Grenzenloos Magazine 38 - Januari/Februari 2018

GRENZENLOOS MAGAZINE

Grenzenloos.nl

Voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters

NR

38

Jan/Feb 2018

LET’S GO USA! Emigreren naar de VS

PROEFHOTEL De eerste twee jaar

ANTIEK BED Ludique koopt een antieke sponde

Uitgeverij

1

Grenzenloos

Welkom

Colofon GRENZENLOOS MAGAZINE Gratis online magazine voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters.

Verschijnt vijf keer per jaar.

Een uitgave van Uitgeverij Grenzenloos, een imprint van VanDorp Uitgevers Voor meer informatie of adverteren, kijk op www.grenzenloos.nl of mail naar info@grenzenloos.nl In dit nummer staan bijdragen van: Danielle van Dooyeweert Ludique le Vert Renée Vonk Nel Bruns Stef Smulders Marielle Saegaert Eric Jan van Dorp

EEN JAAR TRUMP

P

recies een jaar verder zijn we nu sinds Donald Trump zijn intrek nam in het Witte Huis.

Vrijwel alle voorspellingen van de ‘kenners’ zijn niet uitgekomen: een derde wereldoorlog is niet ontketend, een nieuwe Amerikaanse burgeroorlog evenmin en de beurzen zijn niet op zwart gegaan.

Sterker nog, de Dow Jones piekt als nooit eerder, de werkloosheid daalt en de Amerikaanse economie draait als een tierelier.

Daarmee stijgt ook de populariteit van het land onder potentiële Nederlandse emigranten. Speciaal voor hen een artikel over landverhuizen naar het land van de onbegrensde mogelijkheden en het verslag van Danielle van Dooyeweert die de stap al een aantal jaren eerder heeft gemaakt.

Laat ons gerust weer weten wat u van deze editie vindt. Uw reacties en tips worden altijd gewaardeerd.

Wij zijn te bereiken via info@grenzenloos.nl Veel leesplezier!

Eric Jan van Dorp - Uitgever/hoofdredacteur Twitter: @ericjanvandorp

Coverfoto: Joseph Pearson (Unsplash) Copyright©2018 VanDorp Uitgevers Op de teksten en foto’s in deze uitgave rust auteursrecht. Niets uit deze uitgave mag worden opgeslagen, gekopieerd of op andere wijze dan ook worden verveelvoudigd en/of verspreid, zonder uitdrukkelijke en schrijftelijke toestemming van de uitgever.

2

Inhoudsopgave

4

Nieuws

Let’s go to the USA!

16

Een Spaanse winter

Ludique - Antieke Franse sponde

28

22

Uit het juiste hout gesneden?

Twee jaar het Proefhotel

36

6

32

Stef Smulders - Speknekkie

Mediterraan recept

3

24 42

Nieuws

NIIEUW: SUCCESVOL EMIGREREN HANDBOEK VOOR DE MODERNE EMIGRANT Jaarlijks vertrekken duizenden Nederlanders om een nieuw bestaan op te bouwen in een ander land. Een nog veel grotere groep loopt rond met min of meer dezelfde plannen.

Speciaal voor hen is dit handboek geschreven waarin op een heldere manier wordt uitgelegd wat er allemaal komt kijken bij een emigratie.

Na een eerste inleiding over emigratie in het verleden, wordt u als lezer uitgedaagd om na te denken over de werkelijke reden van uw emigratieplannen en bekijkt u de sociale consequenties van een verhuizing over de grens. Ook worden de verschillende (moderne) vormen van emigratie een voor een belicht, gevolgd door hoofdstukken met uitgebreide praktische uitleg over de financiĂŤle en juridische aspecten van een emigratie. Alles wat u bij vertrek in Nederland moet regelen komt aan bod. Uiteraard gaat de auteur ook in op emigreren met kinderen.

Auteur Eric Jan van Dorp neemt u op een vlotte, prettig lezende wijze stap voor stap mee in alle facetten van een eventuele emigratie.

Bestemmingen In het tweede deel van het boek worden de meest populaire emigratie-bestemmingen besproken, voorzien van veel praktische aanwijzingen en diverse handige tips.

In alle hoofdstukken worden zaken verduidelijkt met voorbeelden en ervaringen van Nederlandse emigranten die reeds in het buitenland wonen. Dit handboek wordt afgesloten met een uitgebreide lijst van adressen, handige websites en aanbevolen literatuur.

Al met al een onmisbaar hulpmiddel bij de voorbereiding van elke emigratie. Succescol emigreren is vanaf 1 februari 2018 verkrijgbaar, maar daarvoor reeds te bestellen.

Lees meer en bestel een exemplaar

4

Nieuws

DE LIJST VAN MEEST LEEFBARE STEDEN TER WERELD MELBOURNE OP NUMMER 1, AMSTERDAM IN DE TOP 20 Weinig criminaliteit, goede zorg en bereikbaarheid en een rijk cultuuraanbod zijn belangrijke factoren op basis waarvan het Britse blad The Economist zijn jaarlijkse lijst met meest leeftbare steden samenstelt.

Het opinieblad noemt Amsterdam en de IJslandse hoofdstad Rekyjavík als een paar sterke stijgers – al komen ze niet in de top 10.

Amsterdam profiteert vooral van een sterke afname in de criminaliteit en heeft een top 20-positie. Ook Oost-Europese steden als Boedapest en Bratislava zetten versneld de weg naar boven in. Opvallend is dat megasteden als New York, Los Angeles, Parijs, Tokio en Londen niet in de hoogste regionen zijn te vinden wegens hogere criminaliteitscijfers, meer files en een slechtere luchtkwaliteit.

Dit is de top 10 van dit moment:

1

Melbourne, Australië

2

Wenen, Oostenrijk

3

Vancouver, Canada

4 Toronto, Canada 5

Calgary, Canada

6 Adelaide, Australië 7

Perth, Australië

8 Auckland, Nieuw Zeeland 9 Helsinki, Finland 10 Hamburg, Duitsland

EMIGRATIEBEURS 2018 OP 10 EN 11 FEBRUARI SPANJE ALS GASTLAND

D

e Emigratiebeurs in Houten is komend jaar op 10 en 11 februari. Met drie vertrekhallen, een wereld aan kansen. De Europese vertrekhal met emigratie deskundigen en diverse makelaars uit Duitsland, België, Spanje, Italië, Frankrijk, Portugal en Oostenrijk. De Overzeese vertrekhal met bestemmingen als het Caribisch gebied, Canada, USA, Afrika, Australië en Nieuw Zeeland. In de Scandinavische hal meer dan 120 gemeentes, bedrijven en instellingen uit Scandinavie.

Dit jaar is Spanje gastland.

Onderzoek uw kansen op een baan en een betaalbare woning in Spanje of een van die vele andere landen waarover informatie te vinden is.

5

let’s GO to the

USA! 6

Verenigde Staten

H

et land van de onbegrensde mogelijkheden heeft voor velen nog steeds een ongekende aantrekkingskracht.

De schitterende natuur, bruisende steden gecombineerd met de American Dream zorgen ervoor dat er elk jaar veel Nederlanders de oceaan oversteken.

Het is echter niet gemakkelijk om een begeerde Green Card, de Amerikaanse verblijfsvergunning, te bemachtigen.

Als toerist naar de Verenigde Staten afreizen is uiteraard geen probleem, maar wie voor een langere periode zich wil vestigen zal een een permanente verblijfsvergunning moeten aanvragen.

Je kunt je ook inschrijven voor de Green Card loterij, waarmee jaarlijks enkele duizenden vergunningen als loterij worden weggegeven, maar je kans daarop is natuurlijk erg klein want het aantal deelnemers is enorm.

Family, Skilled of Business migrant Je komt als Family migrant voor een Green Card in aanmerking wanneer je directe familieleden in de Verenigde Staten hebt, zoals ouders of een verloofde waarmee je aantoonbare trouwplannen hebt, of andere directe familieleden (broer, zus) die financieel garant voor jou kunnen en willen staan.

Daarnaast maak je kans als Skilled migrant wanneer je over een beroep beschikt waar veel vraag naar is, je aantoonbare ervaring in dat beroep hebt, je goed Engels spreekt en voldoende financiële middelen hebt om jezelf een tijdlang te kunnen onderhouden.

Business migrants zijn ondernemers, managers en investeerders die aantoonbare ervaring hebben in het runnen van een onderneming en voldoende kapitaal meebrengen om iets in de VS

op te gaan zetten of te investeren in een bestaand bedrijf.

Daarnaast zijn nog diverse andere punten van belang, zoals je leeftijd, het eventuele beroep van je partner, of je familie hebt in de VS, je kennis van het Engels, etc.

Het aanvragen van een permanent visum neemt minimaal 6 tot 12 maanden in beslag.

Werken in de Verenigde Staten Het is mogelijk om te werken in de Verenigde Staten voordat je een Green card hebt. Dit kan met een H-1B visum, hiermee kun je maximaal drie jaar in de VS werken. Wanneer je een baan hebt gevonden en je werkgever meehelpt is zo’n visum best te krijgen. Na drie jaar kun je dan het tijdelijk visum proberen om te zetten in een permanente verblijfsstatus.

Een baan vinden in de Verenigde Staten kun je uiteraard via internet proberen. Wanneer je een schaars beroep, deskundigheid of heel veel relevante ervaring hebt maak je uiteraard de meeste kans. Schrijf je in op internationale job websites en maak een goed LinkedIn profiel aan waarmee je opvalt. Ook kun je open sollicitaties versturen naar bedrijven waarvan jij denkt dat ze je expertise kunnen gebruiken. Maak voor jezelf een zogenoemde Elevator pitch, waarin je in een minuut kunt uitleggen waarom jij de ideale persoon bent voor een bedrijf.

