Open & Bloot najaar 2008

retouradres: Groninger Jonge Democraten Zuiderpark 24-4 9724 AJ Groningen

Open & Bloot Ledenblad der Groninger Jonge Democraten Nummer 3

KEI-editie, najaar 2008

Thema

Democratie in crisis •De verdwenen kroonjuwelen van D66•Het economisch succes van China en Rusland•De aanklacht tegen vrije meningsuiting van Balkenende en Wilders

Open & Bloot

Najaar 2008

Inhoudsopgave Voorwoord | Depressie liberale democratie van tijdelijke aard?

3

Opinie | Waar zijn de verdwenen kroonjuwelen?

4

Beschouwing | Autoritair Kapitalisme klopt Liberale Democratie 6 Beschouwing | The economics of democracy

8

Opinie | Politici met lange teentjes vluchten naar het gerecht

11

Energie| Elektrische auto’s hebben de toekomst

12

Opinie | Geef contributie leden direct aan afdelingen

16

Economie | De warme lucht van de vliegtax

18

Internationaal | Fobie voor hypofobie

20

Beschouwing | Onafhankelijk Kosovo zonder nationale identiteit 22 Opinie | Gay Pride: Geen emancipatie maar stigma

24

Opinie | De ongelijkheid van godsdienstvrijheid

26

Vereniging | Nieuws

29

Agenda | Augustus - December 2008

30

Oproep | KEI-lopers opgelet: jij maakt je toekomst bij de JD!

32

Colofon Hoofdredacteur: Redactie:

Niels Bakker Hidde Boersma Joris Heijn Pim Inberg Chris-Jan Kamminga Sander Schelhaas Gabe Sytema

Opmaak: Foto`s:

Oplage:

Gabe Sytema Raphael, School van Athene (1511) (voorpagina), www.sxc. hu, Gabe Sytema 500 exemplaren

Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder de uitdrukkelijke toestemming van de redactie. Geplaatste stukken verschijnen op persoonlijke titel. Plaatsing betekent niet dat de mening van de redactie of van de vereniging tot uitdrukking wordt gebracht.

2

Voorwoord | Depressie liberale democratie van tijdelijke aard?

Door Niels Bakker In 1989 kwam met de val van de Berlijnse Muur een abrupt einde aan de jarenlange communistische overheersing van OostEuropa. Het einde van de geschiedenis, noemde politicoloog Francis Fukuyama die gebeurtenis drie jaar later in zijn baanbrekende boek The end of history and the last man. De liberale democratie zou zich volgens hem over de hele wereld verspreiden, en daarbij niet langer concurrentie ondervinden van andere ideologieën.

Maar nu, zo’n twintig jaar later, lijkt de toekomst van de democratie er heel wat minder zonnig uit te zien. Juist landen die het met mensenrechten, vrije verkiezingen en verworvenheden als de vrijheid van meningsuiting niet zo nauw nemen, knokken zich op dit moment voortvarend vooruit. De economische groeistuipen van Rusland en China zorgen voor een hernieuwd aanzien van deze landen in de wereld. Niet voor niets beginnen de nieuwe grootmachten zich steeds meer te roeren in de internationale machtspolitiek.

Het dwingt ons stevig verankerde ideeën in een nieuw daglicht te stellen.

Blijkbaar gaan een sterke economische groei en een dictatuur wel degelijk samen, constateren economen Sander Schelhaas en Gabe Sytema (pagina 8) in deze Open & Bloot. Het ideaal van de Liberale Democratie maakt door de opkomst van Rusland en China plaats voor dat van Autoritair Kapitalisme, weet IO’er Joris Heijn (pagina 6). Al plaatsen de auteurs, als Jonge Democraten, wel hun vraagtekens: Heijn verwacht dat de democratische euforie met een (tijdelijke) neergang in de opkomende economieën zomaar weer opnieuw kan beginnen, terwijl Schelhaas en Sytema concluderen dat dictators die investeren in de economie het significant minder lang uithouden.

Ondertussen lijkt ook in Nederland een stap terug te worden gezet op de democratische ladder. Waar zijn de D66kroonjuwelen van de bestuurlijke vernieuwing, vraagt landelijk Secretaris Politiek Marianne Meijssen zich af (pagina 4).

Zelfs D66-politici laten zich tegenwoordig negatief uit over meer democratie.

En dan zijn er nog de rechtszaken tegen creatieve geesten die het vrije woord gebruiken tegen Vadertje Staat.

Balkenende versus opinietijdschrift Opinio, Wilders versus kunstenaar Jonas Staal. Politici krijgen weer lange tenen, en in plaats van terug te vechten met woorden, grijpen ze terug op het gerecht (pagina 11).

3

Open & Bloot

Najaar 2008

Opinie | Waar zijn de verdwenen kroonjuwelen?

Vroegâh, toen Sinterklaas nog bestond, vond ik op een koude decemberochtend het spel ‘Zoek de verdwenen kroonjuwelen’ in mijn schoen. Ondanks het feit dat een jongere versie van mijzelf veel heugelijke avonden aan het spel heeft beleefd, denk ik tegenwoordig aan iets heel anders bij het woord kroonjuwelen. Kroonjuwelen zijn voor veel D66-ers inmiddels onlosmakelijk verbonden met bestuurlijke vernieuwing en de fiasco’s die pogingen deze in te voeren met zich meebrachten. De nacht van Wiegel, het stranden van de gekozen burgemeester en het referendum over de Europese grondwet roepen nog steeds een ongemakkelijk gevoel op. Aan de andere kant: waar zijn onze kroonjuwelen eigenlijk gebleven?

Door Marianne Meijssen Het ziet er naar uit dat bestuurlijke vernieuwing inmiddels dood en begraven is.

Zowel binnen D66 als de Jonge Democraten lijkt er een taboe op het onderwerp te rusten. Toch gaat het adagium ‘over de doden niets dan goeds’ niet op voor deze overledene.

Als D66-prominenten zich uitlaten over bestuurlijke vernieuwing, is dat meestal niet op een positieve manier.

Zo heeft Thom de Graaf zijn prin-

4

cipes laten varen door zich te laten benoemen tot burgemeester van Nijmegen en zei oud-minister Laurens Jan Brinkhorst een referendum over zaken waar burgers geen verstand van hebben (zoals de Europese Grondwet) een slecht idee te vinden.

Ook fractievoorzitter Alexander Pechtold deed een duit in het zakje door bij de oprichting van Trots Op Nederland (TON) een link te leggen tussen populisme en directe democratie.

Het is de vraag of bestuurlijke vernieuwing het wel verdient om zo diep in het verdomhoekje weggestopt te worden. Rita Verdonks wikicratie wordt weliswaar alom verguisd, maar TON blijft het verbazend

goed doen in de peilingen. Burgers hebben blijkbaar het idee dat de overheid niet naar hen luistert, terwijl zij vinden dat ze wel wat te vertellen hebben.

De meeste politici volgen de redenering van Laurens Jan Brinkhorst en wijzen erop dat veel Nederlanders onvoldoende inhoudelijke kennis hebben om een goede afweging van een bepaalde kwestie te maken. Dit is een vreemde en zelfs een beetje een arrogante houding. Diezelfde burgers, die je niet intelligent genoeg acht om een mening te vormen rondom een concreet beleidsvraagstuk, moeten wel in staat zijn om hun volksvertegenwoordiger voor de komende vier jaar te kiezen. Dat sommige kiezers niet altijd de slimste keuzes maken, is inherent aan en misschien wel de achilleshiel van een democratie, maar tenzij je terugkeren naar de absolutie monarchie als een goed alternatief beschouwt, verander je daar niets aan.

