1925 100 2025 jaar
Onderwijs blijft
zich ontwikkelen
Goed op weg naar inclusief onderwijs
Vriendschap op de basisschool
Ontwikkeling van het kind voorop
Grote schoolvereniging geeft bundeling van kennis en expertise
Allesvoordetechnischedienst
Professioneleschoonmaakmiddelen
Werkkledingenveiligheidsschoenen
Kantineenvoedingswaren
Schoolvereniging Rehoboth viert dit jaar een bijzondere mijlpaal, we bestaan namelijk 100 jaar! En we zijn daarmee ook al 100 jaar verankerd in onze Urker gemeenschap en samenleving.
Een hoogtepunt dat we tijdens deze feestweek met onze leerlingen, onze medewerkers en met u vieren! In dit jubileummagazine vindt u mooie verhalen uit het verleden, foto’s van toen én nu, onze kijk op de toekomst, een inkijkje in de verschillende Rehobothscholen en nog veel meer!
Al 100 jaar verankerd in onze Urker samenleving
Op 1 januari had Urk 22.172 inwoners. Dat betekent dat bijna 10% van alle inwoners op dit moment op onze scholen zit, namelijk ruim 2150 leerlingen.
Voor al die leerlingen verzorgen wij dagelijks, zo mogelijk thuisnabij, een onderwijsaanbod dat past bij de leerlingen en hun ontwikkeling. Ruim 320 medewerkers werken daar met enhousiasme en bevlogenheid iedere dag aan.
Daar willen we u in dit jubileummagazine over vertellen, onze motivatie, onze drijfveren en bevlogenheid. Omdat, zoals we het graag uitspreken bij Rehoboth, onze visie ‘Geloof in onderwijs’ is. Gods Woord als inspiratie voor de verhalen die we vertellen, het onderwijs dat we vormgeven én de wijze waarop we met elkaar omgaan.
Verbindend, actueel en toekomstgericht onderwijs. Om dat te onderstrepen hebben we ook ons logo vernieuwd en dat ziet u ook terug in dit magazine, op onze website, vlaggen en borden bij de scholen én het Bestuurskantoor aan de Vlaak.
Wij wensen u veel leesplezier toe.
Namens het bestuur, de GMR en alle medewerkers van schoolvereniging Rehoboth, Arend Eilander, Interim Algemeen directeur
Naar school in de jaren vijftig
PAGINA 10 Over kalverliefde en verschillen
PAGINA 18
Wijze meester en leuke leerling
PAGINA 26
Dit magazine is tot stand gekomen in samenwerking met (oud)medewerkers van schoolvereniging Rehoboth, oud-leerlingen, vrijwilligers én de gewaardeerde inzet van directie en medewerkers Spikker, creatief en strategisch communicatie bureau op Urk. www.rehoboth.nu • www.spikker.nl
De rol van het onderwijs is veranderd
In de honderd jaar van de schoolvereniging Rehoboth is het onderwijssysteem aanzienlijk veranderd. Simpel gezegd was het vroeger de bedoeling om elk kind hoog op te leiden. Iedereen kreeg dezelfde leerstof aangeboden en het rapport met keiharde cijfers gaf zwart op wit aan hoe het kind presteerde. Die prestaties stonden voorop, terwijl nu de ontwikkeling van het kind voorop staat.
‘Niet meer prestaties afmeten aan de rest van de klas, maar aan hoe het kind zichzelf ontwikkelt”, geeft Arend Eilander aan. Inmiddels 65 jaar en al het hele werkzame leven betrokken bij het onderwijs. Sinds januari neemt hij de bestuurstaken van Willem Krooneman tijdelijk over als interim-directeur van schoolvereniging Rehoboth. Petra Kramer (57) schuift als directeur van De Regenboog aan. Met 36 jaar ervaring in het onderwijs heeft zij het onderwijssysteem zien veranderen.
