“Gruts” verschijnt 4 keer per jaar, wordt gratis verspreid in Geffen en is verkrijgbaar bij een aantal Geffense winkeliers.
Stichting Geffen Magazine
KVK nummer: 84807482
Secretariaat: Elzendreef 24
Redactie: Bredeweg 4
Email: Geffensmagazine@gmail.com
NL27 RABO 0376 1427 74
Redactie:
Bart Verhagen
Eva Langens
Marinus van der Heijden
Tekst:
Bart Verhagen
Eva Langens
Geert Piek
Leny Romme
Marja van kreij
Peter van Erp
Rens van Orsouw
Ruud Verhagen
Temmie van Uden
Fotografie:
André Sleutjes
Bennie Romme
Eva Langens (www.baasenbeest.com)
Heidi van Boxtel (www.heidivanboxtelfotografie.nl)
Henk van Ballegooij
John van den Heuvel
Martijn van Amstel
Speciale dank aan
Jordi Hartogs (www.dss-accountants.nl)
Meike Raijmakers
Sanne Rasing
Dianne van Erp
Drukker: ADC Wihabo. Oplage: 2000 stuks
Bezorging: Tal van vrijwilligers
Vragen over bezorging en adverteren: mail naar geffensmagazine@gmail.com
Iedereen mag tips geven of hun diensten aanbieden voor aankomende uitgaves. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van Stichting Geffen Magazine.
Geffenaren Voorwoord
Vijfduizend zielen telt ons dorp. Ik zal na tien jaar Geffenaarschap met Osse roots hooguit 10 procent daarvan kennen. Nu mijn kinderen naar school gaan en hobby’s krijgen en ik steeds vaker te vinden ben op het schoolplein en bij verenigingen, wordt dat percentage rap hoger.
Én door Gruts. De eerste zes edities las ik bijzondere verhalen van even bijzondere mensen, de een wat bekender voor de échte Geffenaar dan de ander. Dat van vliegtuigspotter Carlos Geurts bijvoorbeeld, dat van autosleutelaar Jo ‘van Nes’, dat van zwaardvechter Ricardo Jesus Blanes Blanca. Verhalen waardoor je deze mensen óók leert kennen, ook al heb je ze nog nooit ontmoet.
Bij het lezen van deze Gruts is dat niet anders. Wist je dat er een dorpsbewoner is die regelmatig op en neer gaat naar het Midden-Oosten om daar de honden van een emir te verzorgen en te trainen? Vraag nieuwkomer Tim Fleuren er gerust eens naar als je hem tegenkomt in het dorp, hij zal er gepassioneerd over vertellen.
En wist je dat er een oud-dorpsgenote in Nieuw-Zeeland woont en koning Willem-Alexander houdoe terug liet zeggen toen hij daar op staatsbezoek was? Angela van der Bruggen vertelt over haar bijzondere levensweg in deze Gruts. Bijzonder is ook de openheid van Rolf en Annemie Hermse, die in een interview vertellen over het verlies van hun zoon Noud, net geen 8 jaar geworden. Wat hadden wij hem graag beter leren kennen.
Ik ben ontzettend benieuwd naar de andere 90 procent Geffenaren. Ik hoor jullie verhalen graag. En dan kun je zomaar eens in dit tijdschrift verschijnen.
Tekst door Geert Piek fotografie door John van den Heuvel
Peter Kieboom
Peter Kieboom
Peter Kieboom
Peter Kieboom
Heesterseweg 12
Heesterseweg 12
Heesterseweg 12
Heesterseweg 12
5386 KT Geffen
5386 KT Geffen
5386 KT Geffen
5386 KT Geffen
M 06 - 46074075 E info@pkvloeren.nl www.pkvloeren.nl
M 06 - 46074075 E info@pkvloeren.nl www.pkvloeren.nl
M 06 - 46074075 E info@pkvloeren.nl www.pkvloeren.nl
M 06 - 46074075 E info@pkvloeren.nl www.pkvloeren.nl
Tekst door Peter van Erp fotografie door Henk van Ballegooij
De ondernemer
Henri van Zandvoort
Voor het eerst sinds iemand bij het bedrijf zich kon heugen werden alle medewerkers onverwacht naar het kantoor in Geffen gesommeerd. Hen stond een belangrijke mededeling te wachten. Enigszins bezorgd verzamelde het personeel van H. van Zandvoort Electrotechniek zich in het nog bijna nieuwe bedrijfspand op de hoek van de Heesterseweg en Bedrijvenweg. Wat zou er aan de hand zijn? Het gaat toch gewoon goed met het bedrijf?
‘‘Ik wilde niemand ongerust maken, maar vond wel dat ze het nieuws uit mijn mond moesten horen’’, blikt Henri van Zandvoort een paar maanden later terug. Het nieuws dat hij zijn mensen vertelde was dat het bedrijf wordt overgenomen door Kemkens. Dat kwam voor vrijwel iedereen als een verrassing. Hoezo overgenomen? Waarom dan? En wat betekent dat voor mij? Henri stelde ze meteen gerust.
‘‘Er verandert eigenlijk niks. We blijven gewoon doen waar we goed in zijn, het bedrijf blijft gewoon in Geffen en ik blijf nog minstens vijf jaar langer leidinggeven. De naam van het bedrijf blijft zelfs gewoon hetzelfde. We worden alleen onderdeel van een veel grotere familie. Zo zie ik het.’’
Het besluit om in te gaan op het overnamebod van Kemkens is zeker niet lichtvaardig genomen, stelt de eigenaar. ‘‘Ik heb er echt wel een paar slapeloze nachten van gehad, mag je best weten. Dit bedrijf heb ik van de grond af opgebouwd. Van eenmanszaak naar vijfenvijftig medewerkers. Het is toch een beetje mijn vierde kind. En de mensen die dit samen met mij hebben opgebouwd zijn me heel dierbaar. Ik zou niet tot dit besluit zijn gekomen als ik er niet van overtuigd zou zijn dat dit ook voor hen de beste garantie is voor een mooie toekomst.’’
Henri ging in 1997 als zelfstandig ondernemer van start in de garage van zijn ouderlijk huis en met kantoor op zijn slaapkamer. Vader Antoon van Zandvoort was als bedrijfsleider bij Van Loosbroek Electrotechniek in Oss net met vervroegd pensioen gegaan. Hij had de contacten en adviezen waarmee Henri snel zijn plek wist te veroveren in de wereld van de installatietechniek. Het bedrijf groeide snel. Na een tijdelijk onderkomen in een boerderij aan de Broekstraat verhuisde de zaak naar de Heesterseweg 14 in Geffen en na 5 jaar naar het voormalige bedrijfspand van bouwbedrijf Brodus aan diezelfde straat.
‘‘Daar groeiden we na vijftien jaar echt uit ons jasje.’’ Henri ging op zoek naar een nieuw onderkomen of bouwkavel. ‘‘Ik was in Oss zo goed als rond met een ander pand. Maar uiteindelijk besloot ik het af te blazen. Ik wilde gewoon in Geffen blijven. Hier horen we thuis, zo voelde ik het.’’ Leuk en aardig, maar in Geffen waren er natuurlijk nauwelijks mogelijkheden om te groeien. ‘‘Ik liet op een gegeven moment mijn oog vallen op de autogarage van D’n Bart. Dat was de ideale plek om nieuw te bouwen. Ik wist dat Bart nog maar een paar jaar van zijn pensioen af was en besloot hem te benaderen. Hij wilde er in eerste instantie niks van weten. Maar uiteindelijk kwamen we toch in gesprek.’’
‘Dit bedrijf is toch een beetje mijn vierde kind’
Het resultaat kan iedereen sinds een jaar of anderhalf aanschouwen. Er staat een fraai nieuw bedrijfspand op één van de beste zichtlocaties van het dorp. Het kantoorgedeelte is transparant en tegelijk warm, met veel aardtinten en stoffering. ‘‘We willen vooral openheid uitademen’’, stelt Henri. ‘‘Iedereen kan hier gewoon binnenlopen. En het mooie is, dat gebeurt ook. Zaten we eerst een beetje verstopt in donkere ruimtes, hier ziet iedereen dat we toegankelijk zijn. Een mooi voorbeeld. Een tijdje terug kwamen hier drie jongens van 15 en 16 jaar binnenlopen die het vak willen leren. Die werken nu vier dagen in de week bij ons en gaan een dag naar school. Prachtig toch?’’
Henri benadrukt nogmaals dat het de medewerkers zijn die het bedrijf maken. ‘‘De meeste van onze mensen zien wij door de week niet. Die zitten op projecten overal in het land. Om de betrokkenheid en verbinding te houden wil ik dat ze vrijdag altijd naar kantoor komen voor een gezellige afsluiting van de week. Al is het maar tien minuten. Even biljarten, een drankje en een hapje. Vind ik heel belangrijk. Naast alle activiteiten die we door het jaar organiseren, zoals met Sinterklaas en rond kerst.’’
