Gazette nr 3

Giesbaergske koleuren gazette

giesbaergske gazette vordat de koleuren goe zoan vermingen Onafhankelijk multicultureel gazetje ter verdubbeling van de integratie die niet enkelvoudig

Dit is de zomer-editie van de Giesbaergske Koleuren Gazette, of tenminste zo zou het derde nummer van de Giesbaergske Koleuren Gazette kúnnen heten, als de zon het wil. Want wat de meteo betreft hebben we in het voorjaar alvast reeds alle kleuren gezien... In het zomerseizoen (áls het er is...) kunnen kleuren feller overkomen, ze kunnen schitteren in het harde zonnelicht. Je kan er dan niet naast kijken. En dat kan wel ‘s deugd doen, je laten opvullen met al die kleurenpracht. In onze lichaamsdelen waarmee we kunnen kijken, de ogen, zijn het de zintuigcellen die we kegeltjes noemen die ons in staat stellen de kleuren

Licht op de stad

te onderscheiden. Het zijn die cellen die ons kleurbeeld samenstellen. En dat wil deze Gazette ook doen: ons maatschappelijke kleurenpallet samenstellen, zodat we niet enkel ene of gene kleur zien. Nieuwe medewerkers van de Gazette zorgden ook voor enkele nieuwe rubrieken in de multi-koleure gazette van GerARTsbergen.

‘Giesbaergske koleuren gazette’ is online leesbaar op de website van de krant: www.giesbaergskekoleurengazette.be en is ook op Facebook. Veel lees- en kijkplezier in de eerste ‘zomervakaense’-Gazette! De redactie (achteroverliggend in de zomerzon...).

In deze rubriek zetten we het licht op een opvallend deel van onze stad, een straat, een steeg met een verhaal. Op deze plaats, onderaan de Hel, begint de Kruisweg van de fietser. Van hieraf kan-ie alle stenen tellen

tot de top. Het is ook best mogelijk dat de dappere van hier af aan alle kleuren ziet, alvoor het stralend hemelblauw terug te zien rond de spits van het heiligdom bovenop de Oude Berg. (WiSch)

Intussen

in de wereld In de ontvangsthal van het gebouw van de Verenigde Naties in New York bevindt zich het volgende gedicht:‘Of one Essence is the human race, Thusly has Creation put the Base; One Limb impacted is sufficient, For all Others to feel the Mace.’ In gewone woorden: ‘Het mensenras is één geheel. Zo heeft de schepping de basis gelegd. Als één mens getroffen wordt, is dat voldoende voor alle anderen om die slag te voelen.’ Een humanistische gedachte, afkomstig van de Perzisch dichter Saadi (Iran, Shiraz 12e- 13e eeuw). Zijn bekendste werk is de Golestan, “De rozentuin”, waarin proza en poezie elkaar afwisselen. (Een Nederlandse vertaling verscheen in 1997) n In Japan heten mensen zichzelf niet op de eerste plaats te stellen en dat is duidelijk zichtbaar in het openbaar vervoer. Terwijl (en ondanks) het treinverkeer in Tokio dagelijks meer dan 40 miljoen treinreizigers verwerkt, blijft het toch heel ontspannend en zelfs ontstressend: je kan er zonder probleem een dutje doen. In de overvolle wagons is er geen getrek of geduw, mensen houden er geen gsm-gesprekken, er is geen gebabbel en er is geen criminaliteit. En dat alles volgens de grondregel: je stoort je medemens niet. Oosters stof tot nadenken in de westerse spits. Again. n Haile Selassie heerste van 1930 tot 1974 over Ethiopië, het enige Afrikaanse land dat nooit gekoloniseerd werd. Hij was een heel charismatische figuur die de Afrikaanse vrijheidsstrijd belichaamde. Aan zijn geboortenaam, Tafari Mahounen, werd het voorvoegsel ‘Ras’ (‘prins’) toegevoegd en daarmee was hij de grondlegger van de Rastafari, die zich vnl. uit(t)en via dreadlocks en reggae-muziek. Rastafari is een levensstijl waarin solidariteit en gelijkheid centraal staan: rasta’s proberen dicht bij de natuur te leven en komen op voor gelijke rechten. Reggae is het vervoermiddel van de rasta. Yeah, man. n ‘Rien houdt het voor gezien’. Met die woorden sloot Rien zijn verfwinkel bij Rotterdam definitief af om samen met zijn echtgenote op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella te vertrekken. Ze vertrokken op 31 maart jl. Toen ze een week later, op 6 april, in Antwerpen aankwamen en er een slaapplaats zochten, waren ze de eerste gasten in de spiksplinternieuwe pelgrimsherberg aan de Sint-Jansvliet. De weg

Voorwoord van de redactie

Licht op de stad

Intussen in de wereld

Marina Zjekova

Olya & Kevin

Boeddhistische Blik: Frans Goetghebeur - deel 2

Koleur Kwizien: ‘Botokoin’

Stiltegbied Dender-Mark: Dirk Sturtewagen

Koleurenboeken:

Perzische Poëzie

ZH de Dalai Lama: toespraak

Zengaardsbergen

Metta-cursiefje

Reza Mohammadi

Fiets-aminen: op interview

bij Walter Aelvoet

Petitistwaar/Gazetteproat

Boekentip/Zomergasten

Oesnineir, ‘feest van het haar’

Keramieke Koleuren: Marnic

De Lange en zijn houtoven

Koleur Artistiek: Feso Olawaiye

Familie Matesvosyan

Familie Kaur

Fotocollage/Colofon

Citaat ZH de Dalai Lama

naar die herberg is aangeduid met Sint-Jacobsschelpen. De herberg is een inititiatief van het Vlaamse Compostellagenoostschap. n Franse filosoof Alain Badiou over politiek: ‘We moeten een politiek uitvinden die niet identiek is aan macht. Echte politiek is het engagement om samen en enthousiast problemen op te lossen. Ze delegeert de problemen niet aan de beroepsmensen. De liefde lijkt op de politiek in de zin dat ze evenmin iets voor beroepsmensen is. Er zijn geen professionals in de liefde en evenmin in de echte politiek. Het belangrijkste in de periode van mei 1968 tot 1980 was dat wij nieuwe politieke organisatievormen schiepen die intellectuelen en arbeiders verbonden. Die banden hebben mij geholpen om mezelf als menselijk subject opnieuw uit te vinden. Je zou het een mislukte poging kunnen noemen, maar ik heb prachtige herinneringen aan die tijd.’ Badiou’s ogen schitteren, alsof hij terugdenkt aan een oude liefde die hij nooit kan vergeten, laat staan dat hij ze zou verloochenen.’ (Bron: DS Online) Inhoudstafel

& Olya

“Een frietkot, dat kennen we niet in Moskou”

Kevin leerde Olya kennen in haar geboortestad Moskou. Hij verbleef er ook enige tijd, maar samen kozen ze er dan toch voor om in Geraardsbergen te wonen. Het verschil met de wereldstad was groot. ‘Moskou is een enorm grote stad, met 20 miljoen inwoners: een wereldstad die nooit slaapt. Je kan er

op elk moment alles vinden: film, theater, restaurants, muziek, eender wat.

Het verkeer is er dan ook overal! Een constante stroom van auto’s: voor je het weet zit je twee uur vast in een file.’

‘Toen ik dan naar Geraardsbergen kwam wonen –zo’n anderhalf jaar geleden- was dat toch wel een beetje aanpassen: het is hier zo stil, zo kalm!

En iedereen kent ook iedereen, en op straat zeggen jullie elkaar ‘goeiedag’! Dat kennen wij in Moskou niet; daar lopen we gewoon door, we kijken zelfs niet om: we lopen daar ook met zoveel!’

‘Wat mij hier ook opviel is dat het verwelkomen of afscheidnemen zo uitbundig is: àls we in Moskou mekaar al ’s begroeten, dan is dat heel kort, zonder veel gevoel. Hier gebeurt dat veel hartelijker: dat maakt het leven toch aangenamer.’

‘Eerst heb ik taallessen genomen

Marina Zjekova woont sinds 2000 in Geraardsbergen en heeft de stad intussen goed leren kennen.

‘Ik ben samen met mijn zus opgegroeid in Saratov, een stad in Rusland. Rusland is overwegend christelijk-orthodox, maar daarnaast komen ook voornamelijk de Islam,

zodat ik goed Nederlands kan praten: dat gaat al vlot maar ik heb nog steeds drempelvrees. Alleen met goede kennissen en vrienden zal ik al ’s een woordje Nederlands praten maar van zodra er iemand anders bijkomt, klap ik dicht. Ik ben bang om fouten te zeggen. De taal was mijn eerste stap, om dan op een degelijke manier werk te kunnen gaan zoeken. Daar ben ik nu mee bezig; intussen moet ook nog mijn diploma Economie aanvaard worden in de Belgische Universiteiten: daarvoor moet ik mijn diploma vertalen en opsturen naar vier verschillende universtiteiten in België, die daarover dan een gezamenlijk advies moeten opstellen.’

‘Ook wat eetgewoontes betreft, is het een hele aanpassing: in Moskou eten we drie keer warm, dus ook voor het ontbijt, dat is daar heel gewoon. We maken ook vaak pannekoeken, maar dan niet als dessert maar als volwaardige maaltijd: we combineren dat dan met kaviaar, of met haring, of met zalm.

Marina Zjekova

“Alles komt op zijn tijd”

het Boeddhisme en het Jodendom voor, dus eigenlijk ook een goede mix van verschillende levensbeschouwingen.

Mijn ouders hebben elkaar ontmoet aan de universiteit waar ze beiden een diploma als ingenieur behaalden. Hun carrière was dan ook heel belangrijk; ze wilden zich opwerken, naar de waarde van hun diploma. Mijn moeder is oorspronkelijk uit Oekraïne en mijn vader uit Moldavië.’

‘Culinair, voel ik me sterkst verbonden met de gerechten uit de Oekraiense keuken, terwijl mijn vader me meer de heerlijke wijnen uit Moldavië leerde kennen.’

‘Gezien mijn ouders’ opleiding lag in ons gezin veel nadruk op kennis en intelligentie: Mijn zus, woont en werkt in Saratov als technicus-ingenieur maar ikzelf heb een technisch diploma als naaister, dus opgeleid om zowel volwassen- als kinderkleding te maken. Ik had gehoopt dat ik met deze ambacht in België aan de slag kon gaan. Maar dat is niet zo evident. Momenteel heb ik een job in een strijkwinkel in Brakel waar ik 38u per week werk en dit is goed om te combineren met mijn

Toen ik hier pas woonde heb ik wel een hele lekkere Belgische specialiteit leren kennen: frietjes! In die eerste maanden zou ik die elke dag gegeten hebben!’ (WiSch)

gezin, als alleenstaande mama van twee meisjes, Anastacia (14 maanden) en Emanuela (9 jaar). Mijn dochters zijn mijn oogappels en zij staan voor mij beslist op de eerste plaats.’

