Golden Apricot Daily 2019 - Day 5

úð²Âºð DAY 5, THURSDAY, JULY 11, 2019

THE UNDEAD RISE AGAIN THE DEAD DON'T DIE

|6

ԴԻԱԿՆԵՐԸ ՀԱՌՆՈՒՄ ԵՆ ԿՐԿԻՆ «ՄԵՌՅԱԼՆԵՐԸ ՉԵՆ ՄԵՌՆՈՒՄ» | 4

ՌԵՅԳԱԴԱՍՆ ՈՒ ԱՐԻՍՏԱԿԻՍՅԱՆԸ ՆՈՒՅՆ ԲԵՄՈՒՄ

|3

ՄԱՀՎԱՆ ԳՐԿՈՒՄ

|4

ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ՝ ՅԱՆ ՆՈՎԻՑԿԻ |5

INTERVIEW: JAN NOWICKI

EMBRACED

BY DEATH

|6

REYGADAS AND ARISTAKISIAN SHARE THE STAGE

|7

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 5 | 11 JULY | 2019

2 Ìð²¶Æð/ PROGRAM ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՊՈՒՅՏ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, BLUE HALL 10:00 Շքերթ/ռեժ.՝ Նինո Ժվանիա Parade/dir. Nino Zhvania 12:30 Խոսելով ծառերի մասին/ռեժ.՝ Սուհաիբ Գասմելբարի Talking About Trees /dir. Suhaib Gasmelbari

14:30 16:30 19:00

Փայտփորը /ռեժ.՝ Բեհրուզ Շոայբի Axing/dir. Behrouz Shoaybi Ֆոտոն/ռեժ.՝ Նորման Լետո Photon/dir. Norman Leto Մոլոկաններ/ռեժ.՝ Սագլարա Տյուրբեևա The Molokans /dir. Saglara Tyurbeeva

20:30

Փարաջանով, Տարկովսկի, Անտիպենկո. Լույսուստվեր /ռեժ.՝ Անդրեյ Օսիպով Parajanov Tarkovsky Antipenko.

Chiaroscuro / dir. Andrei Osipov 22:00 Դաշույն Մաք. Բրեխթի Երեքգրոշանոց ֆիլմը/ռեժ. Յոախիմ Լանգ Mack the Knife - Brecht’s Threepenny Film/dir. Joachim Lang ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԿԱՐՄԻՐ ԴԱՀԼԻՃ MOSCOW CINEMA, RED HALL 10:00

12:00 14:00 15:30

Ես տուն կվերադառնամ / ռեժ.՝ Դարյա Շումակովա I’ll Come Back Home / Darya Shumakova Հորիզոն/ռեժ.՝ Թինաթին Քաջրիշվիլի Horizonti /dir. Tinatin Kajrishvili Սիրելին /ռեժ.՝ Յասեր Թալեբի Beloved /dir. Yaser Talebi Մարդագայլը/ռեժ.՝ Ադրիան Պանեկ Werewolf /dir. Adrian Panek

17:30

Սա փոխում է ամեն ինչ/ռեժ.՝ Թոմ Դանըհու This Changes Everything/dir. Tom Donahue 20:00 Մեռածները չեն մահանում /ռեժ.՝ Զիմ Զարմուշ The Dead Don’t Die / dir. Jim Jarmusch 22:00 Տեղ երկրի վրա / ռեժ.՝ Արթուր Արիստակիսյան A Place on Earth /dir. Artour Aristakisian

11.07 Geo, 87’ CIS Fra-Sdn-TcdDeu-Qat, 90’ FC

Irn, 91’ RP Pol, 107’ FP Rus-Azer, 76’ CIS

Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian Lang.: Arabic Subt.: English/Armenian

Arm, 23’ RSC

Lang.: Armenian Subt.: English

Geo, 18’ RSC Irn, 14’ RSC Geo, 20’ RSC 18+

Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian Lang.: Persian Subt.: English/Armenian Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian

Tur, 24’ RSC

Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian

Arm, 35’ YP

Lang.: Armenian Subt.: English

Geo, 18’ RSC

Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian

Tur, 24’ RSC

Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian

Arm, 23’ RSC

Lang.: Armenian Subt.: English

Tur, 30’ RSC Geo, 16’ RSC 18+

Lang.: Turkish Subt.: English/Armenian Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian

Arm, 27’ RSC

Lang.: Armenian Subt.: English

Lang.: Persian Subt.: English/Armenian Lang.: Polish Subt.: English/Armenian Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

Rus, 60’ FC

ՄՈՍԿՎԱ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ՓՈՔՐ ԴԱՀԼԻՃ 1 MOSCOW CINEMA, SMALL HALL 1 10:00 Դեկտեմբեր/ռեժ.՝ Արման Հարությունյան December/dir. Arman Harutyunyan Ռետին/ռեժ.՝ Դավիթ Փիրցխալավա Eraser /dir. Davit Pirtskhalava 12:00 Աճյունը /ռեժ.՝ Արյան Գոլսուրաթ The Ashes /dir. Aryan Golsoorat Վատ Մարդիկ/ռեժ.՝ Գիորգի Տավարթկիլաձե Bad People/dir. Giorgi Tavartkiladze Գաղթ ամբողջ կյանքում/ռեժ.՝ Շենոլ Չյոմ Lifelong Migrations /dir. Senol Com 18:00 Արարատի հայացքը/ռեժ.՝ Վահագն Տեր-Հակոբյան The Glance of Ararat /dir. Vahagn TerHakobyan 19:30 Ռետին / ռեժ.՝ Դավիթ Փիրցխալավա Eraser / dir. Davit Pirtskhalava

Deu-Bel, 130’ Lang.: German FC Subt.: English/Armenian

Rus-Arm, 87’ RP

Lang.: Armenian Subt.: English

Geo-Swe, 105’ RP Irn, 66’ RP Pol-Nld-Deu, 88’ FP

Lang.: Georgian Subt.: English/Armenian

Գաղթ ամբողջ կյանքում/ռեժ.՝ Շենոլ Չյոմ Lifelong Migrations /dir. Senol Com Դեկտեմբեր / ռեժ.՝ Արման Հարությունյան December / dir. Arman Harutyunyan 21:00 Վառիչ տուր / ռեժ.՝ Գյոքհան Քայա Give Me A Lighter/dir. Gokhan Kaya Հասարակության գերին /ռեժ.՝ Ռատի Ցիտելաձե Prisoner of Society/dir. Rati Tsiteladze Իմ նոր տարին / ռեժ.՝ Արուսյակ Սիմոնյան My New Year /dir. Arusyak Simonyan ՍԻՆԵՄԱ ՍԹԱՐ CINEMA STAR 18:00 Խոսելով ծառերի մասին/ռեժ.՝ Սուհաիբ Գասմելբարի Talking About Trees/dir. Suhaib Gasmelbari 20:00 Մակաբույծը/ռեժ.՝ Չուն-հո Պոն Parasite/dir. Joon-ho Bong

Fra-Sdn-Tcd- Lang.: Arabic Deu-Qat, 90’ Subt.: English/Armenian FC Kor, 132’ YP

Lang.: Korean Subt.: English/Armenian

Can, 97’ FC

Lang.: French Subt.: English/Armenian

Rus, 130’ FC

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

Blr-USA-DeuRus, 95’ CIS Rus-Fra-Arm, 109’ CIS

Lang.: Russian/English Subt.: English/Armenian

Lang.: Persian Subt.: English/Armenian Lang.: Polish, German, Russian Subt.: English/Armenian

USA, 97’ YP

Lang.: English Subt.: English/Armenian

Swe-USA, 105’

Lang.: English Subt.: Armenian

Rus, 126’ R

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

ԿԻՆՈՊԱՐԿ KINOPARK 17:00 Անհետացած քաղաքների հավաքածու/ռեժ.` Դընի Կոտե Ghost Town Anthology/dir. Denis Côté 19:30 Լողլողը /ռեժ.` Կանտեմիր Բալագով Beanpole / dir. Kantemir Balagov ՀՈԿՏԵՄԲԵՐ ԿԻՆՈԹԱՏՐՈՆ, ԳՅՈՒՄՐԻ HOKTEMBER CINEMA, GYUMRI 18:00 Բյուրեղապակի /ռեժ.՝ Դարյա Ժուկ Crystal Swan /dir. Darya Zhuk 20:00

Գործարանը / ռեժ.՝ Յուրի Բիկով The Factory / dir. Yuri Bykov

Lang.: Russian Subt.: English/Armenian

GOLDEN APRICOT DAILY ÊÙµ³·ÇñÝ»ñ` Úáëà ´ñá»ñ»Ý-гÛï»Ý˳, ²ñÃáõñ ì³ñ¹ÇÏÛ³Ý

³ñ·Ù³ÝÇãÝ»ñ՝ Արթուր Մեսրոպյան, Աննա Միրզոյան, ¼³ñáõÑÇ ê³ý³ñÛ³Ý ²ß˳ï³Ï³½Ù` Սաշա Քուտսիր, Հյուգո Էմերզաել ¸Ç½³ÛÝ»ñ` ¶³Û³Ý» ¶ñÇ·áñÛ³Ý Ð»ÕÇݳÏÝ»ñ՝ Պաբլո Գարսիա Կոնդե, Դիանա Մարտիրոսյան Հեռակա ËáñÑñ¹³ïáõ` äÇï»ñ í³Ý ´Ûáõ»ñ»Ý Èáõë³ÝϳñÇã՝ سݻ ÐáíѳÝÝÇëÛ³Ý êñµ³·ñÇã՝ Ազնիվ Նասլյան

Տպագրված է §Չիվչյան Պրինտ¦-ում

Editors: Joost Broeren-Huitenga & Artur Vardikyan Staff: Hugo Emmerzael, Sasja Koetsier Contributors: Pablo García Conde, Diana Martirosyan

Photographer: Mane Hovhannisyan Design: Gayane Grigoryan Backstage General Adviser: Peter van Bueren Printer: "Chivchyan Print"

GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 11 JULY | DAY 5

Èàôðºð 3

«Կա­նանց տե­սա­նե­լի­ու­թյու­նը ցածր է» Ան­ցյալ տար­վա փա­ռա­տո­նի շրջա­նա­ կում սե­ռա­կան հա­վա­սա­րու­թյան վար­ պե­տաց դաս անե­լուց հե­տո «Ոս­կե ծի­ րա­նը» երեկ­վա քննարկ­մա­նը վեր­հա­նեց կի­նո­յում և հե­ռուս­տա­տե­սու­թյու­նում սե­ ռա­կան հավասարակշռության հար­ցը: «Շատ կու­զեի ավե­լի շատ տղա­մարդ տես­ նել դահ­լի­ճում»,- ասաց փա­ռա­տո­նի տնօ­ րեն Հաս­միկ Հով­հան­նի­սյանն իր նե­րա­ծա­ կան խոս­քի ավար­տին: Հա­ջոր­դող քննարկ­ ման ժա­մա­նակ այս միտ­քը և՛ հերք­վեց, և՛ խրա­խուս­վեց: Հե­լե­նե Գրանք­վիս­տը՝ «Women in Film and Television International»-ի նա­ խա­ գահը, ասաց, որ ու­րախ է դահ­լի­ճում այս­քան շատ կին տես­նելու. «Դուք եք փո­փո­խու­թյան միջ­ նորդ­նե­րը»: Մյուս կող­մից՝ Թոմ Դո­նը­հուն՝ Հո­լի­վու­դում կա­նանց վե­րապ­րած խնդիր­ նե­րի մա­սին պատ­մող «Սա փո­խում է ամեն ինչ» վա­վե­րագ­րու­թյան ռե­ժի­սո­րը, պնդեց, թե տղա­մար­դիկ են մե­ղա­վոր այն խնդիր­նե­ րի հա­մար, որոնց կա­նայք բախ­վում են հա­ սա­րա­կու­թյան մեջ, և հա­ճախ պար­զա­պես ան­տե­ղյակ են դրան­ցից: Նա հի­շեց՝ ինչ­պես