Volgens Henri verschilt de sfeer in zijn bedrijf niet erg van die bij Kemkens. ‘‘Ook dat is een familiebedrijf. De cultuur is in zo’n bedrijf toch warmer dan in een bedrijf waar aandeelhouders op afstand aan de touwtjes trekken.’’ De komende jaren staat Henri nog gewoon aan het hoofd van zijn onderneming. Dat is zo met Kemkens afgesproken. ‘‘Ik heb er echt zin in. Er is een last van mijn schouders gevallen. De regeldruk op bedrijven is in Nederland tegenwoordig zo groot, dat het niet leuk meer is. Grote bedrijven als Kemkens hebben daar mensen voor in dienst. Dat is allemaal goed geregeld. Hoef ik me niet druk meer over te maken.’’
Hoewel het voorlopig dus nog niet tot een afscheid komt, trakteert Henri zijn mensen wel op een mooie stedentrip. ‘‘Volgend jaar mei gaan we met z’n allen een paar dagen naar Valencia. Alle medewerkers en hun partners. De deelname is bijna honderd procent. Dat wil ook wel iets zeggen, vind ik. We maken er samen een prachtig weekend van.’’
De muzikant
Miriam Bouwens - van Uden
Ze is geboren op 3 februari 1967, 3 februari, de dag “the music died…”, op 3 februari 1959 stierf Buddy Holly, vertelde ze.
In hun gezin zingt moeder al jaren in het gemengd koor en speelt 3 akkoorden op de gitaar. Miriams muzikale carrière begint op 6-jarige leeftijd, bij het kinderkoor van juffrouw Corrie, veel Geffense kinderen herkennen dat.
Toen zag ze Marleen de Louw gitaar spelen en ze was verkocht en ging ze als 7-jarige met haar paarse gitaar bij de Bandola’s. Ze oefenden in de oude marechausseekazerne; Eddy Kocken gaf hun les. Later repeteerden ze in de Bonkelaar, in het kleinste zaaltje. Bandola leden van toen waren Marleen de Louw, Mieke Smits, Anja Damen, Jeanne van Hoek en Jolanda Mels. Elk jaar traden ze op met een show, een soort revue. Het eerste lied wat Miriam zong was “Aan de Noordpool”, van Corrie konings.
Miriam is nooit zenuwachtig geweest, voor welk optreden dan ook. Haar enthousiasme is haar belangrijkste troef. Ook heeft ze gitaarlessen gegeven, “gewoon, umda ‘k d’r schik in heb”!
Op een gegeven moment zijn de Bandola’s gestopt maar ze maakten een doorstart in 1998, voor Geffen 700. Ze had
wel auditie moeten doen. Weer gingen ze optreden; in de kerk, bij bejaardenhuizen, bij gehandicapten. Voor Miriam is dit genieten, zeker als de luisteraars het doen. En als het kan met een beetje gekkigheid, want “hoe gekker, hoe liever”. In 2010 was het echt over en ging Miriam op zoek naar andere muzikale hobby. Ze heeft nog even bij een koor gezeten maar dat was niet helemaal haar “ding”. Miriam doet veel op gehoor en geeft haar eigen draai aan een lied. Uit de Vinkelse gitaarclub ontstond Sequenzz, waar ze haar muzikale kwaliteiten kon laten horen.
Tegenwoordig maakt ze muziek in het trio: Fine Time. Met Bart van Uden (cajón, percussie, mondharmonica) en Wilco Ouwens (solo- en slaggitaar, mondharmonica en zang). Ze repeteren 1x per 2 weken, bij Miriam thuis. Ze spelen liedjes van 1930-2012, zoals nummers van Normaal, the Muse, Rowwen Hèze, Queen, the Stones. Horen ze een leuk nummer? Gaan we proberen!
Zelfs tijdens de coronaperiode maakten ze samen muziek: via de open source software Jamulus maakten de 2 dames (toen nog 2) in Geffen muziek en de 2 heren in Schaijk en speelden ze dus toch samen, op afstand! Ook andere muzikanten sloten zich aan, zelfs internationaal. (Bart maakt nog steeds muziek, met Duitse deelnemers van toen.)
Miriam heeft jaren in de jury van het Roaplied gezeten, zij lette dan zeker ook op het enthousiasme van de deelnemers! In 2023 is ze daarmee gestopt. Of ze met haar muzikale enthousiasme haar kinderen heeft aangestoken? Ze houden van muziek luisteren en Tom kan één liedje spelen op de gitaar. Maar ze kennen alle 3 de teksten van Normaal en WC Experience, die heeft ze hen geleerd.
Een bijzonder compliment kreeg ze een keer na een optreden in Mariaoord: “Wat goed van jullie, want alle mensen zijn wakker gebleven!” Erg bijzonder vond ze het, nadat bij een optreden in Huize Katwijk, een man alle liedjes had meegezongen, het personeel vertelde dat dit de eerste keer in 3 jaar was dat ze zijn stem hoorden!
Miriam Bouwens, een muzikale autodidact, die met veel plezier en enthousiasme muziek maakt; Ga zo door!
Tekst door Marja van Kreij fotografie door Martijn van Amstel
Tekst door Rens van Orsouw fotografie door André Sleutjes
Nieuw in het dorp
Celeste Curtis en Tim Fleuren
De zoektocht naar hun nieuwe woning leidde hen langs half Oost-Brabant. Maar na enkele maanden vonden ze in Geffen hét huis waar ze van droomden. Celeste Curtis en Tim Fleuren kunnen hun geluk nog altijd niet op.
Het huis groeit niet mee
Toen Tim (39) en Celeste (35) elkaar zo’n 5 jaar geleden leerden kennen, woonde Tim al in Eerde. Hij werkte destijds in de beveiliging, waarvoor hij enkele honden had. En in dit plaatsje tussen Schijndel en Veghel had hij de ruimte om die honden aan huis te houden. Daar in Eerde hadden ze een grote tuin, maar de woning was relatief klein. Zo klein, dat er eigenlijk geen ruimte was voor kinderen. “Het huis kon niet meegroeien”, geeft Celeste daarbij aan. Erg onpraktisch, zeker gelet op het feit dat Celeste zwanger is. En daarnaast is ook hun trouwe rij aanstaande.
Een verhuizing leek daarom de enige logische oplossing. En aangezien ze de afgelopen jaren gewend zijn geraakt aan de nodige ruimte rondom het huis, viel een standaard rijwoning niet echt binnen het wensenlijstje. Verschillende woningen werden bezocht, maar er was altijd wel iets wat niet aansloot bij wat ze zochten.
weinig tijd. Hij vliegt voor zijn werk regelmatig op en neer naar het Midden-Oos-
“Als het goed voelt, dan gaan we ervoor. En als het niet goed voelt, doen we het niet “
ten, waar hij de honden en overige dieren van een emir verzorgt en traint. Door zijn ervaring en kunde met honden is hij min of meer per ongeluk in zijn toch wel bijzondere werk gerold.
Terug naar de huizenjacht. Bij afwezigheid van Tim moest Celeste dus zelf de hort op richting Geffen. Ze werd daarbij wel ondersteund door de broer van Tim, om ook de technische zaken in het oog te houden. Celeste zelf is meer van het ‘gevoel’ dat ze bij een huis wil hebben. Dus Tim gaf haar op afstand vast één ding mee: “Als het goed voelt, dan gaan we ervoor. En als het niet goed voelt, doen we het niet.”
Na een grondige en tevens beestachtig goede rondleiding van de oud-eigenaar was Celeste direct verkocht. En daarmee kwam de aankoop direct in een stroomversnelling terecht. Want binnen een week na hun bezichtiging was de koop rond. Zó overtuigd waren ze van het huis. Het past perfect bij wat ze zochten!
Niks meer aan doen
Inmiddels een beetje geland in Geffen, zijn ze nog altijd super blij met hun keuze. Toen ze er kwamen wonen stond er direct een bord in de tuin. ‘Welkom in de buurt’, stond er te lezen. “Dat gaf meteen een heel erg warm gevoel”, vertelt Celeste daarover. Daarnaast is ook de saamhorigheid hen opgevallen. “Rond het moment van de koop was er een halloween-tocht door het dorp. Ik word helemaal blij van zulke initiatieven!” De gemeenschapszin die daarvan uitstraalt spreekt hen dan ook erg aan.
Hoewel ze er nog maar net wonen, geeft Celeste al aan er zeker lang te willen blijven. Het huis is in ieder geval meer dan groot genoeg om de baby - die eind januari wordt verwacht - een flinke kamer te geven. Naast de babykamer zal er overigens weinig aan het huis veranderen. “We vinden het heerlijk ingericht zoals het nu is. De zolder gaan we nog isoleren, maar verder gaan we er niks aan doen.” Dit geeft nog maar eens aan hoezeer het huis op hun lijf geschreven is. A match made in de Heegterstraat.
Door de woonplaatsen van hun familie had het zuidoosten van Brabant in eerste instantie de voorkeur. Daarnaast werkt Celeste als apothekersassistente al zo’n 10 jaar in Best. Die omgeving werd dan ook zorgvuldig digitaal uitgekamd, op zoek naar het nieuwe paleisje. Al keken ze toen ook al met een schuin oog naar het noordoosten van Brabant, aangezien de ouders van Tim nog altijd in Rosmalen wonen. Daarnaast zorgde het opgroeien in Rosmalen en zijn schooltijd in Oss ervoor dat Tim de omgeving al goed kent.
