HAADSTIK 1 1 Der wenne in man yn Babel, dy’t Joacim hjitte: 2 En hy naem in frou, hwaens namme wier Susanna, de dochter fen Chelcias, in tige moai frou, en ien dy’t de Heare freze. 3 Ek hjar âlden wierne rjuchtfeardich, en hja learden hjar dochter neffens de wet fen Mozes. 4 En Joäkim wier in greate ryk man, en hy hie in moai tún by syn hûs, en de Joaden kamen ta him; om't hy earbiediger wie as alle oaren. 5 Datselde jiers waerden twa fen ’e âldsten fen it folk bisteld ta rjuchters, lyk as de Heare spriek, dat kwea út Babel kaam fen ’e âlde rjuchters, dy’t it folk liken to regearjen. 6 Dy holden in protte yn Joäcims hûs, en allegearre dy’t in skeel hie, kamen ta hjar. 7 Do’t it folk nou op ’e middei gyng, gyng Susanna har man syn tún yn om to rinnen. 8 En de beide âldsten seagen har alle dagen yngean en rinnen; dat hjar lust nei hjar oan waerd. 9 En hja forkearden hjar eigen forstân, en kearden hjar eagen ôf, dat hja net nei de himel sjogge, en net tinke oan rjuchtfeardige oardielen. 10 En al waerden hja beide mei hjar leafde ferwûne, dochs doarste de iene de oare syn fertriet net to toanen. 11 Hwent hja skamden har om hjar begearte to forkundigjen, dat hja mei hjar to krijen ha woene. 12 Dochs seagen hja de dei ta dei mei warberens om hjar to sjen. 13 En de iene sei tsjin de oare: Lit ús nou nei hûs gean, hwent it is it itentiid. 14 Do’t hja útgien wierne, skilden hja de iene fan de oare, en kearden wer werom, kamen hja op itselde plak; en nei't se inoar de oarsaak frege hienen, erkenden se har lust: doe bepale se in tiid tegearre, dat se har allinich fine koene. 15 En it foel der út, wylst hja in moaije tiid seagen, gyng hja yn lyk as foarhinne mei twa tsjinstfammen allinne, en hja woe har yn 't tún waskje: hwent it wier hyt. 16 En d'r wie dêr gjin lichem útsein de beide âldsten, dy't har ferburgen hiene en hjar oansjoen hiene. 17 Do sei hja tsjin hjar tsjinstfammen: Bring my oalje en waskbollen, en doch de túndoarren ticht, dat ik my waskje mei.
18 En hja diene lyk as hja hjar hjitten hie, en diene de túndoarren ticht, en gyngen sels by de doarren út, om de dingen to heljen hwet hja hjar hjitten hie; mar hja seagen de âldsten net, om't hja forburgen wierne. 19 Do’t nou de tsjinstfammen útgongen wierne, gyng de beide âldsten oerein en rounen hjar ta, sizzende: 20 Sjuch, de túndoarren binne ticht, dat nimmen ús sjen kin, en wy binne fereale op dy; lit ús dêrom ta en lizze by ús. 21 Astû net wolst, scille wy tsjin dy tsjûgje, dat der in jongfeint by dy west hat, en dêrom hast dyn tsjinstfammen fan dy fuortstjoerd. 22 Do suchte Susanna en sei: Ik bin fan alle kanten benaud, hwent as ik dit dwaen, is it my dea; 23 It is my better, dat ik yn jimme hannen falle en it net dwaen, as dat ik sûndigje yn ’e eagen des Heare. 24 Dêr rôp Susanna mei in lûde stimme, en de beide âldsten rôpen tsjin har. 25 Do roun de iene en die de túndoar iepen. 26 Do’t de tsjinstfeinten fen it hûs it roppen yn ’e tún hearden, raasten hja by de doar yn om to sjen hwet hjar oandien wier. 27 Mar do’t de âldsten hjar kwestje forklearre hiene, skamden de tsjinstfeinten tige, hwent der is noait sa’n berjocht oer Susanna makke. 28 En it barde de oare deis, do’t it folk by hjar man Joacim gearkaam, dat de beide âldsten ek fol mei mislike ferbylding kamen tsjin Susanna om har deade to meitsjen; 29 En hy sei foar it oantlit fen it folk: Stjoer nei Susanna, de dochter fen Chelcias, Joäcims frou. En sa stjoerde se. 30 Sa kaem hja mei hjar heit en mem, hjar bern en al hjar sibben. 31 En Susanna wier in tige fyn frou, en moai om to sjen. 32 En dy goddeleaze mannen gebean hjar oantlit to bleatsjen, hwent hja wier bedutsen, dat hja fol wirde mei hjar skientme. 33 Dêrom skriemden hjar freonen en allegearre dy't hjar seagen. 34 Do gyng de beide âldsten oerein midden yn it folk, en leine hjar hannen op har holle. 35 En hja seach skriemend op nei de himel: hwent hjar hert fortroude op de Heare. 36 En de âldsten seine: Do’t wy allinne yn ’e tún rûnen, kaem dizze frou mei twa
