την διεστραμμένη μας σχέση με το μετα-φυσικό. Η επιστήμη και η τεχνική οδηγούν πλέον τη σχέση μας με τον κόσμο. Σχεδιάζουμε, κοιτάζουμε και επιθυμούμε, δηλαδή, με ένα τρόπο διαφορετικό, με διαφορετική τακτική, με διαφορετικούς αδέσμευτους υπολογισμούς εξαιτίας, το ξέρουμε πιά, αυτόνομοι και αυτόνομες από τους φυσικούς περιορισμούς, της εξέλιξης της ευφυϊας μας πέρα από τα πρόσκαιρα μορφολογικά δεσμά της διαμόρφωσής μας, τη μάταια δέσμευσή μας να προστατεύουμε το ‘’καθ’εικονα και ομοίωση’’ των έρμαιων υποθέσεών μας. Αυτή η σχέση με τον πλαστό κόσμο ξεκίνησε από τη γοητεία των αρχεγόνων ψεμάτων, από την τακτική ποίηση της Κοσμογονίας, που υποστήριξε το ψέμα τη γέννησής μας. Από το στόμα που περιγράφει και αποκοιμίζει τη σκέψη καθώς ο ψεύτης Ησίοδος ονομάζει με ανόητη ακρίβεια τα ονόματα και τις σχέσεις που, χιλιετίες μετά, θα συναντήσουμε στην αδιαπραγμάτευτη ύλη τους, μακριά στα βάθη του απροσεγγίστου ουρανού που εντέλει διαπερνούμε έως την βαρυτική επικράτεια του ‘’πανούργου’’ Κρόνου που έτμησε το σώμα του πατέρα (του Ουρανού) προκαλώντας νέες γεννήσεις πλασμάτων που όρισαν, δέσμευσαν για πολύ τη σχέση μας με τη φύση και την φυσική. (Θαρσήσας δε μέγας Κρόνος αγκυλομήτης αψ αυτις μύθοισι προσηύδα μητέρα κεδνήν). Ο Υπερίωνας, ο Ιαπετός, η Ρέα, η χρυσοστεφανωμένη Φοίβη (Φοίβην τε χρυσοστέφανον) και η χαριτωμένη Τηθύα (Τηθύν τ’ερατεινήν) τοποθετήθηκαν στο νου αλλά και στο απροσέγγιστο βάθος του διαστήματός τους. Είτε στην φανταστική και αρχαία οικεία μορφή τους, ωραίοι, ωραίες, όμορφοι και όμορφες, είτε στην φυσική εντέλεια του νεοτερισμού τους που ανέμενε το πλήρωμα του χρόνου έως την συνάντηση, το κοίταγμά τους, το άκουσμά τους, το άγγιγμά τους. Εκεί στον Κρόνο πλανήτη ταξιδέψαμε. Όλοι μας.
16 17