Het past in het liberale gedachtegoed om uit te gaan van mondige en zelfredzame burgers, die zo veel mogelijk de koers van hun eigen leven bepalen. In deze context is het logisch dat zij ook de mogelijkheid hebben om een overheid, die op wel heel veel aspecten van het dagelijks leven kan ingrijpen en dit ook doet, terug te fluiten. In ons huidige staatsbestel, waarin we slechts eens per vier jaar naar de stembus gaan,

komt dit correctiemechanisme onvoldoende uit de verf. Het is dan ook niet verwonderlijk dat burgers, als ze wel de gelegenheid hebben om zich te laten horen, extreme standpunten innemen en stemmen op partijen als TON of de PVV.

Tijden veranderen, smaken ook en gelukkig is er nog zoiets als voortschrijdend inzicht. Kroon en scepter zijn al lang uit de mode en worden tegenwoordig achter slot en grendel opgeborgen, waar ze alleen nog dienen als herinnering aan vervlogen tijden. Het is maar goed dat kroonjuwelen in figuurlijke zin een dergelijk lot beschoren zijn. Het past een politieke partij, en zeker een vrijzinnige als D66, niet om dogmatisch vast te houden aan concepten die in de praktijk niet zo blijken te werken als op papier.

Maar we moeten oppassen dat we de baby niet met het badwater weggooien. Het is nog steeds een goed streven om de invloed van de burger te maximaliseren, terwijl we die van de overheid zo klein mogelijk proberen te houden. Daarin mag bestuurlijke vernieuwing geen doel op zich worden, maar kan het wel een middel zijn.

Marianne Meijssen is Secretaris Politiek in het landelijk bestuur van de Jonge Democraten.

5

Open & Bloot

Najaar 2008

Beschouwing | Autoritair Kapitalistisch model klopt Liberale Democratie, maar voor hoe lang?

Het Westen krijgt concurrentie van opkomende staten.

The rise of the rest is waar je tegenwoordig in moet geloven. De ooit hardnekkig communistische Russen en Chinezen hebben het kapitalisme omarmd en dat gecombineerd met een stevig autoritair bestuur. En met succes: terwijl oliemagnaat Michail Chodorkovski in ’t gevang zit, leveren de Russische olie- en gasexporten steeds meer op; en met een economische groei van consequent 10 procent heeft de Communistische Partij in China niet aan macht hoeven inboeten. Ondertussen zitten de VS opgescheept met een kredietcrisis, George Bush en de Irak-oorlog: een aanzienlijk minder aanlokkelijk beeld.

Door Joris Heijn De euforie was, achteraf gezien, wel érg groot toen de Sovjet-Unie, en daarmee haar communistische ideologie, in 1989 viel. Die ondergang werd niet zozeer verklaard vanuit decennialang economisch mismanagement en een ordinaire machtstrijd, maar als een overwinning van de democratie. Democratie was de perfecte staatsvorm, en zou daarom van iedere ideologische uitdager winnen. Het vormde, in de woorden van

6

Francis Fukuyama, een soort eindpunt van de geschiedenis. Een beetje zoals Karl Marx de Socialistische Heilstaat als onontkoombaar eindpunt zag.

Er zit iets in deze redenatie: geen van de ideologische uitdagers van de democratie, van communisme tot fascisme, was in staat gebleken om te overleven en om haar burgers vrijheid en erkenning te geven. Je moest in die staten altijd letten op wat je zei, kon niet al je frustraties uiten en een eerlijke beloning voor je economische prestaties was niet altijd gegeven. Op den duur een onhoudbare situatie.

Ook het feit dat steeds meer landen de overstap maakten naar een

democratie, leek het democratisch gelijk te bevestigen. Landen die hun communistische verleden achter zich lieten moesten op zoek naar een alternatief. Is het zo raar dat zij voor democratie kozen als er geen ideologisch alternatief was en van de democratische EU een sterke economische aantrekkingskracht uitging?

Op het moment dat de communisten hun economische systeem verlieten, verspreidde ook het kapitalisme zich over de wereld. Dat lijkt het grootste verschil te zijn tussen het succesvolle Rusland en China van nu en hun falen in het verleden. De groei van de middenklasse zou tot mondiger burgers moeten leiden, maar de Chinese éénpartijstaat lijkt zichzelf juist te legitimeren door haar economische groei en de betere levensomstandigheden.

Waarschijnlijk verklaart niet zozeer democratie, maar kapitalisme toenemende welvaart. Dat verklaart ook waarom het Autoritair Kapitalisme een serieus alternatief is geworden voor de Liberale Democratie, als het gaat om het beste pad naar economische ontwikkeling.

De verspreiding van democratie indertijd heeft eigenlijk meer met machtsverhoudingen te maken. De unieke positie van de VS, gesticht op een vrijwel leeg en onbedreigd continent, rijk aan grondstoffen en continu groeiend door migratie, heeft voor een staat gezorgd die al zo’n 120 jaar lang de grootste economie van de wereld heeft (en de komende tijd waarschijnlijk zal hou-

den). Met een redelijk constant aandeel in de wereldeconomie van rond de 25 procent is de VS vaak het land dat het machtsevenwicht beslissend beïnvloedt.

De nieuwsrubrieken focussen zich op dit moment echter op andere zaken: kredietcrisis, dollardalingen en grote tekorten in de VS, tegenover groei, olie en enorme overschotten in de autocratische landen. Daar komt bij dat de VS door de war on terror haar morele gezag kwijt is en haar militaire slagkracht verzand is in Irak.

De gaten die de VS op dit moment laten vallen, worden gretig opgevuld door Rusland en China. Waar de VS beschamend moet beginnen met rechtszaken op Guantanamo Bay, pronkt China met de Olympische Spelen.

Als het dan toch om macht en imago gaat en we onze democratie meer te danken hebben aan het winnen van de Tweede Wereldoorlog dan aan het morele gelijk van democratie, laten we dan een tijdje wachten: tot de Olympische Spelen voorbij zijn, de Chinese poppetjestentoonstelling uit Assen vertrokken is, er een nieuwe president in het Witte Huis zit, de Amerikaanse troepen weg zijn uit Irak, de Chinese groei begint te haperen, en het Kremlin en de Russische energieeconomie minder stabiel blijken dan gedacht. Waarschijnlijk begint het hele circus van onze democratische euforie dan weer opnieuw.

7

Open & Bloot

Najaar 2008

Beschouwing | The economics of democracy Democratie is de beste staatsvorm. Pragmatische Europeanen nuanceren deze ‘Amerikaanse’ stelling vaak, door democratie te beschouwen als de minst schadelijke staatsvorm. Maar aan beide kanten van de oceaan wordt democratie bijna als soort religie gezien: het ultieme middel om problemen in samenleving op te lossen, en het ego van de individuele mens te compenseren. Laten we daarom eens stilstaan bij de ‘economics of democracy’. Levert een democratie meer economische welvaart op, of is het rendement van een dictatuur juist hoger? Een vraag die extra actueel is in het licht van de economische groeistuipen van ‘dictaturen’ als Rusland en China.

Door Sander Schelhaas en Gabe Sytema

Natuurlijk helpt democratie de economie, waarom zouden anders alle rijke westerse landen een democratie hebben? Inderdaad, veel landen die op een democratie overstappen, hebben hoge economische groei doorgemaakt. De econoom Barro (1997) toonde echter aan dat dit po-

8

sitieve effect slechts kort na de overstap op een democratische staatsvorm aanwezig is. Na verloop van tijd wordt het effect van een overgang op democratie op economische groei zelfs negatief. Naarmate een democratie zich verder ontwikkeld, ontstaan hierin volgens hem steeds meer (f)actoren die de economische groei belemmeren of maatregelen ter bevordering van economische groei bemoeilijken.