,,Vroeger, het klinkt haast als lang geleden, ging de deur van het lokaal dicht. De meester of juf had daar een eigen wereldje waarin ze hun leerlingen de leerstof probeerden bij te brengen. De leerkracht legde de stof uit, keek na, corrigeerde en ging verder met de groep. Langzamerhand werd het gewoon om de resultaten te bespreken, feedback te vragen én goed na te denken over hóe je lesgaf”, blikt Arend Eilander terug.
Eigen ontwikkeling
Met de invoering van de wet Passend Onderwijs is de manier van onderwijs geven anders georganiseerd. ,,Het doel is dat iedere leerling het onderwijs geboden wordt dat bij hem past. Daarvoor krijgen leerlingen ook de ondersteuning die daarvoor nodig is. Het rapport met cijfers heeft plaatsgemaakt voor een portfolio waarin de persoonlijke ontwikkeling van het kind aangegeven wordt. Al voegen we er nog wel wat cijfers bij, omdat vooral ouders hier behoefte aan hebben. Hoe het kind presteert op verschillende onderdelen wordt duidelijk gemaakt in een grafiek waarin te zien is of het kind boven of onder het landelijk gemiddelde presteert. Maar uiteindelijk zijn de prestaties op theoretische vakken minder doorslaggevend geworden als het gaat om ontwikkeling van het kind”, aldus Petra Kramer. ,,We hebben in onze samenleving mensen nodig met een taal- of rekenknobbel, maar ook mensen die goed met hun handen kunnen werken. De kinderen met gedragsproblemen worden soms de beste leerkrachten, omdat ze uit eigen ervaring weten waar gedrag vandaan komt en ze soms moeilijker aansluiting vinden dan andere kinderen. We hebben al die diverse kinderen met hun talenten nodig om de samenleving te bouwen. Iedereen heeft daarin zijn rol en mag er zijn.” ,,Het is dus niet: hoe knap ben je, maar hoe ben je knap?”, vult Arend aan.
Beiden hebben de klasdeur ook open zien gaan. ,,De slogan ‘er is een heel dorp nodig om een kind op te voeden’ is steeds meer gaan gelden. Dat houdt in dat het succesvol opvoeden van een kind de steun en betrokkenheid van veel mensen in de gemeenschap
vereist. Ook de leerkracht staat er niet meer alleen voor, maar kan terugvallen op een brede expertise van diverse betrokkenen”, geeft Arend aan en Petra somt hierbij op: ,,We halen nu bijvoorbeeld kinderopvang, schoolmaatschappelijk werk, fysiotherapie, logopedie, kindercoaching, Caritas, GGD, Bibliotheek, Waypoint en DURF binnen onze scholen. En dit is niet alleen voor de kinderen, maar met het project DURF geven we ook workshops aan ouders om ze op de hoogte te houden van alles wat er speelt in het hedendaagse leven. Met Waypoint hebben we een convenant om workshops te geven voor het werken aan weerbaarheid, omgaan met groepsdruk en mediagebruik. Het is meer dan ooit nodig om de handen ineen te slaan Het is een gezamenlijke inspanning die nodig is om een veilige omgeving te creëren voor de ontwikkeling van een kind.”
Wortels en vleugels
Primair onderwijs is dus niet meer het klaarstomen van leerlingen voor voortgezet onderwijs of een examen, het is de ontwikkeling als mens. Arend Eilander verwijst naar de uitspraak van de Poolse Janusz Korczak. ,,Hij was pedagoog in een Joods kindertehuis in Warschau en is samen met de kinderen omgekomen in de Tweede Wereldoorlog. Hij zei ooit: we moeten kinderen wortels en vleugels geven. Ze wortelen betekent dat we ze vormen als mens met een degelijk fundament waarin de normen en waarden zijn vastgelegd. Daarin speelt ook de christelijke identiteit van Rehoboth een rol. We leren kinderen dat ze er mogen zijn, ondanks tekortkomingen, want de liefde van God is onvoorwaardelijk. We geven ze vleugels door hun eigen talent te ontwikkelen, laten zien wat ze allemaal kunnen om in de toekomst goed te kunnen functioneren in de samenleving.”