Ամե­րի­կա­յի ռե­ժի­սոր­նե­րի գիլ­դի­ան որո­ շեց չցու­ցադ­րել իր ֆիլ­մը՝ փո­խա­րենն առա­ ջար­կե­լով, որ դա ցույց տա կանանց, քան­զի «սա գու­ցե կօգ­նի նրանց»: Դո­նը­հուն հա­մա­ րում է, որ սա ոչ թե կա­նանց խնդիրն է, այլ հա­սա­րա­կու­թյան. «Տղա­մար­դիկ պի­տի այն տես­նեն»: Մի­ջո­ցառ­ման նե­րա­ծա­կան զրույ­ցի ժա­ մա­նակ, որը ոգեշնչ­ված էր սե­ռա­կան հա­վա­ սա­րու­թյան 5050x2020 շար­ժու­մով, ՄԱԿ-ի Զար­գաց­ման ծրագ­րի մշտա­կան ներ­կա­ յա­ցու­ցիչ Դմիտ­րի Մա­րի­յա­սինն ընդգ­ծեց քննար­կու­մը Հա­յաս­տան բե­րե­լու կա­րև­ո­րու­ թյու­նը. «Հա­յաս­տա­նում բա­զում կարծ­րա­տի­ պեր կան կա­նանց ու տղա­մարդ­կանց մա­ սին: Սա վաղ հա­սա­կից է սկսվում՝ ոչ մի­այն կրթու­ թյան մեջ, այ­ լև նրա­ նում, թե ինչ­ պես ենք մենք խո­սում մեր երե­խա­նե­րի հետ, և թե ինչ են նրանք տես­նում ԶԼՄ-նե­րում»: ԱԺ պատ­գա­մա­վոր Գա­յա­նե Աբ­րա­ հա­մյա­նը մատ­նան­շեց հե­ռուս­տա­տե­սու­ թյու­նում ներ­կա­յաց­վա­ծու­թյան հետ կապ­ ված խնդիր­նե­րը, ինչ­պես օրի­նակ՝ հե­ռուս­ տա­հա­ղոր­դում ­ն ե­րին հրա­վիր­վող մաս­նա­ գետ­նե­րի սե­ռա­կան հա­րա­բե­րակ­ցու­թյու­նը. «Ամեն 8 տղա­մարդ մաս­նա­գե­տի դի­մաց 1

կին կտես­նեք: Բա­զում մաս­նա­գետ կա­նայք կան, բայց նրանց տե­սա­նե­լի­ու­թյու­նը ցածր է: Այդ­պես մենք շա­րու­նակ վե­րար­տադ­րում ենք մի­և­նույն պատ­կեր­նե­րը»: «Եվ­րա­սիա» մի­ջազ­գա­յին կի­նո­փա­ռա­տո­ նի տնօ­րեն Դի­ա­նա Աշի­մո­վան Ղա­զախս­ տա­նում կա­նանց հա­մար հնա­րա­վո­րու­ թյուն­ նե­ րի սրըն­ թաց աճ է տես­ նում. «Կին ռե­ժի­սոր­նե­րը զավ­թում են կի­նո­թատ­րոն­ նե­րը ոչ մի­այն «կա­նա­ցի» խնդիր­նե­րով, այ­ լև էպի­կա­կան պատ­մա­կան ֆիլ­մեր են նկա­ րում: Եվ դե­րա­սա­նու­հի­ներն էլ սկսել են ավե­լի շատ երև­ալ գլխա­վոր դե­րե­րում»: Սա­կայն լուծ­ման հաս­նե­լու հա­մար հար­ կա­ վոր է նախ հաս­ կա­ նալ խնդրի էու­ թյու­ նը: Ինչ­պես քննարկ­ման սկզբում նշեց մո­ դե­րա­տոր Սե­դա Գրի­գո­րյա­նը, ճշգրիտ թվեր դժվար է գտնել. «Առա­ջին քայ­լը Հա­ յաս­տա­նում պետք է տվյալ­նե­րի հա­վա­քագ­ րու­մը լի­նի»: Երբ Գրանք­վիս­տը ներ­կա­յաց­ նում է հե­ տա­ գի­ ծը, ամեն ինչ շատ հեշտ է թվում. «Սահ­մա­նե՛ք խնդի­րը և գտե՛ք լու­ ծու­մը»: Բայց հե­տո ավե­լաց­նում է. «Մար­­ տահրավե­րը խնդրի ու լուծ­ման մի­ջև ըն­կած զբո­սանքն է: Մե­նակ չեք կա­րող անել: Այն­ պես որ կազ­մա­կերպ­վեք»: ՍՔ

Հանդիպում ժամանակից դուրս Այս տարվա երրորդ հանդիպումը միավորեց հյուրերից երկուսին՝ մեքսիկացի ռեժիսոր Կառլոս Ռեյգադասին և մոլդովահայ ռեժիսոր Արթուր Արիստակիսյանին: Երկուսն էլ փառատոնի շրջանակում հետահայաց ծրագրեր ունեն. Ռեյգադասը՝ 4 ֆիլմ, այդ թվում վերջինը՝ «Մեր ժամանակը», և Արիստակիսյանը՝ մինչ այժմ նկարած իր միակ 2 ֆիլմերը: Եր­կու ռե­ժի­սոր­ներն էլ հա­մա­ձայ­նե­ցին, որ դե­րա­սան­նե­րը կի­նո­յում ամե­նա­է­ա­կան տար­րը չեն: Ըստ Արիս­տա­կի­սյա­նի՝ «դե­րա­ սան­ներ կան, որոնց ասես Աստ­ված է օժ­ տել»: Ռեյ­գա­դա­սը պնդեց, որ «կի­նոն դե­րա­ սան­նե­րի հա­մար չէ ստեղծ­ված: Ես աշ­խա­ տում են նրանց հետ, ինչ­պես քա­րե­րի կամ առար­կա­նե­րի հետ կաշ­խա­տեի: Ես մարդ­ կանց ու քա­րե­րին նույն կերպ եմ վե­րա­բեր­ վում: Կի­նո­յո՛ւմ, ոչ թե կյան­քում»: Զրույ­ցը նաև ավե­լի մե­տա­ֆի­զի­կա­կան երանգ ստա­ցավ. ար­դյո՞ք ստե­ղծա­գոր­ծո­ղը նույն մարդն է թե՛ ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան գոր­ ծըն­թա­ցի ժա­մա­նակ, թե՛ ամե­նօ­րյա կյան­

քում: Արիս­տա­կի­սյա­նը հա­վա­տում է, որ այդ եր­կուսն ան­ջատ են՝ նա, ով ապ­րում և զգում է, ու նա, ում մենք ճա­նա­չում ենք իր ստեղ­ ծա­գոր­ծա­կան հետ­քե­րով՝ նա­մակ­նե­րով, ֆիլ­մե­րով: Ռեյ­գա­դա­սը հա­մա­ձայնեց և ավե­ լաց­րեց, որ «պա­տաս­խա­նե­լով մի քննա­դա­ տի, ով ու­զում էր ամեն ինչ իմա­նալ իր մա­

սին՝ Պրուստն ասաց, որ դա անի­ մաստ է, քան­զի նա, ով գրում է գիր­քը, նույն մար­դը չէ, ինչ նա, ով ապ­րում է այդ կյան­քը»: Մեք­սի­կա­ցի ռե­ժի­սո­րը նաև խո­սեց, թե ինչ­ պես են որոշ մար­ դիկ ձգտում մեկ­ նա­ բա­ նելու իր ֆիլ­ մեր ­ի տարրերը, ինչպես, օրինակ՝ «Մեր ժա­մա­նա­կը» կի­նոն­կա­րի ցլե­րին. «Սրանք ուղ­ղա­կի բա­ներ են, որ գո­ յու­թյուն ու­նեն աշ­խար­հում: Հա­մընդ­հա­նուր սիմ­վոլ­ներ չեն: Մեք­սի­կա­յում շա­տե­րի հա­ մար ցու­լը ոչ թե առ­նա­կա­նու­թյան, այլ հո­ ղա­գոր­ծու­թյան խորհր­դա­նիշ է»: Ինչ­պես կա­րե­լի էր ակն­կա­լել, ռե­ժի­սոր­նե­ րին հարց­րին իրենց մի­աս­նա­կան ըն­թա­ցիկ նա­խագ­ծի մա­սին: Խոս­քը Մեք­սի­կա­յում ծա­ վալ­վող մի ֆիլ­մի մա­սին է, որն Արիս­տա­կի­ սյա­նը սկսել էր տա­րի­ներ առաջ, և որի պրո­ դյու­սե­րը Ռեյ­գա­դասն էր: Միշտ խորհրդա­ վոր մոլ­դո­վա­հայն ասաց. «Ժա­մա­նա­կը գո­ յու­ թյուն չու­ նի, այն­ պես որ՝ չգի­ տեմ: Ոչ ոք ոչինչ չգի­տի: Ֆիլմն անե­լու ցան­կու­թյուն կա: Բայց թե ինչ կլի­նի, չգի­տեմ: Ես պի­տի վե­ րա­դառ­նամ այն վի­ճա­կին, երբ չգի­տեմ այն, ինչ գի­տեմ հի­մա: Պի­տի ուղ­ղա­կի մեկ­նարկ տաս գոր­ ծըն­ թա­ ցին ու տես­ նեն՝ ինչ կլի­ նի»: ՊԲԳ

Հան­դի­պում Ռե­զա Միր­քա­րի­միի հետ Այ­սօր­վա հան­դիպ­ումը լի­նե­լու է իրա­նա­ ցի ռե­ժի­սոր Ռե­զա Միր­քա­րի­միի հետ, ով նաև փա­ռա­տո­նի Լի­ա­մետ­րաժ ֆիլ­ մե­րի մրցույ­թի ժյու­րիի ան­դամ է: Զրույ­ ցի ժա­մա­նակ, որը Շա­հեն Բա­զիլն է վա­ րե­լու, Միր­քա­րի­մին անդ­րա­դառ­նա­լու է իր ռե­ժի­սո­րա­կան աշ­խա­տանք­նե­րին՝ «Երե­խան և զին­վո­րը» (1999) դե­բյու­տա­ յին ֆիլ­մից մին­չև իր նոր՝ «Երա­զանք­նե­ րի ամ­րոց» (2019) ֆիլ­մը, ինչ­պես նաև իր գոր­ծու­նե­ու­թյա­նը «Ֆաջր» մի­ջազ­գա­յին կի­նո­փա­ռա­տո­նի տնօ­րե­նի պաշ­տո­նում: Փա­ռա­տո­նի շրջա­նա­կում բո­լոր հան­դի­ պում ­ն երն անց­կաց­վում են անգ­լե­րեն կամ անգ­լե­րեն թարգ­մա­նու­թյամբ: 15:00՝ ՀԲԸՄ (Մե­լիք-Ադա­մյան 2/2)

§Կոն­դը¦՝ Կոն­դում Եզա­կի հնա­րա­վո­րու­թյուն՝ տես­նելու ֆիլմն իր բնա­կան մի­ջա­վայ­րում. Կոնդ թա­ղա­մա­սում կցու­ցադր­վի Հա­րու­թյուն Խա­չատ­րյա­նի՝ փա­ռա­տո­նի հիմ ­ն ա­դիր հայ­րե­րից մե­կի «Կոնդ» ֆիլ­մը (1987): Ցու­ցադ­րու­թյու­նը տե­ղի կու­նե­նա «Կոնդ. Երև­ա­նի փա­կագ­ծե­րի ներ­սում» նա­ խագ­ծի շրջա­նա­կում, որի նպա­տակն է աշ­խու­ժաց­նել Երև­ա­նի ամե­նա­հին թա­ ղա­մա­սե­րից մե­կը: 17:00՝ Սուրբ Հով­հան­նես եկե­ղե­ցու բակ

