de wandeling theo de rijk
maanden over nadenken, wat past, wat kan, wat doet recht aan het gebouw. Aanvankelijk overwoog ik inderdaad ook in de kerk zelf appartementen te maken, maar dat plan heb ik al snel laten varen. Ik wil beneden graag de kunstschatten van deze kerk tentoonstellen. Over hoe ik dat ga realiseren, heb ik al ideeën genoeg. Maar daarover moet ik de komende tijd in alle rust nadenken.”
Sint-Eusebiusbuste Plotseling beginnen Theo’s ogen nóg meer te glimmen. “Zal ik je eens iets heel moois vertellen? Ik heb zojuist het exclusieve expositierecht gekregen van de Sint-Eusebiusbuste! Dat is een zilveren reliekschrijn die de tong en schedel van de heilige Eusebius bevat. De reliekschrijn is jarenlang in de schatkamer van de Walburgiskerk tentoongesteld, maar momenteel uitgeleend aan het Catharijneconvent in Utrecht. Ik moet nog bedenken welke locatie in de kerk het best zou passen; zo’n belangrijk religieus kunstwerk verdient de meest sacrale plaats, dus misschien komt het wel op het hoofdaltaar te staan. Gelovigen hechten veel
waarde aan relieken, ontlenen er een bepaalde universele kracht aan. Ik vind het daarom geweldig dat de Sint-Eusebiusbuste terugkomt naar de Walburgiskerk. Voor hen, maar zeker ook voor de kerk zelf en niet in de laatste plaats voor Arnhem.”
Even knijpen In het midden van de zuidelijke toren is een groot vierkant uit de vloer gezaagd. Voorzichtig werp ik een blik over de houten wand die er veiligheidshalve omheen gezet is. In de diepte lopen de medewerkers van Museum Arnhem rond. Snel kijk ik maar weer omhoog, zoals vaker vandaag. “Diep, hè?” knipoogt Theo. Ik lach: “Ja, maar ik had dit niet willen missen.” Hij lacht terug en zegt: “Ik moet mezelf nog steeds even knijpen als ik hier ben; ik vind het fantastisch dat ik deze eeuwenoude oude kerk heb kunnen kopen en er mooie plannen voor mag bedenken.”. ■
51