Een dictatuur kan heel goed economische voorspoed brengen. In Chili bijvoorbeeld heeft de militaire junta onder leiding van Pinochet zich zeer gewelddadig gedragen en veel

slachtoffers gemaakt. Tegelijkertijd wist het regime tevens op haar typerende daadkrachtige wijze, met het opkomende communisme als voedingsbodem, de ideeĂŤn van Milton Friedman door te voeren. Friedman was als voorman van de ‘Chicago school’ een zeer rechts-conservatieve econoom die pleitte voor vrijhandel en minimale overheidsbemoeienis.

Van deze hervormingen profiteert het land vandaag de dag nog steeds.

De economische groei van Chili verdubbelde ten opzichte van de haar omringende landen, en de armoederatio halveerde.

Maar goed, niet elke dictatuur laat zulke sterke economische groeicijfers zien. Het regime van Castro was waarschijnlijk niet veel gewelddadiger dan dat van Pinochet, maar Cuba heeft nu niet bepaald florissante economische prestaties op het CV.

Wat maakt of breekt dan de economische prestaties van een land? Glaeser (2004) en Shen (2007) hebben dit onderzocht. Volgens Glaeser is het vooral van belang basiszekerheid te bieden, in de vorm van met name gerespecteerde eigendomsrechten en enige politieke stabiliteit. In een relatief arm en

onderontwikkeld land zal een sterke regering, zoals een dictatuur, beter in staat zijn die te faciliteren.

Het tegenovergestelde is ook soms het geval. De Weimar Republiek wordt wel als de meest democratische staat van haar tijd gezien en gold als een ontwikkeld land, maar toch was er destijds niemand die de regering kon weerhouden de drukpersen stop te zetten. Onder druk van het volk en door de politieke instabiliteit - veel kleine partijen, die elkaar niet alleen in het parlement maar ook met eigen knokpartijen op straat bestreden - werden budgettekorten en hoge schulden opgelost door veel geld bij te drukken.

Het gevolg is bekend: hyperinflatie en een grote economische crisis, gevolgd door een nog grotere politieke crisis.

De hyperinflatie van Weimar heeft ervoor gezorgd dat zelfs binnen de Europese Unie het monetaire beleid verre van democratisch is.

De ECB hoeft bij haar beslissingen niet te luisteren naar wat politici en staatsleiders willen, noch is enige vorm van volksvertegenwoordiging in staat het rentebeleid van de ECB te bepalen.

9

Open & Bloot

In het algemeen wordt binnen de economische wetenschap erkend dat voor het ontwikkelen van instituten als de ECB een ‘sterke hand’ vereist is. Kijk maar naar het zojuist genoemde voorbeeld van Europa: economen zijn het er wel over eens dat de politieke wens het begrotingstekort verder op te laten lopen en de rente te laten dalen op de lange termijn nadelig zijn. Zelfs voor de geheel onafhankelijke ECB lijkt het soms moeilijk de druk van politici te weerstaan.

Het ontwikkelen van sterke instituties blijkt bijzonder lastig te zijn voor relatief zwakke regeringen in een democratie. Als ze er eenmaal zijn, dan zal het voor een land veel makkelijker zijn belangrijke productiefactoren zoals menselijk en fysiek kapitaal voort te brengen.

Shen (2007) is nog verder gegaan, door onderscheid te maken naar wat (in economisch opzicht) een goede en wat een slechte dictator is. Iedere dictator zal belasting moeten heffen, de vraag is vervolgens wat hij met het geld doet. Gebruikt hij het voor een groot deel om zichzelf te verrijken of gebruikt hij het grotendeels om de economische groei te stimuleren? Het laatste kan als bijeffect een hogere belastingopbrengst in de toekomst meebrengen.

Volgens Shen is een ‘goede dictator’ veel beter in staat private investeringen te stimuleren, dan een ‘demo-

10

Najaar 2008 craat’ die aan de wil van het volk is overgeleverd.

Gloort er dan helemaal geen hoop meer voor de ware democraten? Toch wel. Glaeser benadrukt dat dictatoriale regimes die via private investeringen de economie weten te stimuleren, significant minder lang in het zadel zitten. De economische groei zorgt ervoor dat de behoefte aan andere vormen van welzijn groeien (naast puur economische welvaart). Een sterke vraag naar de ‘producten’ vrijheid en mensenrechten bij het volk, zorgen ervoor dat de dictator wordt afgezet. Met andere woorden: geen boycot van de Olympische Spelen, maar juist zoveel mogelijk handelen met China zorgt voor snelle democratisering van dat land!

Literatuur: R.J. Barro, Determinants of economic growth, a cross country empirical study (MIT 1997) E.L. Glaeser et al, Do institutions cause growth (Journal of economic growth 2004) L.Shen, When will a dictator be good (Economic theory, 2007)

Opinie | Politici met lange teentjes vluchten naar het gerecht Door Niels Bakker Politici hebben lange teentjes en kortje lontjes. Ze staan in de voorste rijen te dringen voor het bestormen van de zeepkist, om vanaf daar degenen die schuld dragen aan de ellende in de wereld met de vinger aan te wijzen. Maar zijn zij zelf eens het onderwep van kritiek of spot, dan is het debatpodium te klein voor hun gekwetste ego’s, en vechten ze het uit in de rechtszaal.

Twee opvallende rechtszaken eerder dit jaar spreken in dit licht boekdelen. Minister-president Jan-Peter Balkenende richtte hoogstpersoonlijk Opinio ten gronde, door een bodemprocedure aan te spannen tegen het opinieweekblad. Reden? Een goed bedoelde neprede waarin de premier eindelijk met een visie op de islam kwam.

De steeds rancuneuzer wordende Geert Wilders (PVV) nam het in de rechtbank op tegen kunstenaar Jonas Staal, die op straat ‘plaatsen ter nagedachtenis’ voor hem had ingericht. Wilders, voortdurend met de dood bedreigd, zag zichzelf al echt liggen met een kogel in z’n rug, en kon er niet om lachen.

Gelukkig trapte de rechter er in beide gevallen niet in, maar de zaken zijn op zich al schokkend genoeg. In plaats van in de openbaarheid met gelijke wapens – het vrije woord – terug te slaan, namen Balkenende en Wilders hun toevlucht tot de achterkamertjes van het gerecht. De staatsmacht werd aangewend om een inhoudelijke discussie, op basis van argumenten, te kunnen vermijden. Van politici die pretenderen stevig in hun schoenen te staan, mag je toch iets anders verwachten.

Van de bekrompen bible belt bewoner Balkenende is zo’n overspannen reactie nog enigszins te begrijpen, maar het geval Wilders is beslist paradoxaal. De politicus die een karikatuur van zichzelf maakt door keer op keer te hameren op het belang van Nederlandse waarden, en die de vrijheid van meningsuiting met hand en tand verdedigt tegen de ‘onderdrukkers van de islam’, neemt het met zijn principes ineens niet meer zo nauw als anderen het vrije woord gebruiken om zijn tere ziel te schaden.

In feite keren hij en Balkenende zich met hun gang naar de rechter zelfs tegen dit grondrecht. Daarmee berokkenen ze de democratie die ze geacht worden te verdedigen schade.

11

Open & Bloot

Najaar 2008

Energie | Elektrische auto’s hebben de toekomst Nederland moet zo snel mogelijk overstappen op een elektrisch wagenpark. Dat is beter voor het milieu en de volksgezondheid, maakt ons land minder afhankelijk van olie en, iets wat veel mensen zal aanspreken, het is een stuk goedkoper.

Door Douwe Beerda Veel partijen zijn het er inmiddels over eens dat benzine en diesel, gewonnen uit aardolie, in de toekomst niet langer de brandstof voor ons vervoer dienen te zijn. De alternatieve oplossingen lopen uiteen. Sommigen willen over op rijden op biobrandstoffen. Anderen, zoals de Gasunie, pleiten voor een transitiepad via aardgas naar biogas en uiteindelijk naar waterstof.

Maar de beste optie wordt in Nederland niet of nauwelijks genoemd, namelijk een elektrisch wagenpark.

