Eropuit
Want er zijn genoeg vrouwen wier kinderen niet door familie worden opgevangen of die niet worden geholpen het contact met hun kinderen te behouden. De overgang naar de vrijheid is zo abrupt dat ook daar een beetje begeleiding zeer welkom is. Voor Leonie kwam haar vrijlating erg onverwacht. Voor ze het wist stond ze met een paar vuilniszakken met spullen weer buiten. “Gelukkig kwamen haar ouders haar ophalen, maar de meeste mensen krijgen een treinkaartje in hun handen geduwd en dan moeten ze het verder zelf maar uitzoeken. Ik was erg teleurgesteld om te horen dat er zo weinig begeleiding is voor deze vrouwen. Leonie vertelde dat ze zich de eerste keer dat ze boodschappen ging doen bijna vastklampte aan haar moeder. Ze was overweldigd en vond de hele omgeving groot, veel en lawaaiig.” Voor haar rol van Carmen in Penoza heeft Monic zich verdiept in de wereld van Justitie, politie en de gevangenis. “Ook als actrice was deze dag bereinteressant. Er komt een vierde serie afleveringen van Penoza en ik weet nog helemaal niet hoe die eruit komt te zien, maar misschien komt Carmen wel in de gevangenis terecht. Dan zal ik het verhaal
36
van Leonie zeker gebruiken bij het invullen van mijn rol. Ze heeft me zoveel verteld, bijvoorbeeld dat je er precies leert hoe je een overval moet plannen, hoe je pinpassen kunt skimmen, noem maar op. Ze vertelde ook dat tijdens haar rechtszaak een van de functionarissen in slaap viel! Dat vind ik zo absurd, dat ik dacht: dat moet ik vertellen aan de schrijvers van Penoza. Maar de kans is groot dat zij zullen zeggen: ‘Dat is zo belachelijk, dat gelooft niemand.’ De werkelijkheid is vaak veel extremer dan fictie.” De ontmoeting met Leonie heeft Monics visie op gedetineerden niet zozeer veranderd, maar het heeft haar wel aan het denken gezet: “In onze samen leving heerst een zwart-witmentaliteit: je bent een crimineel of je bent een goed mens. En als je de wet overtreedt, moet je zwaar worden gestraft. Ik ben van nature niet geneigd om iemand meteen een sticker met ‘goed’ of ‘slecht’ op te plakken. Misschien is het beroepsdeformatie, maar ik zoek altijd het goede achter het slechte, en omgekeerd. Ik denk ook dat we allemaal beide kanten in ons hebben. Het zijn de omstandigheden die bepalen welke kant het meest naar buiten komt.” "