vrijwilligers in het uza

ook vrijWilliGer Worden?

Het UZA is op zoek naar nieuwe vrijwilligers. Bedoeling is dat u zich een dag per week vrijmaakt voor de patiënten. U parkeert gratis en krijgt een lunch aangeboden. Voorts bent u verzekerd en krijgt u regelmatig opleiding. Meer info bij Nora Lens, T 03 821 40 11 of nora.lens@uza.be.

‘jonGe men

Al meer dan twintig jaar is Greta Coppens (79) vrijwilliger op de afdeling oncologie van het UZA. Elke donderdag is ze er voor de patiënten. Voor een bemoedigend woord, een gesprek, om een krant te halen of gewoon om even bij de patiënt te zitten. ‘Ik krijg meer van die mensen dan ik ooit kan teruggeven’, zegt Greta.

om half 10 verzamelen de donderdagse vrijwilligers in de keuken van de afdeling patiëntenbegeleiding. Ze kennen elkaar goed en gaan soms samen op stap. Nog even bijpraten en dan is het tijd om aan de slag te gaan. In totaal zijn er ongeveer 40 vrijwilligers die een dag per week naar het UZA komen. Sommigen maken patiënten wegwijs in de inkomhal, anderen staan op ‘hun’ vaste verpleegafdeling. Ze nemen geen verpleegkundige taken op zich, maar helpen met kleine zaken als koffie rondbrengen of iets uit de winkel halen. ‘Maar eigenlijk bieden we vooral een luisterend oor’, zegt Greta.

Rond 10 uur komt Greta op de afdeling aan. De zorgkundige overloopt met haar de patiënten: wie er diabetes heeft en dus geen koekje bij de koffie mag, wie er nuchter moet blijven, wie vandaag naar huis mag. En of ze niet vergeet hoofdverpleegkundige Viviane drie kussen te geven, want die is jarig. Greta noteert alles: kamernummer, naam en bijzonderheden. ‘Vroeger had ik die lijst niet nodig om alles te onthouden, nu wel’, bekent ze. Greta is een gepensioneerde lerares scheikunde en

e menSen met kanker, dat Went nooit’

deed vroeger ook al vrijwilligerswerk in haar parochie. ‘In 1989 startte ik hier. Ik heb altijd op de afdeling oncologie gestaan’, vertelt ze.

even diep ademhalen Intussen komen we bij de eerste kamer aan. Een bescheiden klopje op de deur, even voorstellen. De jonge vrouw op bed glimlacht breed. Nee, ze heeft niks nodig. ‘Maar lief om het te vragen.’ In een andere kamer grijpen een patiënt en zijn vrouw dankbaar de kans om hun hart te luchten. Dat de diagnose een klap in hun gezicht was, vertellen ze, en dat er in hun actief leven met huis, tuin, kinderen en kleinkinderen geen plaats is voor kanker. ‘Maar goed, we staan ervoor en we moeten erdoor’, besluit de echtgenote dapper. Op het eind van de gang ligt een jonge man. Zijn moeder staat aan het bed. ‘Hoe gaat het hier?’, vraagt Greta voorzichtig. De moeder schudt het hoofd, de tranen komen al snel. Een jaar heeft haar zoon tegen kanker gevochten, niet één behandeling sloeg aan, hij heeft een zoontje van drie, en nu is hij terminaal. Nee, ze hebben niks nodig, alleen iemand die even luistert. De dankbaarheid staat in haar ogen te lezen als ze afscheid nemen.

Op de gang haalt Greta diep adem. ‘Jonge mensen met kanker, dat went nooit’, zegt ze. ‘Een vaste formule om met moeilijke situaties om te gaan, is er niet. Soms krijg je een stortvloed aan woorden, soms zit je zwijgend bij elkaar. Gewoon meeleven met de patiënt. Maar ik neem het niet mee naar huis. Zelfs toen mijn eigen man erg ziek was, bleef ik komen. Ik kan die zaken goed van elkaar scheiden.’ In de keuken drinkt ze even koffie met de verpleegkundigen. ‘De meesten heb ik weten beginnen in het UZA. Ze zijn als het ware mijn dochters. Of kleindochters’, lacht Greta.

