Μανώλης Αναστασάκης, Editorial στο GRA Review No 4/2012β, "Ανακατασκευή Επανάχρηση Αποκατάσταση", σελ. 5.
Το αρχιτεκτονικό έργο δεν «πετρώνει» όπως ένα βιβλίο, ένας πίνακας ζωγραφικής ή μια κινηματογραφική ταινία. Σπάνια παραμένει ανέπαφο μέσα στο χρόνο με τις απαιτήσεις κάθε εποχής να το μεταμορφώνουν και να το μεταλλάσουν όπως κάθε ανθρώπινο τοπίο, αστικό ή αγροτικό. Το αρχιτεκτόνημα προσιδιάζει έτσι περισσότερο με την επίκαιρη σκηνοθεσία και σκηνογραφία ενός θεατρικού έργου παρά με το «σκονισμένο» κείμενο του θεατρικού συγγραφέα. Επιπλέον όμως των κοινωνικών, πολιτισμικών και ιδεολογικών ρευμάτων, κάθε κτήριο εμποτίζεται στη μακρά του διάρκεια με νέες τεχνικές και τεχνολογικές παραμέτρους καθώς και με την ανάγκη για ένταξη νέων χρήσεων και λειτουργιών.
Προσπερνώντας σε αυτό το τεύχος την αμιγώς αρχαιολογική ματιά για τη συντήρηση και αναστήλωση μνημείων, παρουσιάζονται παραδείγματα επεμβάσεων σε κτήρια και κτιστά τοπία τα οποία θέτουν καίρια ερωτήματα για το είδος και το εύρος της κάθε επέμβασης. Σε ότι αφορά τα μνημεία, ο Νίκος Μπελαβίλας θέτει στο κείμενό του τον προβληματισμό για την αρχή της αναστρεψιμότητας και για τη σημασία της καταγραφής των καταλοίπων. Οι Π. Μακρίδης & συνεργάτες με το Μουσείο της Εβραϊκής Παρουσίας στη Θεσσαλονίκη, ο Β. Γκανιάτσας με το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης και η Κ. Δημητσάντου-Κρεμέζη με το Μουσείο Χλωρίδας της περιοχής του Λούσιου ποταμού, ανακατασκευάζουν και αποκαθιστούν ταυτόχρονα την ιστορική ταυτότητα των διατηρητέων κτηρίων τα οποία καλούνται να φιλοξενήσουν νέες χρήσεις. Οι Α. Βανδώρος και Α. Δαμαλά από την άλλη χειρίζονται με μεγαλύτερη συνθετική ελευθερία τους εσωτερικούς χώρους ενός μπαρ και ενός γραφειακού χώρου αντίστοιχα. Η έννοια της επέμβασης σε υφιστάμενα κελύφη επεκτείνεται στο οικιστικό περιβάλλον με τη μελέτη των Γ. Αγγελή και Α. Κοσμά για την Ανάπλαση του οικισμού Βεροίων Λακωνίας και με την επέμβαση των Ε. και Ζ. Κανετάκη στην οδό Κολοκοτρώνη στην Αθήνα.
Τα δημοσιευμένα εδώ κείμενα και έργα μεταφέρουν ένα τμήμα του προβληματισμού για την ανακατασκευή και την επανάχρηση κτηρίων και συνόλων στην Ελλάδα. Η αξία που αποδίδεται στην επανένταξη του υπάρχοντος κτιριακού πλούτου στη σύγχρονη ζωή συναντάει τις σκέψεις για διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς και για ανάδειξη του αρχιτεκτονικού και ιστορικού χαρακτήρα ενός κτηρίου ή μιας περιοχής. Τελευταία ο προβληματισμός έχει επεκταθεί στη βιοκλιματική διάσταση της επανάχρησης με την κοφτή φράση του αρχιτέκτονα Carl Elefante «το πιο πράσινο κτήριο είναι αυτό που ήδη υπάρχει» να θέτει πλέον το ερώτημα για κάθε κτήριο, αξιόλογο ή μή, εάν η επανένταξή του είναι ούτως ή άλλως περισσότερο ωφέλιμη και από ενεργειακή άποψη.
Μανώλης Αναστασάκης από το άρθρο αρχισυντάκτη στο GRA Review No 4/2012β.