Peter ‘de Petosieman’ begon als dj in een hondenhok
Geffense vader en zoon vooraan in de rij bij PSV-feesten
欀愀戀攀氀猀攀渀稀漀⸀渀氀 簀 欀氀愀渀琀攀渀猀攀爀瘀椀挀攀䀀欀愀戀攀氀猀攀渀稀漀 渀氀
Een goede administrateur hoeft niet duur te zijn. Gewoon goede kwaliteit voor een betaalbaar tarief, juist voor de MKB-ondernemer!
goede administrateur hoeft niet duur te zijn. Gewoon goede kwaliteit voor een betaalbaar tarief, juist voor de MKB-ondernemer!
Een goede administrateur hoeft niet duur te zijn. Gewoon goede kwaliteit voor een betaalbaar tarief, juist voor de MKB-ondernemer!
de MKB-ondernemer!
Geffen Geffen
Geffen
Duidelijk
Duidelijk
Duidelijk verhaal
Duidelijk
Colofon
Nummer 8, 2025
“Gruts” verschijnt 4 keer per jaar, wordt gratis verspreid in Geffen en is verkrijgbaar bij een aantal Geffense winkeliers.
Stichting Geffen Magazine
KVK nummer: 84807482
Secretariaat: Elzendreef 24
Redactie: Bredeweg 4
Email: Geffensmagazine@gmail.com
NL27 RABO 0376 1427 74
Redactie:
Bart Verhagen
Eva Langens
Marinus van der Heijden
Tekst:
Bart Verhagen
Eva Langens
Geert Piek
Marja van kreij
Peter van Erp
Rens van Orsouw
Ruud Verhagen
Temmie van Uden
Fotografie:
André Sleutjes
Christel van de Goor
Cindy van Erp
Eva Langens (www.baasenbeest.com)
Henk van Ballegooij
Martijn van Amstel
Speciale dank aan
Jordi Hartogs (www.dss accountants.nl)
Sanne Rasing
Dianne van Erp
Iva Heijmans
Drukker: ADC Wihabo. Oplage: 2000 stuks
Bezorging: Tal van vrijwilligers
Vragen over bezorging en adverteren: mail naar geffensmagazine@gmail.com
Iedereen mag tips geven of hun diensten aanbieden voor aankomende uitgaves. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van Stichting Geffen Magazine.
Verzamelwoede
Voorwoord
‘Wie kan mij helpen aan de laatste plaatjes voor mijn Jumbo boek? Ik mis nog de volgende nummers: …’ Wie deze vraag de afgelopen maanden geen enkele keer voorbij heeft zien komen, die heeft onder een steen geleefd. In groepsapps, op feestjes en andere bijeenkomsten zoals Kom d’r In ging het steeds maar over één ding, plèkploatjes. Je werd er bij tijd en wijle horendol van.
Het ongelofelijke succes van de actie zal ook Mark en Milou van Herpen hebben verrast. Hoewel ze misschien al een bé tje voorbereid waren, nadat deze actie eerder ook al bij de Jumbo’s in Oss en Heesch was uitgerold. Ook daar werd het verzamelen van plaatjes over de (geschiedenis) van de eigen woonplaats voor veel mensen bijna een obsessie. Allicht heeft het Jumbo ook aardig wat extra omzet opgele verd en misschien ook wat nieuwe klanten. Het zij de uitba ters gegund. En het is Geffen gegund dat we weer een su permarkt hebben die zich echt betrokken voelt bij het dorp en haar inwoners. Compliment ook voor de mensen van de jubilerende heemkundekring die het boek hebben samen gesteld.
Wat de actie in ieder geval ook weer eens duidelijk heeft ge maakt is welke emotionele band veel mensen hebben met Geffen. Hoe bijzonder de fijne dorpsgemeenschap feitelijk is die we met z’n allen vormen.
Als schrijver van het voorwoord van Gruts krijg ik elke keer een preview van de nieuwste uitgave en wordt ik steevast verrast met mensen die ik meestal al wel ken, maar die toch elke keer weer wat kleurrijker, gedrevener en mooier zijn dan ik besefte. Mensen als Peter Kieboom (de Petosieman), Temmie van Uden (de gitaargodin), Miranda Verstegen (de aanpakker) en Perry van Erp (de barbecueheld).
Ze krijgen in dit blad het podium dat ze toekomt. En als er over vijftig jaar weer een verzamelactie met Geffense plaat jes wordt gehouden, hoeft de heemkundekring alleen maar het archief van Gruts om te keren.
Tekst door Peter van Erp fotografie door Christel van de Goor
Peter Kieboom
Peter Kieboom
Peter Kieboom
Peter Kieboom
Heesterseweg 12
Heesterseweg 12
Heesterseweg 12
Heesterseweg 12
5386 KT Geffen
5386 KT Geffen
5386 KT Geffen
M 06 - 46074075 E info@pkvloeren.nl www.pkvloeren.nl
5386 KT Geffen M 06 - 46074075 E info@pkvloeren.nl www.pkvloeren.nl
M 06 - 46074075 E info@pkvloeren.nl www.pkvloeren.nl
M 06 - 46074075 E info@pkvloeren.nl www.pkvloeren.nl
Tekst door Peter van Erp fotografie door Eva Langens
De ondernemer
Peter Kieboom
“Gelukkig is Petosie FM geen televisie. Als ze me bezig zouden zien, krijg ik geen vloer meer verkocht.” Peter Kieboom barst uit in lachen om zijn eigen grap. Voor me zit een opgewekte man met eeltige werkhanden en een scherpe blik. Een laatbloeier als zelfstandig ondernemer. In het bedrijfsleven bekend als de man van PK Vloeren, in Geffen beroemd als de Petosieman.
Dingen in het leven lopen nooit hele maal zoals je verwacht en hoopt. Maar in veel gevallen is dat helemaal niet nega tief. Neem nou Peter Kieboom. ,,Ik wilde boer worden. Heb van mijn zestiende tot mijn m’n vier entwintigste tussen de fokvarkens gezeten bij een boer in Vinkel.”
Uiteindelijk bleek deze droom niet realiseerbaar. Mis schien maar goed ook. Hij ging aan de slag bij een vloeren bedrijf in Oss. Tot daar een nieuwe directeur verscheen waar Peter niet goed mee door één deur kon. ,,Ik ben op mijn eenenveertigste voor mezelf begonnen. Eerst bij Ad Bij veld in een oude varkensstal aan de Elst, later in de Kruisstraat bij Rosmalen.” Daar groeide het bedrijf als kool. ,,Ik kocht er al snel een tweede ruimte bij.”
Parallel aan zijn werk als ondernemer maakte Peter faam als radio dj. ,,Antoine Lap, zoon van de Rooie Jo, vroeg me om mee te doen met Radio Palee. Dat was een piratenzender die vanuit een ruimte achter zijn woonwagen opereerde. Toen ik het zag schrok ik me een ongeluk. Het was een hondenhok!” Desondanks werd hij vrijwel direct gegrepen door het dj schap. ,,Ik draaide alles door elkaar. Het was een muzikale hutspot en ik noemde het daarom de Muziekpetosie.” De Petosieman was geboren.
Terug naar het vloerenbedrijf. Er deed zich een zeldzame kans voor om de onderneming naar woonplaats Geffen terug te verhuizen en Peter greep die met beide handen aan. Aan de Heester seweg kwam een grote bedrijfsruimte te koop waarin op dat moment nog Kees Fixet van Venrooy zijn timmerbedrijf had. ,,Ik ging naar Kees toe en zei: als je een beetje inschikt passen we er samen in en betaal jij een stuk minder huur.”
Zo gezegd, zo gedaan. De loods is voor de ene helft gevuld met hout en zaag machines en voor de andere met kunst harsen en vloerstalen. Want dat is wat PK Vloeren verkoopt. Vooral aan bedrijven in een niet al te grote straal om Geffen
heen. ,,De pharmabedrijven in Oss zijn belangrijke klanten van me. Organon, maar ook Unox bijvoorbeeld. Overal waar hygiëne cruciaal is. Ik sta voor ze klaar op momenten dat het hun uitkomt. Veel op zaterdagen en zondagen gewerkt. Het extra tarief dat ik daarvoor reken is voor deze bedrijven niet van belang. De productie moet door en ze weten dat ik op tijd lever en dat het goed is. Ik ben er kind aan huis.”
Intussen was de Peto sieman een vaste waarde geworden op de lokale zender Radio Vladeracken. Maar toen er een einde kwam aan de gemeente Maasdonk, stierf ook deze zender. Vijf jaar lang bleef de ether verstoken van de muzikale hutspot, opgediend in Geffens dialect. Tot het coronavirus in 2020 om zich heen greep. Mensen waren aan huis gekluisterd en snakten naar een verzetje. De Petosie man herrees. Niet als onderdeel van een vaste radiozender, maar als een kort
stondig uitje op de zondagmorgen.