Բա­ցում և փա­կում Երե­կո­յան «Տեղ Երկ­րի վրա» ֆիլ­մի ցու­ ցադ­րու­թյամբ պաշ­տո­նա­պես կբաց­ վի ռե­ժի­սոր Ար­թուր Արիս­տա­կի­սյա­նի ռետ­րոս­պեկ­տիվ ծրա­գի­րը: Սա­կայն քա­ նի որ նրա եր­կու ֆիլ­մե­րից առա­ջի­նը՝ «Ափեր­ը», եր­կու­շաբ­թի ար­դեն ցու­ցադր­ վել է, այս ցու­ցադ­րու­թյու­նը մի­ա­ժա­մա­ նակ նաև ծրագ­րի փա­կու­մը կլի­նի: Մոլ­ դո­վա­հայ ռե­ժի­սո­րի հետ մեր հար­ցազ­ րույ­ցը կար­դա­ցե՛ք օրա­թեր­թի 2-րդ հա­ մա­րում: 22:00՝ Մոսկ­վա կ/թ Կար­միր դահ­լիճ

Գի­շեր­վա կողմ Գե­ղե­ցիկ ավար­տեք փա­ռա­տո­նա­յին օրը և ողջ գի­շեր պա­րեք հա­վա­քույ­թում (22:00՝ «The Kond House», Լեոյի 46) կամ մի­ա­ցեք կի­նո­գոր­ծիչ­նե­րին ու փա­ռա­տո­ նի հյու­րե­րին Կես­գի­շե­րա­յին ամ­փոփ­ ման ժա­մա­նակ (00:00՝ «Ակումբ», Թու­ մա­նյան 40):

Խթա­նե­լով տա­ղանդն ու ըն­կե­րու­թյու­նը Չնա­յած մի­ա­սին հրա­շա­լի ֆիլ­մեր դի­ տե­լով ար­դեն իսկ շատ բան կա­րե­լի է սո­վո­րել, «Ոս­կե ծի­րա­նը» ցան­կա­նում է նպաս­տել գի­տե­լիք­նե­րի փո­խա­նակ­մա­ նը նաև կի­նո­դահ­լի­ճից դուրս: Այդ պատ­ ճա­ռով կի­նո­փա­ռա­տո­նի շրջա­նա­կում մեկ­նար­կել է «Talent Labs» ծրա­գի­րը, որը վե­րա­պատ­րաստ­ման հնա­րա­վո­րու­թյուն է տա­լիս խոս­տում­նա­լից դե­րա­սան­նե­ րին, կի­նոքն­նա­դատ­նե­րին և կի­նո­ար­ տադ­րող­նե­րին ողջ աշ­խար­հից: «Ժա­մա­նակն է, որ փա­ռա­տո­նը հան­դի­ պում ­ն ե­րի տա­րա­ծու­թյուն տրա­մադ­րի տա­ ղան­դա­վոր մարդ­կանց ու փոր­ձա­գետ­նե­ րին»,- ասում է «Ոս­ կե ծի­ րա­ նի» նոր տնօ­ րեն Հաս­միկ Հով­հան­նի­սյա­նը: «Մեզ դուր են գա­լիս վար­պե­տու­թյան դա­սե­րը, հան­դի­ պում ­ն երն ու զրույց­նե­րը, որ­տեղ կա­րե­լի է հարցուպա­տաս­խանի մի­ջո­ցով շփվել հրա­ շա­լի փոր­ձա­գետ­նե­րի հետ, սա­կայն մենք ավե­ լին էինք ու­ զում. ցան­ կա­ նում ենք նոր կա­պեր ստեղ­ծել, հա­մա­գոր­ծակ­ցել և նույ­ նիսկ ըն­կե­րա­նալ»: «Talent Labs»-ի նպա­տա­կը սահ­ման­ներն ընդ­լայ­նելն ու հա­մաշ­խար­հա­յին կի­նո­ար­ տադ­րու­թյունն ավե­լի հա­սա­նե­լի դարձ­նելն

է: Դա իրա­կա­նաց­նե­լու հա­մար ամ­բողջ աշ­խար­հից փոր­ձա­գետ­ներ են հրա­վիր­վել՝ երի­տա­սարդ տա­ղանդ­նե­րին խոր­հուր­դներ տա­լու և աջակ­ցե­լու նպա­տա­կով: Ֆրան­սի­ ա­յից ժա­մա­նել է Կան­նի «Կի­նոքն­նա­դատ­ նե­րի շա­բաթ» ծրագ­րի հա­մա­կար­գող, կի­ նոքն­նա­դատ Օլի­վյե Պե­լի­սո­նը, ով պատ­ մում է կի­նոքն­նա­դատ լի­նե­լու և կի­նոքն­ նա­դատ դառ­նա­լու նրբու­թյուն­նե­րի մա­սին: Ֆրան­սի­ա­ցի պրո­դյու­սեր Ֆրան­սո­ւա դ՛Ար­ տե­մա­րը ղե­կա­վա­րում է մի ծրա­գիր, որը նա­խա­տես­ված է իրենց առա­ջին լի­ա­մետ­ րաժ ֆիլ­մե­րի վրա աշ­խա­տող պրո­դյու­ սեր­նե­րի հա­մար: Լոս Ան­ջե­լե­սում բնակ­վող մար­զիչ Քեթ­լին Լես­լին և հա­յազ­գի դե­րա­ սա­նու­հի Ար­մի ­նե Ան­դան իրենց ու­սա­նող­ նե­րին սո­վո­րեց­նում են ար­հես­տա­վարժ դե­ րա­սան դառ­նա­լու գաղտ­նիք­նե­րը: Նո­րա­ հայտ հայ ար­տիստ Ալիս Սարգ­սյա­նը, որը վեր­ջերս բո­լո­րին ցնցեց «Օտա­րը» ֆիլ­մից ոգեշնչ­ված կոս­տյու­մով, իր ու­սա­նող­նե­րի հա­մար բա­ցում է կի­նո­յում նկար­չու­թյան ու դի­մա­հար­դար­ման ան­սահ­ման հնա­րա­վո­ րու­թյուն­նե­րը: Ինչ­պես նշում է Հով­հան­նի­սյա­նը, ծրագ­ րի նպա­տա­կը ոչ մի­այն նոր հմտու­թյուն­ներ ձեռք բե­րելն է, այ­լև նոր կա­պեր հաս­տա­տե­

լը, որոնց շնոր­հիվ այս տա­ղան­դա­վոր մար­ դիկ մուտք կգոր­ծեն իրենց խոս­տում ­ն ա­շատ կա­րի­ե­րա­յի նոր փու­լեր: Հով­հան­նի­սյանն այդ ձգտում ­նե­ րի մա­ սին կա­ րող է խո­ սել՝ ել­նե­լով սե­փա­կան փոր­ձա­ռու­թյու­նից. «Ես նույն­պես մաս­նակ­ցել եմ տար­բեր երկրնե­ րում անց­կացվող նմա­նա­տիպ ծրագ­րե­րի, և դրանք իս­կա­պես օգ­նել են ինձ: Կի­նո­փա­ռա­ տո­նի տնօ­րեն լի­նե­լուս հա­մար որոշ առու­ մով պար­ տա­ կան եմ այդ ծրագ­ րե­ րի ժա­

մա­նակ ձեռք բե­րած փոր­ձա­ռու­թյանս: Հու­ սով եմ՝ «Ոս­կե ծի­րա­նը» խթան կհան­դի­սա­ նա նաև նո­րա­թուխ տա­ղանդ­նե­րի հա­մար, որոնք հե­տա­գա­յում կդառ­նան մրցա­նա­կա­ կիր ռե­ժի­սոր­ներ, հա­ջո­ղակ պրո­դյու­սեր­ներ, հայտ­նի դե­րա­սան­ներ և կի­նոքննա­դատ­ ներ: Եվ եթե ամեն ինչ հենց այդ­պես էլ լի­ նի, մենք մեծ սի­րով ապա­գա­յում կհյու­րըն­ կա­լենք նրանց՝ ար­դեն որ­պես իրենց ոլոր­ տի փոր­ձա­գետ­նե­րի»: ՀԷ

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 5 | 11 JULY | 2019

4 ¶ð²ÊàêàôÂÚàôÜܺð Դիակ­նե­րը հառ­նում են կրկին

Նոր հու­շե­րի կե­նա­ցը

«Մե­ռյալ­նե­րը չեն մեռ­նում» (Ջիմ Ջար­ մուշ, Շվե­դիա/ԱՄՆ, 2019), Երև­ա­նյան պրե­մի­ե­րա, 11.07՝ 20:00՝ Մոսկ­վա կ/թ Կար­միր դահ­լիճ

«Շքերթ» (Նի­նո Ժվա­նիա, Վրաս­տան, 2018), Լի­ա­մետ­րաժ ֆիլ­մե­րի մրցույթ, 11.07՝ 10:00՝ Մոսկ­վա կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ

Բա­րի գա­լուստ Ամե­րի­կա­յի Սենթր­վիլ քա­ ղաք՝ «մի հրա­շա­լի վայր», եթե հա­վա­տանք քա­ղաք մտնող ճա­նա­պարհ­նե­րին կանգ­ նեցված ցու­ցա­նակ­նե­րին: Բայց երբ զոմ­բի­ նե­րը սկսում են բարձ­րաց­նել իրենց չմե­ռած գլուխ­նե­րը, ամեն ինչ շատ արագ ոչ այն­քան հա­ճե­լի է դառ­նում վե­տա­րան ան­կախ ռե­ժի­ սոր Ջիմ Ջար­մու­շի վեր­ջին՝ «Մե­ռյալ­նե­րը չեն մեռ­նում» ֆիլ­մում: Մե­ռյալ­ներն ավե­րում են քա­ղա­քի ճա­ շա­րա­նը, քան­դում սպի­տակ ցան­կա­պա­ տերն ու քա­րու­քանդ անում գլխա­վոր փո­ղո­ ցի խա­նութ­նե­րը: Երեք հո­գուց՝ գլխա­վոր ոս­ տի­կան Քլիֆ Ռո­բերթ­սո­նից (Բիլ Մյու­րեյ) և սպա­ ներ Ռո­ նի­ ից (Ադամ Դրայ­ վեր) և Մին­ դի­ից (Քլոե Սե­վի­նյի) կազմ­ված ոս­տի­կանա­ կան ու­ ժը մեծ խնդիր­ նե­ րի առ­ ջև է կանգ­ նած: Այս երեք աստ­ղա­յին դե­րա­սան­ներն ըն­դա­մե­նը սառ­ցա­բե­կո­րի գա­գաթն են. «Մե­ ռյալ­նե­րը չեն մեռ­նու­մ»-ը մինչ օրս Ջար­մու­ շի նկա­րա­հա­նած ամե­նա­աստ­ղա­յին ֆիլմն է: Սթի­վի Բու­շե­մին գոր­ծի է դնում իր կռվա­ րար ու ան­մար­դա­մոտ կող­մը ռա­սիստ ֆեր­ մե­րին մարմ ­ն ա­վո­րե­լու հա­մար (վեր­ջի­նիս գլխար­կին գրված «Ամե­րի­կան կրկին սպի­ տակ դարձ­նենք» կար­գա­խոսն ամեն ինչ ար­

