Golden Apricot Daily 2019 - Day 6

úð²Âºð DAY 6, FRIDAY, JULY 12, 2019

SAY YES TO THE DRESS IN FABRIC

|6

ՆՈՐԱՁԵՎՈՒԹՅԱՆ ՎԵՐՋԻՆ ՃԻՉԸ «ԿՏՈՐԻ ՄԵՋ»

|4

GAIFF PRO-Ի ՄՐՑԱՆԱԿԱԿԻՐՆԵՐԸ

|3

ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ՝ ԿԱՌԼՈՍ ՌԵՅԳԱԴԱՍ |5

|4 ՄԻԱՍՆՈՒԹՅՈՒՆՆ ԸՆԴԴԵՄ ԽԵԼԱԽՈՍՆԵՐԻ

INTERVIEW: CARLOS REYGADAS

SOLIDARITY AGAINST SMARTPHONES

|6

GAIFF PRO AWARD WINNERS

|7

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 6 | 12 JULY | 2019

2 Ìð²¶Æð/ PROGRAM ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL 10:00 Անհետացած քաղաքների հավաքածու/ռեժ.՝ Դընի Կոտե Ghost Town Anthology/dir. Denis Côté 12:30 Անպետություն դիվանագետը/ռեժ.՝ Միմի Մալայան, Արթուր Մուրադյան Тhe Stateless Diplomat /dir. Mimi Malayan, Artur Muradyan

14:30 16:00

17:30 19:30

Բացակայություն /ռեժ.՝ Ֆաթեմե Զոլֆաղարի Absence /dir. Fatemeh Zolfaghari Պատերազմի և երազների երկիրը / ռեժ.՝ Յադվիգա Նովակովսկա A Country of War and Dreams /dir.

Jadwiga Nowakowska Բյուրեղապակի /ռեժ.՝ Դարյա Ժուկ Crystal Swan /dir. Darya Zhuk Գետը/ռեժ.՝ Էմիր Բայգազին The River/dir. Emir Baigazin

22:00

Կտորի մեջ / ռեժ.՝ Փիթեր Սթրիքլենդ In Fabric / dir. Peter Strickland ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL 10:00 Մոլոկանները /ռեժ.՝ Սագլարա Տյուրբեևա The Molokans /dir. Saglara Tyurbeeva 12:00 Վերջին ելքը / ռեժ.՝ Ռամին Մաթին Siren’s Call / dir. Ramin Matin 14:00 Հարևաններ / ռեժ.՝ Գիգիշա Աբաշիձե Neighbours / dir. Gigisha Abashidze 16:00 Վերջին ընտանիքը / ռեժ.՝ Յան Պ. Մատուշինսկի The Last Family /dir. Jan. P. Matuszyński 18:30 Բոլորին զարմացրած մարդը / ռեժ.՝ Ալեքսեյ Չուպով, Նատալյա Մերկուլովա The Man Who Surprised Everyone / dir. Aleksey Chupov, Natalya Merkulova

12.07 Can, 97’ FC

Lang.: French Subt.: English/Armenian

USA, 79’ FC

Lang.: English Subt.: English/Armenian

Irn, 47’ RP

Lang.: Persian Subt.: English/Armenian

Pol, 60’ YP

Lang.: Polish/Armenian Subt.: English/Armenian

Blr-USA-DeuRus, 95’ CIS Kaz-Pol-Nor, 108’ CIS

Lang.: Russian/English Subt.: English/Armenian

UK, 118’ TA 18+

Lang.: English/French Subt.: English/Armenian

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԴԱՀԼԻՃ 1 MOSCOW CINEMA, SMALL HALL 1 10:00 Վառիչ տուր / ռեժ.՝ Գյոքհան Քայա Give Me A Lighter/dir. Gokhan Kaya Դատ /ռեժ.՝ Լիլիթ Մովսիսյան The Trial /dir. Lilit Movsisyan 12:00 Բայինա/ռեժ.՝ Լիլիթ Պետրոսյան Baina/dir. Lilit Petrosyan Մորթ/ռեժ.՝ Սաման Հոսեյնփուոր, Աքո Զանդքարիմի Slaughter/dir. Ako Zandkarimi, Saman Hosseinpuor

18:00

Lang.: Kazakh/Russian Subt.: English/Armenian

Rus-Azer, 76’ Lang.: Russian CIS Subt.: English/Armenian Tur, 93’ FC Geo-Mkd, 90’ RP Pol, 123’ FP

Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian Lang.: Polish Subt.: English/Armenian

Rus-Fra-Est, 105’ CIS 18+

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

Անբյուջե Ֆիլմ/ռեժ.՝ Նինա Խաթիաշվիլի No Budget Film/dir. Nina Khatiashvili Մորթ/ռեժ.՝ Սաման Հոսեյնփուոր, Աքո Զանդքարիմի Slaughter/dir. Ako Zandkarimi, Saman Hosseinpuor Վատ մարդիկ/ռեժ.՝ Գիորգի Տավարթկիլաձե Bad People/dir. Giorgi Tavartkiladze Լույս, ստվեր, խավար/ռեժ.՝ Հակոբ Մանուկյան Light, Shadow, Dark/dir. Hakob Manukyan

20:00

Վարորդական դասեր/ռեժ.՝ Մարզիե Ռիահի Driving Lessons/dir. Marjan Riahi Աճյունը /ռեժ.՝ Արյան Գոլսուրաթ The Ashes /dir. Aryan Golsoorat Դատ /ռեժ.՝ Լիլիթ Մովսիսյան The Trial /dir. Lilit Movsisyan ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ CINEMA STAR 18:00 Կապվածություն /ռեժ.՝ Բուրաք Չևիք Belonging /dir. Burak Cevik 20:00 Ներկա. կատարյալ /ռեժ.՝ Շենծե Ճու Present. Perfect. /dir. Zhu Shengze ԿԻՆՈՊԱՐԿ KINOPARK 17:00 Գիեդանիի պորտը / ռեժ.՝ Շավի Սալա Guie’dani’s Navel / dir. Xavi Sala

Tur, 30’ RSC Arm, 23’ RSC Arm, 19’ RSC Irn, 13’ RSC

Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Armenian Subt.: English Lang.: Armenian Subt.: English Lang.: Persian Subt.: English/Armenian

Geo, 7’ RSC

Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian

Irn, 13’ RSC

Lang.: Persian Subt.: English/Armenian

Geo, 20’ RSC 18+

Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian

Arm, 27’ RSC

Lang.: Armenian Subt.: English

Irn, 13’ RSC

Lang.: Persian Subt.: English/Armenian

Irn, 14’ RSC Arm, 23’ RSC

Lang.: Persian Subt.: English/Armenian Lang.: Armenian Subt.: English

Tur-Can-Fra, 73’ FC USA, Hkg, 124’ YP

Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Mandarin Subt.: English/Armenian

Mex, 119’ FC

Lang.: Spanish Subt.: English/Armenian

19:30

20:30 22:30

Սուսերով պար / ռեժ.՝ Յուսուպ Ռազիկով Sabre Dance / dir. Yusup Razykov Ներեցեք, ձեզ չգտանք / ռեժ.՝ Քեն Լոուչ Sorry We Missed You /dir. Ken Loach

Rus-Arm, 87’ P

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

UK-Fra-Bel, 100’ YP

Lang.: English Subt.: English/Armenian

Աստծու ողորմությամբ/ռեժ.՝ Fra-Bel, 137’ Ֆրանսուա Օզոն FP 18+

By The Grace of God/dir. Francois Ozon ՀՈԿՏԵՄԲԵՐ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԳՅՈՒՄՐԻ HOKTEMBER CINEMA, GYUMRI 18:00 Փարաջանով, Տարկովսկի, Rus, 60’ Անտիպենկո. Լույսուստվեր /ռեժ.՝ Անդրեյ Օսիպով Parajanov Tarkovsky Antipenko.

Chiaroscuro / dir. Andrei Osipov

Lang.: French Subt.: English/Armenian

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Քուտսիր, Հյուգո Էմերզաել лÕÇݳÏÝ»ñ՝ Արծվի Բախչինյան, Պաբլո Գարսիա Կոնդե

³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ՝ Արթուր Մեսրոպյան, Աննա Միրզոյան, ¼³ñáõÑÇ ê³ý³ñÛ³Ý ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý

Editors: Joost Broeren-Huitenga &

Տպագրված է §Չիվչյան Պրինտ¦-ում

Pablo García Conde

Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Artsvi Bakhchinyan,

Èáõë³ÝϳñÇã՝ سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã՝ Ազնիվ Նասլյան

Artur Vardikyan

Photographer: Mane Hovhannisyan Design: Gayane Grigoryan Backstage General Adviser: Peter van Bueren Printer: "Chivchyan Print"

GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 12 JULY | DAY 6

Èàôðºð 3

Օտա­րա­կա­նի աչ­քը Երբ նրա մայրն աղախ­նի աշ­խա­տանք է գտնում, դե­ռա­տի Գիեդանիին բնիկ զա­ պո­տեկ­նե­րի հա­մայն­քի իրենց գյու­ղա­ կան տնից ստի­պե­լով տա­նում են Մե­խի­ կո­յի բարձ­րաշ­խար­հիկ տնե­րից մե­կը: Ռե­ ժի­սոր Շա­վի Սա­լան ասում է, որ գլխա­վոր հե­րո­սը շատ մոտ է իրեն. «Որոշ իմաս­տով սա ինք­նա­կեն­սագ­րա­կան ֆիլմ է»: Գի­ե­դա­նին մոր պատ­ճա­ռով է ստիպ­ված տե­ղա­փոխ­վել. մի­այն քա­ղա­քում նա կա­ րող է գու­մար վաս­տա­կել: Բայց աղ­ջի­կը կնա­խընտ­րեր մնալ տա­նը՝ տա­տի­կի հետ: Եվ չնա­յած նա ըն­կե­րա­նում է մյուս աղախ­ նի դստեր՝ ապս­տամբ Կլա­ու­դի­ա­յի հետ, տան­տի­րոջ որ­դին ծաղ­րում է նրան այլ լեզ­ վով («բար­բա­ռով»՝ ինչ­պես ասում է տգետ տղան) խո­սե­լու հա­մար:

«Եր­բեմն բա­վա­կան է նստել ու լսել» GAIFF Pro-ի հան­դի­պում­նե­րի շար­քի շրջա­նա­կում երեկ ՀԲԸՄ-ի բե­մում Ռե­ զա Միր­քա­րի­մին էր: Իրան­ցի ռե­ժի­սորն այս տար­վա ժյու­րիի ան­դամ է: Թե­պետ նա պատ­կե­րա­յին ար­վեստ է ու­սա­նել 1998-ին սկսել է ֆիլ­մեր նկա­րել: «Երա­ զանք­նե­րի ամ­րո­ցը»՝ նրա վեր­ջին ֆիլ­մը, վեր­ջերս ար­ժա­նա­ցավ Շան­հա­յի կի­նո­ փա­ռա­տո­նի գլխա­վոր մրցա­նա­կին: Կի­նոկր­թու­թյուն չստա­ցած Միր­քա­րի­մի ն ասաց, որ ֆիլ­մեր վեր­լու­ծե­լով է ստեղ­ծել սե­ փա­կան մե­թո­դը. «Տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում ես

Առա­ջին հաղ­թող­նե­րը Չնա­յած այ­սօր ու վա­ղը դեռ բա­զում GAIFF Pro մի­ջո­ցա­ռում­ներ կլի­նեն փա­ռա­տո­նի ար­տադ­րա­կան հար­թակը երեկ երե­կո­յան փակ­ման արա­րո­ղու­թյուն անց­կաց­րեց՝ հայ­ տա­րա­րե­լով իր 2 նա­խագ­ծա­յին շու­կա­նե­ րի հաղ­թող­նե­րին: Թուրք ռե­ժի­սոր Զեյ­նեփ Դա­դա­կը դար­ձավ C2C ըն­թա­ցիկ աշ­խա­ տանք­նե­րի շու­կա­յի հաղ­թող իր «Աչ­քի հա­ մար ան­տե­սա­նե­լի» նա­խագ­ծով: Պար­գևը՝ նա­խագ­ծի հա­մար DCP պատ­րաս­տե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նը, տրա­մադր­վում է գեր­ մա­նա­կան «Optical Art» կազ­մա­կեր­պու­թյան հե­տար­տադ­րու­թյան մաս­նա­գետ­նե­րի կող­ մից: Զեյ­նե­փը պատ­վեց իր աշ­խա­տան­քի վեր­նա­գի­րը, քա­նի որ չկա­րո­ղա­ցավ ներ­կա լի­նել մրցա­նա­կա­բաշ­խու­թյա­նը:

Թե­պետ բնիկ աղջ­կա կյան­քը Մեք­սի­կա­ յում, թվում է, ոչ մի եզր չպի­տի ու­նե­նա Իս­ պա­նի­ա­յից 48-ամյա տղա­մարդ ռե­ժի­սո­րի կյան­քի հետ, Շա­վի Սա­լան մտեր­մու­թյուն է զգում իր դե­բյու­տա­յին խա­ղար­կա­յին «Գի­ե­ դա­նիի պոր­տը» ֆիլ­մի հե­րո­սու­հու հետ: Իս­ պա­նի­ա­յի ինք­նա­վար Կա­տա­լո­նիա մար­զում ծնված Սա­լան մո­տի­կից էր ծա­նոթ փոք­րա­ մաս­նու­թյուն­նե­րին ճնշե­լու գոր­ծըն­թաց­նե­ րին. «Իմ ֆիլմն ինք­նու­թյան խնդիր­նե­րի մա­ սին է, և ես նույն բանն եմ վե­րապ­րել: Որոշ իմաս­տով սա ինք­նա­կեն­սագ­րու­թյուն է: Ֆիլմն իմ կա­տա­լա­կան փոր­ձա­ռու­թյան մա­ սին է, բայց ներ­կա­յաց­ված է Մեք­սի­կա­յում ապ­րող մարդ­կանց փոր­ձա­ռու­թյամբ»: Սա­լան Մեք­սի­կա է տե­ղա­փոխ­վել 6 տա­ րի առաջ՝ որո­ նե­ լով այն էներ­ գի­ ան, որն, ըստ նրա, չկար Եվ­րո­պա­յում: Նրա «օտա­

շատ տար­բեր ֆիլ­մեր եմ արել: Փա­ռա­տո­նե­ րում ստա­ցած մրցա­նակ­ներս, բա­րե­բախ­ տա­բար, օգ­նել են ինձ շա­րու­նա­կելու այս ու­ղին»: Ար­ձա­գան­քե­լով իրեն ոգեշն­չող­նե­րի մա­սին հար­ցին՝ նա նշեց Սթեն­լի Կուբ­րի­կին և Ակի­րա Կու­րո­սա­վա­յին, բայց նրա վրա մե­ծա­գույն ազ­դե­ցու­թյունն է ու­նե­ցել Աբաս Քի­ա­ռոս­թա­մի ն՝ իրան­ցի վար­պե­տը, որը մա­հա­ցավ 3 տա­րի առաջ: «Քի­ա­ռոս­թա­միի պես մեծ ռե­ժի­սոր­ներն ամե­նասկզ­բից էլ կի­նո­յի լեզ­վով են մտա­ծում»: Միր­քա­րի­մի ն գո­վեց պարզ պատ­մու­թյուն­նե­րը և որ­պես օրի­նակ՝ մատ­նան­շեց իրա­նա­կան կի­նոն, որ­տեղ հա­ճախ են պա­տա­հում ֆիլ­մեր ամե­ նօ­րյա կյան­քի մա­սին՝ առանց ար­տա­սո­վոր դրա­մա­տի­զա­ցի­ա­յի: «Ես ու­զում եմ շրջա­կա մի­ջա­վայ­րից սո­վո­րել»,- պար­զա­բա­նեց նա: «Եր­բեմն ուղ­ղա­կի նստելն ու լսե­լը բա­վա­կան է: Շատ լավ ռե­ժի­սոր­նե­րը շատ ամաչ­կոտ են, բայց նրանք շատ լավ են նա­յում և լսում»: Միր­քա­րի­մի ն, ով «Ֆաջր» մի­ջազ­գա­յին կի­նո­փա­ռա­տո­նի տնօ­րենն է, բա­ցատ­րեց՝ ինչ­պես է հա­մա­տե­ղում կի­նո­ռե­ժի­սո­րի և Դե­նի Լեր­նե­րի ան­վան մրցա­նա­կը, որը տրվում է C2C խա­ղար­կա­յին ֆիլ­մե­րի նա­ խագ­ծե­րի շու­կա­յում լա­վա­գույն փի­չի հա­ մար, շնորհ­վեց Ան­նա Սա­րու­խա­նո­վա­յին (տե՛ս լուսանկա­րը) իր «Ար­հես­տա­կան եր­ կինք» նա­խագ­ծի հա­մար: Ըստ պար­գևի՝ Սա­րու­խա­նո­վան կա­րող է օգտ­վել բուլ­ղա­ րա­կան «Nu Boyana» կի­նոս­տու­դի­ա­յի ծա­ ռա­յու­թյուն­նե­րից 50 000 եվ­րո­յի սահ­ման­նե­ րում ու նաև 5 000 եվ­րո ստա­ցավ նկա­րա­հա­ նող խմբի աշ­խա­տա­վար­ձե­րի հա­մար: Սա­ կայն պար­գևը նաև մար­տահ­րա­վեր է առաջ բե­րում. ֆիլ­մը պետք է ավարտ­վի գա­լիք 2 տար­վա ըն­թաց­քում: «Ար­հես­տա­կան եր­կին­քը» Սա­րու­խա­նո­ վա­յի առա­ջին խա­ղար­կա­յին ֆիլ­մը կլի­նի՝ ոգեշնչ­ված Խու­լիո Կոր­տա­սա­րի «Հրա­հանգ­ ներ Ջոն Հո­ւե­լի հա­մար» պատ­մու­թյամբ, որը պատ­մում է իրա­կա­նու­թյան, խա­ղի և պատ­ րան­քի սահ­ման­նե­րի մա­սին: «Շատ հե­ տաքր­քիր էր լսել մաս­նա­գետ­նե­րի կար­ծիքն

Գծե­լով սահ­ման­նե­րը Կար­ճա­մետ­րաժ կի­նո­յի հիմ­քը դրա­մա­յի կենտ­րո­նա­ցումն է, և գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի տա­րա­ծու­թյան ու ժա­մա­նա­կի արիս­տո­ տե­լյան մի­աս­նու­թյունն այդ նպա­տա­կին հաս­նե­լու ամե­նա­վա­ղե­մի հնարք­նե­րից է: Կար­ճա­մետ­րաժների տա­րա­ծաշր­ջա­նա­ յին մրցույ­թում տեղ գտած և այ­սօր ցու­ ցադր­վող որոշ ֆիլ­մեր սրա վառ օրի­նակն են, մինչ­դեռ մի քա­նի­սը գործ ու­նեն այլ տի­պի սահ­մա­նա­փա­կում­նե­րի հետ: Չկա ավե­լի կլա­ուստ­րոֆո­բիկ տեղ, քան սու­ զա­նա­վի բուժ­կե­տը: Հենց այս­տեղ են հայտն­ վում նա­վի անձ­նա­կազ­մի 5 ան­դամ ­ն ե­րը «Վա­ռիչ տուր» ֆիլ­մում: Սար­սա­փե­լի լար­վա­ ծու­թյա­նը զու­գա­հեռ այս փայ­լուն խա­ղար­կա­ յին կար­ճա­մետ­րա­ժը հե­տև­յալ փի­լի­սո­փա­ յա­կան հարցն է վեր­հա­նում՝ ինչ­պե՞ս ըն­դու­ նել մահ­վան ան­խու­սա­փե­լի­ու­թյու­նը: «Վա­րոր­դա­կան դա­սեր»-ը անդ­րա­դառ­

նում է այն տա­րօ­րի­նակ փաս­տին, որ իրան­ ցի կա­նանց չի թույ­լատր­վում ավ­տո­մե­քե­ նա­ յում մենակ մնալ տղա­ մարդ վարորդհրահանգչի հետ: Բա­ցի ան­հանգս­տու­թյու­ նից, որը Բա­հա­րե­շին պատ­ճա­ռում է հե­տևի նստա­տե­ղին նստած և անընդ­հատ մի­ջա­ մտող ամու­սի­նը, կնոջ վա­րոր­դա­կան դա­սե­ րը ընդ­հատ­վում են երի­տա­սարդ հրա­հանգ­չի ամուս­նա­կան խնդիր­նե­րի պատ­ճա­ռով. նա հրա­ժար­վում է կնո­ջը ել­քի վի­զա ստա­նա­լու թույլտ­վու­թյուն տալուց, որ վեր­ջինս այ­ցե­լի վա­տա­ռողջ հո­րը: Կի­նոխ­ցի­կի ան­փո­փոխ դիր­քի մի­ջո­ցով սահ­մա­նա­փակ տա­րած­քում՝ ավ­տո­մե­քե­նա­յում զար­գա­ցող իրա­դար­ձու­ թյուն­նե­րը կա­տա­րե­լա­պես ար­տա­ցո­լում են կա­նանց ճնշված վի­ճակն Իրա­նում: Լի­լիթ Մով­սի­սյա­նի «Դա­տը» սև ու սպի­ տակ ֆիլ­մի գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի վայ­րը սահ­ մա­նա­փակ­վում է մի շինհ­րա­պա­րա­կով, որ­ տեղ մի խումբ բան­ վոր­ ներ զրու­ ցում են

րա­կա­նի աչքն» ավե­լի սուր զգաց իրեն որ­ դե­գրած երկ­րի դա­սա­կար­գա­յին և ռա­սա­ յա­կան խնդիր­նե­րը: «Շատ մեք­սի­կա­ցի­նե­ր ոչինչ չեն տես­նում ու չեն տես­նում, որ չեն տես­նում: Եվ դա վե­րա­բե­րում է բո­լո­րին՝ թե՛ սպի­տա­կա­մորթ­նե­րին, թե՛ բնիկ­նե­րին»: Այս ֆիլ­մում Սա­լա­յին հա­ջող­վել է նրբո­րեն պատ­կե­րել այն նա­խա­պա­շար­մունք­նե­րը, որոնք թաքն­ված են ան­մեղ թվա­ցող գոր­ծո­ ղու­թյուն­նե­րի հե­տև­ում, և բա­րի նպա­տակ­ նե­րով աս­ված խոս­քե­րի ու ժես­տե­րի մե­ծա­ մ­տու­թյու­նը: «Ֆիլ­մը հիմ ­ն ա­կա­նում ինք­նու­ թյունդ վերագտ­նե­լու մա­սին է: Որով­հե­տև դու կա­րող ես կորց­նել քո ինք­նու­թյու­նը. ես իմը կորց­րի, երբ երե­խա էի, ու դա շատ տխուր է: Չնա­յած թե­մա­նե­րը տար­բեր են, բո­լոր ֆիլ­ մերս էլ այս ցնցու­մի մա­սին են»: ՅԲՀ «Գի­ե­դա­նիի պոր­տը» (Շա­վի Սա­լա, Մեք­սի­կա, 2018), Լի­ա­մետ­րաժ ֆիլ­մե­րի մրցույթ, 12.07՝ 17:00՝ Կի­նո­պարկ փա­ռա­տոն կազ­մա­կեր­պո­ղի գոր­ծա­ռույթ­ նե­րը՝ ասե­լով, որ սա և՛ լավ, և՛ վատ կող­մեր ու­նի: Փա­ռա­տո­նի մի­ջո­ցով այդ­քան ֆիլմ տես­նե­լը թույլ է տա­լիս նրան գի­տե­լիք ձեռք­ բե­րել. «Գիրք կար­դա­լու պես մի բան է: Բայ­ ցև որոշ առու­մով խո­չըն­դո­տում է իմ ստեղ­ ծա­գոր­ծա­կան աշ­խա­տան­քը: Բա­րե­բախ­ տա­բար, ան­ցյալ տա­րի ինձ հա­ջող­վեց անել իմ 9-րդ ֆիլ­մը»: Երբ նրան հարց­րին Իրա­նում գրաքն­նու­ թյան մա­սին, Միր­քա­րի­մի ն մեջ­բե­րեց Քի­ ա­ռոս­թա­միի խոս­քե­րը. «Գրաքն­նու­թյու­նը վատ բան է, և Իրա­նում այն կա, բայց մյուս կող­մից՝ ֆիլմ անե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներն այն­ տեղ ավե­ լի շատ են, քան այլ երկր­ նե­ րում»: Միր­քա­րի­մի ն գրաքն­նու­թյան ևս մի տե­սակ մատ­նան­շեց. «Մեծ ըն­կե­րու­թյուն­ ներն ու­զում են ներ­կա­յաց­նել իրենց ֆիլ­մե­ րը, բայց ավե­ լի փոքր ֆիլ­ մերն էկ­ րան չեն հաս­նում: Ըստ իս՝ սա նույն­պես գրա­քննու­ թյուն է: Ան­կախ ար­տադ­րող­նե­րի համար շատ դժվար է ար­տա­հայ­տել իրենց գա­ղա­ փար­նե­րը կի­նո­յում»: ՊԳԿ

