάρι κάθε λέξη μου να κρύβει λίγο απ’ το άρωμα σου.

374

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

375

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κοσμάς Βουτσινάς Μικρές Αναπνοές "Κάποτε μπήκα στο τρένο μου. Κι έκανα ράγες μου τα μάτια σου. Κι έτρεχα, σταγόνα απ' το λυγμό σου. Κι άναψες φωτιά στο χιόνι μου. Και ξεφύγαμε..."

-----------------------------------------------------------"Απλώνεις το χέρι ψελλίζοντας "πάμε" ξεχνώ το πιο πριν μου, το μέσα μου σβήνω στο γιόμα μου απάνω πουλιά να πετάνε με την άστατη ανάσα σου αιτίες να δίνω και στο χιόνι το απάτητο ν' αφήνω ρωγμές..."

-----------------------------------------------------------"μου ζητάς να ματώσω την αλήθεια μαζί σου και στις σάρκες της πάνω του εμβρύου θυμάσαι το δάκρυ... του φόβου το δάκρυ μη 'ρθει σ' ένα κόσμο από νόθες ψευτιές..."

-----------------------------------------------------------"Αναπόσπαστο κομμάτι μου. Σα να περπατώ μονάχος και ν' ανασαίνουν δυο. Σα να περπατούνε δυο, να ξαποσταίνει ο μόνος. Παραδομένος θα' μαι πάντα, στο ολόκληρο που χτίζουμε. Κι ελεύθερος."

-----------------------------------------------------------"Έρχεσαι μικρός, φεύγεις μικρότερος. αυτό μαθαίνω, άνθρωπε από σένα. ανήσυχος θα μείνω να σκάβω στης ψυχής σου το χωράφι να βρω την άκρη του νήματος που έχασες. Την άλλη μονάχα βάστηξέ τη γερά ή δώσ' τη στο χέρι που θες να κρατάς..."

376

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2 Μαζί Το Μαζί να το τιμάς. Να το ζεις και να το δυναμώνεις. Πολλά δε σου ζητά. Ν' ακούς και να μαθαίνεις. Ολόκληρος. Να το ποτίζεις το Μαζί. Για να στολίζει το μπαλκόνι σου. Ανελλιπώς. Σαν το κοιτάς κάθε καινούριο σου πρωί, το Μαζί θα σου χαμογελά. Κι όταν ο κόσμος τρέμει συθέμελα, το Μαζί θα σε βαστά. Κι όταν ο Μόνος θέλει χρόνο αυτό θα περιμένει δίχως κάτι να ρωτά δίχως να δείχνει πόνο Να το ποτίζεις το Μαζί. Με πράξεις να το ποτίζεις. Με παρουσία να το ποτίζεις. Κι έτσι...Μόνος και Μαζί, μαζί θα πορεύονται στα σώματα μιας βόλτας και στις ματιές μιας νύχτας κι άλλης νύχτας. κι άλλης βόλτας. στα σώματα που γίναν ένα. και φτιάξαν άλλο ένα. κι άλλο ένα. δεν υπάρχει μάτια μου πιο δυνατή κραυγή αγάπης από την αγκαλιά των δυο τους. Να το ποτίζεις το Μαζί. ...κι αυτό θα ζει σα Μόνο του.

377

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Λεωνίδας Γουδέλης 1. «ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑ» Πετάς στη δίνη του ανέμου, κρυφά και παιχνιδιάρικα. Όμορφος ο κόσμος της νιότης, όταν στολίζεται από χρυσά ερμάρια. Πάνω τους στηρίζεις τις ελπίδες σου, τους μελλοντικούς κόπους των παιδιών σου, και σμιλεύεις την άγνωστη ομορφιά, που ο χρόνος θα φέρει σα φτερούγισμα, με τα χρυσά σπιρούνια του την Άνοιξη…

378

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2. « ΓΛΥΚΟ ΠΕΡΓΑΜΟΝΤΟ» Εκεί, στο τραπέζι, κείτονται τα όνειρα με πινελιές άγχους, εκεί, στο τραπέζι, ρημάζουν οι καημοί μιας ζωής αλλιώς ονειρεμένης, εκεί, στο τραπέζι, δίνονται οι πιο αποσταγμένες υποσχέσεις, εκεί, στο τραπέζι, τρελαίνονται οι παρεξηγημένες έξεις. Εκεί, στο τραπέζι, όμως, γλυκαίνει τα πάντα η αγάπη, θερμαίνεται με βήματα ο δρόμος, που οδηγεί στης ομορφιάς τα πάθη. Εκεί, στο τραπέζι, όμως, βαθιά, στο φόντο, κερνάει ο χρόνος, γλυκό περγαμόντο.

379

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3. «ΑΝΑΦΑΝΔΟΝ» Ξαφνικά, βρίσκω το θάρρος, σου μιλάω, και σου λέω, σε αγαπάω, φανερά, απροκάλυπτα. Έτσι, ακατέργαστη αγάπη, σου δίνω, ασμίλευτη, απαραβίαστη, αγνή σαν άστρο που φωτίζει τα βάθη της αβύσσου. Έτσι, μελώνω τις σκέψεις μου, με όνειρο να σε κρατώ στην αγκαλιά μου. Αναφανδόν σου δίνω τον πυρήνα της καρδιάς μου…

380

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4. «ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ» Περπατώ αμέριμνα, όταν ο ήλιος δεν είναι ‘δω, λυγίζω τις σκέψεις, σαν γενειοφόρος παλαιστής, ζυγίζω τις λέξεις, σαν νέος ανθυπασπιστής. Εκεί που πας θα πάμε μαζί, θα μεθύσουμε απ’ το χαρμάνι της ερήμου, θα βάλουμε τη νιότη μας στους ώμους, θα ντύσουμε μ’ αστέρια το δρόμο, και θα τρεκλίζουμε χαρούμενοι, σ’ αυτό το μεθυσμένο περίπατο, που θα μας φθάσει στη χώρα του Ζενίθ…

381

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5. «ΚΑΠΟΤΕ» Κάποτε θα έρθει η ώρα που θα παντρευτεί ο χρόνος με το τώρα, κάποτε θα αλλάξει ο ρους την κατηφόρα, κάποτε θα φέξει η γης, θα βρέξει η μπόρα, κάποτε θα με φιλήσεις αμπονώρα…

382

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

383

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Λάζαρος Γκέτσιος Εν καιρό ειρήνης Εν καιρό ειρήνης θρηνώ κλαίω την χαμένη ανθρωπιά μας. Εν καιρό ειρήνης θρηνώ για την πείνα ,την δίψα για τους νεκρούς που ένας κόσμος δεν μπόρεσε να τους γλυτώσει. Εν καιρό ειρήνης θρηνώ. Μα βουβός ειν'ο θρήνος μου και δεν έχει αξία μεγαλύτερη από την βουβή αδιαφορία. Νεκρούς μας άφησε η σιωπή μας μπροστά στα ουρλιαχτά του πόνου. Εν καιρό ειρήνης θρηνώ τον πόλεμο που αρρωσταίνει ακούγοντας τον βουβό θρήνο. Εν καιρό ειρήνης.

384

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γράμμα Μέρες τώρα μας κυκλώνει σαν την αρρώστια η διχόνοια. Κάποιοι προσεβλήθησαν βαριά άλλοι πάλι όχι τόσο και κάποιοι που ελπίζω να πλουτίζουν στον αριθμό γλυτώνουν ακόμα. Ας είναι γιατρός μας η ψυχή και ομόνοια ας βάλει η κυρά η λογική την αγκαλιά της μπροστά και ας ζεστάνει κάθε νου. Και εγώ που γράφω ετούτες τις γραμμές με νύχια και με δόντια κρατιέμαι να μην πέσω στο κρεβάτι.

385

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ρηχός Ρηχός θα πει δεν χωράω μέσα μου τίποτα. Όλα μένουν επάνω μου ,όλα στην επιφάνεια. Ρηχός θα πει πιάτο ακριβό το σώμα μου αλλά χωράει μόνο τα στεγνά από δάκρυα γεύματα. Ρηχός θα πει δεν παίρνω το ρίσκο να μουσκέψει η ψυχή και σταγόνα την σταγόνα να βαθαίνει ολοένα και περισσότερο. Ρηχός θα πει απ΄τα δυο μάτια μου απ΄τα δυο χείλη μου από το δέρμα μου τίποτα δεν μπόρεσε να μπει βαθιά και να ταράξει το ανέγγιχτο βαρύ μου ΄΄είναι΄΄. Ρηχός θα πει δεν κατάφερα να δω τον κόσμο μέσα από δυο άλλα μάτια.

386

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ο επόμενος μεγάλος έρωτας Ο επόμενος μεγάλος έρωτας κινδυνεύει να μην γεννηθεί. Αργοπεθαίνει μέσα στα μάτια των πεινασμένων και άστεγων παιδιών. Αργοπεθαίνει μέσα στα μάτια των βιασμένων γυναικών. Αργοπεθαίνει μέσα στις καρδιές των νεαρών ανδρών που αγωνιούν για την επιβίωση τους όντας άνεργοι. Στα πρώτα βήματα μιας ζωής που καταστρέφετε ο επόμενος μεγάλος έρωτας αργοπεθαίνει μάτια μου. Μέσα σε μια κοινωνία που δεν χωρά την πολυτέλεια των συναισθημάτων, που δεν δίνει χρόνο παρά μόνο στο κέρδος αυστηρά οικονομικών διαδικασιών.

387

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Νύχτες φανταστικής αγάπης Νύκτες αργά βαριές Μετά τις δώδεκα τα μεσάνυκτα Ζωγραφίζω δέντρα καρποφόρα Με πολύχρωμους καρπούς Μήπως μια μέρα έστω Και στον νου μου μέσα Τραφούν οι άνθρωποι Και η γη γεμίσει με χαμόγελα. Μεγάλη αξία το χαμόγελο Και κοστίζει ελάχιστα. Φαντάζομαι μια νύχτα Να αποκτήσουμε όλοι από ΄΄λίγο΄΄ Και το επόμενο πρωινό Να ανακαλύψουμε πως τελικά Καταφέραμε να μοιράσουμε το ‘’πολύ’’ σε όλους.