ժե), երա­ժիշտ­ներ Իգի Փոփն ու Թոմ Ուեյթ­ սը, ինչ­պես նաև փոփ աստղ Սե­լե­նա Գո­մես ­ը նույն­պես երև­ում են ֆիլ­մի մի քա­նի դրվագ­ նե­րում, իսկ Թիլ­դա Սո­ւին­թո­նը քա­ղա­քի էքս­ ցենտ­րիկ դա­գա­ղա­գոր­ծի դե­րում իր վրա է սև­ե­ռում ամ­բողջ ու­շադ­րու­թյու­նը: Ջար­մուշն էլ է որ­սի դուրս գա­լիս ՝ հա­գեց­նե­լով այս զոմ­ բի-կա­տա­կեր­գու­թյու­նը ժան­րի մի շարք դա­ սա­կան­նե­րին հղում ­ն ե­ր անելով՝ սկսած Ջորջ Ռո­մե­րո­յի «Կեն­դա­նի մե­ռյալ­նե­րի գի­շե­րից» (1968) մին­չև հա­մե­մա­տա­բար նոր «Զոմ­ բի­լեն­դը» (2009): Ինչ­պես իր վե­րոն­շյալ նա­ խորդ­նե­րը, Ջար­մու­շը զոմ­բի ժանրն օգ­տա­ գոր­ծում է որ­պես մի­ջոց ավե­լի ընդգր­կուն հան­րա­յին սա­տի­րա­յի նպա­տա­կով՝ անդ­ րա­դառ­նա­լով Թրամ­փին, նավ­թար­տադ­րու­ թյա­նը և մեր հետզ­հե­տե ավե­լի խո­րա­ցող «վայֆայ կախ­վա­ծու­թյա­նը»: Սե­փա­կան ֆիլ­ մերն ու հե­ղի­նա­կու­թյու­նը նա նույն­պես թե­թև

ծաղ­րի է են­թար­կում, երբ զոմ­բի­նե­րից մե­կը ոչ թե ու­ղեղ է տեն­չում, այլ սուրճ՝ նրբո­րեն ակ­նար­կե­լով, որ տե­ղա­կան դե­ղա­տանն այ­ լևս ծխա­խոտ չեն վա­ճա­ռում: Ար­ դյուն­ քում ստեղծ­ վում է մի ֆիլմ, որ կար­ծես նե­րա­ռում է ամեն ինչ, ան­գամ եթե (ինչ­պես Ջար­մու­շի ֆիլ­մե­րի մե­ծա­մաս­նու­ թյան պա­րա­գա­յում) առանձ­նա­պես շատ գոր­ծո­ղու­թյուն­ներ չեն կա­տար­վում, և որում լի­ար­ժեք դրսև­որ­վում է ռե­ժի­սո­րի այ­ցե­քար­ տա­յին «ար­խա­յին տրա­մադ­րու­թյու­նը»: Մի­ գու­ցե ամ­բողջ ֆիլ­մում ամե­նա­սուր եր­գի­ ծան­քը հենց դա է. ամ­բողջ աշ­խար­հը գրո­ղի ծոցն է գնում, սա­կայն կար­ծես թե առանձ­ նա­պես ոչ ոքի պետքն էլ չէ: «Սա լավ չի վեր­ ջա­նա»,- պար­բե­րա­բար կրկնում է սպա Ռո­ նին՝ մի կողմ քաշ­ված հե­տև­ե­լով՝ ինչ­պես է ամեն ինչ սրըն­թաց գնում դե­պի ան­խու­սա­ փե­լի ավար­տը: ՅԲՀ

Մահ­վան գրկում

Կաս­կա­ծե­լի սեր

«Ան­հե­տա­ցած քա­ղաք­նե­րի հա­վա­քա­ծու» (Դը­նի Կո­տե, Կա­նա­դա, 2019), Լի­ա­մետ­րաժ ֆիլ­մե­րի մրցույթ.

11.07՝ 17:00՝ Կի­նո­պարկ, 12.07՝ 10:00՝ Մոսկ­վա կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ

«Հո­րի­զոն» (Թի­նա­թին Քաջ­րիշ­վի­լի, Վրաս­տան, 2018), Տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին հա­մայ­նա­պատ­կեր, 11.07՝ 12:00՝ Մոսկ­վա կ/թ Կար­միր դահ­լիճ

«Ան­հե­տա­ցած քա­ղաք­նե­րի հա­վա­քա­ծու» ֆիլ­մի առա­ջին կադ­րե­րում Իրե­նե-լե-Նեժ քա­ղա­քի (որը մի փոք­րիկ կետ է Կա­նա­դա­յի քար­տե­զի վրա) բնա­կիչ Սի­մոն Դյու­բեն ավ­ տո­մե­քե­նա վա­րե­լիս բախ­վում է աղյու­սե պա­ տի: Ար­դյո՞ք սա դժբախտ պա­տա­հար էր, թե՞ այս քսան­ն անց երի­տա­սար­դը մի­տում ­ն ա­ վոր դա արեց: Ի՞նչ կապ ու­նի այս ամե­նը քա­ ղա­քում բնակ­վող մեկ այլ երի­տա­սար­դի ան­ հե­տաց­ման հետ: Եվ ի՞նչ դե­րա­կա­տա­րու­թյուն ու­նեն այս ամե­նում սար­սա­փե­լի դի­մակ­ներ կրող առեղծ­վա­ծա­յին երե­խա­նե­րը: Նրանք ուր­վա­կան­նե՞ր են, կեն­դա­նի մե­ռել­նե՞ր, թե՞ ինչոր ավե­լի ար­տա­սո­վոր ու զար­հու­րե­լի բան: Կա­նա­դա­ցի ռե­ժի­սոր Դը­նի Կո­տեն մի շարք հար­ցադ­րում ­ն եր է կա­տա­րում այս սուր դրա­ մա­ յում, սա­ կայն հրա­ ժար­ վում է պարզ պա­ տաս­խան­ներ տալուց: Այս ֆիլ­մը շփոթ­մուն­քի մեջ է գցել հան­դի­սա­տե­սին Բեռ­լի­նի մի­ջազ­ գա­յին կի­նո­փա­ռա­տո­նում, որ­տեղ էլ առա­ջին ան­գամ ցու­ցադր­վել է հիմ ­ն ա­կան մրցու­թա­յին ծրագ­րում: Այս լար­ված գյու­ղա­կան դրա­ման կա­րե­լի է լա­վա­գույնս նկա­րագ­րել «տագ­նա­ պա­լի» բա­ռով: Օպե­րա­տոր Ֆրան­սո­ւա Մե­ սյե-Ռե­ոն օգ­տա­գոր­ծում է խամ­րած, չհղկված 16 մմ կի­նո­ժա­պա­վեն՝ սար­սա­փեց­նող որակ հա­ղոր­դե­լով պատ­կե­րին: Այ­նու­հե­տև՝ երաժշ­ տու­թյու­նը, ավե­լի ճիշտ՝ դրա բա­ցա­կա­յու­թյու­ նը: Ֆիլ­մի սահմռկե­ցու­ցիչ ձայ­նա­յին ձև­ա­վո­ րու­մը ռե­ժի­սո­րը ստա­ցել է լքված սպան­դա­ նո­ցի դռան ճռռո­ցի մի­ջո­ցով՝ ձայ­նը ցած­րաց­ նե­լով այն­քան, մին­չև վե­րած­վի ան­ճա­նա­չե­լի թխթխկո­ցի:

Մեծ էկ­րա­նի հրաշ­քը «Խո­սե­լով ծա­ռե­րի մա­սին» (Սու­հա­իբ Գաս­մել­բա­րի, Ֆրան­սիա/Սու­դան/Չադ/ Գեր­մա­նիա/Քա­թար, 2019), Լի­ա­մետ­րաժ ֆիլ­մե­րի մրցույթ, 11.07՝ 12:30՝ Մոսկ­վա կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ, 18:00՝ Սի­նե­մա Սթար Փո­շոտ և արև­ա­շատ Սու­դա­նում պաս­տե­լա­յին գույ­նե­րի վեր­նա­շա­պիկ­նե­րով և մեղմ ժպիտ­ նե­րով «Սու­դա­նա­կան կի­նո­ա­կում­բի» 4 ան­ դամ ­ն ե­րը, որոնք բո­լորն էլ նախ­կի­նում կի­նո­

Այս զա­նա­զան տար­րե­րը կի­րառ­վում են Իրե­նե-լե-Նե­ժի բնա­կիչ­նե­րին մի­աս­նու­թյան մա­սին սե­փա­կան սահ­մա­նա­փակ պատ­կե­ րա­ցում ­ն ե­րին առե­րե­սե­լու հա­մար: Գյու­ղի բնակ­չու­թյու­նը գնա­լով նվա­զում է, և վեր­ջին­ ներս զգում են, որ ինչ-որ մեկն իրենց գյուղ է ներ­խու­ժել: Քվե­բե­կից մի փոր­ձա­գետ այ­ցե­ լում է բնա­կիչ­նե­րին՝ տե­ղե­կաց­նե­լով, որ ներ­ խու­ժող­նե­րը հա­վա­նա­բար ուր­վա­կան­ներ հի­ շեց­նող արա­րած­ներ են, որոնք ցան­կա­նում են կեն­դա­նի մարդ­կանց մեջ ապ­րել: Բնա­կիչ­նե­ րը փոր­ձում են ըն­կա­լել այդ ան­հե­թեթ նո­րու­ թյու­նը՝ աչք չկտրե­լով փոր­ձա­գե­տի հի­ջա­բից: Ին­չո՞ւ իրենք պետք է լուրջ ըն­դու­նեն այս մաս­ նա­գե­տին, որը փոք­րա­մաս­նու­թյան ներ­կա­յա­ ցու­ցիչ է: Եվ ին­չո՞ւ իրենք պետք է կի­սեն իրենց տա­րած­քը ինչ-որ գերբ­նա­կան արա­րած­նե­րի հետ: Որով­հե­տև նա՞ է այդ­պես ասում: Սա կա­րող էր լի­նել ցի­նիկ ֆիլմ զանգ­վա­ ծա­յին ներ­գաղ­թի ժա­մա­նակ­նե­րում տի­րող ան­հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թյան մա­սին, բայց իրա­ կա­ նում այն լի է քնքշան­ քով և բա­ րու­ թյամբ: Այս հա­մայն­քի մար­դիկ ար­դեն իսկ հո­ գա­տար են մե­կը մյու­սի նկատ­մամբ: Նրանք սփո­փում են մի­մյանց ցա­վը և ու­րա­խու­թյամբ կի­սում տա­ռա­պան­քը: Այժմ նրանք ստիպ­ված են հա­մա­կերպ­վել ավե­լի ար­տա­սո­վոր էակ­ նե­րի հա­մար տա­րածք հատ­կաց­նե­լու մտքի հետ: Ի վեր­ջո «Ան­հե­տա­ցած քա­ղաք­նե­րի հա­ վա­քա­ծու»-ի հար­ցադ­րու­մը հե­տև­յալն է. քա­նի՞ հրաշք պի­տի տե­ղի ու­նե­նա, որ մար­դիկ վեր­ ջա­պես ըն­դու­նեն սա: ՀԷ

