Δηλώνω ομοφοβικός Ι *
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Με μια σειρά από κείμενά μου προσπάθησα να δείξω τη φαυλότητα στη σκέψη των μέχρι τούδε πολιτικών μας ανδρών. Αν υπάρχει κάποια αξία σε αυτά τα κείμενα εκείνη βρίσκεται στο ότι δείχνουν πώς ένας πολίτης, χωρίς τα επιτελεία των κομμάτων, χωρίς συμβούλους μεγαλόσχημους (πατριδόσχημους και αρνησιδοπατριδόσχημους) πανεπιστημιακούς, χωρίς ενημέρωση από τους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, μπορεί να σκεφτεί πιο σύνθετα και πιο εποικοδομητικά από εκείνους που λογίζονται “ηγέτες”. Μα καθώς οι μήνες πέρασαν βλέπω πως η λέξη “φαυλότητα” είναι λίγη και δεν αποδίδει την ουσία της πολιτικής τους. Την ουσία της πολιτικής που είναι κοινή για όλους πέρα από τις εκάστοτε διαφορετικές προσεγγίσεις για το Μνημόνιο, για την οικονομία, για το εθνικό συμφέρον, για την πατρίδα κλπ. Επιτρέποντας, για μια στιγμή και μόνο, στον εαυτό μου να λαϊκίσει θα αναφερθώ με μια λέξη στην ουσία αυτής της πολιτικής: πολιτική πουστιά! Και σας παρακαλώ να μη με καρφώσετε στον Βαλιανάτο κι έχω τρεχάματα. Ο όρος μου είναι πολιτικός και δεν έχει σχέση με άλλα των σεξουαλικών προτιμήσεων ζητήματα. Με τους ομοφυλόφιλους δεν έχουμε τίποτα, με την πουστιά έχουμε και δη με την πολιτική τοιούτη.
Τζήμερος όπως...τζιμάνι
Το νέο πολιτικό τζιμάνι που μας προέκυψε δηλώνει από την αρχή “Παρακολουθούσα αυτή την πορεία πολιτικού και αισθητικού εκβαρβαρισμού, πολεμώντας την με τα μόνα όπλα που έχει ένας πολίτης: την (υπονομευμένη από το εκλογικό σύστημα) ψήφο, τον ορθό λόγο, τις παρεμβάσεις στα κοινά και, κυρίως, τη στάση προσωπικής ευθύνης σε όλα τα θέματα της καθημερινότητας. Μ’ αυτή την έννοια, πολιτική δραστηριότητα είχα πάντα. Κομματική, ποτέ, ούτε ως φοιτητής – δεν γράφτηκα καν στο φοιτητικό σύλλογο. (Η εμπειρία μου από τον πανεπιστημιακό χώρο