‘Dat alles op zijn tijd komt, daarin heb ik het volste vertrouwen. Ik ben er vast van overtuigd dat mijn toekomst is voorbestemd en vastligt. Dat geeft mij hoop voor de toekomst.

In die twaalf jaar dat ik in Geraardsbergen woon, hebben we al veel hulp en begeleiding gekregen van mensen die echt met ons begaan zijn. Sommige zijn zelfs echte vrienden geworden, die we vaak terugzien.’

‘Wat betreft mijn vrije tijd ben ik graag creatief bezig. Zo hield ik me vanaf mijn twaalf jaar bezig met het verzamelen van postzegels en kleine kalenders. Ik werk graag met mijn handen en maak momenteel ook wenskaarten. Als ik die dan aan vrienden stuur en hun reactie verneem, dan word ik daar vrolijk van, dat geeft me een goed gevoel. Creatief zijn is goed voor je ontwikkeling.’ (NeW)

Een Boeddhistische Blik, gesprek met Frans Goetghebeur - deel 2

“Van ziek zijn word je wijzer!”

In het vorige nummer van de Giesbaergske Koleuren Gazette publiceerden we reeds het eerste deel van het interview met auteur Frans Goetghebeur, die de laatste decenia als gangmaker van het boeddhisme in Europa en België werkzaam is. In deze derde Giesbaergske Koleuren Gazette kan u het tweede en laatste deel lezen van ons boeiend gesprek.

“Train je brein, transformeer je lichaam”

‘Hoe kunnen we die interreligieuze dialoog lokaal gaan inpassen in een stad/gemeente die –net als alle andere- door politiek en commercie wordt gedreven?’ ‘Gespreksgroepen. Daarvan zijn er een paar voorbeelden in Gent, Hasselt, Brussel, enz. Zolang je werkt met de gezagsorganen van de tradities komt er niets van in huis. Er is zoveel interne strijd en delicate punten voor macht en

gezag, dat je er niet toe komt om echt in dialoog te gaan. Dia-logos betekent echt openstaan voor de ander, in de taalwereld van de andere stappen.

Wanneer je gewone mensen bij mekaar brengt en ze willen op een eerlijke manier in dialoog treden, dan kan dat heel mooie resultaten afwerpen. Die mensen willen immers van elkaar leren. Dat dit zo moeilijk ligt zegt natuurlijk ook iets over de tradities zoals ze hier bij ons aanwezig zijn. Het vraagt, zeker in de wereld van de traditionele levensbeschouwingen (zoals de Islam), moed om in dialoog te treden. Nochtans zijn grote figuren uit bv. de Islam, maar ook bij christenen en joden, dich-

ters, politici, filosofen, dus allemaal mensen die openstonden voor ontmoeting en gesprek.

‘Uw ouderlijke thuis was strikt katholiek. Heeft u gelijkenissen gevonden met het boeddhisme dat u later hebt leren kennen?’

In het begin niet, maar nadien op latere leeftijd, begin je toch wel te beseffen dat er vooral in de woorden van Jezus’ parabels, beelden, vergelijkingen, raadgevingen of accenten te horen zijn die overeenkomen met de praktijken van het boeddhisme. Maar natuurlijk stuit je snel op wat de geschiedenis van het instituut van de Kerk ervan gemaakt heeft. Nog steeds kiest men voor gezag, terwijl we nu niet meer leven in een tijd van gezagsargumenten. Men moet op een andere manier mensen begeleiden dan puur op basis van gezag. Ik zie absoluut geen breuk tussen wat ik van thuis uit heb meegekregen en de weg die ik opgegaan ben. Dat is een continuerend gegeven. Wat ik nu doe loopt in de lijn met wat ik meegekregen heb.

Zoals ik schrijf in mijn boek ‘Onzichtbaar aanwezig’ (Uitg. ASPKunchab, 2010) mochten wij als kind op onze knieën gaan zitten voor het avondgebed. Toen zag ik dat absoluut niet zitten. Je revolteert. Maar nu, als je dat achteraf beschouwt, ja dan weet je hoe waardevol dat is voor een huisgezin om in een moment van stilte te voorzien. Een moment van spiritualiteit. Dat heeft me zeker beïnvloed en geleerd om het af en toe eens stil te laten worden van binnen. En ook om je te openen voor de innerlijke wereld. Ik ben daar heel dankbaar voor.’

‘U zegt dat wanneer u moest gaan bidden dat u daar als kind tegen revolteerde, zou dat een verschil maken als je nu tegen je kinderen zou zeggen: ‘Kom, we gaan mediteren’. Zou dat eenzelfde revolterende houding geven?’

‘Maar natuurlijk. Dat zijn heel normale reacties. Daar is niets op tegen. In alle mogelijke tradities zijn er veel boeddhistische gezinnen waar de jongeren zeggen: ‘Hallo! Met mij niet zulle.’ (lacht) Die energieën van puberale revolte moeten zich kunnen uitleven. Het leven is immers een zoektocht. Een zoektocht naar

jezelf. Om hormonale redenen komen bepaalde zaken een beetje op een hoogtepunt tijdens die puberteitsjaren, maar als ouders dat met de nodige zin voor relativiteit kunnen bekijken geraakt iedereen wel door die storm. Nadien vinden de kinderen toch hun taalregister en perspectieven in het leven. En dat kan inderdaad helemaal anders zijn dan wat de ouders verwacht hadden. Het gaat niet om het etiket. Het gaat om de graad van welzijn die iemand vindt in zichzelf en in de relatie met anderen.’

“Het gaat om de graad van welzijn die iemand vindt in zichzelf”

‘Als we verder gaan met de gelijkenissen tussen het Christendom en het boeddhisme. De gelijkenis wordt gemaakt dat Christus ook een boeddha zou geweest zijn.’ ‘In elk geval is Jezus, naar ons aanvoelen als boeddhisten, een verlicht iemand geweest. Iemand die een heel bijzondere rol heeft gespeeld in de geschiedenis van de mensheid. Alleen het feit dat Zijn woorden nu nog zoveel miljoenen mensen inspireren, is daar het bewijs van. We beschouwen Hem echt als een verlicht persoon. Hij heeft de juiste accenten gelegd van naastenliefde, én van kritiek op geldgewin, om alleen al deze twee te vernoemen.’

‘Waar hebben wij in onze westerse geschiedenis een andere weg ingeslagen dan die van de boeddhistische wijsheid? Immers, bij ons hebben de Epicuristen en de Stoïcijnen, die aan de basis liggen van onze westerse filosofie, al eeuwen geleden getoond hoe je geluk kunt bereiken en een goed leven kunt leiden? Is daar een verklaring voor?’

‘We hebben iets minder dan twintig eeuwen een zijweg gevolgd (lacht). Onze filosofie, onze levenskunst is bij het begin van onze tijdrekening de dochter van de theologie geworden. Die levenskunst is m.a.w. op een gegeven moment ingepalmd door filosofen die eerst en vooral

theologen waren. En toen is alles in het teken gesteld van de religie die zich hier in het westen heeft verspreid. Dat is een religie die gebaseerd is op het idee van een Godschepper, op gehoorzaamheid tenoverstaan van die Godschepper en op een hele reeks van denkpatronen die er in feite voor gezorgd hebben dat de mens niet meer het vertrouwen uit en in zichzelf ging

“Levenskunst heeft te maken met natuurlijke processen”

halen. Helemaal niets op tegen, ik kan mij goed inbeelden dat voor vele mensen de aanwezigheid van God een diepere zingeving aan het leven geeft. Maar die afhankelijkheidsrelatie ten overstaan van een God, dat maakt dat je minder werk gaat maken van je zelfvertrouwen, van een dynamiek die van binnenuit ontstaat, en dat dus heel veel zaken geloofskunde zijn geworden. En daarmee kom je heel ver te staan van levenskunst. Levenskunst heeft te maken met natuurlijke processen en minder met geloofspraktijken. Je moet niet geloven in het feit dat, als je goed bent voor een ander, dat je daarvan zelf gelukkiger wordt. Dat moet je niet geloven. Dat ís gewoon zo. Daar ligt het verschil. Maar geen nood: na vijfentwintig eeuwen komen we daarop terug. Er zijn nu heel veel mensen die teruggrijpen naar o.a. Epicurus, Epictetus, Seneca, of… naar het boeddhistisch gedachtegoed.’

‘Meditatie is voor elke boeddhistische leer een veelgebruikt middel: hoe kunnen we dat leren in ons hectische leven?’

‘Blijven ademen (lacht). Het eerste wat we doen als we geconfronteerd worden met een situatie die ons op de proef stelt of als iemand het bloed van onder onze nagels haalt, is dat we ons schrap gaan zetten. Het tweede wat we doen is onze adem blokkeren.

Maar het is net in zulke momenten belangrijk om het hele lichaam te blijven ontspannen, zeker en vooral in situaties die ons uitdagen. Kwestie van de fluïditeit in je lichaam te behouden. Vandaar het belang van de energetische bewegingsleren zoals tai chi en chi qong.

Als iets je helemaal niet ligt of je het helemaal niet ziet zitten, blijven doorademen en je krijgt een heel ander perspectief op het gebeuren.’ ‘Wat zijn voor beginners in meditatie de grootste valkuilen?’ ‘Om drie uur ’s morgens de partner wakker maken om dan te zeggen:

‘Schat, ik moet mediteren’ (lacht). Dat is een verschrikking natuurlijk. Ik vind het altijd heel leuk: in Huy (in Tibetaans instituut Yeunten Ling te Huy, n.v.d.r.), daar hoor je op retraites die we organiseren vaak vrouwen - het zijn vooral vrouwen die naar dit soort activiteiten komennaar huis bellen en aan de telefoon dan vragen: ‘En, zoetje hebt ge alles gevonden in de frigo?’ (lacht)

‘Hoe zou dat komen dat meer vrouwen naar dit soort activiteiten komen?’

‘Dat is duidelijk. Meditatie, mededogen, welwillendheid, dat zijn allemaal helende en opbouwende activiteiten die meer de feminiene kwaliteiten aanspreken. Kwaliteiten die mannen niet of minder aanspreken, omdat ze eerder competitief ingesteld zijn en in de actie zitten. Terwijl het feminiene meer te maken heeft met de wijsheid van het hart. Je hoeft daarom niet zomaar te besluiten dat spiritualiteit meer iets is voor vrouwen. Je kan als man je feminiene kwaliteiten ook ontdekken en ontwikkelen. Ik weet waarover ik spreek.’