Zijn fans stemmen nog steeds elke twee weken massaal op hem af. Wat is het geheim van de Petosieman? Dat is er volgens Peter Kieboom niet. ,,Ik doe niks geks. Het is gewoon familiera dio. Wij draaien nog steeds een plaatje voor tante Mien en ouwehoeren met de mensen die bellen. Kijk, als het alleen zou gaan om mij of de plaatjes, dan was ik allang gestopt. Maar ik merk dat ik er veel mensen een plezier mee doe en daar krijg ik dan zelf ook weer energie van.”
Er blijkt een paar zinnen later toch een diepere laag te zijn. ,,De trein van het leven jakkert heel snel voorbij. Met Peto sie FM ontsnappen we er samen even aan. Zo voel ik het tenminste.” Hij wijst op een ingelijste brief die hij kreeg van een dankbare familie. Hun moeder luis terde letterlijk tot haar laatste snik naar het programma en putte daar veel troost uit. De Petosieman is voor zijn luisteraars veel meer dan een radioschavuit van inmiddels bijna 60 jaar oud. Dit jaar viert hij het 25 jarig bestaan van zijn muziek petosie.
‘De trein van het leven jakkert heel snel voorbij’
De muzikant
Temmie van Uden
Het is grappig om de 31-jarige Temmie te interviewen, want ze schrijft zelf ook verhalen voor Gruts. Ze is van beroep redacteur, en sinds kort werkzaam bij Omroep Brabant. Waar ze haar vrije tijd mee invult? Je raadt het al: muziek!
Muziek wordt er bij het gezin Van Uden met de paplepel ingegoten. Temmie loopt als kind regelmatig de repetitie ruimte in als vader Jos als drummer oefent voor zijn band. “Ik liep vaak rond te sjouwen met een gitaar. Op mijn 12e zag ons mam in de krant een advertentie voor akoestische gitaarles in Vinkel, bij Wiljo van Nuland, en ze meldde me aan.” Gelukkig is er plek voor Temmie, die dan in groep 8 zit. Ze vindt het leuk, en oefent heel veel. “Dat ging eigenlijk vanzelf, omdat ik het graag deed. Rond mijn 15e wilde ik verder; ik ging op privéles met de elektrische gitaar, om meer dan alleen akkoorden te leren spelen. Meer naar het solowerk.”
Al jong speelt ze in de band Outline. Temmie op gitaar en backing vocals, Jan nemieke op zang, Jeroen op toetsen, Roel op basgitaar, Rona op gitaar, en Bas op drums, later overgenomen door Frank. Deze band heeft bestaan tot 2022. “De
zondagavond op Strooipop in 2014 en Effe Noar Geffe afterparty’s in Boet zijn denk ik mijn meest favoriete optredens met Outline. We zijn vrienden geworden en gelukkig altijd gebleven.”
Dan komt de focus op andere muzikale dingen. “Doen wat je leuk vindt, waar je achter staat, waar je gelukkig van wordt!”, is de rode draad in Temmie’s muzikale zoektocht. Want in 2018 is ze ook al gestart in rockband Hoax. Dan komt de coronaperiode. Je mocht in die tijd niet met meerdere personen muziek maken. Maar zoals we allemaal de uitspraak van Johan Cruijff kennen: “Ieder nadeel heb zijn voordeel”. Dat gold ook voor Temmie: “Ik besloot met Joris, zanger van Hoax, als duo akoestisch muziek te gaan maken. Dat mocht wél. Daar ging weer een nieuwe wereld open. We vonden het zo tof, dat er een nieuwe band uit voort kwam: Tamed.” Temmie op akoesti sche gitaar, bas en zang, Joris op zang en percussie, en Ronnie op gitaar en zang. Met z’n drieën op een Chesterfield bank spelen ze nummers uit de jaren 60 tot nu o.a. the Beatles, Fleetwood Mac, en Son Mieux in een intieme setting.
Nog een prettige bijkomstigheid van de coronaperiode; je hebt tijd voor nieuwe
dingen en die heeft Temmie gebruikt om piano te leren spelen! Ook speelt ze sinds die tijd in KRVTZ, een Lenny Kravitz tribu teband. “Weer een heel andere ervaring en sfeer, op andere podia en festivals.”
Als ze zelf geen muziek maakt, is ze orga nisatorisch actief bij het Roaplied, bekend in Geffen en omstreken. En in Heesch bij Hisse Helden, een muziekavond met een gelegenheidsband met zangers en zange ressen uit Heesch.
Het is duidelijk, Temmie is een muzikale duizendpoot, met als belangrijkste motto: “Muziek is er voor iedereen, het verbindt!”
Tekst door Marja van Kreij fotografie door Martijn van Amstel
Tekst door Rens van Orsouw fotografie door Marijn Schraa
Nieuw in het dorp
Sander & Boukje
“We zijn gevallen voor de plek, vanaf het eerste moment dat we hier kwamen.” Sander Arts (37) en Boukje van Merwijk (31) zijn dan weliswaar nieuw in Geffen, maar ze voelen zich er nu al volledig thuis. Aan de Bergstraat vonden zij dé droomplek die voor hen alles in zich heeft wat ze zochten. Al moet er, om het werkelijk tot hun definitieve bestemming te maken, nog wel het nodige aan gebeuren.
Ervaren klussers
Gelukkig weet Sander daar wel raad mee. Het is voor hem de derde boerderij die hij gaat renoveren, dus hij weet donders goed waar hij aan begint. Hoewel hij aan de HAS heeft gestudeerd en in het dage lijks leven bij een veevoederhandel werkt, zit het klussen hem in het bloed. In de avonduren heeft hij zijn kennis en kunde bij laten spijkeren over tegelen, metselen en allerlei andere handige vaardigheden. En dat is dus beslist geen weggegooide tijd gebleken.
In Nuland, aan het Heeseind, begon het klussende leven van Sander. Destijds leerde hij ook Boukje kennen, die toen in Den Bosch woonde. Nadat Sander het project in Nuland had voltooid, keerde hij terug naar zijn geboortegrond. In Maashees, in het uiterste puntje van Bra bant, begon hij aan zijn tweede project. Al was dit niet langer alleen ‘zijn’ project, want Boukje was inmiddels bij hem inge trokken en samen hebben zij ook daar de nodige klusjes geklaard.
Settelen in Maashees
De rechtenstudie van Boukje had zich in Den Bosch al uitbetaald in een leuke baan bij het Openbaar Ministerie. Maar toen zij in Maashees woonde, bleek de steeds terugkerende rit naar Den Bosch in combinatie met hun jonge gezin toch net iets te veel van het goede. Na wat zoeken vond zij in de gemeente Venlo haar nieuwe werkgever, in de rol van sociaal rechercheur.
Hoewel Sander en Boukje met plezier in Maashees woonden, wilde met name Boukje op termijn toch graag terug naar
Noordoost Brabant. Met Berghem als geboortedorp, waar haar familie nog steeds woont, en Den Bosch als tweede thuis, leidde het leven in Maashees toch tot net iets te veel heimwee. Dus toen ook megalomaan project nummer 2 was afgerond, begon de zoektocht naar een woning in Geffen, Nuland of Berghem. Toevallig kwam toen net Willem van Zandvoort op de koffie, die ooit de tuin van Sander in Nuland had aangelegd en zodoende altijd is blijven plakken. De ver huiswens was bij hem niet aan doveman soren gericht, want hij zou voor hen een oogje in het zeil houden.
Twee weken later hadden ze hem alweer aan de lijn. In de Bergstraat stond een
woning in de stille verkoop, dat leek hem wel iets. Boukje en Sander hebben al vakantievierend in Italië toen direct de telefoon gepakt en richting Geffen gebeld. Na de geplande bezichtiging waren ze direct verkocht, om er bijna een jaar later hun intrek te nemen.
De deur staat altijd open
Allereerst werden de grootste manke menten aan het woonhuis aangepakt, zodat deze nu vast bewoonbaar is. Maar er wacht nog een veel grootschaliger renovatie, waarbij de woning (intern) vol ledig wordt getransformeerd. De status van gemeentelijk monument zorgt echter wel voor de nodige papieren voorbe reidingen. Dus wordt de verbouwing
Ze zijn dan ook erg blij met hoe de buurt hen heeft verwelkomd
uitgevoerd in meerdere fases. Om in de woonboerderij straks ongeremd te werk te kunnen gaan, zijn zij nu de schuur tot tijdelijke woning aan het verbouwen.
