Μανώλης Αναστασάκης, Editorial στο GRA Review No 2/2011β, "Αρχιτεκτονική δίπλα στο νερό", σελ. 5.
Η αρχιτεκτονική μπορεί να είναι φτιαγμένη από «πέτρα», η σχέση της όμως με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον ενορχηστρώνεται εν πολλοίς από το υγρό στοιχείο. Σε μεγάλη και σε μικρή κλίμακα, η σαγήνη και η δύναμη του νερού μπορούν να διαμορφώσουν ολόκληρα ανθρώπινα περιβάλλοντα (βλ. Ολλανδία και Βενετία), μπορούν ακόμα να προσφέρουν τη φαντασία καθώς και μία πλειάδα από εργαλεία (υλικά και συμβολικά) για τη δημιουργία χώρων όπου ενσωματώνεται, δυναμικά ή διακριτικά, το νερό. Είτε σε πόλεις μεσόγειες ή ορεινές, είτε δίπλα σε ποτάμι, είτε σε περιοχές παράκτιες, κάθε εποχή και πολιτισμός διαχειρίζεται και αναδημιουργεί τη σχέση με το νερό, τα βασικά χαρακτηριστικά της οποίας είναι η λειτουργική ένταξη, η αισθητηριακή πρόσληψη και η συμβολική διάσταση. Η ισλαμική αρχιτεκτονική έχει να προσφέρει από τα σπουδαιότερα παραδείγματα της συμπόρευσης της αρχιτεκτονικής με το νερό, ενώ η δυτική αρχιτεκτονική, εκτός από τους κήπους, μπορεί να επιδεικνύει υπερήφανα τις αστικές «παραλίες» της καθώς και τα λιμάνια με τις προβλήτες και αποβάθρες τους.