388

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

389

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μαρία- Μεξέδα Ασπανίτζε ΠΑΝΤΟΤΙΝΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ Για τα λείψανα τα ιερά, και των νεκρών τα δάκρυα, για το όνομα της λευτεριάς, δίνετε ψυχή και σώμα. Τις Θερμοπύλες κρατάτε γερά, της Ελλάδος ήρωες παιδιά, απ’ τους ξένους που δεν τιμούν, αυτό το Άγιο Χώμα. Για της σημαίας την τιμή και τη δική Του, αδερφό για αδερφό, δίνουν τη ψυχή τους. Δίνουν τον όρκο το βαρύ, να σε υπηρετήσουν και η τελευταία σταγόνα του αίματός τους, να είναι για την αιώνια ζωή Σου. Μαζί με τους Αγίους Θεοδώρους, θα ‘ναι στην πρώτη τη γραμμή, μια ασπίδα όλοι μαζί, να μη γενεί η εισβολή. Για τις Ένοπλες Δυνάμεις προσεύχεται η πατρίδα και για αυτές γράφεται ξανά η ιστορία. Ακόμα και η ποίηση προσκυνά μπροστά τους, και οι λέξεις συγκινούνται, όταν ακούν το όνομά τους.

390

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΕΛΛΑΣ Εσύ ξένε, που της πατρίδας μου τη σημαία δεν τιμάς, που σκότωσες τα παιδιά της Παναγιάς, που πήρες το ιερό χώμα των νεκρών και δεν λύγισες στο δάκρυ της μητρός. Της μητέρας την ποδιά, την είχαν σκίσει τα παιδιά, που έπεφταν νεκρά, μπροστά στην πόρτα της εκκλησιάς. Μαύρη κραυγή τρομερή, βγαίνει απ’ της μάνας τη ψυχή, της πήραν το σπλάχνο,πια νεκρό και ο Θεός λυγίζει στον πόνο αυτόν. Απέναντι στην καρδιά το όπλο σου κρατείς, ξένε, θες να με διαγράψεις, αλλά δε μπορείς, είμαι παιδί της Παναγιάς και στις φλέβες μου κυλά το αίμα σαν φωτιά. Ξένε προσκύνα στο Βασίλειο Ελλάς.

391

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΜΥΓΔΑΛΙΑ Αναχωρείς για την πατρίδα, αναχωρείς με μιαν ελπίδα, να γυρίσεις ξανά στην αγκάλην μου. Εγώ ερωτευμένη περιμένω, τις ώρες μετρώ και προσμένω, να γυρίσεις ξανά στην αγκάλην μου. Σ’ άφησα να φύγεις και αν πραγματικά με έχεις αγαπήσει θα γυρίσεις, θα ‘σαι ολοκληρωτικά δικός μου. Οι μέρες περνούν μα δε σε βλέπω, η θλίψη με κυριεύει, δεν αντέχω και έτσι έφτασε το τέλος μου. Ο Θεός ένιωσε τον πόνο αυτόν και με μετέτρεψε σε ένα δέντρο τρανό, χωρίς άνθη, χωρίς σκοπό και η καρδιά καπνός. Τα χρόνια πέρασαν και γύρισες, δάκρυσες στο χαμό μου, μα αγκάλιασες και γέμισα, άνθη για τον έρωτά μου. Ο θάνατος πέθανε και γεννήθηκε η ζωή, Ω μυγδαλιά μου, γιατί να κοιτάω στα μάτια τον Ποιητή.

392

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΦΕΓΓΑΡΟΝΤΥΜΕΝΗ Μέσα στης θάλασσας το βυθό, ακούω έναν ήχο μελωδικό, βλέπω μια θεότητα εκεί, να βγαίνει απ’ τη θάλασσα στη γη. Το μπλε της θάλασσας τη φωτίζει και το φως του φεγγαριού τη ντύνει, η ομορφιά της, έρως δυνατός και το δάκρυ της σταγόνα σκοτεινό. Σε παραλίες, ακρογιάλια τριγυρίζει, τη ψάχνω να τη βρω να μας φωτίσει, να μας δώσει ελπίδα, να μη χαθεί, να ζήσουμε ήρεμα πάνω στη γη. Μαγεία ασκεί μα δε μπορεί, τέτοια θεότητα δεν έχω ξαναδεί, μαγεύει καρδιές αμαρτωλές, μας κάνει να ζούμε χωρίς το χθες. Με το μπλε φουστάνι της περπατάει και το φως του φεγγαριού τη χτυπάει και ‘γω ο καημένος ναυαγός, να ‘χω την τύχη να ερωτευτώ, μια Φεγγαροντυμένη.

393

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ Τα όνειρα που σχεδίαζα από μικρό παιδί, τα ζωγράφιζα σε μια κόλλα χαρτί και τα μάζευα για την ιστορία μου, των ονείρων μου παραμύθια, να ‘χα να ‘λεγα σε εσένανε της αγάπης τα χατίρια. Τα όνειρα που κυνηγούσα από μικρό παιδί, σιγά σιγά τα έκανα, μα έλειπες εσύ. Τα όνειρα που κατέστρεψε ο χρόνος της ζωής, έμειναν στην κόλλα μου, μέσα στης φωτιάς τη ζωή. Τα χαμένα όνειρα άγγιχτα μεγάλα, τα έκανα παραπέρα, για να συνεχίσω με τα σίγουρα. Μεγάλες δόξες και τιμές, του πόνου λόγια λένε και της φήμης τα νερά που πήρανε τα όνειρά μου. Είχα να λέω για αυτά, ιστορίες μικρές, μεγάλες, ιστορίες απ’ το παραμύθι μου, όνειρα στο χαρτί ζωγραφισμένα, τα όνειρα που σχεδίαζα, από μικρό παιδί.

394

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

395

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Εύα Φανίδου Το Κόκκινο Το κόκκινο ήρθε και με βρήκε μια νύχτα στα όνειρα μου. Ξάπλωσε δίπλα μου, άπλωσε το σώμα του κοντά στο δικό μου και με τύλιξε με τη βελούδινη θαλπωρή της υφής του. Τότε χαμήλωσα τα βλέφαρα και παρέδωσα τον εαυτό μου στο διάφανο πέπλο της αγκαλιάς του. Το κόκκινο το αγαπώ. Γιατί φυσάει την υγρασία από τα μάτια μου και με γεμίζει με φιλιά.

396

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Το όνειρο Θερμό, τρυφερό, απαλό ήταν αυτό το όνειρο. Σας ερωτικός χορός και πόλεμος σε σώμα λατρεμένο, Σας έρωτας σκληρός και κοφτερός. Σαν ατσάλι. Σαν δύναμη που θέλει να βυθιστεί στο σώμα, να κρυφτεί μέσα του και να μετουσιωθεί σε ερωτική κραυγή.

397

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Νάρκισσος Σατέν ροζ χείλη με γεύση βατόμουρο βουτηγμένο σε μαύρη σοκολάτα. Πορφυρά μάγουλα κεράσια και σκοτεινά θλιμμένα μάτια που μέσα τους αχνοφέγγουν δηλητηριασμένες φλόγες. Μαγεμένος Νάρκισσος που πέφτει πάνω στο είδωλο του και σπάει. Αμέτρητα κομμάτια συνθέτουν το διαμελισμένο του σώμα. Πάνω τους βαδίζει αγέρωχα μια μαύρη σελήνη.

398

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πόλεμος Κοιτάς προς το παράθυρο του Ερώτα και μου φαίνεται πως τρέφεις μια κρυφή επιθυμία να ακρωτηριαστείς. Στρέφεις το βλέμμα σου πάνω μου ακούω τις καταπακτές των αισθήσεων μου να τρίζουν και από μέσα τους να φτερουγίζουν τρομαγμένες οι Νυχτερίδες του Θανάτου. Αν αυτός είναι ο πόλεμος τότε καλωσορίζω τον αντίπαλο. Αν έτσι είναι η μάχη θα μπω με χαρά μέσα της. Κι’ αν αυτή με οδηγήσει στην ήττα ανυπομονώ να την ζήσω.

399

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Έρωτας Κατρακυλάς. Μέσα στη σχισμή. Εκεί που η σάρκα κομματιάζεται και τα κορμιά συνθλίβονται. Κάθε φορά που σε κοιτάζω είσαι νεκρός. Κάθε φορά που σε κοιτάζω αντικρίζω μια μαύρη χαράδρα να ματώνει το σώμα σου. Θα με δεις όταν θα διασχίζω τις βιωμένες εμπειρίες του Είναι σου μέσα σε απαστράπτοντα σύννεφα φωτιάς. Θα με δεις την ώρα που θα διασχίζω τις σκοτεινές ανατολές της ερωτικής καθώς πρέπει αναρχίας του πόθου και της γνώσης.

400

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

401

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Διακάκης Γεώργιος 13 Μέσα μου είσαι ή ψηλά, δεσπόζεις πάνω απ' όλα; Γιατί η καθάρια σου λαλιά έπαψε για καιρό; Ή ίσως να μου ομιλεί κι ίσως απλά τη χάνω, διάχυτη στων σύννεφων το εύρος πορφυρό. Βάλε μου πάλι μια φωνή, λύτρωσε με μια στάλα. Επέτρεψε μου, δάσκαλε, να λάβω δυο πνοές. Κι αν μου τις κρύβεις βόηθα με, μεγάλε, να τις έβρω, να λάβουν λίγο νόημα οι σκάρτες προσευχές. Ποιο αποδρόμι να διαβώ; Ποιο άστρο να θαυμάσω; Σε ποιο κελί, παράδεισο να χτίσω στριμωχτά; Μα ποιους καιρούς ολόχαρε, πες μου, ν' ακολουθήσω, όταν ο κόσμος δα αυτός το σκάει στα κλεφτά; Σε ποιες γωνίες να πλανηθώ; Σε ποια βουνά να σύρω; Ποια τα νερά που απ' τα ρηχά βαθαίνουν ξαφνικά; Οδήγησε το βλέμμα μου αγέρωχε ποιμένα, με τα σου τα αόρατα νήματα μαγικά. Πότε ειν' η βούληση ορθή; Πότε ηθική η σκέψη; Πώς δύο ψυχές ταυτίζονται σαν πλούσιος ανθός; Και πώς, μίλα ουράνιε, ο άνθρωπος ευφραίνει σαν τη ψυχή του ολάκερη ποτίσει εγωισμός; 402

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Βοήθα με, πατέρα μου, κουράστηκα μονάχος. Η περιπλάνηση αυτή δεν ξέρω που θα βγει. Ελπίζω να 'σαι δίπλα μου τουλάχιστον στο άσμα, που ψάλλεται στην άγνωστη, αιώνια χαραυγή.