Ծա­նո­թա­ցեք՝ Նի­կո­լա Վա­դի­մով Այ­սօր­վա հան­դիպ­ման ժա­մա­նակ շվեդ ռե­ժի­սոր և պրո­դյու­սեր Նի­կո­լա Վա­դի­ մո­վը քննար­կե­լու է իր ֆիլ­մերն ու կա­րի­ ե­րան: Նա այս տար­վա ժյու­րիի ան­դամ է, հայտ­նի է սո­ցի­ա­լա­կան թե­մա­տի­կա­ յով խա­ղար­կա­յին և ոչ խա­ղար­կա­յին ֆիլ­մե­րով, որոն­ցում անդ­րա­դառ­նում է այն­պի­սի թե­մա­նե­րի, ինչ­պի­սիք են ապօ­ րի­նի ներ­գաղթն ու կյան­քը պա­տե­րազ­ մա­կան գո­տում: Զրույ­ցը վա­րե­լու է Լու­ սիա Կագ­րա­մա­նյա­նը Ավստ­րի­ա­յի գե­ ղար­վես­տի ակա­դե­մի­ա­յից: Բո­լոր հան­ դի­պում ­ն ե­րը անց­կաց­վում են անգ­լե­րեն կամ անգ­լե­րեն թարգ­մա­նու­թյամբ: 15:00 ՀԲԸՄ (Մե­լիք-Ադա­մյան 2/2)

Քա­ղա­քում ամառ է «Ոս­կե ծի­րա­նը» մաս­նակ­ցում է «Վաղ­վա քա­ղա­քը» ցու­ցա­հան­դե­սին՝ ճար­տա­րա­ պե­տու­թյան մա­սին կար­ճա­մետ­րաժ ֆիլ­ մե­րի երեք ծրագ­րով: «Գյո­թե» ինս­տի­տու­ տի կազ­մա­կեր­պած ցու­ցա­հան­դե­սը երեկ է բաց­վել Երև­ա­նում: 2019-ին ու 2020-ին ցու­ցա­հան­դե­սը կշրջի նաև Մինս­կում, Մոսկ­վա­յում, Կի­և­ում, Նո­վո­սի­բիրս­կում ու Թբի­լի­սի­ում: Նրա ու­շադ­րու­թյան կենտ­ րո­նում խորհր­դա­յին և հետ­խորհր­դա­ յին ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նի քա­ղաք­ներն են ու դրանց ճար­տա­րա­պե­տու­թյու­նը: Այ­ սօր­ վա ծրագ­ րում ընդգրկ­ ված են հայ ճար­տա­րա­պետ Դա­վիթ Ստե­փա­նյա­նի «Էպո­խան՝ մի շեն­քի պատ­մու­թյան մեջ» և ռուս ռե­ժի­սոր Ալեք­սանդ­րա Գուտ­նո­ վա­յի «ՆԷՌ խում­բը» ֆիլ­մե­րը: 16:00` Ալ. Թա­մա­նյա­նի ան­վան ճար­ տա­րա­պե­տու­թյան ազ­գա­յին թան­ գա­րան-ինս­տի­տուտ (Վազ­գեն Սարգ­ ս­յան 3)

Սու­սե­րով դի­ման­կար Այ­սօր իր երև­ա­նյան պրե­մի­ե­րան կու­ նե­նա ռուս ռե­ժի­սոր Յու­սուպ Ռա­զի­ կո­վի «Սու­սե­րով պար» ֆիլ­մը: Կոմ­պո­ զի­տոր Արամ Խա­չատ­րյա­նին նվիր­ ված այս կեն­սագ­րա­կան ֆիլմն ընդգրկ­ ված է փա­ռա­տո­նի ոչ թե մեկ, այլ եր­կու ծրագ­րե­րում՝ յոթ կեն­սագ­րա­կան ֆիլ­ մե­րից կազմ­ված «Pret-a-Portrait» և ԱՊՀ ծրագ­րերում, որ­տեղ այս տա­րի ներ­կա­ յաց­ված է ԱՊՀ ան­դամ երկր­նե­րում ար­ տադր­ված 10 ֆիլմ: 20:30՝ Մոսկ­վա կ/թ Կար­միր դահ­լիճ

ու տես­նել նրանց հե­տաքրքր­վա­ծու­թյու­նը մեր թե­մա­նե­րով»,- ասաց Սա­րու­խա­նո­վան: «Սի­նե­Միտք» հայ­կա­կան նա­խագ­ծե­րի փի­չին­գի աշ­խա­տա­րա­նի մրցա­նա­կի հաղ­ թո­ ղը, որին մրցա­ նակ պետք է շնորհ­ վի վար­չա­պե­տի կող­մից, կհայ­տա­րար­վի վա­ղը՝ փա­ռա­տո­նի փակ­ման արա­րո­ղու­թյան ժա­ մա­նակ: ՅԲՀ/ ՍՔ

տնտե­սա­կան դժվա­րու­թյուն­նե­րից, երբ վեր­ ջին­նե­րիս վե­րա­դա­սը մի տղա­յի է բռնում, որը շինհ­ րա­ պա­ րակ է մտել իր գնդա­ կը վերց­նե­լու հա­մար: Նա­խորդ մի քա­նի ամիս­ նե­րի ըն­թաց­քում աշ­խա­տա­վար­ձե­րի գո­ղու­ թյան դեպ­քե­րից հե­տո նրանց մեջ սկսում է հո­տա­յին մտա­ծե­լա­կերպ ձև­ա­վոր­վել: Տնտե­ սա­կան անե­լա­նե­լի­ու­թյու­նը եր­բեք էլ չի նպաս­տում սթափ որո­շում ­ն ե­րի կա­յաց­մա­ նը. այդ փաս­տն ընդգծ­վում է նաև «Մորթ» ֆիլ­մում: Այս զուսպ դրա­մա­յում աղ­քատ ագարակատերը, որի կի­նը կրկին երե­խա­ յի է սպա­սում, վա­ճա­ռում է իր մի­ակ կո­վը, բայց գոր­ծար­քի ար­դյուն­քում հայտն­վում է էլ ավե­լի անե­լա­նե­լի իրա­վի­ճա­կում: Ռե­սուրս­նե­րի բա­ցա­կա­յու­թյու­նը այլ տե­ սան­կյու­նից է ներ­կա­յաց­ված «Լույս, ստվեր, խա­վար» վա­վե­րագ­րա­կան ֆիլ­մում, որը պատ­մում է Հա­յաս­տա­նի կույ­րե­րի մի­ա­վոր­ ման երգ­չախմ­բի մա­սին: Երգ­չա­խում­բը տե­ սո­ղա­կան խնդիր­ներ ու­նե­ցող երա­ժիշտ­նե­ րին հնա­րա­վո­րու­թյուն է տա­լիս եր­գելու պրո­ ֆե­սի­ո­նալ եր­գիչ­նե­րի նման: Այն հիմ ­ն ադր­վել

Գի­շեր­վա կողմ Գե­ղե­ցիկ ավար­տեք փա­ռա­տո­նա­յին օրը գի­շե­րա­յին հա­վա­քույ­թում (22:00՝ «2րդ հարկ», Աբո­վյան 3/1) կամ մի­ա­ցեք կի­նո­ գոր­ծիչ­նե­րին ու փա­ռա­տո­նի հյու­րե­րին Կես­գի­շե­րա­յին ամ­փոփ­ման ժա­մա­նակ (00:00՝ «Ակումբ», Թու­մա­նյան 40): է 1976-ին, սա­կայն ֆի­նան­սա­վո­րու­մը դա­դա­ րեց­վել է Խորհր­դա­յին Մի­ու­թյան փլու­զու­մից հե­տո. երգ­չախմ­բի ապա­գան անո­րոշ է: Իսկ ի՞նչ վի­ճա­կում է կի­նոն: «Ան­բյու­ջե ֆիլմ»-ն ինքն իրեն ներ­կա­յաց­նում է որ­պես բո­ղոք Վրաս­տա­նում կի­նո­ար­տադ­րու­թյա­նը ցու­ցա­ բեր­վող աջակ­ցու­թյան բա­ցա­կա­յու­թյան դեմ: Նի­նա Խա­թի­աշ­վի­լին որո­շեց ցույց տալ, թե իրա­կա­նում ինչ­պի­սի ֆիլմ կա­րե­լի է նկա­ րա­հա­նել առանց բյու­ջեի: Ար­դյուն­քը պարզ գե­ղար­վես­տա­կան պատ­մու­թյան մի­տում ­ն ա­ վոր վատ իրականացումն է, իսկ են­թագ­րե­ րը ընդգ­ծում են՝ ինչն է պակաս՝ լու­սա­վո­րու­ թյու­նը, նկար­չու­թյու­նը, ստե­դի­քա­մը, որոնք հե­ղի­նակ­նե­րի գրպա­նով չէ­ին: Սա սրա­միտ հի­շե­ցում է, որ ար­վես­տի ցան­կա­ցած ճյուղ աջակ­ցու­թյան կա­րիք ու­նի զար­գա­նա­լու հա­ մար: ՍՔ Կար­ճա­մետ­րաժ ֆիլ­մե­րի տա­րա­ծաշր­ ջա­նա­յին մրցույ­թի բո­լոր ֆիլ­մե­րը ցու­ ցադր­վե­լու են Մոսկ­վա կ/թ Փոքր դահ­լի­ ճում: Ման­րա­մաս­նե­րի հա­մար տե՛ս էջ 2:

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 6 | 12 JULY | 2019

4 ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð Նորաձևության վերջին ճիչը «Կտորի մեջ» (Փիթեր Սթրիքլենդ, ՄԹ, 2018), Ծուռ ծիրան, 12.07` 22։00` Մոսկվա կ/թ Կապույտ դահլիճ Նրա ֆիլ­մե­րը կտրուկ տար­բեր­վում են մե­կը մյու­սից ոճով, գույ­նե­րով ու սյու­ժե­ով: Այ­նո­ւ­­ ա­մե­նայ­նիվ, Փի­թեր Սթրիք­լեն­դի յու­րա­քան­ չյուր ֆիլմն այս կամ այն չա­փով հենց կի­նո­ յի մա­սին է: Նրա դե­բյու­տա­յին «Բեր­բե­րյան ձայ­նագր­ման ստու­դիա» ֆիլ­մը (2012), որի գլխա­վոր հե­րոս բրի­տա­նա­ցի հնչյունային ին­ժե­նե­րը զբաղ­ված է իտա­լա­կան սար­սափ ֆիլ­մի հնչյունային ձև­ա­վոր­մամբ, աս­վա­ծի վառ ապա­ ցույցն է: Այս փոխաբերությունն ավե­լի քո­ղարկ­ված է լես­բի­ա­կան «Բուր­գուն­ դի­ա­յի դուք­սը» (2014) սա­դո­մա­զո­խիս­տա­ կան դրա­մա­յում, որն ամ­բող­ջո­վին նա­յե­լու, զննե­լու և մի­զանս­ցե­նի մա­սին է: Սթրիք­լեն­