Elektrische auto’s komen op alle fronten als beste uit de bus.

Laten we eerst eens kijken naar de huidige brandstoffen en de veelgenoemde alternatieve biobrandstoffen. Zowel benzine en diesel als biobrandstoffen zijn uiteindelijk producten van zonne-energie. Olie

12

is gevormd uit zeer oude resten van planten, planten die toendertijd door de zon groot geworden zijn. Het heeft miljoenen jaren geduurd om deze poel olie op te bouwen. We jagen haar er nu in een fractie van die tijd doorheen. Wat een miljoen jaar kostte om te ontstaan, verbruiken we in pakweg een jaar.

De in opkomst zijnde, maar terecht onder vuur liggende biobrandstoffen zijn planten die in het heden groot worden met behulp van de zon. Uit de biologie is bekend dat de maximum energie-omzetting van planten via het proces van fotosynthese slechts tussen de 1 en 2.3 procent ligt. Oftewel van elke 100 procent zonne-energie, wordt er slechts 1 tot maximaal 2.3 procent gebruikt en omgezet in plantenmateriaal. Niet alleen is dat rendement zeer laag, onze huidige landbouwmethodes gebruiken ook nog eens veel fossiele energie. De fossiele energieconsumptie zit in de productie van kunstmest, pesticiden, herbiciden, benzine voor tractoren en andere apparaten. Ver-

volgens moeten de planten dan nog via vele ingewikkelde processen verwerkt worden totdat ze geschikt zijn voor het tankstation en onze auto’s.

Al deze factoren opgeteld, blijkt dat het produceren van de huidige biobrandstoffen meer fossiele energie kost dan wat de biobrandstoffen vervangen. Maar zelfs al zou dat niet het geval zijn, dan nog is het maximale rendement uit biomassa slechts 2.3 procent van het zonlicht, gezien de biologische beperkingen van fotosynthese.

Zou het niet beter zijn om de zon direct te gebruiken voor het

opwekken van energie voor onze auto’s? Als we kijken naar de huidige rendementen van de gemiddelde zonnepanelen, dan liggen die rond de 15 procent. Dit houdt in dat van alle fotonen die vanuit de zon worden opgevangen er 15 procent efficiënt worden omgezet in energie.

Dat is niet veel, maar toch al zes keer zo veel dan de 2.3 procent bij planten. Daar komt bij dat zonne-energie nog volop in ontwikkeling is qua technologie. Het laboratoriumrecord van de omzetting van zonlicht in elektriciteit ligt op dit moment al op een efficiëntie van 46 procent.

(advertentie)

13

Open & Bloot

Najaar 2008

Daarnaast is voor zonne-energie, in tegenstelling tot biobrandstoffen, geen kostbare landbouwgrond nodig maar kunnen de panelen op het dak van de garage gemonteerd worden zonder enige overlast of concurrentie van ruimte.

Directe zonne-stroom is dus een veel logischere optie om onze auto’s van energie te voorzien. Om dit mogelijk te maken, moeten we in elektrische auto’s gaan rijden.

Die hebben nog een groot voordeel boven auto’s met verbrandingsmotoren. Ze kennen geen enkele vorm van uitstoot, dus geen stinkende uit-

laatgassen en klimaatveranderende broeikasgassen. Dat zorgt voor een ontzettend sterke verbetering van de luchtkwaliteit op en rond de wegen, en zal in een klap de fijnstofproblematiek in Nederland oplossen. Naast deze belangrijke gezondheidsvoordelen, gaat rijden op elektriciteit ook nog eens het klimaatprobleem tegen en als klap op de vuurpijl worden we veel minder afhankelijk van de duurder wordende olie die de prijzen van benzine aan de pomp zo doet stijgen.

Hoe is het dan mogelijk dat we er in Nederland zo weinig over

(Advertentie)

14

horen? Veel mensen zijn simpelweg onbekend met de voordelen die een elektrisch wagenpark met zich meebrengt, ook politici en mensen die op bestuurlijke posities zitten. Maar belangrijker is misschien wel een oorzaak die alleen door politieke wil verslagen kan worden, namelijk de machtige lobby van fossiele energiebedrijven. Die hebben ook connecties met autofabrikanten, waardoor de productie van elektrische auto’s gefrustreerd kan raken.

Daarom hebben we sterke politici nodig die staan voor hun zaken en niet zwichten voor de lobby’s van steenrijke bedrijven van wie het hoofdinkomen wordt bepaald door de verkoop van fossiele brandstoffen. Maar kunnen we dat verwachten, zeker als we in ogenschouw ne-

men dat de overheid ontzettend veel geld verdient aan de verkoop van benzine en diesel? Wel als politici deze vermindering van inkomsten uit accijns afmeten tegen de gigantische voordelen voor de volksgezondheid, het milieu en de verminderde afhankelijkheid van olie uit dubieuze regimes. De rekensom kan dan alleen maar uitvallen in het voordeel van elektrische auto’s.

Dit is het tweede artikel van Douwe Beerda in een serie over duurzame energie. Het eerste artikel stond in de vorige ‘Open & Bloot’. Beerda studeert Energie- en Milieuwetenschappen aan de RUG. Voor vragen of commentaar: douwebeerda@gmail.com

Denemarken en Israël voorlopers Overheden van een aantal landen hebben al beleid op het gebied van duurzame auto’s. Denemarken is van plan om op korte termijn over te stappen op een elektrisch wagenpark, startend met ingang van volgend jaar en met 2020 als einddoel. Een artikel hierover is te vinden op de website Peakoil (http://www.peakoil.nl/2008/04/03/500000-elektrische-autos-in-denemarken/).

Israël wil zo snel mogelijk over op wagens met elektrische aandrijving.

Reden is dat het land dagelijks ervaart hoe het is om van machtige olielanden afhankelijk te zijn. Zie voor meer informatie de documentaire op Google Video (http://video.google.com/videoplay?docid=6115647726887047092&hl=nl).

15

Open & Bloot

Najaar 2008

Opinie | Geef contributie direct aan afdelingen, zij staan het dichtst bij de leden ‘Zijn we het nog waard om een politieke jongerenorganisatie te zijn!?’ Met deze titel opende Rob Jetten in de DEMO van deze zomer èindelijk het debat over de werkwijze van de Jonge Democraten. Hoe kan het toch dat landelijke congressen gevuld zijn met discussies over buttons, stropdassen en groene sokken? En niet met politieke kwesties, dé reden dat jongeren JD-lid worden?

Jetten pleit voor ‘verbeterde en waar nodig vernieuwde kaders’. Volgens mij zit het probleem ’m in organisatie, kortetermijndenken en een gebrek aan competitie binnen de JD. Door Chris-Jan Kamminga Zoals in onze beginselverklaring te lezen valt, ‘stelt de vereniging Jonge Democraten zich als vrijzinnigdemocratische jongerenorganisatie ten doel bij te dragen tot de individuele ontplooiing van alle mensen. Zij richt zich hierbij vooral op jongeren.’ Maar op dit moment bestaat de JD uit jonge mensen die zich richten op vrijzinnig-democratische ideeën en niet op (andere) jongeren. Daarom kent de organisatie een kleine elite die

16

politiek nauwelijks ‘het verschil kan maken’ binnen D66 (of Nederland).

Daarbij is politiek meer dan alleen de landelijke politiek. De provincie- en gemeentepolitiek kunnen nog veel progressief-liberaler. Ook dáár is dus een taak weggelegd voor de JD. Als de JD iets wilt voorstellen, moet het niet alleen haar ideeën promoten maar ook zichzelf.

