«Επιχείρηση Γαϊδουροφιλότιμο»
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Βράδυ Σαββάτου. Προσποιήθηκα κατάθλιψη. Έμεινα στο σπίτι και δεν πήγα πουθενά. Αρνήθηκα τους πειρασμούς της γυναίκας, της φιλικής παρέας. Κλείστηκα μέσα. Έμεινα ακίνητος στον χώρο. Γύρεψα την κίνηση στον χρόνο. Γύρεψα τα νιάτα μου...γύρισα στα νιάτα μου...τριάντα χρόνια πριν. Τότε που ακόμα μαχόμασταν σε επικές μάχες...οπισθοφυλακής, έστω. Έβαλα και μουσική. Κάτι παλιά ρεμπέτικα, λίγο Άκη Πάνου σε κρυστάλλινες καράφες Βίκυς Μοσχολιού. Άνοιξα κι ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί από το φετινό που βάλαμε με τους παλιούς συντρόφους από τον καιρό της εφόδου στον ουρανό κι απ' όπου βγήκαμε κατατσακισμένοι. Άλλοι πιο σοφοί σαφώς και άλλοι το ίδιο ανόητοι. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς! Οι ουρανοί δεν πατιούνται μ' εφόδους! Ούτε με τις κλαγγές και τις κριτικές των όπλων νικούνται οι αστραπές! Οι ουρανοί μονάχοι τους παραδίνονται...ότι είναι πάντα ανοικτοί σε όποιον τους αγαπάει αληθινά! Και τι δεν πέρασε από το μυαλό μου! Και τι δεν μέθυσε στο κόκκινο φρέσκο κρασί! Έπεσα να κοιμηθώ ξεχνώντας ν' ανάψω το καντήλι του Χριστού. Κοιμήθηκα και ξύπνησα μες στα σκοτάδια μιας συννεφιασμένης Κυριακής. Καφές δυνατός, ξύλα στη σόμπα ίνα εκμαιεύσω τη θαλπωρή τής ζεστασιάς της στην υγρασία του πρωινού. Μια βόλτα στις σελίδες του διαδικτύου που μου αρέσουν. Τι κάνουν οι φίλοι, τι σκέφτονται, τι μοιράζονται, πρόσωπα αγαπητά, κοντά μας ή και μακριά. Το βαρόμετρο που αλλάζει, η καταιγίδα που έρχεται.....το εκπληκτικό ηλεκτρικό πεδίο που συγκροτείται πάνω από τη γη μας και αρχίζει να την κεντάει με τα αστροπελέκια του!