In die tijdelijke woning kunnen hun kin deren Luun (3) en Fije (bijna 1), ondanks de ambitieuze plannen van hun ouders, toch nog in alle rust opgroeien. Die ver bouwing is immers niet hun keuze. “Dus we nemen de tijd.” Mooie bijkomstigheid is natuurlijk wel de riante ruimte in én achter de woning, waardoor de kinde ren er alle vrijheid zullen hebben. En niet alleen de kinderen kunnen genieten van de ruimte, want ook de koeien en shet landpony’s van Sander en Boukje kunnen hun lol op aan de Bergstraat.
Boukje weet hun nieuwe thuis pakkend te omschrijven: “Het is hier heerlijk rustig,
maar je hebt toch buren dichtbij. De ideale mix tussen het dorp en het buiten gebied.” Ze zijn dan ook erg blij met hoe de buurt hen heeft verwelkomd. Boukje heeft zich zelfs meteen aangemeld als bestuurslid van de buurtvereniging. Dat geeft wel aan hoe snel zij zich hier thuis zijn gaan voelen. “De deur staat hier altijd open, er hangt een gemoedelijke sfeer en wanneer je iets nodig hebt is er niets te veel.”
Gestaag doorwerken en inburgeren
Het is dan ook niet vreemd dat het gezin zo snel als mogelijk wil ‘inburgeren’ in het Geffense. “Het is voor het hele gezin goed om naast het verbouwen hier ook nog een sociaal leven op te bouwen.” Hoe dat precies vorm moet gaan krijgen, weten zij nog niet. Al heeft Sander tot enkele jaren
terug op betrekkelijk hoog niveau gevoet bald en was Boukje vaak op de tennis velden terug te vinden. Maar ook voor andere activiteiten staan zij zeker open.
Al heeft de verbouwing vooralsnog de eerste prioriteit. Ze hopen volgend voor jaar te kunnen beginnen met de ver bouwing van de grote woonboerderij, al zijn de kolen waar zij op zitten nog lang niet zo rood als een McCormick. Nee, daarvoor hebben ze de schuur te luxe ingericht en is het rustige leven van hun kinderen hen nog veel te dier baar. Gestaag doorwerken, maar ook de tijd nemen om het leven daaromheen in Geffen te ontdekken. Boukje voegt daar tot slot dan ook nog aan toe: “We hebben helemaal zin om er iets leuks van te maken!” Met dat inburgeren komt het dus zeker wel goed.
VOOR ALLE KAMPIOENEN (ÉN HUN FANS)
KAMPIOEN
OOITGEDACHTHERE
MAAK JOUW EIGEN KAMPIOENSSCHAAL
Wordt jouw team binnenkort kampioen? Personaliseer jouw eigen kartonnen kampioensschaal met eigen tekst én clublogo op kampioensschalen.nl!
Gebruik de code GRUTS20 en krijg 20% korting op je bestelling!
KAMPIOENSSCHALEN.NL IS ONDERDEEL VAN
Barbecuetips
Van Perry van Erp
Toen Perry en Cindy gingen samenwonen kregen ze een barbecue cadeau. Na een beetje experimenteren besloot hij een beter exemplaar aan te schaffen. Al doende kreeg hij er steeds meer plezier in. Vrienden werden uitgenodigd om mee te eten. Niet alleen vlees werd klaargemaakt op de barbecue, waardoor er een groter exemplaar nodig was.
Zijn interesse groeide, Perry zocht naar informatie en tips, waar door zijn barbecuevaardigheden zich uitbreidden. Een wens ontstond; het kopen van een Kamado barbecue. Wegens ruim tegebrek werd de aanschaf hiervan uitgesteld. Perry: “Maar toen we gingen verhuizen hebben we de grotere Kamado aange schaft. Deze barbecue is eigenlijk een keramisch ei waarmee je de temperatuur prima kunt controleren.”
Perry mag zich inmiddels ervaren noemen, het hele jaar door steekt hij minimaal één keer per week zijn barbecue aan.
Zijn Tips
• Barbecue omdat je het leuk vindt.
• Leer je barbecue kennen, vooral hoe je de tempera tuur kunt beheersen.
• Ga voor kwalitatief goed vlees. Kies voor kwaliteit in plaats van goedkoop en veel.
Goed houtskool is net zo belangrijk als het vlees...! Quebracho geeft veel smaak, Marabu is iets milder en Acacia is de mildste vorm. Laat afhangen van je gerecht welke soort houtskool je gebruikt.
• Gebruik een brikettenstarter voor het aansteken van een kogelbarbecue. Aanmaakwokkels zijn in het algemeen ideaal voor het aanmaken van de barbe cue. Dat zijn houtkrullen met een brandbaar laagje. Gebruik liever één aanmaakwokkel extra dan langer wachten om het aan te hebben.
• Laat de barbecue eerst goed op temperatuur komen. Zorg voor twee verschillende bakplekken; een direct boven de kolen en een plek waar je indi rect kunt bakken.
• Heb je een barbecue met een thermometer in het deksel? Let op: deze geeft een hogere temperatuur aan dan op het rooster van de barbecue. Dus staar je daar niet blind op.
• Ga je voor low en slow, dan is een temperatuur 100 120°C oké. Wil je sneller bakken, bak dan op 150 180°C. Wil je het vlees dichtschroeien: 200 250°C.
• De kerntemperatuur (temperatuur in het vlees) is belangrijk. Gebruik hiervoor een kerntemperatuur meter, het hoeft geen duur exemplaar te zijn. Meet in het dikste stuk van het vlees. Kip moet 70°C zijn, varkensvlees 60°C (varkenshaasje) tot 90°C (pulled pork). Bij rundvlees is het afhankelijk van je voor keur. Rare (rood vlees) 46°C, medium 50 tot 55°C en doorbakken 55 tot 60°C. Als het middenstuk of het dikste stuk op 46°C is, zijn de randen op een hogere temperatuur. Je kunt het vlees dan verdelen in rare, medium of doorbakken. Voor ieder wat wils.
Varkensvlees is makkelijker te bereiden. Rundvlees vraagt wat meer aandacht.
• Laat het rundvlees even rusten voordat je het aan snijdt, dan blijven de sappen beter in het vlees.
• Zet als voorgerecht niet alleen stokbrood op tafel, maar rook daarbij bijvoorbeeld camembert als dipje, of maak een ander klein voorgerecht op de barbe cue.
• Probeer eens Moinkballs (gehakt met kruiden, spek en kaas). Recepten te over op internet! (In Geffen zijn deze moink balls ook bekend als ‘de ballen van Perry’)
• Let op de barbecue, maar vergeet je gezelschap niet. (Dat is vaak een valkuil.)
• Tip voor bij de barbecue: speciaal biertje van mini maal 7° 8° of een goed wijntje.
Het allerbelangrijkste….neem de tijd!
• Bespaartip: na afkoelen je kolen uitschudden en gebruik ze opnieuw.
Tekst door Ruud Verhagen fotografie door Cindy van Erp
Stichting AED Beheer
‘Hier mogen we met z’n allen heel Gruts op zijn’
De inzet van AED’s (Automatische Externe Defibrillator) kan levens redden. Dit draagbare apparaat kan namelijk het hartritme weer herstellen bij een hartstilstand. Om ervoor te zorgen dat er in Geffen op genoeg plaatsen zo’n AED hangt, én om het volgen van een reanimatiecursus te stimuleren, werd Stichting AED Beheer Geffen in het leven geroepen.
Jos de Veer is de initiatiefnemer van Stichting AED Beheer Geffen. “10 jaar geleden hing er nog geen enkele AED in ons dorp. Uit navraag bij de gemeente bleek dat er achter hun balie ‘gewoon’ drie AED’s lagen die opgehangen konden worden. Het was te belangrijk om hier niet meer mee te doen, vond ik.” Jos verzamelde een groep mensen om zich heen die hem wilden helpen. Hij kwam uit bij Johan van Herpen (voorzitter), Kees van Venrooij (technische uitvoering en ondersteuning), Jordy Schuurmans (verbinding met de EHBO vereniging), en Dim van de Put (penningmeester). Samen vormen ze het bestuur van Stich ting AED Beheer Geffen, dat officieel in juli 2015 werd opgericht. “Jos wist zeker dat hij de gemeenteraad overtuigd zou krijgen van het belang van meer AED’s in ons dorp”, weet Johan nog. “Dankzij hem is de gemeente Oss destijds op scherp gezet om er meer mee te gaan doen en geld beschikbaar te stellen.”
Vrijwilligers
Maar er was en is meer voor nodig. Om alles voor elkaar te krijgen, is de stichting afhankelijk van vrijwilligers en donaties. “Alle bedrijven waar nu AED’s hangen, hebben aangeboden om de AED te
betalen. Een heel sympathiek gebaar, want een AED kost veel geld. Wij zorgen ervoor dat de bedrijven er verder geen omkijken naar hebben.” Jos benadrukt het belang van de vrijwilligers en burgerhulpverleners. “Alles wordt gedragen door Geffenaren. Zo zijn er een stuk of zes, zeven mensen die wekelijks een rondje langs de AED’s lopen om te controleren of ze nog op hun plek hangen. Eén keer per maand wordt gecheckt of alles nog naar behoren werkt.”