Dit kun je doen door de bevoegdheid en verantwoordelijkheid bij de juiste personen en op de juiste plekken neer te leggen. De landelijke organisatie is op dit moment heel goed in staat om mensen te overtuigen van het vrijzinnig-democratisch liberalisme, maar zij heeft niet de kennis en mogelijkheid om Pieter de

Jonge, tweedejaars student Bedrijfskunde in Tilburg, zover te krijgen elke dinsdag in Tilburg van gedachten te gaan wisselen met de lokale JD-voorzitter Arend Meijer. Alleen het lokale bestuur kan het lidmaatschap van Pieter de Jonge in beginsel vormgeven of juist breken. Daarom moeten we het aandurven lokale besturen hiervoor de bevoegdheden en de financiële middelen te geven.

De contributies moeten gaan naar dàt bestuur dat je kunt afrekenen.

Of dat nu wekelijks op een activiteit is of halfjaarlijks op een AAV is aan de afdelingen zelf, maar een half uurtje bestuursblok op een landelijk congres waarvoor mensen soms wel honderden kilometers moeten reizen, past niet in een democratische organisatie.

In die situatie moet het landelijk bestuur het maar doen met de subsidie van het ministerie van OCW, donaties en de bijdrage van D66. De hoogte hiervan is prestatiegericht, naarmate het landelijk bestuur zich meer inzet, kan het op meer (financiële) steun rekenen. Dat geldt uiteraard ook voor de afdelingen. Als zij het beter doen, krijgen ze meer leden en moeten ze wel zorgen voor

een goede promotende, actieve organisatie. Het spreekt voor zich dat een afdeling met meer leden meer kosten maakt. Het is vreemd dat afdelingen met maandelijkse activiteiten nu evenveel geld krijgen als afdelingen met wekelijkse activiteiten.

Deze oneerlijke gelijkheid past niet in een liberale organisatie als die van ons.

We hebben het nu vijfentwintig jaar geprobeerd, onze contributie ligt in bergen verouderd promotiemateriaal op het landelijk secretariaat, gaat op aan peperdure media-acties die na een paar dagen vergeten zijn, naar werkgroepen die alleen door kaderleden uit de Randstad bezocht worden en regel/ zuip-weekendjes voor de JD-elite. Het is tijd dat we duurzaam gaan investeren, en wel in de afdeling en daarmee het lidmaatschap van Pieter de Jonge Democraat. Ik durf het aan, hoe zit dat bij jou Arend Meijer?

Chris-Jan Kamminga is voorzitter van de Groninger JD. Dit is het eerste artikel in een serie over organisationele kwesties binnen de JD.

17

Open & Bloot

Najaar 2008

Economie | De warme lucht van de vliegtax Er hangt momenteel een grauwe sluier over het land, vanwege ‘onzinnige belastingmaatregelen die worden ingevoerd door het huidige moralistische kabinet dat zich overal mee schijnt te willen bemoeien.’ Maar is een belasting als de vliegtax echt zo verschrikkelijk als hij lijkt?

Door Gabe Sytema Idealiter plegen mensen helemaal geen aanslag meer op de bronnen die de aarde ons biedt, maar om zover te komen zou het aantal mensen eerst flink beperkt moeten worden. Wie overblijft, mag in een hutje op de hei gaan wonen. Nu zijn er mensen die dat best een leuk idee lijkt, maar het grootste deel van de huidige generatie zal toch een greep doen in de bronnen van Moeder Natuur.

Voor zover het niet vernieuwbare bronnen betreft, ontzegt hij daarbij toekomstige generaties het gebruik van wat er nu wordt opgemaakt. En voor zover het milieuschade betreft, ontzegt hij toekomstige generaties het plezier dat zij zouden kunnen hebben van een ‘ongerepte natuur’.

18

Economisch gezien is het dus niet meer dan eerlijk dat toekomstige generaties gecompenseerd worden voor wat we nu opmaken. Hen hiervoor betalen stuit echter op een paar kleine praktische problemen, want ze zijn (grotendeels) nog niet geboren. Daarom treedt de overheid als tussenpersoon op.

Dit is een heerlijk argument voor socialistische en calvinistische mensen die graag een economische reden willen hebben om al die luxe en decadente bronnen van milieuvervuiling en consumptie aan te pakken. Toch kleven er nog wel wat haken en ogen aan. Zo moet de overheid zorgen dat al die toekomstige generaties gecompenseerd worden en, hoewel inventief, dan kom je er niet met gratis schoolboeken, elektronische kinddossiers en het incidenteel steunen van een kerk.

Aan de uitvoeringskant moet dus nog wel wat veranderen. Ook is een belasting als de vliegtax makkelijk te

ontlopen; nu al wijken veel mensen uit naar buitenlandse luchthavens.

Momenteel zien we heel liberaal en populistisch Den Haag tegen deze maatregelen te hoop lopen. Van de populisten is dit natuurlijk te begrijpen, niets is lekkerder scoren dan zeuren over hoge belastingen. De liberale hoek zou zich echter tot achter de oren moeten schamen. Deze hele discussie toont duidelijk aan dat de burger dit soort belastingen, waar hij daadwerkelijk een rekening voorgeschoteld krijgt, het sterkst voelt, terwijl ze een schijntje vormen van de totale belastingopbrengsten, die grotendeels komen uit bronnen die verdwijnen voordat mensen ze maar in handen hebben gehad.

Neem bijvoorbeeld de inkomstenbelasting, die automatisch ingehouden wordt door werkgevers.

Directe belastingen, zoals de vliegtax maakt burgers extra alert op het feit dat ze de overheid financieren. Daardoor zullen ze kritischer kijken naar wat de overheid met zijn geld doet en waarschijnlijk toch iets minder blij zijn met ‘gratis’ schoolboeken en steun aan kerken die be-

taald worden van zijn geld. Een echte liberaal zou dit soort belastingen dus meer moeten toejuichen. Pleiten tegen de invoer of voor afschaffing getuigt eerder van populisme dan van liberalisme.

De recente scherpe reactie op de vliegtax brengt nog een ander punt naar voren. Als je echt iets aan milieuproblemen voortkomend uit consumptie wilt doen, dan kan dat alleen effectief door producten te verbieden of door mensen in de portemonnee te raken. Met dat verbieden hebben we als liberalen weinig op. Dus blijft het andere over. Zulke belastingmaatregelen sturen deels de consumptie en, belangrijker nog, maken mensen meer bewust van de milieuconsequenties van hun eigen consumptiegedrag en van financiĂŤle consequenties van overheidsbeleid.

Interesse in economische onderwerpen? Discussieer mee met de GrECo de Groninger Economie Commissie.

Voor meer informatie of aanmelding, neem contact op met Gabe Sytema: gabesytema@gmail.com.

19

Open & Bloot

Najaar 2008

Internationaal | Fobie voor hypofobie Op het moment van schrijven word ik aangestaard door een handjevol in aanbouw zijnde wolkenkrabbers, werkt de onontkoombare muffe kooklucht van open keukens averechts op mijn eetlust en zie ik het asfalt langzaam wegzakken onder de hitte en de door de straten zoefende SUVs. Welkom in Chengdu, hoofdstad van de Chinese provincie Sichuan, welbekend van de desastreuze recente aardbeving en de menukaart van de Chinees in Helpman. Vanwege een foutje van KLM (ik moet namelijk eigenlijk naar de Filippijnen voor IFLRY’s Executive Committee) heb ik twee volle dagen in de schoot geworpen gekregen om mijn door de media geïnspireerde sinofobie eens onder de loep te nemen.

Door Bart Woord Want zelfs de meest overtuigde pluralist zal de politieke en economische groei van China en de nivellering van de dominantie van het westelijk halfrond toch enigszins met argusogen moeten bekijken. Deze energieslurpende kolos van 1,3 miljard loyale kameraden, die niet alleen haar politieke dissidenten de mond snoert en opstandige minderheden kopjes kleiner maakt, maakt internationaal al jaren

20

naam met haar stricte prioritisering van nationale soevereiniteit boven gerechtigheid. Het is daarmee een uitstekende angstgegner voor zowel activistisch (groen)links en conservatief rechts om naïeve westerlingen zoals ik angst in te boezemen voor het verloop van de 21e eeuw.