Helemaal overtuigd
Toen Tim tijdens het Funda-scrollen uiteindelijk op het huis aan de Heegterstraat stuitte, werd hij direct enthousiast. Hier móésten ze wel gaan kijken. Maar helaas had Tim op dat moment maar
VOOR ALLE KAMPIOENEN (ÉN HUN FANS)
KAMPIOEN
OITGEDACHTHEREN
MAAK JOUW EIGEN KAMPIOENSSCHAAL
Wordt jouw team binnenkort kampioen? Personaliseer jouw eigen kartonnen kampioensschaal met eigen tekst én clublogo op kampioensschalen.nl! Gebruik de code GRUTS20 en krijg 20% korting op je bestelling!
KAMPIOENSSCHALEN.NL IS ONDERDEEL VAN
In liefdevolle herinnering
Rolf & Annemie Hermse over hun zoon Noud
Regenrace in de tuin en altijd bezig met de natuur: het verhaal van Noud Hermse.
Noud Hermse werd net geen 8. Op 10 februari 2023 overleed hij door een ontstoken hartspier, één dag voor zijn verjaardag waar hij zo naar uitkeek. Vader Rolf en moeder Annemie portretteren hem graag in Gruts: ‘Wij wilden hem de hele wereld laten zien, maar nu dat niet meer kan, willen we dat de hele wereld Noud ziet.’
Noud Hermse was tot zijn dood een ontzettend vrolijke, zorgeloze, gelukkige en gezonde jongen. “Hij had echt de instelling van ‘ze maken me de pis niet lauw’, ging zo over naar plan B als plan A niet lukte.
Noud was een echte autojongen. “Als het wielen heeft, dan is het goed”, zegt hij in een vlog die zijn ouders vonden op een oude telefoon na zijn overlijden. Dat filmpje staat in het teken van Lego, waar hij helemaal in op kon gaan. Maar wat te denken van de Formule 1? Hij was niet per se Verstappen-fan, maar vond de sport an sich geweldig. In de tuin op een loopfietsje deed hij vaak een Grand Prix na, inclusief commentaar alsof hij Olav Mol was. En regen deerde hem niet. “Want dan kon hij een regenrace nadoen.” Zijn absolute held? Dat was Buzz Lightyear, het actiefiguurtje van Disney. Zijn favoriete gerecht? Spaghetti of die heerlijke pannenkoeken bij een pannenkoekenbakker in Haaren waar de familie Hermse kind aan huis is. Zijn hobby’s, nog niet eens zo lang: scouting en schaatsen.
light batterijen als kegels te gebruiken en een stuiterbal als bowlingbal. Wat hij altijd al had, van jongs af aan, was de liefde voor de natuur: “Hij had altijd het mooiste takje, steentje, eikeltje. Als hij bij de buren tien kiezelstenen uit de tuin had gepakt en hij mocht er eentje kiezen, dan koos hij ze toch alle tien, want ze waren allemaal even mooi. Zelfs bij het kleinste miertje moesten we komen kijken. Het was een Freek Vonk in de dop, ook al keek hij dat nooit, en was hij meer fan van Buurman & Buurman.”
Wat hij later zou worden? In vriendenbroekjes schreef hij politieagent op, al hadden zijn ouders het idee dat het een andere kant op zou gaan. “In zijn jongste jaren dachten we dat hij een sloper, een bouwvakker zou worden, want hij maakte alles kapot van zijn vijf jaar oudere broer
We noemden hem ‘ons Dreeke’, naar André van Duin, omdat hij altijd grapjes maakte.
We noemden hem ‘ons Dreeke’, naar André van Duin, omdat hij altijd grapjes maakte. Waar zijn geluk in zat? Vaak ook in kleine dingen – zolang hij maar samen was met zijn gezin en familie.”
Noud was natuurlijk ook de wereld nog aan het ontdekken. Een keer bowlen bij De Rusheuvel en hij was helemaal verkocht. Dan bedacht hij gewoon zelf mini-bowlen thuis, door gebruikte Pen-
Thijs. Hem zagen we meer als architect. Dan konden ze samen een bouwbedrijf beginnen, Gebroeders Hermse. Maar hoe ouder hij werd, hoe meer we dachten dat hij richting de zorg zou gaan, want hij was ontzettend zorgzaam.”
Tekst door Geert Piek
Noud Hermse
Zo hoorden Rolf en Annemie na zijn dood dat zijn zorgzaamheid en zachtaardigheid (vrijwel) elke dag te zien was op het schoolplein. “Als er iemand viel, maakt niet uit van welke klas, dan ging hij meteen naar dat jongetje of meisje toe om te kijken of het ging of dat hij een juffrouw erbij moest halen.” Noud was een timide jongen. Hij hoefde niet in de schijnwerpers te staan. “Maar hij hengelde graag naar complimenten. Want hij groeide letterlijk als we zeiden dat hij dingen goed had gedaan.” Hij voelde zich niet bijzonder, dacht dat hij niet zoveel vrienden had. “Maar na zijn dood hebben we gemerkt dat hij zich daarin vergist had. Kinderen uit zijn klas vertelden ons dat. Je kunt dus zeggen dat Noud een rijk leven had.”
Tot die dramatische februariweek in 2023. “Hij kwam maandagmiddag ziek thuis met griep. Gelukkig hebben we hem een paar dagen als familie kunnen omringen toen op donderdag, voor ons compleet onverwachts, zijn hart het begaf door een ontstoken hartspier en het helemaal misging. De gedachte dat zijn inner circle bij hem was op zijn laatste momenten, biedt nog iets van troost.”
Hoe het met de familie Hermse gaat
Noud Hermse wordt niet vergeten. Het is niet eens mogelijk, want hij wordt herinnerd met een boom op het schoolplein van De Wissel, binnenkort ook met een boom in het Arboretum, met een speelpad bij het Scoutinggebouw en met het speeltoestel Fort Noud in de onlangs gerenoveerde speeltuin De Vlinder. Rolf en Annemie vinden het prachtig. “We vinden het belangrijk dat zijn naam uitgesproken blijft worden. Het is mooi dat heel veel andere mensen daar ook zo hun best voor doen. Aan die speeltuin hebben zoveel mensen bijgedragen, met een bijzondere rol voor onze buurman Roy Romme. Daar kunnen we dan weer een tijd op teren. Sowieso staan er veel mensen in het dorp voor ons klaar als we een kik geven: dan denken we met name aan de school met directeur Thea en de juffen en de buurt waarin we wonen.”
Verdriet overheerst uiteraard nog in het gezin. “Maar je ziet het niet altijd aan ons. Het clichébeeld dat je als nabestaande helemaal stuk zit, klopt niet voor ons. En daar voel je je dan bijna schuldig om. Stoppen we het niet te ver weg? Moeten we ons verdriet niet bewuster gaan opzoeken? Dat laatste doe je toch ook niet als je weet dat je dan zeker een dag niks kan doen. We worstelen erg met ons gevoel, maar een ding is zeker: we moeten door, voor onszelf maar ook voor broer Thijs. Ons leven wordt nooit meer een 10, maar we doen er alles aan dat het voor hem wel weer een 10 wordt.”
De familie Hermse
Baas & Beest
Siem en Tom van Kreij
“Wie zullen we voor deze uitgave vragen voor Baas&Beest?” luidde de vraag. Ik had wel een idee. Regelmatig zie ik iemand door het dorp fietsen met zijn hond, vaak in korte broek (ongeacht het weer) en op een mountainbike. Soms samen, soms alleen. Na wat rondvragen blijkt dat het om de broers Siem (12) en Tom (11) van Kreij gaat. Zij vertellen je meer over hun band met hond (Bordercollie) Bobbie (3).
Heeft Bobbie een bijnaam? Waar komt die vandaan?
Ze heet Bobbie maar we zeggen meestal Bob. Gewoon lekker makkelijk.
Wat doen jullie het liefst samen?
We gaan het liefst samen met Bobbie fietsen en frisbeeën. Dit vindt ze superleuk om te doen!
Wat maakt Bobbie zo bijzonder?
Onze Bobbie is eigenlijk niet alleen een hond maar 5 dieren in 1;
1) Zo lief als een hond.
2) Zo sterk als een paard.
3) Ze kan janken als een wolf.
4) En zo snel als een haas.
5) Zandbak graven als een mol.
Hoe maakt Bobbie jullie dag net wat leuker?
Met onze Bobbie hoef je je nooit te vervelen. Kom je thuis, dan komt ze al vrolijk met een stok naar je toe om te gaan spelen. Ze kan ook heel ondeugend zijn. Het liefst graaft ze de hele tuin leeg. Maar vooral is ze gewoon heel lief!
Wat is de beste herinnering die jullie hebben met Bobbie?
Verder leer je tijdens het uitlaten van je hond nieuwe mensen en hun huisdier kennen. Toen we nog maar kort hier woonden, kenden wij (Siem, Tom en ons zusje Pleun) wel alle buurthonden bij naam, maar niet die van hun baasjes.