AED’s
In Geffen hangen nu 21 AED’s. Je vindt deze onder meer bij het Oude Kloos ter, Sporthal De Geer, Move 2B Fit en de NAS, en bij verschillende woningen. “Binnen een bereik van 6 minuten is in heel Geffen een AED beschikbaar”, vertelt Jos. “Dit heeft te maken met de zogeheten 6 minutezone: bij een hart stilstand moeten alle noodzakelijke handelingen vanuit elke plek binnen 6 minuten kunnen worden uitgevoerd.”
Alle AED’s zijn zo gepositioneerd dat ze 24/7 beschikbaar zijn. De meeste hangen in (verwarmde) buitenkasten, en een tweetal in de hal van een gebouw dat 24/7 open is.
Burgerhulpverleners
Naast voldoende AED’s moeten er natuurlijk ook voldoende burgerhulp verleners oproepbaar zijn die kunnen
reanimeren en met een AED om weten te gaan. Ook dat zit wel goed in ons dorpke. “Er zijn 125 mensen – jong en oud die zich geregistreerd hebben om opgeroepen te kunnen worden. Bij een hartstilstand in de buurt krijgen zij van HartslagNu een oproep op hun mobiel om te gaan reanimeren of de dichtstbij zijnde AED te halen. Gemiddeld gebeurt dat zo’n vijf keer per jaar. We hebben het hier dus heel goed dichtgetim merd. Het is mooi dat het zo wordt gedragen; daar mogen we met z’n allen heel gruts op zijn!”
Reanimatiecursus
Stichting AED Beheer Geffen hoopt dat nog meer mensen een reanimatie cursus gaan volgen, waarbij ze onder andere opgeleid worden in het gebruik van een AED, en zich aanmelden als burgerhulpverlener. “Het is heel belangrijk, en je krijgt veel waardering”, aldus Johan. “We snappen dat het spannend kan zijn, maar je kunt niet veel verkeerd doen. Je kunt juist altijd íéts doen, ook als je niet zelf reani meert. Achteraf heb je het gevoel dat je iets goeds hebt gedaan, en dat doen we allemaal samen.”
Wil je meer weten over de stichting of HartslagNu? Kijk dan op www.aedbe heergeffen.nl of www.hartslagnu.nl.
Tekst door Temmie van Uden fotografie door André Sleutjes
Ruud Kouwenberg leek voorbestemd om zijn broer te volgen als timmerman. Na het Triascollege (De Ruivert) kreeg hij van zijn moeder echter het advies om niet in de bouw te gaan werken, maar naar het Grafisch lyceum te gaan. Het bleek een gouden tip.
Jeugd
Ruud werd in het Bossche ziekenhuis geboren, maar reed vlak na zijn geboorte met zijn ouders naar huis, naar Geffen. In De Run groeide hij op, waar zijn ouderlijk huis aan De Rosmolen stond. Hij bezocht de peuterspeelzaal, de Aloysiusschool en voetbalde jaren bij Nooit Gedacht. In zijn vrije tijd was hij vaak bezig met het maken van filmpjes. Hij kreeg hiervoor van zijn vader een H8 camera en op de computer kon hij met het programma Pinnacle studio deze filmpjes editen. Het waren vooral in huis gemaakte opnames. De eerste filmeffectjes maakte hij in Paint, later met Première.
Opleiding
Ruud: “Ik schreef me in voor het Gra fisch lyceum in Eindhoven, Den Bosch
en Tilburg. Je moest voor toelating wat opdrachtjes maken, ik had geluk, want ik werd op alle drie de opleidingen toege laten. Ik koos voor Eindhoven, want die deden het meest met multimedia design, wat toen nog in de kinderschoenen stond.
Ik begon met het maken van websites en animaties. Langzaamaan ging ik naast mijn studie steeds meer met video aan de slag. Daarin kon ik echt mij ei kwijt. Nadat ik mijn diploma had behaald wilde ik verder. Ik ging naar de Open Dag van de Nederlandse Film en Televisie Acade mie in Amsterdam. Ik was meteen ver kocht, ik vond het de coolste school die ik ooit had gezien. Er was alleen een heel streng toelatingsbeleid, per klas werden maar zeven mensen aangenomen met als richting Visual effects. Na drie toela tingsrondes en een toelatingsfilm vol met Geffense acteurs werd ik aangenomen.”
In het begin bleef hij thuis wonen en ging elke dag op en neer met de buurtbus en de trein. Voor een half jaar woonde hij in Almere bij een vriend van het Grafisch lyceum. Omdat dit niet ideaal was kocht
zijn vader een appartement in Amster dam Zuidoost. Samen met 2 vrienden huurde Ruud dat.
Ruud: “Naast de opleiding werkten we aan animaties voor bijvoorbeeld De Jeugd van Tegenwoordig, Anouk en Hardwell. Dat deden we gratis, maar hierdoor leer den we netwerken.”
Werk
Ruud: “Nadat ik klaar was met de filma cademie zijn we, een vriend van de oplei ding en ik, als freelancers begonnen. Zo heb ik voor veel Nederlandse bedrijven gewerkt, maar ook in Duitsland en Dene marken, waar ook veel visual effects voor speelfilms worden gemaakt. Daar werkte ik onder andere aan de film Mission Impossible Ghost Protocol. Je werkt dan maandenlang aan een paar seconden die in de film in beeld komen.”
De creatieve jongens wilden graag zelf iets bedenken en maken. Ze trokken de stoute schoenen, waagden de stap en richtten samen Studio Whoohoo op. Bij
Tekst door Ruud Verhagen
een Amsterdams productiekantoor kregen ze de mogelijkheid om geanimeerde producties te maken voor televisie. Ze huurden daar een kleine ruimte bij dat kantoor, waar ze onder andere introducties voor bijvoorbeeld het programma ‘Van Rossum for presi dent’ hebben gemaakt.
Ruud: “Na een tijdje gingen ze verbouwen en moes ten we eruit, we zijn toen naar Haarlem verhuisd. Daar hebben we zo’n vier jaar gezeten. Tot die tijd ging de groei heel natuurlijk, vooral via mond tot mond reclame. De klanten zaten echter in Amster dam. Ondanks dat Haarlem niet ver weg is, liep het werk nu ineens terug en de groei stagneerde. In 2017 zijn we daarom weer terug naar Amsterdam gegaan. Meteen keerden klanten terug.”
Gouda Cheese Experience
Ruud: “In 2019 kregen wij een unieke kans. We werden benaderd door twee dames die, in samen werking met de gemeente Gouda, een oud bio scooppand wilden ontwikkelen tot een soort Heineken experience, maar dan voor Goudse kaas. Onze rol daarin was heel breed. We hebben ver schillende geanimeerde films gemaakt die je daar kunt bekijken, een 180 graden film in een enorme kaas, waarin het proces van kaasmaken wordt uitge legd. We mochten zelf de verhaallijn door de expe rience bedenken. Eén jaar hebben we gewerkt aan de anderhalf uur durende interactieve experience. Helaas viel de dag van de opening precies gelijk met de afkondiging van de algehele lockdown vanwege covid 19…”
Gouden Loekie en toekomst
Ruud: “Van de een op de andere dag hadden we vrij wel geen opdrachten meer. Door covid zaten we in de verkeerde hoek. Na een jaar werd er weer con tact opgenomen door een producent waarvoor we eerder werkten en konden we eindelijk weer aan de slag in de wereld van de tv reclames.”
Onder andere voor de HEMA werden reclames gemaakt. In 2023 maakten ze de kerstreclame waarin een hoofdrol was weggelegd voor Takkie en Siepie. Met deze reclamefilm werd de Gouden Loekie binnengesleept!
Ruud: “Ons bedrijf Whoohoo is een kleine partij. We hebben vijf vaste mensen in dienst, met daarnaast een aantal stagiaires en de nodige freelancers. We kunnen en willen niet concurreren met de grote bedrijven die soms wel 50 tot 60 mensen in dienst hebben en zo de echte passie en ambacht verliezen. Wij willen graag zoveel mogelijk creatieve vrijheid houden en dingen maken die we leuk vinden. Door het winnen van de Gouden Loekie zijn we steeds meer in het hogere segment beland.
Ik woon met mijn vrouw en twee kinderen in Den Bosch. Elke dag rijd ik naar Amsterdam, behalve op dinsdag, dan werk ik vanuit huis. Het creatief bezig zijn is wat minder geworden, ik ben vaker bezig met het regelen van het bedrijf en het onderhouden van contacten met bedrijven.
