3 Της σύνταξης
Η αγγελία που διαβάστηκε μόνο από ξένους... Την ιστορία μού τη διηγήθηκε ιδιοκτήτης γνωστού εστιατορίου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και είναι ενδεικτική για πως φτάσαμε ως χώρα στη σημερινή δύσκολη οικονομική κατάσταση και στις μέρες μνημονίου. Μου έλεγε λοιπόν ότι ζητούσε για περίπου πέντε χρόνια έναν βοηθό σερβιτόρο για το μαγαζί του, με αγγελία που είχε αναρτημένη στην είσοδο του εστιατορίου. «Ξέρετε ότι για πέντε χρόνια δεν μπήκε ούτε ένας Έλληνας να με ρωτήσει για την αγγελία;», μου είπε με απορία. «Ούτε ένας Ελληνας. Παρά το γεγονός ότι το μαγαζί είχε καλό όνομα, ήταν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και ο μισθός κάθε άλλο παρά χαμηλός ήταν». Τελικά τη θέση την καπάρωσε ένας Αλβανός και η αγγελία απομακρύνθηκε από το τζάμι του μαγαζιού. «Φαίνεται ότι οι Έλληνες φοιτητές είναι καλομαθημένοι. Σπίτι στη λεωφόρο Νίκης που το πληρώνει ο μπαμπάς, αυτοκίνητο από τα 18 και δύο με τρεις πιστωτικές κάρτες στο πορτοφόλι για τα επιπλέον έξοδα», σχολίασε. Και εγώ συμπλήρωσα: «Και το όνειρό τους: Μια θέση στο δημόσιο!» Γύρισα πίσω πολλά χρόνια, τότε που ήμουν μεταπτυχιακός φοιτητής στο Μόναχο. Δεν υπήρχε Έλληνας που να σπούδαζε στο πανεπιστήμιο και να μην έκανα κάποιο «Job». Δε θα ξεχάσω ποτέ τα πρωινά στο Studentenwerk του Μονάχου. Σε μια μεγάλη αίθουσα επικρατούσε το αδιαχώρητο και όλοι ρίχναμε το φοιτητικό μας πάσο μέσα σ΄ ένα μεγάλο βάζο μαζί με τους άλλους φοιτητές που έψαχναν κι αυτοί κάποια δουλειά (για λίγες ώρες ή για λίγες ημέρες) για να βγάλουμε κάποιοι επιπλέον χαρτζιλίκι. Ήταν εκεί σχεδόν κάθε πρωί καμιά πενηνταριά άτομα και η ίδια διαδικασία επαναλαμβανόταν και το μεσημέρι. Αν ήσουν τυχερός έπαιρνες ένα από τα πρώτα νούμερα και μπορούσες να διαλέξεις αυτή τη δουλειά που ήταν η καλύτερη από άποψη πληρωμής. Τα πάντα άκουγες εκεί. Από δουλειά σε μεταφορές και μετακομίσεις μέχρι εργασία σε αποθήκη ή στο γαστρονομικό τομέα. Υπάρχει κανείς που να έχει κάνει σπουδές στη Γερμανία και να μην έχει δουλέψει έστω για λίγο ως Kellner σε κάποιο ελληνικό μαγαζί; Δεν νομίζω… Αντ΄ όλων αυτών εμείς είχαμε για πολλά χρόνια τις δικές μας ανέσεις εντός Ελλάδας. Large που λένε. Μόνο στη διάρκεια του 2009 και ενώ μόλις άρχιζε το οικονομικό ζόρι περίπου ένα εκατομμύριο Έλληνες ακύρωσαν τις πιστωτικές τους κάρτες. Έτσι από 7.040.012 οι ιδιοκτήτες περιορίστηκαν στις 6.000.392. Και πάλι δεν είναι υπερβολικά πολλές; Η κρίση λοιπόν δεν ήρθε από το πουθενά. Και φυσικά δεν ήταν μια κρίση που προήλθε μόνο από τα σπάταλο ελληνικό κράτος. Αλλά και από τις δικές μας σπατάλες και λάθος νοοτροπίες. Σήμερα στο ΣΑΓΕΣ-Themen προσπαθούμε να προσεγγίσουμε την κρίση χωρίς υστερίες και φανατισμούς. ‘Ισως και ως μια πρόκληση για το μέλλον. Ο Σταύρος Ανδρεάδης (’64) μιλά για τον τουρισμό, ο Τόλης Βαρνάς (’81) για τις συναυλίες και ο δημοσιογράφος Τάσος Ρέτζιος για τις επιπτώσεις στον τομέα του σινεμά. Ευχές για καλό χειμώνα. Που όπως όλα δείχνουν θα είναι βαρύς…