Toen we met Bobbie zijn gaan zwemmen in de Geffense Plas. Ze kon er geen genoeg van krijgen. We hadden onze sup en de frisbee meegenomen. Ze bleef de frisbee maar halen. Hopelijk is het weer snel wat warmer, zodat we het water weer in kunnen.
En als we achter op het veldje aan het voetballen zijn, en Bobbie in de “buitenring” meeloopt stopt ze pas met rennen als wij ook stoppen met voetballen. Vaak ploft ze dan direct neer op de grond. We hebben haar zelfs een keer naar huis gedragen na een potje voetbal.
Ben jij of ken jij iemand die ook graag in Gruts verschijnt met Baas&Beest? Stuur een mailtje naar geffensmagazine@gmail.com en wie weet nemen we contact met je op. Vermeld naam, leeftijd en soort huisdier.
Sinds augustus 2024 woont Marion Steenbakkers - de Veer in De Heegt in Geffen. 75 jaar geleden werd ze in Geffen geboren en bracht hier haar kinder- en jeugdjaren door. Ze werd geboren in Elst nr. 1 maar groeide op in het huis op de hoek van de Kerkstraat en de Kloosterstraat, op zichtafstand van haar woning nu in De Heegt. De cirkel is rond. Marion heeft de ziekte van Alzheimer. Haar man Henk is ruim een jaar geleden overleden, toen woonden ze samen nog in een verzorgingstehuis in Oss. En nu dus alleen weer terug in Geffen. Het geeft rust dat ze weet dat ze hier in ieder geval kan blijven wonen. Dichtbij haar (schoon) broers en (schoon)zussen. Iets minder dicht bij haar twee dochters en kleinkinderen, want die wonen op het Spaanse eiland Mallorca. Maar gelukkig komen zij zeer regelmatig naar Nederland. In deze tijd ben je zo gauw de wereld nog niet uit. Alzheimer, een ziekte waarvan iedereen hoopt dat het hem of haar niet zal overkomen. Maar de realiteit is dat het langzaamaan volksziekte nr. 1 onder ouderen dreigt te worden. We lezen en horen er veel over in de media. Vaak zijn dan de artsen, de verzorgenden en mantelzorgers aan het woord. Veel minder vaak horen we de patiënten zelf vertellen over
de ziekte. Wat betekent het voor hen, wat voelen en ervaren ze? Deze ziekte is een proces en in een vergevorderd stadium is het ook moeilijk om daarover de betrokkenen zelf aan het woord te laten. Maar niet in het hele proces.
We zijn er trots op, ‘gruts’ zou je moeten zeggen, dat Marion wel wil vertellen wat het met haar doet om Alzheimer te hebben. We kunnen veel van haar leren, het is belangrijk dat mensen met Alzheimer serieus genomen worden. Want als we Marion de vraag stellen: “wat vind je het ergste van deze ziekte”? Dan is haar antwoord helder en duidelijk: “Vanaf het moment dat je de diagnose Alzheimer hebt gekregen word je door velen in je omgeving niet meer serieus genomen. Men denkt dat je al meteen niets meer weet en niets meer kunt. Dat is best frustrerend. Natuurlijk, ik moet langer nadenken en soms weet ik het echt niet meer, maar al pratende komt er vaak ook weer veel boven”, zegt Marion.
Krachtig, positief en humor
Dat Marion humor heeft blijkt al bij binnenkomst. Ik laat vallen dat ik iets ben vergeten en meteen zegt ze glimlachend: “Dan bevind je je hier in goed gezelschap”. En hiermee is de toon van een
open en ontspannen gesprek meteen gezet. Samen met haar zus Ans vindt Marion het prima om voor ‘Gruts’ haar verhaal te vertellen. Haar leven lang heeft ze veel sociaal werk gedaan, beroepsmatig en als vrijwilliger. “Als ik iets kan betekenen voor anderen doe ik dat graag”. Juist omdat we als samenleving meer en meer te maken krijgen met Alzheimer is het belangrijk dat de betrokkenen zelf daarover gehoord worden.
Toen een aantal jaren geleden de eerste tekenen van de ziekte zich openbaarden en uiteindelijk de diagnose kwam was dat natuurlijk heel verdrietig voor Marion, haar gezin en de familie. Ze woonden toen nog met z’n allen op Mallorca. De toekomst kleurde opeens anders. Wat staat ons te wachten, hoe gaan we hier mee om? Al vanaf het begin was Marion krachtig en positief en dat is ze nog steeds. Ze is in staat om haar zegeningen te tellen. Allereerst benoemt ze het feit dat ze geen pijn heeft. “Hoeveel mensen mankeren iets waarbij ze veel pijn hebben, dat heb ik niet. Pijn mat af en put je uit. Dat heb ik niet. En verder kan ik gelukkig goed slapen, ik ben uitgerust. Wat ook prettig is, ik kan lekker genieten van een heerlijke maaltijd met een glaasje wijn”. Hier kennen we de Veren weer,
Tekst door Leny Romme fotografie door Eva Langens
een gezellige familie die veel gelegenheden aangrijpen om met elkaar het glas te heffen. En we vergeten niet dat echtgenoot Henk als hobby heel graag culinaire hoogstandjes in de keuken fabriceerde. Bij de familie Steenbakkers was het altijd heerlijk dineren.
Het korte termijngeheugen van Marion is slecht en soms zelfs helemaal weg. Maar met haar lange termijn geheugen kan ze het nog best opnemen tegenover leeftijdgenoten. We praten daarom veel over vroeger. Lekker terug in de tijd en dan vooral de leuke herinneringen!
Jeugdherinneringen en veel verhuizingen
Marion vertelt over Tineke Heijmans die in de buurt van de Rijksweg woonde. Samen waren ze leidster bij het KMG (Katholiek Meisjes Gilde). Tineke heeft Marion in De Heegt opgezocht en ze kreeg het boek over het jeugdwerk in Geffen. We pakken het er meteen bij en de verhalen komen los bij het zien van al die foto’s van vroeger.
En dan haar jeugdvriendin Toos Cremers. “Wat was dat altijd gezellig met Toos samen. Ik ging daar graag naartoe. Al was het maar om Wim, de oudere broer van Toos, te zien! Tegen hem keek ik op”, zegt Marion glimlachend. Haar eerste heimelijke puberliefde.
Maar haar echte liefde kwam ook al snel op de proppen, Henk Steenbakkers uit Heeswijk. Toen ze trouwden vertrok Marion uit Geffen. De eerste verhuizing van de velen die nog zouden volgen. Het jonge paar betrok een bovenwoning in Tilburg want, Henk studeerde toen
“Als ik van het moment kan genieten is dat toch ook waardevol “
Toen een Spaanstalige student uit Puerto Rico in huis was inspireerde dat Femke en Neeltje om ook de wijde wereld in te trekken. Na hun studie in Amsterdam vertrokken ze allebei naar Mallorca. Intussen waren Henk en Marion naar Amsterdam verhuisd waar, Marion nog enige tijd een galerie heeft gerund. Wat was de naam ook alweer van die galerie vragen we ons af. “Saam”, roept Marion triomfantelijk, die zich dit als eerste herinnert. Daarna weer terug naar Oss waar de verhuizingen doorgingen. Van de Hermelijndreef naar de Mozartlaan en daarna naar de Booglaan. We raken de tel kwijt.
Morgenvroeg weet ik dit niet meer
Toen ze in Oss woonden heeft Marion lang als vrijwilliger bij ‘Slachtofferhulp’ gewerkt. Zeer intensief, want je maakt daarbij heftige situaties mee. “Ik kon op ieder moment worden opgeroepen. We maakten veel mee binnen dit werk, maar het was ook heel dankbaar werk. Je kunt veel betekenen voor mensen die in een heel moeilijke situatie verkeren”. Marion noemt zo de mensen op met wie ze destijds samenwerkte. En daarop volgt dan de opmerking “Het is zo’n vreemde ervaring dat ik dit nog wel weet maar morgenvroeg weet ik niet meer dat jullie nu bij mij zijn geweest en waar we het over gehad hebben”.
Omdat Marion en Henk zeer regelmatig naar de kinderen op Mallorca vlogen besloten ze op enig moment om daar te gaan wonen. Wel zo gemakkelijk nietwaar. Mallorca, een schitterend eiland met prachtige natuur en mooie plaatsen, een heerlijk klimaat. “We hebben daar hele mooie jaren beleefd en ik kon veel doen voor de kinderen en kleinkinderen”, vertelt Marion. Die dienstbaarheid is heel kenmerkend voor haar.
Haar 70ste verjaardag heeft Marion nog
uitbundig op Mallorca gevierd. De hele familie De Veer kwam over voor een surpriseparty. Fantastisch was dat. Om gezondheidsredenen hebben ze uiteindelijk moeten besluiten terug naar Nederland te gaan, want ook Henk was al enige tijd aan het dokteren en bij Marion was Alzheimer geconstateerd. Een leven met veel mooie ervaringen, met ups en downs, net zoals bij iedereen. Een goed besteed leven dat nu min of meer stil lijkt te staan.
Marion leeft vooral in het nu. Ze is zich bewust van haar ziekte en zegt: ”Als ik van het moment kan genieten is dat toch ook waardevol”.