դի նոր՝ «Կտո­րի մեջ» ֆիլ­մում կան ակնհայտ հղում ­ն եր առա­ ջի­ նին, նաև նուրբ ակ­ նարկ­ներ երկ­րոր­դին: Այս­տեղ Սթրիք­լենդն առեղծ­վա­ծա­յին երև­ույթ­ներ է բա­ցա­հայ­տում հան­րա­խա­նու­թի խորհր­դա­վոր աշ­խար­հում: Նո­րա­ձև­ու­թյան մա­սին հե­ռուս­տա­տե­սա­յին գո­վազ­դա­յին հո­լո­վակն իր ան­բա­ցատ­րե­ լի ազ­դե­ցու­թյամբ «ստի­պում է» մի­ջին խա­ վի բրի­տա­նա­ցի­նե­րին գնալ շքեղ խա­նութ և գնել թան­ կար­ ժեք կար­ միր զգես­ տը, որը գու­ցե «մար­դաս­պա­նա­կան ու­ժեր» ու­նի: Սո­ վո­րա­կան վա­խե­րը խա­ղար­կե­լու փո­խա­րեն՝ Սթրիք­ լեն­ դը ցույց է տա­ լիս, թե ինչ­ պես են

Մի­աս­նա­կա­նու­թյունն ընդ­դեմ խե­լա­խոս­նե­րի «Նե­րե­ցեք, Ձեզ չգտանք» (Քեն Լո­ուչ, ՄԹ/Ֆրան­սիա/Բել­գիա, 2019), Երև­ա­նյան պրե­մի­ե­րա­ներ, 12.07՝ 22:30՝ Մոսկ­վա կ/թ Կար­միր դահ­լիճ Խե­լա­խոս­նե­րի ու առաք­ման հա­վել­ված­նե­րի թե­ման գու­ցե առա­ջին բա­նը չէ, որ սպա­սում ես 83-ամյա ռե­ժի­սո­րից, ով հայտ­նի է այն­ պի­սի դա­սա­կան դար­ձած հա­կա­իս­տաբ­լիշ­ մեն­տա­յին գոր­ծե­րով, ինչ­պի­սիք են «Քե­սը» (1969), «Ռիֆ-Ռա­ ֆը» (1991) և «Քա­ մի ն, որ օրո­րում է գա­րին» (2006): Սա­կայն «Նե­րե­ ցեք, Ձեզ չգտանք»-ը ինք­ նա­ տիպ գործ է Քեն Լո­ու­չի տպա­վո­րիչ և մշտա­պես որա­ կյալ ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան ու­ղու մեջ: Մի­գու­ցե անս­պա­սե­լի­ու­թյան գոր­ծո­նը մեծ դեր ու­նի, որով­հե­տև այս պատ­մու­թյան մեջ Լո­ու­չի հատ­կան­շա­կան ոճը դրսև­որ­ման նոր

հող է գտնում: Վա­վե­րագ­րա­կա­նին նման օպե­րա­տո­րու­թյամբ, ոչ պրո­ֆե­սի­ո­նալ դե­րա­ սան­նե­րով և խո­րազ­նին ու­սու­մնա­սի­րու­թյուն­ նե­րի ար­դյուն­քում գրված սցե­նա­րով Լո­ու­չը

Վե­րա­դարձ իրա­կա­նու­թյուն

Եզա­կի հա­յու­հու կի­նո­դի­ման­կա­րը

«Վեր­ջին ել­քը» (Ռա­մին Մա­թին, Թուր­քիա, 2017), Տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին հա­մայ­նա­պատ­կեր, 12.07՝ 12:00՝ Մոսկ­վա կ/թ Կար­միր դահ­լիճ

«Ան­պե­տու­թյուն դի­վա­նա­գե­տը» (Մի­մի Մա­լա­յան և Ար­թուր Մու­րա­դյան, ԱՄՆ, 2019), Լի­ա­մետ­րաժ ֆիլ­մե­րի մրցույթ, 12.07՝ 12:30՝ Մոսկ­վա կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ

Թա­շի­նը խրված է, խրված անե­րոջ շի­նա­ րա­րա­կան ըն­կե­րու­թյու­նում՝ ճար­տա­րա­ պե­տի աշ­խա­տան­քի մեջ, ամուս­նու­թյան մեջ մի կնոջ հետ, ում այ­ լևս չի կա­ րո­ ղա­ նում հան­դուր­ժել, խրված է եր­թև­ե­կու­թյան՝ խցան­ված մայ­րու­ղի­նե­րի մեջ, որոնք փոր­ ձում է ճեղ­քել գեր­ծան­րա­բեռն­ված Ստամ­ բու­լում: Երբ նա հան­դի­պում է հին ծա­նոթ Սի­րե­նին, որը նոր կյանք է սկսել հա­րա­վի հա­մայնք­նե­րից մե­կում, չի կա­րո­ղա­նում հա­վա­տալ սե­փա­կան հա­ջո­ղու­թյա­նը. գրա­ վիչ կի­նը առա­ջար­կում է Թա­շի­նին իր հետ գալ՝ տես­նե­լու, թե ար­դյոք իրեն դուր է գա­ լիս այդ հա­մայն­քը: Մի՞թե սա նման չէ երև­ ա­ կա­ յա­ կան փա­ խուս­ տի: Իրա­ կա­ նում այդ­ պես էլ կա: Թա­ շի­նը աշ­խա­տան­քից հե­ռա­նա­լու հա­մար հա­զիվ է քա­ջու­թյուն հա­վա­քել, սա­կայն երբ փոր­ձում է առանց ըն­կե­րու­թյան տրա­մադ­ րած շքեղ մե­քե­նա­յի օդա­նա­վա­կա­յան հաս­ նել, պար­զում է, թե ինչ­պի­սին է Ստամ­բուլն ապա­հով­ված մի­ջին խա­վի մաս չկազ­մող մարդ­կանց հա­մար: Դեռ ավե­լին, նա ստիպ­ ված է լի­նե­լու առե­րես­վել իր իսկ ստեղ­ծած իրա­կա­նու­թյա­նը. ճա­կա­տագ­րի բե­րու­մով Թա­շի­նը հայտն­վե­լու է մի թա­ղա­մա­սում, որի բնա­կիչ­նե­րին վտա­րել են իր շի­նա­րա­ րա­կան նա­խագ­ծի պատ­ճա­ռով: Վառ տե­սա­րան­ներն ու էկ­լեկ­տիկ երաժշ­ տու­թյու­նը ամ­բող­ջաց­նում են «Վեր­ջին ել­քը» ֆիլ­մի հեգ­նա­կան հու­մո­րը: Թեև ֆիլ­մը մեծ քա­ղա­քի զար­գաց­ման մո­լուց­քը մեկ­նա­բա­ նում է սո­ցի­ա­լա­կան տե­սան­կյու­նից, հար­ցը ոչ թե Թա­շի­նի՝ թռիչ­քին ժա­մա­նա­կին հաս­ նել-չհաս­նելն է, այլ այն, թե ար­դյոք ֆիլ­մի հե­րո­սը վեր­ջա­պես կհաս­կա­նա, որ ին­քը տխմա­րի մեկն է: ՍՔ

«Մտքով և հո­գով ես սուզ­վե­ցի իմ դժբախտ ազ­գի այս ամե­նա­սոս­կա­լի հար­ցի ամե­ նից խո­ր, ամե­նից դա­ռը հիմ­քե­րը, ազ­գիս, որ տա­ռա­պում ու արյու­նա­քամ էր լի­նում աշ­խար­հի ամե­նա­դա­ժան և ամե­նից բռնի ճնշող­նե­րի լծի տակ»: Այս խոս­ քե­ րով է սկսվում հայ ժո­ ղովր­ դի ամե­նան­շա­նա­կա­լից դուստ­րե­րից մե­կի՝ Ճա­ պո­նի­ա­յում բնակ­ված անգ­լա­գիր գրող-հրա­ պա­րա­կա­խոս, բա­րե­գործ և հան­րա­յին գոր­ ծիչ Դի­ա­նա Աղա­բեկ Աբ­գա­րի մա­սին պատ­ մող «Ան­պե­տու­թյուն դի­վա­նա­գե­տը» ֆիլ­մը: Վա­վե­րագ­րա­կան և անի­մա­ցի­ոն տե­սա­րան­ նե­րի հա­մադ­րու­թյամբ ստեղծ­վել է ինք­նա­ տիպ կի­նո­դի­ման­կար, որ հա­մա­կող­մա­նի­ո­

Ավե­լի վառ ան­ցյա­լի հու­շե­րը «Մո­լո­կան­նե­րը» (Սագ­լա­րա Տյուր­բե­ևա, Ռու­սաս­տան, Ադր­բե­ջան, 2018), Տա­րա­ ծաշր­ջա­նա­յին հա­մայ­նա­պատ­կեր, 12.07՝ 10:00` Մոսկ­վա կ/թ Կար­միր դահ­լիճ Ադր­բե­ջա­նի սա­րե­րում քրիս­տո­նե­ա­կան մշա­կույ­թի սա­կա­վա­թիվ օջախ­ներ են պահ­ պան­վել: Մեծ մա­սամբ տա­րեց մարդ­կանց փոքր հա­մայնք­ներ են, որոնք իրենց ծե­սե­ րը, ավան­դա­կան հա­գու­կապն ու բա­ղադ­ րա­տոմ­սե­րը փո­խան­ցել են սերն­դե­սե­րունդ: Նրանց նախ­նի­նե­րը պատ­կա­նում էին ռու­ սա­կան ուղ­ղա­փառ եկե­ղե­ցու կող­մից ար­ գել­ված քրիս­տո­նե­ա­կան աղան­դին և գրե­թե

ան­մեղ զո­հե­րը հայտն­վում ծու­ղա­կի մեջ՝ այդ արա­տա­վոր շրջա­նում, որը կա­պում է իրենց այս չար զգես­տի ճա­կա­տագ­րին: Սուր զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րի ու անդրդ­վե­ լի հու­մո­րի հմուտ հա­վա­սա­րակշ­ռու­թյան շնոր­հիվ «Կտո­րի մեջ»-ը Սթրիք­լեն­դի թե­ րևս ամե­նա­հա­ճե­լի ֆիլմն է՝ սար­սափ-կա­ տա­կեր­գու­թյուն՝ բազ­մա­թիվ անս­պա­սե­լի անակն­կալ­նե­րով: Այդ անակն­կալ­նե­րից է նաև այն հե­տաքր­քիր կա­պը, որ Սթրիք­լենդն անց­կաց­նում է նո­րա­ձև­ու­թյան և կի­նո­յի, կտո­րի և կի­նո­ժա­պա­վե­նի, կա­րի և մոն­տա­ ժի մի­ջև: Սթրիք­լեն­դի ֆիլ­մե­րում այս հա­մե­ մա­տու­թյուն­նե­րը, սա­կայն, չեն շե­ղում ֆիլ­մի դժբախտ հե­րոս­նե­րից: Դրանք ավե­լի շուտ ընդգ­ծում են այն փաս­տը, որ արյու­նոտ նո­ րա­ձև­ու­թյան այս խեղճ զո­հերն ավե­լի մեծ ու ավե­լի խո­ր երև­ույ­թի մասն են, քան նրանք եր­բևէ կա­րող են պատ­կե­րաց­նել: Նրանք ֆիլ­մի ու հենց կյան­քի մի մասն են, նույ­նիսկ եթե կա­րող են մեկ ակն­թար­թում զրկվել այդ կյան­քից: ՀԷ

