Δηλώνω ομοφοβικός ΙΙ *
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Ακούγοντας κανένας τον Φώτη Κουβέλη δεν μπορεί να μη συμφωνήσει. Μια σώφρονα πολιτική και προς τα έξω, την ΕΕ και τους δανειστές, αλλά και προς τα μέσα, τα κόμματα της “Αριστεράς” και τον λαό. Διέπραξε και διαπράττει όμως κι αυτός δύο πολύ σημαντικά, στρατηγικής σημασίας θα έλεγα, πολιτικά λάθη! Το ένα είναι που λέει ότι δεν συνεργάζεται με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και το άλλο που δεν στηρίζει κυβέρνηση χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας τα δούμε με τη σειρά.
Ως αριστερό κόμμα σαφώς πρέπει να έχει πρόβλημα να συνεργαστεί με κόμματα από την άλλη όχθη της πολιτική, κόμματα που ερμηνεύουν και αλλάζουν τα πράγματα σύμφωνα με μιαν άλλη, εκ διαμέτρου αντίθετη, πολιτική σκοπιά. Αυτό είναι σωστό. Είναι όμως και γενικό. Γιατί, κάτω από ορισμένους όρους και για έναν ορισμένο καιρό, μπορεί, ενδέχεται, η ερμηνεία των πραγμάτων και η αλλαγή τους να είναι κοινή και για τις δύο όχθες.... Είναι η στιγμή της πλημμύρας! Όταν τα γεφύρια πίσω μας κόβονται, όταν οι όχθες μας χάνονται, η Αριστερά, περισσότερο από όποιον άλλο, γιατί αυτή είναι μαθημένη και εκπαιδευμένοι στο “Εμείς”, οφείλει να αρθεί των περιστάσεων και να λειτουργήσει όχι απλώς για λογαριασμό των άλλων αλλά “ως άλλος”! Τότε μόνο βρίσκει την Αριστερή της ταυτότητα, τότε και μόνο τότε καταξιώνει τον ρόλο της. Αν υπάρχει Αριστερά στην Ελλάδα και αν σήμερα κάποιοι ηγετίσκοι κερδοσκοπούν εκποιώντας τα τζιβαερικά της οφείλεται σε αυτή ακριβώς τη στάση η οποία εγκαινιάζεται στις 30 Οκτωβρίου του 1940 με το Γράμμα από τη φυλακή του Ν. Ζαχαριάδη και συνεχίζει με το ΕΑΜ. Η στάση αυτή στην ουσία της συνίσταται στο ότι “προς στιγμήν”- στιγμή που κρατάει κάποια χρόνια- η Αριστερά και το ΚΚΕ κυρίως, “αναστέλλουν τις πληρωμές τους”, αναστέλλουν να παίρνουν τον ταξικό εαυτό τους τοις μετρητοίς, και στην κυριολεξία “φυλάνε κατουρημένες ποδιές”, “πίνουν το κάτουρο του Μεταξά και του Μανιαδάκη, των αστών πολιτικών, των διωκτών τους”