x ubbelportret d
Diagnoses zijn passé Douwe wil door met zijn leven Vader Hidde: ‘Meneer Brouwer zág Douwe’
36
Een vader en zijn zoon. Beiden blikken terug op de basis- en middelbare schooljaren van Douwe, nu 19 jaar. Ooit had hij de diagnoses ADHD en Asperger. Nu is de jong-volwassene label-vrij. Kan dat? Vader Hidde: ‘Met zestien leken de verbindingen in zijn hersenen opeens anders.’ De zoon: ‘De diagnoses zijn passé. Ik wil door met mijn leven.’ Beatrice Keunen legde het dubbelportret vast.
‘Zijn eerste levensjaren was Douwe redelijk “behapbaar”. Al vond zijn moeder dat hij drie weken oud al anders reageerde op ons gezin. Toen hij naar de peuterspeelzaal ging, bleken sociale en empathische gevoelens minder aanwezig. Dat zorgde voor behoorlijk wat clashes, maar vooral dat-ie geen vriendjes had. Het was een school bij ons om de hoek. Hij nam wel eens iemand mee, maar het was zeldzaam dat we dat jongetje dan nóg eens bij ons thuis zagen.’ ‘Op de basisschool waren er voortdurend problemen met klasgenootjes, zijn concentratie was beperkt en met gezag, daar had Douwe he-le-maal niets mee. Zijn meester in groep drie zei: ‘Hij zit zoveel op de gang. Zullen we hem niet eens laten diagnosticeren?’ Hij had nog steeds geen vriendjes, we dachten dat hij zich wel eens eenzaam voelde maar daar zei hij zelf niet veel over. Thuis spelen met zijn oudere broers en zus ging goed. Uren met de lego, juist super gefocust en dan niet gestoord willen worden.’ ‘Toch was de insteek van die meester voor ons de aanleiding om Douwe te laten onderzoeken. Wij, ouders, vonden hem toch ook wel anders dan de andere kinderen. Al konden we die verschillen minder goed benoemen. Hij liep voordat je als peuter kon lopen, hij fietste voordat je als kleuter kon fietsen. Hij was altijd fysiek bezig. Geen tuinhek was veilig, hij klom er altijd overheen. Het scheen hem minder te raken dat-ie werd gepest; dat hier weinig vriendjes over de vloer kwamen.’ ‘De diagnose ADHD en een milde vorm van Asperger werd gesteld. Hier was volgens de kinderpsychiater niet veel aan te doen. Douwe mocht een lage dosering Ritalin innemen, dat hielp in elk geval om zich op school beter te kunnen concentreren. De problemen met gezag bleven echter doorgaan en ook het afspreken met leeftijdgenootjes bleef moeizaam. De jeugpsychiater adviseerde ons wat later om Douwe een paar middagen per week in een opvoedgroepje te plaatsen. Hij leerde daar in een klein groep het ‘stop-denk-doe’systeem. Ook werden tal van sociale basisvaardigheden in hem gedrild. Douwe vond het allemaal best, het gleed allemaal langs
hem af. Hoewel, hij had ook z’n uitlaatklep nodig: duw- en trekpartijen die zich gelukkig thuis afspeelden.’ ‘Gezien zijn diagnoses wilde geen enkele middelbare school hem. Ondanks dat hij zijn toelatingsexamen voor het vmbo prima behaalde. We kunnen het waarschijnlijk niet echt goed aan, zeiden schooldirecties dan. In het voortgezet speciaal onderwijs werd hij wel aangenomen. Ook kwam er vanaf de brugklas een ambulant begeleidster ’s middags met hem huiswerk maken. Jenny en Douwe hadden een goede verstandhouding.’ ‘Op kantoor werd ik regelmatig gebeld door zijn mentor. Kom Douwe maar ophalen. Dan kan hij thuis afkoelen en hier morgen weer opnieuw beginnen. Hij had dan wild om zich heengeslagen. Sommige docenten konden hem gewoon niet aan. De ambulant begeleidster zocht dan contact met de schoolleiding. En wij als ouders gaven Douwe permanent het vertrouwen: Wij zijn er met je broers en zus voor jou. Je hebt een groep om je heen.’ ‘In de Twee Plus-klas, een soort extra schooljaar voor leerlingen, ontmoette Douwe zijn mentor meneer Brouwer. En bij deze man leerde Douwe dat autoriteit niet vervelend hoeft te zijn, dat je er zelfs iets aan kunt hebben. Op een of andere manier had deze mentor Douwe door. Ze voerden inhoudelijke gesprekken. Hij raakte een snaar bij Douwe en zorgde daarmee voor de positieve omslag in het leven van onze zoon. Over passend onderwijs gesproken: meneer Brouwer zág onze zoon.