ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η συγγραφή ενός βιβλίου δεν αποτελεί μια επιδερμική διαδικασία. Φέρει σημαντική και μεγάλη ευθύνη. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα βιβλίο επιστημονικού χαρακτήρα. Ο συγγραφέας εκτίθεται στην ευχέρεια (που καμιά φορά μόνο διακριτική δεν είναι) του αναγνώστη για αμφισβήτηση, κρίση ή επιβράβευση των όσων έχει γράψει ή πρεσβεύει μέσα από το σύγγραμμά του. Δεν είναι λίγες οι φορές που διαβάζοντας ένα επιστημονικό βιβλίο συγκρίνουμε (ακούσια) τις γνώσεις μας με το περιεχόμενο του θέλοντας από τη μία να επιβεβαιώσουμε την ορθότητα και την αλήθεια των όσων λέει και από την άλλη να επαληθεύσουμε ότι όσα γνωρίζουμε πράγματι είναι σωστά. Η συνέπεια, η συνοχή, η λεπτομέρεια και η μεταδοτικότητα όταν πρόκειται για ένα τέτοιου είδους βιβλίο είναι απαραίτητες διεργασίες. Όταν δε αποκτά και εκπαιδευτικό χαρακτήρα τότε είναι επιβεβλημένες. Είναι πολύ πιθανό ένα βιβλίο είτε με την απλότητα του λόγου του να θεωρηθεί αναξιόπιστο ή χαμηλού επιπέδου είτε με την ξύλινη μη μεταδοτική γραφή του να είναι δυσνόητο. Οι ισορροπίες που πρέπει να τηρηθούν είναι πολύ λεπτές και απαιτούν συνεχή επαγρύπνηση του συγγραφέα ανάμεσα σε ενότητες, παραπομπές και κεφάλαια.
Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τον ψηφιακό ήχο, ακόμα και εάν δεν είναι επαγγελματίας χρήστης. Το πρόβλημα είναι η σαφής περιγραφή του με έναν κατανοητό τρόπο ως προς την φιλοσοφία του, την λειτουργικότητα του και των μέσων των οποίων είτε στην πρώιμη ψηφιακή τεχνολογία είτε με την σημερινή της μορφή εξυπηρετείται ο σκοπός της μετατροπής του αναλογικού σήματος σε ψηφιακό και ανάποδα. Ο προφορικός λόγος με τον γραπτό εξ ορισμού διαφέρουν και η δυσκολία είναι η μεταφορά στο χαρτί (με ακρίβεια) της γνώσης, της εμπειρίας και της πραγματικότητας ώστε ο αναγνώστης να κατανοήσει πλήρως όλα όσα περιγράφει ένα τέτοιου είδους βιβλίο. Από τις μεγαλύτερες δυσκολίες όταν μιλάμε για βιβλία τεχνολογίας (όπου εξελίξεις τρέχουν ραγδαία) είναι η