Gelukkig durf ik nog wel gewoon de straat op, waar het een drukte van jewelste is. Er wordt overal gehandeld, gebouwd, kaart gespeeld en gesport. Kinderen lopen aan lijntjes als hondjes en hier en daar spelen hondjes op straat als kinderen. Iedereen praat graag Engels tegen me en met plezier doe ik net of ik het versta. Vreugde alom

dus, helemaal als ik een vegetarisch restaurant heb ontdekt waar ik zeker weet dat ik geen slang of hond (of kind) voorgeschoteld krijg. De dynamiek van de straat staat, zoals vrijwel overal ter wereld, ook hier ver weg van de politiek. Ik vraag me af in hoeverre ‘de Chinees’ haar nieuw gevonden rijkdom überhaupt aanmerkt als een succes van het economisch beleid van de Communistische Partij. De sinofobie in het Westen is voornamelijk gebaseerd op de perceptie van een monolithische samenleving van burgers die zich in al hun activiteiten ten dienste stellen van een vurig Chinees patriottisme.

De economische groei zou daarom de legitimiteit van de Communistische Partij en daarmee haar greep op de macht versterken. Ik denk dat de meeste Chinezen hun toenemende welvaart ten eerste en voornamelijk attribueren aan zichzelf en hun eigen ondernemerschap. Er is geen enkele reden waarom de Chinees zich hierin fundamenteel anders zou opstellen dan de bevolking van andere staten.

Dat neemt niet weg dat de Chinese overheid zich niet op andere aspecten probeert te profileren om haar bestaan te legitimeren. De China Daily, het officiële engelstalige dagblad dat ik vanmorgen voor de deur van mijn kamer in het Tibet Hotel vond (nogmaals, dank KLM) kanaliseert mijn onrust in een heel andere richting. Blijkbaar moeten

we bij de aankomende Spelen namelijk vrezen voor de Islamitische Beweging van Oost Turkestan die aanslagen aan het beramen is op verschillende Olympische doelwitten in en rondom Beijing, zo lees ik direct onder de kop ‘Terror groups still pose a “threat”’. De informatie dat de politie inmiddels al eenenveertig terroristische trainingskampen heeft vernietigd, veertig anti-terroristencellen heeft opgezet om deze terroristen ervan te weerhouden met massavernietigingswapens de Spelen te vervuilen en in Beijing 300.000 camera’s (!) heeft opgehangen om deze boeven in het oog te houden, is slechts deels geruststellend.

Er blijkt vooral uit dat veel politici lijden aan hypofobia en dat de staat in veel aspecten een hypofobische organisatie is, zowel in Oost als in West. Daar word ik dan weer fobisch van.

Bart Woord reist als Secretaris Generaal van IFLRY de wereld rond. In deze rubriek doet hij verslag van zijn belevenissen.

21

Open & Bloot

Najaar 2008

Beschouwing | Onafhankelijk Kosovo moet het stellen zonder nationale identiteit Het opleggen van een kunstmatige identiteit door de internationale gemeenschap is niet de beste manier om stabiliteit te brengen in een voormalig oorlogsgebied.

Dat is de conclusie die ik kon trekken na twee weken met Kosovaarse en Servische jongeren te hebben doorgebracht in het kader van het uitwisselingsprogramma Our Future Network. Op uitnodiging van het IKV Pax Christi ben ik in mei een week naar Kosovo geweest met vier andere Nederlandse jongeren. Daar hebben we gesproken over nationale identiteit en nationalisme. Hetzelfde thema stond centraal tijdens de reis naar Servië die in juli plaatsvond.

Door Lenneke Sprik Het blijkt erg moeilijk om een nieuwe nationale identiteit te creëren in landen waar geschiedenis en mythes het fundament zijn voor een sterk gevoel van nationalisme. In het geval van Kosovo en de Kosovaarse Albanezen gaat het dan vooral om een Albanese identiteit die door de meeste mensen als erg belangrijk wordt gezien. De Kosovaren uit het Albanese gedeelte

22

van Kosovo voelen zich van oudsher verbonden met de Albanese vlag en cultuur. De nieuwe, Europees getinte vlag is weliswaar symbool voor een betere toekomst, maar roept weinig emoties op. Dat moet de komende jaren veranderen, zodat er kan worden gewerkt aan een stabielere toekomst. Maar er zijn tot nu toe weinig aanwijzingen dat de Kosovaren zich Kosovaar zullen gaan voelen in plaats van het veelgehoorde ‘Albanees’ of ‘Serviër.’

De voornaamste oorzaak voor dit fenomeen is de emotionele wijze waarop Zuid-Europese volkeren de politiek benaderen. Als dit wordt afgezet tegen de Hollandse rationa-

liteit, is het verschil duidelijk zichtbaar. De suggestie om de Kosovaarse kwestie op te lossen door middel van een geografische scheiding in een Servisch en Albanees gedeelte stond voor de Kosovaarse Albanezen gelijk aan vloeken in de kerk. Onacceptabel en ondenkbaar. Natuurlijk zal dit nooit een realistische optie zijn, gezien het feit dat de Contactgroep, die de oplossing voor Kosovo in handen heeft, deze mogelijkheid al in een vroeg stadium heeft uitgesloten.

De onafhankelijkheid die op 17 februari jongstleden werd uitgeroepen, was de enige oplossing die de Contactgroep had opengehouden.

Maar is tijdelijke etnische scheiding geen betere oplossing als twee etnische groepen zich zo weinig flexibel opstellen? In feite is deze scheiding nu al een feit, gezien de grens die de rivier Ibar vormt tussen de twee etnische groepen. De Servische Kosovaren leven voornamelijk boven de rivier, terwijl de Albanese Kosovaren in het gebied onder de rivier vrijwel overal een meerderheid vormen.

Alhoewel integratie op lange termijn wenselijk is, lijkt Kosovo daar op dit moment nog niet klaar voor.

Er wordt nog altijd meer gesproken over de geschiedenis dan over de toekomst.

Een ander onderwerp dat in Kosovo aan bod kwam, waren de Europese identiteit en de Europese toekomst van Kosovo. Als we in

ogenschouw nemen dat binnenlandse integratie in Kosovo al moeizaam gaat, moet Europese integratie al helemaal een ver-van-hun-bed-show zijn. Op dit moment hebben weinig Kosovaren echt iets met Europa. De Europese Unie wordt gezien als ‘de toekomst’ en ongetwijfeld hoopt de gemiddelde Kosovaar dat aansluiting zal leiden tot een betere financiële situatie. Kosovo behoort immers, net als Albanië, tot de armste landen van Europa. Maar Europeaan voelt de Kosovaar zich vermoedelijk nog minder dan de gemiddelde Nederlander.

De vraag is dus wat er de komende jaren moet gebeuren om zowel de Kosovaarse als de Europese identiteit in Kosovo tot een succes te maken. Als Kosovo de vruchten gaat plukken van de onafhankelijkheid, kan het tij nog gekeerd worden.

Maar het wordt moeilijk om Serviërs en Albanezen echt met elkaar te laten integreren. Nu ik zowel Servische als Albanese Kosovaren tot mijn vriendenkring kan rekenen, heb ik één ding geleerd: de Servische dan wel Albanese identiteit zal altijd op de eerste plaats blijven staan.

23

Open & Bloot

Najaar 2008

Opinie | Gay Pride: Geen emancipatie maar stigma Sinds 1996 wordt in Amsterdam jaarlijks de Gay Pride georganiseerd. Homoseksuele mannen en vrouwen komen vanuit het hele land bijeen om op te komen voor hun geaardheid. Volgens velen is deze happening van groot belang voor de emancipatie van homoseksuelen.

