γ [ ο αιώνας των προαστίων ]
2.2 77. Hobsbawm Eric, Η Εποχή των Άκρων, Ο Σύντομος Εικοστός Αιώνας 1914-1991, σελ 210 78.
ο.π., σελ 211
79. Η “κευνσιανή συναίνεση” παίρνει το όνομα της από τον John Maynard Keynes, τον επιφανή οικονομολόγο του 20ου αιώνα. Μέσω μιας εναλλακτικής κυβερνητικής πρακτικής, της μακρο-οικονομικής πλοήγησης και της διεύθυνσης της οικονομίας, ο Keynes πρότεινε την άνοδο των δημοσίων δαπανών σε περιόδους κρίσεων για να καλύψουν μέρος του ελλείμματος ζήτησης που υπό προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει την οικονομία μακριά από μια θέση ισορροπίας πλήρους απασχόλησης. Με την υιοθέτηση της καιυνσιανής πολιτικής μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, η πλήρης απασχόληση γενικεύτηκε στη δεκαετία του ‘60, όταν η ανεργία στην Ευρώπη ήταν κατά μέσο όρο μόλις 1,5%. Τότε ήταν που εξειδικευμένοι παρατηρητές άρχισαν να βασίζουν τις προβλέψεις τους στην υπόθεση ότι όλα στην οικονομία θα συνέχιζαν την ανοδική τους πορεία για πάντα. «Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος να αμφιβάλλουμε ότι οι υποκείμενες τάσεις ανάπτυξης στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του ‘70 θα συνεχιστούν όπως και στη δεκαετία του ‘60», αναφέρει έκθεση των Ηνωμένων Εθνών το 1972. «Δεν υπάρχει στον ορίζοντα καμιά ιδιαίτερη επιρροή που θα μπορούσε δραστικά ν’ αλλάξει το εξωτερικό περιβάλλον των ευρωπαϊκών οικονομιών». ο.π., σελ 211
η οικονομική άνθηση και το πλαίσιο του σχεδιασμού Αυτό που έδωσε τον χαρακτηρισμό Trente Glorieuses στην εποχή αυτή είναι μια χωρίς προηγούμενο οικονομική άνθηση και ανάπτυξη, η οποία μετέπειτα ειδώθηκε ως μια εντελώς ιδιαίτερη φάση της ιστορίας του αναπτυγμένου καπιταλισμού.77 Δεν είναι συμπτωματικό βέβαια το γεγονός ότι αυτή η εποχή συμπίπτει με την εποχή ανάπτυξης και ευημερίας των προαστίων. Ο τρόπος διαχείρισης της οικονομίας, εκείνη την περίοδο, είναι αυτός που καθόρισε την πορεία των προαστίων, καθώς έδωσε το στίγμα σε όλους τους τομείς, ακόμα και στην πολεοδομία.
Προφανώς η ανάκαμψη μετά τον πόλεμο αποτέλεσε προτεραιότητα για τις ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία, όπου έπρεπε να αποφευχθεί ο κίνδυνος της κοινωνικής επανάστασης78 μέσω του “όπλου” μιας κοινωνίας αφθονίας, κάτι που μπόρεσε να εξασφαλίσει για ένα χρονικό διάστημα η “κευνσιανή συναίνεση”79. Σε αυτήν βασίστηκε και το πλαίσιο σχεδιασμού που διαμορφώνεται στα χρόνια της αναπτυξιακής ευφορίας, ένας σχεδιασμός καθολικός, όπου η πόλη είναι το πεδίο άσκησης μιας “κοινωνικής μηχανικής” που αξιώνει την εξισορρόπηση των αντιφάσεων στο διηνεκές. Εδώ τα κτίρια των Μεγάλων Συγκροτημάτων, ως “μηχανές κατοίκησης” πλέον, σχεδιάζονται ως δομικά στοιχεία της πόλης, και είναι αυτό που πραγματικά τα διαφοροποιεί από τα προπολεμικά έργα, και όχι τόσο η αύξηση της κλίμακας και το καθαρά μοντέρνο λεξιλόγιο.80
49
80. Μάρκου Μαρία, Στα προάστια του Παρισιού – Στοιχεία Πολεοδομικής εμπειρίας, σελ 30