Elio D'Anna - Tanrılar Okulu

toplanmış berduşlara çarpmamak için yoldan çıktım. Arkamızda kalan binalar, birazdan bizi yutacak canavarlar gibi ağızlarını açmışlardı.

Siren sesleri birden havayı doldurdu. Bizi izleyen arabanın farları küçülüp karanlıkta kaybolana kadar dikiz aynasına endişeyle bakmaya devam ettim. Sonunda şehrin güvenli bir bölgesine geldiğimizde, evin yolunu gösteren tabelalar da önümüze çıkmıştı.

O eski arkadaşımı bir daha hiç görmedim.

Kendi kendine mırıldanan siyahî bir adam eşliğinde 16. Kata çıktım. O sıralar Roosevelt Adası bir sosyal bütünleşmeye tanık olduğu için bakıcılarıyla birlikte yaşayan özürlü insanlarla karşılaşmak sıradan bir durumdu.

Jennifer beni bigudilerden yeni çıkarttığı ve Medusa’nın yılanlı başını anımsatan saçlarıyla karşıladı. Söylenirken, parmaklarının arasındaki sigarayı tehditkâr bir şekilde sağa sola sallıyor ve oturma odasında dolanıp duruyordu. Yaşantımın yansımalarına bakınca, Jennifer’ın hep bu görüntüsü aklıma gelecekti. Sanki yıllardır bünyeme işlenen bir uyuşturucunun etkisinden kurtulmuş gibi onunla aramızda oluşan boşluğu ve varoluşumun dayanılmaz acısını hissettim. Bu apartman dairesi, bu kadınla olan ilişkim ve gözüme çarpan her şey değiştirilemez bir sıradanlıktan söz ediyordu. Bana ait olduğuna ve kişiliğimi ifade ettiğine inandığım tüm seçimlerim şimdi kaçışı olmayan birer kapan gibi gözlerimin önünde sıralanıyordu.

Hayalini kurduğum yaşam bu değildi! Buzla kaplı bir nehrin tüm yalanlarımı ve ödünlerimi yıkayıp ıssız bir sahile bıraktığını hissedercesine üstüme bir mutsuzluk çöktü. Alnımı kollarımın üstüne koyup üzüntü içinde uykuya daldım.

Villanın içi karanlığa gömülmüştü ve az sonra şafak vaktiyle birlikte huysuzlanmaya başlayacaktı. Büyük holün sonundaki antika bir resim duvarı kaplıyordu. Solgun ışıkta, ormanlık manzaranın ortasında hayaller içinde bir insan figürü olduğunu fark ettim. Resmin kendisi gibi, içindeki mobilyalardan mimarisine kadar odanın her tarafı güzellik mesajını iletiyordu. Gece ile şafak vakti arasında bilmediğim bir saatte, kendimi o villanın içinde bulmak çok garipti ama şaşırmış değildim. Daha önce orada bulunmadığımdan emin olmama rağmen, her şey gözüme tanıdık geliyordu.

Villa, yoğun düşüncelere dalmış gibi sessizlik içindeydi. Eski taş merdivenleri çıktım ve masif ağaçtan yapılmış bir kapıya geldim. Bilmediğim bir otoriteyle buluşacakmış gibi şık giyindiğimi fark ettim. Beni endişelendiren şeyin ne olduğunu bilmiyordum ama kendimi