Το Μεσαίωνα κυκλοφορεί από το Γαληνό μια επιτομή, η «Μικρή Τέχνη». Περικλείει σε περίληψη το τεράστιο περιεχόμενο τού έργου του «Μεγάλη Τέχνη».Διαβαζόταν κυρίως όχι στο ελληνικό πρωτότυπο, αλλά στη λατινική του μετάφραση. Η γνώση του Ιπποκράτη μεταδίδεται μέσα απ’ τα έργα Αράβων σχολιαστών, κυρίως του Αβικέννα. Δυστυχώς, οι Άραβες δεν πρόσθεσαν τίποτε νεώτερο στις παραδοσιακές γνώσεις, επειδή το Κοράνι απαγόρευε αυστηρά τις νεκροτομές.
History of Medicine
Η ιστορία της Ελληνικής Ιατρικής Γράφει ο Αλέξανδρος Τηλικίδης, Ιατρός – Βελονιστής – Βοτανοθεραπευτής, Υπεύθυνος εκπαίδευσης στην Ακαδημία Αρχαίας Ελληνικής & Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής
Σ
ε αυτό το πέμπτο μέρος της ιστορίας της Ελληνικής ιατρικής θα εξετάσουμε την περίοδο από τον 7ο έως και τον 15ο αιώνα. Κατά την περίοδο αυτή, που είναι ουσιαστικά η περίοδος του Μεσαίωνα, η Ελληνική ιατρική εξακολουθεί να είναι ουσιαστικά το κυρίαρχο σύστημα ιατρικής σκέψης στον δυτικά των Ιμαλαΐων τότε γνωστό κόσμο. Στο Βυζάντιο επικρατεί αυτούσια, έτσι όπως διαμορφώθηκε από τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό. Ανατολικά του Βυζαντίου όμως, λόγω της επικράτησης των Αράβων, υιοθετείται από τους Άραβες και μετεξελίσσεται σε Αραβική ιατρική με κύριους εκπροσώπους τον Αβικέννα (αραβικά Ibn Sina, 980-1037, Περσικής καταγωγής), τον Rhazes (Αραβικά Mohammad ibn Zakariya Razi, 865-925 επίσης Περσικής καταγωγής) και τον Αμπουλκασίς (Abulcasis Abu Al Qasim, 9361013). Η Αραβική ιατρική βέβαια είναι ένα παρακλάδι της Ελληνικής ιατρικής, το οποίο αυτονομήθηκε και επέδρασε στην Δύση μέσω Ισπανίας (ο Αμπουλκασίς με τεράστιο συγγραφικό έργο έζησε στην Ανδαλουσία της Ισπανίας).
10 Holistic Life
Μέρος 5ο Την ίδια περίπου περίοδο εμφανίζεται και η λεγόμενη Yunani ιατρική, από το Yunan – Ιωνία, που υπενθυμίζουμε ότι είναι και μια από τις μεγαλύτερες επαρχίες της Κίνας. Η Yunani ιατρική, όπως και η Αραβική αλλά και εν μέρει η Θιβετανική, αποτελούν παρακλάδια της Ελληνικής ιατρικής. Κατά τη χρονική περίοδο αυτή συναντάμε τη χειρότερη περίοδο στην γνωστή ανθρώπινη ιστορία μέχρι σήμερα, τον Μεσαίωνα. Ο Μεσαίωνας είναι αποτέλεσμα θρησκευτικού φανατισμού και προσπάθειας εξαφάνισης κάθε τι Ελληνικού. Η Αναγέννηση, η οποία βρίσκεται στο τέλος αυτής της μακράς και σκοτεινής ιστορικής περιόδου, οφείλεται στην επάνοδο του Ελληνικού πνεύματος. Η επίθεση στην Ελληνική σκέψη επηρέασε οπωσδήποτε και την ιατρική. Έτσι, τον 12ο αιώνα, λόγω κακών συνθηκών υγιεινής και απουσίας ιατρικής μέριμνας, ο πληθυσμός της Ευρώπης φτάνει μόλις στα 22 εκατομμύρια όταν στην Κίνα την ίδια περίοδο ζουν 500 εκατομμύρια άνθρωποι. Παρά την επίθεση όμως, η ιατρική του Ιπποκράτη και του Γαληνού επηρεάζει και καθορίζει τα ιατρικά πράγματα και κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Όπως είναι αναμενόμενο, την περίοδο του σκότους δεν γεννιέται κάποια σημαντική ιατρική προσωπικότητα. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερες μορφές ιατρών που οφείλουμε να τις μνημονεύσουμε. Ο Παλλάδιος ο Ιατροσοφιστής έζησε τον 7ο αιώνα. Ο τίτλος Ιατροσοφιστής που του αποδίδεται, πιθανόν οφείλεται στη θητεία του ως δάσκαλος της ιατρικής στην Αλεξάνδρεια, η οποία εξακολουθεί να αποτελεί σημαντικότατο κέντρο γνώσης και πολιτισμού και κατά τον 7ο αιώνα. Ο Παλλάδιος έχει στο ενεργητικό του σημαντικότατο ιατρικό έργο. Αξιοσημείωτα είναι τα σχόλιά του πάνω σε διάφορες Ιπποκρατικές απόψεις, όπως το εξής: “Ο Ιπποκράτης επιθυμεί να μας πληροφορήσει ότι οι μέρες των οξέων νοσημάτων ακολουθούν την ίδια πορεία με την κίνηση της Σελήνης. Αντίθετα τα χρόνια νοσήματα ακολουθούν την πορεία του Ήλιου”. Εδώ μπορούμε να διακρίνουμε μια θαυμάσια σύνδεση της εξέλιξης και άρα της διαχείρισης των νοσηρών καταστάσεων με βάση την χρονιότητά τους. Αυτό μας δείχνει ότι σε μια ιστορική περίοδο κατά την οποία η Ελληνική σκέψη είναι υπό διωγμό, εξακολουθεί να συμβάλλει στην παραγωγή σημαντικότατου πνευματικού έργου. Ο Θεόφιλος ο Πρωτοσπαθάριος έζησε και αυτός τον 7ο αιώνα. Ήταν δάσκαλος του γνωστού Στέφανου του Αθηναίου. Σε αυτόν αποδίδονται 5 έργα, εκ των οποίων το ένα είναι το «Περί σφυγμών». Το έργο αυτό βασίζεται σε παλαιότερο έργο του Γαληνού και δείχνει το ενδιαφέρον των Ελλήνων για την διαγνωστική τέχνη του σφυγμού, η οποία κατέχει σημαντικότατη θέση στην παραδοσιακή Κινέζικη ιατρική.