lavinia germano
Lavínia Freitas Vale Germano volgt haar hart bij alles wat ze doet. Zo kocht ze op een dag gewoon een leegstaande, vervallen kerk. Dáár verwezenlijkte ze haar droom: een eigen theater. Inmiddels is haar Annatheater al tien jaar een begrip in Helmond. Een theater met een ziel, een vrouw met een passie. tekst: bernke van kreij foto: ugur ozdemir
Het is nog koud in het Annatheater. IJskoud. Het is maandagochtend vroeg en Lavínia maakt snel een rondje langs de radiatoren in de foyer. Ze draait ze een voor een open in de hoop de temperatuur in de hoge ruimte snel wat omhoog te krijgen. De foyer is modern en knus tegelijk. Sloophouten tafels, eenvoudige stoelen, schemerlampen en een robuust houten bar. Aan de wanden hangen kleurige schilderwerken en affiches van voorstellingen. Het heeft in de verte nog wel iets van een kerkgebouw, maar eigenlijk ademt alles theater. Er hangt hier een onmiskenbaar artistieke sfeer waarin Lavínia deze ochtend het stralende middelpunt is.
the
ate
r
“Mijn eerste kennismaking met theater was in Australië. Ik was achttien toen ik tijdens een reis meedeed aan een workshop. Ik was meteen verkocht. Eenmaal terug in Brazilië begon ik toch maar gewoon aan een studie psychologie. Ik woonde inmiddels in Brasília en speelde naast mijn studie bij een geëngageerd gezelschap. In die tijd heerste er nog een dictatuur in het land en waren de generaals aan de macht. Mensen mochten zich nauwelijks uiten. We speelden een socialistisch stuk dat onder toezicht van speciale controleurs gecensureerd werd. Je mocht op geen enkel manier de dictatuur aanvallen. We werden zo gedwongen heel creatief met taal en spel om te gaan. Heel leerzaam.”
84
“Liefde kan rare dingen doen met een mens. Mij overkwam het op mijn 22ste, toen ik in Brasília een rondreizende Nederlander tegen het lijf liep. Ik was direct tot over mijn oren verliefd. Het was geen optie dat hij in Brazilië zou blijven, dus besloot ik met hem mee naar Nederland te gaan. Ik weet nog steeds niet
wat me op dat moment bezielde, want ik had een geweldig leven in Brazilië. Had fijne vrienden, leuke ouders en was halverwege mijn studie. Van huis uit had ik meegekregen dat het van grote waarde was dat je eerst een goede baan had. Pas daarna kwam de zoektocht naar een man. Maar op dat moment kon het me allemaal niets meer schelen. We zijn halsoverkop in Brazilië getrouwd en vertrokken daarna naar Nederland. Ik merk dat ik nu nog steeds niet precies weet waarom ik destijds alles zo resoluut achter me heb gelaten. Om mezelf te beschermen zet ik ook nooit Braziliaanse muziek op. Dan krijg ik heimwee. Vreselijke heimwee. Maar ik wil eigenlijk ook niet meer terug. Ik hoor nu hier.”
“ I k had het g evoel dat i k de wer eld m oest ver b eter en , door het b este in m ensen naar b oven te halen ” “Van de ene op de andere dag was mijn leven verplaatst naar Deurne, of all places. Achteraf had ik graag iets van een inburgeringcursus gedaan. Maar die bestonden toen nog niet. Om Nederlands te leren, ging ik door het hele land naar toneelstukken kijken. Echt kijken was het, want van de taal begreep ik werkelijk niets. Toch bleek het wel een manier om Nederlands te leren begrijpen. Ik heb ook nooit een taalcursus gedaan, omdat ik dan via het Engels de Nederlandse taal moest leren. Ik wilde de taal hier direct voelen en me eigen maken. Niet de snelste manier, maar achteraf voor mij wel de juiste manier. Bij een taal hoort een gevoel.”