403

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΖΩΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Ο ΚΥΝΗΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΗΡΑΜΑ Περπατώ στο δάσος, περπατώ αργά, σπάζουν τα κλαδιά στο πέρασμά μου και οι θάμνοι κυκλώνουν τη μοναξιά που απειλεί να με καταπιεί. Είμαι ο κυνηγός, το όπλο μου βαραίνει στο χέρι μου, οι σφαίρες αγκαλιάζουν προστατευτικά το κορμί μου κι η ανάσα μου βαθαίνει αναζητώντας το θήραμα. Είμαι το θήραμα, κρύβομαι βαθιά στους πυκνούς θάμνους, σκάβω με αγωνία το χώμα προσπαθώντας να μη τραβώ την προσοχή και γεμίζω το τρίχωμά μου ρετσίνι για να πάψουν να με μυρίζουν τα σκυλιά. Ακούω τα βήματα που πλησιάζουν, κόβεται η ανάσα μου και κάτι ζεστό τρέχει στο κορμί μου, όλα γυρίζουν πριν τελειώσει ο προορισμός μου σε τούτα τα χώματα, πέφτω αργά, παράλληλα νοιώθω να πετάω, ακούω τους λύκους που κατεβαίνουν από το βουνό, χαμογελάω και κλείνουν τα μάτια μου για μια αιώνια στιγμή. Αναζητώ το θήραμα ξέρω ότι το λάβωσα μα τίποτα δεν μαρτυρά τον τόπο που κρύφτηκε, περπατώ προσεκτικά, την ησυχία διακόπτει μια αγέλη που ασθμαίνοντας κατεβαίνει το βουνό, πλησιάζει κι ο φόβος αγκαλιάζει ουρλιάζοντας τη ψυχή μου, γίνομαι το θήραμα οπισθοχωρώντας, ο πανικός ακολουθεί τα βήματά μου, οι δρόμοι όλοι γίνονται διέξοδοι που σταθερά με οδηγούν στη λύτρωση. Κάθε μου βήμα χαρίζει και ένα αγριολούλουδο στο πυκνό μονοπάτι της απελευθέρωσης, γιόμισε ο ουρανός λαμπερά γαλάζια σύννεφα που προστατευτικά με οδηγούν στη διάσωση. Είμαι έτοιμος να συγχωρήσω όλα τα σφάλματα.

404

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ Άκου ανθρωπάκο, μια γαλάζια νύχτα δίχως αστέρια θα έρθουν και θα σου κλέψουν το όνειρο . Με το πιστόλι στον κρόταφο θα σε αναγκάσουν να εγκαταλείψεις το σπίτι σου, την οικογένειά σου, τη ζωή σου και θα σου κλείσουν τα μάτια γιατί δε θα χρειάζεται να γνωρίζεις τον προορισμό. Άκου ανθρωπάκο η ειρήνη δεν ανθίζει πίσω από τις μπαρουτοκαπνισμένες ανέφελες μέρες, που στο διάβα τους οι παπαρούνες γέρνουν με δάκρυα τα πέταλά τους και στολίζουν το σώμα σου που ακίνητο κοιτάζει το άπειρο. Άκου ανθρωπάκο για να αλλάξει τούτος ο κόσμος χρειάζεται πρώτα να αλλάξεις εσύ, να ανοίξεις την καρδιά σου, να κοιτάξεις πέρα μακριά τον ορίζοντα και να ατενίσεις ένα αύριο φτιαγμένο με αλληλεγγύη, αγάπη και ομόνοια , έτοιμο να το χαρίσεις στα παιδιά σου. Να κρατήσεις στα χέρια σου το άδικο και να το αφήσεις να ψυχομαχά ουρλιάζοντας. Άκου ανθρωπάκο δύσκολη η δικαιοσύνη σ’ αυτή τη ζωή, μα πώς θα ζήσουμε την ουτοπία αν δεν αφήσουμε το όνειρο να μας οδηγήσει στον αυτοσεβασμό μας. Χιλιάδες τα χέρια των αδικημένων θα πρέπει κάθε βράδυ να γίνονται θηλιά στο λαιμό μας, ίσως τότε κάτι να σκιρτήσει μέσα μας, ίσως ένας λυγμός πνίξει την οργή που μας ποτίζουν και μέσα από τα σπαρακτικά δάκρυα, λυτρωθούμε. Άκου ανθρωπάκο μια αστραπή η ζωή μας και μέσα από τα ερεβώδη μονοπάτια, μόνο με την αγκαλιά μας ανοιχτή και το νου μπροστάρη μπορούμε να λάμψουμε.

405

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΦΟΒΑΜΑΙ Φοβάμαι ,,, είναι εκείνος ο φόβος που έρχεται δίχως να το καταλάβεις και σε παραλύει, αργά, ύπουλα, μεθοδικά. Στην αρχή βρίσκουν τι θα σε τρομοκρατήσει κι αρχίζουν σιγά σιγά να σου διοχετεύουν κάποιες ειδήσεις που μοιάζουν πολύ μακρινές, μετά τα κόκκινα μάτια του φόβου σε στοχεύουν και η απειλή πλησιάζει ώσπου να τη νοιώσεις δίπλα σου. Γυρνάς το κεφάλι την κοιτάς κατάματα και της επιτρέπεις να λεηλατήσει το κουράγιο σου, να στοιχειώσει το μυαλό σου και να πνίξει την ελπίδα σου. Πόσο αργά, πόσο μεθοδικά γίνεσαι υποχείριό της, ο φόβος μπλοκάρει όλες τις δικλείδες ασφαλείας σου και σε παρασέρνει ένα βήμα πριν τον παραλογισμό. Μη φοβάσαι, γύρνα αργά το κεφάλι σου, άσε την καρδιά σου να καλπάσει στο στήθος σου, κοίταξέ τον κατάματα και φώναξε του, με όλη την δύναμη των πνευμόνων σου, ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ. Τίποτα δεν μπορεί να σε καθηλώσει, αν εσύ δεν του το επιτρέψεις. Μην τους αφήνεις να σου πουλάνε ψεύτικες ελπίδες , γιατί η ελπίδα και η πίστη θεριεύουν κάθε μέρα μέσα σου.

406

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

407

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΕΙΡΗΝΗ ΝΤΑΡΟΥΤΣΟΥ 1. ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ Κατέβα τα σκαλιά και άκου τον αέρα, σαν κάτι τραγουδά, ξεφεύγει με τη μέρα. Τα βήματα αργά, η σκέψη μου φωνάζει, σα σύννεφα που χάθηκαν, το παρελθόν κοιτάζει. Κιθάρα του ανέμου στη θάλασσα βρες μου. Η σκόνη του πόνου, κομμάτια του χρόνου. Θα μείνω εδώ, απλά θα αναπνέω, το κύμα θα θορρώ και τόσα θα σου λέω. Εγώ θα μείνω εδώ, τα πλοία θα κοιτάζω και σαν μικρό παιδί τον ουρανό θα αλλάζω.

408

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2. ΤΑΞΙΔΙ Στα ανοιχτά τώρα τα μάτια μου καρφώνω, σ΄ έναν ορίζοντα γυμνό, μενεξεδί! Αχ και να είχα ένα καράβι στη ζωή μου, έστω και σάπιο στο δικό μου μπλε βαθύ. Μέσα στα κύματα σε βρίσκω και σε χάνω μ΄ ένα δελφίνι συντροφιά κι ένα πουλί. Αχ και να ήσουνα ο ήλιος που επάνω στης καταδίκης μου το γράμμα θα φανεί. Δε με φοβίζει που όπου θέλεις ανεμίζεις, Σαν μια σημαία καραβιού πειρατική. Ήθελα να ΄ρθεις, σα μια χείμαιρα να φύγεις, όπως τα κύματα απ΄ την άμμο το πρωί. Κι είν΄ το νησί μου μακρυά κι εγώ αγναντεύω μία πορεία με διαβήτη στο χαρτί. Είν΄ η καρδιά μου φυλακή μες τη σπηλιά σου κι είν΄ η σπηλιά σου το δικό μου το νησί. Μια μέρα ο ήλιος θα ανατείλει απ΄ τη δύση και το δελφίνι μου σαν ήρωας θα βγει απ΄ το γαλάζιο αυτής της άγνωστης ψυχής σου Που τραγουδά μία ηχώ ονειρική.

409

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3. ΓΕΦΥΡΑ Κάτσε και μέτρα τις φορές που μείναμε μαζί, μες το σκοτάδι. Κάτσε και μέτρα τις στιγμές που όμοιες μ΄ αυτές δε θα ξαναγκαλιάσουμε. Κάτσε και άκου τη σιωπή πώς σέρνειτα μαλλιά της και μάθε πως κι εκείνης το τραγούδι χρώματα είχε, που δεν μπορείς να δεις. Μείνε για λίγο στην άκρη του ματιού σου και πιάσε τ΄ άπειρο με τα πικρά σου χείλη. Φύγε για λίγο μέχρι τη γέφυρα…. Κι όταν λυγίσει, έλα να μετρήσεις τα βήματά σου πίσω.

410

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4. ΜΕΝΩ ΕΔΩ Έμεινε μια γραμμή στο μπλε μου το καπέλο που δεν την είχα ξαναδεί Κι ας βάφω με το άσπρο μου πινέλο τους δρόμους όλους που ήξερα κι ας ήμουν μακριά. Έμεινε μια φωνή βραχνή να παίζει στο ραδιόφωνο ‘’σε θέλω’’ κι απ’ την κουζίνα ακούγονται δυο ρουφιξιές καφέ κι η μυρωδιά αχνή. Ήταν που χάλασε του θείου το γραμμόφωνο, που με τη φαντασία μου και πάλι φτιάχνω ένα μικρό χάλκινο κουτάλι, που να λυγίσει δε μπορεί. Μένω εδώ, κι ας μην ξαναμπορέσω να ‘ρθω να πέσω με το σώμα μου ξερό, να μείνω ακούνητος, να μην ξαναπονέσω κι αυτόν τον πόνο να πετάξω στο κενό. Μένω εδώ κι ας μην ξαναμπορέσω να φέρνω βόλτα στο μυαλό μου τη βραδιά, εκείνη που έλεγες να μην ξαναπονέσω σε μία ξάστερη ολόχρυση αμμουδιά.