De mensen die haar bezoeken worden altijd vriendelijk en gastvrij ontvangen in haar mooi ingerichte kamer. Die kamer ademt helemaal de liefde voor kunst die Henk en Marion allebei hadden. Mooie kunstwerken aan de muur, een schitterende stoel van Le Corbusier en een smaakvolle schemerlamp van een beroemde Italiaanse ontwerper. Gelukkig voelt ze zich hier thuis. Ze krijgt veel bezoek van de kinderen, kleinkinderen en familie. Vaak neemt haar bezoek Marion mee naar Ambt 15 om even lekker er uit te zijn. Ze houdt van buurten, liefst ‘n één op één gesprek. Ze is altijd dankbaar. Iedereen wordt steeds uitvoerig bedankt voor de komst. Ze is beslist ook dankbaar voor de zorg die ze krijgt in De Heegt. “Het personeel en de vrijwilligers zijn altijd zo aardig en vriendelijk voor mij. De sfeer is heel gemoedelijk hier”, zegt Marion.
Wij bedanken Marion voor haar openheid en haar verhaal. We hopen dat je nog veel wandelingetjes naar Ambt 15 mag maken.
nog. Elke dag reed Marion in haar ‘rode eend’ (een Citroën) naar Heesch, waar ze een baan had als kleuterleidster op ‘De Blijde Jeugd’. Van Tilburg verhuisde het stel naar Uden, waar in 1973 dochter Femke geboren werd. Van Uden naar Oss. In Oss hebben ze op verschillende plekken gewoond. Van de Brabantstraat naar de Hermelijndreef waar dochter Neeltje in 1976 werd geboren. In dit huis groeiden de kinderen op, gingen er naar de middelbare school en daar ontstonden vriendschappen voor het leven. De meiden hebben allebei een tussenjaar in het Spaanse Salamanca doorgebracht.
en
Bouwen is onze passie. U herkent dat in alle facetten van ons werk en de kwaliteit van de uitvoering. Kwaliteit wint de strijd. www.vanschijndel-bouwgroep.nl
De club
De postduiven vereniging
Bij Postduivenvereniging Maasdonk stonden in 2024 een aantal leden in het zonnetje vanwege hun jubileum bij de club. Ron Hanegraaf (25 jaar lid), Gerard Hanegraaf (50 jaar lid), Gijs van de Wouw (40 jaar lid), Hans Swanenberg (60 jaar lid), Gerrit Clement (60 jaar lid), en Gerton Heesakkers (40 jaar lid) werden geëerd voor hun trouwe inzet en betrokkenheid.
We ontmoeten de mannen in het clubgebouw. De club kent een rijke geschiedenis van winnende duiven, en de ruimte hangt vol met foto’s van prijswinnaars. Als iedereen aan tafel zit, komt Gerrit Clement binnenlopen met zijn armen vol dozen. Het blijkt een indrukwekkend archief te zijn. Hij heeft door de jaren heen alles bewaard van de postduivenverenigingen waar hij lid van was; vanaf zijn 16e in Rosmalen, vervolgens in Nuland en nu in Geffen. Trotse stukken, keurig gedocumenteerd in zijn mooie handschrift, worden uitgestald op tafel. Van handgeschreven inschrijvingen tot oude foto’s en verslagen. Tijd om terug te blikken.
Van ‘De Reisduif’ tot ‘De Spoetnik’ De vereniging vindt haar oorsprong in 1947, toen deze nog bekendstond als ‘P.V. De Reisduif’. Destijds kwamen daar duivenliefhebbers uit Geffen, Nuland en Vinkel samen. In 1963 besloten de duivenmelkers uit Nuland een eigen club op te richten: ‘De Sproetkop’. In Geffen kwamen er later nog twee verenigingen bij: ‘De Postduif’ en ‘De Arkduif’. Ze hadden hun eigen plek in Geffense cafés. In 2007 smolten de verenigingen weer samen tot Postduivenvereniging Maasdonk. Er kwam een nieuw clubgebouw: ‘De Spoetnik’, dat werd geopend aan De
Schouw 2 in Geffen. Hier komen de leden bij elkaar, worden duiven ingekorfd, en vinden andere activiteiten plaats.
Gezelligheid
“Het draait hier niet alleen om duiven, ook om de gezelligheid”, benadrukt secretaris Willie van Erp, terwijl de trouwe ‘barman’ Geert van Niftrik een paar pilsjes op tafel zet. “Iedere dinsdag komen we hier bij elkaar, om wat te kletsen en sterke verhalen te vertellen. Het jaarlijkse hoogtepunt is de veiling in december, dat is altijd één groot feest. Voorheen hadden we nog tentoonstellingen, maar dat doen we niet meer.”
Geen makkelijke hobby
De club kent steeds minder nieuwe aanwas. “Het gaat vaak van vader op zoon,” legt Gerton uit. “Ik ging als klein menneke al met mijn vader mee naar het café, waar toen de duiven werden ingekorfd. Dat zie je tegenwoordig minder vaak.” Daarnaast is het niet de meest makkelijke hobby. “Je moet investeren, zowel qua geld als tijd. Een duif heeft 365 dagen per jaar verzorging nodig. Maar dat maakt het juist ook zo mooi. Je bouwt een band op met de dieren en ziet ze na lange tijd weer thuiskomen. Dan is ‘ie er ineens weer. Dat is bijzonder.”
Klok
‘Dan is ‘ie er ineens weer’. Precies. Het blijft een vraag die iedereen bezighoudt: hoe weet een duif toch de weg? “Dat weet eigenlijk niemand precies,” lachen de mannen. “Het blijft een wonder, en gaat al ver terug. Tijdens oorlogen wisten ze bijvoorbeeld al handig gebruik te maken van de duif, om boodschappen over te brengen.” Ze duiken terug in de tijd, naar de dagen van mechanische klokken. “Vroeger, als een duif thuiskwam, moest je op de fiets naar het meldpunt om aan te geven dat er een duif binnen was”, legt Gerard uit.” Hij loopt even weg en komt terug met een oude klok. “De identiteitsring van de duif ging in deze klok, die met een hendel het tijdstip registreerde. Dat werd handmatig uitgelezen en gecombineerd met de vliegafstand om de snelheid te berekenen. Tegenwoordig gebeurt alles automatisch met chipringen. Dat maakt het een stuk makkelijker.”
Kunst
De duivensport blijft een kunst. “Het ene jaar is het andere niet”, zegt Ron. “Je moet natuurlijk de ruimte en tijd hebben. En een goed hok is belangrijk, want dat kan de prestaties van de duiven bevorderen. Je kunt een duif trainen en goed verzorgen, maar een beetje geluk hoort er ook bij.”
(v.l.n.r.): Ron Hanegraaf, Gijs van de Wouw, Gerrit Clement, Gerard Hanegraaf, Hans Swanenberg, Willie van Erp
Tekst door Temmie van Uden fotografie door André Sleutjes
Hoe is het met... Angela van der Bruggen?
Geen wereldreis, maar wel emigratie
Het was even regelen, maar uiteindelijk lukte het toch om een gesprek met Angela te regelen. Door haar drukke leven, maar ook het tijdverschil van 12 uur tussen Nieuw Zeeland en Nederland, was het even zoeken naar een geschikt moment. Maar als ik haar bel valt meteen op dat Geffen, ondanks de grootst mogelijke afstand op aarde, bij haar nog steeds niet ver weg is.
Jeugdjaren
Angela werd in 1969 in de Kapelstraat geboren als dochter van Henny en Betsie van der Bruggen. Ze ging naar kleuterschool Klavertje Vier bij zuster Geertrui. In de jaren ’74-’80 zat ze op de ‘jongensschool’ (Aloysiusschool, RV) waar ze les kreeg van onder andere juffrouw Van Heijnsbergen en de meesters Linders, Wijdeven en Prinssen. Na de L.H.N.O. in Oss ging ze werken bij de Vigor en Dalco. Angela: “Ik was 16 dus moest ik naast 3 dagen werken, ook nog 2 dagen per week naar de ‘Levensschool’. Op vrijdagavond en zaterdag werkte ik in de bediening bij Wim en Wilma in De Gouden Leeuw. Dan was ik vaak pas om 3 of 4 uur ‘s nachts thuis. ’s Morgens was ik dan weer vroeg op, omdat ik moest keepen bij Nooit Gedacht. En daarna ging ik steevast uit in ’t Vunderke.”
Plannen maken
Dit drukke ritme werd in 1991 ineens positief verstoord. Tijdens een skivakantie in Roemenië ontmoette Angela André
starten in Nieuw Zeeland, maar ik wist niet eens waar dat lag. Dus gingen we naar een informatieavond van de Nieuw Zeelandse Ambassade. Daar werd onze interesse gewekt en we besloten te emigreren. We wilden getrouwd zijn voordat we vertrokken, dus dat werd geregeld.”
Bestemming Rotorua
Angela: “Ons pap en ons mam zaten op een verjaardag toen ze vertelden dat ik ging emigreren naar Nieuw Zeeland. Heel toevallig zat daar iemand wiens beste vriend in Nieuw Zeeland woonde. Wij kregen zijn adres, schreven hem en mochten in zijn huis wonen en hij regelde werk voor ons. Zij, Kees en Ineke, woonden in Rotorua, lieten door 2 Hollanders een zwembad bouwen. Een van die mannen ging op vakantie en wij mochten op hun huis gaan passen.