“Het is cruciaal om kinderen tevredenheid aan te leren”

‘Wat met de vooroordelen die er rond boeddhisme zijn?’

‘De tijd haar werk laten doen. Overal waar je kunt het rechtzetten. Een boeddhistische houding aannemen, zou ik zeggen, maar wel verbeteren waar je kunt. Fouten rechtzetten, mensen op een vriendelijke manier op misvattingen wijzen. Verkeerde interpretaties over bijvoorbeeld het boeddhistisch begrip van het ‘niet-ik’; dat niet wil zeggen dat je je karakter niet mag ontwikkelen. Telkens opnieuw met het grootst mogelijke geduld foutieve uitspra-

ken verbeteren. En hopen dat op een gegeven moment zelfs de westerling tot inzicht zal komen…’

‘In uw boeken kunnen we lezen dat het boeddhisme -onzichtbaar- in onze maatschappij is geworden. Wat bedoelt u daarmee? Waar kunnen we dat zien?’

‘Gelukkig heeft het boeddhisme geen aanleiding gegeven tot het creëren van een aparte groep mensen in de samenleving, een groep mensen die lawaai maken, op hun rechten staan, die voor hun uiterlijke symbolen strijden. Gelukkig is dat niet zo. Maar het boeddhisme leidde tot een beweging die is binnengevloeid in de therapie, in de wetenschap, in de onderwijsmodellen, in de politiek. In alle segmenten van onze samenleving en geleid heeft tot nieuwe inzichten en synergieën, en daarom ‘as such’ verdwenen is.

Ik vergelijk de komst van het boeddhisme vaak met het beeld van water dat op een terrein vloeit. Wat daar in de grond zit, begint te groeien. Dus in die zin hoop ik dat boeddhisme alle constructieve bewegingen in de samenleving zal ondersteunen en inspireren en een dienst betekenen voor alle mensen en bewegingen die iets ondernemen voor een samenlevingsmodel waarbij gedacht wordt in termen van de ‘grote mensenfamilie’. ‘Nu, ik behoor niet tot diegenen die denken dat als alle mensen boeddhist worden, dat dan alle problemen opgelost zullen zijn. Verder leven we ook in een vreemde wereld waar in vele vakken de leerlingen nu meer weten dan de leerkrachten. Denk maar aan informatica. Of multimedia. Wat moet zo’n leerkracht doen, wat kan hij de jongeren nog aanleren wat ze zelf nog niet weten?! Wijsheid, levenservaring is hier op zijn plaats.

De creativiteitsdrang bij kinderen moet werkelijk aangespoord worden, zodat die zich ten volle kan ontwikkelen, en het kind zich bewust wordt van zijn of haar eigen kwaliteiten. En een tevredenheid leert vinden over wat hij of zij kan, over wat er ís, en niet over wat er zou moeten zijn. Het lijkt me een schrijnend gegeven te zijn dat de jongeren nooit te horen krijgen welke kracht te vinden is in tevredenheid. Tevredenheid is cruciaal, denk ik. Of dat het inzicht wordt meegegeven omtrent het belang van de aanwezigheid van de andere. Dit klinkt heel serieus, maar dit kan je zelfs al in de peutertuin meegeven. Een aantal waarden meegeven die te maken hebben met gemeenschapsgevoel, met responsabilisering en met levenskunst.’ ‘In Nederland zou er al een boeddhistische school zijn.’ ‘Dit vind ik niet zo te promoten. Ik zou liever zien dat er in de secun-

daire scholen een gemeenschappelijk vak komt waarin gesproken wordt over de levenskunst. Waarin de wijsheden uit alle spirituele tradities gebruikt worden. Maar dat is mijn persoonlijke mening.’ ‘De sangha is de gemeenschap in de praktijk van de beoefening. Hoe belangrijk is de sangha?’ ‘Een sangha, in de betekenis van een groep mensen die samen komen om spiritualiteit te beoefenen is ontzettend belangrijk in deze nieuwe tijd. Thich Nath Hahn (momenteel een van de meest bekende en geliefde spirituele leraren in de wereld, n.v.d.r.) zegt daarover het volgende: ‘De komende Boeddha zal de sangha zijn.’ Dat duidt op het belang van het gezamenlijk beoefenen en het uitwisselen van ervaringen.’

“De woorden van de Boeddha zijn nog altijd up-to-date”

‘Hier in Geraardsbergen is het boeddhisme nog niet zo bekend. Welk advies zou je kunnen geven aan geïnteresseerden die via onze Gazette meer te weten willen komen over boeddhisme?’ ‘Het hangt ervan af welke graad van interesse er is bij de mensen. Trouwens, waarom zou je boeddhist worden?! Dat is helemaal niet nodig! Maar niets weerhoudt je natuurlijk

om ’s te gaan kijken wat het boeddhistische gedachtegoed inhoudt. Wel op voorwaarde dat je dat doet met een open, kritische blik, dus zonder al te naïef te zijn. Ik zou in die zin aanraden om naar verschillende groepen te gaan, om te kijken wat de praktijk er inhoudt, en je af te vragen of alles er op een integere wijze gebeurt, ook op financieel gebied. Je afvragen of het echt over de spirituele zaken gaat. Erop toe-

zien dat je de nodige moed hebt om niet naïef te zijn en om verder te blijven zoeken als dat nodig is.

Vandaag de dag kunnen we zeggen dat boeddhisme in België al duidelijk aanwezig is. Er zijn voor elke richting plaatsen waar degelijke leraren goed onderwijs en begeleiding aanbieden.’

‘U schreef al zeven boeken. Uw volgende boek zal over de liefde gaan. Heeft de liefde voor een boeddhist een andere betekenis dan voor een niet-boeddhist?’ ‘Onjuist. Mijn volgende boek is eind april verschenen. Het heeft een controversiële titel: “Van ziek zijn wordt je wijzer! - over de kunst van gezond zijn” en handelt over levenskunst en mobiliteit van geest. Het plannetje van een boek over de liefde is voor later. In elk geval mogen we hopen dat liefde voor een boeddhist niet iets anders is dan voor een niet-boeddhist. Liefde is een universeel gegeven, een waardevol en opbouwend gevoel.

Alle grote filosofen hebben mooie dingen geschreven over vriendschap en over liefde. Er zijn prachtige bladzijden over te lezen. Mooie liefdesromans. Maar ik vind het heel eigenaardig dat mensen die zo mooi kunnen schrijven over liefde, dat die zoveel moeite hebben om in hun dagelijks leven een hartelijke en harmonische relatie te ontwikkelen. En dit wil ik van naderbij gaan bekijken. De planning van dit boek is … 2020 of zo?!’ (lacht)

‘Moeten we daar dan nog acht jaar op wachten op dat boek?’ ‘Minstens. Het is zoals die leerling die naar zijn leerling komt en vraagt: ‘Meester, als ik twee uur per dag mediteer. Hoelang zal ik moeten mediteren om de verlichting te bereiken? Zijn meester bekijkt hem en antwoordt: ‘Twintig jaar’. De leerling doet z’n ogen eventjes dicht en stelt de tweede vraag: ‘Meester, en als ik vier uur per dag mediteer?’ Z’n meester bekijkt hem en antwoordt: ‘Veertig jaar’.

Zulke boeddhistische verhalen zijn zeer interessant. Het zijn uitspraken die je bij de keel grijpen en je moet er proberen aan uit te raken. Ze zijn zo levensecht. Je herkent jezelf direct in zo’n zinsnede.’

‘De parabels van Jezus zijn eigenlijk net hetzelfde, maar toch vind ik die moeilijker te verstaan.’

‘Dat komt omdat deze parabels een heel moralistische klank hebben gekregen. Terwijl je dat bij de boeddhistische verhalen niet hebt. Er zit geen terechtwijzend vingertje bij. Dat is een groot verschil. Als de kerk dat zou begrijpen, dat de woorden van Jezus voldoende zijn en dat er absoluut niets anders nodig is, en wanneer mensen vrije toegang zouden krijgen tot al de woorden van Jezus, dan zal de Kerk blijven bestaan.’

‘Hoe komt het dat het boeddhisme vijfentwintig eeuwen is kunnen voortbestaan, zonder dat er kerkelijke instituten zijn opgericht?

Koleur Kwizien, Boniface Agboka Koku

“Afrikaanse oliebollen”

‘Afrikaanse oliebollen’, beantwoordde Boniface onze vraag wat hij ons zou voorschotelen. ‘In onze taal noemen wij dat ‘Botokoin’. Bij oliebollen kunnen we meteen gaan denken aan de versie die wij daarvan kennen, met suiker bestrooid en op kermissen of markten vaak in een authentieke puntzak gepresenteerd.

Vandaag zouden we een andere versie ervan leren kennen, ‘want’, gingen Boniface en zijn echtgenote Véronique verder, ‘we voegen er een ingrediënt bij dat er een andere smaak aan geeft: citroenen.’

We geven toe dat we dat nu niet direct bij oliebollen verwachten.

‘Wacht maar, je zal wel zien, allé, ik bedoel smaken’. Intussen versnijdt

Niemand kan in naam van de boeddhisten spreken, laat staan beslissingen nemen. Ook de Dalai Lama niet. En toch zijn de woorden van de Boeddha nog altijd even fris: dat komt omdat die verhalen worden overgeleverd van leraar op leerling. En zo is het een levendige traditie gebleven op basis van de woorden van de Boeddha en niet op basis van instituten die woorden gaan gebruiken ‘in de naam van’. Een open structuur, zoals de overlevering in het boeddhisme, zal nooit sterven. Die wordt in leven gehouden door telkens nieuwe mensen, in nieuwe landen, in nieuwe samenlevingen die dat gaan beoefenen. Een gesloten systeem dat zichzelf wil bestendigen stikt of scleroseert. ‘Dankuwel voor dit gesprek.’

(NeW, WiSch)

Meer info over de boeken van Frans Goetghebeur kan u vinden op deze website: www.goetghebeur.be.

Boniface de schil van de gewassen citroenen, om ze straks toe te voegen aan het deeg van de oliebollen. Het deeg wordt gemaakt van eigeel dat opgeklopt wordt tot het een goede consistente massa vormt. Daaraan wordt bloem, gist en het eiwit toegevoegd, samen met de citroenschilfers en het uitgeperste

De ingrediënten

citroensap. Het geheel wordt nog goed opgeroerd, om het dan dertig minuten te laten rijzen.