Կո­րու­սյալ սի­րո մա­սին պատ­մու­թյուն­նե­ րը հա­ճախ զար­մա­նա­լի նմա­նու­թյուն ու­նեն ուր­վա­կան­նե­րի պատ­մու­թյուն­նե­րի հետ: Ի վեր­ջո ար­դյոք կա­րո՞ղ է այն մարդը, որին կա­րո­տում են, դեռ գո­յու­թյուն ու­նե­նալ: Վրա­ցի ռե­ժի­սոր Թի­նա­թին Քաջ­րիշ­վի­լին, որի ռե­ժի­սո­րա­կան դե­բյու­տը՝ «Հարս­նա­ցու­ նե­րը», ցու­ցադր­վել է 2014-ի «Ոս­կե ծի­րան»ում, իր երկ­րորդ ֆիլ­մը դրա­մա­յի և թրի­լե­րի արանքն է բե­րում՝ գլխա­վոր հե­րոս Գի­ո­յի կեր­պա­րը ներ­կա­յաց­նե­լով խորհր­դա­վո­րու­ թյան շղար­շի ներ­քո: Մինչ Գի­ոն ճա­նա­պար­հոր­դում է գնաց­ քով, փոր­ձե­լով վերագտ­նել հո­գե­կան հանգս­տու­թյու­նը, ֆլեշ­բեք­ներն ակ­նար­ կում են, թե ին­չից է նա փախ­չում՝ մի­ա­ժա­ մա­նակ բա­վա­կա­նա­չափ տա­րածք թող­նե­ լով նրա կեր­պա­րի ոչ մի­ան­շա­նակ ըն­կալ­ ման հա­մար: Երբ նա գա­լիս է ծա­նոթ քան­ դա­կա­գոր­ծի ար­վես­տա­նոց, հետին պլա­նում աշ­խա­տող զո­դա­գոր­ծից առ­կայ­ծող կայ­ծե­ րը սար­սա­փազ­դու զգա­ցո­ղու­թյուն են հա­ ղոր­դում այս տե­սա­րա­նին և Գի­ո­յի՝ կնոջ դի­ման­կա­րը ստա­նա­լու ցան­կու­թյա­նը: Այդ զգա­ցո­ղու­թյունն ավե­լի է ուժգ­նա­նում, երբ պարզ­վում է, որ իր ու կնոջ՝ Անա­յի հա­րա­բե­ րու­թյուն­ներն ար­դեն լրիվ տա­պալ­վել են ու են­թա­կա չեն վե­րա­կանգն­ման: Սա­կայն Գի­ ոն այլ կար­ծիք ու­նի, և իր սե­փա­կան իրո­ղու­ թյան խե­ղա­թյուր­ված ըն­կա­լու­մը ստի­պում է նրան սե­փա­կա­նա­տի­րա­կան դրսև­ո­րում ­ն եր ցու­ցա­բե­րել ապա­գա նախ­կին կնոջ նկատ­ մամբ: ՍՔ

ռե­ժի­սոր­ներ էին, փոր­ձում են վե­րա­կեն­դա­ նաց­նել տե­ղա­կան կի­նե­մա­տոգ­րա­ֆը: Ըստ հան­րու­թյան և մա­մու­լի՝ կի­նո­ա­կում­բի ան­ դամ ­ներն ասես ան­ ցյա­ լում են մնա­ ցել՝ ան­ դա­դար վեր­հի­շե­լով հին ու բա­րի օրե­րի կի­նո­ մի­ջո­ցա­ռում ­ն ե­րը, որոնք եռանդ և աշ­խու­ժու­ թյուն էին տա­րա­ծում հա­մայն­քում: Իսկ այ­սօր կի­նո­թատ­րո­նի ամե­նա­ո­գև­ո­րիչ հյու­րը ուխտն է, որ շրջում է դա­տարկ դահ­լի­ճում և հե­րոս­նե­ րից մե­կի զվար­ճա­լի սել­ֆի­նե­րի ֆոն դառ­նում: Սու­հա­իբ Գաս­մել­բա­րին «Խո­սե­լով ծա­ ռե­րի մա­սին» վա­վե­րագ­րու­թյու­նում քննար­ կում է կի­նո­գոր­ծիչ­նե­րի ու կի­նո­սեր­նե­րի հա­ մար ամե­նա­ցա­վոտ հար­ցե­րից մե­կը՝ կի­նո­

ցու­ցադր­ման մշա­կույ­թի ոչն­չա­ցու­մը: Խնդիրն ավե­լի գլո­բալ է, քան պար­զա­պես կի­նո­սեր հան­րու­թյան պա­սի­վու­թյու­նը. երկ­րի իս­լա­միս­ տա­կան իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը, ըստ էու­թյան, կտրել են նոր ու լավ ֆիլ­ մե­ րի հոս­ քը կի­ նո­ թատ­րոն­ներ և առ­հա­սա­րակ քա­մահ­րան­քով են վե­րա­բեր­վում այս տե­սակ ժա­ման­ցին: Մեր դա­ րում, երբ տա­ րեց տա­ րի ավե­ լի մեծ տա­րա­ծում է ստա­նում ան­հա­տա­կան կի­նո­դի­տու­մը՝ հա­մա­կարգ­չով, հե­ռա­խո­սով և այլն, Գաս­մել­բա­լին ասես ջա­նում է հի­շեց­ նել, թե ին­չի հա­մար ար­ժի գո­նե ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ մեծ էկ­րա­նի հրաշ­քի մաս­նա­ կից լի­նել: ԴՄ

Ի՞նչ կա­րող ես անել ծեր հա­սա­կում, երբ թվում է՝ այ­լևս եր­բեք չես կա­րո­ղա­նա գե­րա­զան­ցել կյան­քիդ լա­վա­գույն հի­շո­ղու­թյուն­նե­րը: Պետք է սպա­սես, մին­չև կյան­քը դա­դա­րի քեզ կիտ­ րոն տալուց և ի վեր­ջո մեկ բա­ժակ թարմ լի­ մո­նադ շնոր­հի: Զար­մա­նա­լի է, բայց երեք տա­րեց վրա­ցի տղա­մար­դու նման հնա­րա­վո­ րու­թյուն է ըն­ձեռ­վում Նի­նո Ժվա­նի­ա­յի նուրբ ու քնքուշ դե­բյու­տա­յին «Շքերթ» ֆիլ­մում: Նախ­կին դա­տա­պար­տյա­լը, թոշ­նած նկա­ րի­չը և ու­ժաս­պառ դե­րա­սա­նը պա­տա­հա­բար հան­դի­պում են Թբի­լի­սիի հրա­պա­րակ­նե­րից մե­կում: Վա­ղե­մի ըն­կեր­ներն օգտ­վում են այս հնա­րա­վո­րու­թյու­նից և ծրագ­րում մի­ա­սին ճա­ նա­պար­հոր­դել՝ կա­րև­որ չէ, թե ուր: Կա­րև­ո­րը նպա­տա­կա­կե­տը չէ, այլ այն փաս­տը, որ վեր­ ջա­պես մի­ա­սին ժա­մա­նակ են անց­կաց­նում: Ժվա­նի­ան մեծ քնքշան­քով պատ­կե­րում է, թե ինչ­պես են այս տղա­մար­դիկ անս­պա­սե­ լի ար­կած­նե­րի շնոր­հիվ ավե­լի կեն­սու­րախ դառ­նում: Գու­ցե նրանք ծեր են, բայց կնճիռ­ նե­րի և սպի­տակ մա­զե­րի տակ գրա­վիչ երի­ տաս­արդ ոգի է թաքն­ված: Նրանք զրու­ցում են, ծի­ծա­ղում և եր­գում, մի­մյանց պատ­մու­ թյուն­նե­րի մեջ գցում և օգ­նում դրան­ցից դուրս գալու: Մինչ մնա­ցած Վրաս­տա­նը զբաղ­ված է ինչ-որ տո­նա­կա­տա­րու­թյամբ և պաշ­տո­նա­ կան շքեր­թով, մեր հե­րոս­ներն իրենց սե­փա­ կան ոչ պաշ­տո­նա­կան շքերթն են սկսում դե­ պի ան­ցյալ: Նրանք ճա­նա­պարհ են ընկ­նում՝ հու­ սա­ լով, որ այն իրենց կտա­ նի դե­ պի նոր ան­մո­ռա­նա­լի պա­հեր: ՀԷ

Ան­ցան­կա­լի հյու­րը «Փայտ­փո­րը» (Բեհ­րուզ Շո­այ­բի, Իրան, 2018), Տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին հա­մայ­նա­ պատ­կեր, 11.07՝ 14:30՝ Մոսկ­վա կ/թ Կա­պույտ դահ­լիճ

«Փայտ­փո­րի» առա­ջին տե­սա­րան­նե­րից պարզ են դառ­նում այն ու­ժեղ հա­կադ­րու­թյուն­ նե­րը, որոնք ֆիլ­մում կենտ­րո­նա­կան տեղ են զբա­ղեց­նե­լու: Սկզբում տես­նում ենք բաց դաշ­ տում բնակ­վող թա­փա­ռա­կան­նե­րի, իսկ հե­ տին պլա­նում քա­ղա­քի բարձ­րա­հարկ շի­նու­ թյուն­ներն են: Մի զույգ վի­ճում է իրենց որ­դու վա­ճառ­քի մա­սին, քա­նի որ մայ­րը մտա­փոխ­ վել է: Րո­պե­ներ անց տես­նում ենք մի երի­տա­ սարդ աղջ­կա ծննդյան տո­նա­կա­տա­րու­թյա­ նը: Թվում է՝ հա­ջո­ղու­թյունն ու­ղեկ­ցում է աղջ­ կա՝ սու­պեր­մար­կե­տի մե­նե­ջեր հո­րը, սա­կայն երբ հայտն­վում է թա­փա­ռա­կան­նե­րից մե­կը, ամեն ինչ փոխ­վում է: Թմրա­նյու­թե­րից կախ­ վա­ծու­թյուն ու­նե­ցող Մա­շան պնդում է, որ ին­քը տղա­մար­դու նախ­կին կինն ու աղջ­կա մայրն է: Թվով եր­րորդ ֆիլ­մում ռե­ժի­սոր Բեհ­րուզ Շո­այ­բին ցու­ցա­բե­րում է այն­պի­սի զգա­յու­ նու­ թյուն, որը բնո­ րոշ է նաև ռե­ ժի­ սո­ րի ավե­ լի հայտ­նի հայ­րե­նա­կից Աս­ղար Ֆար­հա­դի­ ին: Ֆիլ­մը մի քա­նի բա­րո­յա­կան եր­կընտ­րանք է վեր հա­նում. եթե աղ­ջիկն իս­կա­պես Մա­շա­ յի դուստրն է, ար­դյո՞ք աղ­ջի­կը պետք է իմա­ նա դրա մա­սին, թե՞ ճշմար­տու­թյու­նը պետք է թաքց­նել հա­նուն աղջ­կա բա­րօ­րու­թյան: Ֆիլ­մի կեր­պար­նե­րը թաքն­ված կող­մեր ու­նեն, որոնք բա­ցա­հայ­տում ենք ֆիլ­մի մյուս կեր­պար­նե­ րի հետ մի­ա­սին` խո­րաց­նե­լով խա­բե­ու­թյու­նը, անվս­տա­հու­թյունն ու անո­րո­շու­թյու­նը: Ֆիլ­մի ողջ բեռն ընկ­նում է Մա­շա­յի տա­ռա­ պող, ար­տա­հայ­տիչ և խո­ր կեր­պա­րի վրա: Դե­րա­սա­նու­հի Սա­ռա Բահ­րա­միի հե­րո­սու­հին տա­րա­տե­սակ ապ­րում ­ն եր՝ վախ, ող­բեր­գու­ թյուն, հուզ­մունք, մո­լուցք, կա­րեկ­ցանք է ար­ տա­հայ­տում` ուր­վագ­ծե­լով Մա­շա­յի ինք­նա­կա­ տա­րե­լա­գործ­ման ցան­կու­թյամբ լի էվո­լյու­ցի­ ոն ու­ղին, որը նրան եսա­սի­րու­թյու­նից ի վեր­ջո հասց­նում է անձ­նա­զո­հու­թյան: ՊԳԿ

GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 11 JULY | DAY 5

Դե­րա­սան լի­նե­լը դեռ հա­ճույք պատ­ճա­ռո՞ւմ է Ձեզ: Մարդ չի կա­րող պար­զա­պես դա­դա­րել դե­րա­սան լի­նելուց: Դե­րա­սա­նը միշտ մնում է դե­րա­սան: Զգա­ ցո­ղու­թյու­նը չի կա­րող պար­զա­պես հօդս ցնդել: Ան­ գամ երբ թվում է, որ այն ձեռ­քիցդ գնում է, մի­և­նույնն է կհան­դի­պես կամ կտես­նես մի բան, որ կներշն­չի քեզ, ու այն նո­րից հետ կգա: Ես խա­ղա­ցել եմ ան­ թիվ ֆիլ­մե­րում, այն­պես որ այ­լևս խա­ղա­լու կա­րիք չու­նեմ, բայց եթե լավ առա­ջարկ ստա­նամ, լավ սցե­ նար լի­նի ու բյու­ջե, ես կխա­ղամ: Երբ Վայ­դան, Զա­ նու­սին և Հա­սը երի­տա­սարդ էին, խա­ղալն ավե­լին էր, քան պար­զա­պես դե­րա­սան լի­նե­լը: Դա նշա­նա­ կում էր, որ դու նաև ֆիլ­մի հա­մա­հե­ղի­նակն ես: Երկ­ խո­սու­թյուն­նե­րը մի­ա­սին էինք գրում, մի­ա­սին էինք ստեղ­ծում ֆիլ­մը: Հի­մա այդ­պի­սի զգա­ցո­ղու­թյուն այ­ լևս չու­նեմ: Այն ժա­մա­նակ մենք հա­մոզ­ված էինք, որ հե­ղա­փո­խում ենք կի­նոն ու քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը և իրա­վի­ճա­կը Լե­հաս­տա­նում: Բո­լո­րը պետք է որ տե­ սած լի­նեն այդ ֆիլ­մե­րը, որով­հե­տև մեզ իս­կա­պես թվում էր, որ մենք ազ­դել ենք իրա­կա­նու­թյան վրա: Հան­դիպ­ման ժա­մա­նակ ասա­ցիք, որ աղ­քա­ տու­թյու­նը լավ բան է սկսնակ դե­րա­սա­նի հա­ մար: Ար­դյո՞ք դեռ նույն կերպ եք մտա­ծում Ձեր կա­րի­ե­րա­յի մա­սին: Առանձ­նա­պես մեծ ընտ­րու­թյուն չու­նեմ, որով­հե­տև ես դեռ աղ­քա՛տ եմ: Ու ես չեմ էլ փոր­ձում հարս­տա­նալ: Հե­ռուս­տա­սե­րի­ա­լում խա­ղա­լով՝ հնա­րա­վոր է՝ ավե­ լի մեծ գու­մար­ներ վաս­տա­կեմ, բայց դա ինձ պետք չէ: Ժա­մա­նա­կին մենք հե­ծա­նիվ էինք քշում, բայց մեր մտքում դա ամե­նա­լավ «Մեր­սե­դեսն» էր: Հի­մա մենք ապ­րում ենք մի աշ­խար­հում, որ­տեղ «Մեր­սե­դես» վա­ րող­նե­րի մտա­ծե­լա­կերպն է հե­ծա­նիվ քշո­ղի:

ՅԱՆ ՆՈ­ՎԻՑ­ԿԻ ՀԲԸՄ-ում հան­դիպ­ման ժա­մա­նակ Յան Նո­վից­կին ինքն իրեն բնո­ րո­շեց «հին, ինչ­պես ժան­գոտ եր­կա­թը»: Ու չնա­յած նա շու­տով կնշի իր 80-ամյա­կը, լե­հա­կան բե­մի և էկ­րա­նի հան­րահռ­չակ դե­րա­սա­նը լի է էներ­գի­ա­յով: Վար­պե­տաց դա­սի ըն­թաց­քում նա բա­նաս­տեղ­ծու­ թյուն կար­դաց, կա­տակ­ներ արեց և բազ­մա­թիվ դրվագ­ներ վեր­հա­ նեց իր ան­հա­վա­նա­կան բազ­մա­զան դե­րա­սա­նա­կան կա­րի­ե­րա­յից, որը ծա­վալ­վել է լե­հա­կան և հուն­գա­րա­կան կի­նո­յի ամե­նահ­րա­շա­լի տաս­նա­մյակ­նե­րում: Ան­ջեյ Վայ­դա­յի («Ածուխ­ներ», 1965), Քշիշ­տոֆ Զա­նու­սիի («Ըն­տա­ նե­կան կյանք», 1971) և Վոյ­չեխ Հա­սի («Կլեպ­սիդ­րա» առող­ջա­րա­նը», 1973) ֆիլ­մե­րում մարմ­նա­վո­րած գլխա­վոր դե­րե­րով Նո­վից­կին դար­ ձել էր լե­հա­կան կի­նո­յի նոր ալի­քի դեմ­քը, ով հա­մար­ձակ­վում էր դրսև­ո­րել քննա­դա­տա­կան մո­տե­ցում, ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան ազա­ տու­թյուն և լի­նել ար­մա­տա­կան հու­մա­նիստ: Հա­ճախ փայ­լում էր նաև բե­մի վրա՝ կյան­քի կո­չե­լով դա­սա­կան թատ­րո­նի դե­րեր Շեքս­ պի­րի, Ֆյո­դոր Դոս­տո­ևս­կու և ան­գամ Ֆրանց Կաֆ­կա­յի պի­ես­նե­րից: Օրա­թեր­թի խնդրան­քով այս փա­ռա­հեղ դե­րա­սա­նը հե­տա­դարձ հա­ յացք է գցել հին ու բա­րի օրե­րին:

Վոյ­չեխ Հա­սի «Կլեպ­սիդ­րա» առող­ջա­րա­նը» ցու­ցադր­վեց այս­տեղ մի քա­նի օր առաջ: Ջեր­ մու­թյա՞մբ եք հի­շում այդ ֆիլ­մը: Ե՛վ այո, և՛ ոչ: Այդ շրջա­նում մենք չա­փա­զանց աղ­ քատ էինք: Բայց հի­շում եմ, որ Բրու­նո Շուլ­ցի ար­ձա­ կը պար­զա­պես հան­ճա­րեղ էր: Այդ ֆիլ­մում ես խա­ ղում էի Յո­ զե­ ֆի դե­ րը, բայց այդ կեր­ պարն ասես ընդ­հան­րա­պես գո­յու­թյուն չու­նե­նար: Նա ըն­դա­մե­նը տա­րօ­րի­նակ մի­ջա­վայ­րը փո­խան­ցե­լու մի մի­ջոց էր: Այն­պես որ ես ասես պետք է զրո­յից ստեղ­ծեի այդ կեր­պա­րը: Ամե­նա­բարդն այն էր, որ չէի կա­րող չա­ փից շատ տրվել երև­ա­կա­յու­թյանս, որով­հե­տև ցան­ կա­նում էինք հա­վա­տա­րիմ մնալ աղ­բյու­րին: Խիստ կար­գա­պա­հու­թյուն էր անհ­րա­ժեշտ: Սա շատ ան­սո­ վոր ֆիլմ էր, ու ափ­սո­սում եմ, որ այս­տե­ղի ցու­ցադ­ րու­թյու­նից առաջ բե­մից չա­սա­ցի՝ պար­տա­դիր չէ այս ֆիլ­մը հաս­կա­նաք: Նպա­տա­կը բա­ցար­ձա­կա­պես դա չէ: Մի­այն հի­մար­ներն են ցան­կա­նում ամեն ինչ հաս­ կա­նալ: Ֆիլ­մում քեզ ասես հա­մո­զում են երազ­ներ ու տե­սիլք­ներ դի­տել: Այն ավե­լի շուտ պետք է զգալ ու վե­րապ­րել, քան թե հաս­կա­նալ: ՀԷ

With roles in films by Wajda, Zanussi and Has, you were part of a new wave of Polish cinema that was quite revolutionary. How do you look back on these days?

“When Wajda, Zannussi and Has were young, acting meant more than just being an actor. It meant you were a co-creator of the film. We were writing the dialogs together, creating the films together. I don’t have that feeling anymore.”

Their films are humanist and critical. Do you miss these qualities in your later film roles? “Back then we were sure that we were transforming cinema and politics and the situation in Poland. Everyone must have seen these films, because we really felt that we influenced the reality.”

In your masterclass you claimed poverty is a good thing for an upcoming actor. Do you still think that about your acting career?

“Well, I don’t have a choice because I’m still poor! And I’m not trying to get richer. I might earn a lot of money by playing in a TV series, but I don’t need that. We used to ride our bikes with the mentality that they were the fin­ est model of Mercedes. Now we live in a world where the people that ride a Mercedes have the mentality of bikers.”

Դուք ասել եք, որ գրա­կա­նու­թյու­նը ար­վես­տի ձև­ե­րից ամե­նա­կա­րև­որն է, և որ Դուք շատ եք ոգեշնչ­վել Լև Տոլս­տո­յի ու Ֆյո­դոր Դոս­տո­ևս­կու գրա­կա­նու­թյամբ: Տե՛ր Աստ­ված: Կա­րող եմ ասել, որ կյանքս սկսվել է Դոս­տո­ևս­կուց: Ռու­սա­կան ար­ձա­կը հա­մաշ­խար­հա­ յին գրա­կա­նու­թյան գա­գաթն է: Մեզ՝ սլա­վոն­նե­րիս, այն շատ հո­գե­հա­րա­զատ է: Երբ բե­մադ­րում էինք Դոս­տո­ևս­կու «Չար­քե­րը» (պի­եսն այդ ժա­մա­նակ ար­գել­ված էր ԽՍՀՄ-ում), մի ռուս ռե­ժի­սոր ասաց, որ հի­ա­նա­լի կա­տա­րում էր: Նա բա­ցատ­րեց, որ մենք՝ լե­հերս, արև­ե­լյան ժո­ղո­վուրդ­նե­րի հո­գին ու­նենք, բայց արևմ­տյան մշա­կույթ­նե­րի՝ ֆրան­սի­ա­կան ու բել­գի­ա­կան կար­գա­պա­հու­թյուն: Բայց ես չեմ սի­րում մարդ­կանց, որ ինչ­քան գիրք կա­րո­ղա­նում, կար­դում են: Նա­խընտ­րում եմ կար­դալ իմ սի­րե­լի հե­ղի­նակ­ նե­րին ու մերթ ընդ մերթ մեծ հա­ճույ­քով վե­րըն­թեր­ ցել: Տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում նույն գիր­քը բա­ցար­ձակ այլ կերպ ես սկսում ըն­կա­լել: Տոլս­տո­յի «Ան­նա Կա­րե­ նի­նա»-ն 15-րդ ան­գամ էի կար­դում, երբ գի­տակ­ցե­ ցի, որ դա եր­գի­ծա­կան ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն է: Մեր ծե­րա­նա­լուն զու­գա­հեռ գրքերն էլ են փոխ­վում: Իսկ հա­ճա՞խ եք վե­րա­նա­յում Ձեր ֆիլ­մե­րը: Իմ խա­ ղա­ ցած ֆիլ­ մեր ­ ի մեծ մասն ան­ գամ չեմ էլ տե­սել: Նկա­րա­հա­նում ­ն ե­րի ժա­մա­նակ ես ոչ մի կադր չեմ նա­յում: Ես նկա­րա­հան­վում եմ բազ­մա­ թիվ գեր­մա­նա­կան ֆիլ­մե­րում ու եր­բեք չեմ տե­սել այդ ֆիլ­մե­րից որևէ մե­կը: Հուն­գա­րի­ա­յում նկա­րա­ հան­վել եմ գրե­թե 30 ֆիլ­մում, որոն­ցից երևի 5-ը տե­սած լի­նեմ: Եթե հնա­րա­վո­րու­թյուն լի­նի դի­տե­ լու իմ, ըստ իս, լա­վա­գույն կա­տա­րու­մը, կա­ռա­ջար­ կեի նա­յել Մար­թա Մե­շա­րո­սի «Չթաղ­ված մար­դը» (2004): Նա ասես հուն­գա­րա­կան Անյես Վար­դան լի­նի: Ֆիլ­մը պատ­մում է 1956 թվա­կա­նի հուն­գա­րա­ կան հե­ղա­փո­խու­թյան մա­սին: Ես խա­ղում եմ վար­ չա­պետ Իմ­րե Նա­գիի դե­րը, որին դա­վա­ճա­նու­թյան հա­մար կա­խա­ղան բարձ­րաց­րին:

You’ve said that people don’t really write roles for older actors anymore. Do you still find pleasure in acting?