Elke keer als er iemand van de Hollandse gemeenschap vertrok, kwam iedereen bij elkaar. Gewoon gezellig. Daar leerde ik al vrij snel Betsie Boeijen kennen, zij kwam uit Berghem en werd (en is nog steeds) mijn beste vriendin. Gelukkig praatte zij ook ‘kei plat’…!
In het begin had ik het best moeilijk. Je had toen nog geen ‘google translate’ dus had ik zelfs bij de alledaagse dingen moeite om iets duidelijk te maken. Pas na ongeveer twee jaar veranderde dat. Voordat we vertrokken kochten we een fax. We stuurden de fax en al ons ‘hebben en houden’ in een container op. De fax bleek goud waard, want daarmee kon ik iedereen in Nederland schrijven. Bellen deed ik één keer per maand, want
Werken, kinderen en studeren Angela: “Ik heb verschillende baantjes gehad, ik werkte in een hotel, in een fabriek die houten huizen fabriceerde, printte T-shirts en maakte kleren.”
In 1995 werd zoon Reno geboren. Opa Hennie en oma Betsie waren gelukkig in Nieuw Zeeland. Maar op het moment dat André hen naar het vliegveld bracht, moest Angela met hem naar het ziekenhuis. Reno was slechts 16 dagen oud en moest al een open hartoperatie ondergaan. Geluk bij een ongeluk was dat men destijds op dit gebied in Nieuw Zeeland verder was dan in Nederland. De operatie slaagde, Reno knapte snel op en werd tweetalig opgevoed. Nederlandse kinderboekjes werden voorgelezen en hij bekeek videobanden van bijvoorbeeld Kabouter Plop.
Angela: “Toen Reno 3 jaar werd, ging hij naar de ‘Playcenter’, een soort kleuterschool waar de ouders de leerkrachten zijn. Ik heb toen diploma’s gehaald om andere ouders les te kunnen geven in de speelactiviteiten.”
In 2005 werd dochter Mel geboren. Angela nam haar al vroeg mee naar zwemles. Angela: “Ik hielp mee, zette alles klaar. Het leek me leuk om zelf zwemles te geven en ik vroeg wat ik moest doen om zelf les te mogen geven. Zij hadden gezien wat ik allemaal deed en ik mocht meteen met ze meedraaien. Ik volgde cursussen en mocht daarna zelfstandig zwemles geven.
Toen Mel naar school ging, hielp ik mee in de klas. De directeur vroeg of ik op school wilde komen werken. Ze hadden
We wilden onze wereldreis starten in Nieuw Zeeland, maar ik wist niet eens waar dat lag.
uit Alkmaar. Al vrij snel werden er grootse plannen uitgedacht, ze wilden samen op wereldreis. Angela: “Ik ging met André in Alkmaar wonen en werken in Zandvoort aan Zee. Dat was voor mij best wel wennen, want ik praatte alleen Geffens, haha…We kochten een oude tandartsbus die we wilden ombouwen tot camper. Maar dat werd een grote flop, want het verschepen van dat ding bleek veel te duur te zijn. We wilden onze wereldreis
dat was kostbaar, het kostte destijds 3 Nieuw Zeelandse dollar per minuut. In Nieuw Zeeland is huren anders dan in Nederland, het is heel gewoon om met de eigenaar af te spreken hoe lang je in een huis woont. Na verschillende huizen te hebben gehuurd hebben we dit huis gekocht.”
namelijk een autistische jongen die ik kon begeleiden. Even later kwam daar nog een autistische jongen bij. Ik heb er 8 jaar gewerkt. Ik ben erbij gaan studeren en haalde in 2017 mijn bachelor in onderwijs aan de universiteit. Sinds 2020 begeleid ik 6 autistische kinderen in de leeftijd van 6 tot 13 jaar op een school voor speciaal onderwijs.”
Ondanks dat ik ver weg woon heb ik twee keer per dag contact met ons ‘smam’
Wonen in Rotorua, binding met Geffen
Angela: “In november 2016 waren Willem-Alexander en Maxima op staatsbezoek in Nieuw Zeeland en mochten Betsie en ik hen ontmoeten. Toen zij na een speech afscheid namen riep ik heel hard ‘houdoe’ en zei de koning dat lachend terug. Dat was wel erg leuk! Ik ben nu alweer bijna 20 jaar alleen en houd van mijn plekje op de ‘bult’ en kijk uit over Lake Rotorua en de stad, een prachtig uitzicht. Ik wandel graag in de bossen en hou van zwemmen, vissen, zeilen en exploren, maar mijn kinderen komen altijd op de eerste plaats.
Ondanks dat ik ver weg woon heb ik twee keer per dag contact met ons ’smam’, ik bel haar ’s morgens als ik naar mijn werk
loop en ’s avonds voordat ik naar bed ga. Gelukkig wonen 3 nichtjes in de buurt van mijn moeder, zij zijn er altijd voor ons mam. Daar ben ik hen erg dankbaar voor en echt wel blij mee. Helaas is ons pap in 2023 overleden. Ik wist dat het heel slecht met hem ging. Voordat ik vertrok heb ik nog gebeld en heb hem gezegd dat hij op mij moest wachten, dat we onderweg waren. De reis duurde alles bij elkaar 36 uur. Ik kwam om 16.10 uur bij ons pap en een uur later overleed hij. Ondanks dat hij niet meer bij kennis was, weet ik dat hij echt op mij had gewacht…
Ik kom regelmatig over om ons mam te bezoeken. Als ik dan in Geffen ben voel ik me thuis, al voel ik me dat in Nieuw Zeeland ook. Daar mis ik wel het frietje-
en frikandel speciaal, hagelslag, vlokken, mayonaise en Jodenkoeken (mijn favoriet). Die neem ik dan ook mee als ik terugga. Graag zou ik nog een reünie willen meemaken van de klas van mijn lagere school. Dat lijkt me geweldig. Al woon ik dan heel ver weg, toch blijft Geffen een stukje van mij. Ik heb niet voor niets een eigen autokentekenplaat met daarop ‘Houdoe, Effe noar Geffe’…”
Angela van der Bruggen
De hobby van
Hemmie Berendsen en Ton van den Boom
De blauwe wimpel, het teken dat bezoekers welkom zijn, doet z’n werk. Een aantal bezoekers wordt op deze Nationale Molendag door molenaar Geert-Jan Schoonis rondgeleid. Twee andere Geffense molenaars Hemmie Berendsen en Ton van den Boom spreek ik ondertussen op de molenberg van ‘hun’ molen Zeldenrust. Ze vertellen over hun molenaarsopleiding en het komende eeuwfeest.
De start
Ton: “Hemmie en ik zaten destijds bij het kerkkoor en met ongeveer 40 jaar waren we allebei uit de kleine kinderen. In Torenklanken stond een oproep; er werden molenaars gezocht voor de te restaureren molen. Nou dat leek ons wel wat. De techniek van de molen sprak ons aan en daarnaast konden we ook nog eens een steentje bijdragen aan het behoud van erfgoed.”
De opleiding
Hemmie: “Ik zeilde regelmatig, dus ik had ook nog wel iets met wind. We zijn toen naar Michel van Aarsen gegaan, die draaide op molen Zeldenrust in Oss. Onze opleiding bestond uit praktijk en theorie tegelijk. Twee jaar lang moest je meelopen, zodat je minimaal twee keer alle seizoenen had meegemaakt. Daarnaast moest je voor je examen op een fiks aantal verschillende molentypes hebben meegelopen. Dit betekende dat we voor een wipmolen naar Zuid-Holland gingen en voor een houtzaagmolen en oliemolen naar de Zaansche Schans. Dan was je de hele dag op pad, kreeg je een rondleiding en uitleg hoe alles werkte.”
Ton: “We gingen altijd met z’n tweeën, dus dat was ook gezellig. In principe werkt elke windmolen hetzelfde, alleen de overbrenging is bij elke type molen
specifiek. De bouw van de molen is daarop aangepast. Het moeilijkste onderdeel van wat je moest leren vond ik de kennis over het weer. Nu is dat misschien wat gemakkelijker met al die apps, maar in onze tijd was dat een flink pakket wat je moest kennen. De molen Zeldenrust was al opgebouwd toen wij nog in opleiding waren. Nol Naaijkens uit Hilvarenbeek kwam ons enige tijd helpen, onder zijn supervisie konden we toch al draaien. Na 2 jaar mochten we examen doen, daarvoor kreeg je een molen toegewezen. Wij deden dat ruim een jaar op standerdmolen De Ster in Wanroij. Vanuit Stichting De Hollandsche Molen keken er vijf examinatoren mee wat je deed en stelden ondertussen allerlei vragen. Een jaar na de wederopbouw behaalden wij ons diploma”
Malen
Hemmie: “Vooral het theoretische gedeelte vond ik een hele klus, je moest van alle typen molens alle onderdelen
kennen. De bedoeling was dat we ook voor menselijke consumptie zouden gaan malen. Wij hebben daarvoor nog een speciale maalcursus gevolgd aan Instituut voor bakkerij en maalderij, verbonden aan de universiteit van Wageningen. Daar leerde je hoe je de maalstenen kon bedienen om een specifiek product te verkrijgen, ook kwamen wij meer te weten over de producten. Helaas bleek het malen niet het probleem, maar de afzet. Er zijn hele strenge regels voor menselijke consumptie, daar konden wij niet aan voldoen.”