Intussen is de olie op temperatuur en kan het bakken beginnen.

We geven het je op een briefje: zulke oliebollen heb je nog niet gegeten. Bon appétit! (NeW, WiSch)

De ingrediënten (voor ong. 20 stuks):

n 3 verse eieren

n 2 citroenen

n 500 gr. pattiseriebloem

n 80 gr. verse gist

n suiker

n zout

n melk

Giesbaergske Koleuren Gazette is eco-oké

De edities van de Giesbaergske Koleuren Gazette worden niet verspreid in gedrukte versie en zijn online leesbaar via de website.

De Gazette verbruikt geen papier of inkt en is daarmee eco-oké.

‘Stilte is een open ruimte, waarin iedereen welkom is.’, begon Dirk Sturtewagen het interview dat we eerder die maand – in stilte, want via email…- met hem gepland hadden. We wilden het met hem ’s hebben over het stiltegebied DenderMark, dat net de tiende verjaardag had gevierd: Dender-Mark was het allereerste stiltegebied in ons land, en daarmee pionier in het onderzoek van de beleving van stilte en de heilzame gevolgen voor een gemeenschappelijke maatschappij waarin we allen nog steeds volhardend verderhossen naar het volgende verlangen –dat telkenmale slechts onvervuld kan blijven (je kan er de recente studie van prof. Paul Verhaeghe (UGent) ’s op nalezen..).

Stiltegebied Dender-Mark een gesprek met Dirk Sturtewagen

“De waarde van stilte herontdekken”

‘Stilte is non-dualistisch en bij uitstek vrij van enige ideologie, religie of doctrine; ze is niet ingekleurd en daarmee voor zoveel mogelijk mensen bereikbaar. Je hebt er geen voorkennis voor nodig. Stilte is een dynamiek die enkel in de beleving zit.’

De gangmaker van Waerbeke had hierover niet moeten nadenken: de studie (zowel akoestisch als sociologisch) over stilte houdt hem immers intens bezig sinds hij zich aan de flanken van de Kongoberg kwam vestigen. Dat was in vorige eeuw geweest, meer bepaald in het jaar ’97 (..), toen hij vanuit Gooik, waar hij tot dan gewoond had, een nieuwe stek zocht.

Het kan geen toeval heten dat hij toen, in het gemeentehuis van Galmaarden, op een studie stootte, die de akoestische stilte in ons land in kaart wilde brengen en concludeerde dat zijn nieuw woongebied, in de grensstreek Galmaarden-Geraardsbergen-Ninove, tot de meest stille van Vlaanderen behoort. Die conclusie bracht Sturtewagen een inzicht, waarop hij sindsdien verderbouwt: nl. dat stilte beslist een heilzaam effect op mens en maatschappij heeft. En dat het daarom beslist de moeite was om het niet alleen akoestisch maar ook sociologisch, cultureel, historisch en ecologisch te gaan onderzoeken en bevestigen.

De start was gegeven om Stiltegebied Dender-Mark op te richten en uit te bouwen in die verschillende aspecten van onze samenleving. (Als jongeling al had hij meermaals ingezien dat stilte, de aandacht voor de innerlijke ruimte –zoals hij

dat zelf graag noemt- in staat is om verschillende mogelijkheden van de mens tot ontwikkeling te brengen.)

Vanuit de akoestische studie wilde Dirk Sturtewagen een dynamiek tot stand brengen. En dus bracht hij gemeentebesturen, milieuraden, sympathisanten en wat BV’s (Urbanus, kunstenaar Koen Tinel..) bij elkaar om het eerste Vlaamse pilootproject rond Stilte op gang te brengen: het Stiltegebied Dender-Mark was geboren en de toenmalige minister van Leefmilieu maakte er meteen ook een beleidspunt van.

Het gebied was 28 km2 groot en van een uitzonderlijke akoestische gaafheid.

Een afsprakennota en samenwerkingsprotocol rondden de officiële voorstelling op 30 oktober 2001 af. ‘We benadrukten meteen dat we niet regelgevend wilden zijn, wel sensibiliserend: we zijn niet tégen lawaai, we zijn vóór de stilte. Met andere woorden we wilden niet gaan opleggen wat wel en niet mag in het Stiltegebied, we wilden

geenszins activiteiten gaan inperken; het was de bedoeling om stilte als onaantastbaar erfgoed te gaan bevestigen.’

In 2003 volgde de oprichting van vzw Waerbeke, waardoor de voormalige pastorie van Waarbeke kon worden uitgebouwd als trefpunt van het Stiltegebied. Extra troef van die site als trefpunt is dat de bron van de Waerbeek zich achterin de tuin van het pastoriehuis bevindt.

‘Dat gaf een bijkomende symbolische betekenis aan ons stilte-project: stilte kan ook gezien worden als de bron van waaruit andere mogelijkheden kunnen groeien, net als de bron van een kleine beek kan uitgroeien tot een rivier.’

Intussen telt ons land, naast Dender-Mark, nog vijf verschillende stiltegebieden, met een gelijkwaardige stiltekwaliteit (er is een gradatie voorzien van één tot drie sterren): Tessenderlo, Bornem, Oud-Turnhout, Kempen-Broek en Zutendaal. (alle info op www.stiltegebieden.be) ‘Zij willen, net als het moeder-pro-

ject, de maatschappelijke betekenis en waarde van stilte bevestigen, als een basis voor onze leefkwaliteit.’

Op 24 oktober e.k. heeft een conferentie plaats in de Vrije Universiteit Brussel: “Stilte werkt’, waarin een stand van zaken wordt opgesteld hoever de stiltebeweging staat. Alle info over het stiltegebied Dender-Mark en een activiteitenkalender kan je vinden op de website: www.portaalvandestilte.be. (WiSch)

Foto’s boven:

1. Dirk Sturtewagen.

2. Sfeerbeeld in het Stiltegebied Dender-Mark.

3. & 4. De Waerbeek in de tuin van de voormalige pastorij.

Foto rechts: Dirk Sturtewagen bij de bron van de Waerbeek.

Foto’s onder: de voormalige pastorie van Waarbeke kon worden uitgebouwd als trefpunt van het Stiltegebied Dender-Mark.

Koleurenboeken

Nahid Mohammadi over literatuur

“Ook door de literatuur kan je een volk beter leren kennen”

In deze nieuwe rubriek ‘Koleurenboeken’ werpen we onze blik op literatuur doorheen verschillende culturen: Eén van de manieren om een volk beter te leren kennen is doorheen de literatuur. Onze literatuur-medewerktster, Nahid Mohammadi, is begaan met de letterkunde: ze brengt ons een stukje Perzische poëzie. Deze keer krijgt u een staaltje van de poëzie van Omar Khayyam. In de 19e eeuw kreeg deze dichter reeds grote westerse aandacht door de

vertalingen van Edward Fitzgerald. De eerste Nederlandstalige vertalingen dateren van 1911. Wie was deze persoon?

Omar Ibn Ibrahim El Khayyam werd geboren in Khorassan, dicht bij de stad Nichapur in Iran, rond het jaar 1040 van onze jaartelling. Hij was in eerste instantie een wetenschapper, één van de meest geleerde van zijn tijdperk. Hij schreef een aantal wetenschappelijke werken, zoals astronomische tabellen, de methode voor het worteltrekken, algebra en verhandelingen over moeilijkheden bij de definities van Euclides. Hij was directeur van een belangrijk astronomisch observatorium, en verbeterde de Perzische zonnekalender.

Omar Khayyam is onsterfelijk geworden door een 170-tal kwatrijnen, die hij terloops in zijn leven schreef, bekend onder de naam “Rubaiyat”. Ze verwierven vooral bekendheid na zijn dood. Kwatrijnen zijn korte verzen waarin in een spel met beeldspraak en rijmwoorden kernachtig een korte gedachtegang kan worden uitgedrukt. Ze kunnen over alles gaan; gaande van liefde, de natuur, levenswijsheden, moraliserende uitspraken en filosofie tot mystiek. Ze kunnen ook

Omar Khayyam, 1044 - 1123. Edward FitzGerald vertaalde en bewerkte de gedichten in het Engels en gaf ze in 1859 anoniem uit onder de door hem bedachte titel ‘The Rubáiyát of Omar Khayyám’.

satirisch, humoristisch of sensueel van aard zijn. Khayyams kwatrijnen hebben vele facetten; ze gaan over de vergankelijkheid van de wereld, liefde, de zin van het bestaan, over bitterheid en teleurstelling, over genieten, het beleven van het hier en nu, over zijn afkeer voor onwetendheid, en tezelfdertijd zijn cynisme over de opgebouwde kennis van de mensheid, over hypocrisie en valse vroomheid

En hoewel, bijna 1000 jaar geleden geschreven, zijn ze nog steeds hedendaags. Er bestaan heel wat vertalingen van Khayyam. Hieronder een vertaling van een selectie van kwatrijnen ver-

taald door Hans van Rossum (weblink: http://home.kpn.nl/hansvanrossum/rubaiyatnl.html) (NaMo)

Omar Khayyam

vertaling: Hans van Rossum

***

“Iedereen weet, dat ik nooit gebeden murmelde. Iedereen weet ook, dat ik nooit geprobeerd heb m’n fouten te verbergen. Ik weet niet, of er een hogere Rechter bestaat en een hogere Barmhartigheid – maar toch, ik ben vol vertrouwen, Want ik ben altijd mijzelf geweest.”

***

“In het voorjaar ga ik soms zitten aan de rand van een bloeiende wei.

Terwijl dan een jonge vrouw me een beker wijn brengt denk ik echt niet aan m’n zielenheil. Als ik daar op zo’n mooi moment mee bezig zou zijn, Dan was ik niets waard.“

***

“De meest uitmuntende geleerden en wijzen hebben rondgelopen in de duisternis van de onwetendheid.

En toch werden ze beschouwd als de fakkeldragers van hun tijdperk. Wat hebben ze gedaan? Ze hebben wat verwarrende zinnen uitgesproken en zijn ingeslapen.“

***

“Mijn geboorte heeft niets bijgedragen aan het Universum. Mijn dood zal niets afdoen aan de

grootsheid en oneindigheid ervan. Niemand heeft me ooit kunnen uitleggen, Waarom ik hier komen moest, waarom ik weer moet vertrekken.“

“Moe van het tevergeefs vragen stellen aan mensen en boeken, probeerde ik het bij de beker. Ik zette mijn lippen op de zijne en vroeg zachtjes: “als ik dood ben, waar ga ik dan heen?”

