Μανώλης Αναστασάκης, Editorial στο GRA Review No 6/2013β, "Tomorrow’s Design made in Greece", σελ. 5.
Η αρχιτεκτονική δημιουργεί χώρο, το design δημιουργεί αντικείμενα στο χώρο. Αυτή η διαφορά στο πλαίσιο αναφοράς επηρεάζει τις αντιλήψεις, τις μεθόδους και τις τεχνικές των σχεδιαστών και αρχιτεκτόνων, όλοι όμως μοιραζόμαστε κοινές ιστορικές αναφορές και πορευόμαστε με ένα κοινό υπόβαθρο σχεδιαστικών και αισθητικών προσεγγίσεων. Τα παραδείγματα συμπόρευσης, συν-δημιουργίας και διαλόγου μεταξύ των δύο αυτών χώρων εφαρμοσμένης έκφρασης είναι όσα και τα έργα τους και οι ανταλλαγές σε επίπεδο ιδεών, ανθρώπων και σχολών είναι όσες και οι εκδόσεις, εκθέσεις και διαλέξεις τους.
Οι συγγενικοί αυτοί κόσμοι των αρχιτεκτόνων, των σχεδιαστών εσωτερικού χώρου, των industrial, product, furniture, fashion, jewelry κ.α. designers (το τεύχος αυτό δεν περιλαμβάνει τους graphic, web, services κ.α. designers άυλων μορφών σχεδιασμού) λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία ιδεών και μοιράζονται έναν κοινό σκοπό: ένα καλύτερο απτό ανθρώπινο περιβάλλον μέσα από τη μορφοποίηση ιδεών σε χρηστικούς χώρους και αντικείμενα με νόημα και ταυτότητα.
Υπάρχουν βέβαια στο χώρο μας οι δημιουργικές, συχνά εμπορικές, μεμονωμένες συνεργασίες. Οι M. και D. Fuksas και Herzog & De Meuron καλούνται να «ενδύσουν» τους χώρους Armani και Prada αντίστοιχα, o designer Bill Sofield καλείται να σχεδιάσει τον οίκο Gucci και τα παραδείγματα είναι ατελείωτα. Σε αυτό το τεύχος η προσοχή επικεντρώνεται σε αυτοτελή έργα του design τα οποία όμως εμπλουτίζουν με την καινοτομία τους και την ποιότητά τους όλες τις περιοχές του σχεδιασμού. Πρόκειται ακόμα για το «ελληνικό» design το οποίο παρουσιάζεται να είναι τελικά «καλό» για να μεταφέρουμε τον τίτλο της πρόσφατης έκθεσης οργανωμένης από τον Ο.Β.Ι. “greek design=good design”.
Ένας τομέας του σχεδιασμού ο οποίος τελευταία επηρεάζει και επηρεάζεται όλο και περισσότερο από την αρχιτεκτονική είναι η μόδα. Κοινά σημεία αναφοράς είναι το ανθρώπινο σώμα, ο χώρος και η κίνηση, ενώ και οι δύο τομείς καταπιάνονται με το σκελετό και το δέρμα μέσα από γεωμετρικές φόρμες. Η Μυρτώ Δραμουντάνη αναφέρει εδώ ότι η μόδα για εκείνην έχει μια αρχιτεκτονική διάσταση και εφαρμογή. Η Ελένη Κυριάκου έχει ως αφετηρία τα φυσικά τοπία και φαινόμενα και στην τελευταία της δουλειά καθιστά «φορέσιμο» το φως. Ο Βασίλης Χλωροκώστας ερευνά, στο project nanosuit με αφετηρία μια στολή, μια τεχνική αρχιτεκτονικών μεταλλάξεων μέσα από μια ατέρμονη υποδιαίρεση, μια αρχιτεκτονική δηλαδή αντιπαραβολή στην κυτταρική υποδιαίρεση. Σε κάθε project αυτού του τεύχους μπορεί κανείς να ανιχνεύσει τις επιρροές και τις συγγένειες των δύο αλληλένδετων δημιουργικών δραστηριοτήτων, της αρχιτεκτονικής και των εφαρμοσμένων τεχνών. Η εικαστικός Φρύνη Μουζακίτου μας δείχνει επιπλέον με το έργο της τις συγγένειες
και με τον κόσμο των εικαστικών. Φτιάχνει ιστορίες και χαρακτήρες μέσα από την οικειοποίηση σχεδιαστικών προϊόντων τα οποία, όπως μια καρέκλα, τα ανασυναρμολογεί συνθετικά. Από το 1ο τεύχος του GRA review φιλοξενούμε εικαστικούς οι οποίοι μας μεταδίδουν κοινές ανησυχίες και μας υπενθυμίζουν την κοινή πνευματική μας πορεία. Γιατί όπως και στην αποδεσμευμένη από την χρηστικότητα ζωγραφική, ο καλλιτέχνης απαιτεί – κατά τον Francis Bacon (ζωγράφο) – όχι την απλή εικονογράφηση, αλλά το πραγματικό και βαθιά υπαινικτικό. Μανώλης Αναστασάκης από το άρθρο αρχισυντάκτη στο GRA Review No 6/2013β.