Even na 12 uur deelt Greta mee de dienbladen met eten rond. Daarna helpt ze nog met patiënten eten geven op de afdeling neurologie. Even lunchen en dan wordt ze weer op haar afdeling verwacht voor de koffie en theeronde. ‘Natuurlijk ben ik moe na zo’n dag’, zegt Greta. ‘Toch doe ik dit ook voor mezelf. Het is een verrijkende ervaring. En als een patiënt hier na jaren terug komt en zegt Ha, Gretake, gij zijt hier nog altijd, dan doet dat zo’n deugd.’

meer info: 0800 20 950 www.trapliftinfo.be

advertentie

Onze traplift ... ... Uw comfort

Gratis en vrijblijvende offerte — Korte leveringstermijn (vanaf 1 week) — Dienst na verkoop (24u/24) — Gratis subsidieadvies — Conform wetgeving — Diverse afwerkingen — Batterijvoeding

NV Coopman Liften Heirweg 123 | B-8520 Kuurne comfortlift@coopman.be

In een ziekenhuisbed liggen en intussen toch je vinger opsteken in de klas? Dat kan dankzij Bednet: via camera’s en een internetverbinding kunnen langdurig zieke kinderen live lessen meevolgen in hun klas. ‘Een uitstekend initiatief’, vindt prof. dr. José Ramet, diensthoofd pediatrie van het UZA.

zWaaien

naar de juf

kinderen die lange tijd niet naar school kunnen wegens ziekte, lopen niet alleen een leerachterstand op, ze missen ook het contact met hun klasgenootjes. Vandaar werd een vijftal jaar geleden Bednet vzw opgericht. Met behulp van een internetverbinding kunnen kinderen live lessen meevolgen in de klas. ‘In het klaslokaal worden een computer, een scannerprinter en een camera geïnstalleerd’, zegt Els Janssens, directeur van Bednet. ‘Voor de patiënt volstaat een laptop met webcam. De apparatuur wordt gratis uitgeleend door Bednet en de internetlijnen worden kosteloos geïnstalleerd door Belgacom.’ Het kind kan van thuis of vanuit het ziekenhuis de camera bedienen en naar keuze op het bord of de klas richten. Het kan gewoon zijn vinger opsteken en met iedereen communiceren. En er kunnen ook teksten worden uitgewisseld, zodat het kind mee toetsen en taken kan maken. Bij problemen kunnen de school of de ouders contact opnemen met de regioverantwoordelijke van Bednet.

het mooiste moment Bednet richt zich tot kinderen van zes tot achttien jaar. Janssens: ‘Als we een aanvraag krijgen, gaan we eerst samenzitten met alle betrokkenen: de ouders, de schooldirectie, de leerkrachten, het CLB … Als alle partijen het project zien zitten, wordt de apparatuur geïnstalleerd. De eerste keer dat het kind en de klasgenoten elkaar kunnen zien, is altijd een mooi moment.’ Het aantal lesuren dat de patiënt volgt, hangt af van zijn toestand en behandelingsschema. ‘Met Bednet heeft het kind meer kans om te kunnen overgaan naar het volgende schooljaar’, zegt Janssens. Momenteel maken meer dan honderd kinderen in Vlaanderen gebruik van Bednet. Zowat de helft zijn kankerpatiënten. Tien tot vijftien procent van de Bednetters heeft een ongeval of operatie achter de rug. ‘In het ziekenhuis is het gebruik van Bednet niet altijd vanzelfsprekend omdat

De kinderen kunnen van thuis of vanuit het ziekenhuis de camera bedienen en naar keuze op het bord of de klas richten.

naar de juf

er vaak een druk verzorgingsschema is’, legt Janssens uit. ‘Toch is het ook daar een meerwaarde. Het onderwijs en het contact met de klas kunnen gewoon doorlopen. Zelfs een eenmalig contact maakt voor een kind al een verschil.’