Naar de toekomst kijkend zou ik nog graag een eigen kinderanimatiefilm willen maken, met een eigen verhaal. Maar dat proces is erg moeilijk. Ik ben blij dat ik niet de bouw in ben gegaan, deze baan is mij op het lijf geschreven.”
Benieuwd naar wat Ruud (WhooHoo) gemaakt heeft? Kijk op https://www.whoohoo.tv/
Van Schijndel Bouwgroep bouwt al 75 jaar winkelcentra, scholen, distributiecentra, woningen en bedrijfsgebouwen. Bouwen is onze passie. U herkent dat in alle facetten van ons werk en de kwaliteit van de uitvoering. Kwaliteit wint de strijd. www.vanschijndel-bouwgroep.nl
De bijzondere baan van
Edwin en Aaron van Zandvoort
Het leven van Edwin (60) en Aaron (31) van Zandvoort lijkt soms wel een jongensboek. Vader en zoon reizen als clubfotografen van PSV heel Europa door. De wortels van hun passie liggen in Geffen.
“Opa was een PSV man in hart en nieren. Toen hij overleed, was ik heel verdrietig, maar ik wilde een dag later toch foto’s maken”, vertelt Aaron. Het is een zonnige herfstzondagmiddag in 2017, PSV speelt uit tegen VVV Venlo. Van zijn beslissing zal hij nooit spijt krijgen.
Want er gebeurt iets bijzonders: Mauro Júnior maakt zijn debuut en scoort. Meteen wijst hij naar boven. “Ik wist niet wat ik zag”, zegt Edwin, die voor de buis zat. “Dat moest wel een teken zijn.” “Opa had hem al vaak in de jeugd gezien en gezegd: ‘Dat wordt er eentje’.”, vult Aaron aan.
Hij krijgt het shirt van Mauro, dat Edwin later inlijst en een ereplek op Edwins kan toor krijgt. Maar het bijzondere verhaal gaat verder. Een paar jaar later fotogra feert Edwin Mauro opnieuw. “Dat is zo’n lieve jongen. Hij is een tijger op het veld, maar daarbuiten helemaal niet. Ik stelde voor om stoere portretfoto’s te maken. Dus hij stroopt zijn mouw op en laat trots een tatoeage zien: de foto, gemaakt door Aaron, van het moment dat hij juichte na de goal tegen VVV.”
Alsof het zo had moeten zijn. Aaron glim lacht: “En weet je wat het nog gekker maakt? Mauro speelde die wedstrijd in het blauwe derde tenue van PSV – pre cies datzelfde shirt waarvoor opa een paar maanden eerder nog model had gestaan in een campagne.”
Een half jaar later, op 15 april 2018 –Edwins verjaardag – strooit de familie de as van vader/opa uit. Diezelfde dag wordt PSV kampioen tegen Ajax, door de con current met klinkende cijfers (3 0) te ver slaan. “Ik reed naar huis en ik heb twee dagen gehuild,” zegt Edwin. “Dit moest zo zijn.”
Leven in de PSV-bubbel Zulke bijzondere momenten met bekende spelers; Edwin en Aaron hebben een job waar menig voetballiefhebber jaloers op zou zijn. Elke dag staan ze oog in oog met topspelers, leggen ze histori sche momenten vast en reizen ze stad en land af. Maar het werk is ook intensief. “We zijn vaak al uren voor de wedstrijd in het stadion”, vertelt Aaron. “Van de aan komst van de spelers tot het eerste fluit signaal, alles moet vastgelegd worden.
En dan na de wedstrijd direct selecteren en uploaden. Ik wil niet zeggen dat ik moe ben na een wedstrijd, maar het is wel uren inspannend werk.”
Het eerste doen ze samen. Ze leven in de PSV bubbel, waarin ze ook soms worden uitgenodigd om mee te feesten bij een belangrijke overwinning. Tijdens uitwed strijden verblijven ze in de meest luxe hotels, ze reizen mee in de spelersvlieg tuigen en zitten bij besloten trainingen op de eerste rij. De staf en selectie zien hen als vertrouwde gezichten, waardoor ze vaak dingen horen en zien die voor bui tenstaanders geheim blijven. “We weten soms een transfer of opstelling voordat de media er lucht van krijgt,” zegt Edwin. “Maar wij praten niet en dat vertrouwen is goud waard.”
Ze maken niet alleen foto’s van het eerste, maar ook van de dames (Edwin). “Bij hen voel ik de meeste waardering,” zegt Edwin. “Op trainingskamp loopt de spits met mijn apparatuur te sjouwen. En als ze kampioen worden? Dan word ik ook zat.” Aaron doet dan juist weer Jong PSV. “De eerste divi sie heeft zeker net zo veel charme als de
Tekst door Geert Piek
Je raadt het al: een dag later had puber Aaron zijn eerste voetbalfoto al in de krant staan
eredivisie. En mooi is dat je sterren ziet doorbreken. Dat had ik dus met Gakpo. En die is als je hem nu tegenkomt nog net zo aardig als toen.”
Knokken naar de beste plek
Voordat Edwin PSV clubfotograaf werd, moest hij zich nog letterlijk een weg naar de beste plek knokken. “Bij de Champions League-finales vechten fotografen echt voor de beste spot. Ellebogenwerk hoort erbij.” Edwin, die vroeger op de Aloysi usschool met veertig jongens zat en dus ook menig robbertje uitvocht, had daar geen moeite mee. “Incasseren en uitde len,” vertelt hij lachend. Maar als clubfo tograaf bij PSV hoeft dat niet meer. “Nu hebben we onze vaste plekken. En de spelers weten precies waar wij zitten.”
Dat Edwin fotograaf werd, was geen uit gemaakte zaak. De familie Van Zandvoort had jarenlang een modezaak in de Heeg terstraat en stond op de markt, door heel Nederland. Tot het in 1999 misging en Edwin failliet ging. “Ik moest helemaal opnieuw beginnen.”
Gedacht
Het begon allemaal met zijn zoon Aaron. Edwin stond elk weekend langs de lijn om hem te fotograferen bij de jeugd van Nooit Gedacht. Eerst als trotse vader, maar al snel met een camera in de hand. De club merkte zijn talent en vroeg hem om vast clubfotograaf te worden. Van lokale velden groeide hij door naar gro tere clubs. “Ik ontdekte hoe mooi het was om voetbal vast te leggen. Niet alleen de actie, maar ook de emotie.” Zijn werk werd steeds vaker opgemerkt, en voor hij het wist, stond hij langs de lijn bij betaald voetbalclubs. “Eerst TOP Oss, toen via via steeds verder. Tot aan de WK-finale in 2010 in Zuid Afrika tussen Oranje en Spanje aan toe. Tot PSV op een dag belde om exclusief voor die club te werken.”
Aaron: “Een droom die uitkwam, want we zijn ook alle twee PSV’ers. En in onze visie moet je dat ook zijn in deze functie. Natuurlijk kan een fotograaf die Ajacied is dezelfde foto’s maken, maar we zijn zo intensief bij de club en de selectie betrok ken, dat je makkelijker een band op kunt bouwen als je zelf ook de passie voor de club hebt.”
Aaron rolde min of meer vanzelf in het vak, maar ook zijn ‘doorbraak’ is Nooit Gedacht gerelateerd. Op zijn twaalfde ging hij met zijn vader mee naar de uit wedstrijd bij Mierlo Hout. “De wedstrijd liep uit de hand, er ontstond een knok partij. Alles sloeg, alles vocht. Mijn vader stond met een lange lens te ver weg, maar ik schoot alles haarscherp zittend voor de boarding. “Pap, ik heb alles,” zei ik toen we terugreden.
Een collega van Edwin vroeg direct of hij mee ging naar Telstar TOP Oss. ‘Doe even normaal man’, had Van Zandvoort senior gezegd, maar stemde uiteinde lijk toe. Je raadt het al: een dag later had puber Aaron zijn eerste voetbalfoto al in de krant staan. Toen ging het balletje verder en verder rollen. “Er was gedoe in fotografenland,” herinnert Aaron zich. “Andere fotografen vonden mij te jong en wilden dat ik geweerd werd.” Zover kwam het niet, waarna hij ook steeds meer opklom in sportfotografenland. Meerdere eindrondes en Champions League-finales
heeft hij inmiddels op zijn naam staan.
Een huilende Willy van der Kuijlen Vandaag de dag voelen Edwin en Aaron zich nog steeds verbonden met Geffen, ook al woont Aaron al een paar jaar in Berghem en is Edwin onlangs verhuisd naar Heesch omdat zijn vrouw graag terug wilde naar haar roots. “Maar Geffen blijft speciaal.” Daarom fotografeert hij ook voor Gruts en mocht hij op eigen ver zoek lid blijven van de Geffense onderne mersvereniging. Als tegenprestatie leidde hij de andere leden onlangs rond in het Philips Stadion.
