Kollum Abel Reitsma

‘ De oplossing is eindelijkdaar! Hijligtbijonsinbed.’

Abel Reitsma

Moe van de slaapvraag

Slaapt ’ie goed? Een veelgestelde vraag aan ouders. Wat moet je nou eigenlijk met deze vraag en waarom is hij zo belangrijk? Altijd als ik deze vraag hoor, begin ik mij spontaan te schamen. Het antwoord is namelijk heel simpel: nee. Of eigenlijk: nee, totaal niet. Ik voel me ter verantwoording geroepen en dat zou helemaal niet zo hoeven zijn. Dan de herkomst. Ik snap nooit zo goed waar deze vraag precies vandaan komt. Is het welgemeend? Zo ja, wat doe je vervolgens met de gegeven informatie? Of is het een sociale beperking, zoiets als het ‘weerpraatje’? Als we niet weten wat we moeten vragen, dan maar zoiets. Anderzijds snap ik het ook wel, want wat moet je anders vragen over een baby. Eten, poepen, piesen en slapen ... dat is het ook wel zo’n beetje. Terug naar ons huishouden. Drama dus. Lucius is twee en een half (sommige mama’s zeggen 30 maanden, irritant, aangezien ik geen held ben in hoofdrekenen) en heeft twee jaar lang slecht geslapen. Huilen of zomaar gewoon gemiddeld zes keer per nacht wakker, verre van ideaal dus. Lange dagen, korte nachten, lange tenen en korte lontjes. U snapt de gevolgen: stress, vermoeidheid, irritatie en spanning. Alles lijdt eronder, maar dat wil je niet laten merken – op Facebook en Instagram moet het goed lijken natuurlijk. Zalfjes, kruiden, olie, massages, therapie, osteopathie, vervangen van het matrasje: niks mocht baten. Maar toen ineens kwam daar de verandering en de ommekeer! Een wereld ging voor ons open. De oplossing is eindelijk daar! Hij ligt bij ons in bed. Als je dit dan vervolgens aan mensen mededeelt, zie je ze kijken met exact datzelfde onbegrip als bij de eerste vraag: dat is ook niet goed. Dat moet je afl eren. Nog een ongemakkelijk moment in dit toch al vervelende vraaggesprek. Mijn functioneren als ouder wordt aan de kaak gesteld, want ook hierin hebben mijn vrouw en ik klaarblijkelijk de verkeerde keuze gemaakt in de ogen van de gesprekspartner. Vanwaar dit oordeel? En wie ben jij om daar überhaupt iets van te vinden? Elk gezin heeft een manier gevonden, doet het op zijn manier, en elk kind is uniek. Daar ben ik ook achter gekomen, inmiddels. Wederom terug naar de praktijk, Lucius slaapt nu door en wij hebben ook rust. Beter voor hem, voor ons, voor onze banen en voor onze relatie. Klaar toch? Wat de toekomst brengt, dat zien we dan wel. Als we dit twee jaar hebben kunnen overleven, dan zal die uitdaging om hem weer naar zijn eigen bed te dirigeren ook wel te doen zijn. Oordeel dus minder, is mijn advies. Ouders met goed slapende kinderen behoren tot een select gezelschap van gelukzaligen. Leuk en interessant nieuwtje: Lucius heeft net een broertje gekregen, here we go again?!