Werkcultuur Vergeet niet dat de werkcultuur in Amerika enorm verschilt met die in Nederland. De zakencultuur aan de andere kant van de oceaan is vooral gericht op de korte termijn, beslissingen worden snel genomen en resultaat moet direct zichtbaar zijn. Bovendien is er een duidelijke hiërarchie binnen bedrijven en wordt kritiek je

7

Emigreren vaak niet in dank afgenomen. De werktijden zijn lang, het aantal vakantiedagen voor Nederlandse begrippen belachelijk laag, en de werkdruk ligt over het algemeen erg hoog. De beschermde status van een werknemer, zoals we dat in Nederland kennen, is er niet en van ontslag op staande voet kijkt niemand vreemd op. Daar staat tegenover dat je carrière bij hard werken zich sneller kan ontwikkelen dan in Europa en dat Amerikaanse bedrijven vaker werken met bonussen boven op het vaste salaris.

neer je een baan hebt in de Verenigde Staten, zijn de kosten voor een hypotheek voor niet-Amerikanen doorgaans hoger en zal een bank niet het hele bedrag willen financieren. Eigen geld meebrengen is dus een vereiste.

Het zoeken van huizen is redelijk gemakkelijk door het grote aanbod op makelaarssites. Als koper kun je zonder enige schroom onderhandelen over de prijs. Dit is heel gewoon voor Amerikanen en je kunt dus rustig een bod uitbrengen van tien of twintig procent onder de originele vraagprijs.

Een woning kopen Om een woning te kunnen kopen in de Verenigde Staten moet je in ieder geval in het bezit zijn van een Social Security Number (Burger Service Nummer) of een Individual Taxpayer Identification Number (belastingnummer). Daarnaast kom je alleen in aanmerking voor een hypotheek wan-

Een woning huren Het kan zeker in de eerste periode dat u in Amerika verblijft verstandig zijn om eerst iets te huren.

Afhankelijk van de plaats is er meestal ruim voldoende voor handen. Een woning kan gemeubileerd, gestoffeerd of kaal aangeboden worden en veel huurcontracten lopen een half jaar of een

8

Verenigde Staten jaar. Zorg voor een degelijk huurcontract en laat dit door een plaatselijke jurist nakijken op ontbrekende of vreemde zaken. Over de huurprijs is meestal best nog een stukje te onderhandelen.

In lokale kranten en op internet zijn veel huurwoningen te vinden, een makelaar inschakelen is daarom pas noodzakelijk wanneer je niets kunt vinden. Een makelaar heeft vaak nog andere bronnen om in te zoeken en kent de markt.

meer aanzien. Let wel: studeren in Amerika is erg duur. Bedragen als 35.000 dollar per jaar of meer zijn geen uitzondering.

Onderwijs Kinderen beginnen in de Kindergarten wanneer ze drie tot vijf jaar zijn. Vervolgens volgen ze hierna zes jaar het basisonderwijs (Elementary of Primary School).

Na het doorlopen van de basisschool gaan kinderen naar de High School gaan. Tussendoor

De kosten van een verhuizing Omdat de Verenigde Staten niet echt naast de

kunnen ze ook nog naar de Junior High School gaan, ook wel bekend als Middle School. Iedere staat heeft dit weer anders geregeld. In sommige staten duurt de Elementary School daardoor acht jaar, gevolgd door vier jaar High School.

Daarna kan men gaan studeren (College). Amerika kent een groot aantal universiteiten die allemaal meer of minder aanzien en/of niveau hebben. Een diploma behaald aan de ene universiteit zal in de praktijk dus niet evenveel waarde hebben als een diploma van een universiteit met

deur liggen voor Nederlanders, zal je inboedel daarom tot enkele maanden onderweg zijn.

Heb je daar geen tijd voor dan kan je inboedel eventueel in plaats van per vrachtschip ook per vliegtuig verhuisd worden. Dit zorgt uiteraard wel voor flink hogere kosten. Afhankelijk van het aantal m2 van je inboedel, de plek waar je naartoe verhuist en de diensten waar je gebruik van wilt maken moet je als een gemiddeld Nederlands huishouden rekenen op zo’n 7.500 tot 10.000 euro aan verhuiskosten.

9

DANIELLE VAN DOOYEWEERT Geboren en getogen in het hartje van Nederland vertrok Danielle na haar studie geneeskunde naar Amsterdam om daar een huisartsenpraktijk over te nemen. In Amsterdam werden ook haar zoon en dochter geboren. Na tien jaar in Amsterdam gewoond en gewerkt te hebben deed de mogelijkheid zich voor om naar Florida te verhuizen waar haar man werk aangeboden had gekregen. In 2012 vertrok zij met haar gezin naar Florida. Aanvankelijk voor twee jaar, maar twee jaar werden er drie, vier en inmiddels vijf. De kinderen die bij vertrek net op de lagere school zaten, zijn intussen tieners geworden. Waar in Amsterdam haar leven zich voor een groot deel binnenshuis afspeelde is dat nu vooral in, bij of op het water. Zeilen, paddleboarden en kayakken zijn favoriete bezigheden. Sinds een kleine twee jaar moeten deze activiteiten voor een groot deel wijken voor de studie van Danielle. Na een periode te hebben genoten van alles wat Florida te bieden heeft, zich met hart en ziel toe te hebben gelegd op de opbouw van een prettig leven voor het hele gezin, wordt er tegenwoordig veel tijd doorgebracht met de neus in de boeken en achter de computer. Dit alles met als uiteindelijke doel om als arts in Amerika bevoegdheid te krijgen. Of ze straks ook als arts in Amerika zal gaan werken? Wie weet. De tijd zal het leren. Voor nu is het vooral het gevoel om trots op zichzelf te kunnen zijn de grootste drijfveer.

10

Verenigde Staten

kleermakerszit D

aar zit ik, in kleermakerszit tussen de verhuisdozen. Gevoelloze billen door de kou die optrekt van de vloer recht door mijn spijkerbroek. Voor me liggen allerlei stickervellen. Rood voor wat mee moet, blauw blijft in Amsterdam. Die kloterige stickertjes kom ik na vijf jaar nog steeds tegen. Laatst nog, op die o-zo-handige mixer die het hier met 110 Volt helemaal niet doet.

Afijn, groen, groen, tja waarvoor waren groene stickertjes nou toch? Het huilen staat me nader dan het lachen. Waarom wilde ik dit ook alweer?

met palmbomen. “Daar gaan we later wonen als we rijk zijn!” zeiden we dan. Palmbomen hadden altijd iets magisch. Wij gingen vroeger met mijn ouders op vakantie naar ZuidFrankrijk, Italië of Ameland. Misschien dat ik in Frankrijk wel eens een verdwaald exemplaar ben tegengekomen maar van Ameland weet ik het echt heel zeker dat ik daar nog nooit een palmboom heb gezien. Toen ik jaren voordat ik daadwerkelijk in Florida zou gaan wonen er voor het eerst voet op de bodem zette, bracht dat direct dat gevoel van opwinding, van magie weer terug, bij het zien van al die palmbomen.

En nog steeds als ik naar ons huis rij, over de brug met aan weerszijde rijen palmbomen die afsteken tegen een strak blauwe lucht, kan dat ‘wow- gevoel’ me soms overvallen.

Zes maanden eerder hadden ze voor ons gestaan, zes en zeven jaar oud, hand in hand.

“Wij gaan dus niet mee.” ”Wat bedoelen jullie daar precies mee?”

“Nou, dat we niet meegaan naar Florida.

We hebben het er samen over gehad, en we blijven hier!” De een wilde wel bij opa en oma gaan wonen en de ander bij een vriendinnetje mochten we toch besluiten te gaan.

Na enig onderhandelen gingen ze akkoord met een proefperiode van twee weken. Een beetje blufpoker van onze kant. Maar ik dacht dat zodra ze het strand, het zwembad, de zon en alles wat we tijdens onze vakanties altijd zo heerlijk vonden weer zouden zien de kinderen wel om zouden zijn. Ik ging ervan uit dat het allemaal wel goed zou komen.

Het bleek dat een container naar de andere kant van de oceaan er zes weken over zou doen.

Dat betekende dus ofwel zes weken in ons vertrouwde huis in Amsterdam zonder meubels kamperen ofwel op onze nieuwe stek zes weken zonder onze huisraad bivakkeren.

“Life starts where your comfort zone ends” We kozen voor het eerste scenario. Dat bleek een hele slimme zet. Toen de grote dag daar was en we na een reis van zestien uur en twee vliegtuigen dan eindelijk aankwamen in ons nieuwe huis en ‘Artis de Partis’ daar al op hun eigen bed op ze zat te wachten was

Toen ik zelf een jaar of zes zeven was, tekenden mijn broertje en ik graag tropische eilanden

11

Danielle van Dooyeweert het spreekwoordelijke ijs voor de kinderen gebroken. Toen er ook nog een zwembad in de tuin bleek te zijn klaarden hun bleke verreisde snoetjes helemaal op. Die proefperiode van twee weken zouden we wel overleven.

In Amsterdam hadden we het heerlijk. Ik hou van die stad. Met het grootste gemak hadden we daar nog jaren kunnen wonen. Waarom we dan uiteindelijk toch besloten om naar het buitenland te vertrekken? Ik las eens tegeltjeswijsheid “life starts where your comfort zone ends”. Het zou inderdaad wel goed zijn

die daarom zo vreselijk aanlokkelijk is om vanaf te springen. Datzelfde gevoel had ik ook als andere mensen voor een aantal jaren naar het buitenland gingen. Dat leek me dat altijd een enorm avontuurlijk en spannend idee. Iets waar ik eigenlijk een beetje tegenop zou zien en me heimelijk afvroeg of ik zo’n stap wel zou aandurven. Toen de gelegenheid zich voordeed om in Florida te gaan wonen hebben we de sprong genomen. Mijn broertje woonde met zijn gezin al een aantal jaren in Istanbul. Amerika zou in ieder geval een stuk minder avontuurlijke bestemming zijn dacht ik. De Amerikaanse

eens uit onze comfortzone te komen dacht ik.

