που έχει την δυνατότητα να επηρεάζει και να επηρεάζεται συλλογικά. Θα πρέπει όμως να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, διότι η προτεινόμενη αρχιτεκτονική εκπαίδευση θα δημιουργήσει ικανό και ωφέλιμο πεδίο για την αρχιτεκτονική πρακτική (επίσημη και ανεπίσημη) όσο διατηρήσει την ικανότητα της να επιτελείται στην σφαίρα του ποιητικού.
Δράσεις πεδίου
33
/
Αυτόνομες προσωπικές θεωρήσεις
/
Ειδική διδασκαλία, μόρφωση, καλλιέργεια
“Αρχιτεκτονική και παιδικό παιχνίδι” Μυρτώ Κιούρτη
Αρχιτέκτων Μηχανικός ΕΜΠ, εντεταλμένη διδάσκουσα Τμήματος Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Πατρών email:myrto.kiourti@gmail.com
Η παρουσίασή μου θα εστιάσει στον τρόπο με τον οποίο η αρχιτεκτονική επηρεάζει το παιδικό παιχνίδι και μέσω αυτού την παιδική σκέψη και τον ψυχισμό της πρώτης ηλικίας. Μέσα από μια συγκριτική επισκόπηση του εξαιρετικά διάσημου παιχνιδιού Monopoly και της μετεξέλιξής του ως Hotel, θα αναδείξουμε πώς η αρχιτεκτονική μπορεί και περνάει από το παιχνίδι διαμορφώνοντας παιδικές συνειδήσεις. Συγκεκριμένα θα εστιάσουμε στον τρόπο με τον οποίο η Μονόπολη θεμελίωσε μια σειρά αξιών του μοντερνισμού, διαμορφώνοντας σε υποδόριο επίπεδο το σύστημα πρόσληψης της ζωής στην πόλη, πολλών γενεών παιδιών τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Παράλληλα θα δείξουμε πώς το Hotel, το οποίο αποτελεί κλώνο της Monopoly και βγαίνει στις αγορές μέσα στη δεκαετία του ‘80, μεταφέρει στους χρήστες του ένα άλλο αρχιτεκτονικό αξιακό σύστημα, αυτό του μετα-μοντέρνου την εποχή που μεσουρανούσε ως κίνημα. Θα αναφερθούμε στη συνέχεια στο “αρχιτεκτονικό παιχνίδι” με το οποίο εισήγαγε ο Τάσος Μπίρης τους πρωτοετείς της αρχιτεκτονικής στη στοιχειώδη σκέψη γύρω από τον χώρο. Το παράδειγμα των δύο εμπορικών παιχνιδιών σε συσχετισμό με το λόγιο αρχιτεκτονικό, παιχνίδι ενηλίκων του Μπίρη, μας δείχνει πως θα μπορούσαμε συγκροτημένα ως αρχιτέκτονες να παρέμβουμε στο πεδίο του παιχνιδιού και μέσω αυτού να μεταφέρουμε το αξιακό σύστημα της αρχιτεκτονικής σε ένα διευρυμένο κοινό.
34
“Ποιός είστε κ.Αρχιτέκτονα; από τον ρόλο του αρχιτέκτονα στην παραγωγή του χώρου στον κοινωνικό του ρόλο και η συνεισφορά της εκπαίδευσής του.“ Ξενοφώντας Διαλεισμάς
Αρχιτέκτων, υπ. διδάκτορας ΕΜΠ email: dialxen@gmail.com
Στη εισήγησή μου θα ήθελα να ξεκινήσω από τον πιο στενό ρόλο που καλείται να έχει το επάγγελμά μας, μέσα στη διαδικασία δηλαδή παραγωγής του χτισμένου χώρου, πιστεύοντας πως η κατανοήση αυτού του ρόλου, συνδέεται άμεσα και με την κατανόηση του κοινωνικού του ρόλου. Τόσο ο Τάσος Μπίρης όσο και η Μάρω Αδάμη έχουν απόλυτο δίκιο στα εισαγωγικά τους κείμενα (Νοέμβρης ’16) που μιλάνε για “μία κάστα «εξωγήινων»” και για “την εκλεκτή τάξη των αρχιτεκτόνων” αντίστοιχα. Αυτή είναι η εικόνα που έχει το ευρύ κοινωνικό σύνολο σήμερα στη χώρα μας για το επάγγελμά μας και αυτή την εικόνα πολλοί εξ’ ημών έχουν ηθελημένα χτίσει, αγαπούν και συντηρούν γύρω από αυτό. Και η εικόνα αυτή συμβάλει εν πολλοίς και στην απόσταση αρχιτεκτόνων και αρχιτεκτονικής από την κοινωνία. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την καλλιέργεια και εδραίωση στη συνείδηση ορισμένων αρχιτεκτόνων αυτής της επηρμένης θέσης, που θέτει τον αρχιτέκτονα στο κέντρο του κοινωνικού συνόλου αλλά και στο κέντρο των πρωτοβουλιών που θα λύσουν τα προβλήματα αυτού, έχει και η ακαδημαϊκή εκπαίδευση που αυτός λαμβάνει. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Το μοτίβο μοιάζει να είναι παντού το ίδιο· η αρχιτεκτονική δημιουργία διδάσκεται ως κάτι το ξεχωριστό και “ανώτερο” από κάθε άλλη πράξη δημιουργίας και επαγγελματικής πρακτικής εντός του κοινωνικού συνόλου. Αυτό δεν γίνεται συνειδητά ή ηθελημένα από την μεριά της ακαδημαϊκής κοινότητας. Μοιάζει μάλλον να ανήκει σε μια ευρύτερη διδακτική παράδοση που αντιλαμβάνεται τον αρχιτέκτονα, εξαιτίας του εύρους γνώσεων και ευαισθησιών