‘Het is een uitstekend initiatief’, vindt ook prof. dr. José Ramet, diensthoofd pediatrie. ‘Dankzij Bednet wordt een lang ziekenhuisverblijf wat aangenamer en blijft de patiënt verbonden met zijn klasgenoten. De dagelijkse virtuele ontmoetingen bevorderen het genezingsproces en passen perfect in de fi losofi e van een kindvriendelijke afdeling pediatrie: de noden van het kind staan centraal.’ Prof. dr. Patrick Cras wordt vaak als consulterend arts betrokken bij vragen naar euthanasie. ʻIk ben altijd erg onder de indruk van de moed die patiënten tonen bij beslissingen over het levenseinde.ʼ

UZAmedewerkers over een patiënt of moment om nooit te vergeten.

vertWijfelinG

Én BeWonderinG

‘Eén patiënt is me enorm bijgebleven. Hij bezocht me net voor de euthanasiewet in 2002. Door een ruggenmergletsel na een motorongeval 20 jaar eerder was hij verlamd in beide benen. Hij was een joviale, sociaal geëngageerde en werklustige man die zijn leven anders had ingericht, met een speciale wagen en aanpassingen in huis voor zijn rolstoel. Stilaan raakte hij echter ook verlamd in zijn armen en dat viel hem heel zwaar. Met verlamde benen kon hij leven, maar met verlamde benen én armen? Ondanks alles was hij blijven genieten van het leven. Hij was zelfs nog naar het Himalaya-gebergte getrokken. Het is mij een raadsel hoe hij met zijn rolstoel die wandelingen had gedaan, maar in elk geval was hij een keer zo uitgeput dat een vriend hem de berg had moeten afdragen. De maat was vol voor hem. Op de afgesproken dag kwam hij naar het ziekenhuis, vergezeld van zijn echtgenote, zijn twee kinderen en een vriend. Hij had zijn favoriete muziek mee en een goede fl es champagne. De hoofdverpleger en ik werden uitgenodigd om samen een glas te drinken. Wij waren waarschijnlijk meer gespannen dan hijzelf. Hij was eerder opgelucht, zonder angst. Het afscheid was ontroerend en we voelden ons bijna indringers in die intieme momenten. Terwijl zijn echtgenote en kinderen afscheid van hem namen en de medicatie werd toegediend, bleven wij achter met vertwijfeling, maar ook met bewondering voor wie hij was, de kracht die hij uitstraalde en het gevoel dat het zo was gegaan als hij had gewild.’

aCtua – aCtie

univerSiteit antWerpen vzW

voorheen fondS l. CraeYBeCkX, f. detiÈGe, f. GrootjanS vzW

ontWerpproGramma ‘op afSpraak’ GeneeSkunde & Gezondheid

2011-2012 – Ie cyclus – UZA / UA – ActUA / OCMW Edegem Van 14u00 / 14u15 t/m 16u00/16u30 met pauze omstreeks 15u00 10 lezinGen (auditorium Kinsbergen UZA en in het Dienstencentrum ‘Den Appel’ OCMW Edegem, Oude Godstraat 110, 2650 Edegem)

ma 16 januari 2012 (UZA) Prof. Dr. Sebastiaan Engelborghs, Universiteit Antwerpen, Faculteit Biomedische, Diergeneeskundige en Farmaceutische wetenschappen, onderzoeksgroep neurochemie en gedrag & Instituut Born-Bunge ‘Gezocht (en gevonden): niet-demente patiënten met een ziekte van Alzheimer’. Geheugen & dementie – geestelijke aftakeling

ma 30 januari 2012 (Dienstencentrum Den Appel) Prof. Dr. Johan Somville, UZA, diensthoofd afdeling orthopedie Krakende Wagens en ’t schurend scharniertje Behandeling van afwijkingen en ziekten van het steun- en bewegingsapparaat. Het skelet en bindweefselkapsels die steun bieden en door middel van gewrichten bewegingen mogelijk maken. Het actieve bewegingsapparaat, de skeletspieren die door samentrekking de beweging veroorzaken.

ma 13 februari 2012 (UZA) Prof. Dr. Paul Van Royen, Universiteit Antwerpen, centrum voor huisartsgeneeskunde, vakgroep 1e lijns- en interdisciplinaire zorg Dokter ik voel mij niet goed! Het buikgevoel: pluis en niet-pluis gevoel bij artsen

ma 27 februari 2012 (Dienstencentrum Den Appel) Prof. Dr. Patrick Cras, UZA, diensthoofd neurologie – Universiteit Antwerpen, Instituut Born-Bunge Geef de hoop niet op Hersen-, ruggenmerg- en zenuwaandoeningen, Parkinson

ma 12 maart 2012 (UZA) Dr. Saskia Van Bouwel, UZA , afdeling orthopedie Leg uw voeten in de watten Aandoeningen aan de voet en enkel herkennen en behandelen. Voet- en houdingsklachten van algemene aard of als gevolg van reuma, diabetes mellitus en andere aandoeningen, zoals klachten van het bewegingsstelsel, hielpijn, rugklachten, … Niemand ziet ze staan: voeten!

