Rian Zwammen

ianR

Rian Visser is kinderboekenschrijver en grafisch vormgever.

Zwammen

“Ben je weer bezig met je hekserige drankjes?” vraagt mijn man, terwijl ik in de keuken met grote pannen en glazen flessen in de weer ben. Ik kook een grote pan zwarte thee, waarin ik een kop suiker oplos. Voor de smaak rasp ik er verse gember doorheen. Als het afgekoeld is, laat ik er een vaalbruine zwam in plonsen. Tegenwoordig maak ik gefermenteerde thee, die – als het goed is – fris prikkelend smaakt, als appelcider. Er zit hooguit 0,5% alcohol in, dus het is gezonder dan wijn of bier. En van frisdrank hou ik niet. Kombucha heet het. Toen ik hierin geïnteresseerd raakte, zocht ik op internet hoe ik aan een zwam kon komen. Voor twintig tot veertig euro kun je een starterspakket bestellen, maar handiger is het om iemand te zoeken die ook kombucha maakt en een zwam over heeft. Net als bij kefir, vermeerderen de zwammen zich tijdens het maakproces. Ik zocht via Google, Facebook en Nextdoor, maar vond niemand in Haarlem die kombucha maakt. Ik las dat je een zwam ook zelf kunt kweken door het drankje te kopen en op een donkere plek te laten fermenteren. Bij de natuurvoedingswinkel kocht ik voor tien euro een literfles, dronk de helft op en deed de andere helft in een weckfles die ik afdekte met een stuk kaasdoek. Na vijf weken lag er bovenop de vloeistof een platte champignon. Het leek een beetje op wat je in de koelkast soms aantreft op een potje augurken dat jaren over datum is. Hoewel het niet pluizig is, eerder rubberachtig. Nu ik mijn zwam had, moest ik op zoek naar een weckfles van minstens 3 liter. Die vond ik niet, maar bij de kringloopwinkel zag ik een grote glazen cilindervaas van 5 liter. Dat moest lukken. Dus zo begon mijn kombuchabrouwerij. Om de tien dagen had ik 3 liter drank.

Eind augustus gingen we vier weken op vakantie. Een asiel voor zwammen is er niet, dus ik liet mijn zwam in de kelderkast achter in een verse portie zoete thee en hoopte dat hij zich zou gedragen. Voor tijdens de reis vulde ik twee lege wijnflessen met kombucha. Als ik zuinig deed zou ik er de helft van de vakantie mee kunnen doen. De eerste fles was al bijna leeg toen we na vijf dagen de nachtboot naar Corsica namen. Om 6 uur ’s ochtends reden we van de veerboot af richting een rustig strand. Mijn man zag een verkeersdrempel over het hoofd en de bagage in de auto maakte een sprongetje. We parkeerden bij het strand. Terwijl ik op de gasbrander naast de auto water kookte voor koffie, steeg uit de auto een zure azijnlucht op. De volle fles kombucha lag kapot naast de slaapmatjes. Daar gingen mijn goede voornemens om minder wijn te drinken.

Bij thuiskomst bleek de zwam zich goed te hebben gedragen. Hij zat nog gewoon in de pot in de kelderkast. Wel was de drank zo zuur geworden, dat hij je slokdarm wegbrandde. Een deel ervan gebruikte ik als starter voor een heerlijke nieuwe portie en de rest gooide ik weg.

Ik kan nog heel lang over deze hobby doorzwammen, maar als je meer over dit bijzondere heksendrankje wilt weten moet je maar even googlen. En of het zo gezond is als men beweert? Over twee maanden zal ik zeggen hoe het met me gaat.