Heima er á Rauðasandi

Guðjón og Kristinn sælir með daginn Kristjana Sveinsdóttir flaggaði

Eyjólfur Kolbeins sýndi meistaratakta við skreytinguna Hinsegin tertan sló í gegn

„Ég heyri enn fuglasönginn og ég heyri enn í briminu“, segir Brynjólfur Kristinsson

sjómaður þegar Guðbjörg R. Guðmundsdóttir sest niður með honum á Litlu Grund einn rigningardaginn nú í september og byrjar á að spyrja hann um fæðingarstaðinn, sem er Gröf á Rauðasandi.

Brynjólfur Kristinsson

Bærinn Gröf á Rauðasandi

Börnin hans þrjú Arna, Sæunn og Kristinn „Á ég að segja þér nokkuð“, bætir hann við og segir svo: „Ég hef búið á Patreksfirði, í Hafnarfirði og Reykjavík og miklu lengur en á Rauðasandi en ég dvaldi bara þar um stund. Heima er á Rauðasandi. Ef þú hugsar um fallegustu sinfóníu sem þú þekkir þá get ég með sanni sagt að brimið og fuglasöngurinn á Rauðasandi slær það út. Og náttúrufegurðin er engu lík, maður stendur bara agndofa.“

Var ömmustrákur

Brynjólfur er frá Gröf og þar ólst hann upp til átta ára aldurs en þá fluttu foreldrar hans Sigríður Halldórsdóttir og Kristin Jónasson á Patreksfjörð. En Brynjólfur sagði ekki skilið við Gröf því þar bjó amma hans Magnfríður Ívarsdóttir áfram og móðurbræður hans Bjarni og og Jóhannes og þangað fór hann á haustin til að smala fé upp í Nátthaga og liðsinna. „Langamma mín, Guðrún Jónsdóttir, var mikil hjálparhella á heimilinu. Hún hjálpaði Ömmu Magnfríði að koma upp börnunum sérstaklega eftir að afi minn, Halldór Bjarnason dó.

Langamma var lág vexti og óhemju frísk og áræðin kona. Hún hljóp í klettum, réri til fiskjar ef þurfti og var alveg óhemju dugleg kona. Fyrir nokkrum árum færði Arna dóttir mín mér stein þar sem búið var að mála Gröf á. Ég sat með steininn í fanginu, orðlaus og þá varð þetta til: Undir grafarhyrnu stóð gamli bærinn minn Þar var mikil gleði og sólin skein þar inn. Oft ég hugsa þangað þá heyri ég fuglasöng Brimið tekur undir kveðið á Lómatjörn.

Þar haldið var fast um alla svo enginn félli úr Oft ég hugsa þangað þegar ég fæ mér dúr.

Brynjólfur ásamt vinum sínum Pétri Snæland, Ingimundi Magnússyni og Sigurði Ingólfssyni 14

Hjónin Kristrún Grímsdóttir og Brynjólfur Kristinsson Ég á svo fallegar minningar frá þessum árum sem leita meira á hugann eftir því árin færast yfir. Ég var ömmustrákur og eru minnisstæðar gönguferðirnar okkar upp með ánni þar sem við skoðuðum steinana og amma fræddi mig um það sem fyrir augu bar.“

Dansleikur sem hann gleymir aldrei

Þegar Brynjólfur var sautján ára hleypti hann heimdraganum og fór suður með sjó á vertíð. Hann snéri aldrei aftur vestur nema til að fara í heimsókn og hann gerði alltof lítið af því bætti hann við. En nokkru áður en hann fór suður fór hann á dansleik. „Þar hitti ég unga stúlku frá Grundum í Kollsvík í Rauðasandshreppi, Kristrúnu Grímsdóttur.“ Það var eitthvað við hana sem heillaði hann. „Við dönsuðum saman og það gerðist svosem ekkert alvarlegt þetta kvöld. Við föðmuðumst og ég kyssti hana á kinn. Síðan skildu leiðir í nokkra áratugi“, bætir hann við kíminn og segir svo: „Ég skal segja þér frá því á eftir.“

Aflinn oft lyginni líkastur Brynjólfur var sjómaður í hálfa öld og sigldi um heiminn og þegar ég spyr afhverju hann hafi alltaf verið sjómaður verður hann hugsi en segir svo: Það er líklega spennan sem gerði sjómennskuna svona skemmtilega. Ég sigldi um höfin blá, var í Norðursjó, Hvítahafi, við Grænlandsstendur, á Nýfundnalandi og um allar trissur.“ En minnisstæðast og já skemmtilegast var þegar hann var í áhöfn hjá Halldóri Benediktssyni skipstjóra á Ásbirni og Ásgeiri. „Það var ævintýralegur tími og aflinn oft lyginni líkastur, þá var nú gaman að vera á sjó. Reyndar voru síldarárin líka spennandi tímar. “ Það kemur glampi í augu Brynjólfs þegar hann talar um útgerð og sjómennsku og segir að líklega hafi aldrei neitt komið annað til greina en vera á sjó þó oft hafi það verið erfitt. Þegar hann nálgaðist virðulegan aldur fór hann að vinna við netagerð hjá Hampiðjunni.

Dansleikurinn var afdrifaríkur

En aftur að fyrstu árunum fyrir sunnan. Hann hitti brátt unga konu Ásdísi Ingibergsdóttur og þau felldu saman hugi og gengu í hjónaband árið 1958. Saman eignuðust þau þrjú börn, Örnu, Kristinn og Sæunni. Þau bjuggu sína búskapartíð í Hafnarfirði en þegar börnin voru uppkomin skildu leiðir þeirra árið 1980. Og þá er komið að framhaldi dansleiksins forðum. „Ég var nýskilinn þegar þetta gerist og hafði farið með vinum mínum á Hótel Sögu. Það komu þarna vinkonur okkar og settust hjá okkur. Vinir mínir voru orðnir nokkuð kenndir og ég nennti ekkert að vera með þeim. Vinkonurnar segjast ætla að fara í Glæsibæ og bjóða mér með. Ég nennti því ekki heldur en á síðustu stundu sé ég mig um hönd og slæst í hópinn. Fyrsta sem ég sé þegar ég geng inn í Glæsibæ er þá Kristrún Grímsdóttir. Hún er þá líka fráskilin sjö barna móðir. Það er ekki að sökum að spyrja við Rúna vorum saman eftir þetta í meira en þrjátíu ár. Hún átti sjö börn og ég þrjú svo það var oft

gestkvæmt hjá okkur, svo ekki sé nú talað um þegar barnabörnin og barnabarnabörnin fóru að koma í heiminn. Við áttum saman gott líf við Rúna mín en svo lést hún á síðasta ári og skömmu eftir það flutti ég á Grund.“

Stórkostlegur staður

Og fer þokkalega um þig? „Mér finnst þetta stórkostlegur staður. Auðvitað byggist staðurinn á fólkinu sem þar býr og starfar og hér er gott fólk. Starfsfólkið er alltaf tilbúið að rétta hjálparhönd og ég er kominn með Parkinson og þá er gott að hafa góða nálægt. Ég borða með sömu köllunum niðri og við höldum mikið saman, sitjum saman og ljúgum að hvor öðrum. Þetta eru fínir kallar og það er bara skínandi gott að búa hér á Litlu Grund.“

Góðir vinnufélagar Brynjólfur innan við árs gamall