In dat stadion liggen dus talloze mooie herinneringen en anekdotes. Eentje lepelt Edwin nog graag op. “Willy van der Kuijlen werd op een gegeven moment geëerd en zou een ereronde lopen in het stadion. We stonden samen in de spe lerstunnel. Ik vertelde hem hoe ik vroeger als kleine jongen ‘Willy’ speelde op het pleintje. Hij pakte me vast en begon te janken. Hij had betraande ogen toen hij werd omgeroepen. Zo’n moment is goud waard en vergeet je nooit meer.”
Edwin en Aaron beleven hun droombaan intens. Zoals Aaron zegt: “Pas als je thuis komt, de beelden terugkijkt en de emo ties ziet, besef je hoe bijzonder het is wat we doen.”
Met camera langs de lijn bij Nooit
In de spotlight
Miranda Verstegen-van Erp
Wie in Geffen woont, kent haar waarschijnlijk. Miranda Verstegen-van Erp (47) is het kloppende hart van vele initiatieven in het dorp. Van KPJ GO tot De Kloos en de Goede Doelen Week. Maar daar loopt ze echt niet mee te koop. “Ik wil gewoon dat Geffen leefbaar blijft.”
De kille herfstwind giert door de bomen, het donker van de nacht maakt de omge ving nog mysterieuzer. Een groep kin deren schuifelt door het bos tijdens de spooktocht van de Bergstraat. Plots klinkt er gegiechel en gefluister: “Ik weet wie dat is! Dat is die mevrouw van KPJ Go!”. Een andere roept: “Nee joh, dat is de moeder van Suze en Evi!”. En weer een ander: “Dat is toch die vrouw die altijd poffer tjes bakt bij de Geffense Pofferjesdag?”. Achter de boom verschuilt zich Miranda Verstegen van Erp, lachend onder haar nonnenkap.
Dat is het bijzondere aan Miranda: bijna iedereen in Geffen kent haar, al is het steeds vanuit een andere rol. “Dat vond ik zo grappig,” reageert ze lachend. “Ik werd die avond wel vanuit tien verschillende hoeken herkend.”
Van de boerderij naar het dorpsleven Terug naar haar jeugd. Miranda groeide op aan de Kepkensdonk, buiten de dorpskern, in een boerengezin. “Mijn ouders hadden een melkveebedrijf. Wij moesten natuurlijk meehelpen. Koeien ophalen, zorgen dat ze de melkstal ingin gen. Vond ik toen niet altijd leuk, maar nu kijk ik er met warme gevoelens op terug. We waren gelukkig met onze ouders altijd in de buurt, die ons naast mij mijn zus Karin en broer Bart - heel fijn hebben opgevoed.”
Het saamhorigheidsgevoel uit haar jeugd nam ze mee het dorp in. Ze rolde al jong de KPJ binnen en bleef altijd betrokken. “Vroeger was KPJ een echte drie in één vereniging: sport, cultuur en activiteiten. Daar heb ik zo veel geleerd. En ben ik ook begonnen met het regelen en opzetten van activiteiten”
De initiatieven stapelen zich op En dan spoelen we de band een stuk vooruit. Toen Miranda de laatste jaren zag dat er steeds meer verenigingen moeite hadden met ledenwerving in Geffen, dacht ze: “Dat kan toch niet?” Zo werd KPJ GO geboren, ook om de toe komst te bestendigen van de vereniging
KPJ Geffen die dit jaar het eeuwfeest viert. “We moesten iets verzinnen voor de jeugd. Een discoavond voor basisschool kinderen bleek een schot in de roos.” Daarna volgden activiteiten voor tieners, en nu is er De Kloos, een jongerensoos voor een leeftijdscategorie hoger. “Daar was behoefte aan, maar iemand moest het gewoon oppakken.”
En Miranda is precies zo iemand. “Ik stuurde een mailtje naar het bestuur van het klooster toen ik in de Torenklanken las dat ze de ruimtes aan gingen pakken, belde wat mensen, en binnen no time hadden we een werkgroep.” De eerste avond was meteen een succes. Naast haar werk voor de jeugd zette ze ook de Goede Doelen Week op. “Ik was aan het collecteren en dacht: waarom doen we dit allemaal en los van elkaar nog steeds huis-aan-huis? Dit moet effi ciënter kunnen.” Een werkgroep werd gevormd en nu is het een goedlopende organisatie. “Het is voor het dorp een ver rijking.”
Dochters zijn ook al in de weer
Dat haar dochters Suze (16) en Evi (14) voorzichtig in haar voetsporen treden, vindt ze prachtig. “Ze hebben nu de
Tekst door Geert Piek fotografie door Eva Langens
training van de dansmariekes tijdelijk overgenomen omdat de trainers in het buitenland op stage zijn. Dat ging hele maal vanzelf, ook bij de optredens met carnaval en de pronkzitting. Ik vroeg nog: ‘Moet ik helpen?’ Zeiden ze: ‘Nee hoor, wij weten hoe het werkt.’” Haar man Toine doet ook veel. “Hij helpt bij het voetbal bijvoorbeeld, maar vergaderen? Daar moet ik hem niet voor vragen. Hij is meer van de losse hulp bij activiteiten, ook belangrijk.”
Waarom doet ze dit allemaal? “Omdat Geffen anders stilvalt. Dan wordt het mogelijk een slaapdorp. Ik wil dat het leeft.” Maar ze benadrukt: “Ik doe dit niet alleen. Je hebt altijd de juiste mensen
nodig. Eén pion kan het niet alleen.”
Poetsoma bij Effe noar Geffe Miranda relativeert haar inzet vaak, maar wie haar bezig ziet, weet dat ze dit doet vanuit een oprechte passie. “Ik hou ervan om dingen te organiseren, om onder de mensen te zijn en die bij elkaar te brengen. En het leuke is: als je eenmaal begint, zijn er altijd mensen die mee willen helpen.”
En let wel. Ze organiseert niet alleen dingen. Ze is zelf ook hartstikke actief. En daar geniet ze van. Zo speelt ze ook bij muziekvereniging W.I.K. in de sam baband. “Ik ben geen slagwerker, maar ik vind het geweldig. Nu spelen we drie
keer per jaar op Geffense evenementen en is het echt ontspanning.” Ook bij eve nementen zoals Effe noar Geffe en de pronkzitting is ze van de partij. “Dan kruip ik in een typetje van poetsoma en loop ik rond. Mensen laten lachen, dat is heel leuk om te doen.”
Iets totaal nieuws verzinnen?
Met alles wat ze al heeft opgezet, zou je denken dat Miranda in het dagelijks leven werkzaam bij Zorginstelling Dich terbij als planner het misschien rusti ger aan gaat doen. Maar wie haar kent, weet dat ze dat waarschijnlijk niet lang volhoudt. “Misschien doe ik ooit nog iets voor ouderen. Of verzin ik iets totaal nieuws. Op de bank zitten en tv kijken, dat doe ik later wel.”
Op zoek naar een nieuwbouwwoning?
Kijk eens op www.vanwanrooij.nl!
TONNY HANEGRAAF
GOEIEART@GMAIL.COM
WWW.GOEIEART.COM
Goeie
Schilderatelier
SCHILDERLESSEN TEAMBUILDING PORTRET IN OPDRACHT WOONZORGBELEVING
In/verkoop nieuwe en gebruikte auto’s
Onderhoud en schadereparatie met behoud van fabrieksgarantie
Onderhoud voor uw elektrische auto
Samenwerking met nagenoeg alle leasemaatschappijen
Daar kom je graag terug!
WWW.MARKVANSCHIJNDEL.NL
voor een gezond binnenklimaat
In duel met Janick en Perry van Herpen
Aan de Veldstraat 9 zitten zus Janick en broer Perry van Herpen (beiden 32) eensgezind aan de tafel in de huiska mer in het voormalige huis van opa Piet en oma Door. Zij kochten dit huis des tijds van Wilma en Wim van Herpen, die het op hun beurt weer kochten van Ida en Bennie Romme. Het is een echt familiehuis waar Perry nu, samen met Jill (Brands, BV) en zoontje Jake, woont. De prachtige woning heeft, op een oude luifel na, na twee jaar verbouwen weinig gelijkenissen meer met het huis waarin opa en oma destijds woonden. Opa Piet Romme is in januari 2022 op 81 jarige leeftijd gestorven en heeft helaas niet meer mogen zien wat Perry en Jill van het huis hebben gemaakt.
Oma Door (inmiddels woonachtig boven het Kruidvat, BV) is nog steeds verbijsterd als ze hier komt. “Hadden wij zo’n groot huis en zo’n grote tuin?”