De beker antwoordde: “Drink van mijn mond, drink lang. Je komt hier niet meer terug.”

***

“Onze dagen gaan even snel voorbij als het water van de rivier of de wind van de woestijn; Maar er zijn twee dagen, die me onverschillig laten:

De dag van gisteren en de dag van morgen.”

***

“In het licht van de vlammende dageraad lijkt de wijn in jouw beker op een voorjaarstulp. En verlicht door jouw glimlach lijkt hij nog mooier. Drink, en vergeet dat de vuist van het noodlot je elk moment weer ten val kan brengen.“

Fotoverslag bezoek van ZH de Dalai Lama aan Yeunten Ling

“De ultieme bron van geluk ligt in onszelf”

Op 24 mei was ZH de Dalai Lama op bezoek in Yeunten Ling, het Tibetaans Instituut in Hoei, een van de grootste boeddhistische Dharmacentra van Europa. De Naam van

het Intsituut - toegekend door Z.E. Kaloe Rinpochee, betekent zoveel als “Tuin van de Kwaliteiten”. We waren erbij om verslag uit te brengen.

Voor ons westerlingen blijft het een vreemd schouwspel: de devotie waarmee de Tibetanen hun geestelijke leider aanschouwen is op z’n minst opmerkelijk te noemen. Het getuigt van een groot respect voor de kleine man. ZH de Dalai Lama blijft daar evenwel heel rustig bij: vaak begint hij zijn toespraken dan ook met te zeggen dat hij gelijk is aan zijn toehoorders - ‘We are equal’, herhaalde hij ook nu. ‘The same human beings’.

In het eerste deel van de dag waren

het vooral Tibetanen die de grasvlakte voor het kasteel vulden: hun kleurrijke gewaden en gedistingeerde eenvoud vermengden met de kleurenpracht tot één geheel. Het was een (zeldzame) prachtige lentedag; in de voortuin van het Tibetaans Instituut schitterde de Stoepa, boven het kleurrijke publiek uit.

ZH de Dalai Lama sprak zijn streekgenoten toe in hun taal, wat het geheel een extra zonnige sfeer gaf. Er heerste een rustige, bijna sprook-

jesachtige stemming in de parktuin. Na een middagpauze werd ZH de Dalai Lama naar de tempel in de tuin achter het kasteel geleid. Aan de bouw van de tempel was begonnen in 2006; het bouwwerk was nu voltooid en ZH de Dalai Lama nam dan ook de tijd om de tempel in te zegenen, volgens Boeddhistische gebruiken. Lama Karta en de residerende monniken namen deel aan de ceremonie voor het grote Boeddha-beeld. Alle aanwezigen in de tempel keken eervol in gassho naar de spirituele leider van Tibet. In het teken van de Interreligieuze Dialoog waar ZH de Dalai Lama voor ijvert, ontmoette hij bij het grote Boeddhabeeld in de tempel ook andersgezinden, mensen die een andere religie of levensbeschouwing aanhangen: een Joodse rabijn en een Imam werden uitbundig getracteerd op een omhelzing

van Zijne Heiligheid. Ook zij waren zichtbaar aangedaan met de intense ontmoeting.

Een reuze-videoscherm deeldde de gebeurtenissen in de tempel met het pubiek in de tuin.

Daarna nam ZH de Dalai Lama plaats op het podium voor de tempel; de aanwezigen vulden de centrale binnentuin. Mensen van allerlei slag en leeftijd keken geconcentreerd maar rusitg toe.

‘If your hapiness depends on external things, it is no good’, onderwees de spirituele leider ons. ‘If you are happy only when you hear the music, it is no good; because, when the music stops, happiness is also gone. Or, if there is some other music, you will no longer be happy. No good!’. Hij rondde zijn zin af met een smakelijke lach vol mededogen. Hij praat vlot Engels, met een eigen accent, dat we u hier niet willen onthouden. Het mag een beetje houterig klinken, het doet evenwel niets af van Zijn duidelijke boodschap. Tussendoor maakte hij een grapje over de hete zonnestralen die over het publiek zinderden. Hij nam ook de tijd om naar gekenden te zwaaien: een groep vrienden uit Engeland was speciaal overgekomen, als verrassing. Hij genoot er zichtbaar van. Het Tibetaans Instituut, o.l.v. Lama Karta en zijn medewerkers, had ook voorzien in voldoende veiligheidsmensen, gezien de bedreigingen van de voorbije weken aan het adres van ZH de Dalai Lama. Zijn lezing ging die middag over de liefdevolle vriendelijkheid (‘Metta Sutta’) die ons in staat stelt om geduldig en tolerant te zijn en die de hindernissen van haat en agressie het hoofd kunnen bieden. Hij onderwees ons hoe we dat in de praktijk kunnen brengen in ons leven. En dat we daar beslist geen boeddhist voor hoeven te worden, dat we best kunnen blijven bij onze eigen traditie, bevestigde Hij.

‘Maar’, ging Hij verder, ‘mentale training is daarin het belangrijkst, zodat we ons niet laten misleiden door uiterlijke zaken waarvan we denken dat ze ons gelukkig kunnen maken maar die ons geluk net in de weg staan; met toe te geven aan die verleidingen verspillen we onze tijd. Alleen als je je geest blijft trainen in liefdevolle vriendelijkheid zal je merken dat je op een heel natuurlijke manier gelukkiger wordt en dat je geest stabieler wordt.’

Dat deze mentale training ook belangrijk is bij fysieke ongemakken, voegde hij er nog aan toe. Dat het je in staat kan stellen om daarmee op een andere manier om te gaan en te aanvaarden, waardoor je het genezingsproces meer kans tot slagen geeft.

Op de huidige economische crisis ging Hij ook even in: ook daarin mogen we beslist geen kortzichtige

pessimistische visie hebben, integendeel. ‘And now some questions’ rondde Hij Zijn toespraak af. Meteen veerden enkele mensen uit het publiek op om een vraag te kunnen stellen aan ZH.

Verscheidene van die vragenstellers bleken de Dalai Lama al vaker ontmoet te hebben. Iemand herhaalde zelfs een vraag die hij Hem tien jaar geleden al stelde, tijdens een vliegreis in India.

Op sommige vragen antwoordde ZH lachend ‘I don’t know’, terwijl Hij Zijn grinnikend publiek overschouwde als wou Hij elkeen apart aanspreken. Waarop dan toch een uitgebreider zingevend antwoord volgde.

Een jonge Indische vrouw die een vraag kwam stellen, bleef in een nederige buiging voor het podium staan. Herhaaldelijk zei ZH de Dalai Lama haar dat niet te doen. Tevergeefs. De vrouw bleef respectvol gebogen voor ZH, totdat de vraag was beantwoord.

Opmerkelijk was Zijn antwoord op de laatste vraag, hoe Hij zou willen reïncarneren: ‘Als dat zo zou zijn, zou ik willen terugkomen daar waar ik mezelf dienstbaar kan opstellen voor de medemens’.

Met dat laatste was de kern van Zijn toespraak nogmaals bevestigd: als we ons dienstbaar opstellen voor de medemens, kan ons leven pas openbloeien tot een bron van geluk. ZH nam uitbundig afscheid van de talrijke toeschouwers die spontaan in gassho gingen staan. De microfoon die op zijn gewaad zat gespeld bleef aanstaan waardoor we Hem nog enkele grapjes hoorden maken met Zijn vreugdevol lach erachteraan. Terwijl kleurde het langgerekte gezang van Tibetaanse trompetten ook nu de scène extra in.

De wagen die Hem naar de tempel had gebracht, reed Hem nu terug naar de uitgang van het Instituut om vandaar weer verder te trekken, de wijde wereld in, medemensen gaan vertellen dat ze best dienstbaar kunnen zijn naar alle levende wezens toe.

Het was een zinnige zonnige dag geweest: we gingen weltevree en zongebrand huiswaarts. Onze wijde wereld in. (WiSch)

Op onderstaande links, kan je videolinks vinden, met inteviews en toespraken van ZH de Dalai Lama:

l Educating the Heart: http://youtu.be/p1mNaX5DSkk

l 2012 Templeton Prize Award Ceremony, St. Paul’s Cathedral London: http://youtu.be/x6G6XtNB7Hs

l His Holiness the Dalai Lama on CNN’s Piers Morgan Tonight http://youtu.be/iwddg-Mh9S0

Zen Sangha Geraardsbergen

In oktober start Zen Sangha Geraardsbergen met een tweewekelijkse zitgroep: het is een zitmeditatie in drie sessies van 30

minuten, afgewissled met stapmeditatie, volgens de zenboeddhistische traditie zoals die in de Zen Sangha beoefend wordt.

Praktisch

We mediteren in stilte, zittend op een kussen, bankje of stoel: drie keer een half uur, afgewisseld met wandelmeditatie. Voorkennis van zen of meditatie is niet vereist. Iedereen is welkom, ongeacht zijn of haar levensbeschouwelijke gezindheid. Kom een kwartier voor het begin.

Zin van Zen?

Als men eerlijk wil zijn met zichzelf, is het als ‘zenbeoefenaar’ niet zo vanzelfsprekend om mensen warm te maken voor zenmeditatie. Er valt weinig spectaculairs aan te bieden. De tijd verstrijkt en zittend op ons kussen sudderen we gaar in de jus van onze eigen gebakken hersenspinsels, herinneringen, verlangens en emoties. In bewegingloos zitten en volgehouden, steeds opnieuw her-wekte aandacht vangen we de volle werkelijkheid van ons leven in het net van ons bewustzijn: het mooie en het lekkers, maar ook het vieze wier, wrakhout, kwallen, stenen en afval. Breng dit maar eens aan de man of vrouw zonder te verzwijgen dat het zo is.

En geef toe, een beetje een nuchtere ziel die het al enkele keren heeft geprobeerd, heeft al snel door dat het

We starten stipt om 19.30u. Draag comfortabele, ruimzittende kledij, liefst in ingetogen kleuren. Zitkussens en matjes zijn ter plaatse beschikbaar, maar je kan ook je eigen kussen of zitbankje meebrengen.

Plaats en uur van afspraak kan je vinden op www.zengaardsbergen.be

niet anders is en mettertijd ook niet anders wordt.

Pure masochisten dan, die zenlui? Misschien, … en toch … Zen heeft een aantal pijlers die onverwoestbaar als golfbrekers in zee staan en ons leren om steeds behendiger te navigeren op de wateren van ons bestaan: open aandacht, niet oordelen, niets nastreven, mildheid, humor, engagement, bereidheid om steeds opnieuw te beginnen… Deze pijlers veranderen niet de inhoud van ons net, het aangename en het minder aangename. Als we er goed gebruik van maken, veranderen ze in het beste geval onszelf en de wijze waarop wij dit alles benaderen en ermee omgaan. Ze leren ons op een andere manier kijken naar het ‘vieze wier’ én de ‘lekkere vis’(...).