Dat gevoel van die super enge hoge duikplank

cultuur ligt tenslotte toch heel dicht bij de Nederlandse, toch? Nou niet echt dus. Dat het

12

Verenigde Staten een beetje anders zou zijn dan in Nederland had ik wel verwacht. Maar de dingen waarvan ik had dacht dat het obstakels zouden worden bleken het meeste mee te vallen.

De meeste zorgen maakte ik me over de kinderen.

Ik wilde dat de overgang voor hen zo gemakkelijk mogelijk zou verlopen. Dat ze een nieuwe taal zouden moeten leren daar had ik enorm tegenop gezien. Het bleek wel het minste probleem. Het ‘cultuurverschil’ op school bleek bijvoorbeeld veel lastiger dan het leren van een nieuwe taal.

Van een vrijgevochten Montessorischool in het centrum van Amsterdam naar een school waar je een uniform aan moest en er een lijn op de grond was geschilderd waar je twee aan twee in een keurige rij zwijgend over moest lopen was even wennen. Ook de bergen huiswerk bleken een onaangename verassing. Onder het keurige uniformrokje diende mijn dochter een soort wielrenbroek te dragen. Omdat het mogelijk te aanstootgevend zou zijn als haar rokje zou opwaaien tijdens het schommelen en iemand zou een glimp van haar HEMA hartjes onderbroek zou opvangen? Ik vond het vooral een beetje zielig dat in die verzengende hitte die meisjes zich zo moesten inpakken.

Ook kan ik kan me nog goed een voorval herinneren van de eerste paar weken op hun nieuw school. Mijn zoon bracht een briefje mee naar huis dat er ‘iets ergs’ was voorgevallen op school. Ik schrok me natuurlijk rot en dacht dat hij weet-ik-veel-wat uitgespookt had. Het is niet echt een jongetje dat kattenkwaad uithaalt… dacht ik. Toen ik er ’s avonds naar vroeg wat er nou precies aan de hand was wilde hij er niet over praten. Gebogen hoofdje en opgetrokken schouders. Het leek me beter dit zo vlak voor bedtijd maar even te laten rusten, ik zou het

morgen op school wel horen. Het gesprekje bleek niet met de juf maar met de principal, het hoofd van de school.

“Your son said the S word” werd me op samenzweerderige toon verteld.

Huh?The S word? Ik begreep echt niet waar hij het over had. Sex misschien? Het bleek Shit te zijn. Ik geef toe, niet echt een woord dat de schoonheidsprijs verdient maar holy shit zeg, om daarvoor bij de bovenmeester op audiëntie te moeten? Toen een klein krasje op een kinderzieltje, nu een verhaal waar we nog steeds om moeten lachen.

Er waren ook obstakels waar ik niet om kon lachen, toen niet en nu nog steeds niet. Zo waren het verkrijgen van een mobiele telefoon op mijn eigen naam, een rijbewijs, een zogenaamde green card (verblijfsvergunning), het krijgen van een creditcard zomaar een aantal dingen waar ik nog steeds vlekken van in mijn nek krijg als ik er alleen al aan denk. Maar kleine triomfen wanneer ze gelukt waren.

“Heerlijk om samen dit avontuur aan te gaan en een tijdlang op m’n gezin te focussen” Het besluit de stap te wagen om voor een aantal jaar naar Florida te verhuizen kwam niet alleen voort uit het gevoel mezelf te prikkelen om uit mijn comfort zone te stappen. Ik had een behoorlijk drukke baan als huisarts in Amsterdam. Een baan waarbij je je nooit verveelt zeg maar. ‘s Avonds en in het weekend vaak dienst, een vergadering, en twee kleine kinderen thuis. Ik had constant het gevoel dat ik uren tekort had, thuis, sociaal en op het werk. Dat gevoel van die jongleur met al die balletjes in de

13

Danielle van Dooyeweert lucht. Toen de mogelijkheid zich voordeed om voor een bepaalde tijd naar Florida te gaan leek me dat een super spannend plan. Ik kende de plek, ik was er al verschillende keren op vakantie geweest en vond het er altijd heerlijk. Maar ook om samen dit avontuur aan te gaan en me een tijdje vooral op mijn gezin te focussen leek me wel wat.

ondertussen beter Engels dan ik (iets wat ik nog steeds heel irritant vind). M. was helemaal blij op zijn werk en we hadden een prettig sociaal leven.

En ik? Ik was een luxe paardje dat in plaats van een drukke huisartsenpraktijk in Amsterdam te runnen ineens de dagen voor zichzelf had. In het zonnetje mijn lunch nuttigen aan de rand van ons zwembad met uitzicht op de dolfijnen in de golf. Veel beter kan je je het leven niet voorstellen toch? Maar toch was daar dat knagende gevoel.

Wat was dat toch? Alles wat mijn hartje begeerde maar toch een onrustig gevoel. Het duurde zeker een aantal maanden voordat ik er achter was wat me nou precies dwarszat. Het begon tot me door te dringen dat dat werk waar ik soms het gevoel van had dat het me opslokte, waardoor ik geen tijd had om de partner, moeder, vriendin, dochter, zus, noem maar op te zijn die ik graag wilde zijn die miste ik gewoon. Ik miste de patiënten, mijn collega’s en het gevoel dat ik nuttig bezig was, mijn zelfstandigheid. Aan het begin van ons verblijf in Florida had dat niet gespeeld. Ik werd in beslag genomen door het gezin, alle nieuwe indrukken om ons heen. Ik was super gelukkig. En nu miste er iets. En opeens wist ik het. Ik zou weer gaan studeren. Dat klinkt minder ingrijpend dat het was. In de praktijk betekende dat zes dagen per week tien uur per dag studeren en colleges volgen. Maanden achter elkaar. En in plaats van klagen dat ik minder tijd had voor iedereen waren mijn drie huisgenoten super behulpzaam trots en ondersteunend. We hebben een nieuw evenwicht gevonden met z’n vieren. Het is druk maar we zijn happy. Mijn dochter hoopt heimelijk een prima ballerina te worden, mijn zoon droom ervan als zeiler naar de Olympische spelen te gaan, manlief heeft carrière dromen en ik… ik hoop dat ik mijn examen haal.

De tijd zal leren of onze dromen realistisch zijn.

Na een klein jaartje zat mijn missie in onze nieuwe woonomgeving erop. Het huis was een thuis geworden, de kinderen spraken

14

Verenigde Staten Daar zit ik, weer in kleermakerszit, net als vijf jaar geleden maar nu aan de rand van het zwembad. De tegels voelen warm door de dunne stof van mijn korte broek. Loom ontvouw ik mijn benen en laat ze in het warme water van het zwembad bungelen. Ik ben vergeten mijn zonnebril op te zetten. Ik knijp mijn ogen toe zodat ik door mijn oogwimpers in de verte kan turen. Wat is het hier toch mooi. Het water, de palmbomen, de pelikanen die op de steiger staan, na vijf jaar verveelt dit uitzicht nog steeds niet. “Hoe lang blijven jullie nog?” “Zou je het weer doen?” “Waar vind je het leuker, daar of hier?” Allemaal vragen waar ik geen antwoord op kan geven. Amsterdam is thuis, op Amsterdam ben ik trots. Maar op deze plek ben ook trots. Ik zou het hier ook enorm missen als we hier niet meer zouden wonen. Ik

geniet van de natuur, de mangroves, palmbomen, zeekoeien, dolfijnen, strand, zee en zon. Was het makkelijker geweest als we in Amsterdam waren blijven wonen? Dat zeker. Maar de ervaringen die we hier de afgelopen jaren hebben opgedaan had ik voor geen goud willen missen. Het leven lacht ons toe aan deze kant van de oceaan.

Tekst & foto’s: Danielle van Dooyeweert

Dit verhaal is samen met 26 andere boeiende portretten verschenen in het boek ‘Wereldwijven’.

Allemaal waren ze lid van het Wereldwijven netwerk, schrijvend voor LINDAnieuws.nl. Nu hebben ze hun eigen verhaal opgeschreven. Boeiende en kleurrijke lotgevallen van Nederlandse vrouwen op diverse continenten.

Wereldwijven 27 portretten van grensverleggende Nederlandse vrouwen UItgeverij Grenzenloos - ISBN 9789461852007 Prijs € 19,95 O.a. te koop bij: Emigratieboek.nl en VanDorp.net

15

Een Spaanse winter

UN INVIERNO ESPAÑOL MARIELLE SAEGAERT

M

arielle Saegaert verhuisde jaren geleden naar Spanje en woont sindsdien in Santiago de Compostela. Elke editie houdt zij ons op de hoogte wat er speelt in haar stad en de Spaanse samenleving.

Hartje winter is ook in Spanje een koud verhaal. Te oordelen naar het aantal keren dat Nederlanders tegen me zeggen dat het “hier in Nederland zeker heel wat kouder is dan bij jou?!”, lijkt het idee van een ijskoud Iberisch

16

Schiereiland bedolven onder een dik pak sneeuw er maar niet in te gaan in het noorden. Ik geef toe dat de Canarische eilanden niet mee tellen in dit winters plaatje, maar deze januari begon het zelfs te sneeuwen in Málaga, aan de doorgaans zo aangename Middellandse Zee-kust. Dus zelfs het doorgaans warmere Andalusië klappert met de tanden door temperaturen die in het geval van Granada zelfs onder de nul graden celsius zijn gezakt!

Marielle Saegaert Behalve in het Noorden en het Noordwesten, in de rug gesteund door de machtige Atlantische Oceaan en dankzij zijn invloed minder besneeuwd dan de rest van het land, is het behoorlijk wit in Spanje. Zoveel zelfs dat sneeuwruimers en zoutstrooiers tevoorschijn hadden moeten komen om te verhoeden dat duizenden auto’s met nog meer inzittenden de hele nacht in de vrieskou stil kwamen te staan in een van de meest sneeuwrijke nachten van de afgelopen jaren. De AP-6 , de snelweg die Madrid met het noordwesten verbindt, was aan het begin van de maand compleet dicht gesneeuwd.

sneeuwruimers klaar voor de start en dit in het bijzonder rond Madrid waar het veel kan sneeuwen.