Molenaar in Geffen
Ton: “We zijn nu al ruim 40 jaar molenaar. Het alleen maar laten draaien van de molen is, ook op mijn leeftijd, goed te doen, in feite laat je de wind het werk doen. Soms moet je wel eens in de wieken klimmen, dat doe ik sinds een paar jaar niet meer. Gelukkig telt Geffen 9 molenaars voor De Vlijt en Zeldenrust: Rien van Wanrooij, Henk van Dinther, John van Hoeij, Paul Wagemakers, Gerard Gerrits, Geert-Jan Schoonis, Jan Rovers, Hemmie en ik. De gemiddelde leeftijd van de molenaars ligt best hoog. Mochten er mensen geïnteresseerd zijn, dan zijn ze natuurlijk altijd welkom om mee te lopen, zelfs meerdere keren als ze dat willen. Dan kunnen ze ervaren of molenaar ook iets voor hen is.”
De klap
Hemmie: “Veertig jaar is een hele tijd. We hebben in die tussentijd veel meegemaakt. Wat ik nooit meer zal vergeten is het jaar 2007. Het was ‘Het jaar van de molen’ en Ton en ik waren 25 jaar molenaar. Helaas verpestte een zware storm het feest. Op 18 januari kreeg ik te horen: ‘de molen ligt om…’ Ik ben meteen gaan
Tekst door Ruud Verhagen fotografie door Bennie Romme
Ton van den Boom
Hemmie Berendsen
kijken, de buren verklaarden me voor gek, zo slecht weer was het… De volgende dag kwam molenbouwer Beijk meteen kijken. Wat er gebeurd was kon helemaal niet. Maar wat bleek? De pen waarop de kast (houten bovengedeelte) draait ontbrak, die was door houtrot helemaal verdwenen. Hadden we nog geluk gehad, stel dat de molen op een zaterdag was gaan vallen met mensen erin…”
Ton: “De oorzaak was duidelijk, ons was niets te verwijten, alle kettingen lagen er strak bij. De verzekering en de gemeente Maasdonk waren duidelijk; de molen werd herbouwd. Direct werd er begonnen met de ‘bereddering’, alle onderdelen werden meegenomen. De goede onderdelen werden hergebruikt, andere onderdelen vervangen. Een gedeelte van de oude steenbalk met inscriptie lag voorheen in de kelder bij de heemkunde, hiervan werd een gedeelte afgehaald en op de nieuwe steenbalk teruggeplaatst.”
De ontdekking
Hemmie: “Heel lang is gedacht dat de molen uit 1621 kwam, dat jaartal stond op de inscriptie waar Ton het net over had. Maar na onderzoek van Arnout en Willie van Erp bleek dat jaartal het jaar
van overlijden van de vrouw van de molenaar. De molen is namelijk veel ouder, die wordt al in 1425 vernoemd. Tot nu toe is er in Nederland van geen enkele molen een eerdere vermelding bekend. Dat betekent dat onze Zeldenrust de oudste windmolen van Nederland is! Dit jaar is de molen dus exact 600 jaar oud.”
Op naar het feest
Ton: “En dat willen we, tijdens Molendag 2025, groots gaan vieren met heel Geffen. We zijn nu al bezig met de voorbereidingen. Er komt onder andere een markt, een openluchtspel, een tentoonstelling en muziek. Bovendien hoeft ook de inwendige mens niets tekort te komen. Er wordt voor jong en oud wat georganiseerd.
Zet de molendag 2025 in uw agenda en vier samen met ons 600 jaar molen Zeldenrust. Zaterdag 10 mei 2025 van 14.00 -tot 17.00 u.
(v.l.n.r.): Hemmie Berendsen, Geert-Jan Schoonis, Gerard Gerrits en Rien van Wanrooij
Op zoek naar een nieuwbouwwoning?
Kijk eens op www.vanwanrooij.nl!
TONNY HANEGRAAF
GOEIEART@GMAIL.COM
WWW.GOEIEART.COM
Goeie
Schilderatelier
SCHILDERLESSEN TEAMBUILDING PORTRET IN OPDRACHT WOONZORGBELEVING
In/verkoop nieuwe en gebruikte auto’s
Onderhoud en schadereparatie met behoud van fabrieksgarantie
Onderhoud voor uw elektrische auto
Samenwerking met nagenoeg alle leasemaatschappijen
Daar kom je graag terug!
WWW.MARKVANSCHIJNDEL.NL
voor een gezond binnenklimaat
Evelyn van Wanrooij en Anne van Nistelrooij
In duel met Evelyn van Wanrooij en Anne van
Op de dag waarop de eerste (natte) sneeuw over ons mooie Geffen is neergedaald breng ik een bezoek aan de Sassendreef waar Evelyn van Wanrooij met haar man Rens en dochters Marit (16) en Nine (9) woont. Evelyn gaat vandaag het duel aan met haar zus Anne van Nistelrooij.
Evelyn over Evelyn
‘Ik ben geboren op 29 december 1979 in Oss en ging net zoals ons Anne naar basisschool Elzeneind. Dat is wat maar weinig mensen van ons weten, de Mariaschool-gangers bestempelen ons doorgaans als Aloysius-leerlingen en andersom. Toen ik 6 was zijn we verhuisd naar ons huis aan de Heesterseweg, maar zijn dus wel altijd in Oss naar school blijven gaan.
Ik ben inmiddels al 25 jaar samen met Rens (Van Wanrooij, BV). Onze paden zijn elkaar op veel verschillende manieren gekruist, bij de WIK (ik zat toen bij de majorettes), op het TBL en later ook in de Dorsvlegel.
Rens speelde in die tijd de altsaxofoon, dat kon en kan hij enorm goed, zodoende maakte hem dat wel de ‘catch-of-the-day’.
Nistelrooij
Bij WIK speelt hij nu trouwens op een bariton, dat vind ik meer een lomp ding, die heeft zo’n na-hik.
Op een gegeven moment ging ik van de majorettes over naar WIK en kreeg ik in het begin les van Rens, toen sloeg de vonk echt over. We hebben denk ik vijf jaar in de fanfare naast elkaar gezeten. Onze meiden (dochters Marit en Nine, BV) zijn ook helemaal gek van dansen, dit hebben ze denk ik van mij. Rens heeft nog geprobeerd om ze een muziekinstrument te leren spelen.’
Dochtertje Nine (die ook gezellig aansluit bij dit duel): ‘Ik heb ooit les van papa gehad, maar dat hebben we maar twee keer gedaan.’ Nine vertelt, voordat ze naar bed gaat, dat ze zelf in groep 6 zit en dat haar grote zus HAVO doet. Evelyn: ‘Ze zit in haar examenjaar, naar alle waarschijnlijkheid start ze volgend jaar met een Fysio-opleiding aan de HAN in Nijmegen.’
Anne over Anne ‘Ik ben geboren op 6 april in 1978, dat maakt dat ik een ram ben, ze zeggen dat rammen gruwelijk koppig zijn. Toen ik een jaar of 17 was, gingen we op stap in de Dorsvlegel, dat vonden ze bij ons
“Anne is wel mijn grote voorbeeld, ik heb veel dingen overgenomen van haar.”
thuis wel spannend. Ik mocht alleen mee als mijn nicht Ilse (van Venrooij) ook mee ging. Ilse had een leuke vriendengroep, zo heb ik Michel leren kennen.
Michel is trouwens ook een ram. Twee rammen samen, dat kan of heel goed gaan of juist helemaal niet. Wij zijn al een lange tijd bij elkaar, dus ik denk dat het bij ons wel goed zit!
Het clubje waar ik bij aansloot was een vriendengroepje met allemaal jongens, daar zijn de vrouwen op den duur bij aangehaakt. Het is een leuk en gezellig
Tekst door Bart Verhagen fotografie door Heidi van Boxtel
clubje, we hebben verschillende carnavalswagens gebouwd en dit jaar is een van de jongens prins carnaval van Vinkel geworden. Dus deze carnaval zullen we daar veel naartoe ‘moeten’.
Na een tijdje verkering te hebben gehad zijn we in 2001 gaan samenwonen in de Meidoornstraat. Daarvoor hebben we ook nog even in een schuurtje aan de overkant bij ons ouderlijk huis gewoond. Samen hebben we 2 kinderen, Tein van 17 en Elin van 14.’
Evelyn vroeger als zus
Anne: ‘Ons Evelyn was heel bijdehand. Ze wilde altijd juffrouw spelen, ik kon mooi achterover leunen, ons Evelyn leidde het wel. Ze had veel fantasie, was veel buiten. Later gingen we ieder wat meer ons eigen weg, zij had wat meer meidenclubjes, bovendien zat zij in Geffen, ik in Vinkel.
