Πόσο μακρυά είναι το σκοτάδι; Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Με το τέλος του 2013, μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, δημοσιεύτηκε μια ακόμα "μεγάλη" δημοσκόπηση στο Βήμα. Μεταξύ άλλων προκύπτει πως το 55,6% των ερωτώμενων θα έφευγε από την Ελλάδα, αν μπορούσε, για να εγκατασταθεί αλλού. Παρά το ότι δεν υπάρχουν άλλες ερωτήσεις, επί του προκειμένου, μερικοί έσπευσαν να χαρούν. "Το πολιτικό σύστημα απονομιμοποιείται!" " Επιτέλους οι δημοσκόποι ξεβούλωσαν τ' αυτιά τους, ακούνε και καταγράφουν τη βουή της κοινωνίας!" Βιάστηκαν! Οι ερωτήσεις που λείπουν δεν είναι ήσσονος σημασίας. Και δεν λείπουν τυχαία. Είναι οι ερωτήσεις που α) αφορούν το από πια κόμματα του πολιτικού συστήματος προέρχονται όλοι εκείνοι που επιθυμούν να πάρουν τα μάτια τους και να φύγουν β) αφορούν το ποιες χώρες είναι τα αντικείμενα του πόθου τους. Για όσους ζουν μέσα στην κοινωνία και δεν χρειάζεται να καταφύγουν στις δημοσκοπήσεις των δημοσκόπων- καιροσκόπων αλλά όχι οιωνοσκόπων- είναι μάλλον καθαρό ότι οι περισσότεροι εκ των προερχομένων από το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή, όπως και από τις παρεμφερείς και όμορες απόψεις, δεν είναι τόσο πολύ της φυγής αλλά του " μένω και αγωνίζομαι εδώ". Οι μεν του ΚΚΕ λόγω του ότι διαθέτουν ζωντανή ιστορική πείρα (αντάρτικο της κατοχής, δημοκρατικοί αγώνες και όχι μετανάστευση), οι δε της ΧΑ λόγω του ότι πιστεύουν ότι εξαπολύοντας τα σκυλιά της κολάσεως μπορούν να φτιάξουν μια καινούργια κοινωνία. Αυτοί που μένουν, δηλαδή, είναι είτε ανίκανοι να φτιάξουν κάτι από την αρχή είτε είναι οι ιδανικοί καταστροφείς ακόμα κι εκείνου που δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να καταστραφεί. Οι υπόλοιποι είναι αυτοί που περνάνε καλά σε όλες τις καταστάσεις. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που όταν τους ρωτάς -Τι κάνεις; σου απαντούν -Εδώ μένω! Για όσους ζουν στην κοινωνία, είναι επίσης σαφές, πως εκείνοι που θέλουν να φύγουν δεν είναι κάτι σαν τους εποίκους αρχαίων ιστορικών περιόδων, δεν είναι καν