Je voelt het natuurlijk al aankomen: het ging helemaal fout. Duizenden auto’s hebben meer dan 12 uur (!) ’s nachts in de kou stilgestaan op deze snelweg. Zonder water, zonder toilet, zonder nieuws van de overheid (die zaten natuurlijk met hun nieuwe speelgoed te spelen) en bovenal: zonder hulp. De verschillende overheidsinstellingen verantwoordelijk voor het verkeersbeleid, speelden elkaar achter de schermen de bal door. Het Ministerie van

Drie Koningen Het eerste weekend van het nieuwe jaar krijgt de eer zich de eerste “operación retorno” van het jaar te mogen noemen. Op zes januari komen elk jaar de Drie Magische Koningen, los Reyes Magos, gezeten op hun kamelen vanuit het oosten naar Spanje om de kinderen

Binnenlandse Zaken, Het Ministerie van ‘Openbare Werken en Verkeer’, Het (staats-) bedrijf dat de tolwegen beheert, Het (staats-) bedrijf dat verantwoordelijk is voor het verkeersbeleid… Wie wil er nou ingrijpen als niemand zich heeft voorbereid? Naar schatting tussen de 3000 en de 4000 auto’s kwamen op deze tolweg (!) stil te staan door de zware sneeuwval. Een aantal aanrijdingen en slippartijen aan de kop van de file ontketenden het eerste oponthoud.

cadeautjes te geven. De familie’s komen bijeen voor pakjesavond-/ochtend en de wegen lopen vol. Het is tevens het weekend dat de kerstperiode tot zijn eind komt en dit neemt hele volksverhuizingen met ellenlange files met zich mee. Dit noemt men dan “Operación retorno” of zoiets moois. De “we-gaan-weernaar-huis” verkeerscampagne dus. Je zou verwachten dat de overheid, zeker in het geval van een barre winterse maand als januari, is voorbereid met enkele imponerende

17

Een Spaanse winter

De week na dit desastreuze weekend speelden alle verantwoordelijke kopstukken elkaar de “hete aardappel” toe. Even tussendoor: “het doorspelen van de hete aardappel” is hier ook een vaste uitdrukking en heeft in het Spaans precies dezelfde betekenis. Grappig. Deze “patata caliente” ging dus van de ene persoon naar de andere. De directeur van het nationale verkeersbeleid maakte het wel erg bont door te stellen dat de automobilisten zelf beter naar de weerberichten hadden moeten luisteren en de sneeuwkettingen, die inderdaad over het algemeen schitterden door afwezigheid, hadden moeten gebruiken. Hijzelf? Hij zei met een strak gezicht dat hij alles op de voet heeft kunnen volgen via het internet. Dit in antwoord op de vraag van een journalist of hij

als een van de eindverantwoordelijken van deze verkeerscampagne niet “en place” had moeten zijn?

Geluidsopnames De Spanjaarden maken graag van de nood een goede grap, dus al snel werden geluidsopnames van enkele jaren geleden opgedoken…

Toentertijd zat de PSOE in de regering en haalde de PP vanuit de oppositie keihard uit naar de toenmalige Minister van Openbare Werken en Verkeer (PSOE) die toen alles in het honderd liet lopen en volgens Rajoy toch echt “moest opstappen” want “dit was onacceptabel”. Het voorstel van de PSOE een “Militaire Eenheid van Noodgevallen” in het leven te roepen werd honend van de hand gedaan. Deze “UME”,

18

Marielle Saegaert Unidad Militar de Emergencias, is uiteindelijk opgericht en zij waren het die de auto’s aan het begin van deze maand uit hun benarde positie hebben bevrijd…

Peilingen Mariano was deze zes januari al vroeg uit de veren, zo twitterde hij vrolijk. Sportief als hij is, was hij aan een lange “hike” bezig en aan de selfie te zien waar hij grijnzend op staat, was er inderdaad geen sneeuwvlokje aan de lucht voor de Presidente. Heel even kon hij zich ontspannen en hoefde hij niet na te denken

degelijk te onderscheiden. Dit hebben ze nu in Catalonië duidelijk gemaakt. Ook in de nationale peilingen zijn ze dankzij hun succes in Catalonië gestegen en de PP begint zich met recht zorgen te maken. Rajoy c.s. kan Ciudadanos namelijk niet zo makkelijk afdoen als “niet serieus te nemen” of “incompetent” want het is juist Ciudadanos die de PP in de (nationale) regering houdt….

over hét nationale migrainedossier van de afgelopen jaren. Over een week moet de eerste regionale regering gevormd worden in Catalonië en wie wordt de nieuwe President?

Zoals vaker in Spanje is het land, in dit geval de streek, verdeeld in twee blokken.

Het blok van de ‘Independentistas’ hebben de meeste zetels behaald in de verkiezingen van afgelopen december en zijn de eerst aangewezenen om een nieuwe regionale regering te vormen. Aan de andere kant staat het blok van de ‘Constitucionalistas’ en zij hebben een duidelijke winnaar opgebracht: de lijsttrekker van het Catalaanse Ciudadanos, Inés Arrimadas, heeft de meeste stemmen behaald (net als Hillary, een jaar geleden al weer…).

Ciudadanos heeft een enorme sprong vooruit gemaakt ten koste van de PP die weggevaagd werd. Ciudadanos wordt in Spanje vaak omschreven als de “mini-PP” maar die benaming is nu wellicht te klein geworden. Ze nemen een centrum-rechtse positie in en leunen zo vaak op de politiek van de (veel) rechtsere PP maar weten zich wel

________ PPP van Rajoy ________ Ciudadanos van Ines Arrimadas

19

Een Spaanse winter Politieke gevangenen Een van de belangrijkste conclusies van de verkiezingen was het feit dat niet heel Catalonië voor onafhankelijkheid is. De Constitucionalistas, zij die de Spaanse Grondwet steunen die een onafhankelijkheidsverklaring van Catalonië illegaal verklaart, hebben duidelijk gemaakt dat zij in aantal niet onderdoen. De Independentistas mogen dan de benodigde zetelmeerderheid gehaald hebben, een unilaterale onafhankelijkheidsverklaring zoals velen voor ogen hadden, zou de sociale verdeeldheid in hun regio nog meer verscherpen.

Het probleem voor de “winnaars” is echter - letterlijk- dat handjevol zetels dat zij meer

20

hebben behaald. Enkele van deze zetels behoren aan de Catalaanse politici die van de Spaanse justitie weggevlucht zijn naar België, waaronder uiteraard demissionair ‘President’ Carles Puigdemont. De andere zetels zijn gewonnen door politici die in de gevangenis zitten omdat ze nou eenmaal de Spaanse Grondwet hebben overtreden. Madrid houdt stug vast aan dit argument - ze kunnen natuurlijk ook niet anders - maar de Independentistas maken handig gebruik van het beeld dat zo makkelijk opgeroepen kan worden. Dat van een “niet onafhankelijke rechtspraak” en nog leuker: dat van “politieke gevangen” die voor de “vrijheid van het Catalaanse volk strijden”. Het beeld dat hier in Spanje leeft, is dat deze kopstukken

Marielle Saegaert zelf verantwoordelijk zijn voor het afbrokkelen van een reeële mogelijkheid om alsnog de onafhankelijkheid uit te roepen. Diegenen die nog niet in de gevangenis zaten, hebben om dit te voorkomen voor de rechter verklaard dat zij afstand nemen van de onafhankelijkheidsstrijd en trouw beloven aan de Spaanse Grondwet.

Dan is dat handjevol meer behaalde zetels niet meer genoeg en is de “overwinning” in de afgelopen verkiezingen hooguit nog symbolisch te noemen.

terug naar Spanje. Maar als hij ook maar een voet op Spaanse bodem zet, wordt hij gearresteerd en afgevoerd naar de dichtstbijzijnde gevangenis.

Een oplossing waar Puigdemont mee speelt is, als ik dit schrijf, om per videoconferentie op afstand zijn zetel in ontvangst te nemen. Men noemt hem hier dus nu al gekscherend “President Plasma”.

Waar veel Catalaanse burgers werkelijk met hart en ziel voor gestemd hebben, begint op politiek niveau te verworden tot een welhaast belachelijk schouwspel. Een barre winter dus ook in Spanje.

President Plasma Als Puigdemont dus weer President wil worden, waar hij vooralsnog op basis van de verkiezingsuitslag over mag dromen, moet hij

Tekst:Marielle Saegaert Foto’s: A. Stavrica (unsplash), Flickr

Waar de regen kunst is Leven in Santiago de Compostela

In het hart van dit wondermooie landschap vol heuvels, kloosters en minuscule dorpjes ligt Santiago de Compostela, een moderne stad waar vroeger zich niet zo gemakkelijk gewonnen geeft... Hier geniet Marielle Saegaert volop van de betoverende straatjes en de eeuwenoude pleinen van het historische deel van de stad waar ze net als de Compostelanen haar dagelijkse leven agendaloos doorbrengt.

O.a. te koop via Emigratieboek.nl als paperback en eBook

21

Wonen in Frankrijk

LUDIQUE

ANTIEKE FRANSE SPONDE

L

udique is het pseudoniem van een ouddocent die na zijn pesionering samen met zijn vrouw Maria (Lief) emigreerde naar Zuidwest-Frankrijk. Het tweetal woont en ‘werkt’ in en rond hun oude boerderij op het Franse platteland. Ludique is een begenadigd verteller/schrijver die anderen laat meegenieten van zijn dagelijkse belevenissen.

tien vierkante meters! Je sjouwt je een ongeluk.

Er staat een uit de kluiten gewassen klerenkast.

Nee, dat ben ik niet zelf. Had ook gekund maar dit is zo’n houten gevaarte met deuren, laden en spiegels. Daarbij een bevallige kaptafel, een damesfauteuil, radiatorkachel, twee gitaren, vier winterbanden, een honingcentrifuge, de motorkap van een Renault-4 én een bosmaaier.