դի­տար­կում է ծան­րոց­նե­րի առա­քիչ­նե­րի և «push» ծա­նու­ցում ­ն ե­րի սթրե­սա­յին աշ­խար­հը: Ռե­ժի­սո­րը թի­րա­խա­վո­րում է ժա­մա­նա­կա­ վոր աշ­խա­տանք­նե­րի տնտե­սու­թյու­նը՝ ի ցույց դնե­լով այն բար­դու­թյուն­նե­րը, որոնց առե­ րես­վում է ըն­տա­նի­քի հայր Ռի­քի Թըր­նե­րը (Քրիս Հի­չե­րի փայ­լուն կա­տար­մամբ): Ինչ­պես պարզ­վում է, հիմ ­ն ա­կա­նում հա­վել­ված­նե­րի ու կայ­քե­րի իրա­կա­նաց­վող ֆրի­լան­սե­րա­յին տնտե­սա­կան այս հա­մա­կարգն իս­կա­կան մղձա­վանջ է աշ­խա­տան­քա­յին իրա­վունք­նե­ րի տե­սան­կյու­նից: Լար­վա­ծու­թյունն ու ձա­ խող­ման դեպ­քում ծախ­սե­րի վե­րա­կանգն­ման ճնշումն ընկ­նում են աշ­խա­տող­նե­րի վրա: Սա մի թվայ­նաց­ված ճա­նա­պարհ է դե­պի կա­պի­ տա­լիս­տա­կան դժոխք: Ֆիլ­մը լուրջ մե­ղադ­րա­կան ու­ղերձ է պա­րու­ նա­կում, սա­կայն այն­պի­սի ու­ղերձ, որն ար­ ձա­գան­քում է շա­տե­րի հո­գի­նե­րում շնոր­հիվ Լո­ու­չի խո­րա­պես հու­մա­նիս­տա­կան ու մե­ծա­ պես ընդ­հան­րա­կան կի­նեմա­տոգ­րա­ֆի­ա­կան ոճի, որն իրա­պես դուրս է ժա­մա­նա­կից: ՀԷ

րեն ներ­­­կա­յաց­նում է աշ­խար­հում առա­ջին կին դի­վա­նա­գետ­նե­րից մե­կի կյանքն ու գոր­ ծու­նե­ու­թյու­նը: Նա­խա­գի­ծը ձեռ­նար­կել է Աբ­ գա­րի ծոռ­նու­հին՝ Սան Ֆրան­ցիս­կո­յում բնակ­ վող լանդշաֆթային դիզայներ Մի­ մի Մա­ լա­ յա­նը, ով հա­մա­գոր­ծակ­ցել է կի­նո­ռե­ժի­սոր Ար­թուր Մու­րա­դյա­նի հետ, իսկ կի­նոն­կա­րում ընդգր­կել է Դի­ա­նա Աբ­գա­րի, Հա­յոց ցե­ղաս­ պա­նու­թյան և Հա­յաս­տա­նի առա­ջին հան­րա­ պե­տու­թյան միջազգային մաս­նա­գետ­նե­րի խոս­քը: Տա­տի­կի մա­սին հուշերով է կիսվում թոռ­նու­հին՝ Լյու­սիլը, իսկ հան­դի­սա­տե­սին ըն­ տա­նե­կան պատ­մու­թյուն­նե­րի դրվագ­ներ են ներ­կա­յաց­նում սե­րունդ­ներն այն հայ փախս­ տա­կան­նե­րի, որոնց ժա­մա­նա­կին օգ­նու­թյուն է ցու­ցա­բե­րել Դի­ա­նա Աբ­գա­րը: Ֆիլ­մում հան­դես եկած պատ­մա­բան­նե­րից մե­կն ասում է. «Շատ բան կա, որ չգի­տենք Դի­ա­նա­յի մա­սին: Հայ ժո­ղովր­դի հա­մար նրա ներդր­ման աս­տի­ճա­նը լի­ո­վին հայտ­նի և ար­ժև­որ­ված չէ»: «Ան­պե­տու­թյուն դի­վա­նա­գե­տը» կի­նո­ նկա­րը մե­ծա­պես լրաց­նում է այդ պա­կա­սը և նպաս­տում այդ եզա­կի գործ­չի ներդր­ման ար­ժև­որ­ման գոր­ծին: ԱԲ

եր­կու դար առաջ աք­սոր­վել էին Անդր­կով­ կաս: Մոսկ­վա­յից պատ­մա­բա­նու­թյան ու­սա­նող Դմիտ­րի Ֆրո­լո­վի նա­խա­ձեռ­նու­թյամբ երեք հո­գուց բաղ­կա­ցած խում­բը՝ բու­րյաթ ռե­ժի­ սոր Սագ­լա­րա Տյուր­բե­և­ա­յի ղե­կա­վա­րու­թյամբ որո­շել է գտնել այս փոք­րա­մաս­նու­թյան՝ մո­ լո­կան­նե­րի մշա­կույ­թի հետ­քե­րը, որոնք մեր օրե­րում ան­հե­տաց­ման շե­մին են, քա­նի որ երի­ տա­ սարդ սերն­ դի մեծ մա­ սը լքել է այդ գյու­ղա­կան հա­մայնք­նե­րը: Գյու­ղի մո­տա­կայ­ քում մեծ գե­րեզ­մա­նո­ցը և մե­ծա­հա­սակ­նե­րի պատ­մած հի­շո­ղու­թյուն­ներն ու ավան­դույթ­նե­ րը վերս­տեղ­ծում են ան­ցյա­լի աշ­խույժ պատ­ կե­րը, իսկ ֆիլ­մի հնչյու­նա­յին ձև­ա­վո­րու­մը, որը բնու­թյան ձայ­նե­րի և էլեկտ­րո­նա­յին նուրբ երաժշ­տու­թյան խառ­նուրդ է, հա­վեր­ժու­թյան զգա­ցո­ղու­թյուն է հա­ղոր­դում այս վա­վե­րագ­ րա­կան ֆիլ­մին: ՍՔ

Կյան­քը առանց ֆիլտ­րե­րի «Ներ­կա. կա­տա­րյալ» (Շեն­ծե Ճու, ԱՄՆ/ Հոն­կոնգ, 2019), Երև­ա­նյան պրե­մի­ե­րա, 12.07` 20:00՝ Սի­նե­մա սթար Այս տա­րի Ռո­տեր­դա­մի մի­ջազ­գա­յին կի­նո­ փա­ռա­տո­նում ըստ ար­ժան­վույն գնա­հատ­ վե­լով՝ Շեն­ծե Ճուն ժա­մա­նա­կա­կից Չի­նաս­ տա­նի կյան­քի մա­սին պատ­մող այս հա­մար­ ձակ ֆիլ­մի հա­մար ար­ժա­նա­ցավ «Վագր» մրցա­նա­կին: Ճուն ցու­ցադ­րում է հա­զա­րա­վոր ժա­մեր տև­ող առ­ցանց տե­սա­նյու­թեր, որոնք հա­մաշ­խար­հա­յին ցան­ցով հե­ռար­ձակ­վում են Չի­նաս­տա­նի հա­սա­րակ քա­ղա­քա­ցի­նե­րի կող­մից: Ռե­ժի­սո­րի՝ խնամ­քով ար­ված վե­րա­ դա­սա­վո­րում ­ն ե­րի շնոր­հիվ առաջ է գա­լիս մե­նու­թյան և թվա­յին կա­պի անհ­րա­ժեշ­տու­ թյան մի ար­տա­սո­վոր պատ­կեր: Ու­ղիղ հե­ռար­ձա­կու­մը (live streaming) բո­լո­ րո­վին այլ զբաղ­մունք է Չի­նաս­տա­նում, քան վլո­գին­գը կամ վի­դե­ո­հոս­թինգն Արև­մուտ­ քում: Այն իս­կա­պես լայն տա­րա­ծում ու­նի (մի­այն Չի­նաս­տա­նում 425 մի­լի­ո­նից ավե­ լի օգ­ տա­ տեր կա) և ոչ մի­ այն հան­ րու­ թյան շրջա­նում: Չի­նաս­տա­նի կա­ռա­վա­րու­թյու­նը մշտա­պես վե­րահս­կում է այս չա­փա­զանց տա­րած­ված՝ ու­ղիղ մի­ա­ցում ­ն եր ապա­հո­վող կայ­քե­րը և կա­նո­նա­վոր կեր­պով խա­թա­րում այդ ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րի աշ­խա­տան­քը կամ ընդ­հան­րա­պես ան­ջա­տում դրանք, մինչ­դեռ հա­զա­րա­վոր մար­դիկ կամ այլ կերպ ասած՝ «հա­ղոր­դա­վար­ներ» առ­ցանց իրենց ապ­ րուստն են փոր­ձում վաս­տա­կել: «Ներ­կա.կա­տա­րյալ» ֆիլ­մը չի կենտ­րո­ նա­նում հա­մա­ցան­ցի աստ­ղե­րի վրա. նրանք բո­լո­րո­վին այլ թե­մա են: Ճուն ցու­ցադ­րում է ան­հայտ, ոչ պրո­ֆե­սի­ո­նալ հա­ղոր­դա­ վար­նե­րի տե­սա­նյու­թե­րը: Ամ­բողջ երկ­րով մեկ ցրված լի­նե­լով՝ այդ մար­դիկ կա­րող են իրենց առ­ցանց ներ­կա­յու­թյան շնոր­հիվ կա­ պեր հաս­տա­տել, ին­չը հա­կա­ռակ դեպ­քում անհ­նար կլի­ներ: Այդ մի­ա­ցում ­ն երն իրենց խիստ սո­վո­րա­կան մի­ջա­վայ­րը փոխ­ներ­ գոր­ծուն թվա­յին ներ­կա­յաց­ման վե­րա­ծե­լու փորձ են: Դրա շնոր­հիվ բա­ցա­հայտ­վում են չի­նա­կան առօ­րյա­յի հրա­շա­լի կող­մե­րը: Մի շի­նա­րար ու­ղիղ հե­ռար­ձա­կում է իրա­կա­ նաց­նում վե­րամ­բարձ կռուն­կի՝ վախ ներ­ շն­չող բարձ­րու­թյու­նից, մեկ ու­րի­շը ճա­շի ընդ­միջ­ման ժա­մա­նակ ցու­ցադ­րում է «բրեյք դեն­սի» հմտու­թյուն­նե­րը: Ճուն այս տար­բեր տե­սա­րան­ներն ու պատ­կեր­նե­րը ներ­կա­յաց­նում է մտած­ված մոն­տա­ժի մի­ջո­ցով՝ դրանք զգու­շո­րեն բա­ ժա­նե­լով դյու­րա­մարս գլուխ­նե­րի: Ճո­ւի բո­ լոր կադ­րե­րը սև ու սպի­տակ են, ին­չը որո­ շա­կի ընդ­հան­րու­թյուն է հա­ղոր­դում տա­րա­ տե­սակ վայ­րե­րին ու դեմ­քե­րին: Ճուն գե­ղե­ ցիկ ձև­ ով պատ­ կե­ րում է կյանքն այն­ պես, ինչ­պես այն կա՝ օգ­տա­գոր­ծե­լով մի­այն վեբ տե­սախ­ցի­կի ու հա­վել­ված­նե­րի ֆիլտ­րե­րը, քա­նի որ դրանք պա­հան­ջում են, որ կյան­քը մի փոքր ավե­լի կա­տա­րյալ լի­նի էկ­րան­նե­ րից այն կողմ: ՀԷ

Հու­շե­րի փրկա­րար­նե­րը «Բա­ցա­կա­յու­թյուն» (Ֆա­թե­մե Զոլ­ֆա­ղա­ րի, Իրան, 2019), Տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին հա­մայ­նա­պատ­կեր, 12.07՝ 14:30՝ Մոսկ­վա կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ Ազի­տան ու նրա նշա­նա­ծը ջա­նում են գտնել իրենց իրե­րը քանդ­ված շեն­քի փլա­տակ­նե­ րում: «Նո­րե­րը կա­րող եմ գնել,- ասում է Ազի­ տան՝ փորփ­րե­լով ավե­րա­կը,- բայց հներն եմ ու­զում»: Ֆա­թե­մե Զոլ­ֆա­ղա­րիի «Բա­ցա­կա­յու­ թյու­նը» մտեր­միկ վա­վե­րագ­րու­թյուն է Սար­ պոլ-է-Զա­հա­բում՝ Իրա­նի քրդա­կան քա­ղաք­ նե­րից մե­կում, քայ­քա­յիչ երկ­րա­շարժ վե­րապ­ րած­նե­րի մա­սին: Երկ­րա­շար­ժը հա­րյու­րա­վոր կյանքեր է խլել և հա­զա­րա­վոր­նե­րին վի­րա­ վոր ու անօ­թև­ան է թո­ղել: Ազի­տա­յի ըն­տա­ նի­քը ևս ան­տուն է մնա­ցել, բայց տպա­վո­րու­ թյուն է, որ շատ ավե­լին են կորց­րել: Նրանք գա­լիս են այն փլատակի մոտ, որը մի ժա­մա­ նակ իրենց տունն էր, որ վե­րա­կանգ­նեն կո­ րու­սյալ երա­զանք­ներն ու հու­շե­րը: ՀԷ

GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 12 JULY | DAY 6

Առա­ջին մաս­նա­գի­տու­թյամբ իրա­վա­բան եք, ին­ չը խիստ ռա­ ցի­ ո­ նալ գործ է: Մինչ­ դեռ Ձեր ֆիլ­մե­րը հա­ճախ մեր­ժում են ռա­ցի­ո­նալ մո­տե­ ցումն աշ­խար­հին: Մի­գու­ցե ինձ միշտ հա­տուկ այդ զգա­յա­կա­նու­թյունն է եղել պատճառներից մեկը, որ ես չցան­կա­ցա իրա­ վա­բան դառ­նալ: Զուտ ռա­ցի­ո­նալ աշ­խարհ­ա­յաց­քը չա­փա­զանց պար­տա­վո­րեց­նող էր, չա­փից դուրս բա­ցար­ձակ: Կի­նո նկա­րե­լը նույն­պես զգա­լի ռա­ցի­ ո­նա­լու­թյուն է պա­հան­ջում, բայ­ցև իմպ­րո­վիզ անե­լու մեծ կա­րո­ղու­թյուն և պա­սի­վու­թյուն: Ստեղ­ծա­գոր­ ծա­կան փու­լում պետք է նե­րըմբռն­մամբ առաջ­նորդ­ վես և գի­տակ­ցես, որ կի­նոխ­ցի­կը մի­այն տե­ղե­կատ­ վու­թյուն գրան­ցե­լու սարք չէ, որը կա­րող է պատ­մու­ թյուն պատ­մել. այն ի վի­ճա­կի է որ­սալու գո­յու­թյան ակն­թարթ­նե­րը: Այդ պատ­ճա­ռով է, որ պետք է շատ պա­սիվ լի­նես, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նաս ըն­կա­լել և ըն­ դու­նել: Այդ կերպ մեկ այլ բան ևս քո ֆիլ­մի մաս­նիկ կդառ­նա. մի բան, որ վեր է ռե­ժի­սո­րի ռա­ցի­ո­նա­լու­ թյան սահ­ման­նե­րից: Կի­նոխ­ցի­կը կա­րող է որ­սալ ան­կա­ռա­վա­րե­լին կամ անմ­տա­ծե­լին, ու հենց դա է, որ ֆիլ­մը պար­զա­պես պատ­մու­թյուն պատ­մե­լու մա­ կար­դա­կից ան­դին է տա­նում: Այս­պի­սով՝ իմ մեջ այս եր­կու սկիզբնե­րը կան, և իրա­վա­բան լի­նելն օգ­նեց ինձ կազ­մա­կեր­պելու կի­նո­յի ռա­ցի­ո­նալ կող­մը: Բայց հույս ու­նեմ՝ մյուս կող­մը չսպա­նեց: Ինչ­ պե՞ս եք աճել որ­ պես ռե­ ժի­ սոր, երբ մի­ ակ կրթու­թյու­նը դիտ­ված ֆիլ­մերն էին: Իրա­կա­նում ֆիլ­մե­րի դի­տու­մը հենց այն է, ինչ շա­ տե­րը չեն սի­րում անել: Նույ­նիսկ կի­նոդպ­րոց­նե­ րում շա­տե­րը չեն ցան­կա­նում կի­նո նա­յել. ձանձ­ րա­լի են հա­մա­րում: Կյան­քիս մեծ մա­սը ես օրա­կան առն­վազն մեկ ֆիլմ եմ դի­տել: Երբ ռե­ժի­սոր լի­նե­լու մտքեր առա­ջա­ցան, սկսե­ցի այլ աչ­քե­րով նա­յել ֆիլ­ մե­րը՝ փոր­ձե­լով հաս­կա­նալ դրանց կա­ռուց­ված­քը: Ար­դեն ավար­տուն ֆիլ­մե­րի հի­ման վրա սցե­նար­ներ էի գրում: Ահա թե ինչ­պես ես սո­վո­րե­ցի նա­խա­պատ­ կե­րաց­նել ֆիլ­մը ու մինչ օրս այդ­պես եմ աշ­խա­տում:

ԿԱՌ­ԼՈՍ ՌԵՅ­ԳԱ­ԴԱՍ «Մեք­սի­կա­կան կի­նո­յի ան­հա­տա­կան նոր ալիք» բնութագրությանն ար­ժա­նա­ցած ռե­ժի­սոր Կառ­լոս Ռեյգադասն այ­սօր լա­տի­նա­ա­մե­րի­ կյան կի­նո­յի կա­րև­ո­րա­գույն հե­ղի­նակ­նե­րից է: 2002-ից ի վեր՝ առա­ջին խա­ղար­կա­յին՝ «Ճա­պո­նիա» ֆիլ­մից հե­տո, նա լրիվ ինք­նա­ տիպ կի­նո է ստեղ­ծել: Մինչ օրս նկա­րած 5 խա­ղար­կա­յին ֆիլ­մե­րը (որոն­ցից 4-ն այս տա­րի կցու­ցադր­վեն «Ոս­կե ծի­րա­նի» հե­տա­հա­յաց ծրագ­րում) կտրուկ տար­բեր­վում են իրա­րից թե՛ ոճով ու թե՛ թե­մա­ նե­րի բազ­մա­զա­նու­թյամբ, թե­պետ բո­լորն էլ կրում են այս բա­ցա­ռիկ ար­վես­տա­գե­տի ուրույն ձե­ռա­գի­րը, որն ամե­նօ­րյան մի­ա­հյու­սում է նրբա­գե­ղի հետ: Ռեյ­գա­դա­սը կի­նո է մուտք գոր­ծել բա­վա­կա­նին հա­սուն տա­ր­իքում՝ դե­բյու­տը նկա­րե­լով 31 տա­րե­կա­նում: Նա չու­նի կի­նոկր­թու­թյուն, այլ իրա­վա­գի­տու­թյուն է ու­սա­նել՝ մաս­նա­գի­տա­նա­լով զին­ված հա­կա­մար­տու­թյուն­նե­րի կար­գա­վոր­ման մեջ և որոշ ժա­մա­նակ աշ­խա­տե­լ Բրյու­սե­լում Մեք­սի­կա­յի ար­տա­քին ծա­ռա­յու­թյան հա­մար: Հաս­կա­նա­լով, որ իր ընտ­րած մաս­նա­գի­տու­թյունն իրեն չի հա­մա­պա­տաս­խա­նում՝ Ռեյ­գա­դա­սը սկսեց զբաղ­վել կի­նո­յով՝ ոգեշնչ­վե­լով այն­պի­սի դա­րա­կազ­միկ ար­վես­տա­գետ­նե­րից, ինչ­պի­սիք են Անդ­րեյ Տար­կովս­կին, յու­րաց­նե­լով կի­նո­ար­տադ­րու­ թյան նրբու­թյուն­նե­րը հնա­րա­վո­րինս շատ ֆիլ­մեր նա­յե­լով:

Որևէ բան փոխ­ վե՞ց այն հան­ գա­ ման­ քից, որ նկա­րում էիք մարդ­կանց, որոնց ներ­կա­յու­ թյանն այդ­քան մո­տի­կից ծա­նոթ եք: Ձեզ մի բան կա­սեմ, որը ծայ­րա­հեղ կթվա, բայց դա տեխ­նի­կա­կան բան է: Ես իմ երե­խա­նե­րին, կնոջս կամ ինքս ինձ կնկա­րեմ այն­պես, ինչ­պես մի շուն կնկա­րեի, քար կամ լիճ: Ինձ հա­մար դրանք բո­լո­րը հա­վա­սար են: Ան­շուշտ լի­ճը կամ ամ­պը կամ էլ մար­դը բո­լորն էլ տար­բեր վարք ու­նեն ու տար­բեր որակ­ներ, սա­կայն ես բո­լո­րին նույն կերպ եմ ու­զում նկա­րել: Կի­նոխ­ցիկն է դա անում, ոչ թե ես: Կի­նոխ­ցի­կը որ­սում է իր առ­ջև եղած իրա­կա­ նու­թյու­նը: Կի­նոխ­ցի­կի առաջ ցան­կա­ցած մո­լե­կուլ ու ցան­կա­ցած ատոմ կի­նո­նյութ են դառ­նում: Սա պար­զա­պես կի­նոխ­ցի­կի գոր­ծա­ռույ­թի պար­զա­ գույն սահ­մա­նումն է, և այս փաստն է պայ­մա­նա­ վո­րում կի­նո­յի էու­թյու­նը. սա մի բան է, որ հազ­վա­ դեպ է ըն­կալ­վում: ՅԲՀ

You have no formal education in film. How did you develop as a filmmaker, when the only training you have is watching films?

“Well, that’s a training that many don’t really want to do. Even a lot of people in film schools don’t want to watch films, they get bored. For me watching films is very important. For many years of my life I watched at least one film every day. When I began thinking about making films myself, I started watching them differently, trying to see how they’re constructed. I would write the scripts based on the finished films. That’s how I learned to previsualize a film, and I’ve been working like that ever since.”

How has that very personal system developed over the years?

“It develops with the work. There’s no set ideology, it’s something that has revealed itself to me while work­ ing. So on the one hand I have probably become more efficient and more precise in my work, just like any craftsman who learns how to use his tools. On the other hand, certain ideas and feelings become more clear, they become values – never dogmas, but values. You start understanding things that you would do intui­ tively before. These ideas never stop developing. One of the terrible things in the film industry is that people think that it’s a fixed language, that there’s a right way to do it. Which is absurd. The inner vision of the in­ dividual should be pushing everything, and therefore the cinematic language should be serving that vision, instead of the individual serving the language of the perfect film.”

Ինչ­պե՞ս է այդ շատ ան­հա­տա­կան մե­թո­դը զար­ գա­ցել տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում: Չկա սահ­ման­ված գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյուն. դա մի բան է, որ աշ­խա­տան­քի ըն­թաց­քում է ինձ ի հայտ եկել: Ուս­տի մի կող­մից՝ ես հա­վա­նա­բար ավե­լի ճշգրիտ ու ավե­լի ար­դյու­նա­վետ եմ դար­ձել, ինչ­պես ցան­կա­ցած ար­հես­տա­գործ, ով բա­ցա­հայ­տում է իր գոր­ծի­քի նրբու­թյուն­նե­րը: Մյուս կող­մից՝ որոշ գա­ղա­ փար­ներ ու զգաց­մուք­ներ ավե­լի պարզ են դառ­նում, վե­րած­վում են ար­ժեք­նե­րի, բայց ոչ եր­բեք դոգ­մա­նե­ րի: Այդ գա­ղա­փար­նե­րը. եր­բեք չեն դա­դա­րում զար­ գա­նալուց: Մեր ոլոր­տում ամե­նա­սար­սա­փե­լին այն է, որ ոմանք կար­ծում են, թե կի­նոն հստակ գծված լե­զու ու­նի, և որ գո­յու­թյուն ու­նի կի­նո նկա­րե­լու ճիշտ եղա­նակ: Ան­հա­տի ներ­քին տես­լա­կանն է, որ պետք է ամեն ինչ մղի առաջ, հե­ տև­ ա­ բար կի­ նո­ յի լե­ զուն պետք է ծա­ռա­յի այդ տես­լա­կա­նին, այլ ոչ թե ան­հա­ տը դառ­նա կա­տա­րյալ կինոլեզ­վի ծա­ռան: Ձեր վեր­ջին ֆիլ­մե­րում ավե­լի ակն­հայտ է երև­ում, որ սա Ձեր ան­հա­տա­կան ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան մտա­ պատ­ կերն է, քա­ նի որ այդ ֆիլ­ մեր ­ ում նե­ րառ­ված են շատ անձ­նա­կան տար­րեր, օրի­նակ՝ «Լույս խա­վա­րից հե­տո»-ում Ձեր սե­փա­կան տու­ նը նկա­րե­ցիք, իսկ «Մեր ժա­մա­նա­կ»-ում Դուք և Ձեր ըն­տա­նիքն եք գլխա­վոր դե­րե­րում: Դա էլ կա­րի­քից է առա­ջա­ցել: Այն­պես որ իմ տու­նը ֆիլ­մի մեջ նե­րա­ռե­լը եր­բեք էլ ինչ-որ էա­կան իմաս­ տա­յին շերտ ավե­լաց­նե­լու խնդիր չի ու­նե­ցել: Պատ­ ճառն ըն­դա­մենն այն էր, որ երե­խա­ներս փոքր էին, ու ես ցան­կա­նում էի ըն­տա­նի­քիս կող­քին լի­նել: Նույն կերպ էլ եր­բեք նպա­տակ չեմ ու­նե­ցել, որ «Մեր ժա­ մա­նակ»-ում ես ու կինս խա­ղանք. ան­գամ մի քա­նի շա­բաթ այլ դե­րա­սա­նի հետ եմ աշ­խա­տել, բայց հե­ տո հաս­կա­ցա, որ այդ դե­րում ես պետք է լի­նեմ:

It’s interesting that you started out as a lawyer, because it’s such a rational profession whereas your films often seem to reject this rational approach to the world.