“You cannot simply stop being an actor. Acting is always with you. The feeling can’t just vanish. Even when it seems to be slipping away a bit, you’ll come across something inspiring and it will come back to you. I’m playing in a new film by Marcin Krzysztalowicz called Pan T., which will premiere soon. At my age it’s very pleasant to find roles that I like. I starred in countless films so there’s no need to act anymore, but if you have a good offer, with a good script and budget I will play for you.”

You’ve said literature is the most important art form and you’ve been heavily inspired by Lev Tolstoy and Fyodor Dostoyevsky. What did you learn from these writers, even before you were an actor?

“Good lord. I can say that my life began with Dos­ toyevsky. Russian prose is the top of the list of world literature. We Slavs connect with it strongly. When we staged Dostoyevsky’s Demons there was a Russian direc­ tor – this play was forbidden in the USSR at that time – who said we did a brilliant job. He explained that we Pol­ lacks have the soul of eastern people, but the discipline of western cultures like France and Belgium. It’s the best of both worlds. But let me give you some advice: I hate people who read all the books they can. I’d rather stick with my favorites and return to them from time to time.”

So you revisit a lot of books?

“Of course and with a huge passion! When the years go by your interpretation becomes completely different.

I was reading Tolstoys Anna Karenina for the fifteenth time when I realized it’s a satirical work. Books change as we get older, so I always carry Dino Buzzati’s The Tartar Steppe with me. Valerio Zurlini made a good film of it a long time ago. This book is like the bible for me.”

JAN NOWICKI During his Rendezvous talk at AGBU, Jan Nowicki described himself as “old like rusty iron.” But although he’s approaching his eightieth birthday, this celebrated Polish stage and screen actor is still a bundle of energy. During his masterclass he recited poetry, cracked jokes and gave insights into his incredibly varied acting career that has spanned some of the most exciting decades in Polish and Hungarian cinema.

With major roles in films by Andrzej Wajda (The Ashes, 1965), Krzysztof Zanussi (Family Life, 1971) and Wojciech Has (The Hourglass Sanatorium, 1973) Nowicki was the face of a new wave of Polish cinema that dared to be critical, artistically free and fundamentally humanist. He also frequently graced the stage, giving life to iconic roles from classical theater in pieces by William Shakespeare, Fyodor Dostoyevsky and even Franz Kafka. For the Daily, this Polish acting royal looks back on those good old days.

Do you also revisit your own work in films? Do you watch films you played in again?

“Most of the films I play in, I’ve never even seen at all. Dur­ ing shooting I don’t watch any material. I shot many films in Germany and I’ve never seen any one of those. I shot almost thirty films in Hungary and I’ve maybe seen five. If you have an opportunity to see my best role, according to me, I’d recommend The Unburied Man [2004] by Márta Mészáros. She’s like the Agnès Varda of Hungary. It’s a film about the 1956 revolution in Hungary. I play the role of Prime Minister Imre Nagy, who was hanged for treason.”

The Hourglass Sanatorium by Wojciech Has sreened here a few days ago. Do you have fond memories of that film?

“Yes and no. We were very, very poor in those days.

But I remember that the prose of Bruno Schulz’ book was absolutely genius. I played Józef in this film, but this character almost didn’t seem to exist. He was just a vehicle for strange surroundings. So it was like I had to invent this character from the beginning. The difficult thing was that you couldn’t invent too much, because we wanted to stay truthful to the source ma­ terial. A lot of discipline was needed. This is a very unusual film and I regret that I didn’t say this on stage when it screened here: you don’t have to understand this film. It’s not about that at all. Only stupid people want to understand everything. The film is like watch­ ing dreams and visions. It has to be experienced, rath­ er than understood.” HE

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 5 | 11 JULY | 2019

6 REVIEWS

The Undead Rise Again

A Toast to New Memories

The Dead Don’t Die (Jim Jarmusch, Sweden/USA, 2019). Yerevan Premieres.

11-7 20:00 Moscow Cinema Red Hall.

Parade (Nino Zhvania, Georgia, 2018).

Full-Length Films Competition.

11-7 10:00 Moscow Cinema Blue Hall.

Welcome to Centerville, USA, “a real nice place” according to the signs at the town limits. But when zombies start rearing their undead heads, pretty soon it’s not so nice anymore in The Dead Don’t Die, the latest film by veteran indie direc­ tor Jim Jarmusch.

The ghouls ravage the local diner, rampage the town’s white picket fences and ransack the stores on main street. It’s a lot to deal with for the town’s three-headed police force: Chief Cliff Robertson (Bill Murray) and officers Ron­ nie (Adam Driver) and Mindy (Chloë Sevigny).

Those three star actors are just the tip of the ice­ berg – The Dead Don’t Die is Jarmusch’s most star-studded film to date. Steve Buscemi gets to flex his cantankerous side as a racist farmer (his cap reading “Make America White Again” says it all); musicians Iggy Pop and Tom Waits put in appearances, as does pop star Selena Gomez; and Tilda Swinton steals the show as the town’s eccentric mortician.

What to do in your old age, when it seems you’ll never be able to top your best memories in life?

You wait until life stops giving you lemons, and finally delivers a glass of fresh lemonade again.

Surprisingly, this chance is given to three older Georgian men in Parade, a gentle and tender debut by Nino Zhvania. Three old friends have a chance meeting on a popular Tbilisi square. They seize the moment and plan a road trip to wher­ ever. It’s not the destination that counts, but the fact that they’re finally spending time together.

Zhvania lovingly portrays how these men liven up through their surprise adventure. They may be old, but beneath their wrinkles and grey hair lies an attractive youthfulness. They chat, laugh and sing, get one another into trouble and help each other back out as well. While the rest of Georgia busies itself with some festivity involving a parade, these fellows have started their own parade down memory lane, a journey which they hope will re­ sult in new unforgettable moments. HE

Jarmusch goes pillaging himself as well, stuffing his zombie comedy with references to a whole host of genre classics, from George Romero’s classic Night of the Living Dead (1968) right op to the more recent hit Zombieland (2009). Like those predecessors, Jar­ musch uses the zombie genre as a vehicle for some broad social satire, with Trump, fracking and our growing wifi-addiction all taking a hit.

He takes some pot shots at his own films and reputation as well, having one of his zombies crave not brains but coffee and subtly hinting

that the local drugstore isn’t selling cigarettes anymore.

It makes for a film that’s enthusiastically all over the place, even if (as in most of Jarmusch’s films) nothing much happens and the director’s signa­ ture laid-back attitude is on full display. Maybe that’s the sharpest point of satire in the whole film: the world is going to hell, but nobody seems to be interested in doing anything about it. “This is not going to end well”, officer Ronnie repeat­ edly says, as he stands aside and watches things race towards that inevitable conclusion. JBH

Embraced by Death

A Master Storyteller

Ghost Town Anthology (Denis Côté, Canada, 2019). Full-Length Films Competition. 11-7 17:00 Kinopark, 12-7 10:00 Moscow Cinema Blue Hall.

Parasite (Bong Joon-ho, South-Korea, 2019).

Opening Film. 11-7 20:00 Cinema Star.

Simon Dubé from Sainte-Irénée-les-Neiges, a blip on the Canadian map, slams his car into a brick wall in the opening moments of Ghost Town Anthology. Was it an accident or did this twentysomething crash on purpose? How is this con­ nected to the disappearance of another young person from the town? And what part do the mysterious children wearing eerie masks play in all this? Are they ghosts, the living dead or some­ thing even stranger and more malevolent?

Canadian director Denis Côté presents a series of questions in this haunting drama, but refuses to give simple answers. His film puzzled audi­ ences at the Berlinale, where it premiered in the main competition. But it’s exactly because of all these questions that Ghost Town Anthology stays with you long after its screening. While it may sound like a supernatural thriller, the film re­ fuses to be reduced to conventional genre fare.

Unsettling would be the best word to describe this tense rural drama. Cinematographer Fran­ çois Messier-Rheault uses grainy, unpolished 16mm film stock, giving even the image an eerie quality. And then there’s the music, or rather the lack thereof. The haunted soundscape is formed by an audio sample of a creaking door in an abandoned slaughterhouse, which Côté pitched down to an unrecognizable thrum.

Troublesome Presence Axing (Behrooz Shoaibi, Iran, 2018).

Regional Panorama. 11-7 14:30 Moscow Cinema Blue Hall.

The opening scenes of Axing immediately set up the strong contrast that will be central through­ out the film. We first see a group of vagabonds living in an open field with the high-rises of the city in the background. A couple argues over the sale of their son, since the mother has changed her mind. Moments later, we see a young girl’s birthday party. Luck seems to smile on her fa­ ther, the manager of a supermarket. Until one of those vagabonds appears and everything changes. Drug addict Masha claims to be his exwife and the mother of his daughter.

In his third film, Iranian filmmaker Behrooz

All these disparate elements are employed to confront the inhabitants of Irénée-les-Neiges with their limited notions of togetherness. While the population of the village is dwindling, they still feel like they’re being invaded. An expert from Quebec comes to inform them that there might, in fact, be a ghostlike species that needs to stay among the living. While the citizens process the absurd news they can’t help but to notice her hijab. Why should they take this mi­ nority authority seriously? And why should they suddenly start sharing all their space with super­ natural beings? Because she says so?

What might have been a cynical film about in­ tolerance in the face of mass immigration turns out to have plenty of gentleness and kindness.

This community already cares for one and an­ other. They comfort each other’s pains and re­ joice in their shared suffering. Now, they’ll have to learn to also make room for much stranger folk. The ultimate question Ghost Town Anthology poses is how many miracles are needed be­ fore they will finally accept this. HE

Shoaibi shows a sensibility similar to that of his more famous countryman Asghar Farhadi. The film highlights several moral dilemmas: if the girl is really the Masha’s daughter, should she know? Or should it be hidden, for the sake of the girl? There are hidden sides to all the characters that we dis­ cover along with the other characters in the film, heightening their deceptions, distrust and uncer­ tainty. This and the disturbing strategy Masha em­ ploys to achieve her objectives (economical com­ pensation at first, then the little girl herself) make the film’s narrative advance in unexpected ways.