Aan het plafond bungelt een rek van ruim twee meter lengte als extra hangplek voor de garderobe van Lief. Vol. Oh ja, er staat ook nog een fors bemeten sponde van een bekende Zweedse spullenboer. Geschikt voor Lief en ik samen, de beide honden Sophie en Sammie alsook onze zes katten Eef, Lulu,

Ha! Nu u er toch bent neem ik u gelijk mee naar de slaapkamer. Ik meld dat hier vooraf opdat u nog bijtijds kunt afhaken.

Ik schets u even een plaatje. Voor het idee, de beeldvorming. Onze chambre meet welhaast

22

Ludique le Vert Matisse, Coco, Biscuit en Bastogne. Kortom, heel dierdorp Blijgaarde kan erin. Niks mis mee, meen ik. Gezellig en lekker warm.

Welterusten!

Maar – en nu komt het – Lief wenste plotsklapseling een heus antiek Frans bedgebeuren. Nou ja, dat zal mij aan m’n kont roesten en dus dook ze onverwijld de digitale péage op.

Opmerkelijk genoeg weet Lief, uit zeven miljoen hoogbejaarde, uitgeslapen Franse overgrootbedden, binnen luttele seconden het beslist enig juiste, meest gewenste, exemplaar op te vissen.

Knap!

“In Limoges,” jubelde ze, “maar vijftig euries.

Kijk!”

Ik keek. Opoe’s kavalje.

Simpel, om niet te zeggen primitief. Hoge panelen kop- en hoevenplank, scherp gesneden boorden langszij en een gelig opbollend springveren ondermatras. Type molshoop.

Onmiskenbaar Frans, dát wel, maar zo te zien geen voorloper van de dromerige Citroën ID19.

Evenzogoed arriveerden Lief en ik weldra ergens in

de krochten van Limoges bij een groezelige, uit roestige golfplaten opgetrokken, loods waar de kennelijk onverkoopbaar gebleken zooi van een Frans Malle Pietje de Brocanteur lag opgeslagen.

23

Wonen in Frankrijk Het bed kwam moeizaam in onderdelen tevoorschijn. Plus een stuk of wat onbestemde ornamenten waarvan de oorsprong ook de handelaar onbekend voorkwam. Vijftig euro.

“Ik moet van het meubilair af,” verklaarde hij oprecht, “bedden, kasten, tafels, stoelen en banken, er zit geen handel meer in. Geen sous waard. Geen hond die ze hebben wil.”

Ik knikte instemmend. Ik begreep die collectief publieke weerbarstigheid ten volle.

‘Opfikken!’ wou ik voorstellen maar hield me in.

“Gratuit!” sprak hij nonchalant wijzend op het oude wekkertje dat ik en passant had opgepakt.

Ook ontdekte ik een fraai kistje met daarin opgesloten een Pathéfoon. Uitvouwbaar.

“Dix euro.” offreerde de spullenbaas lusteloos terwijl hij de bijbehorende hoorn uit een kist opviste.

Lief en ik lazerden het bed, het wekkertje én de Pathéfoon de besteltrommel in en betaalden.

Eenmaal thuisgekomen rukten we onmiddellijk onze Zweedse spijlensponde uiteen. Zo gepiept, we hebben er een speciaal Smörrebröd sleuteltje voor.

Vervolgens hebben we het ‘nieuwe’ Frans Hunebed opgebouwd en de bastaard ornamenten in diverse, daartoe geschikte, gaten geprikt. Tot slot die gelig opbollende trampoline erin geheid en klaar was Kees. Fluitje van een centime.

Afblijven, niks meer aan doen.

“Dat ding moet er weer uit,” meende Lief een vies smoel trekkend. “Lijkt me niet echt fris en fruitig.”

“Daar merk je toch geen reet van? Je sláápt erop!” brieste ik onwillig.

Lief perste tussen duim en wijsvinger haar neus vacuüm en deed afkerig een stapje achteruit.

“Nou ja zeg, ons eigen matras komt er toch ook

24

Ludique le Vert nog bovenop?” protesteerde ik.

Afijn,we smeten het matras erop. Voor het idee, om even te zien hoe het stond.

“Dat staat voor geen meter!” vlamde Lief verbijsterd. “Dat lijkt wel een hangende boogbrug!”

“Hoe groot is dat rampbed eigenlijk? Oud Napoleontische maten?” vroeg ik vilein.

“Honderddertig bij honderdnegentig,” wist Lief die werkelijk alles onthoudt.

“Ons eigen perfecte prachtmatras,” meesmuilde ik, “is honderdzestig bij twee meter. Dat is nu dertig weldadige centimeters te breed en tien

“Je moet er eerst nog ‘even’ een lattenbodem in maken,” opperde Lief, “het matras ligt nu ónder het bed, zie je nou wel?”

Wat ik vooral zag én vreesde was extra werk en kosten. Schrijven is ook werk, maar dan lollig, en kosten maak ik bij voorkeur in gezelschap van mijn lieftallig Lief op een zonovergoten terras.

Pijpje, hapje, wijntje, babbeltje, mensen kijken, ik noem maar wat. Onze passies komen doorgaans niet ten volle tot uitdrukking in het boetseren van lattenbodems.

Afijn, de volgende ochtend ruim dertig meter lattenbodemlattenplanken, vier meter drift-

onmisbare centimeters te lang.”

“Ik snijd het wel even bij. Op maat!” opperde Lief kordaat.

“Jij snijdt wel ‘eventjes’ een matras aan gort?!” sputterde ik hoogst verbouwereerd. Lief is weliswaar bewonderenswaardig handvaardig in allerhande nuttige handwerken, maar een matras...?”

Lief ging onvervaard aan de slag. Als een Olympisch worstelaar rukte ze de hoes eraf, trok met een pronte viltstift twee vette rooie strepen en boorde dodelijk trefzeker het grote fileermes uit de keukenlade nietsontziend in het buikspekdikke schuimrubber. De hoes onderging eenzelfde lot.

Daarna naaide ze de hele zooi evenzo vrolijk, rap en kundig, doodleuk weer in en aan elkaar.

Hopla!

“Sodemieters!” vloekte ik oprecht bewonderend.

“Je ziet er niets van! Knap! Topklasse!”

We hesen het loodzware Franse ondermatras er

zwaardhout, twee meter middenkielsteunbiels en drie kilo houtschroefdraadboutjes bij de Brico gehaald. Vijftig euro. Leuk, zo’n belegen Franse slaapdoos. Kost geen sous.

“Je kunt je lattenbodem er straks zo inleggen,” wist Lief, “net zoals dat oude matras erin lag.”

“Nee, dat kan niet, die steunde enkel op die twee dwarslatten daar.” wees ik.

“Tuurlijk wel,” meende Lief, “je moet geen dingen aan zo’n bed gaan veranderen, dat is zonde!”

Alsof ik voornemens was de Mona Lisa te blonderen.

“Oké!” stemde ik blijmoedig in en liet mijn verse lattenbodem afdalen in het zeldzaam kostbaar Frans antiek. Het gesnoeide matras ging er bovenop en daarmee was de zaak beklonken.

Punt.

weer uit en smeten ons taylor-made maatmatras erin. Het paste waarachtig als gespuugd, dát wel!

Maar het daalde zover in dat het eerst pas op de vloer geheel tot rust kwam. Noem het ‘zittend bevallen’, zoiets.

beweging. Alsof we met sponde en al door de slaapkamervloer dreigden te zakken. Wat in oude Franse boerderijen, zoals de onze, overigens niet ongebruikelijk is. Je flikkert zomaar pardoes de cave in.

Die avond bestegen Lief en ik voor het eerst onze ‘nieuwe’ waarlijk antiek Franse slaapbak.

Het geval kraakte vervaarlijk. Bij de geringste

25

Wonen in Frankrijk Zo hebben we maandenlang doodstil en onbeweeglijk de nachten doorgebladerd en gleden Lief en ik bij het ochtendgloren uiterst behoedzaam en zijdezacht van tussen de lakens. Eén voor één.

Op een avond, na een enerverende vergadering met de Beaujolais Nouveau op de agenda, dook Lief geheel onbedoeld een tikkeltje onbesuisd ter sponde. Het antiek protesteerde verontrustend krakend en knappend gelijk een door de bliksem getroffen woudreus. Iets houterigs, ergens diep onderin.

We sliepen die nacht in een ware slaapkuil. Een diepe uitholling overdwars. Alsof elk van ons op een aparte traptrede lag.

“De lattenbodem is dwars doormidden gebroken,” meldde ik ‘s ochtends vanonder de sponde, “ik leg er een stapeltje chevrons onder.” beloofde ik de daad bij het woord voegend.

En zodoende sliepen Lief en ik alsnog nachtenlang provisorisch waterpas.

op het terrein, bij de afdeling meubelen. U weet wel, kasten, tafels, stoelen, banken, bedden en aanverwant ongemak.

Plotseling stond ik bij een hele rij klassieke springveren ondermatrassen die als een kaartspel rechtop tegen de muur stonden gerangschikt.

“We moeten er van af,” blafte ineens een in het meubilair dienstdoende medewerker pal achter me.

Ik schrok me verdulleme het apelazarus.

“Pardon?” herstelde ik me stamelend.

“WE MOETEN VAN HET MEUBILAIR AF!” bulderde de knaap een weinig vooroverbuigend mijn gehoorgangen naderend.

Tja, dacht ik, dat zal me toch jeuken? Fik die zooi dan op!

“GEEN HOND DIE ZE HEBBEN WIL!” dreunde hij er achteraan en wierp zijn hoofd met een woeste blik strijdvaardig achterover in de nek.

“Oké.., oké,” maande ik de brave borst tot kalmte, “ik ben niet doof.”

Op zekere dag rolden wij naar St. Leonard de Noblat. We hadden dringend behoefte aan een tweede klassiek gietijzeren putdeksel. Zoals iedereen. Deze stad huisvest een depot vol zoekgeraakte spullen en tal van overige zaken die er toe doen.