411

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Αθηνά Μπέκου Απόψε Απόψε Χορεύω σαν την μπαλαρίνα απάνω στην σκηνή Στα αυτιά μου ηχεί Μια μουσική γλυκιά, ξεσηκωτική Αναβιώνω στιγμές από μια ηλικία παιδική Απόψε Του πάτερα μου η σοφία με καθοδηγεί Της μητέρας μου το χαμόγελο με ηρεμεί Η ψυχή μου στο άπειρο ορμεί Η καρδιά μου από τον ουρανό προσπαθεί να πιαστεί Απόψε Χορεύω παρέα με φίλους κολλητούς Γράφω στίχους Ατενίζω γαλαξίες μακρινούς Ο Θεός γελάει τρυφερά με εμάς τους τρελούς Απόψε Την ελευθερία γιορτάζουμε Με πνευμόνια δυνατά φωνάζουμε Πως ποτέ δεν θα αλλάξουμε Για αγάπη πάντα θα ψάχνουμε Απόψε Ζω σε μια φαντασίωση όπως καμία άλλη Κάθε μου επιθυμία, μικρή μεγάλη Παίρνει σάρκα, οστά και ύλη Ο αέρας παρασέρνει κάθε μου λύπη Απόψε Η καρδιά μου λέει πως είναι εδώ Στην αγκαλιά του αγοριού που αγαπώ Το σπιτικό που τόσο πολύ λαχταρώ Έτσι κλείνω τα μάτια και λέω ‘Θέε μου, σε ευχαριστώ’.

412

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

413

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΜΑΡΙΝΑ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ Η ζωή Η ζωή ανασαίνει στο δρόμο Κρύβεται στα σκυμμένα κεφάλια των περαστικών Ορθώνεται σε σπίτια τυλιγμένα από κισσούς Ανασαίνει βουβά στα πρωινά τσιγάρα των ενοίκων -όσο καπνοί βγαίνουν απ' τις σχισμές που οι άνθρωποι συνήθισαν να ονομάζουν χείλη Μαθαίνεται στις ταράτσες, που πνίγονται από κεραίες και σύρματα με κάτι ξεχαρβαλωμένα μαγιώ απ' το περίπτερο. Ακούτε! Η ζωή μιλάει. Ουρλιάζει. Κάνει σεξ στα σκοτάδια Εκσπερματώνει πρόωρα Και ενοχλεί τους γείτονες Τραβάει τις κουρτίνες με δήθεν ντροπή Κουλουριάζεται στη μοναξιά άδειων σεντονιών Κρεμάει ξυράφια στους τοίχους Και πεθαίνει. Ενθάδε κείνται Χάπια Θηλιές Κομμένες αρτηρίες Υπερβολικές δόσεις.

414

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2ο ποίημα Μη γυρίσεις Μη γυρίσεις Κι εγώ σου υπόσχομαι θα βρω ένα επίθετο για κάθε ουσιαστικό θα βρω έναν γονιό για κάθε ορφανό Έναν αναρχικό για κάθε φασίστα Δεν θέλω να γυρίσεις Έμαθα πώς να σε πενθώ Έμαθα πως ήσουν καιρό τώρα νεκρός. Δεν θα 'μαι εδώ Στην ασχήμια τούτου του κόσμου Εκεί συγχρωτίζονται φερέλπιδοι ποιητές ιστοσελίδων λάιφσταιλ ρηχοί φιλόσοφοι φιλόδοξοι εραστές της πλάκας και επιχειρηματίες με βολικές - δήθεν φεμινιστικές - διακηρύξεις παραμάσχαλα Δεν τον θέλω τον κόσμο σου. Ο δικός μου χωράει μετανάστες, ανέργους, τραβεστί, επαναστάτες Βαδίζουμε όλοι με το ίδιο τέμπο Κρατώντας τσεκούρι στο χέρι μας – τη μοναξιά μας – * Μη γυρίσεις δεν θα 'μαι εδώ. Θα πενθώ το ματωμένο μας παρελθόν Που κάποτε λογίζαμε ως σωτηρία μας Όλο εκείνο το αίμα που πιστεύαμε πως θα βρει ευκαιρία να χυθεί στον κόσμο θα πνίξει ανθρώπους, θα βυθίσει πολιτείες, θα ανακατέψει πολιτισμούς. Ομογενή μέρη του ιδίου μίγματος Όλοι ένα Όλοι στο ίδιο επίπεδο κόκκινο Εκείνο το πηχτό καυτό δικό μου κόκκινο Κι εκείνο το δικό μας κόκκινο Που μας ρημάξανε ** Μη γυρίσεις δεν θα 'μαι εδώ θα 'μαι αλλού Εκεί που μυρίζει βρεγμένο χώμα Και ανθίζουν γιασεμιά στα χαλάσματα.

415

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3ο ποίημα Το κοκκινιστό Η μάνα μου στρώνει το τραπέζι Κι εγώ χώνω στις τσέπες μου το κοκκινιστό. Στα γόνατα έχω μώλωπες και γρατζουνιές Η αδερφή μου δεν πέθανε ακόμα, ούτε η γιαγιά Πάω δημοτικό Μαθαίνω τα ομώνυμα κλάσματα Και το γκοφρέ χαρτί Πάω γυμνάσιο Επιμένω να προσεύχομαι στα γόνατα Κι ας είμαι άθρησκη γιατί αντί για δάχτυλα έχω κομποσκοίνια. Επικεντρώνομαι στις λειτουργίες αυτόματου πια ελέγχου λίγος ύπνος, λίγος καφές και λίγο κάπνισμα. Πηγαίνω λύκειο Μαθαίνω το τσιγάρο Η νικοτίνη στριμώχνει το οξυγόνο στα σωθικά μου Και γίνεται τανάλια Που μου σφίγγει τη θηλιά Μου στύβει τα πνευμόνια. Είμαι 20 χρονώ Και αντί να διαβάζω για την εξεταστική Σκέφτομαι Όλες εκείνες τις επιχειρηματικές μου ιδέες Που θα με έκαναν δυνητικά ευτυχισμένη Τα βιβλία που δεν έχω διαβάσει, τις ταινίες που δεν έχω δει. Την κατάθλιψη Τον πόλεμο Τη διαφθορά Το σύστημα. Οι σελίδες βρωμάνε σάλτσα πέστο από χτες, από προχτές, από έξι μήνες σα χτες. Δε σηκώνομαι απ’ το κρεβάτι. Και πριν κοιμηθώ βάζω τη μασέλα μου στο ποτηράκι με το νερό.

416

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

4ο ποίημα Πάνω σε λαστιχένια πέδιλα Ας πιάσουμε από το χέρι Τα παιδικά μας χρόνια Τους άδικους έρωτες Τα ουσιαστικά : φόβος, σκότος, θάνατος Κι ας ξεχυθούμε στους δρόμους που θα καίγονται Από την πύρινη λάβα του ήλιου και την φωτιά των ζωντανών. Πάνω σε λαστιχένια πέδιλα και με τα χέρια στις τσέπες δανεικού πανωφοριού Ας αντισταθούμε υψώνοντας λάβαρα με λέξεις όμορφες : Ανθρωπιά Ελευθερία Ισότητα που θα ανεμίζουν λασπωμένες και αιματοφορούσες. Όλα όσα πέρασαν, ας τα καλύψει μαύρο σάβανο Κι ας έρθει η ελπίδα Ξυπόλυτη τραγουδώντας κάποιο επαναστατικό τραγούδι κι αφήνοντας ματωμένα χνάρια στο πέρασμά της.

417

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

5ο ποίημα Έλα να πιούμε εκείνον τον καφέ Μόλις έχω ξυπνήσει. Τα νύχια μου μεγάλωσαν Τα μαλλιά μου μάκρυναν Το κορμί μου πια δεν σε θυμάται Κι όπου με άγγιζες βγήκε καινούργιο δέρμα. Μόλις έχω ξυπνήσει και δεν ξέρω αν έξω βρέχει ή αν έχει ήλιο Έλα να πιούμε εκείνον τον καφέ που ξέρεις και ξέρω Μόλις έχω ξυπνήσει Και δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που κοιμάται δίπλα μου εάν τον γνωρίζω χρόνια ή αν τον συνάντησα εχτές σε εκείνο το άθλιο μπαρ Έλα. Έλα να πιούμε εκείνον τον καφέ Που ξέρουμε κι οι δυό Πάντα με το ίδιο ολόιδιο τσιγάρο Και την ίδια ολόιδια απελπισία Σου λέω, μόλις έχω ξυπνήσει Και δεν ξέρω. Δεν ξέρω εάν αυτό που ακούγεται είναι η βρύση που στάζει Ή αν τσακώνονται κάτω στο δρόμο σε μια γλώσσα με πολλά λάμδα δύο οδηγοί για τη θέση του πάρκινγκ Έλα να πιούμε εκείνον τον καφέ Χωρίς ζάχαρη ούτε γάλα Σκέτο σα τη ζωή μας Που κατάντησε και καταντήσαμε, αφού αντί να χτυπήσουμε τα κεφάλια μας στον τοίχο τα χτυπήσαμε μεταξύ τους Και τώρα είναι μαθημένα. Τον ξέρω καλά αυτόν τον καφέ Τα χέρια μου τρέμουν ακόμη από τον τελευταίο που ήπιαμε.*

418

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

419

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Δημήτριος Σούκης Η Μάσκα Πόσο ωραία ήταν η μάσκα που φορούσα. Πόσο τέλεια έκρυβε το πρόσωπο μου. Πόσο ταιριαστά προστάτευε την ψυχή μου. Όλες τις άλλες μάσκες μου τις είχα κρυμμένες για χρόνια στο συρτάρι. Πόσο ωραία ήταν η μάσκα που φορούσα. Είχε γίνει ένα με το πρόσωπο και την ψυχή μου, είχε γίνει ο εαυτός μου, είχε γίνει ο άνθρωπος που όλοι σας είχατε γνωρίσει. Λίγοι είχατε καταλάβει το προσωπείο που με κάλυπτε. Πόσο ωραία ήταν η μάσκα που φορούσα. Έπρεπε να έρθεις εσύ και, ασυναίσθητα, να παραμερίσεις την μάσκα Χωρίς να το καταλάβεις, ούτε εσύ, μα ούτε κι εγώ. Να με στήσεις μπροστά σε ένα καθρέφτη και να μου δείξεις έναν άνθρωπο που είχα από καιρό ξεχάσει. Έναν άνθρωπο που είχα από καιρό αποκλείσει. Να με κάνεις να παρατήσω την μάσκα, να την βγάλω, να μην θέλω πια να την φοράω. Αυτή ή όποια άλλη έχω καταχωνιασμένη στο συρτάρι. Πόσο ωραία ήταν η μάσκα που φορούσα. Με έκρυβε από τον κόσμο και έκρυβε από τον κόσμο όσα δεν ήθελα να δω. Μα τώρα το πρόσωπο μου κρυώνει. Είναι ευάλωτο σε όλους και σε όλα. Φοβάμαι τόσο πολύ όταν με κοιτάζουν. Η ματιά σας σαν όπλο μοιάζει. Μόνο η δικιά σου όμως δείχνει να με ηρεμεί, σαν μια καινούργια μάσκα, όταν με κοιτάς. Μια μάσκα που δεν είχα δει ή βάλει. Σε σένα μιλώ που τόσο απρόσμενα ήρθες και τα άλλαξες όλα. Πόσο ωραία ήταν η μάσκα που μου φόρεσες...