Foto: Zendo Gent, Zen Sangha

(tekst: Geert Acke, Zen Sangha Kortrijk)

“Een vooroordeel is moeilijker te splitsen dan een atoom.’ Albert Einstein.

Hoe vind je het als een voorbijganger je aankijkt en lacht? Hoe voel je je als een kind naar je lacht? Hoe voel je je als een vriend naar je lacht?

De lach is iets dat je altijd kan geven, maar ook altijd en overal kan ontvangen. Tijdens een lach denk je niet aan gisteren of morgen, er is dan enkel het heerlijke moment van de lach. De lach is ontwapenend en opent je hart en dat van de ander.

We zien nu hoe de lach zich toont, maar wat betekent de lach op een dieper niveau voor onze body & mind?

Je hoort het wel vaker, dat veel lachen gezond is. Als je je lach niet inhoudt, kan de lach heel ‘besmettelijk’ zijn en lokt het onmiddellijk een positieve reactie en een goed gevoel uit bij de ander. Wist je dat een kind gemiddeld 300 keer per dag lacht? Bij volwassenen is dat nog gemiddeld 15 keer per dag. We zetten even de voordelen van lachen op een rijtje: lachen ontspant de spieren, vermindert stress, traint de buikspieren, versterkt het immuunsysteem, brengt extra zuurstof naar de hersenen, verhoogt de aanmaak van endorfines, laat je sprankelen. De lach creëert verbondenheid tussen mensen, geeft een positieve kijk op het leven en bevordert de sociale interactie. Gelukkig merk je al een positieve beweging in onze maatschappij om de lach centraal te zetten en als onderdeel van ons leven te maken. Wist je dat er ruim 5000 lachclubs bestaan waar er samen gelachen wordt zonder reden, gewoon om de lach de lach te laten zijn. Ook campagnes zoals ‘Deel je lach’ zetten mensen aan om hiervan bewust te worden. Trek de mondhoeken al maar omhoog en lach. Lach omwille van de lach. Lach zoals de Boeddha. En aangezien er zoveel gedaantes en afbeeldingen zijn van de Boeddha, kies maar een Boeddhalach die het beste bij je past op dit moment. (Kasho)

Koleur Lokal

Ingenieur Reza Mohammadi stapt in de Geraardsbergse politiek

“Samenleven om tot samenhorigheid te komen”

Reza woonde tot zijn tiende jaar in Iran. Zijn ouders leerden elkaar kennen aan de Gentse Universiteit. Vader kwam daar in het teken van een uitwisselingsprogramma met België en leerde er moeder kennen, die geschiedenis studeerde aan de UGent.

“In Iran beleefde ik een onbezorgde kindertijd in het groene Noorden, dicht bij de Kaspische Zee. De over-

gang hier maken was niet makkelijk. De leraars van Basisschool Dender, de Rijksmiddenschool en het Atheneum hebben me daarbij erg goed geholpen. Ook mijn oma en opa uit Geraardsbergen vertelden me veel over Geraardsbergen en de gewoonten, geschiedenis en cultuur van dit land en meer bepaald van de stad. En toch ook hier nemen we het beste over van ons moederland

en ons nieuwe land hier.”

Europa is meer dan de Euro Is er met de Europese Unie iets veranderd voor de nieuwkomers?

Reza M.: “De Unie heeft veel voordelen. Toch denk ik dat er weinig is veranderd voor de nieuwkomers van buiten de Europese Unie. Als eerste indruk valt het op dat men zich eerst richt op de zichtbare verschillen tussen mensen. Het kan toch niet de bedoeling zijn iedereen die enigszins anders is, als allochtoon te blijven benaderen.”

Kunnen we dat hier nog veranderen?

Reza M.: “Overal valt er bij te leren. Mij valt het voorbeeld op van de Verenigde Staten, ontstaan en bestuurd door verschillende immigranten. Zij hebben allemaal samen oog voor de ‘Amerikaanse droom’. Hier groeit de kloof al tussen onze twee landsdelen, terwijl we in een verenigd Europa leven. Dat ligt ver van het Europese ideaal.” Meer werken aan de Europese droom?

Reza M.: “Inderdaad, Europa en de deelstaten kunnen meer een verwelkomende natie zijn, zodat

de mensen die hier lang wonen en de inwijkelingen zich werkelijk Europees voelen. Wie het gevoel heeft er niet bij te horen, kan nooit goed deelnemen aan onze maatschappij. Naast de gemeenschappelijke euro hebben we zeker een Europese droom van samenhorigheid nodig.”

Samenhorigheid in Geraardsbergen

Je staat hier nu op een partijlijst voor de komende verkiezingen. Hoe zijn de reacties?

Reza M.: “Ik krijg veel steun van mijn partijleden. En er komen ook heel wat positieve reacties van daarbuiten. Over het algemeen vinden de mensen het heel moedig dat ik mee doe aan de verkiezingen.”

Ben je een aanspreekpunt voor de allochtone gemeenschap hier?

Reza M.: “Ik wil een kandidaat zijn voor de Geraardsbergenaars die geloven in een goede samenleving, waar iedereen kansen maakt om het beste in zichzelf te ontplooien. Als politieker zou ik wel graag schepen van feestelijkheden zijn. Allerlei feesten en culturele activiteiten kunnen zeker meer mensen dichter bij elkaar brengen.” (AMa)

Aangekomen in een rustieke omgeving in Idegem, ontmoeten we Walter Aelvoet, voozitter van Fietsersbond GeraardsbergenLierde. Met hem hebben we een gesprek over de fiets, de fiets en nog eens de fiets. Fiets je mee?!

Hoe lang bestaat de fietsersbond in Geraardsbergen-Lierde?

‘De Fietsersbond heeft hier in onze regio zijn intrede gedaan in september 2007. Het is een groep vrijwilligers die zich samen engageert voor de fietser en een aanspreekpunt wil zijn voor fietsers. Hierbij worden de accenten gelegd op bekendmaking, veiligheid, campagnes en workshops voor fietsers.

Bij het aangeven van knelpunten in het verkeer merken we dat we als groep veel sneller gehoor krijgen bij het gemeentelijk en gewestelijk bestuur, dan wanneer je een klacht als individu aankaart. Hierbij is het ook handig om te weten langs welke weg of via welke instantie je een probleem kan voorleggen.’

Hoe is de situatie in onze regio wat betreft de accommodatie en veiligheid voor fietsers? En kan je een positieve evolutie naar veiligheid toe merken?

‘Wel, als je kijkt naar het stadsplan dan kan je relatief weinig fietspaden opmerken in het netwerk. Dat is een spijtig feit.

Uiteraard vraagt het ook tijd om alles in kaart te brengen. En wat de veiligheid betreft moet je ook een onderscheid maken tussen de bui-

“Het

is vooral een mentale beweging”

tengemeenten en de stad. Vrijliggende fietspaden die de veiligheid van de fietser verbeteren mogen er best wat meer zijn! Ook onze jonge fietsers worden niet vergeten. Hun veiligheid moet centraal staan. Voor kinderen in het 5de en 6de leerjaar is er een heuse fietseducatie, onder begeleiding van de politie. Ze oefenen eerst hun rijvaardigheid in een parcours en dan later in het echte verkeer. Na het voltooien van hun fietsexamen krijgen ze als beloning een fietshelm. Dat is meteen ook een stimulans om te fietsen, bv. naar school.

In die scholing is ook veal aandacht voor het ‘Dode hoek-project’, waarbij kinderen op de hoogte worden gebracht van de ‘dode hoek’ –problematiek die jaarlijks heel wat verkeersongelukken veroorzaakt: in de achteruitkijkspiegel verlies je als automobilist een stuk van je zicht en dat is iets waar je als fietser rekening moet mee houden.’

Wat kunnen we leren van dé fietssteden in Nederland? Kunnen we van een fietsstad als Kopenhagen iets leren?

‘Alles. (lacht) Waar te beginnen? Ik denk meteen aan de vrijliggende fietspaden: in die steden is daarin veel meer voorzien! En daardoor ook krijg je binnen de stadskern een grote aanwezigheid van zowel fietsers als automolisten, het zogeheten ‘gemengd verkeer’. Dit kunnen we ook zien in studentensteden als Gent, Leuven, Antwerpen, Sint-Niklaas. Het zien van veel fietsers in de verkeerssituatie zorgt ervoor dat automobilisten automatisch hun rijstijl aanpassen, dat is heel belangrijk. En er is ginds ook een veel groter aanbod aan fietsenstallingen, wat het voor de fietser aangenamer maakt.

In België is het aanleggen van vrijliggende fietspaden niet altijd mogelijk, omwille van de volgebouwde wegen. Maar meer trage wegen creëren, een buffer plaatsen tussen het fietspad en de autoweg, dat is sowieso noodzakelijk -ook voor de andere weggebruikers. En waar dit niet kan, kan de snelheid van automobilisten best beperkt worden. Met de gemeenteraadsverkiezingen in oktober hopen we dat er gewerkt zal worden aan een succesvol structureel fietsbeleid. Niet zozeer nieuwe dingen uitvinden,

maar erover nadenken en vooral gaan spieken bij andere steden: Zoek de goede voorbeelden op en investeer in verbetering in de eigen stad en gemeente.’ Is een fietsend leven leiden haalbaar?

‘Jawel, zeer zeker. Met de nodige creativiteit en motivatie is het haalbaar. Uiteraard bepaalt je werk- en gezinssituatie grotendeels de haalbaarheid ervan. Een standaard gezin beschikt vaak over twee wagens. Je kan je de vraag stellen of dit effectief nodig is. Of er geen andere manieren zijn. Er zijn best wat mensen die heel bewust kiezen om te leven met één wagen en die prioriteit willen geven aan de fiets. Ook aan je kinderen kan je deze houding aanleren, dat is heel belangrijk, kinderen leren gebruik maken van de fiets: hen begeleiden naar school met de fiets en hen het leuke aspect van fietsen laten ervaren. Het is vooral een mentale beweging maken. Bewust keuzes maken. Ikzelf denk eerst aan de fiets, dan kijk ik of ik gebruik kan maken van het openbaar vervoer en als laatste optie kan ik mijn auto nemen.

Wat het fietsen vandaag zeker kan motiveren is de elektrische fiets. Dit is ideaal om korte trajecten te fietsen zoals het woon-werkverkeer zonder dat je bezweet of vermoeid op je bestemming aankomt.