Daarna, eenmaal en route, nog maar ‘even’ langs de Emmaüs in St. Priest Taurion gehobbeld. Vlakbij Limoges. Voor de gein.

We zijn gepensioneerd, dus straatarm, en hebben toch niets anders te doen.

Afijn, Lief en ik kuierden aldaar, geroutineerd spiedend, langs de talloze tafels en rekken vol terecht gedumpte onverkoopbare koopwaar en belandden zo gaandeweg, in een uit roestige golfplaten opgetrokken oude loods achter

“GEEN SOUS MEER WAARD!” donderde de jongeman nu op vol volume en mét consumptie.

Ik keek hem aan met de strenge vliegeniersblik van ‘ROGER! – OVER – EN – SLUITEN – MAAR!’

26

Ludique le Vert Hij zweeg gedwee. Abrupt! Zij het met een bezweet dieprood gloeiend gelaat, tuitende lippen en opbollende wangen. Zoals een straffe roker met fors overgewicht zich intens voorbereid op het opblazen van een luchtballon.

“Honderddertig bij honderdnegentig,” mompelde Lief behulpzaam.

De jongeman deed behendig een sprong voorwaarts en priemde trefzeker beide wijsvingers in een van de achterste matrassen.

“HONDERDDERTIG BIJ HONDERDNEGENTIG!” jubelde hij blij verheugd.

Een mooi, gaaf en schoon springveren ondermatras

Lees alle verhalenbundels van Ludique:

met rustgevend streepjesdessin, zag ik wel.

“Nieuw,” verzekerde Lief innig tevreden, “nog in de plastic verpakking.”

“Kost ie?” vroeg ik.

De jongeman trok een oranje ticket uit de borstzak, zette een aangevreten potlood tegen de onderlip en staarde luttele tellen naar de golfplaten hemel boven hem. Vervolgens krabbelde hij iets op het bonnetje en toonde me dat.

“Wat?” vroeg ik leesblind zonder bril.

“Twintig euro,” fluisterde hij diep vooroverbuigend.

“Hoeveel?” vroeg Lief.

‘TWINTIG EURO!!” bulderde de knaap uit volle borst.

“Hè?!” stamelden Lief en ik zowel gelijktijdig als ongelovig.

“TWINTIG EURO!! TWINTIG!!!!” brulde hij luidkeels.

We hebben het nieuwe ondermatras in de bus gelazerd en zijn naar huis gereden. We slapen sindsdien weer als roosjes. Voor een scheet en drie knikkers.

Tekst: Ludique le Vert

Foto’s: Unsplash

27

Emigreren

Ben ik wel uit het juiste hout gesneden?

A

llemaal leuk en aardig natuurlijk, die emigratieplannen, maar ben jij eigenlijk wel uit het juiste hout gesneden om dit alles aan te kunnen?

Want hoe je het ook wendt of keert, een

emigratie is een avontuurlijk, risicovol, energievretende en enorm grote verandering in je leven. Jouw karakter (en dat van je eventuele partner) speelt dus een hele grote rol.

28

Karakter

Ben jij ruimdenkend, sociaal, flexibel en stressbestendig? Beantwoord de volgende vragen: • Ben je vaker verhuisd in je leven? En hoe ging je daar mee om?

• Ben je wel eens van baan veranderd? Hoe makkelijk ging je dat af? Nooit? Waarom eigenlijk niet?

• Kun je goed omgaan met onverwachte tegenslagen?

• Maak je gemakkelijk nieuwe vrienden?

• Als je een partner hebt, is jullie relatie wel ijzersterk?

• Ben je een gewoontedier die al jaren alles volgens een vaste routine doet? Zo ja, hoe ga je daar mee om als dat compleet wegvalt?

• Hoe ga je reageren als alle directe hulp van familie en vrienden niet meer onder handbereik is?

• Als je een partner hebt, zijn jullie beiden net zo enthousiast over het plan?

• Zou de verandering waar je naar op zoek bent ook niet bereikt kunnen worden met een verhuizing of een andere baan hier in Nederland?

• Kun je in het algemeen goed omgaan met veranderingen?

Raak vooral niet in paniek wanneer bovenstaande vragen je volledig in verwarring brengen. Als je aan het twijfelen bent gebracht betekent dit niet dat je nu hier ter plekke je plannen aan de wilgen moet hangen. Het is beter om op tijd je beperkingen onder ogen te krijgen en er iets mee te doen, dan je blindelings in een avontuur storten waarbij je onverwacht tegen een muur aanloopt.

Het begint altijd met die droom die opborrelt en waarmee je een hele tijd in je hoofd loopt.

Heb je het gevoel dat je droom een concreet idee moet worden, dan begint er een lange fase van afwegen. Zal ik er echt voor gaan of toch niet?

Geef jezelf ruim de tijd om te groeien in je idee en te werken aan een plan. Ga je samen met een partner, laat je dan niet gek maken door de ander. Blijf bij jezelf en bepaal je eigen tempo.

Het is niets anders dan normaal dat er van alles in je hoofd omgaat nu je speelt met het idee van emigreren. Ook is het niet vreemd dat je de ene dag laaiend enthousiast bent en de volgende dag opeens denkt ‘Wat haal ik allemaal in m’n hoofd...?!’

Of je uit het juiste hout gesneden bent voor een emigratie. Deze vraag, die je dwingt om eerlijk over jezelf na te denken, is een van de vele hulpmiddelen die je tegenkomt in Succesvol emigreren, het nieuwste handboek voor potentiele emigranten.

Een onmisbare hulp voor iedereen die er over denkt om te verhuizen naar het buitenland.

29

Grenzenloos uitzicht

Foto: Emanuel Hahn (unsplash)

30

31

Oostenrijk

GESLAAGD CONCEPT H

In 2016 lanceerden Hans & Nel van de Droomplek Academie in Oostenrijk, het idee van het Proefhotel, waar potentiele emigranten/hoteleigenaren een periode zelfstandig, maar wel met professionele instructies, een hotel kunnen runnen.

Nu, bijna twee jaar later, kijken ze terug hoe het de eerste proefhoteliers is vergaan.

een B&B houder of hotelier worden in het buitenland. De grote vraag is alleen hoe kun je mensen hiervoor trainen in de praktijk.

Terplekke wordt een nieuw idee geboren: het eigen hotel gebruiken als praktijk. Een Proefhotel, gerund door mensen die hun droom willen uitproberen. Drie weken lang, goed voorbereid en begeleid door Hans & Nel.

Het Proefhotelidee In maart 2015 zijn Hans & Nel aan het brainstormen. Onder de bedrijfsnaam Droom Academie willen ze mensen met een vertrekdroom opleiden voor het echte werk,

Het nieuwe idee wint zelfs de VertrekNL ondernemersprijs en krijgt veel aandacht in de media.

Nu, twee jaar later, kunnen Hans en Nel terugblikken op hun eerste proefhoteliers. Hoe is het ze uiteindelijk vergaan?

32

Het Proefhotel

Patrick & Mirjam

Ze zijn uiteindelijk niet helemaal volgeboekt, maar hun gasten zijn blij met hun verblijf.

Runnen in de winter van 2017 het Proefhotel.

“Al snel voelde ik dat ik de uitdaging in dit werk niet zou vinden” Mirjam komt er achter dat het elke dag ontbijt maken voor haar gasten toch niet helemaal haar ding is. “Al snel voelde dat ik de uitdaging in dit werk niet zou vinden. En dat ik mijn familie en vrienden in Nederland ontzettend zou gaan missen als we zouden gaan emigreren.” En dat terwijl het wel de droom van Patrick is om naar Oostenrijk te verhuizen.

Daarnaast heeft het stel een flinke tegenslag te verduren: een paar maanden voor de start van het Proefhotel gaat Patrick door zijn rug. Het blijkt een hernia. Hij probeert in het Proefhotel te doen wat hij kan, maar helaas moet hij in de Proefhotelperiode toch terug naar Nederland om rust te nemen.

Ze maken in juli 2016 hun Proefhotelavontuur bekend en willen het liefst in januari drie avontuurlijke winterweken organiseren.

Ze hebben slechts beperkte tijd om gasten aan te trekken en het is heel lang warm in Nederland en de sneeuw laat hier uiteindelijk lang op zich wachten, maar ze zetten zich vol in.

Uiteindelijk besluiten ze begin november de drie januari weken om te zetten in een lang januari winterweekend en twee krokusweken voor gezinnen, om wat sneller en meer gasten aan te trekken. Patrick: “Gezinnen met kinderen waren niet direct onze primaire doelgroep voor onze concept Hartje Oostenrijk. Maar het allerbelangrijkste voor ons was dat we het operationele proces konden oefenen: wat komt er allemaal bij kijken en vinden we dat leuk?”

Patrick: “Het was heftig. Tegelijkertijd voelen we heel sterk dat het nog veel heftiger zou zijn geweest als Mirjam daar pas achter was gekomen als we hier al een duur pand hadden gekocht en al waren geëmigreerd. Dat is voor ons echt winst. Het was een intensieve, onvergetelijke ervaring en een rollercoaster van een paar maanden die een paar jaar aan ervaring heeft opgeleverd. We zijn door het runnen van het Proefhotel zoveel wijzer geworden dan we vooraf hadden kunnen bedenken!”

33

Oostenrijk

Leonie

Het kost tijd om bekendheid te krijgen voor zo’n heel nieuw concept. Maar Leonie weet ook dat ze eerst een paar keer moet draaien om de olievlek te kunnen vergroten. “Mijn Proefhotel zat niet vol, maar ik vond het super om te doen en mijn gasten hebben een fijne tijd gehad. En ik heb nu mooie foto’s en reacties van gasten die ik kan gebruiken in de promotie.”

Runt in de zomer van 2017 het Proefhotel.

“Ik wil kinderen laten stralen op vakanties dankzij extra aandacht voor structuur!”