420

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Στενοί δρόμοι Πανικός μια νύχτα με φεγγάρι ολόγιομο. Αλυχτούν σκυλιά και σκούζουν γάτες. Μέσ’ στα στενά σοκάκια τρέχουν παιδιά και οι γονείς στο σπίτι αναστατώνονται. Κάτω από τον έναστρο ουρανό, ορχήστρα οι φωνές των ανθρώπων. Ανάμεσα στου ανέμου τις κλωστές μπλέκονται τα μαλλιά χαμένων κοριτσιών. Εγώ μονάχα στέκω ήσυχος σε μιας πόρτας το κατώφλι. Για μένα το φεγγάρι είναι σβηστό και οι ήχοι δονήσεις μιας εποχής ξεπερασμένης. Τα παιδιά περνούν γονείς σαν να μην έχουν και κάτω από τον εκτυφλωτικό ουρανό ο άνεμος σπρώχνει τα κορίτσια να χαθούν. Μια ύπαρξη ανάμεσα σε υπάρξεις, μα ένα κομμάτι σκοτάδι σε μια πλάση πλασμένη από φως.

421

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Νοερά λόγια Μυστικά! Λόγια ανείπωτα μου ψιθυρίζουν. Λέξεις δίχως νόημα ζορίζουν το μυαλό. Προτάσεις ασύλληπτες μα γνωστές. Παιχνίδια των γραμμάτων, ασκήσεις για όποιον ακού, πληγή για αυτόν που καταλαβαίνει. Καταλαβαίνω! Ακούω και καταλαβαίνω! Μόνος τρόπος ν’ ακούσεις, είναι να κλείσεις τ’ αυτιά, νοερά. Και νοερά ν’ ακούσεις, νοερά να καταλάβεις. Μα όταν ακούσεις, όταν καταλάβεις, είναι αδύνατο τα μυστικά να σε ξεχάσουν. Είναι αδιανόητο οι λέξεις να σβήσουν. Δεν τις ακούς πια, τις βλέπεις, τις ξεχωρίζεις από τις άλλες. Μπορείς να τις αγγίξεις και αυτές θα σε αγκαλιάσουν, θα σε σφίξουν, θα σε κατακλύσουν. Οι προτάσεις θα γίνουν μουσική, θα σε συνοδεύουν, θα σου λένε όσα συμβαίνουν, όσα οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται, όσα δεν θες ν’ ακούσεις, όσα δεν θες να καταλάβεις. Η γνώση θα σε πληγώνει. Το φως των λέξεων θα σε καίει. Πληγές θα ζωγραφίζει στο δέρμα σου. Πληγές χαραγμένες σε γράμματα. Γράμματα που σχηματίζουν λέξεις και λέξεις που φτιάχνουν προτάσεις. Νοήματα καρφιά για την ύπαρξή σου· εφόδια δίχως χρήση. Όπλα ασταθή και επικίνδυνα. Οι ψίθυροι ποτέ δεν θα σβήσουν. Θα σου θυμίζουν πάντα ποιος είσαι, ποιος ήσουν και ποιος θα γίνεις. Θα τονίζουν την αδυναμία σου και θα τρέφονται με τον πόνο σου. Θα μεγαλώνουν, θα μεγαλώνουν και θα γίνουν φωνές, κραυγές, ουρλιαχτά. Θα μάθεις να ζεις μ’ αυτές. Δεν θα μπορείς χωρίς αυτές. Γι’ αυτό καλό είναι να μην κλείσεις τα αυτιά σου, να μην ακούσεις τις λέξεις, τους ψιθύρους, τις προτάσεις. Καλύτερα να ζεις σε μια πλάνη αισθήσεων, παρά να είσαι καταδικασμένος να ακούς με το μυαλό.

422

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ματωμένα βλέμματα Βλέμματα κόκκινα από το αίμα συναντιούνται, ραντεβού μυστικά μα πονεμένα. Κυνηγημένες ψυχές κυλούν σαν δάκρυα. Αναζητούν διεξόδους από σώματα θωρηκτά. Δεν προσμένουν ελπίδες μήτε βοήθεια. Αναμένουν ανόρεχτα την μοίρα να τραβήξει. Γνωρίζουν ένα πεπρωμένο αλλιώτικο. Τραβούν σε ένα ταξίδι δίχως τέρμα. Πορεία που δεν έχει κατεύθυνση, πυξίδα χωρίς βελόνα. Κοιτούν έναν ουρανό αχρωμο, σκοτεινό και άδειο. Καθρέφτη του ματοβαμένου εαυτού τους. Στον ουρανό τον σκοτεινό τα μάτια συναντιούνται. Αναγνωρίζουν τον πόνο και τα πάθη. Δεν μιλούν μονάχα κοιτούν. Δεν χρειάζονται συμπόνια δεν την θέλουν. Δεν αποζητούν προσοχή. Την μοναξιά γυρεύουν παρότι αυτή βρίσκεται δίπλα τους. Συντροφιά τόσο παράδοξη και μάταιη, αχρείαστη και περιττή. Είναι κοντά τους ακόμα κι αν λείπει…

423

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μαργαρίτα Θεοδωρίδου 7 a.m. Μια γάτα πεθαίνει στο υπόγειο μας. Δεν θα τη σώσει κανείς. Δυο κορίτσια με κόκκινο κραγιόν, ζητούν βοήθεια στον ερυθρό σταυρό. Δεν θα τους δώσει κανείς. Η κόρη κλαίει την μάνα της: «Μην φεύγεις σε παρακαλώ» παραμιλάει και κλαίει. Και ο γέρος που περίμενε άλλο δεν περιμένει. Για έναν σκύλο αδάμαστο, σ ’ένα μπουρδέλο μέσα.

424

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Καπερναούμ Εθέλουν να πάνε, στην Καπερναούμ. Η τελευταία στάση τους, εκεί θε’ να ‘ναι. Το τελευταίο ταξίδι τους, Εκεί να το περνάνε. Καπερναούμ, Καπερναούμ, γιατί τους παίρνεις πόλη εσύ, άξια του ονόματός σου. Μόνο υποσχέσου να τους, φροντίζεις όλους καλά, καθώς επέλεξαν εσένα, ανάμεσα απ’ τα πολλά Βασίλεια του ουρανού Του. Στην γιαγιά και τον παππού μου.

425

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ζωή Ήρθα με παρέα στον κόσμο τούτο. Πλάσμα διπλό με αποκαλώ. Δυο σώματα, δυο καρδιές, δυο ζευγάρια μάτια πράσινα, γαλάζια, δυο φωνές. Αν ήμουν πρώτη εγώ δεν ξέρω, μισή θα ένιωθα σαν είδα αυτή ή αυτή εμένα, μόνη να μένει μια στιγμή. Μαζί ήρθαμε και θε να φύγουμε μαζί. Για σένα, που μοιράζομαι την μέρα αυτή

426

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Πορτοκάλι Είσαι μόνο σου, πορτοκαλί καθώς προδίδει το όνομά σου, χωμένο σε χώμα υγρό σε χόρτο πυκνό σε δάσος μεγάλο. Δύο γέροι σε κοιτάζουν πεισματικά σαν να θέλουν να γευτούν τους καρπούς της φρουτώδης ύπαρξής σου. Είσαι ξινό, μα αυτός δεν είναι ο λόγος της απομόνωσής σου. Κάποιος χορτάτος ή κουτός σε άφησε εδώ χάμω, για να σε βρω εγώ, ακόμα ζωντανό και ύμνο να σου γράψω. Μα πριν σαπίσεις και ενωθείς, με την μητέρα Γη των όλων και σαν αρχίσει το έντονο χρώμα σου αργά να ξεθωριάζει, εγώ στο νου θα σε έχω σαν από όνειρο βγαλμένο, εσένα Πορτοκάλι.

427

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Θα έρθω. Έρχεται η μέρα. Μα όχι για σένα, Μονάκριβή μου αγάπη. Οι θεοί μας αδικούν τελικά. Δεν συμφωνούν στην μοίρα αυτή. Δεν θα σε δω αγάπη μου Και αν σε δω, ολόκληρη η Πόλη Θα φωνάξει μια στιγμή. Έφτασε η ώρα να εκπληρωθεί Η προφητεία μας. Όλα άναψαν για μας Και έσβησαν απότομα, Όπως ήρθαν.

428

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

429

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Δημήτριος Κολλιερ Σταγόνες Με πένθιμο ρυθμό, αργό πέφτουν μία μία οι σταγόνες. Χορεύουν με τα σύννεφα και μακριά τις σύρει ο αέρας... Φύσα με δύναμη να φύγουνε, μην βρέχουν το κορίτσι που περπατάει μόνο του στην παγωνιά της νύχτας. Δάκρυ με όμβρο μπλέκονται και από το φως του φεγγαριού φωτίζονται, όνειρα χαμένα κι άπιαστα σκίζουνε το σκοτάδι. Μα απ'τον λήθαργο ξύπνησε και βίαια έσβησαν τα όνειρα, άνθρωποι νύχτας θρέμματα, κύματα που όνειρα γκρεμίζουν. Από τον πόνο βγήκανε και με των άλλων τρέφονται, πόνος η κάθε τους πνοή, πόνος και η φωνή τους. Φύσα, φύσα αέρα μου και διώξ' όλα τα σύννεφα, μέσα απ' το φόρεμα να δούνε τις πληγές της. Τι κι αν φυσάς οι άνθρωποι, τυφλοί κουφοί και άπραγοι όμως μένουν, άνθρωποι απάνθρωποι άνθρωποι άβουλοι, δειλοί. Και το κορίτσι, σαν μια σταγόνα έπεσε και πέταξε ελεύθερη απ'τα δεσμά του πόνου. «Εγώ δεν ξέρω, ούτε είδα ούτε άκουσα» φονιάδες απάνθρωποι άνθρωποι άβουλοι, δειλοί.