Janick over Janick
Janick: “Ik woon samen met Randy van Hoorn in de Johan van der Slootstraat. We wonen er sinds 2019. Samen hebben we Dax, een zoontje van twee jaar oud. Na de basisschoolperiode heb ik VMBO T gedaan op het Mondriaan college in Oss, daarna volgde ik een recreatieve oplei
ding op de Rooi Pannen. Tijdens deze opleiding mocht ik een half jaar de recre atiemogelijkheden verzorgen in het Pano rama hotel op Kreta. Ik was daar mede verantwoordelijk voor de kidsclub, de pool games en theatervoorstellingen. We zaten daar met een team van 12 perso nen, afkomstig uit verschillende landen. Dat was een leuke periode.”
Perry over Perry
Perry: “Ik ging vroeger ook naar de Aloy siusschool. Daarna wilde ik naar de tweetalige HAVO op het Maasland. Met vijven uit onze klas hadden we daarvoor ingeschreven, maar alleen ik kwam door de loting. Op die leeftijd waren vriendjes heel belangrijk en daarom hebben we op het laatste moment gebeld of ik ook naar het Mondriaan kon gaan. Na de HAVO wilde ik heel graag iets doen met sport en economie. Deze richting bestond toen nog niet en ik ben de economische kant op gegaan. Daarna ging ik richting Avans, deed Avans plus en de plus plus oplei ding tot AA. Dit staat niet voor Anonieme Alcoholisten, maar voor accountant ad ministratieconsulenten. Het theoretische deel is inmiddels afgerond, nu rest alleen nog het geïntegreerde slotexamen.”
Perry vroeger als broer of broertje
“De prachtige woning heeft, op een oude luifel na, na twee jaar verbouwen weinig gelijkenissen meer met het huis waarin opa en oma destijds woonden”
Janick: “Perry is tien minuten ouder, dus hij is de grote broer. Ik was hem toen al beu denk ik, dus ik heb hem naar buiten geschopt. Ik weet niet echt hoe we waren als kinderen, maar volgens mij was Perry wel meer het lieve kind, ik was meer de draak. We zitten samen in dezelfde vrien dengroep en hebben nog steeds een goede band. We hebben altijd goed op elkaar gelet, als ik er dan tijdens het stap pen tussenuit ‘sneakte’, had Perry dat heel snel in de gaten.”
Janick vroeger als zus
Perry: “Janick was vroeger echt een ‘bitch’”, lacht hij. “Een echte meid. Bijten,
Tekst door Bart Verhagen fotografie door Henk van Ballegooij
krabben, nee, die kwam wel voor zichzelf op. Onze band was toen al heel erg goed. Misschien heeft het te maken dat we tweeling zijn. Als ik bijvoorbeeld gebles seerd raakte met het voetballen, dan overkwam Janick twee weken later pre cies hetzelfde.”
Hoe is jullie band nu?
Perry: “We komen vaak bij elkaar over de vloer. Op maandag eten we altijd bij ons thuis en op vrijdag eten we met zijn allen bij tante Arina. Janick heeft ook een goede band met Jill. Toen Jill met zwan gerschapsverlof ging, is ze op sommige
“Sinds hij vader geworden is, is hij wel serieuzer geworden”
momenten bij Janick op de bank gaan liggen, anders was ze zo alleen thuis.”
Janick: “Als we in het weekend even niets te doen hebben, zoeken we elkaar op. Sinds de kinderen er zijn, is de band nog sterker geworden.”
Goede eigenschap
Janick: “Dit is wel lastig”, lacht ze. “Perry is goed in heel veel dingen. Sinds hij vader geworden is, is hij wel serieuzer gewor den.”
Perry: “Janick is heel zorgzaam. Als er iets is, wil ze er alles aan doen om het zo te regelen dat het goed komt.”
Janick: “Perry heeft altijd veel geluk. Door zijn ondoordachte gedrag had het soms heel anders kunnen aflopen. Zo is hij vroeger bij het circus tussen de houten banken van de tribune door geschoten. Heeft hij bijna met een schaar in zijn oog geprikt en is door een paard getrapt toen hij daar achter stond.”
Slechte eigenschap
Perry: ”Janick is chaotisch, dat heeft ze van ons mam. Maar niet zo extreem als ons mam trouwens hoor!”
Janick: “Aan een appelboom groeien geen peren...”
Janick: “Perry wil graag overal bij zijn, hij is bang dat hij iets mist.”
Perry: ”Janick kan niet tegen haar verlies.”
Sport
Perry: “We zijn onlangs gehuldigd bij Nooit Gedacht, allebei waren we 25 jaar lid. Ik sport nu niet meer zo veel als ik eerst deed. Ik heb jaren in het eerste
gevoetbald, maar sinds dit jaar speel ik in het zesde elftal. Daarnaast speel ik nog zaalvoetbal en ga ik op donderdagavond darten.”
Janick: “Ik voetbalde vanaf mijn zesde bij Nooit Gedacht, ook altijd in de selectie. Afgelopen jaar moest ik stoppen, omdat ik al een aantal jaar aan het sukkelen was met mijn knie. Samen met mijn schoon vader en schoonbroer (Hans en Jordy van Hoorn, BV) zit ik nu op tennisles. Dat is echt heel leuk.”
Werk
Perry: “Ik werk al ongeveer 8 jaar als assistent accountant bij Toelen accoun tants in Eerde. Via Jo Spierings ben ik daar terecht gekomen. Hij stapte, op de dag dat mijn dienstverband bij mijn vorige baas stopte, de winkel van ons mam binnen (Wilma’s kadoshop, BV). Hij ging voor zijn boekhouding altijd naar Eerde en had daar eerder op de dag gehoord dat ze iemand zochten. Zo is het balletje gaan rollen. Ik zou bij Toelen graag ‘in het bedrijf willen groeien’. Moge lijk krijg ik meer verantwoordelijkheden als ik mijn titel heb behaald.”
Janick: “Ik werk in december 12,5 jaar bij Lidl. Er is een aantal keer aan me gevraagd of ik wilde doorgroeien, maar daar heb ik nu niet zo’n behoefte aan. Er komt dan meer verantwoordelijkheid bij kijken en moet ik ook in het week end werken. Nu Dax nog klein is, wil ik lekker thuis zijn. Bovendien spring ik op zaterdag soms bij in de winkel van ons moeder.”
Rust
Perry: “De afgelopen 5 à 6 jaar zijn heel druk geweest: school, voetbal, verbou wen en nu met die kleine. Ik hoop dat er dadelijk wat meer rust komt, al ben ik ook wel heel graag bezig. Echt rusten zit niet in de aard van dit beestje.”
Janick: “Ik kan genieten van een avondje rustig op de bank. Kind op bed, voetjes omhoog, lekker onder een kleedje, heer lijk! Ik ben met de jaren wel wat rustiger geworden.”
Verdriet
Janick: “Bij verdriet denk ik wel meteen
aan opa. Echt jammer dat hij die kleine nooit heeft mogen zien.”
Perry: “Eigenlijk hebben we nog maar weinig verdriet meegemaakt. De andere opa hebben we nooit gekend en oma is overleden toen wij nog heel jong waren.”
Herrie en Paniek.
Janick: “Op zondagen gingen we altijd ‘s morgens naar opa en oma. Als we dan thuiskwamen (in de Gouden Leeuw, BV) ging dat gepaard met veel kabaal en herrie.”
Perry: “Toen we zo op een zondag bin nenkwamen riep René Kerkhof: ‘Daor hedde ‘Herrie en Paniek’, zo ontstond onze bijnaam.”
Dokter Berkelaar
Janick: “Wij waren een jaar of 7 en gingen naar de finale van ‘de Zomeravond‘ kijken. Toen we daar aankwamen werd ik wat benauwd en voelde ik me niet zo goed.”
Perry: “Wij bleven bij opa en oma slapen, dat deden we in die tijd wel vaker. Ons pap en ons mam moesten werken in de kroeg, daar was namelijk de prijsuitrei king van ‘de Zomeravond’, omdat Twins dat jaar gewonnen had.”
Janick: “Ik werd ‘s ochtends wakker en ik had enorm last van mijn keel. Ook mijn hoofd was enorm zwaar, dat leek er gewoon bijna af te vallen. Oma besloot me niet naar school te laten gaan. Toen mama dat van oma hoorde, is ze direct naar de dokterspraktijk gereden. Daar heeft dokter Berkelaar direct de ambu lance gebeld. Ik scheen kroep te hebben, een virusinfectie aan de luchtwegen. Het zat bij mij compleet dicht. Als hij zo’n houten stokje op mijn tong had gelegd, had dat al dodelijk kunnen zijn. Ik heb een week op de intensive care gelegen. Dokter Berkelaar heeft echt mijn leven gered.”