Leonie is vastberaden haar ‘metLeonie’-vakantie vaker te gaan organiseren: “Ik vind dit zo gaaf dat ik dit kan betekenen voor gezinnen. Ik heb jaren in het speciaal onderwijs gewerkt met autistische kinderen. En als ik van een gezin hoor dat ze nog nooit hun vakantie hebben afgemaakt en dat ze het allemaal superleuk hebben gehad, dan voelt ik dat ik het daarvoor doe.”

Leonie is een ‘solo’-vertrekker, dus dat voor haar een soort extra ‘droomdrempel’: “Hoe ga ik dat allemaal doen?”

Ze organiseert een vakantie voor gezinnen met kinderen die gaan stralen dankzij structuur, bijvoorbeeld kinderen die een vorm van autisme hebben, ADHD of kinderen hooggevoelig zijn.

Leonie’s proefhotelweken zijn succesvol: haar gasten zijn heel blij. Mensen genieten van onze droomplek én ze zijn heel blij met Leonie als persoon, die zo ontzettend kundig is. Als ik tijdens haar week vraag welk moment ze het leukste vindt, zegt ze: “De pannenkoekenavond met de kinderen, als de ouders uit eten zijn.

Daar geniet ik zo van, met alle kinderen aan tafel.”

Leonie woont sinds half november 2017 in Oostenrijk voor in ieder geval een jaar, een proefjaar. In de kerstweek organiseerde ze (in de Berghut van Hans & Nel) de eerste wintersport voor haar speciale doelgroep.

De eerste maand in Oostenrijk was overigens ook best pittig voor Leonie: “De schoolstructuur gaf ook structuur in mijn leven en als ondernemer moet ik nu zelf mijn structuur maken. Tegelijkertijd geniet ik ook enorm van het wonen in de bergen. Dat is toch ook waarvoor ik het heb gedaan. Op dit moment ben ik bezig met mijn website en ik kijk ernaar uit dat deze eind januari klaar is. Want dan voelt het helemaal echie.”

34

Het Proefhotel Winterstage Paul en Janneke Op dit moment zijn er ook proefhoteliers aan de slag bij Hans & Nel. Paul en Janneke nemen de

en pijnlijke momenten. En als je zoiets gaat doen als het Proefhotel runnen dan kun je dat zien al een hele grote arena, waarbij het ontzettend spannend is om op het podium te gaan staan. Want: zitten er wel mensen op jouw droom te wachten? Wat vinden mensen ervan?

Gaan mensen wel boeken? Het vraagt veel van jezelf als mens.De proefhoteliers moeten flink wat geld verdienen via de geboekte gasten om de trainingskosten te kunnen betalen. Dat is een grote aap op de schouders van de proefhoteliers.

Maar dat is het óók als je je droom in het echt gaat ervaren. Wat we alle proefhoteliers in de praktijk leren is, met een droom voor ogen, moedige stappen zetten. Ik heb heel veel respect voor ze.

hele winter voor hun rekening.

Het stel heeft eerst de Gouden Gastenconcepttraining gevolgd bij de Droom Academie, als gedegen voorbereiding op het echte praktijkwerk. Nu zijn dus druk aan het werk en in maart volgt er nog een extra weekje voor ze.

“Mijn levensmotto is: volg je hart en neem de hobbels!”

Daarnaast vind ik het ook heel leuk hoe het ons elke keer lukt om met het Proefhotel in te kunnen spelen op wat nodig is. Om het concept niet helemaal ‘vast’ te zetten: dit zijn de kaders van het Proefhotel, punt. Maar om dat creatief mee om te gaan. Het is toch te gek dat Paul en Janneke op dit moment drie maanden lang hun

Ethousiasme Iedereen rond het project is tot nu toe uiterst enthousiast. Oprichtster Nel vertelt ons: “Ik vind het Proefhotel als concept echt heel erg gaaf. Bij heel veel mensen die van het idee horen, slaat het direct aan en dat is natuurlijk superleuk. Toch zijn er twee dingen die me persoonlijk nóg meer voldoening geven.

Ik vind het echt zo bijzonder om onze proefhoteliers, mensen met enorme lef, te mogen begeleiden in hun droom, met alles wat daarbij komt kijken. Dat is waar het mij in essentie om gaat. Mijn levensmotto is ‘volg je hart en neem de hobbels’. Ik doe dat en ik inspireer mensen om dat ook te doen. We vieren samen successen, grote succes en kleine successen. Maar we delen ook de tegenvallers

droom kunnen uitproberen? En het is toch gaaf dat Leonie niet haar eigen team hoeft samen te stellen voor haar kerstweek? Heerlijk. Creëren, mogelijk maken wat nog niet bestond. Je weet vandaag nog niet wat er mogen voor moois mogelijk is.”

Vind je het ook leuk om naar het Proefhotel te komen? De mensen die hun droom willen uitproberen bepalen het aanbod. Kijk op Proefhotel.nl wat de mogelijkheden zijn.

35

Italië

SPEKNEKKIE STEF SMULDERS

S

tef Smulders trakteert de lezers van Grenzenloos Magazine elke editie op prachtige verhalen uit het alledaagse leven in het mooie Italië.

Er viel een schaduw over het scherm van mijn mobiele telefoon, waarop ik zat te turen om te zien of er hier op het terras van het café in Casteggio toevallig een open wifi-netwerk te vinden was. Ik verwachtte dat het wel even zou duren voor Nico en de anderen terug zouden

36

komen. Maar nee, daar stond Marco opeens weer bij het tafeltje waar ik aan zat. Hij keek lichtelijk onthutst, gooide zijn aktetasje op een vrije stoel en zei: “Nou, we zijn al klaar!”

“Al klaar?” riep ik. “Nu al? Jullie zijn nog geen vijf minuten weggeweest!”

Inmiddels zag ik de rest van de overleggroep ook druk gebarend aan komen slenteren. Marco ging zitten. “Ja, hij was beledigd, deed zijn mapje dicht en we konden vertrekken,” bracht hij uit.

Hij klonk kortademig van opwinding. Zo had ik

Stef Smulders hem, de nonchalance en nuchterheid in persoon, nog niet eerder gezien. Hij was verbluft, in de meest letterlijke zin van het woord verbluft, over de streek die de Italiaanse makelaar hem geleverd had. Er was uitgerekend natuurlijk weer een Italiaan voor nodig om Marco zo van zijn stuk te brengen.

Een paar maanden eerder hadden we signor Necchi voor het eerst ontmoet, bij het huis dat Marco en Cora op het oog hadden. Een leuk piede a terra voor korte en langere vakanties in de streek waar ze verliefd op geworden waren, de Oltrepò Pavese.

Terwijl een collega (de vrouw?) van Necchi de rondleiding deed, bleef hij zelf in de tuin staan wachten. Hij zag er uit als een aan lager wal geraakte amanuensis, met zijn afgetrapte schoenen, versleten broek en ongeschoren bakkes. Zijn overhemd zat strak om zijn vette, gedrongen bovenlichaam en droeg hij zo te zien al weken (dag en nacht) want het leek door de inwerking van zweet wel te zijn vergroeid met zijn huid. Hij was te vies om aan te pakken en we hadden in eerste instantie ook helemaal niet door dat hij de titolare van het makelaarskantoor was:

Francesco Necchi, agente immobiliare te Casteggio, officiële vertegenwoordiger, affiliato, van Tecnocasa Holding S.p.a.

Ik stond net als Necchi ook buiten te wachten tot de anderen klaar zouden zijn met de bezichtiging, omdat de binnenkant van het huis me aangevlogen was. Ik was letterlijk naar buiten gevlucht, zo deprimerend vond ik de inrichting binnen. Gammele oeroude verroeste gevelkacheltjes, armoedig meubilair, hokkige indeling met kleine raampjes en weinig daglicht.

Brrrrr. Marco en Cora waren echter wel erg gecharmeerd van het huis en kwamen tot mijn verbazing bijna juichend naar buiten. “Dit is het!” riepen ze. Mijn bezwaren veegden ze terzijde met de opmerking dat je door die inrichting ‘heen moest kijken’. Wat mij betreft was er echter maar

37

Italië een manier om door dit huis heen te kijken: de bulldozer erover! Ook Necchi was kennelijk niet erg overtuigd van de kwaliteit van zijn koopwaar want terwijl de anderen nog binnen waren, vertrouwde hij mij toe dat er gerust een derde van de vraagprijs af kon. Toch handig dat de makelaar in Italië voor beide partijen, verkoper én koper, hoort te werken. Vraag me niet hoe hij dat doet, maar later begrepen we dat Necchi dit dilemma oploste door alleen voor zichzelf te werken.

Met de makelaar werd afgesproken dat hij alle benodigde gegevens (kadaster, eigenaarbewijzen, hypotheek) zou gaan verzamelen om vervolgens af te spreken op zijn kantoor. Cora en Marco moesten eind van de week terugreizen naar Nederland, maar dat was geen probleem. Non ci sono

in

problemi, waar hadden we dat eerder gehoord? O ja, dat zei de ‘makelaar’ die ons in 2008 ons huis had verkocht. Was dat een goed teken? Nou nee. En inderdaad, de beloofde afspraak voor het vertrek kwam er, ook na enig aandringen van onze kant, niet. Waarom had die Necchi die papieren van dat huis niet allang compleet? Zo te zien stond het al lang leeg en dus(?) te koop. Necchi had zeker de gewoonte pas in beweging te komen als er een kandidaat-koper

38

beeld kwam. En zelfs dan liep hij nog niet hard. In dit mooie, zonnige, zuidelijke land was hij wat dit betreft lang niet de enige, zo wisten wij inmiddels uit (veel) ervaring. Na deze eerste kennismaking kreeg de makelaar van ons de bijnaam ‘speknekkie’, refererend aan zijn stierennek.

“Heeft speknekkie al gebeld?” werd de daaropvolgende periode de standaardvraag in ons contact met Cora en Marco. Antwoord steevast: “Nee, nog niet.”