Masha’s appearance and personality may seem excessive at first. However, slowly but surely we start to understand her life and em­ pathize with her desires. The weight of the film falls on this suffering, expressive and profound character. Actress Sara Bahrami cycles through divergent registers (scared, pathetic, tragic, ob­ sessive, compassionate) charting Masha’s evolu­ tion from selfishness, through desire for self-im­ provement, to finally reaching selflessness. PGC

After opening the festival with a jolt last Sunday, Bong Joon-ho’s Parasite is getting its second and final festival screening today. A slow-burning mix of social satire, black comedy and horror ele­ ments, it’s the South-Korean director’s most ac­ complished film to date. And his most successful as well, winning the Palme d’Or in Cannes last May. The film centers on a poor family of four, the Kims, who slowly but surely infiltrate the house­ hold of the much richer Park family – with hi­ larious and bloody consequences. When twentysomething Ki-woo (Woo-sik Choi) gets a lucky

Big Screen Magic Talking About Trees (Suhaib Gasmelbari, France/Sudan/Chad/Germany/Qatar, 2019).

Full-Length Films Competition. 11-7 12:30 Moscow Cinema Blue Hall, 18:00 Cinema Star.

In sandy and sunny Sudan, four members of the Sudanese Film Club, all former filmmakers, try to reinvigorate local cinema. The public and the press think they’re stuck in the past with their end­ less reminiscing about the good old film events that brought joy and excitement to the commu­

break, finding a job as a tutor for the Park fam­ ily’s teenage daughter, he immediately spots an opportunity. Before long, his older sister and both their parents have also earned the trust of the rather guileless Park family. But just when you think they can’t possibly keep up their cha­ rade, Bong turns out to have several more tricks up his sleeve before the suitably bloody end.

Bong proves to be a master storyteller. Seem­ ingly innocuous details from the opening hour gain greater significance in the film’s explosive closing stretch. Every shot has its function, every cut is in the right place. And as his storytelling skills and the film’s witty dialog keep up the pace, Bong sneaks in some subtle social commentary right be­ low the surface. As he explicitly comments on the growing gap between rich and poor, the troubled relationship between North and South Korea rears its ugly head more implicitly. As Ki-woo says re­ peatedly: “This is so metaphorical!” JBH

nity. Now the most exciting guest at the cinema is a wandering camel, who becomes a prop for the amusing selfies taken by one of the characters.

In this documentary Suhaib Gasmelbari dis­ cusses a painful subject for filmmakers and cinephiles: the slow demise of filmgoing cul­ ture. In Sudan, the problems go way beyond dwindling audiences. The local Islamist govern­ ment has basically cut off the supply of new and interesting films to cinemas and displays a gen­ eral disregard for film culture. At a time when we’re all watching our films alone on comput­ ers, tablets and mobile phones, Gasmelbari brings a welcome reminder of the importance of being part of the big screen magic at least once in a while. DM

Ambiguous Love Horizon (Tinatin Kajrishvili, Georgia, 2018).

Regional Panorama. 11-7 12:00 Moscow Cinema Red Hall.

Tales of lost love often bear a striking resemblance to ghost stories. After all, does the person who’s longed for really still exist? Georgian director Ti­ natin Kajrishvili places her second film between drama and thriller and introduces her protagonist Gio in a shroud of mystery.

As Gio travels out of the city by train, trying to find some calm, a series of flashbacks hint at the situation he’s fleeing, but leave enough space to regard his character with ambiguity. He visits a sculptor friend to look at a portrait of his wife Ana. In the workshop, the flickering light of a welder in the background gives the scene a

spooky feel. It's revealed that their relationship has already broken down beyond repair. How­ ever that is not how Gio sees things, and the looming menace of that twisted take on his own reality leads him to possessive reflexes towards his ex-wife-to-be.

The swamp where he chooses to heal his wounds is like a moodscape representing his de­ pression and loss of orientation. Beautiful light­ ing, somber and pictorial, also makes it look like a place outside of time. But whether his isolation will help him come back to reality becomes in­ creasingly doubtful. SK

GOLDEN APRICOT DAILY 2019 | 11 JULY | DAY 5

NEWS 7

‘The visibility of women is low’ Following up on a workshop on gender equality during last year’s festival, GAIFF again put the issue of gender balance in the film and television industry on the agenda with a panel discussion yesterday. “The challenge is the walk between the problem and the solution.”

“I would love to see more guys in the audience”, festival director Hasmik Hovhannisyan com­ mented at the end of her opening speech. The point was both refuted and supported during the panel discussion about gender balance in film and television that followed.

Helene Granqvist, President of Women in Film and Television International, said she was happy to see so many women: “You are carrying the change.” On the other hand, Tom Donahue (director of the documentary This Changes Everything about the issues women face in Holly­ wood, screening this afternoon) stated that men are both responsible for, and often unaware of the problems women face in society. He recalled how the Director’s Guilt of America decided not to screen his film, instead suggesting that he show it to a female audience since “it might

help them.” Donahue regards the issue is not a women’s problem, but one of society: “Men should be the ones to see it.”

In an introductory talk to the event, which was inspired by the 5050x2020 gender parity pledge, United Nations Development Programme Resi­ dent Representative Dmitry Mariyasin underlined the importance of bringing the discussion to Armenia. “A lot of stereotypes about men and women exist in Armenia. This starts at early age, not just through education but also in how we talk to our kids and what they see in the media.”

Parliamentarian Gayane Abrahamyan high­ lighted the problems with representation on television, such as the male-female ratio for experts invited on news shows: “You will see 8 male experts for every female expert. There are many professional women to be found, but

their visibility is low. In that way we keep repro­ ducing the same images.” She also witnessed how experienced female journalists are often working in the background while the male analyst gets the screen time. GAIFF co-founder Susanna Harutyunyan connected that obser­ vation to the domestic film industry: “Women participate behind the scenes but men get the professional credits.”

In Kazakhstan, Eurasia International Film Festi­ val director Diana Ashimova sees a rapid growth of opportunities for women: “Women directors are conquering the cinemas, not just with ‘fe­ male’ issues but also shooting the difficult genre of the historic epic. And women actors are no longer mainly in supporting roles.”

But to come to a solution it’s necessary to get to the heart of the problem first. As moderator

A Rendezvous outside of time The year’s third rendezvous put two guests together: Mexican director Carlos Reygadas and Moldovan filmmaker Artour Aristakisian. Both have retrospectives at the festival – Reygadas with four films, including his recent Our Time, and Aristaki­ sian with his two only films to date.

Both filmmakers recognized that actors are not essential in films. For Aristakisian, “there are ac­ tors gifted by God.” Although he doesn’t usually work with professional actors, he can appreci­ ate good actors in old films. Reygadas claimed: “Cinema is not made for actors. I work with them like with stones or objects. I treat people and stones the same way. In films, not in real life!”

The conversation also led to a more meta­ physical topic: is the person who creates the same during the creative process than in the everyday life? Aristakisian believes the two are separate: the one who lives and feels, and the one you know through their creative traces, like letters or films. Reygadas agreed with that notion, adding: “Proust, replying to a critic who wanted to know everything about the writer, said that was point­ less, because the person who writes the book is not the same as the one who lives that life.”

Meet Reza Mirkarimi Today’s Rendezvous will host Iranian direc­ tor Reza Mirkarimi, who is at the festival as a juror for the Full-Length Films Competi­ tion. In a talk moderated by Shahen Bazil, Mirkarimi will discuss his filmmaking from his debut The Child And The Soldier (1999) up to his most recent film Castle of Dreams (2019), as well as his activities as director of the Fajr International Film Festival. All Rendezvous sessions are in English or have English translation.

15:00 AGBU (2/2 Melik-Adamyan Str.)

Yes We Kond

The Mexican director was also critical of some people’s tendency to interpret the elements of his films, such as the bulls that feature in Our Times. “These things are just there in the world, they’re not universal symbols. For many people in Mexico the bull is not a symbol of masculinity but of agriculture.”

As expected, the filmmakers were asked about their shared work-in-progress, a film

in Mexico that Aristakisian started many years ago with Reygadas as a producer. Always enig­ matic, the Moldovan stated: “Time doesn’t ex­ ist, so I don’t know. No one knows anything.

We have the wish to make a film. What will happen I don’t know. I have to go back to this state where I didn’t know what I know now.

You just have to start a process and see what happens.” PGC

The Talent Labs aim to expanding borders and make the worldwide film industry a little bit smaller. To accomplish that, experts from all over the world were invited to mentor young talents.

From France, there’s film critic and Cannes Crit­ ics’ Week coordinator Olivier Pélisson, who teach­ es the many nuances of being and becoming a film critic. French producer François d’Artemare supervises a project lab for producers who are

working on getting their debut feature films made. Los Angeles-based acting coach Cathleen Leslie and Armenian actress Armine Anda teach their acting students what it takes to become a professional performer. Rising Armenian artist Alice Sargsyan, who recently made a splash with an Alien cosplay costume, is giving her students insights in the endless possibilities that the art and make-up departments yield for film productions.

As Hovhannisyan says, the labs’ aim is not just to learn new skills; they’re mostly about estab­ lishing new connections that will propel these talents to new stages in their budding careers.

Hovhannisyan can relate to this ambition on a personal level: “I’ve been part of some of these kind of Labs around the world and they really helped me to advance in my career. I partially owe my function as a film festival director to the experiences I’ve had through these labs. I hope that GAIFF can give similar incentives to budding film talents to become award-winning directors, accomplished producers, famous actors or es­ tablished artist and critics too. If so, we can’t wait to welcome them back to our festival as experts in their field.” HE

Fostering talent and friendships Although there’s already much to be learned from seeing great films together, GAIFF also wants to stimulate the exchange of knowledge outside the screening room.

That’s why the festival opened four Talent Labs that train upcoming actors, critics, producers and artist from all over the world.

“It’s time for the festival to open a space where talents and experts can actually meet”, says Hasmik Hovhannisyan, the new general direc­ tor of GAIFF, about this addition to the festival.

“We love the master classes and Rendezvous talks where you can have Q&As with great film experts, but we wanted to have more: we want to encourage new contacts, collaborations and even friendships.”

Seda Grigoryan pointed out early in the discus­ sion: exact numbers are difficult to find. “The first step in Armenia is the collection of data.”

When Granqvist sums up the trajectory, it almost sounds simple: “Define the problem, then find a solution.” But, she adds: “The challenge is the walk between the problem and the solution. You can’t do it alone. So: organize.”

That was also the message of Tsiala Abesadze, President of Women in Film and Television Cau­ casus, who encouraged audience members working in the industry to join the member or­ ganization. Grigoryan concluded the gathering with another appeal: “Last year we lost Maria Sa­ hakyan and Agnès Varda and suddenly everybody talked about their work. Let’s also celebrate the people who are currently working in the industry, struggling to establish themselves.” SK

A unique chance to see a film in its natural habitat: the 1987 short film Kond by Ha­ rutyun Khachatryan (one of the festival’s founding fathers) will be screened in Kond, the Yerevan district it portrays. The screen­ ing is part of the Kond that was, Kond to be project, aimed at reviving the cultural rich­ ness of Yerevan’s oldest neighborhood.

17:00 St. Hovhannes Church yard

Open and Shut Tonight’s screening of A Place on Earth is the official opening of this year’s retrospec­ tive of the films of Artour Aristakisian (see left) at the Golden Apricot festival. But since his only other film Palms already screened last Monday, it’s also the final screening of the program.

22:00 Moscow Cinema Red Hall

Into the Night End your festival day in style and dance the night away at the After Party at (22:00 The Kond House, 46 Leo Str.) or join the film­ makers and festival guests at the nightly Midnight Wrap-Up (00:00 The Club, 40 Tumanyan Str.).

GOLDEN APRICOT DAILY DAY 5 | 11 JULY | 2019

8 Ðàì²Ü²ìàðܺð

GOVERNMENT SUPPORT

GENERAL PARTNERS

INTERNATIONAL PARTNERS

PARTNER HOTELS

PARTNERS

GASTRONOMY PARTNERS

INFORMATION AND MEDIA PARTNERS PARTNER CINEMAS

PAYMENT PARTNER

LOGO AND DESIGN BY