430

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

431

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΣΤΕΛΛΑ – ΛΟΥΪΖΑ ΚΑΤΣΑΜΠΗ 1. Ακριβό Χαβιάρι Όταν σ’ αγγίζω, σπαρταράς. Με γεμίζεις βλέννα, εντόσθια και λέπια. Μου λερώνεις το λευκό φόρεμα. Φιλώντας σου το κεφάλι, σαπίζεις χειρότερα. Δεν πειράζει, μ’ αρέσει η eau de toillete ψαρίλα σου, όταν τινάζεσαι και φεύγεις. Ξεχνώ, είσαι ψάρι μεταναστευτικό. Αναπαράγεσαι, γλιστράς με ό,τι σου απομένει, αφήνοντας για αναμνηστικό, το ξίφος σου μέσα μου.

432

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2. Πάντα με καθαρό βρακί Ήταν άνθρωπος της τέχνης. Είχε κόψει από χρόνια τη βότκα - και την κόκαφορούσε πάντα ένα κακάσχημο ρολόι πολυγωνικό και καθαρό βρακί. Γαμούσε πιτσιρίκες, τραβέλια και πλανόδιους μουσικούς. Η τέχνη του ήταν να κοιμάται πάντα άδειος. Στο μαξιλάρι δίπλα, έλαμπαν ξανθές περούκες γέλια γυναικεία, τα γυαλιά πρεσβυωπίας και ένα περιτύλιγμα σοκολάτας χαμηλών λιπαρών. Γινόταν βάζο, αμπαζούρ αυτόφωτο, φωτιζόταν σαν νεοκλασικό Μέγαρο. Ήταν τεχνίτης καλός να ρουφά όσους ονειρεύονται εκείνον.

433

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

3. Εσείς έχετε μαντηλάκι; Τα μικρά παιδιά κρατάνε συχνά ένα λευκό ύφασμα. Το ένα θέλει τη μυρωδιά της μάνας, το άλλο κοιτάει απαλή να ‘ναι η υφή σαν του Μορφέα το χάδι. Όταν παίζουν, το φοράνε ποδιά ιατρική. Άλλοτε σκέπασμα για βρέφη γίνεται, φάντασμα, και τα παιδιά: αστέρες επίγειοι, θεατρίνοι. Όταν, όμως, φοβούνται, εξαφανίζονται πίσω του. Στης μήτρας το φρούριο ψάχνουν να μπούνε. εγώ, όμως, δεν έχω τρόπους παιδικούς , μαντήλια μητρικά, πιπίλες να θηλάσω. Στο τέλος, πάντα με βρίσκουν οι ενήλικες φοβίες. «Άφησε το μαντηλάκι στην τσαντούλα σου, θα τα καταφέρεις δίχως αυτό» μονολογώ σπαράζοντας, γιατί, συγγνώμη, μακάρι να 'ταν αλλιώς, πρέπει να μεγαλώσεις.

434

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

435

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κωνσταντίνος Θεοδωρούδης Ο Φακίρ μετανάστης Εμένα με λένε Φακίρ Μου φωνάζει ο Τούρκος "σιχτίρ" Κι ο απέναντι εχθρός Θα 'θελε, έτσι, εμπαθώς Με υγρό να με έλουζε πυρ. Απ' τον πόλεμο γλύτωσα αλλά Οπουδήποτε με κυνηγά Η ζωή μια κλωστή Οι υπαίτιοι γνωστοί Μα η πίστη πότε δε λυγά. Με κοιτάτε γεμάτοι οργή Πέτρα εφήβου μ' ανοίγει πληγή Στου Έβρου μια τάφρο Με είπατε λάθρο Κι ας χώρα μου είν' όλη η γη. Είδα πτώματα όσα κανείς Είδα φίλους νεκρούς, συγγενείς Είδα μίσος να ρέει Μα ευτυχώς οι Ευρωπαίοι Απ' τη φάρα μου είναι ασφαλείς. Γιατί έφυγα από τη Συρία; Ίσως ήτανε φόβος; Δειλία; Το σκάφος γεμάτο Στου Αιγαίου τον πάτο Όση αξίζουμε ελευθερία!

436

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ελ Ντοράντο, Γενάρη έξι Το περιβάλλον - ο χρυσός Μάχη καθ' όλα άνιση Ειν' η ιστορία οδηγός Μα εφτά χωριά σε άρνηση. Ακτιβιστών οι οιμωγές Αντίδρασης πειστήρια, Μην η ηχώ τους με ρωγμές Πλήγωσε τόσα κτήρια; Φώτα, γιορτή συμβολική: Κοιτάζουμε παρέα Μέταλλα πόσα άλλα χωρεί Η θάλασσα βαρέα. Πώς βήχει έτσι ο χειριστής! Πώς αδυνάτισε ο οδηγός! Άμα μιλήσεις θα καείς... Όλων μας η σιωπή χρυσός

437

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Στέργιος Μαδέρης Χορωδία Ελλήνων Δημομαζώματα, κρατοσκορπίσματα Κι άλλες πολλές οι έννοιες Πατούν σε στρώματα και σε καθίσματα Σαν απαιτούν ευγένειες Γωιστικότητα, ημώνταυτότητα Τι που υμάς χωρίζει; Ίδια τα χρώματα και τα καμώματα Ποίος τον απαντήσει; Εχθροσοφήματα i-λεκτροκίνητα Γραικά αγγλικά στον Τούρκη Κομμακινήματα ρωμιοπαθήματα Δεν έμαθαν στον γκούγκλη Μυαλοκολλήματα αμετακίνητα Ανδρών για τεμενάδες Γυνογαθήματα, φεμίνων πλήγματα Οι αιμοσταγείς κυράδες Υπαιθροκτήματα, αστυμερίσματα Μεσιτικές φανφάρες Πολέμου σήματα, κανάλια θύματα Προέβλεψαν λαχτάρες; Αδικομνήματα, αχβαχαγήματα Πόνοι ψυχής μας γδέρνουν Καπνοστριγκλήσματα, πυροκροτίδματα Κάπως κοντά μας φέρνουν Μιλενιάσματα, ζενζετοφάσματα Χρυσολουσιά και φάσιον Μασονοτάγματα, σχισματοδράματα Μας χώρισε το ράσον Χορωδιώμεθα, αντιστεκώμεθα Θεέ μου στον ιό σου Σπίτιμενώμεθα, παραδινώμεθα Ευρώπη στον ρυθμό σου

438

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Ωραίος Κοιμώμενος Απόψε έστησε πάλι το καρτέρι του ο Πόνος Ο κύριος που συχνά με τον Φόβο έβγαινε παρέα Μα τον πολέμησε και τα λημέρια του τα πήρε όλα Κι έκλαιγε ο νεαρός που ήταν παραδομένος στην Μοναχισιά Μα τα Δάκρυα του ήταν βουβά και στεγνά σαν τον Πόνο Οφείλω να τον νικήσω έλεγε στον εαυτό του Μα η Βουβαμάρα ήταν πιο δυνατή απ’ την φωνή του Και ήρθε κι η Σιωπή και τον σκότωσε. Όχι απλά και στωικά. Τραγουδούσαν τα Δάκρυα και η φωνή τους άρεσε στον Θάνατο Τον όμορφο ξεναγό που βοήθησε τον νεαρό στο μακρύ του ταξίδι Τον ανέβασε στο πιο ψηλό το κάστρο να νιώθει σαν τον Θεό Μα μετά έφυγε. Και ήρθε η Ανυπαρξία στον ουρανό. Κι η Ανυπαρξία ήταν αδύναμη μπροστά στην Βουβαμάρα Και τα μπαλκόνια έγιναν θαμπά, σάπια, μισογκρεμισμένα Δεν άντεξαν το βάρος του και τον έριξαν κάτω Κι ήταν ο Τάρταρος βαθύς και μαύρος και μουρμούριζε Μουρμούριζε πιο δυνατά απ’ την Σιωπή και την Ανυπαρξία Όλη η λάσπη κι οι σταχτιές της ζωής ήταν ένα τίποτα μπροστά στην Πλήξη Την κόρη της Αιώνιας Στοχασιάς Ο Φόβος παραδομένος από καιρό έδωσε τον θρόνο του στον Πανικό. Ο Πανικός πολέμησε με τον Τρόμο για τα μάτια της Φρίκης. Όμως γυναίκα αυτή και πονηρή, τους έκανε κομμάτια με ένα της βλέμμα. Κι όταν ήρθε η σειρά του νεαρού αυτός έκλεισε τα μάτια. Όμως τα μάτια μιας ψυχής δεν κλείνουν ποτέ. Και την κοίταξε κατάματα μα δεν φοβήθηκε. Η Φρίκη έβγαλε την μάσκα της και φανέρωσε το πραγματικό της όνομα. Κι η περπατησιά της ήταν γνώριμη και χαρμόσυνη. Τραγούδια ξεχύθηκαν στο πρόσωπο του όταν αντίκρισε την Ζωή Κι η χλομάδα εγκατέλειψε το μυαλό του Κι ο νους του ένιωσε και ξύπνησε και άλλαξε τροπάρι Και τα μάτια του σκέφτηκαν ότι δεν πέρασε ούτε ένα λεπτό Και επέστρεψαν από το ταξίδι του Ωραίου Κοιμώμενου Ξέφυγαν μέχρι το επόμενο ραντεβού που θα του έδινε ο Πόνος. Αυτός ο Πόνος. Αναζητά ταξιδευτές για να χορτάσει. Όμως η αχορτασιά του δεν έχει τελειωμό. Δεν έχει τελειωμό. Ο Πόνος

439

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΒΑΣΣΑΛΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Άοκνος Έξυσα το Άλφα, με καλοσύνη. Μα την Αγάπη δεν την βρήκα. Μάδησα το Θήτα με γέλια. Μα υπάρχει κι άλλη Θλίψη. Έσκαψα στο Έψιλον για Ευτυχία. Μα τα χέρια μου μάτωσαν. Έκοψα το Φι στη μέση, να βγουν έστω δυο ρο. Μα οι Φοβίες ξανάρθαν σαν παλίρροια Μα όσο κι αν πέφτω, ξέρω μόνο τούτο: Επιβάλλεται η Ήτ(τ)α να ηττηθεί.