Stef Smulders Maanden later waren Cora en Marco terug. Zij hadden inmiddels al hun voorbereidende werk gedaan en zouden het depri-huis aan kunnen schaffen, als speknekkie ook alle informatie verzameld zou hebben. De langverwachte afspraak vond plaats, ten kantore van de makelaar. Necchi zat aan een breed wit bureau in een heel smal kamertje met achter hem tegen de muur een smetteloze, witte en geheel lege boekenkast. Voor hem lag een dun dossiermapje.

Was dat alles? vroegen we ons af. Het bleek inderdaad alles wat hij had en het was niet genoeg. Maar dat deerde Necchi niet want hij scheurde een A3 vel van een blok en hield dat ons voor.

Proposta d’Acquisto stond er in grote letters op. Hij wilde Cora en Marco alvast een voorlopige koopovereenkomst laten tekenen! Ho ho, dat gaat te snel, riep ik. Hoe zit het met een eventuele hypotheek op het huis? O, dat was geen probleem, er was nog een schuld van 23.000 euro maar als we de uiteindelijke koopsom over twee cheques zouden verdelen, een voor de schuld en de rest voor het huis, kwam alles goed. Had hij een bewijs van de bank van die hypotheekschuld? Nee, dat nog niet. We besloten dat het veel beter was om nog maar niet te tekenen, hoe vervelend en teleurstellend ook.

Er waren nog teveel onzekerheden. Wel gaven

Cora en Marco een ‘schot voor de boeg’ af en noemden een startbedrag voor de onderhandelingen. Dat bedrag was veel te laag, volgens Necchi, maar hij zou met de eigenaar gaan praten. We zouden snel meer horen, misschien vanavond al, anders uiterlijk morgenochtend! Van zijn eerdere bewering dat er rustig een derde van de vraagprijs af kon, herinnerde hij zich niets meer.

Uiteraard belde speknekkie die avond en de volgende ochtend niet terug. We

besloten zelf dan ook maar de nodige info op te vragen via online internetdiensten die kadastergegevens kunnen leveren. En wat bleek: er rustte geen hypotheek

39

Italië meer op het huis. Gelukkig maar, want de truc met de twee cheques beviel ons sowieso al niet.

Maar hoe kwam speknekkie dan bij die 23.000 euro? We vroegen het hem tijdens de vele telefoongesprekken waarmee we hem achtervolgden. Had hij de eigenaar nu al gesproken? Nee, maar vanavond ging hij het doen. Morgen zouden we meer weten. Domani.

Domani. Weken gingen voorbij. De ergernis nam toe en daarmee ook de tegenzin om speknekkie straks met een bedrag gelijk aan 3% van de koopsom te belonen. Wat had hij daar tot nu toe eigenlijk voor gedaan?

Uiteindelijk geloofden we er niet meer in dat we via makelaar speknekkie voortgang zouden kunnen boeken en bedachten we een list. Misschien zouden we achter de naam (en het telefoonnummer) van de eigenaar kunnen komen en zouden we hem rechtstreeks kunnen benaderen? We vroegen het aan een paar Italiaanse buurtgenoten en via via leverde dit

werk. We luisterden met bewondering, maar hoorden uiteraard niet de andere kant van de conversatie.

Het bleek dat de eigenaar niets wist van een serieuze interesse van Nederlandse klanten en al helemaal niet van een eerste bod! Necchi had helemaal niets doorgegeven! Toen Roberto ons dat vertelde konden we het nauwelijks geloven.

Wat was die

vent nou eigenlijk aan het

snode plan al binnen een paar dagen de gewenste gegevens op. Onze buurman en vriend Roberto was bereid om de eigenaar te bellen en ons ‘geval’ voorzichtig voor te leggen.

Hij zou dat veel beter kunnen dan wij, niet alleen vanwege de taal maar ook omdat hij de vereiste Italiaanse beleefdheden in het menselijk verkeer beheerste, die wij als directe Nederlanders nooit aan de dag konden leggen. Roberto ging inderdaad wonderbaarlijk elegant en omzichtig te

40

doen? De eigenaar was ook verbaasd maar zat voorlopig (tot maart 2018) nog aan Necchi vast want hij had hem exclusiviteit verleend. Dom, dom, dom! We moesten dus toch maar weer contact met Necchi opnemen, zei de eigenaar, en dat zou hij zelf ook doen om de zaak vlot te trekken. Zucht.

En zo kwam het dat we op een zonnige zaterdagochtend om 10 uur toch weer een

Stef Smulders afspraak met de vervloekte makelaar hadden.

Cora en Marco hadden een paar dagen vakantie in Bologna en waren bereid om dan maar een dag op te offeren, een auto te huren en twee keer tweehonderd kilometer af te leggen. Alles voor het goede doel. Het begon ermee dat speknekkie een halfuur later kwam want ‘zijn assistente had het niet goed doorgegeven’. Ik besloot dat ik de man die mij ettelijke keren had voorgelogen niet meer wilde zien en bleef op het terras achter. En toen was het na minder dan vijf minuten al voorbij omdat speknekkie zich in zijn eer als professionele makelaar aangetast voelde.

eindigt. Zakendoen in Italie vergt veel geduld en incasseringsvermogen, vooral als er makelaars bij betrokken zijn! Necchi waarde na deze affaire nog een tijd in mijn gedachten rond. Pas later schoot het me opeens te binnen dat er in Pavia een braakliggend terrein was dat regelmatig in de krant genoemd werd als Necchi-terrein. Daar waar de vroegere naaimachinefabriek van Necchi gestaan had. Necchi was een merk naaimachine, net zo beroemd als Singer! De conclusie was duidelijk: als je echt genaaid wil worden, moet je een Necchi nemen.

Er zat niks anders op dan af te wachten tot maart, wanneer het contract tussen eigenaar en Necchi

Tekst en foto’s: Stef Smulders

(Nog) (meer)Italiaanse toestanden Leven en overleven in Italië

Humoristische korte verhalen over het emigreren naar Italië en de kennismaking met tal van karakteristieke Italianen. In drie delen.

Oa te koop via Emigratieboek.nl

41

Recept

Slappe hap soep RENÉE VONK

V

oor de liefhebbers van de Méditerrane keuken: een winterrecept. Niet echt ingewikkeld en ook met ingrediënten die in Nederland en België verkrijgbaar zijn, te maken. Alle recepten zijn bedoeld voor 4 personen.

bergopwaarts – leek ineens veel verder weg te liggen dan gebruikelijk, ergens in Siberië of zo.

En als je dan uitgeput bij thuiskomst aan de net aan zíjn snotronde begonnen echtgenoot moet vertellen dat de krant helaas nog niet bezorgd was, dan kakt zo’n moedig begonnen dag genadeloos in. Eén en al slappe hap kortom, nog te lamlendig om een vaatdoek op te tillen, laat staan eens lekker de keuken in te duiken voor een rijke lunch. Moet je ook niet aan denken trouwens; als er iets je trek bederft is het wel een stevige griep, óók als je al in de nasleepfase zit en nog steeds niks echt goed ruikt. Maar ik vond het wel mooi geweest, tijd voor een schop onder de kont. Maar ’t moest wel snel, en liefst blindelings in elkaar geknutseld kunnen worden, lang op de benen staan zit er nog niet echt in. Dus werd het sopa de ajo, een knoflook/

’t Is helemaal niks hier, sinds de griep heeft toegeslagen. Jawel, ik ben aan de beterende hand hoor, na een dag of zeven koortsig snotteren en crisis-gehoest heb ik vanmorgen de uitgewoonde longen maar eens fris te drogen gehangen in de knisperende vrieskou.

Een stevig rondje stappen met de honden zou de boel wel opkalefateren, dacht ik. Viel toch een tikkie tegen; de brievenbus aan het eind van het pad – een minuutje of tien wandelen

42

Renée Vonk uiensoep die ik ooit opdeed op een hoogzomers terrasje op de Plaja de Naranjas in Marbella (ja ja, ik kwam ook vroeger al op de gekste plekken) en die ik sindsdien blindelings in tal van varianten kan bereiden.

De versie van vandaag is mildpittig; voor de echte pep(er)soep is meer conditie vereist. En o ja, geef er vooral géén knapperig stokbrood of croutons bij, tenzij op de bodem van het bord, bedekt met hete soep zodat het lekker kan soppen en ook zere kelen het aankunnen. Maar een ijskoud glas rosé erbij? Wel twee!

Ingrediënten: 1 liter groentebouillon (van tablet) 1 grote ui 8 tenen knoflook 1 grote aardappel 1 afgestreken theelepel gemberpoeder 2 eieren droge witte wijn zout, witte peper en olijfolie

Voeg al klutsend met een vork of zo’n ei-ding de losgeklopte eieren aan de soep toe, zodat er sliertjes ontstaan. Dat geklop verpulvert meteen mooi de gare aardappelblokjes.

Heet opdienen. Mèt dat ijskoude glas ernaast.

Worden we vast allemaal beter van.

Tekst: Renée Vonk

Renée Vonk, woonachtig in ZuidFrankrijk, is hoofdredacteur van het magazine Côte & Provence.

Daarnaast is Renée een begenadigd auteur en houdt zij haar trouwe schare lezers op de hoogte via blogs op kijkzuidfrankrijk.com Ook publiceert zij met regelmaat verrassende mediterrane recepten.

Bereiding: Schil de aardappel en snij ‘m in kleine blokjes.

Breng 1 liter water aan de kook met de groentebouillontablet en de aardappelblokjes.

Pel en snipper intussen de ui, pel de knoflooktenen.

Klop de eieren los in een kommetje.

Verhit een scheut olijfolie in een koekenpan en fruit de ui erin aan. Knijp de knoflooktenen er boven uit, roer even een paar minuutjes om op laag vuur, giet er een scheut witte wijn bij, roer los en kieper de prut bij de hete bouillon.

Doe het gemberpoeder erbij en maak op smaak met peper en zout. Laat nog even door pruttelen tot je zeker weet dat de aardappelblokjes gaar zijn.

43

Het nieuwste handboek Succesvol emigreren is vanaf 1 februari te verkrijgen, oa bij emigratieboek.nl

44

45

46

47