Voor woon-werk-verkeer kan je vaak een fietsvergoeding krijgen en dat is, naast de ecologische redenen om de fiets te nemen, een extra stimulans om het te doen.’

Is er een mentaliteitsverandering aanwezig?

‘Dit verloopt moeizaam en het is ook een vicieuze cirkel: slechte fietsfaciliteiten, maakt het fietsen niet aantrekkelijk; meer wagens, leidt tot een nog meer hectische verkeerssituatie die ook niet altijd kindvriendelijk is. Terwijl meer fietsers in het straatbeeld, het verkeersklimaat fietsvriendelijker kan maken.

Maar goed, we blijven er aan werken: dankzij de Fietsersbond kan je tijdens de jaarmarkt op 30 juni in de Adamstraat een ritje maken met een ‘slimme fiets’. Het gaat onder meer om elektrische fietsen, fietsen voor mensen met een handicap, stapfietsen voor peuters en vouwfietsen, die een duurzame oplossing kunnen bieden voor fietsers.’

We zullen er zijn. Fiets ze! (NeW)

Voor de auto zijn we allang ‘geplooid’; nu kunnen we dat ook voor de fiets niet alleen figuurlijk doen maar ook letterlijk: met een echte plooifiets! Om dubbel van te plooien! (van het lachen)

Wie Lieven Beernaert kent, ziet hem vaak op de fiets. Sinds kort ook op een helgroene plooifiets. Voor zijn woon-werkverkeer maakt hij gebruik van de trein en de fiets. Dat doet hij al een tiental jaar. De plooifiets, zo’n 12,4 kg, vergroot zijn mobiliteit en flexibiliteit. De fiets is ook heel compact.

‘Geen rijbewijs hebben, dwingt je ook om creatief te zijn en op zoek te gaan naar mogelijkheden om met fiets en openbaar vervoer op je bestemming te geraken.’

‘Soms krijg ik wel eens een reac-

Zie vervolg blz.16

Petitistwaar

In ‘Petitistwaar’ plaatsen we verhalen van jonge mensen: Baina Choijamts is 12 jaar en gaat naar school in het Sint-Jozefsinstituut. Hij schreef een kort verhaaltje voor de Giesbaergske Koleuren Gazette.

Donder weerklonk, de regen viel met bakken naar beneden, mijn naam was Jason March, ik trilde helemaal, het was midden in de nacht. Ik keek

hoe mijn zus sliep, zij heette Alice. Ik streek met mijn handen door haar blonde haren en wreef over haar voorhoofd. Ik liep stilletjes naar boven op mijn tenen dwars door de vuurtoren naar boven. We woonden bij onze vader Steve sinds onze moeder stierf. Mijn vader was vuurtorenwachter. Toen ik eindelijk de laatste trede bereikte, zag ik hem met zijn zwarte stoppelbaard: daar stond hij met zijn oude olielamp naar de zee te kijken. Ik kwam naast hem staan en zei dat ik niet kon slapen. Waarop mijn vader me op zijn schoot nam en zong: ‘Wees dus maar braaf mijn liefste kind, wees vriendelijk en gedwee. Anders geef ik je aan de piraten en stuur ik je naar zee.’ De rest hoorde ik niet meer, want ik verzonk in een diepe slaap.

Bayna Choijamts,

tie op het feit dat ik geen rijbewijs heb. ‘Je rijdt niet?!’. Dan antwoord ik ‘Toch wel, ik rij met de fiets. Op twee wielen zelfs. Doe mij dat maar eens na’.

‘Mijn vrouw rijdt wel met de auto. Onze dochters hebben we leren gebruik maken van het openbaar vervoer. Maar ze aarzelen niet om de fiets te nemen als de kans zich aandient. Het hebben van één auto is ook budgettair haalbaar en creeert weer andere mogelijkheden. Ik neem het als fietser ook op voor collega-fietsers. Zeker als ik onveilige fietspaden of hindernissen zie, dan meld ik dat aan de stadswacht of fietsersbond’. (NeW)

• In EVA magazine, Vlaanderens enige tijdschrift over vegetarische voeding, zegt Etienne Vermeersch, Vlaanderens invloedrijkste intellectueel:

‘Een journalist stelde me onlangs de vraag wat ik anders zou doen als ik mijn leven zou herbeginnen, en ik antwoordde dat ik vegetariër zou zijn. Maar nu is het te laat, ik zie mij dat op mijn leeftijd niet meer doen.’

• Biobier zit in de lift, en daar kunnen we alleen maar blij gezond om zijn (daarvoor hebben we altijd een uitleg veil! n.v.d.r.): dat wist ook Joris Cambie van hopboerderij De Plukker.

Cambie is de enige biologische hopkweker van België én lanceerde enkele maanden geleden zijn eigen biobier: ‘In augustus ben ik gestart met het brouwen van mijn eigen bier

“Je kunt Zen ook ontmoeten in het alledaagse leven. De gewone dingen met eenvoudige, pure aandacht doen. Ons dagelijks leven als oefening, zoals Dürckheim het formuleerde. Zitten als je zit, lopen als je loopt, je bed opmaken zonder te denken aan de krant die je daarna lezen wilt’ (Witkam).”

uit: ‘Zin in zen; de aantrekkingskracht van zen in Nederland en België’, Christa W. Anbeek. Uitgeverij ASOKA. ISBN 90 5670 90 1/NUR 739.

Zin in zen schetst de wegen en personen waarlangs zen van het Oos-

Zomergasten

In het zeldzame zomerlicht -tot nog toe...- ontmoeten we Freddy Pools, die in zijn Volkstuintje bij de Sasweg groenten kweekt. Hij ziet er ook graag de boten arriveren, die hier

‘s zomers aanmeren in de groenen Blieyk met zicht op de nog groenere Ouden Berg.

‘Dat zijn de zomergasten’, lacht Freddy. ‘Die boten doen mij iets, want ik ben ook een marinier, moet ge weten’. Hij laat zijn woorden even klinken en zijn gedachten even terugvaren naar zijn legerdienst bij de Marine, back in the early days, op het eind van de roaring sixties

Met de ontmijningsdienst is hij toen door een groot deel van Europa gevaren, oefeningen gaan doen, tot in het ‘Skerregat’, de zeedoorgang tussen Denemarken en Zweden.

‘Met die Compagnie heb ik nog kampen meegedaan bij de Zeemacht. En de kostuums werden toen gemaakt in Geraardsbergen, in het confectiebedrijf Haelterman.’

‘Daarna heb ik nog verschillende jaren als matroos op de Ferryboot Oostende-Dover gewerkt, telkens

op basis van zelfgekweekte gewassen. Ik zag het biologisch kweken als een uitdaging, omdat ik wilde bewijzen dat het kon. Je werkt op een andere manier, meer met de natuur.’ Smaakt naar meer: Santé!

in de zomermaanden was dat.

‘En op den buro werkte Michel dan, Michel Zoller’, haalt Freddy een andere bekende Giesbaergeneir in zijn gemijmer. ‘Tja, dat waren tijden..., met die boten...’. (WiSch)

• in West-Afrika krijgen pasgeborenen bij hun voornaam ook de naam van de dag van de geboorte; daarom is ook aan de naam van Kofi Annan, secretaris-generaal van de VN, geboren op een vrijdag in Ghana, het voorvoegsel ‘Kofi’ toegevoegd.

• - “Oma, jij bent al een beetje oud, hé?!

- “Ja, kindje, oma is al een beetje oud.”

- “Jij moet naar de dokter gaan om dat oud te laten wegdoen, hé, Oma?!”

- “Ja, kindje...”. Oma zucht.

Boekentip

ten naar Nederland en België kwam en stelt de vraag wat zen te bieden heeft. Hoe ziet het zenpad eruit en welke bijdrage kan deze spirituele weg leveren aan de zin van het leven van moderne mensen? Op welke wijze speelt zen in op vragen en verlangens van mensen die leven in een moderne geseculariseerde samenleving?

Zin in zen laat zien dat zen goed aansluit bij een aantal kenmerken van de moderne samenleving. Het geeft, vaak op paradoxale wijze, antwoord op veel religieuze vragen en verlangens van de hedendaagse westerse mens.

De drukte rond de communiefeesten ligt al weer een tijdje achter ons. Heel wat landen en culturen hebben hun eigen manieren om de overgangsrituelen van hun kinderen te vieren.

In de eerste uitgave van de Giesbaergske Koleuren Gazette kon u lezen hoe de Belgische Karin en de Mongoolse acrobaat Baïsa elkaar leerden kennen.

Enkele weken terug vierden zij het Oesnineir-feest van hun driejarig dochtertje Selenge.

Oesnineir is een cultureel gebruik in Mongolië, waarbij er voor kinderen een feestje wordt gegeven om hun overgang van peuter tot kleuter/kind in the spotlights te plaatsen. Letterlijk vertaald betekend Oesnineir: “ Haar Knip Feest”.

Voor jongens wordt het feest gehouden wanneer ze 3 of 5 jaar worden, voor meisjes wanneer ze 2 of 4 jaar worden. Het kan niet om het even wanneer plaats vinden. Om het juiste tijdstip te bepalen wordt de Mongoolse kalender heel nauwgezet geraadpleegd. Deze kalender is opgesteld volgens de Mongoolse astronomie en astrologie en is traditioneel een belangrijk middel in Mongolië om te bepalen wanneer belangrijke (en zelfs minder belangrijke) plannen het best worden uitgevoerd. Het feestje voor het dochtertje van Baïsa en Karin duurde één dag. Mongolen zijn in origine een volk van

Choijamts Familiale traditie uit Mongolië

Oesnineir‘het feest van het haar’

nomaden die in grote, ronde tenten wonen, hoewel de overgrote meerderheid van de bevolking de dag van vandaag in huizen en steden leeft. Traditioneel duren Oesnineir-feestjes in Mongolië verschillende dagen, omdat in de tenten per keer er “slechts” ongeveer een 30-tal mensen binnen kan. Het is echter een gelegenheid om de hele familie terug te zien en de banden met vrienden beter aan te halen. Daarom heeft men dan ook de gewoonte om veel mensen uit te nodigen. De eerste dag is voor de familie, de tweede dag bijvoorbeeld voor de vriendenkring van de vader, de derde dag voor de vriendenkring van

de moeder, de volgende dag voor de buren, enz…

Tijdens Mongoolse feesten wordt er altijd gegeten en als de sfeer er goed in zit, wordt er gezongen. Er bestaan honderden traditionele liederen, die door de bevolking heel goed gekend zijn. Ze gaan vaak over de natuur, over de liefde, over de moeder- en vaderfiguur. Iedereen moet dan om beurt een lied zingen of een gedicht voordragen.

