Tomasz Bilka OP - Licza Życia Liczba Smierci BY

ліліся на зямлю сорак дзён і сорак начэй (Род. 7, 4. 12. 17), сорак дзён і начэй заставаўся Маісей на Сінаі без ежы і вады, пакуль не атрымаў каменныя табліцы Запавету (Вых. 24, 18; 34, 28; Паўт. Зак. 9, 9. 11), столькі ж пакутаваў пасля ідалапаклонства Ізраіля, і за іншыя грахі выбранага народу (Паўт. Зак. 9, 18; 9, 25; 10, 10), сорак гадоў доўжылася вандроўка, ці хутчэй блуканне Ізраіля па пустыні, дзе народ усё ж спазнаў Божую апеку і карміўся маннай нябеснай (Вых. 16, 35; Ліч. 14, 33-34; Ліч. 32, 13; Паўт. Зак. 2, 7; Паўт. Зак. 8, 2. 4; Паўт. Зак. 29, 4; Еш. 5, 6; Нэгэм. 9, 21; Пс. 95, 10; Ам. 2, 10; Дзеі 7, 36; 13, 18; Геб. 3, 9. 17), на сорак гадоў ізраіліты былі ў пакаранне аддадзены Госпадам у рукі Філістынцаў (Суд. 13, 1), сорак дзён і начэй ішоў Ілля да Божай гары Гарэб, сілкуючыся той ежай, якую даў яму анёл (1Цар. 19, 8), столькі ж часу пакутавала Нініва навернутая прапаведваннем Ёны і пазбегла знішчэння (Ёна 3). Таксама сорак удараў былі максімальнай карай лупцавання ў Ізраілі (Паўт. Зак. 25, 3; 2 Кар. 11, 24). Св. Амвросій так тлумачыць таямнічае значэнне лічбы сорак: «Часта многія спрабуюць даведацца, чаму патоп доўжыўся сорак дзён. Мы можам адказаць, што дзялімая лічба адносіцца да сумных падзей, то бок знішчэння стварэння, а сямёрка да стварэння ўсяго свету, то бок, да радасных падзей. Але нехта мог бы спытаць, чаму таксама ў сорак дзён быў устаноўлены Закон і столькі ж дзён Маісей правёў на гары Сінай, калі атрымаў табліцы Запавету. Такім чынам, адна і тая ж лічба слушна адносіцца, як да наказу пазбягання граху, так і да кары за правіну, каб мы спазналі, што за той жа час жыцця праз паляпшэнне належыць здабыць заслугу, за які можна пакутаваць за зроблены грэх. Таму таксама сорак дзён ужо не азначаюць кары, толькі жыццё. (…) І праз Уваскрасенне Хрыста саракавы дзень ужо не лічыцца апошнім, толькі першым. Таму таксама лічба, якая перад гэтым, як лічба смерці, акрэслівала знішчэнне свету і гібель роду чалавечага, азначае жыццё».3 Гэтае сцверджанне Амвросія здаецца фундаментальным. Мерка зямнога жыцця, пасля напаўнення якой мела прыйсці смерць, становіцца, дзякуючы смерці і Уваскрасенню Хрыста, часам, патрэбным чалавеку, каб нарадзіцца наноў, часам, які робіць чалавека здольным прыняць ласку новага жыцця. Гэтае перамяненне смяротнага цела 3 De Noe et Arca 13, 44; PL 14, 400. Цытата паводле: Dorothea Forstner OSB, „Świat symboliki chrześcijańskiej”, Warszawa 1990, с. 53.