Maar in werkelijkheid is de parade een laakbaar, vernederend gebeuren dat eerder stigmatiserend werkt voor homo’s dan dat het ze bevrijding brengt.

Door Welmoed Brugman Tolerantie: een van de sleutelwoorden voor een veilig en leefbaar land.

Het is ook wat homoseksuelen nastreven door middel van de Gay Pride, maar daarbij vergeten ze één ding: tolerantie moet bilateraal zijn, van twee kanten komen. Door in de parade hun seksualiteit op soms bepaald grafische wijze uit te venten, lijkt het alsof deelnemers de uiterste grenzen van de tolerantie continu opzoeken, terwijl dat helemaal niet nodig is.

Veel homoseksuelen moeten niets van de parade hebben, juist omdat deelname rolbevestigend is en vooroordelen bevestigt. Mensen die normaal gesproken echt niet on-

24

genegen zijn om de levenswijze van homo’s te respecteren, kunnen door de overdaad aan bloot die in de parade tentoongespreid wordt worden afgeschrikt. De ietwat onzekere gevoelens die sommige mensen jegens homoseksuelen koesteren, worden door de Gay Pride eerder versterkt dan afgezwakt.

De introductie van een boot in de parade speciaal voor minderjarigen vorig jaar is meer dan omstreden: het is onverstandig. Kinderen en jongeren maken in sommige gevallen experimentele stadia door, ook op het gebied van hun seksuele oriëntatie. Jongens en meisjes die een homogeoriënteerde fase beleven en die op zo’n jongerenboot meevaren staan te kijk voor duizenden mensen.

Als ze op latere leeftijd toch hetero blijken te zijn zullen ze moeite hebben dit stigma af te schudden, en als ze wel homo zijn is het onwaar-

schijnlijk dat hun verschijnen in de parade hen ook maar iets nuttigs zal meegeven.

Bovendien, welke ouder laat zijn of haar kind meevaren in een parade omringd door mannen en vrouwen die zich voor een vol publiek te buiten gaan aan seksueel getint gedrag? Jongeren mogen af en toe best tegen zichzelf beschermd worden. In een samenleving waarin de media kinderen toch al vaak in hoge mate beïnvloeden, moeten volwassenen hier en daar beschermend om hen heen gaan staan. Jongeren verdienen de kans om zichzelf te ontdekken, zonder gelijk op deze wijze ‘in het diepe’ te worden gegooid. Of ze homo of hetero zijn staat hier los van, en is volledig hun zaak.

Met alle discriminatie, dreiging en geweld die veel homo’s en lesbiennes dagelijks te verduren hebben is het meer dan begrijpelijk dat ze op deze wijze gezamenlijk een front willen vormen, en de parade heeft ook zeker z’n gezellige en ludieke kanten.

Veel organisaties doen mee aan de parade om hun sympathie te tonen, ook de Jonge Democraten. Wij doen mee om te laten zien dat we homoseksualiteit volledig accepteren, en het opnemen tegen partijen die homo’s en hetero’s nog steeds niet op gelijke basis behandelen. Toch is het jammer dat zoveel mensen, hoe goed en onschuldig hun bedoelingen ook zijn, zichzelf in hun streven naar erkenning en respect lijken te verliezen in gedrag dat juist ver staat van wie en wat ze zijn. Het is voor zowel hetero’s als homo’s niet nodig om zich op zo’n openlijk seksuele wijze te manifesteren.

Wees wie je bent, blijf trouw aan jezelf, streef naar geluk. We zijn allemaal mensen, homo of hetero, we zijn allemaal waardevol, en je seksualiteit is je eigen zaak. Liefde kent talloze gezichten, en waar liefde plaatsmaakt voor schreeuwerig gedrag is dat alleen maar zonde.

25

Open & Bloot

Najaar 2008

Opinie | De ongelijkheid van godsdienstvrijheid In de vorige editie van de Open & Bloot ageerde ChrisJan Kamminga tegen een democratisch besluit van het laatste landelijke JD-congres. Hij kon zich niet vinden in het besluit dat de JD vanaf nu voor de afschaffing van artikel 6, de vrijheid van godsdienst en levensovertuiging, pleit. Zelf koester ik de gedachte dat mijn bijna te laat omhoog gestoken stembriefje de doorslag heeft gegeven in deze, ontegenzeggelijk, precaire kwestie. Ik ben het dan ook pertinent oneens met het artikel van Chris-Jan. Er zijn zwaarwegende argumenten die de afschaffing van artikel 6 rechtvaardigen.

Door Hidde Boersma Chris-Jan begint zijn verhaal met een pragmatisch punt, meteen het enige waarin ik met hem meega.

Het is een onmogelijke opgave om een kamermeerderheid te krijgen voor deze ingrijpende wijziging van de grondwet.

Met de huidige christelijk-conservatieve golf al helemaal niet, maar zelfs tijdens de liberale jaren ‘90 was het lastig geworden. Een 2/3e (liberale) meerderheid blijft waarschijnlijk ook in de nabije toekomst een utopie.

Maar dat neemt niet weg dat

26

de JD een radicale partij is, en dat je standpunten nooit moet verwerpen omdat de rest van het politieke spectrum zich daar niet in kan vinden.

Wel ben ik het met Chris-Jan eens dat dit geen kroonjuweel moet worden, en dat dit zeker geen speerpunt moet zijn in een komende verkiezingsstrijd.

Als overtuigd atheïst heb ik een natuurlijke aversie tegen de dogmatiek en intolerantie die voortkomt uit religie. Ik hecht echter veel waarde aan een pluriforme samenleving waarin iedereen zijn eigen keuzes kan maken. Religie is er daar één van. Het recht op vrijheid in deze keuze is al vastgelegd in onder andere artikel 7, de vrijheid van meningsuiting. Artikel 6 zorgt juist voor

een conflict met andere artikelen uit de Grondwet, vooral met het belangrijkste artikel 1, het gelijkheidsbeginsel. Er zijn voorbeelden bekend van imams die openlijk homo’s het hellevuur in kunnen wensen, om zich vervolgens te verschuilen achter de vrijheid van godsdienst. Geheel tegen ieders rechtvaardigheidsdenken in zou ik als atheïst voor hetzelfde vergrijp wel veroordeeld kunnen worden. Ik heb helaas geen god waar ik me achter kan verschuilen.

Ook als je zou geloven in The Pink Invisible Unicorn en openlijk voor Jodenhaat uit zou komen, rest je waarschijnlijk weinig anders dan een enkeltje cachot.

De vrijheid van godsdienst geldt alleen voor aanhangers van de geijkte religies, en is eigenlijk een artikel dat de meerderheid beter beschermd dan de minderheid.

Een artikel in de grondwet met dictatoriale trekjes dus.

Een ander belangrijk argument dat pleit voor afschaffing van artikel 6 is het feit dat religie een keuze is.

Typisch is dat de grondwet religie op gelijke hoogte stelt met ras, seksuele geaardheid, etniciteit en sekse, terwijl dat allemaal eigenschappen zijn waarmee je geboren wordt. Religie

hoort niet in dit rijtje thuis, omdat iedereen vrij is om religieloos te worden of om te switchen naar een andere religie. Wederom wordt de religieuze burger beter beschermd dan de niet-religieuze. Waarom moet de ene keuze beter beschermd worden dan de andere? Waarom zou een travestiet wel op basis van zijn eigen keuze afgewezen mogen worden voor een baan als leraar, en zou een burqa dragende vrouw niet mogen worden afgewezen omdat haar keuze beschermd is onder de vrijheid van godsdienst?