Tijdens het Oesnineir-feest draagt het kindje (Selenge) een plechtige blauwe sjaal bij zich en gaat rond bij alle genodigden. Blauw is binnen het Boeddhisme de kleur van de hemel, vreugde en vrede. Alle genodigden

knippen een stukje van haar haren af en geven haar een cadeautje en geld. Met het knippen van de haren, wordt ze symbolisch ontdaan van al het “negatieve”. In feiten wordt het babyhaar afgeknipt en groeit nadien het nieuwe haar weer aan, veel sterker en gezonder dan ervoor. Op het einde van het feest wordt het resterende haar geschoren, met uitzondering van twee haarstaartjes voor meisjes en één haarstaartje voor jongens. En uiteraard wordt er, zoals bij alle Mongoolse feesten veel gegeten en om beurt gezongen. En neen… zelfs met flauwe uitvluchten of gêne is er geen ontsnappen aan... (NaMo)

In onze achtertuin zit meer uitheemse cultuur dan we denken: zo ook bij Marnic De Lange die zich specialiseerde in keramiek, meer bepaald in de Japanse kunst van het pottenbakken, volgens de overgeleverde Japanse technieken. Meer dan 17 jaar al bestudeert hij de kunst van de keramiek, en voert hij ze uit in zijn atelier met bakovens: naast zijn gasoven bouwde hij een Anagama Noborigama hybride-oven. Dat vraagt om wat uitleg.

In april zochten we hem op tijdens de houtovenstook die eenmaal per jaar plaatsheeft. De Japanse Anagama Noborigama hybride-houtoven wordt dan tot 120 uur lang roodgloeiend gestookt: ‘Nadat de oven zorgvuldig is opgevuld met zelfgedraaide urnen, potten, borden, kommen en ander kunstwerk,

Anagama Noborigama hybride-oven

wordt de oven zachtjesaan warmgestookt. In de eerste dagen is dat enkel om de klei- en porseleinstukken uit te drogen.’

Vanaf dag vier is het menens: de oventemperatuur wordt nu opgeschroefd tot de climax van 1350 °C die na 72 uur stoken moet bereikt worden. ‘Het is een delicaat werk dat goed moet opgevolgd worden’, verduidelijkt Marnic die als leider van zijn stook-team het hoofd koel houdt.

Op dat moment suprême steekt een meterhoge vlam boven de hoge ovenschouw uit: voor een keramist een teken dat het stookwerk goed is uitgevoerd. Marnic en zijn équipe kijken tevreden toe dat het goed is. Vanaf dan kan het afbouwen beginnen: de stook wordt dan stopgezet en het afkoelen gedurende zes dagen begint.

Als kers op de feesttaart maakt het hele team er werk van om de oven

minutieus leeg te maken: elk stukje keramiek wordt onthaald op be- en verwondering, want wat zich tijdens het stoken in de vuurkamers afspeelde, is gebeurd achter gesloten deuren en openbaart zich pas op dit geboortemoment, als het ware een re-naissance ‘Dan pas kunnen we aanschouwen wat het spel van vuur en lucht heeft aangericht op het derde element van de keramiek: de aarde’, grinnikt Marnic terwijl hij al vooruitdenkt aan hetvolgende avontuur met de grote houtoven vol vuur. (WiSch)

Fesobi neemt ons mee naar de Geraardsbergse Kunstacademie. “Ik ben hier al drie jaar actief bezig om te leren tekenen en schilderen. Ik maakte beelden van vruchten, dieren, mensen, groepen... Ze herinneren me dikwijls aan mijn Afrikaans geboorteland Nigeria. De leraars Lutgarde Detandt en Jimmy Carnier gaven zonet hun fiat om verder door te werken naar de volgende module van de schildersopleiding. De kleurenpracht is al vrij geslaagd en de vormen kun-

Koleur Artistiek, Fesobi Olawaiye: trombone en schilderijen

“Creatief

om mijn roots te uiten”

nen zeker nog beter”.

Feso, intussen al 60, verblijft al langer in ons land en samen met zijn gezin woont hij nu al zes jaar in Geraardsbergen. De trombone, de grote uitschuifbare trompet, was het muziekinstrument dat hij in zijn geboorteland leerde bespelen. Met de groep Fela Kuti trok hij de wereld rond en speelde met de meest bekende artiesten. Noodgedwongen schakelde hij over op een andere vorm om zijn creativiteit te uiten want gezondheidsproblemen maakten voortijdig een einde aan deze sterk uitgebouwde muzikale carrière.

“In een gesprek met de familie ontdekte ik de vele mogelijkheden van de Geraardsbergse Kunstacademie. En dat werd een meevaller. Zich creatief kunnen uitdrukken is voor mij zuurstof en echt leven. Maar alles vraagt talent en vooral veel oefenen

en hard blijven werken,” getuigt hij met een gepassioneerde blik. Feso werd al wel ‘s ‘aangesproken’ op zijn zeer donkere huidskleur. “Waarom zouden we vreemdelingen zijn? Waarom zouden we ons zo moeten voelen? Niemand kiest zelf voor de plaats waar hij geboren wordt. Allemaal moeten we ooit gaan. Het is zeker niet nodig om zichzelf als vreemdeling te beschouwen. Soms moet men zich kunnen beschermen tegen zwaar racisme. Voor ieder mens en voor ieder volk kan de gescheidenis soms erg moeilijk verlopen. Maar ik ben blij met wat ik meekreeg en kon meemaken. Echte (sociale) zekerheid vind je maar met eigen inzet en verantwoordelijkheid,” geeft de kleurrijke Geraardsbergenaar ons nog mee. (AMa)

Familie Sarik & Armenuhi Matesvosyan Armeense gastvrijheid

“Graag werken en elkaar helpen”

Dit echtpaar met twee kinderen, Katia en Suren, wonen al veertien jaar in Geraardsbergen. Vader is vrachtwagenchauffeur en moeder werkt bij de stadsdiensten. Hun moederland, Armenië, is groter dan België en telt ruim 3 miljoen inwoners. Verschillende conflicten zorgden ervoor dat veel meer Armeniërs gevlucht zijn naar verschillende landen. Bij het uiteenvallen van de Sovjet-Unie moesten ze op eigen benen staan. Er volgde nog een burenconflict met Azerbeidzjan. Het land werd in 1988 ook nog getroffen door een zware aardbeving met 25.000 doden. Het bergachtig mooi land kent strenge winters en warme zomers.

Grote zorg voor de familie

“Naar hier verhuizen betekende echt van nul beginnen. Maar we zijn hier met de ruime familie van zowat twintig Armeniërs. Het gezin en de familie zijn voor ons heilig of erg belangrijk. Er heerst een sfeer van grote openheid en de wil om elkaar door dik en dun te steunen. Elkaar tijdelijk wat lenen is bijna een vanzelfsprekendheid,” vertelt vader Sarik.

Moeder Armenuhi: “Meisjes huwen

op de leeftijd tussen 18 en 21 en de jongens zijn over het algemeen wat ouder: 23 tot 27 jaar. In tegenstelling met de vroeger ‘geregelde huwelijken’ is er nu de vrije keuze. Nog steeds is het huwelijk een groots opgezet feest met familie en vrienden. Alle eten staat opgediend op tafels in een restaurant in de buurt. Meestal zorgen de jongen en zijn ouders voor de organisatie. Men kan zich herhaaldelijk bedienen van de lekkerste gerechten in een erg muzikale sfeer. De familie zorgt ervoor dat het jonge koppel een huisje krijgt. Man en vrouw zijn grotendeels gelijk en laat ons zeggen dat de man het laatste woord heeft,” lacht moeder Armenuhi. “Wij werken graag en zijn blij dat de kinderen hier goed studeren. En verder houden we van goede contacten met de familie, de buren en alle Geraardsbergenaars,” vertelt het echtpaar nog. En die echte gulle gastvrijheid konden we ook ervaren in hun huis bij de top van de Oudenberg. (AMa)

Familie Kaur

Oosterse kleuren & geuren

“Een open kijk op medemensen en de wereld”

Dit trots gezin woont al meer dan twintig jaar in Geraardsbergen. Vader is kok en moeder is schoenmaker-pedicure. Een gehuwde dochter staat al in het onderwijs en de inwonende zoon sluit eerstdaags de middelbare studies af als economist.

“Wij komen uit de Indiase staat Punjab, een van de 25 deelstaten van India. Onze deelstaat is groter dan België. Alle staten hebben een eigen taal; Indi en de Engelse taal worden gebruikt als gemeenschappelijke taal. In India treffen we verschillende godsdiensten aan: hin-

doe, moslim, katholieken, sikhs. Wij behoren tot de laatste groep en hebben hier een eigen tempel in Vilvoorde.

Maar het gebeurt ook vaak dat we de mooie Bartholomeuskerk op het marktlplein binnenstappen. God is immers overal”.

Vrede en verbondenheid boven alles

Dagelijks lezen we in het heilig boek ‘Guri granth sahib’ en Nanak was onze eerste profeet. ’s Morgens en ’s avonds lezen we in het heilig boek. Wij doen ook aan meditatie en werken met goede ademhalingsoefeningen. Voor ons zijn vrede, verbondenheid en vegetarisme belangrijke waarden. We willen deze inspirerende waarden ook doorgeven aan onze kinderen. Het allerbelangrijkste is dat we als mens een open kijk houden op de medemensen en de omwereld.”

Zoon Satinder Singh, is betrokken bij ons diepzinnig en inspirend gesprek. Ook zijn heldere kijkers maakten op ons een diepe indruk. En natuurlijk blijft het doorleefd pleidooi nazinderen voor een open kijk op de wereld (AMa)

Given the scale of life in the cosmos, one human life is no more than a tiny blip. Each one of us is a just visitor to this planet, a guest, who will only stay for a li-

H.

mited time. What greater folly could there be than to spend this short time alone, unhappy or in conflict with our companions? Far better, surely, to use our short time here in living a meaningful life, enriched by our sense of connection with others and being of service to them.

Dalai Lama

Hoofdredactie:

Eindredactie:

Redactie:

Fotografie & Vormgeving:

Tekst:

Productie:

Uitgeverij:

Redactie-adres:

Werkten mee aan dit

Website: www.giesbaergskekoleurengazette.be

Gratis inschrijven op de gazetteletter kan door op de website op ‘inschrijven’ te klikken: de Giesbaergske Koleuren Gazette wordt dan als PDF naar uw emailadres verzonden.

© Studio Schrever