10
Nummer 4 37e jaargang
Ingezonden bijdrage
Nait Soez’n
Re(be)llen in Griekenland De indrukwekkende opstand afgelopen december in Athene en andere Griekse steden heeft voor een klein aantal dagen ook de Nederlandse media bereikt. Voor degene die geen kennis heeft van de voorgeschiedenis en de huidige sociaal-economische situatie, leek het alsof chaos en ongeregeldheden zomaar de overhand hadden gekregen. De Griekse oud-RUG-studente Electra beschrijft de achtergrond van de politieke onrust in Griekenland. door Electra Anagnostopoulou Waarschuwingsschoten die ‘per ongeluk’ hun doel raken, jongeren die de straat op gaan, vernielingen, politieagenten die met geweld ingrijpen, Athene dat net een slagveld lijkt. Dat is ongeveer de wirwar van informatie die de media kundig wisten te verspreiden. Wat ontbreekt is de achtergrond van dit geheel. Het Griekse volk kent de politieke strijd als het enige gerechtvaardigde en effectieve middel van verzet. Al tijdens de dictatuur van 1936 werd dit middel gebruikt, en nog steeds blijkt de strijdlust van de Grieken uit recente gebeurtenissen. Deze felheid hangt samen met de linkse politieke identiteit van een groot deel van de Grieken. Links staat in Griekenland niet voor de sociaaldemocratie, maar voor marxisme, communisme en socialisme. Daarnaast zijn er verschillende anarchistische groeperingen, die variëren van theoretisch onderbouwde groepen tot jongeren met een kort lontje en geïnfiltreerde politieagenten. Dit deel van de Griekse samenleving is erg betrokken bij de maatschappelijke ontwikkelingen, heeft uitgesproken meningen over de politiek en laat zijn stem horen bij onrecht en ontevredenheid. In de praktijk uit dit zich in protesten, demonstraties, stakingen, bezettingen van scholen en universiteiten en allerlei interventies in buurten en bedrijven. Het antwoord van iedere Griekse regering hierop is resoluut: repressie in alle soorten en maten, traangas, geweld, intimidatie (tegenwoordig ook onder het mom van ‘strijd tegen terreur’), uitgevoerd door de regeringstrouwe pion: het politiecorps. Over welk soort regeringen hebben we het eigenlijk? En waarom roepen ze zo’n weerstand op? Het politieke toneel vanaf de Tweede Wereldoorlog tot heden kan samengevat worden als een voortdurende machtswisseling tussen de rechtse partij Nea Dimokratia (ND) en de sociaaldemocratische PASOK. Op dit moment is de ND aan de macht. Het be-
leid van beide partijen werd de afgelopen 35 jaar gekenmerkt door de economische onderdrukking van de lagere en middenklassen, privatisering van een groot deel van de publieke sector en corruptie die zich uit in verschillende schandalen. Met als gevolg onder andere een enorme stijging van de werkloosheid en de schepping van een nieuw proletariaat: de ‘700 euro-generatie.’ Hiermee worden niet alleen de jongeren vanuit achterstandswijken en sociaal-economisch zwakke milieus bedoeld. Het gaat ook om de
reactie hierop gingen mensen massaal de straat op: mensen die genoeg hadden van de staatspropaganda over provocerende anarchistische jongeren en waarschuwingsschoten, die in dit geval hun weg naar het hart van de jongen per ongeluk vonden. Mensen die het zoveelste geweldsincident van politieagenten niet meer pikten. De demonstraties spreidden zich snel uit over verschillende Griekse steden. De regering, die inzag dat deze woedeuitbarsting dieper wortelde dan de solidariteit met de dode scholier, zette de politiecorpsen in om de begin-
jongeren van de middenklasse, jongeren die zich als scholieren volledig inzetten voor toelating tot de universiteit, zowel op school als in de avonduren op dure bijscholingsinstituten. Om vervolgens als afgestudeerden, met een masterdiploma of zelfs een Ph.D., te merken dat de deuren op de arbeidsmarkt moeilijk open gaan. Als dat op den duur met een beetje geluk en veel connecties lukt, mogen ze aan het grote overlevingsspel meedoen: rondkomen met een startsalaris rond de 700 euro terwijl de stijgende levenskosten inmiddels aardig overeen komen met die in Nederland. Kortom: een tijdbom.
nende opstand te onderdrukken. Van het nemen van verantwoordelijkheid door de betreffende ministers en de premier was geen sprake. De insteek was duidelijk: met harde hand ingrijpen. De politie kon los gaan in het tegenhouden van de demonstranten: enorme hoeveelheden traangas en chemische stoffen zijn gespoten, tientallen jongeren zijn gearresteerd en veel demonstranten zijn op de eerste hulp beland. In totaal zijn er gedurende de periode december-januari 273 mensen gearresteerd waarvan 67 nog steeds vastzitten als politieke gevangenen. Deze aanpak voedde de woede onder de jongeren alleen maar meer. De demonstranten hebben zich niet teruggetrokken, maar ze wisten zich te verdedigen door hun gezichten te bedekken en door stenen en rode verf op de zwaar bewapende politieagenten te gooien. Er volgde een reeks uitspattingen waarbij molotovcocktails gegooid werden en winkels
De decemberonrust Die tijdbom ontplofte na de dood van een vijftienjarige scholier midden in een uitgaanswijk, afgelopen december. De scholier werd doodgeschoten nadat een groepje pubers een woordenwisseling had met patrouillerende agenten. Als