ma 26 maart 2012 (Dienstencentrum Den Appel) Prof. Dr. Gaëtane Stassijns, UZA, diensthoofd Fysische geneeskunde & revalidatie De stoel, de rug en pijn, ‘the chair, the back, its pains and their prevention’ of hoe voorkomen dat je rug het niet meer ziet zitten. Rugpijn… 80 % van de Belgen krijgt er mee te maken. Te veel of te weinig fysieke belasting… iedereen is kandidaat. Meer aandacht voor ‘rughygiëne’, aangepast meubilair, ergonomie en juiste houding. Allen naar de rugschool!

Kankerpatiënten zien tijdens hun behandeling heel wat verschillende dokters en specialisten. De oncoverpleegkundige is een vertrouwenspersoon en rode draad tussen die steeds nieuwe gezichten. Caroline Verschueren begeleidt patiënten met hoofd- en halstumoren, vanaf het moment waarop hun diagnose wordt gesteld tot in de opvolgingsfase.

vertrouwens Caroline Verschueren Oncoverpleegkundige persoon met expertise

Caroline fungeert als het aanspreekpunt, de vertrouwenspersoon voor de patiënten die ze begeleidt. Of zoals ze zelf zegt: de lijm tussen de patiënten en alle verschillende artsen met wie ze in contact komen. ‘Patiënten kunnen tijdens het hele traject bij mij terecht zowel met vragen over hun ziekte en behandeling als met praktische vragen, maar evengoed om hun hart eens te luchten. Ik ontmoet de patiënt de eerste keer tijdens de multidisciplinaire oncologische neuskeel-oor-raad pleging. Daar bespreken de artsen van de verschillende disciplines (neus-keel-oorchirurgie, radiotherapie en medische oncologie) de behandelingsmogelijkheden met de patiënt. Na dat gesprek overloop ik met de patiënt en zijn naaste wat er besproken is en of alles duidelijk was. We praten ook over de thuissituatie. Zo krijg ik een beter beeld van de noden en de achtergrond van de patiënt en kan ik hem indien nodig ook doorverwijzen naar bijvoorbeeld een maatschappelijk werker of psycholoog.’ Caroline is ook altijd aanwezig op het multidisciplinair oncologisch consult waar alle specialisten met elkaar overleggen om een behandelplan op te stellen op maat van de patiënt.

vertrouwensband

Wanneer patiënten in het ziekenhuis worden behandeld, gaat Caroline geregeld bij hen langs. Maar ook wanneer ze thuis zijn, kunnen ze bij haar terecht. ‘Ik krijg geregeld telefoontjes van patiënten die een praktische vraag hebben of nood hebben aan een gesprek. Ook hun familieleden of betrokken naasten kunnen me contacteren. Ik vind het fi jn dat ik een vertrouwensband kan opbouwen met die mensen en ze van dichtbij kan begeleiden. Ze appreciëren dat en tonen ook hun dankbaarheid. Door dat nauwe contact vraagt de job soms veel van mezelf. Soms overlijden patiënten met wie ik een goede band had opgebouwd, en dat kan wel eens zwaar zijn. Maar als je voor oncologie kiest, weet je dat dat kan gebeuren. En gelukkig heb ik collega’s met wie ik erover kan praten.’

multidisciplinaire aanpak

Caroline ging begin juni aan de slag in het UZA, maar ze werkt al bijna tien jaar in de oncologie. ‘In die tien jaar zijn er zeker een aantal dingen veranderd. De samenwerking in het multidisciplinaire team staat bijvoorbeeld meer op punt, wat ik een positieve evolutie vind. Ik werk dagelijks nauw samen met de psychologen, de afdelingsverpleegkundigen, de logopedist, de maatschappelijk werkers, en dankzij ons teamwerk kunnen we een patiënt op een optimale manier begeleiden. Het UZA heeft onco verpleegkundigen voor verschillende types kanker. Ikzelf ben gespecialiseerd in patiënten met een hoofd- of hals tumor, maar daarnaast heb je ook oncoverpleegkundigen die zich toeleggen op borst-, long-, of prostaatkanker. Door zo intens met één ziekte bezig te zijn, krijg je de kans om expertise op te bouwen in een bepaald vakgebied. Patiënten voelen zich daardoor goed opgevangen: ze voelen aan dat je weet waarover je praat.’

puzzel & Win!