440

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Έρως Ερεθισμένα, παλλόμενα απ’ τον πόθο σώματα. Στην αιώνια, ακούραστη, πρωτόγονη μάχη των φύλων. Καρδιά και σάρκα γεννούν διλήμματα. Μικρά διαλείμματα τα μπερδεμένα σεντόνια. Πάλη σωμάτων σε μαρμαρένια αλώνια. Πόσο σοφά τα εποίησες όλα… Πρώτα να κουμπώσουν τα σώματα, κι αν πάλι δεν ταιριάξουν, να μείνει έστω μια ιδρωμένη ανάμνηση.

441

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Εμφύλιος Κάποτε Έρως, Πια Άρης. Το Έψιλον γίνηκε στερητικό. Το Ρο κακοπροφέρεται. Το Ωμέγα Ηττάται. Το Σίγμα είναι πια τελικό. Έρως ανίκατε! Σε ποιά μάχη λύγισες; Σε ποιά στιγμή λιποτάκτησες; Πότε το προσωνύμιο σου αχνοσβήστηκε; Κάποτε Έρως, Πια Άρης.

442

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Μελάνι Λευκό χαρτί Σαν απάτητο χιόνι Αγνό και άσπιλο Ανεπιτήδευτο από δυσνόητες έννοιες Στέκει εκεί, απέναντι σου. Στο ημίφως του κεριού. Να αναμετρηθείτε μέχρι τελικής πτώσεως Ενώπιοι ενωπίοις Πρώτη αιφνίδια από σε κίνηση, μια μουτζούρα Μα η έκβαση εκ των προτέρων γνωστή Ένα άγγιγμα της πένας αρκεί Να χάσεις κάθε πιθανότητα επικράτησης Σαν το μελάνι χυθεί, ωσάν αχθοφόρος Της κάθε μύχιας σκέψης σου. Το μόνο που σου μείνε ένα τσαλάκωμα μιας χάρτινης ύλης και συνάμα του εγώ σου

443

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

O tempora O mores Οι δικοί μας καιροί Είναι αλλοτινοί Στένεψαν Στέρεψαν Σίγασαν Οι δικοί μας καιροί Είναι αλλοτινοί Αμειδίαστοι Αλλόφρονες Άχαροι Κι όμως στους δικούς μας καιρούς όσο το τέλος κι αν πλησιάζει, θα ξημερώσει κι η επόμενη μέρα

444

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

445

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Κωνσταντινίδου Αρχοντία «Το παράπονο της προσφυγιάς» Νύχτα είναι, μέρα είναι? Ποιος Θεός ,ποιος Αλλάχ? Πίκρα είναι, μαύρη είναι τζιέριμ η προσφυγιά. Μάνες κλαίνε Γιατί? Λένε Θα φοβούνται τα παιδιά! Φύγαμε από την πατρίδα για να βρούμε ξενιτιά? Δεν μας θέλουν εκεί πέρα Λένε είμαστε εχθροί Τα παιδιά όμως πεινάνε Ζούμε ή είμαστε φυλακή? Πόλεμο έχουμε, πονάμε Δείξε άνθρωπε στοργή Μπες στην θέση την δική μας Μοναχά για μια στιγμή

446

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

«Νέα πατρίδα» Κι είδα μια μάνα ,ταλαίπωρη, θλιμμένη, Νύχτα την ξέβρασε το κύμα Γαντζώνεται στο στήθος το μωρό Είναι μακριά –μα ακούς τον οδυρμό. Το φιλά στο μάγουλο απαλά Τα μάτια της γεμάτα δάκρυα Αν και μωρό ακόμα Το ξέρει. Αυτό είναι ξένο χώμα. Γυρνάει στη θάλασσα και αναστενάζει Σκύβει, πιάνει μια χούφτα γη Βλέπεις την όψη της-θαρρείς αλλάζει. Εδώ είναι τώρα για μας πατρίδα . Μονάχα αυτό λέει και ησυχάζει.

447

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

«Ύπουλος ιός» Ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε όλοι την χώρα μας έπληξε μαύρη πανώλη. Άνθρωποι πεθαίνουν από ύπουλο υιό πως τον λένε-κορωνοιο. Τα συμπτώματα είναι πάνω-κάτω αυτά από ήπια έως σοβαρά..-γι’ αυτό δράσε υπεύθυνα. Πυρετός υψηλός και βήχας ξηρός πόνος μυϊκός και έντονος πονόλαιμος. Οι οδηγίες των γιατρών-σαφείς. Να πλένετε τα χέρια σας ολημερίς! Να αποφεύγετε τον συνωστισμό, μοναχά για το δικό σας το καλό. Τα νοσοκομεία είναι για μας εκεί εάν τυχόν κάτι σοβαρό συμβεί. Δεν χρειάζεται πανικός, Μαζί σου Ελλάδα μου είναι ο Θεός!

448

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

«Νυχτερινή ευχή» Σαν νυχτώσει, μαύρο πέπλο σκεπάζει το βασίλειο της γης στον ουρανό αντικρίζω το χρυσοκέντητο φεγγάρι. Ολοστρόγγυλο φέγγει στην σκηνή του ουρανού μαζί με τα άστρα μαγεύει ανθρώπου νου. Η νύχτα είναι ανήσυχη, αν και σιωπηλή με κάνει να ξυπνώ από όνειρο βαθύ Παίρνω μια σκάλα και ανεβαίνω ψηλά τώρα έχω το φεγγάρι και τα άστρα αγκαλιά. Είμαι τόσο κοντά σου, τα άστρα μιλάνε απόψε με το χέρι μου κάνω να σ’ αγγίξω να σε φέρω ξανά πίσω στη γη. Για λίγο νιώθω να χορεύουμε στην ουράνια σκηνή εγώ κι εσύ κάτω από του φεγγαριού την λάμψη. Εσύ όμως έχεις χαθεί ψυχή μου μοναδική ευχή να ήσουν και πάλι μαζί μου. Η νύχτα έφυγε, τα άστρα έσβησαν μα το όνειρο το ζήσαμε μαζί. Άραγε θα ξανάρθει τέτοια νύχτα μαγική?

449

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

«Ερωτευμένα μάτια» Με μάγεψε το βλέμμα σου, με πλάνεψε η ομορφιά σου Κι όταν στα μάτια σε κοιτώ , τον κόσμο όλο θωρώ. Μέσα στο πλήθος σαν βρεθώ για μια στιγμή σε κοιτώ το πρόσωπό σου μελετώ θαρρείς πως είναι λυπηρό. Πουλί θα γίνω μια βραδιά Και θα σου πω τραγουδιστά για πάντα να ’μαστε τα δυο ερωτευμένοι στον κόσμο αυτό.

450

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

451

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΤΡΙΣΕΥΓΕΝΗ ΜΑΡΩΣΗ Παρακμή Παρακμή είναι το χιόνι που έλιωσε και έγινε λάσπη στους δρόμους της πόλης. Παρακμή είναι όταν ξυπνάς το πρωί Ιδρωμένος, και φοράς τα χθεσινά σου ρούχα, Και βγαίνεις μες στη ζεστή βρωμιά σου και βαδίζεις ήρεμα Μες στη λάσπη που πριν ήτανε χιόνι. (Και ‘συ κάτι άλλο ήσουν πριν) Παρακμή είναι η γυναίκα Με το χονδρό κόκκινο παλτό, Όρθια δίπλα σου στη στάση αστικών λεωφορείων. Από το πετσί της αναδύεται έντονη μυρωδιά λίπους Και πάνω στα πρησμένα δάχτυλα της προβάλει ένα ακριβό μονόπετρο. (Λάφυρο κάποιας άλλης εποχής) Παρακμή είναι η θέση σου Στα τελευταία έδρανα του αμφιθεάτρου, Μπροστά σε κόλλες λευκές. Είναι ο ανιαρός μονόλογος κάποιου οιηματία σοφού Που πρέπει να υπομείνεις. Παρακμή είναι οι περιπλανήσεις σου, Οι βιαστικές σε δρόμους στενούς, Η αίσθηση πανικού καθώς σε προσπερνούν Δεκάδες άγνωστοι με άπλυτα κεφάλια και Χνώτο που μυρίζει γηρατειά Είναι η επιστροφή στο άδειο υπόγειο της οδού Αριστάρχου, Είναι το νευρικό σου κλάμα που απότομα σταματά. (Δεν είναι κανείς εκεί κοντά για να σε ακούσει.) Παρακμή είναι το κορμί σου στο τέλος της ημέρας, κουρασμένο, τα ξαγρυπνά σου μάτια. Στον ύπνο πια δεν βρίσκεις την γαλήνη. Μα πάνω απ’ όλα παρακμή είναι η ώρα η δύσκολη για εκείνους που ορκιστήκαν και έγιναν επίορκοι. Το ξέρεις, τα όνειρα που πρόδωσες ήτανε και δικά σου.

452

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Η Σούζι Η Σούζι με τα κοντά μαύρα μαλλιά, Η Σούζι που φόραγε τα αποφόρια των μανάδων μας, Η Σούζι η μάνα του σκοτωμένου γιού, Η Σούζι η πρόστυχη, η αλανιάρα, η γύφτισσα Η Σουζι που φοβόμασταν, Η Σούζι που πληγώναμε σαν ήμασταν παιδιά. Η Σούζι που μας χάριζε χάντρες και ψεύτικα στολίδια. Χάθηκε η Σούζι, αγάπη μου, και ‘μείς πια μεγαλώσαμε, έγινε το χωριό μας πόλη και τώρα πια δεν βρίσκεται γωνιά για τους τρελούς.