“Maybe the fact that I’ve always had that sensibility was one of the reasons I didn’t want to be a lawyer anymore.

A purely rational approach to life was too overbearing, too absolute. Making cinema still requires a lot of ra­ tionality, but also a big capacity for improvisation and passivity. While you’re creating you have to be intuitive.

You have to understand that the camera is not just a machine to record information so a story can be told; it can actually capture moments of existence. That’s why you have to be very passive, so you are capable of re­ ceiving. That way something else will become part of your film, something beyond the rationality of the film­ maker. The camera can capture the uncontrollable or the unthinkable – this is what takes a film beyond simply illustrating literature. So these two parts exist in me, and being a lawyer helped me to be able to structure a lot of the rational part of cinema. But hopefully it didn’t kill the other part.”

CARLOS REYGADAS Described as the “one-man third wave of Mexican cinema”, director Carlos Reygadas has grown to be one of the most prominent LatinAmerican directors. Since his debut feature Japan in 2002, he has created a body of work completely his own. His five feature films to date (four of which are screening in this year’s GAIFF Retrospective) are wildly divergent in style and theme, and yet all bear the distinct fingerprints of this singular artist, mixing the everyday with the sublime.

Reygadas came to filmmaking relatively late, only making his debut at age 31. He has no film education, having trained as a lawyer before turning to cinema – he specialized in armed-conflict resolution and worked for the Mexican foreign service in Brussels for a time. After deciding that his chosen profession wasn’t the right path for him, he turned to filmmaking inspired by such visionaries as Andrei Tarkovski, teaching himself the craft by watching as many films as he could.

Your most recent films more openly show that this is your personal vision as an artist, by including many personal elements – you filmed in your own house in Light After Darkness and you and your family play the main roles in Our Times.

“You’re right, for sure; there’s a development there, technically. But this development, like most of what I’ve learned, comes out of necessity. I have always worked with small crews and small budgets, because I don't want to work within the industrial system. I don't believe cinema is an industry, that's a terrible idea. Of course there is an industry around cinema, but for me cinema is an art. And because I have stayed outside of the system, I have found a lot of things along the way.

So, using my own house was never a matter of adding another layer of significance. It was simply because I had young children and I wanted to be with my fam­ ily. In the same way, I never intended for me and my wife to act in Our Times. I even worked with another actor for a few weeks, but then I realized that it had to be me.”

Did it change anything to be filming your own family – people whose presence you are so intimately familiar with?

“I will tell you something that sounds radical, but it’s technical: I would shoot my children, my wife or my­ self in the same way I film a dog, a stone or a lake.

For me it’s all the same. Of course, a lake and a cloud and a human being all behave differently and have a different quality, but the way I want to shoot them is the same. The camera does it, not me. The camera captures the reality that’s in front of it. Molecularly or atomically, everything in front of it will become filmic material. This fact, which is just the simple definition of what a camera does, is what determines the whole of cinema, and this is something that is very rarely understood.” JBH

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 6 | 12 JULY | 2019

6 REVIEWS

Say Yes to the Dress Fabric is somewhere between the unmissable references of the former and the subtle hints of the latter.

Here, Strickland finds occult phenomena in the arcane world of a department store. The latest fashion is featured in a mesmerizing tele­ vision commercial, drawing various working class Brits to the luxury warehouse and entic­ ing them to buy a lavish red dress which might have murderous powers. Rather than play for

the usual scares, Strickland shows how these unwitting victims become trapped in a vicious cycle that keeps them bound to the fate of this evil dress.

Strickland’s delightful balance of thrifty thrills and deadpan humor makes In Fabric his most enjoyable film yet, a horror comedy with many surprises up its sleeves. One of those surprises is the intriguing connection Strickland makes be­ tween couture and cinema, textile and celluloid, sewing and editing. In Strickland’s films, these comparisons don’t take away from our emo­ tional connections with the ill-fated characters.

Rather, they reinforce the fact that these poor victims of bloody fashion are part of something bigger and more profound than they could ever imagine. They’re part of film and of life itself, even though that life can be taken away from them in just an instant. HE

total catastrophe for labor rights. The pressure to perform, and the costs when you fail, are diverted to workers. Booming Silicon Valley-styled com­ panies hold no responsibility at all for pension funds, health-insurance, welfare or well-being.

It’s a digitally paved road to capitalist hell.

While these companies like to talk about ‘dis­ rupting the market’, what they really disrupt are the core values holding human lives together.

Ricky used to be a caring father for Seb (Rhys Stone) and Lisa Jane (Katie Proctor), as well as a

loving husband to his wife Abbie (Debbie Hon­ eywood). But the stress of his delivery job rips his family life to shreds, and despite Ricky's hard work the bills keep piling up. In clean, master­ fully composed shots, Loach dissects this trou­ bling development, where labor seems to drive into a brick wall of human suffering. The film offers a serious indictment, but one that rings true because of Loach’s deeply humanist and intensely involved style of filmmaking which is as timeless as ever. HE

In Fabric (Peter Strickland, UK, 2018).

Twisted Apricot. 12-7 22:00 Moscow Cinema Blue Hall.

While his films vary wildly in style, color and story, every film by Peter Strickland is somehow about cinema itself. His debut feature Berberian Sound Studio (2012), in which a British sound engineer works on the sound design for an Italian horror film, emphatically makes a case for this comparison. The metaphor is more buried in lesbian S&M drama The Duke of Burgundy (2014), a film all about looking, gazing and framing. Strickland’s latest film In

Solidarity Against Smartphones Sorry We Missed You (Ken Loach, UK/ France/Belgium, 2019). Yerevan Premieres.

12-7 22:30 Moscow Cinema Red Hall.

Smartphones and delivery apps might not seem like a natural subject for the 83-year-old direc­ tor of anti-establishment classics like Kes (1969), Riff-Raff (1991) and The Wind That Shakes the Barley (2006). But Sorry We Missed You is a highlight in Ken Loach’s impressive and consis­ tent body of work.

Maybe it’s the element of surprise, as the sto­ ry brings Loach’s signature style to new terrain.

With documentary-like cinematography, nonprofessional actors and a thoroughly researched screenplay, he approaches the stressful world of package deliveries and push notifications. Loach takes aim at the so-called gig economy by show­ ing the hardships faced by family man Ricky Turner (a harrowing role for Kris Hitchen). As it turns out, this economic system of freelance jobs, usually orchestrated through smartphone apps and websites like Amazon, UPS or Yandex, is a

Reality Check Siren’s Call (Ramin Matin, Turkey, 2017).

Regional Competition. 12-7 12:00 Moscow Cinema Red Hall.

Tahsin is stuck. Stuck in his job as an architect with his father-in-law’s building company, stuck in a marriage with a woman he can’t face anymore, stuck in traffic on the clogged-up highways cut­ ting through overcrowded Istanbul. When he meets Siran, an old acquaintance who has started a new life in an alternative commune in the south, he can hardly believe his luck: the gorgeous woman invites him to join her to see whether he would like it there.

Does this read like an escapist fantasy too good to be true? Well, it is. Tahsin can just about mus­ ter the courage to resign from his job, but try­ ing to get to the airport without the luxury of his company car, he soon finds out what Istanbul is like for the people outside of his upper middle class bubble. Moreover, he will have to face the reality he himself has helped create, as fate brings him right to the neighborhood whose inhabitants will be evicted because of his building project.

Sharp editing and an eclectic soundtrack punc­ tuate the satirical humor in Siren’s Call. While the film offers some social commentary on big city de­ velopment mania, the most burning question is not whether Tahsin will make it to his flight, but wheth­ er he will finally learn what a jerk he really is. SK

Memories of a Livelier Past The Molokans (Saglara Tyurbeeva, Russia, Azerbaijan 2018). Regional Panorama. 12-7 10:00 Moscow Cinema Red Hall.

In the hills of Azerbaijan a few pockets of Chris­ tian culture remain, small communities of mostly elderly people who have passed down their cel­ ebrations, traditional dress and recipes for genera­ tions. Their ancestors belonged to a Christian sect banned by the Russian Orthodox Church and sent away to Transcaucasia almost two centuries ago.

Initiated by Dmitry Frolov, a history student from Moscow, a three-person film crew led by

director Saglara Tyurbeeva set out to find the traces of this minority culture now on the brink of disappearing, as most of the younger genera­ tions have left these rural areas. The size of the graveyard near the village and the memories and myths told by the elders recall a livelier past, while the soundtrack – a mixture of ambient sound and subtle electronics – gives a timeless feel to this affectionate document. SK

An Exceptional Woman

mentary footage with animation to give an allencompassing picture of her life. The Stateless Diplomat features rare footage of Apcar herself, as well interviews with Armenian and interna­ tional experts on the Armenian Genocide of 1915 and the First Republic of Armenia (1918-1920).

The film was initiated by Apcar’s great grand­ daughter Mimi Malayan, a landscape designer living in San Francisco, and created together with filmmaker Arthur Murdayan. Apcar’s grand­ daughter Lucile also shares her memories of her grandmother, while other details of the late dip­ lomat’s activities are conveyed through the sto­ ries told by descendants of refugees who Apcar helped in their time of need.

As a historian says in the film: “What we know about Diana is only the tip of the iceberg. Her con­ tribution to the Armenian people is not fully recog­ nized and valued yet.” This documentary is a huge step in filling that gap, fostering a new apprecia­ tion for the work of this exceptional figure. AB

The Stateless Diplomat (Mimi Malayan & Arthur Muradyan, USA, 2019). Full-Length Films Competition. 12-7 12:30 Moscow Cinema Blue Hall.

“Mentally and spiritually I dived into the deepest, bitterest depths of this most grievous question of my unfortunate race, groaning and bleeding un­ der the yoke of the world’s cruelest and fiercest op­ pressors.” This citation kicks off The Stateless Diplomat about Diana Agabeg Apcar (1859-1937), one of the most significant women in Armenian history.

This writer-columnist, philanthropist and public figure lived in Japan and wrote mostly in English. This unique portrait of one of the world’s first female diplomats combines docu­

Unfiltered Life Present. Perfect. (Shengze Zhu, USA/Hong Kong, 2019). Yerevan Premieres. 12-7 20:00 Cinema Star.

Shengze Zhu deservedly won the Tiger Award at this year’s International Film Festival Rotterdam for this daring, not-quite-found-footage film about life in contemporary China. Zhu captured thousands of hours of online streamed video footage, broadcast to the global network by or­ dinary Chinese citizens. Out of her careful rearrangement emerges an extraordinary portrait of loneliness and the need for digital connectivity.