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16

2 11

7

1 9

6 5

10

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 3 8

4

horizontaal 1. psychische stoornis – inspuiting 2. inwendig orgaan – strijdperk – apparaat dat digitale signalen omzet 3. eerstvolgende (afk.) – ingeschakeld – hoop – middeleeuwen 4. tennisterm – netto – nobel – vruchtje 5. knuff elen – Dutch Touring Car Association 6. vallende ziekte – steekvlieg 7. voordat – Economische Zaken – brem – ego 8. scandium – santé! – eventueel (afk.) – fi le – Ecuador (op auto’s) 9. Amerikaanse staat – mensensoort – overdosis – alleenspel 10. een zekere – landbouwwerktuig – openbaar vervoermiddel – voertuig 11. mondwater – schele hoofdpijn

doe mee en Win!

Heb je het letterwoord ontdekt? Mail het dan voor 10 februari 2012 naar maguza@uza.be of stuur een briefkaart naar Maguza, UZA – afdeling Communicatie, Wilrijkstraat 10, 2650 Edegem en maak kans op één van de vijf cadeaubonnen van Oxfam Wereldwinkels. 12. melkproduct tussen yoghurt en kwark – kanarievogel – praatvogel – onmeetbaar getal 13. lithium – kleingoed – calorierijk – gedekte tafel 14. gevangeniskamer – enzovoort – loot – wagen 15. Aziatisch – rivier in Duitsland 16. deel van de hals – ingreep waarbij overtollig lichaamsvet wordt weggezogen

verticaal 1. verdoving – zweer (Lat.) 2. ooievaar – huishoudkunde 3. overdreven – beurt – kruisbloemige plant – vod 4. Iers republ. leger – Europees Parlement – aansporing – zwaardwalvis – onderoffi cier 5. ouderwets – oude lengtemaat – overschot 6. nietberoepsmatige hulpverlening – glas bier 7. daar – Spaanse uitroep – bergplaats – lichte regen 8. loofboom – euro per gesprek – ambacht – Rhode Island 9. mate van hevigheid – regiment – loofboom 10. voeg – import – Verenigde Naties 11. voetganger (Lat.) – suikerziekte 12. muggenlarve – Turkije (op auto’s) – ontkenning – lutetium 13. rolkraag – compact disk – bevroren water – ongaarne – alfabet 14. tijdelijk – inham – in orde – tweezang 15. honingbij – scoutsleidster – kern 16. het braken – hormoon uit de bijnierschors

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 1 S e k S S t e t h o S C o o p 2 t r o p e n n e e l e p r a 3 r n a r e5 d e i m a m d l 4 i n t o l e a l e e z1 e l 5 a i ij S e e r d o n a i 6 e e8 n d a n t i B i o t i C a 7 t r e d e S e t i r o t 8 d i l o r k l e a d e m i 9 e G o k o o n S t r o m e 10 m k W a B i C i a r i f 11 e v e n i m p o t e n t i e 12 n l f a C e t r d ij S S 13 t a p a S t z9 a k m l p 14 i a k S r u W n i o B i 15 e G G e k o n ij n e n p o o t 16 r e u m a i n S u l i n e

10 3 2

6

7 11 4

12 oploSSinG maGuza 86

ZIEKENBEZOEK – Winnaars: Abid Hassan (Deurne), Hilde Symons (Evergem), Hugo Arnout (Loppem), Eva Martin (Mortsel), Frans Billiet (Stekene). Zij krijgen hun cadeaubon binnenkort in de bus.

tot uW dienSt

nuttige telefoonnummers » algemeen nummer UZA: T 03 821 30 00 » onthaal en opname: T 03 821 31 01 » patiëntenbegeleiding: T 03 821 37 00 (maatschappelijk werk, vrijwilligers, intercultureel bemiddelaar, transfercoördinator, levenbeschouwelijke begeleiding, tolken en tolken Vlaamse gebarentaal) » ombudsdienst: T 03 821 31 60 » inlichtingen facturen: T 03 821 31 28 » mobiele medische urgentiegroep: T 03 821 38 06 » school in het UZA: T 03 821 58 86

kinderopvang de Speelvogel In de kinderopvang zijn kinderen van patiënten en bezoekers van harte welkom. U vindt De Speelvogel in de rechtervleugel op het gelijkvloers. Pijlen vanop de parking wijzen de weg. Meer info: T 03 821 38 87