453

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Διάττοντες στίχοι Στις ιδρωμένες λεωφόρους , τις νύχτες του χειμώνα, τις υγρές, συνήθισα να περπατώ μονάχη, να τραγουδώ στίχους δικούς μου της στιγμής: Στίχοι θραύσματα σπασμένων ήχων και μουσικές βρώμικου αέρα που αφήνουν πίσω τους οι μηχανές με τις χαλασμένες εξατμίσεις. Κούφιοι, γδαρμένοι στίχοι, Σαν τα ψηλά τακούνια στο πεζοδρόμιο της Συγγρού. Στίχοι δικοί μου, πνεύματα του καπνού απ’ το τσιγάρο που κρέμεται στα παχιά χείλη του ταξιτζή και φεύγει μακριά με τον αέρα. Στίχοι που χάνονται ξαφνικά Σαν τ’ αυτοκίνητα που προσπερνούν. Στίχοι, πράγματα της μιας χρήσης Που έμαθα στα σκουπίδια να πετώ.

454

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Προσευχές Προσευχή Α Τα μακριά μου χέρια υψώνω Kαι ανοίγομαι … για να χωρέσεις κραυγή μου. Σκύβω μες στο πηγάδι του ουρανού Και αφήνω της φωνή μου. Η ηχώ πιο δυνατή σε ΄μένα επιστρέφει. Άδειος αντιλαλεί τούτος ο κόσμος. Σαν οι θεοί και πάλι να κρυφτήκαν. Προσευχή Β’ Τεμένη, που το σκοτάδι σας μυρίζει δόξα, κλεμμένη από ήρωες και ελπίδες του αυτόχειρα. Ήρθαν σε σας, αυτόβουλα, να σφαγιασθούν. Θυσία σε φλόγα ιερή, τους είπαν. Τροφή, στους κούφιους και ακάθαρτους βωμούς σας. Προσευχή Γ’ Και ανοίχθηκε εμπρός μου η άβυσσος. Βαθύ ιώδες το χείλι της. Και ανέπνευσε την μαύρη της αναπνοή, Στην κόρη του ματιού μου. Όσο πορεύομαι για πάντα θα πορεύομαι. Στην άκρη του απέραντου τοπίου Μια κυκλική τροχιά μου φτάνει να διαγράψω Όπως ορίζει ο ομφάλιος μου λώρος. Με το γλυκό κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα, ΄Ένοχος, Χωρίς ποτέ να γεννηθώ.

455

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Άνθρωπος και Σφίγγα Διαβάζω πάνω στο σχήμα του ραδινού κορμιού σου, πάνω στις σκληρές γραμμές του αυστηρού προσώπου, το άγριο θυμικό σου. Ακίνητη και ρωμαλέα μορφή γυναίκας Που με κοιτάς με βλέμμα αινιγματικό, Τι βλέπεις μέσα και πέρα από εμένα. Εσύ που ζεις σε μια χαύνωση εκστατική, Εσύ που μονάχα τα όνειρα ορίζεις. Θέλω να ‘ρθω κοντά σου, Ν’ αγγίξω το βλέμμα το πετρωμένο, το τυφλό, να με οδηγήσει Εκεί μακριά στο χάος που ελπίζω. Άδειο το κοίταγμά σου, Καρφώνει με πείσμα πέρα για πέρα το απέραντο γαλάζιο. Κρύβεται στα χρώματα τα εναπομείναντα της ίριδας Διαλύεται, εξαϋλώνεται καθώς η νύχτα ανατέλλει. Αδιάφορη και ψυχρή σαν να ‘μαι μονάχα ένα χρώμα με διαπερνάς Και μέσα μου αναλύεσαι με χίλιους τρόπους, Χίλιες φορές, Χίλιους αιώνες. Φοβάμαι, ό,τι έψαχνα νήμα διάφανο Δεμένο στην άκρη του ατίθασου ματιού σου, Ακτίνα άυλη που εμπρός τραβά Και ’γω πορεύομαι στ’ αόρατά της ίχνη. Έχω το στίγμα σου Είμαι κατάδικος στα πεπρωμένα που διαλέγεις. Δυο μάτια πυρωμένα Και μια θάλασσα μες στο μυαλό μου, Και ταξιδεύω ατέλειωτο ταξίδι, Αναζητώ καράβια και λιμάνια, Στροβιλίζομαι σε φοβερούς κυκλώνες. Και ‘χω σύντροφο μια αρρώστια αγιάτρευτη. Στιγμή-στιγμή με σβήνει ο χρόνος που φύτεψες εντός μου. Και ‘γω σαν όλους τους μοιραίους, Ανίατος, ανίερος και μόνος τρέχω ξοπίσω από το βλέμμα σου να βρω μίαν άλλην άκρη. Και αναμετριέμαι, Και μάχομαι, ναρκισσευόμενος, δαίμονες ψυχοφάγους. Θέλω μια θέση στην ματιά σου. Κοίταξέ με! Μα ‘συ δεν νοιάζεσαι. Ούτε που θα με κλάψεις.

456

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Στάσου! Δεν στέκεσαι, άλογο αφηνιασμένο Και ‘γω ακολουθώ τον πανικό σου. Τίποτα δεν απέμεινε από εμένα. Ό,τι είχα τάματα στους βωμούς σου, Με αντάλλαγμά μια γέρική πιαν ελπίδα. Πορεύεσαι στο άπειρο και ‘γω όπως άρχισα θα τελειώσω. Μάνα μου, Σφίγγα, Με τ’ αδηφάγο βλέμμα Συ που ‘χεις νεύρο μαγικό και με γεννάς Συ που ‘χεις και κεντρί αδίστακτο και σκοτώνεις, Στην σκοτεινή σου μήτρα ας μ’ έκρυβες για πάντα, Δεν βρίσκω άλλη λύση σπλαχνική.

457

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

Γεώργιος Τσαπρούνης ΣΤΕΡΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ Πήγαινε τ’ άσπρο άλογο, βήμα το βήμα απ’ το βουνό, ροδάμιζε το διάσελο, μα ο αέρας μύριζε χαμό. Κρυφό το δάκρυ εκύλισε στου γέροντα τα μάτια, το άλογο ροβόλησε κι οι θύμισες γίναν κομμάτια. Βαθιά μέσα του άστραψε, σήμανε η δειλινή καμπάνα, το στερνό δρόμο του κίνησε στο άσπρο τ’ άλογο καβάλα. Η περιστέρα ρίγησε, θόλωσε ξάφνου η ρεματιά, σκιά ήταν και πέρασε, καβάλα, με τους χτίστες συνοδειά. Και στ’ όργωμα απέναντι, στάθηκε ο Μάρκος στα μισά, στη πουρναρούλα, με τον αγρότη στ’ άλετρο και την κυρά στον ήλιο ‘κεί, σιμά στη γαϊδοπούλα. Με τα μεγάλα μάτια του το Βάρδα αναρωτώντας, κράτησ’ ο Μάρκος τη ζυγιά, κονταύλακο τραβώντας. Για να στομώσει ο καιρός, ν’ αλαργινέψει η ώρα που θα τελειώσει τ’ όργωμα και θ’ απομείνει ο γυρισμός για τη στερνή τη χώρα.

458

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

2 ΜΑΡΤΙΟΥ 1980 - 01:45 Μπορεί και να θυμότανε, ακόμα, εκεί σε μιαν ακρούλα του γέρικου μυαλού του, τη μάνα του, το στάβλο που γεννήθηκε, τη μυρωδιά του χορταριού, κει που πρωτόπαιζε. Μπορεί και να νοιωθε τον πόνο απ’ τα πετσιά που του φορέσαν στο κεφάλι κι η λύπη να ‘χε μείνει στην καρδιά του από τη μέρα που τον πρωτοδέσαν στο παλούκι. Μπορεί να μας αγάπαγε πολύ περισσότερο, απ’ όσο έδειχνε το αγαθό του βλέμμα κι η άδολη καρδιά του, φεύγοντας, να τανε πιο μαλακιά κι απ’ την καρδιά του πουλαριού. Μπορεί να ‘φυγε έτσι ήσυχα, ήσυχα όπως έζησε, γιατί το ήξερε καλά πώς θα ‘ταν πια ελεύθερος, ελεύθερος να τρέξει στ’ ανοιξιάτικα λιβάδια· μπορεί και να βλέπε από τον μουλαρίσιο του παράδεισο, ότι του βγάλαμε την καπιστράνα ήτανε πια ελεύθερος.

459

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΡΟΝΙΚΟ ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑΝΙΚΟΥ ΤΑΥΡΟΥ Με μάτια γυάλινα, θαμπά απ’ τους ατμούς των ρουθουνιών του, μπρος στο πανί που κουμαντάριζε τη μοίρα του, στο σβέρκο του κοντάρια, καρφωμένα σαν ανάποδες παντιέρες· κι ολόγυρα μουγκρίζαν μεσ’ από ρούχα κυριακάτικα. Σηκώθηκαν οι μύγες απ’ τις κοπριές και ξαναπέσαν στο πηγμένο αίμα που ‘σταξ’ απ’ το χαλκά της μύτης του. Τώρα δεν έβλεπε, τώρα δεν άκουγε, μόνο θυμόταν μ’ ένα μυαλό που όλο στέρευε, όπως το γάλα στους μαστούς της μάνας του. Πίσω απ’ τα αγριοκάλαμα των βάλτων, ανήσυχες γελάδες μουγκανίσαν μεσ’ από άδεια κέρατα κι ερεύνησαν προφητικά τις φουσκωμένες τους κοιλιές, μ’ ανήμπορη στοργή για τους καινούριους ταύρους. Πειραιάς, 04.08.1978

460

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

ΕΙΚΟΝΕΣ Κόκκινα μέτωπα αρχαίων μονομάχων, μέσα στου δρόμου το θανατερό ιδρώτα και τη σκόνη απ’ τις γυμνές πατούσες. Φως τυφλωμένο τ’ Αλωνάρη, πάνω στους βράχους που ακουμπάν στη θάλασσα, τ’ απομεσήμερα του Νότου. Πηχτή θολούρα στ’ ανοιξιάτικα ποτάμια κάτω απ’ τα ένδοξα γιοφύρια και τις μουσούδες των αλόγων. Σάπιες, στα δασωμένα πλάγια οι καλύβες, χνάρια γεμάτα απ’ το κενό τ’ ανθρώπου και των σφαγμένων κοπαδιών. Βρεγμένος άνεμος στα λασπωμένα βήματα, πίσω απ’ τ’ αλέτρι που σκουριάζει, δίπλα στα όνειρα.

461

Magnum Opus

U Wr i t e

iTravel poetry.com

462