Live streaming is an entirely different activity in China than vlogging or video hosting is in the West. It’s immensely popular (with over 425 million users in China alone), and not just with the general audience. The Chinese government closely monitors popular live streaming sites and regularly disrupts or shuts down these services, through which thousands of online personali­ ties – or “anchors” – try to make a living.

Present. Perfect. doesn’t focus on the online celebrities; they’re in a league of their own.

Zhu shows footage from more unknown, nonprofessional anchors. Scattered across the mas­ sive country, they can find connections through their online presence that would otherwise be unavailable. Streaming is an attempt to trans­ form their banal environment into an interac­ tive, digital spectacle. This gives fascinating new perspectives on everyday life in China. One con­ struction worker streams from the awe-inspiring heights of his crane; another demonstrates his breakdancing and yoga chops during his lunch break.

Zhu compiles all these different perspectives and images into a thoughtful montage, neatly divided into easily digestible chapters. She’s also converted all the material to black-and-white, giving a certain uniformity to these disparate places and faces. Zhu beautifully captures life as it is right now, only filtered through a webcam and apps that demand that everything is a little bit more perfect on the other side. HE

Memory Salvagers Absence (Fatemeh Zolfaghari, Iran, 2019).

Regional Panorama. 12-7 14:30 Moscow Cinema Blue Hall.

Azita and her fiancée try to recover their belong­ ings from a dilapidated building: a bottle of a fragrance called Sacrifice; a frog-shaped laun­ dry hamper; a photo camera and a wedding Quran. “I could buy everything again”, Azita ex­ plains as she looks for the items scattered in the rubbish. “But I want the old ones.”

Fatemeh Zolfaghari’s Absence is an endearing documentary about the survivors of a devastating earthquake in Sarpol-e-Zahab, a Kurdish town in Iran. The earthquake killed hundreds of people and left thousands more injured, homeless and bereft. Azita’s family lost their home too, but it feels like they’ve lost much more. They’re drawn to the debris of what was once their residence to recover lost dreams and buried memories.

Zolfaghari made her film in the immediate af­ termath of the earthquake. Her haunting shots show the true scale of this terrible event: Sarpole-Zahab has turned into a ghost town. Although it’s mostly abandoned, salvagers like Azita do brave the dangerous constructions, which might collapse at any moment. The beauty of Absence is that in the process of searching for their old dreams, Azita and her family also manage to find new ones. Their past may be buried, but their future is still ahead of them. HE

GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 12 JULY | DAY 6

NEWS 7

Outsider’s Eye

While the life of an indigenous girl in Mexico might seem like a far cry from that of a 48-yearold male director from Spain, Xavi Sala feels intimately connected to the story of his debut feature Guie’dani’s Navel. Born in Catalonia, an autonomous community within Spain, Sala was very familiar with the processes that exclude mi­ norities. “My film is about problems of identity, and I lived through the same things. It’s sort of

Photo by Asatur Yesayants

When her mother gets a job as a housemaid, young Guie’dani is dragged along from their countryside home in the indigenous Zapotec community to an upper-class house in Mexico-City. Director Xavi Sala says his protagonist is very close to him: “The film is sort of an autobiography.”

an autobiography: the film is about my experi­ ence as a Catalan, but it’s told through the ex­ perience of the people there.”

Guie’dani is forced to move because for her mom, the city is the only place to make a liv­ ing. The girl would much rather have staid back home with her grandmother. While she makes a new friend in rebellious Claudia, another maid’s daughter, her new boss’s son ridicules her for

‘Sometimes it’s enough to sit and listen’ Reza Mirkarimi took the stage at yesterday’s Rendezvous in AGBU. The Iranian director is a member of this year’s jury. While he was educated in graphic arts, he started making films in 1998. Castle of Dreams, his latest production, recently won the best feature film prize at the Shanghai film festival.

With no formal film education, Mirkarimi said he developed his own method by analyz­ ing films. “Over the years I’ve made different films: shorts, documentaries, TV series, and for twenty years, fiction. Fortunately, the awards I have received at festivals have helped me con­ tinue on this road.” Asked for his inspirations, he mentioned Stanley Kubrick and Akira Ku­ rosawa, but his strongest influence was Abbas Kiarostami, the Iranian master filmmaker who passed away three years ago. “Great direc­

Charting the limits Short films are all about dramatic concentration, and the Aristotelian unities of action, time and place are among the oldest tricks in the book to achieve that. Some prime examples can be found in the Regional Competition short films screening today, while others deal with limitations in different ways.

No place is more claustrophobic than the emer­ gency room on a submarine. This is where five crew members end up in Give Me a Lighter. In addition to nail-biting tension, this accomplished fiction short brings up the philosophical question how to prepare for the inevitability of death. Illus­ trating the clear distinction between tragedy and (black) comedy, The Ashes strikes a different note, allowing for a surprise escape from mortality: the supposedly dead body to be burnt by a hitman couple disappears from the trunk of their car.

Adding to a modest sub-genre of films shot en­ tirely in cars, like Abbas Kiarostami’s Ten (2002) and Jim Jarmusch’s Night on Earth (1991), Driving Lessons draws on the fact that Iranian women aren't allowed to be alone with male driving instructors.

With her meddling older husband in the back seat, Bahareh’s driving lessons are also disturbed by the marital problems of her young driving instructor, who refuses his wife an exit visa to travel to her ailing father. Shot from a single camera position, the events in the cramped car perfectly depict the constricted position of women in Iran.

The entire story of black-and-white drama The Trial restricts itself to a building site, where a group of workers talk about economic hard­ ship as their foreman catches a boy who has broken into the site to retrieve his football. Af­ ter several instances of salary theft over the past few months, a mob mentality starts to develop.

Finding oneself in an economic cul-de-sac does not favor clearheaded decision-making, a fact that also underlies Slaughter. In this the sober drama, a poor farmer sells his only cow as he and his wife expect another child, but is left in an even more desperate situation by the deal.

A lack of resources plays out in a different way in documentary Light, Shadow, Darkness about the choir of the Armenian Association of the Blinds which allows visually impaired musicians to sing on a professional level. Founded in 1976, the choir’s funding started falling with the col­ lapse of the Soviet Union; its future remains un­ certain. And what about cinema? No Budget Film introduces itself as a protest against the lack of support for filmmaking in Georgia. By way of a reality check to policy makers, Nina Katiashvili set out to show what kind of film could actually be made with no budget. The result is a deliber­ ately terrible rendering of a simple fiction story, with captions highlighting the various fields of expertise – such as lighting, art direction, steadi­ cam – that the filmmakers could not afford dur­ ing its making. It’s a witty reminder that every art needs space to flourish. SK All films in the Regional Short Film Competition screen in Moscow Cinema’s Small Hall 1; see page 2 for screening d­etails.

speaking a different language – or a “dialect”, as the ignorant boy calls it.

Sala emigrated to Mexico six years ago, look­ ing for an energy he felt lacking in Europe. His outsider’s eye more sharply discerned issues of class and race withing his adopted country’s so­ ciety. “Most Mexicans don’t see it, and also they don’t see that they don’t see. That’s the same for everyone there – the white people as well as the indigenous people.”

These sensibilities make for an intimate por­ trait of the prejudices behind seemingly innocu­ ous actions, and the condescension contained within words and gestures that are meant to be kind. “The main subject of the film is finding your identity again. Because you can lose your identity; I lost my identity when I was a child, and I’m very upset about that. Although they have very different subjects, all my films are about that trauma.” JBH

Guie’dani’s Navel (Xavi Sala, Mexico, 2018).

Full-Length Films Competition. 12-7 17:00 Kinopark.

tors like Kiarostami are the people who think already in the language of cinema from the beginning.”

Mirkarimi praised simple stories and pointed to the history of Iranian cinema, strongly linked to films that show everyday life without much dramatization. “I want to learn from the environ­ ment”, he explained. “Sometimes it’s enough to sit and listen. Very good directors are very shy, but they look and listen very well.”

Mirkarimi is also the director of Fajr Inter­ national Film Festival. He explained how he combines the tasks of festival organizer and filmmaker, saying that it has both advantages and disadvantages. Encountering so many films through the festival allows him to gain a deeper knowledge. “It’s like reading books. But it also impedes my creative work to a certain extent.

Fortunately, last year, I was able to make my ninth film.”

Asked about censorship in Iran, Mirkarimi quoted Kiarostami, who once said: “Censorship is a bad thing and it exists in Iran, but on the other hand opportunities to make films there are bigger than in other countries.” Mirkarimi then pointed to another form of censorship as well: “Big companies want to share their films but smaller films don’t make it to the screen. I believe that this is also censorship. Independent production has a very tough time expressing their ideas in film.” PGC

Meet Nicolas Wadimoff In today’s Rendezvous, Swiss director and pro­ ducer Nicolas Wadimoff will discuss his films and career. Wadimoff, who is at the festival as a jury member, is known for his socially con­ scious feature films and documentaries, taking on subjects such as illegal immigration and growing up in a war zone. The talk is mod­ erated by Lucia Kagramanyan of the Austrian Academy of Fine Arts. All Rendezvous sessions are in English or have English translation.

15:00 AGBU (2/2 Melik-Adamyan)

Summer in the City The Golden Apricot film festival is partici­ pating in the exhibition City of Tomorrow with three programs of short films on ar­ chitecture. The exhibition, organized by the Goethe Institute, opened in Yerevan yester­ day and will travel on to Minsk, Moscow, Kiev, Novosibirsk and Tbilisi later in 2019 and 2020. It is focused on the life and af­ terlife of Soviet cities and their architecture.

Today’s program includes the films Epoch in the History of One Building by Armenian architect Davit Stepanyan and NER Group

by Russian director Alexandra Goutnova.

16:00 National Museum-Institute of Architecture (3 Vazgen Sargsyan Str.)

Looking Sharp on the Dance Floor Two for the price of one at tonight Yere­ van Premiere of Sabre Dance by Russian director Yusup Razykov, as this biopic of composer Aram Khachaturian is part of not one but two program sections – the Preta-Portrait program of seven biographical films, and the CIS Program of ten films hail­ ing from one of the member countries of the Commonwealth of Independent States.

20:30 Moscow Cinema Red Hall

Into the Night End your festival day in style and dance the night away at the After Party (22:00 Café 2nd Floor, 3/1 Abovyan Str.) or join the filmmakers and festival guests at the nightly Midnight Wrap-Up (00:00 The Club, 40 Tu­ manyan Str.).

First winners Although there are several more GAIFF Pro activities today and tomorrow, the festival’s industry strand already held its closing ceremony last night, announcing the winners of its two project markets. Turkish director Zeynep Dadak was selected as the winner of the C2C Work-in-Progress Market for her project Invisible to the Eye. The award, a chance to create a DCP for the project, is provided by the German postproduction experts at Optical Art. Zeynep honored the title of her work, since she was unable to attend the award ceremony.

The Danny Lerner Award, given to the most promising pitch in the the C2C Feature Film Project Market, went to Anna Sarukhanova (pictured) for Artificial Sky. As part of the award, Sarukhanova can use the services of the Nu Boyana Film Studios in Bulgaria to the amount of €50,000 and also gets a €5,000 cash prize to pay her crew. But the award comes with a challenge: the film should be completed within the next two years.

Artificial Sky will be Sarukhanova’s first feature film and is inspired by the Julio Cortázar story Instructions for John Howell, about the borders between reality, game and illusions. “It has been very interesting to listen to the experts’ opinions and to see their interest in our themes”, Sarukhanova said. “Something seems to be in the air.”

The winner of the Cinethink Armenian Project Pitching Award given by the Prime Minister, will be announced during the festival’s Closing Ceremony tomorrow. JBH/SK

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 6 | 12 JULY | 2019

8 Ðàì²Ü²ìàðܺð

GOVERNMENT SUPPORT

GENERAL PARTNERS

INTERNATIONAL PARTNERS

PARTNER HOTELS

PARTNERS

GASTRONOMY PARTNERS

INFORMATION AND MEDIA PARTNERS PARTNER CINEMAS

PAYMENT PARTNER

LOGO AND DESIGN BY