Gastenkamers ter Weyde Wilt u in de buurt van het ziekenhuis overnachten, dan kunt u terecht in onthaaltehuis Ter Weyde. Vrijwilligers bieden er een eenvoudig maar warm onthaal aan een billijke prijs. Ter Weyde bevindt zich op 200 meter van het UZA (Edegemsesteenweg 240, 2610 Wilrijk). Voor meer info: T 03 440 48 18.

Winkelgalerij In de inkomhal vindt u: » de cafetaria, in de week open van 8.30 tot 20 uur en in het weekend van 12 tot 20 uur » een broodjeszaak, in de week open van 9.30 tot 14.30 uur » enkele shops (bloemen, geschenken, voeding, lectuur enz.) in de week open van 8 tot 20 uur, zaterdag van 10 tot 19 uur, zondag van 13.30 tot 19 uur » een bankautomaat

restaurant Het restaurant vindt u op 1 op het einde van de bezoekersgang. Het is elke dag open van 12 tot 14 uur.

Colofon

Maguza – driemaandelijks tijdschrift van het Universitair Ziekenhuis Antwerpen – jaargang 24, januari 2012 – Redactieadres: UZA, afdeling Communicatie, Wilrijkstraat 10, 2650 Edegem, communicatie@uza.be – Verantwoordelijke uitgever: Johnny Van der Straeten – Hoofdredacteur: Ann Segers – Redactiesecretariaat: Kris Thieren – Redactieraad: Patrick Cras, Annick Deckers, Glen De Cock, Anneleen De Vos, Marc Peeters, Geert Roeyen, Ann Segers, Elke Smits, Kris Thieren, Paul Van Aken, Miranda Van De Wiele – Redactie & realisatie: Jansen & Janssen Uitgeverij, www.jaja.be – Fotografie: Eric De Mildt, Jan Locus, iStockphoto – Illustratie p. 16: Debora Lauwers + p. 22: Chris De Coninck – Kruiswoordraadsel: Freddy Roegiest – Reclameregie: Little Joe, www.littlejoe.be – De inhoud van de advertenties valt niet onder de redactionele verantwoordelijkheid van het UZA. Maguza wordt gedrukt op FSCpapier, afkomstig van duurzaam beheerde bossen.

CraSh en CraSher

als je een tijdje in de media werkt, dan is er geen twijfel meer mogelijk: de geschiedenis herhaalt zich altijd weer. En ook de niet-geschiedenis, de nonevents. Dat wat nooit de boeken haalt maar desondanks wel gebeurt, opnieuw en opnieuw.

Werken in de media geeft je een beter zicht daarop, omdat je vooruit leeft op je tijd. Of toch vooruit wérkt. Terwijl u (en wij ook, wees gerust) zich volop smeten in het familiale uitgaansleven en zich daarbij tegoed deden aan kerstdiners en nieuwjaarsdrinks, waren wij al bezig met de reportages voor daarnà, voor de donkere dagen van januari, wanneer u met een zucht de zoveelste verdwaalde dennennaald van onder het tapijt haalt en bedenkt, bij het moeizaam rechtkomen, dat er minstens een kilo of drie is blijven plakken. Van de kerstkalkoen. En van de stronk. En dat die er weer af moeten.

Wij weten dat het zo zal gaan. En als u eerlijk bent weet u dat ook, want zo gaat het elk jaar. Alleen weten wij het beter, of toch éérder. Want wij schreven toen al de tips neer, voor de tijd daarna, onder confronterende koppen als ‘HOE SPELEN WE IN SNELTEMPO DE WINTERKILOS KWIJT’. Of ‘LENTESCHOONMAAK. OOK IN EIGEN LIJF’.

En dan volgen de diëten. Crash en crasher. En de wetenswaardigheden over sapjeskuren. En de tools om goede voornemens wat langer dan twee maanden vol te houden, vooral als ze ‘joggen’ betreffen. En dat het tandenbijten zal zijn, dat weten we ook. Afzien, wordt het. Vallen en opstaan. Ellende.