Chris-Jan heeft gelijk als hij beweert dat vrijheid één van de pijlers onder onze samenleving is. Gelijkheid is dat echter ook, en met afschaffing van artikel 6 wordt er aan gelijkheid gewonnen terwijl er geen sprake is van beperkingen van vrijheden. De JD toont zich dus niet anti-religieus door artikel 6 af te willen schaffen, de partij is juist voor gelijke behandeling van zowel aanhangers van grote als van kleine religies, van zowel theïsten als atheïsten. Een nobel streven: van gelijkheid kun je nooit genoeg hebben.

27

Open & Bloot

Najaar 2008 (Advertentie)

28

Vereniging | Nieuws Vereniging | Bestuurswisselingen Secretaris Romeo Tuinman en bestuurslid Pers & Promotie Caroline Remmelts hebben hun functie in het Groninger JD-bestuur neergelegd.

Voor hen zijn drie nieuwe, ad interim bestuursleden in de plaats gekomen.

Susanne Dieudonné neemt het secretarisstokje over tot de eerstvolgende AAV in oktober, en er zijn twee nieuwe functies gecreëerd. Dieuwertje de Rover gaat de taak van Commissaris Evenementen vervullen en Dick de Bie krijgt als Secretaris ICT de website en de ledenadministratie voor zijn kiezen.

Vereniging | Nieuw nieuw nieuw Bijna alles is in een nieuw jasje gestoken voor de start van het politieke jaar. De Jonge Democraten Groningen noemen zichzelf vanaf nu ‘Groninger JD’. Voor het bijbehorende logo is gekozen voor een statiger imago, door het eeuwenoude wapen van Groningen, stad en ommelanden, er in te plaatsen. Je kunt het bewonderen op het omslag van deze Open & Bloot.

Ook is er een nieuwe website, kijk op www.groningerjd.nl. Bij een nieuwe site horen nieuwe e-mailadressen, mail ons vanaf nu op bestuur@groningerjd.nl.

Vereniging | Gezocht: Hoofd- en eindredacteur Open & Bloot m/v De Open & Bloot, het ledenblad van de Groninger JD, is op zoek naar een nieuwe hoofd- en eindredacteur.

Niels Bakker legt zijn functie na zes jaar neer omdat hij Groningen verlaat. Heb je gevoel voor taal, kun je goed schrijven, wil je jonge, beginnende schrijvers helpen hun schrijfvaardigheden te verbeteren en wil je leiding geven aan het maken van een heus tijdschrift, neem dan contact op met de Open & Bloot commissie: openenbloot@jongedemocraten.nl.

Vereniging | Word actief in de Provincie!

De D66 Statenfractie Groningen is op zoek naar versterking van de steunfractie. Heb jij een mening over zaken die de provincie aangaan en durf je daarover met andere D66’ers in discussie te gaan, neem dan contact op met de D66 Statenfractie: d66@provinciegroningen.nl.

29

Open & Bloot

Najaar 2008

Agenda | Augustus – December 2008 Groninger JD in de KEI-week Dag

Tijd

Locatie

Ma 11 Aug 10.00-17.00 Vismarkt

Di 12 Aug 18.15-19.45 Groningen

22.00-laat GaZ* Wo 13 Aug 22.00-laat GaZ* Do 14 Aug 14.00-17.00 Huize Maas

18.00-22.00 Café de Keyzer

22.00-0.00 GaZ*

1.00-laat Drie Gezusters

Wat JD-stand op de KEIinformatiemarkt JD in de KEI-parade ‘Loop mee met de JD!’ JD-Borrel Politiek Café (PolCa) JD met stand op de Meet me @ Politics ‘Debatteer met Alexander Pechtold’ JD op GPJK-Diner ‘Eet gratis mee met de JD’ GPJK’s eindborrel JD’ers gratis toegang tot de Traffic-light-party

Groninger JD in September Dag Tijd Locatie Di 2 n.t.b. n.t.b.

Di 9 19.30/20.00 GaZ* Di 16 19.30/20.00 GaZ*

Vr 19-Zo 21 Delft Di 23 19.30/20.00 GaZ*

Di 30 19.30/20.00 GaZ*

30

Wat Politiek inhoudelijke D66- activiteit JD-Welkomstborrel Politieke Actualiteiten ‘Prinsjesdag’ Landelijk IntroWeekend De JD-activiteit met en voor alle Groninger politieke jon- geren organisaties ‘Politiek en Religie’ Motie-avond voor het JD- Najaarscongres

Groninger JD in Oktober Dag Tijd Locatie Di 7 n.t.b. n.t.b.

Di 14 19.30/20.00 GaZ*

Di 21 19.30/20.00 GaZ*

Za 25-Zo 26 Grou

Wat Politiek inhoudelijke D66-activiteit Algemene Afdelings Vergadering (AAV) Politiek Café (PolCa) Activiteit Najaarscongres Jonge Democraten

Groninger JD in November Dag Tijd Locatie Di 4 19.30/20.00 Pudding-

fabriek of GaZ* Za 8 Zwolle Di 11 19.30/20.00 Kardinge

22.00/23.00 GaZ* Di 18 19.30/20.00 GaZ* Di 25 19.30/20.00 n.t.b.

Vr 28-Zo 30

Wat ‘Night of the Elections’ met D66 D66 Najaarscongres Karten & Bowlen After-borrel Politieke Stromingenavond GPJK activiteit van de Jonge Socialisten Brussel uitwisseling

Groninger JD in December Dag Tijd Locatie Di 2 n.t.b. n.t.b.

Di 9 19.30/20.00 GaZ* Di 16 19.30/20.00 GaZ*

Di 23

Wat Politiek inhoudelijke D66-activiteit Cursus Polemiek Politiek Café (PolCa) Activiteit Kerstdiner

* GaZ staat voor Groningen aan Zee, de bar op de eerste verdieping (rechterzijde) in café De Drie Gezusters op de Grote Markt. 19.30 is de inlooptijd, de activiteit begint om 20.00

31

Open & Bloot

Najaar 2008

Oproep | KEI-lopers opgelet: Jij maakt je toekomst bij de JD! Door Welmoed Brugman Vind jij dat de overheid jouw privacy mag schenden? Ben je het er mee eens dat ‘terreurdreiging’ als een excuus voor overheidscontrole wordt gebruikt?

Gaat het wel goed met Nederland Kennisland als er voortdurend wordt bezuinigd op het onderwijs? Zouden alle kroegen om een uur moeten sluiten?

Sta jij wel eens stil bij dit soort vragen, en heb je zelf een andere mening? Word dan lid van de JD! De Jonge Democraten (JD) is een politieke jongerenorganisatie met leden die een mening hebben en geïnteresseerd zijn in politiek. De JD is verbonden aan D66, maar blijft onafhankelijk en schopt tegen alles wat zij in de Nederlandse politiek anders wil zien.

De Groninger JD is, naast een ontzettend hechte en gezellige afdeling, een van de actiefste JDafdelingen van Nederland. Elke week is er wel een activiteit. Discussies, Politieke Café’s, filmavonden en gewoon gezellig borrelen, we doen het

32

allemaal. Twee keer per jaar is er een landelijk JD-congres: een weekend waarin politieke discussies samengaan met gezelligheid, en waarin jij met jouw stem invloed hebt op de vereniging en haar standpunten.

Jij, als aankomend student: laat je mening horen! Word lid van de JD, zodat je naast pilsavonden met je vrienden ook borrels met politieke inhoud kunt bezoeken. Zodat je na je studie een prachtig cv hebt, waarmee je kunt laten zien dat je je inzet voor een leefbare harmonieuze samenleving. Zodat je elke dinsdag een gezellige, zinvolle avond hebt. Zodat je jezelf kunt ontwikkelen op het gebied van politieke kennis en debat.

Zodat je iets kan dóen, behalve zeuren als iets jou niet bevalt, omdat jíj de toekomst bent!

Lid worden van de JD? Stuur een mailtje met je gegevens naar word-lid@groningerjd.nl.