column - C l aire van T rimpont
58 | ONTroerd Magazine - Sereni
Boekenwurm en kookfanaat Claire Van Trimpont ziet verbinding in het verschil tussen mensen. Ze is gebeten door inclusie, diversiteit en connectie. In haar onderneming ‘Het Connectief’ brengt ze al deze passies samen. Ze inspireert met lezingen en vormingen over inclusief communiceren. En ze organiseert verbindende ontmoetingen rond mijlpalen in het leven. Aangezien je veel troost kan putten uit een herkenbaar verhaal, een vergelijkbare situatie, mooie woorden… gaat ze vanuit tekstfragmenten in gesprek, samen met een klein hapje en wat eenvoudige rituelen erbij. ‘Verbinding om tot meer veerkracht te komen’, daar staat ze met Het Connectief voor. In haar columns schrijft ze telkens vanuit één van haar favoriete boeken. Altijd met iets lekkers erbij natuurlijk.
Het gebeurde toen ik deze ochtend met een dampend kopje troost mijn terras op stapte. De warmte van de koffie kringelde omhoog in de frisse winterlucht en leek tussen mijn vingers weg te glippen. Ik volgde het opstijgende wolkje, tot mijn blik bleef hangen bij de dakgoot. Een prachtige zwarte vogel keek op me neer, boog groetend de gevederde nek en opende de snavel. Verrast hoorde ik ‘kra kra’, alsof ik een echte stem verwacht had die me toe zou spreken. Het gekras overviel me. “Verdriet”, dacht ik. “Het is een ding met veren. Soms vliegt het weg, dan komt het weer en omhult het je in het zwartste duister. En toch kan je van dat dier gaan houden. De kraai als bewijs dat een persoon er in je hart en in je hoofd nog is.” Mijn gedachten dwaalden af naar de tijd dat ik troost vond in het boekje van Max Porter. ‘Verdriet is het ding met veren’, een ontroerend en tegelijk grappig verhaal over het verdriet van vader en zonen na het plotse overlijden van de moeder. De kraai gaat er met hen in gesprek, vertolkt hun gedachten en geeft ook hoop. Hij verdwijnt pas uit hun leven wanneer ze er samen in slagen om afscheid te nemen. Geen afscheid van hun moeder of echtgenote, wel afscheid van het verdriet en onbegrip om haar heengaan. “Tijd om op te krassen”, noemt Porter dat. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Ik schudde het hoofd en scherpte mijn wazig geworden blik opnieuw richting dakgoot. De zwarte kraai was verdwenen. Alsof hij er nooit was geweest. Ik keerde terug naar het kopje troost in mijn handen. Ook dat was leeg, verdwenen met de donkere veren in het ochtendgrijs.
Tekstfragment uit het boek JONGENS We kregen alle drie altijd van mama op ons kop als we tandpastavlekken op de spiegel maakten. Een paar jaar lang maakten we vlekken en spuugden en borstelden expres heel wild en onze spiegel zat onder de witte spatten en we schiepen er allemaal heimelijk plezier in. Op een dag maakte papa de spiegel schoon en we waren het er allemaal over eens dat het er perfect uitzag. We gedroegen ons op meer manieren slordig. We piesten op de wc-bril. We lieten de laden openstaan. We deden dat soort dingen om haar te missen, om naar haar te blijven verlangen. Uit: Verdriet is het ding met veren. Max Porter