tsjinstfammen binnen, en die de túndoarren ticht, en stjûrde de tsjinstfammen fuort. 37 Do kaem in jongfeint, dy’t dêr ûnderdûkt wier, ta hjar, en lei by hjar. 38 Do rounen wy, dy’t yn in hoeke fen ’e tún stiene, dizze goddeleaze seagen, nei hjar ta. 39 En do’t wy hjar byinoar seagen, koene wy de man net fêsthâlde, hwent hy wier sterker as wy, en die de doar iepen en sprong derút. 40 Mar wy hawwe dizze frou nommen, en fregen hwa't de jonge wie, mar hja woe it ús net sizze: dit tsjûgje wy. 41 Do leaude de gemeinte hjar as de âldsten en rjuchters fen it folk, dat hja foroarden hjar ta de dea. 42 Do rôp Susanna mei in lûde stimme en sei: O ivige God, dy’t de geheimen wit en alles wit foar’t se binne; 43 Dû witst dat hja falsk tsjûgenis tsjin my tsjûge hawwe, en sjuch, ik moat stjerre; wylst ik soksoarte dingen noait dien hawwe as dizze mannen kwea-aardig tsjin my útfûn hawwe. 44 En de Heare hearde hjar stim. 45 Dêrom, do't hja lieden waerd om deade to wirden, hie de Heare de hillige geast opwekke fen in jonge jonge, hwaens namme Daniël wier: 46 Dy’t mei in lûde stim rôp, ik bin klear út it bloed fan dizze frou. 47 Do kearde it hiele folk hjar nei him ta, en sei: Hwet bitsjutte dizze wirden, dystû spritsen hast? 48 Do hy stie yn it formidden fen hjarren, sei: Binne jimme sokke dwazen, jimme soannen fen Israël, dat jimme sûnder ûndersyk of kennis fen ’e wierheid in dochter fen Israël foroardiele hawwe? 49 Werom werom nei it plak fen it oardiel, hwent hja hawwe falsk tsjûgenis tsjin hjar droegen. 50 Dêrom kearde al it folk wer yn hasten, en de âldsten seine tsjin him: Kom, sit by ús del en lit it ús sjen, om't God dy de eare fen in âldste jown hat. 51 Do sei Daniël tsjin hjar: Set dy beide de iene fier fen de oare ôf, en ik scil se bisiikje. 52 Do’t hja de iene fan de oar skieden waerden, rôp er ien fen hjarren en sei tsjin him: O dû, dy’t âld bist fan goddeleaze, no binne dyn sûnden, dy’tst dy earder dien hast, foar it ljocht kommen. 53 Hwent dû hast falsk oardiel útsprutsen en de ûnskuldigen feroardiele en de skuldige frijlitten;
al seit de Heare: De ûnskuldige en rjuchtfeardige scilstû net deadzje. 54 Nou den, astû hjar sjoen hast, sis my dan: Under hwet beam hast hja hjar byinoar sjoen? Dy antwirde, Under in mastikbeam. 55 En Daniël sei: Bêst; do hast tsjin dyn eigen holle liigd; hwent ek nou hat de ingel fan God it oardiel fen God krigen om dy yn twaen to snijen. 56 Do sette er him oan ’e kant, en gebea de oare to bringen, en sei tsjin him: O sied fen Kanaän, en net fen Juda, de skientme hat dy ferrifele, en de begearte hat dyn hert fordreaun. 57 Sa hawwe jimme dwaen mei de dochters fen Israël, en hja hawwe út eangst mei jimme omgien; 58 Nou den, sis my: Under hokker beam hasto hjar byinoar nommen? Dy antwurde, Under in kealebeam. 59 Do sei Daniël tsjin him: Goed; do hast ek tsjin dyn eigen holle liigd: hwent de ingel fan God wachtet mei it swird om dy yn twaen to snijen, dat er dy fordylgje mei. 60 Dêrmei rôp de hiele gemeinte mei in lûde stimme, en priizge God, dy’t hjar forlost dy’t op Him fortrouwe. 61 En hja makken hjar op tsjin de beide âldsten, hwent Daniël hie hjarren troch hjar eigen mûle foroardiele fen falsk tsjûgenis. 62 En neffens de wet fen Mozes diene hja hjar sa't hja hjar neiste mei kwea woene dwaen, en hja deaden hjar. Sa waard it ûnskuldige bloed deselde deis rêden. 63 Dêrom priizgen Chelcias en syn frou God om hjar dochter Susanna, mei Joacim, hjar man, en al de sibben, hwent der wier gjin ûnearlikheit yn hjar fûn. 64 Fan dy deis ôf wie Daniël in greate oansjen yn de eagen fen it folk.