2.4_Κοινωνικό γίγνεσθαι Η μουσική, τα ήθη και έθιμα, οι χοροί, η υφαντουργία είναι το καταπίστευμα της ψυχής του χωριού. Οι γιορτές και ιδιαίτερα οι θρησκευτικές και εθνικές, οι χαρές, οι αρραβώνες, οι γάμοι, τα βαφτίσια, αλλά και οι λύπες, οι κηδείες, τα μνημόσυνα είναι τελετουργίες που φτιάχνουν την εθιμοτυπία του τόπου, μεταλαμπαδεύονται από γενιά σε γενιά και συμβάλλουν στη συγκρότηση της συλλογικής ταυτότητας των κατοίκων. Υπάρχει ευλάβεια στην τήρησή τους, αποδεικνύοντας το αλληλέγγυο δέσιμο του χωριού επ’ αφορμή του γεγονότος, την κοινωνική συνοχή και το κοινοτικό ήθος που υπάρχει. Η κοινωνική μέθεξη και η συμμετοχική, κοινή ζωή χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους του χωριού και τον οικισμό. Οι απογευματινές συνάξεις των γειτόνων στις αυλές, στα κατώφλια, στα πλατύσκαλα, στον δρόμο επαναλαμβάνονται καθημερινώς. Επαναλαμβάνονται με την ίδια θέρμη και το ίδιο πάθος, σαν κάποιο είδος τελετουργίας. Η «γειτονία» πρεσβεύει κάτι το υψηλό, που δεν το νιώθεις εξαρχής με την απλή και ταπεινή μεταμφίεση της. Η σημασία της συνίσταται στο ότι χρησιμοποιεί τα εργαλεία της ζωής για την υποστήριξή της, την επαφή, τη συμμετοχή, τη συναναστροφή, τη συμπαράσταση, τη σύμπραξη, την έγνοια για τα κοινά, τη συντροφιά. Το «όλον» και το μαζί αποτελεί άμεσο παράγωγο της και σε τούτο φαίνεται να βρίσκεται και η αξία της, στο γεγονός, δηλαδή, ότι προκύπτει πηγαία, αβίαστα -όχι μεθοδευμένα και κατευθυντικά. Τα άτομα συνδέονται με την κοινωνία σε τέτοιο βαθμό, ώστε το ατομικό πράττειν να μεταφράζεται αυτόματα και ως κοινωνικό. Αυτό φυσικά, δεν καταργεί τον άνθρωπο ως δημιουργική οντότητα, το αντίθετο μάλιστα, του δίνει τη δυνατότητα να εκφραστεί μέσα από την κοινωνία, ούσα το πεδίο του, αναδεικνύοντας δι’ αυτού και εκείνη. Η προσωπική επιτυχία μετατρέπεται σε συλλογική χαρά και τιμή, καθώς η τοπική κοινωνία πιστώνεται, πέραν της καταγωγής, και μέρος της ανατροφής και της παιδείας, που συνέτειναν σ’αυτήν. Είναι μια άλλην οικογένεια, διευρυμένη, κοινή , υπερήφανη για τα παιδιά της και τα καμώματα τους. Στα πλαίσια αυτής της κοινωνικής ζωής, οι Ανωγειανοί διατηρούν και ένα ισχυρό κοινωνικό δίκτυο αλληλοβοήθειας και υποστήριξης, γεγονός το οποίο ενισχύει ακόμα περισσότερο τη συνοχή της κοινότητας και το οποίο επεκτείνεται πέραν των στενών ορίων της οικογένειας και των φιλικών γνωριμιών. Η αλληλοβοήθεια είναι δύναμη του καθενός και της κοινότητας όλης. Το χωριό είναι πρόθυμο να βοηθήσει ουσιαστικά οποιονδήποτε βρίσκεται σε ανάγκη, γεγονός που αποδεικνύει και η ίδρυση στο χωριό του Κέντρου Φιλοξενίας Ανήλικων Προσφύγων το 2000, όπου παρέχεται σίτιση, στέγαση, κοινωνική, ψυχολογική και νομική στήριξη αλλά και εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας σε ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Ο «ξένος», ο επισκέπτης, ο περαστικός είναι πάντα καλοδεχούμενος και προστατευόμενος ως φιλοξενούμενος.
[ 55 ]