“Als Evelyn iets in haar kop heeft, dan moet het meteen gebeuren, dan gaat ze er vol voor “
Voor mij was het wel gemakkelijk, Evelyn haalde voor mij de stenen uit het vuur. Ik vrat niet zoveel uit, dat deed zij. Ik weet nog dat jij mijn cassettebandjes van Bon Jovi kapot maakte. Als Evelyn iets in haar kop heeft, dan moet het meteen gebeuren, dan gaat ze er vol voor.
Nine (die het geboeid aanhoort): ‘Mama heeft ook niet echt geduld’. Evelyn: ‘Nee, dat klopt inderdaad’. Dit is ook het punt waarop Evelyn besluit dat Nine, onder klein protest, naar bed toe moet.
Anne vroeger als zus Evelyn: ‘Anne was stiekemer.’
Anne onderbreekt haar: ‘Nee; Ik was tactischer, directer en kon het gewoon iets slimmer verwoorden.’
Evelyn: ‘Anne is wel mijn grote voorbeeld, ik heb veel dingen overgenomen van haar. Veel van haar geleerd, onder andere de passie voor muziek. Ze nam me mee naar Bon Jovi, dat was mijn eerste concert. Ik weet nog dat we ‘s nachts voor het postkantoor lagen om kaartjes te kunnen kopen.’
Evelyn: ‘We kwamen erachter, toen we het over dit interview hadden, dat we meer gemeen hebben dan dat we dachten. Showdans, majorettes, ballet, maar ook het TBL en de Dorsvlegel.’
Overeenkomsten
Anne: ‘Het showdansgroepje, dat was een soort afstamming van de dansmariekes, daarmee deden we mee met Recht vur zunne Roap.’
Evelyn: ’Dat heeft ons moeder destijds opgezet, wij begonnen daarmee rond ons twaalfde en toen we een jaar of 17/18 waren hebben wij de begeleiding overgenomen.’
Anne: ‘Op heel veel vlakken zijn wij in de voetsporen van ons mam getreden: dansmariekes, showgirls, de majorettes en ballet. Ons mam deed vroeger aan klassiek ballet.’
Evelyn: ‘Ik ben op een gegeven moment ook majorette lessen gaan geven. Ik had verwacht dat ik dit net zoals ons mam jaren zou gaan doen, maar dit was niet aan mij besteed. Nu zoveel jaren later geef ik alsnog iedere dinsdag les aan ons Marit en Hannah, wat ik als een grote eer ervaar.’
Hoe is jullie band nu?
Anne: ‘We hebben meer dingen gemeen dan dat we eigenlijk dachten.’
Evelyn: ‘Daar denken we misschien niet over na, omdat we dat altijd al gedaan hebben.’
Anne: ‘Onze band is heel erg goed, maar we hangen ook niet anderhalf uur per dag met elkaar aan de telefoon. Het is gewoon fijn om even met elkaar te kunnen sparren, ook omdat onze ouders wat ouder worden.’
Goede eigenschap
Anne: ‘Evelyn is een doorzetter, heeft echt discipline’. (Evelyn schudt heftig nee)
Anne: ‘Jawel, jij deed de lerarenopleiding toen je zwanger was. Jij bent veel flexibeler dan dat ik ben, ik heb alles veel liever geordend.’
Evelyn: ‘Anne is heel sociaal, ze ziet het goede in de mens. Ze brengt mensen samen.’
Slechte eigenschap
Anne: ‘Evelyn kan soms over mensen heen walsen, dit heeft ze dan niet in de gaten. Maar dat komt eigenlijk altijd voort uit passie, perfectionistisch zijn. Jij mag meer naar jezelf kijken, het hoeft niet ten koste te gaan van jezelf.’
Evelyn: ‘Oh, hier moet ik heel lang over nadenken, dat is eigenlijk een goed teken. Anne durft niet zo goed risico’s te nemen, alles moet vooraf duidelijk zijn. Ze wil niet voor verrassingen komen te staan.’
Sport
Anne: ‘Het is vooral dansen dat ik doe. Ik geef hiphoples, wat ontstaan is uit een groepje moeders op het schoolplein die graag iets actiefs wilde doen. We hebben een mooie mix, ik denk dat de jongste 30 is en de oudste 50.’
Evelyn: ’Sporten doe ik nu bij Basic Fit. Vroeger heb ik aan twirling gedaan bij Wiebert in Uden. Ik heb daar 10 jaar op hoog niveau gedanst. Aankomende zaterdag voeren we met 13 vrouwen dezelfde show op als 17 jaar geleden. We hebben hier de afgelopen maanden flink voor getraind, alleen is het wel behoorlijk confronterend dat het me fysiek nu meer moeite kost. Na een training moet ik de volgende dag mijn rug recht laten zetten.’ (Twirling is showsport, een combinatie van dans, ritmische gymnastiek, ballet en turnen waarbij gebruikgemaakt wordt van een baton (een stok, BV). ‘Op maandagavond ben ik bij de slagwerkgroep van de WIK. Ook hebben we sindskort een sambagroep opgericht’.
Werk
Evelyn: ‘Ik heb 15 jaar in het bedrijfsleven, de accountancy, gezeten. Daarna heb ik de overstap naar het onderwijs gemaakt. Na 2 jaar op de Leygraaf te hebben gewerkt, werk ik nu een jaar of 8 op het Summa college. Ik doceer de bedrijfseconomische vakken op het MBO, niveau 2,3 en 4. Ik werk 4 dagen, maar dat is met een druk sociaal leven eigenlijk te veel. Ik merk dat ik nu gewoon tijd tekortkom en ook vaker gewoon lekker thuis wil zijn.’
Anne: ‘Je moet ook echt zorgen dat er tijd voor elkaar is, wij hebben alle 4 een druk bestaan, maar op zondagavond van 7 tot 9 doen we steevast Tapas alla Van Nistelrooij.’
Anne: ‘Ik werk voor de gemeente ‘s-Hertogenbosch, ik ben locatiemanager van de Brede Bossche scholen. Ik heb op latere leeftijd (vorig jaar) de overstap durven maken naar iets anders. Voorheen werkte ik als hulpverlener in de Bossche wijk De Hambaken, de laatste jaren zat ik in het voorloket, daar waar iedereen uit Den Bosch zich kon melden. Ik keek dan wat mensen nodig hadden. Ik ben blij met de overstap die ik heb gezet, dit vond ik enorm spannend.’
Vrijwilligerswerk
Evelyn: ‘We hebben hebben nu 2 edities gehad van Show your Talent. Ik ben van mening dat de jeugd meer in aanraking moet komen met cultuur, want dit is voor velen niet voor hand liggend. Op school doen ze hier wel iets aan, maar er zijn bijvoorbeeld geen playbackshows meer net
zoals vroeger, alles moet op een hippe manier.’
Anne: ‘Ik ben lid van de Dorpsraad, als er onderwerpen voorbij komen die gaan over jeugd, eigen ik me die wel toe. Het is bijvoorbeeld heel mooi dat wij als Dorpsraad iets hebben kunnen doen voor De Kloos, een initiatief van Miranda Verstegen.’
Rust
Anne: ‘Ik kan mijn rust vinden in het creatieve, dansen, tekenen, hout brandwerkjes, haken of schilderen. Ook vind ik het heerlijk om te lezen, al heb ik daar veel te weinig tijd voor.’
Evelyn: ‘Ik heb eigenlijk geen rust, ik verlang wel eens naar een boek of een bankavond. Het is bij mij zo dat ik van alles oppak en overal aan mee doe totdat het te veel wordt en ik overal mee stop. Ik vind het belangrijk om een klein steentje bij te dragen.’
Boos
Anne: ‘Ik kan niet tegen onrecht, als iets niet eerlijk is. Ik vind het ook afschuwelijk als mensen afgeven op mensen met een beperking of minderheidsgroepen, je weet niet wat er speelt. Oordeel niet te snel.’
Evelyn: ‘Ik kan er niet tegen als iets niet snel genoeg lukt, of als Rens de agenda omgooit.’
Verdriet
Evelyn: ‘Wij zijn nog heel gezegend, we kennen nog echt heel weinig verdriet. Hier ben ik me heel erg van bewust.’
Anne: ‘ Ik heb wel geleerd om het glas halfvol te hebben. Ik heb veel lijden gezien in het werk, heb daardoor het leven meer leren waarderen. Ik ben daar gestopt omdat ik me meer zorgen maakte om de kinderen van een ander dan om die van mijzelf.’
Wat verder nog kwijt?
Anne: ‘Ik ben trots op hoe alles gelopen is, hoe dat we het doen. De kinderen, de mannen, opa’s en oma’s.’
Evelyn: ‘Precies wat ik ook wilde zeggen.’
Anne: ‘En we hebben carnaval nog niet genoemd, we hebben een soort van bij elkaar geraapte vrouwengroep ‘’Goddege ok?’’, ontstaan uit een aantal dames die nog ergens wat wilde gaan drinken. Vorig jaar hebben we gezamenlijk meegelopen met de optocht. Dit is trouwens ook weer voortgekomen uit de koker van Miranda (Verstegen, BV), die moet zeker nog eens Geffenaar van het jaar worden.’