Perry: “Door dit voorval kwam bij ons mam en ons pap het besef dat er belang rijkere dingen waren dan de kroeg. Zij stopten en daarvoor is de winkel in de plaats gekomen, want ze willen wel graag onder de mensen zijn.”
Hoe is het met... ‘mister’ Linders?
Van klas, naar canvas
Eduard Linders stond maar liefst 25 jaar voor de klas, van 1975 tot 2000. In zijn tijd op de Aloysiusschool heeft hij menig Geffenaar in de klas gehad. Het is inmiddels weer 25 jaar na zijn vertrek uit Geffen. Hoe zou het met hem gaan?
Atelier
Hiervoor spreken we af in zijn atelier aan de Parallelweg in Den Bosch, wat geves tigd is in de voormalige productiehal van de Grasso fabriek. Bij aankomst meldt Eduard dat het voor hem wat wennen is, zijn atelier is kleiner dan de ruimte die hij voorheen huurde. Maar hij heeft opge ruimd en wat werken voor mij aan de muur gehangen, zodat er een mooi over zicht is van waar hij mee bezig is. Eduard
gericht, hoe breng je het over op kinde ren. Het was een fijne opleiding, maar materialenkennis en het werken met olie verf miste ik wel”
Eduard wilde praktisch en technisch geschoold worden en besloot een deel tijdopleiding te gaan volgen aan de kunst academie in Arendonk in België. In vijf jaar tijd leerde hij het ambachtelijk schil deren, van hoe span je een doek aan, het mengen van verf, tot het werken met olieverf. Het ‘zomaar wat schilderen’ werd steeds meer werken met inhoud.
Inspiratie
Eduard: “In mijn kunstwerken is ruimte mijn kapstok. Ruimte is breed, het kan
zagen als ze naar buiten keken. Met die foto’s wil ik als kunstenaar ooit nog iets doen. Als een soort onderdeel van het hele scala van ruimte, van absolute vrij heid die je ervaart bij een uitzicht op de zee, tot het tegenovergestelde, het opge sloten gevoel in een cel.”
Werken met / zonder opdracht
Eduard schildert altijd in z’n eentje. Hij is geen schilder die ieder uur van de dag voor het schildersezel zit. Twee à drie dagen per week gaat hij naar zijn atelier, waar hij van 11 tot 16 uur aan het schil deren is. Hij werkt meestal in series van ongeveer 10 schilderijen, vaak werkt hij tegelijkertijd aan meerdere schilderijen. Eduard: “Ik ben geen broodschilder, ik hoef dan ook niet te schilderen in
Het ‘zomaar wat schilderen’ werd steeds meer werken met inhoud.
Linders is tegenwoordig dus actief als kunstenaar.
Opleiding
Zijn creatieve hart kreeg een boost tij dens de P.A. opleiding toen hij in Nij megen de lessen van de bevlogen tekenleraar Ben Luderer volgde. Hij kon vol passie over kunst vertellen.
Eduard: “Toen ik in Geffen kwam werken was het mijn bedoeling om er ongeveer 5 jaar te blijven en dan een volgende stap te zetten richting tekenleraar. Het liep wat anders… In 1982 ben ik, naast mijn volledige baan, begonnen aan de opleiding M.O. tekenen aan de Katho lieke Leergangen in Tilburg. Ik kreeg les van onder andere Piet Hagenaars, des tijds ook directeur van het Jan Cunen Museum in Oss. Met mijn diploma op zak kon ik daarna starten met het geven van teken en schilderlessen, onder meer op De Eynderic in Heesch en bij Atelier De Tekenschool in Den Bosch.
In 1988 had ik mijn eerste expositie, en dat jaar zie ik dan ook als het begin van wat serieuzer werken aan mijn toekomst als kunstenaar. In het begin deed ik maar wat. Mijn opleiding was vooral didactisch
een landschap zijn, maar ook een door mensen bebouwde omgeving. Dan heb je het over afgebakende ruimtes. Ik gebruik licht in mijn kunstwerken om mensen als het ware te lokken. Om met mij een stap te laten zetten in de ruimte, naar het licht toe.
Mijn inspiratie doe ik overal op. Zo ga ik graag wandelen in het Bossche Broek, een enorme grote open ruimte. Ook werk ik samen met andere kunstenaars, en volg ik collega’s, onder andere op Insta gram. Foto’s van kunstwerken kunnen mij inspireren en daarom verzamel ik deze.
Na ‘Geffen’
Na mijn vertrek uit Geffen heb ik gewerkt als docent beeldende vorming en als decaan, in de jeugdgevangenissen in Vught en Breda. Ik werkte met jonge delinquenten, kinderen eigenlijk, van 12 tot 18 jaar oud. In die 15 jaar heb ik ervaren dat detentie van kinderen niet helpt, je bereikt er niks mee. Je moet als samenleving ervoor zorgen dat ze niet in de cel hoeven te belanden. We moeten veel meer investeren in het voorkomen dat ze in de cel belanden. Van die cellen heb ik trouwens foto’s genomen, van alle 96. Iets wat eigenlijk helemaal niet mocht. Ik heb gefotografeerd wat de jongeren
opdracht. Ik kan gewoon alleen maar werk maken van wat ik leuk vind, wat ik voel.
Ik werk ook wel in opdracht. Eens van een mevrouw uit Limburg die mijn werk volgde. Zij ging kleiner wonen en vroeg me of ik haar oude huis en tuin in beeld kon brengen. Daar ben ik een paar maanden mee bezig geweest. Omdat zij mijn werk al kende, heb ik de opdracht aangenomen.
Een andere opdracht was voor het Ds.
‘Soms zie ik een oude schilderij van mij terug en denk ik: ‘Ai, dat zou ik nu zo niet meer doen’.
Pierson College in Den Bosch. Alle per soneelsleden kregen altijd aan het einde van het schooljaar een cadeautje. Mij werd gevraagd om voor elk van de 180 docenten een schilderijtje te maken. Dat was een grote uitdaging, want op elk schilderij moest iets van het vak van de desbetreffende docent te zien zijn, iets van de school en hun lievelingskleur moest er in verwerkt zijn.”
Exposeren
In al die jaren heeft Eduard zeer veel schilderijen gemaakt. Een deel van zijn werken heeft hij verkocht, een ander deel heeft hij bewaard. Dit zijn vaak werken die een bepaalde periode representeren. Er zijn ook werken die hij later overschil dert.
Eduard: “Soms zie ik een oude schilderij van mij terug en denk ik: ‘Ai, dat zou ik nu zo niet meer doen’. Je merkt dan dat je iedere keer weer leert, iedere keer ga je weer een nieuwe uitdaging aan. Ik vind het heel leuk om met andere kun stenaars een samenwerking aan te gaan,
samen te exposeren. Als die exposities op speciale plekken worden gehouden, dan moet er ook iets van de ruimte terug te vinden zijn in mijn werk. Zo denk ik met plezier terug aan de expositie ter nagedachtenis aan het 10 jarig nage dachtenis van Aad Treijtel, een collega kunstenaar uit Den Bosch. Samen met bevriende kunstenaars en familieleden van Aad hebben in 2023 we een mooie expositie opgezet.
In 2022 heb ik deelgenomen aan de groepsexpositie ‘Blij dat je er bent’. De groep bestond uit een combinatie van gevestigde kunstenaars en studenten van Kunstacademie St. Joost in Den Bosch. Het thema was inclusiviteit en diversiteit, iets waar ik als gay natuurlijk helemaal achter sta. Ik heb zelf nooit iets negatiefs ervaren, maar helaas zijn er velen die dit wel ondervinden. Waarom gunnen we elkaar gewoon niet een beetje meer ruimte? Dat maakt het leven zoveel meer mooier. “
In het gesprek popte bij mij het idee op
of het wellicht mogelijk zou zijn om eens een keer in Geffen iets te tonen van zijn werk Eduard vertelde dat hij dat al eens gedaan heeft, in 1995 om precies te zijn. Het was een duo expositie met Gwen Conner (Vogels) in de hal van het Gemeentehuis.
De link van zijn expositie lijst => https:// eduardlinders.nl/exposities/
Vooral doorgaan
Op de vraag wat zijn mooiste schilderij is, antwoord Eduard: ‘Mijn laatste werk is altijd het mooiste wat je hebt gemaakt’. Laten we hopen dat er nog vele ‘mooiste’ kunstwerken mogen volgen.
Het gesprek werd beëindigd met de vraag of ik iedereen in Geffen de groeten wilde doen. Nou, bij deze…!
Benieuwd naar het werk van Eduard? Bekijk zijn website of de social media. Via zijn website kun je je ook abonneren op zijn nieuwsbrief.
Website => www.eduardlinders.nl
Media => www.instagram.com/eduardlin ders www.facebook.com/eduardlindersart