En tegen de zomer moet u er nog een keer door, want dan moet de bikinilijn teruggevonden en waar hàdden we die ook weer verloren gelegd? (Zalig het mansvolk toch, dat zo slim is geweest om de ‘zwembroeklijn’ nooit ter sprake te brengen).

Je zou kunnen zeggen, wetend wat we weten, dat we ook kunnen kiezen om er niet aan te beginnen. Aan die zich herhalende geschiedenis. Want wie zich niet laat gaan aan de eindejaarstafel, moet daarna ook niet afzien en loopt zelfs in het barre januari al met de perfecte bikinilijn rond. Alleen: wat is de lol dààrvan, als niemand ze ziet onder de dikke wintertrui.

En uitgaand van dat soort berekendheid: wat zou dan de lol van het leven zijn, tout court.

Annemie

Met deze feestelijke column neemt Annemie na ruim drie jaar afscheid van MagUZA. We bedanken haar van harte voor haar vaak hartverwarmende teksten. Natuurlijk zorgen we voor een waardige opvolger: tv-maker Kobe Ilsen bekend van indringende reportagereeksen als Doodgraag Leven en HIV+ neemt de fakkel over! Annemie Peeters is radiojournaliste en columnist, maar ook mama, partner, dochter, vriendin. Met twee voeten stevig in het leven heeft ze het in haar column over gezondheid, ziekte, lief en leed.

dialyse tussen walvissen en ijsberen

Lisette Wijdemans (33) is al dertien jaar nierpatiënte. De donornier die ze op haar 21e van haar moeder kreeg, werd vorig jaar afgestoten. Nu is het wachten op een nieuwe nier, maar ondanks haar beperking gaat Lisette volop voor haar passie: reizen. Op cruise naar de Noordpool bijvoorbeeld.

ik ben gek op de bergen en heb nooit echt last van de kou. Het was dus mijn droom om eens met mijn vriend naar de Noordpool te reizen. Het is er zo heerlijk afgelegen en zulke mooie natuur vind je bijna nergens ter wereld. Door mijn nierprobleem moet ik echter elke nacht aan de dialyse. Toch wilde ik me niet laten tegenhouden. Ik heb gekozen voor peritoneale dialyse, wat inhoudt dat mijn bloed wordt gezuiverd via mijn buikvlies en een steriele vloeistof die in mijn buik loopt. De reis vroeg dus wel wat voorbereiding. Ik heb eerst overlegd met mijn arts in het UZA, dr. Vellinga. Zij vond dat ik het gewoon moest doen. Dat zij erachter stond, was voor mij heel belangrijk. Soms blijkt er meer mogelijk dan je denkt… twaalf liter per nacht

Ook Vera Kovacic, de dialyseverpleegster in het UZA, heeft mij goed geholpen. Zij zorgde voor het nodige papierwerk. Zo moest onder meer het dialyseapparaat mee op het vliegtuig. Dat gaf eerst problemen bij de douane in Zaventem, met een lange wachtrij tot gevolg. Maar met de nodige papieren kwam het toch goed. Het grootste deel van de vloeistof – ik heb minstens 12 liter nodig per nacht – hadden we gelukkig al aan boord kunnen zetten toen het cruiseschip even in Nederland lag aangemeerd. In Spitsbergen heb ik dan nog een tussenstuk gekocht om mijn dialysemachine gelijkmatig van stroom te voorzien, en dan was ik er klaar voor!

De eerste nacht was behoorlijk spannend, maar het ging prima. De dialyse gebeurt terwijl ik slaap. Voor mij een groot voordeel tegenover hemodialyse, want daarvoor moet je drie keer per week naar het ziekenhuis. Dan kun je niet zo makkelijk op reis. Onze week verliep echt soepel. Er was veel regelmaat op het schip, gezonde buitenlucht en genoeg beweging.

Ook mijn nierdieet ging goed, aangezien er meestal een buffet was en ik zelf kon kiezen wat ik at.

Ik heb eerder trips gemaakt naar Frankrijk, Italië en Zwitserland… maar dit was voorlopig mijn laatste reis. Ik sta nu al een tijdje op de wachtlijst voor een nieuwe nier en dus stijgt de kans dat er binnenkort eentje vrijkomt. Ik kan het me niet veroorloven om dan weg te zijn!’