Zowel Arend Eilander als Petra Kramer prijzen de rol die ook de gemeente Urk hierin heeft. ,,Het gaat ook om burgerschap en de gemeente Urk ziet de waarde van een positief opvoedklimaat. Ze denken mee en stimuleren waar nodig. Zo proberen we met elkaar het maximale uit de kinderen te halen.”
Eenmooiemijlpaaldielaatzienhoe stevigenbetrokkenjullieonderwijs indegemeenschapverankerdis.
De100jaarhebbenwesamennog nietbereikt,maarwezijndankbaar voordejarenlangesamenwerking onderwijsenzorgvoordekinderen opUrk.
Goedonderwijsvormtdebasisvoor iederkindomzijnofhaarwegte vindenindewereld.Vanuitdie overtuigingondersteunenwescholen metadviesenbegeleidingophet gebiedvanonderwijskwaliteit, professionaliseringen organisatieontwikkeling.
Samenmetschoolteamsbouwenwe aantoekomstgerichtonderwijs waariniederkindtotzijnrechtkomt.
Iederkindiswaardevol.Somszijnerperiodeswaarinhetnietvanzelf goedgaat.DanbiedenonzeorthopedagogenenGZ-psychologen onderzoek,behandelingenbegeleidingvoorkinderenenjongerentot 18jaar–enhunouders.Altijdinsamenwerkingmetdemensendieer voorhetkindhetmeesttoedoen:thuisenopschool.
Op De Regenboog staat ieder kind centraal. Vanuit christelijke identiteit en met het oog op Gods woord, bieden wij ruimte aan eigenheid, vertrouwen en groei. Samen met ouders bouwen we aan een veilige en positieve leeromgeving, waarin kinderen leren zelfstandig én betrokken te zijn.
Onze kernwaarden – samen, vertrouwen, doelgericht en veiligheid – vormen de basis van ons onderwijs. Leerlingen krijgen verantwoordelijkheid, leren op een respectvolle manier met elkaar om te gaan, en ontwikkelen een sterke sociale én morele basis. Uniek is onze aandacht voor zowel meer- als anderstalige leerlingen, met extra ruimte voor talentontwikkeling en karaktervorming. Structuur, rust en richting zorgen ervoor dat elk kind kan groeien in wie het is én mag worden.
Wij wensen
Wat bijzonder om samen stil te staan bij 100 jaar Rehoboth! Een eeuw lang mochten kinderen hier groeien, leren en gevormd wordengedragen door het geloof en omringd door mensen die met liefde en toewijding hun werk deden en doen. Of je hier ooit les hebt gegeven, leerling bent geweest of nog dagelijks door de schooldeuren stapt: jouw plek in dit verhaal telt!
Dank voor wie je was en bent in dit geheel. We vieren niet alleen een getal maar een gedeelde geschiedenis, vol herinneringen en vriendschappen. Moge Rehoboth ook in de toekomst een plek zijn waar leerlingen, ouders en leerkrachten zich gezien weten en waar Gods trouw voelbaar blijft in alles wat er gebeurt.
Wist je dat op De Regenboog... Kinderen een stem, enverantwoordelijkheid structuur krijgen? We bieden rust en richting door duidelijke regels, onderwijsthematisch en aandacht voor ontwikkeling.persoonlijke Taal en lezen een grote plaats innemen? Onze leerlingen leren samen werken, denken en groeien binnen een veilige omgeving waar vrijheid samengaat met liefdevolle begrenzing. Zo bouwen we aan sterk gedragsociaal én leerrendement.
Wat is er over 50 jaar anders in de klas dan vandaag?
Groep 7 denkt dat
Alle boeken digitaal zijn;
Ze dan samen Robloxen in plaats van buitenspelen;
Er vliegende stoelen zijn;
VR-brillen gebruikt worden om een kijkje te nemen in de geschiedenis;
Er geld betaald moet worden om naar de wc te gaan.
Achterste rij v.l.n.r.: Geeske Mazereeuw, Mette Kisteman en Gerda Visser.
Staand: Meindert Visscher, Elizabeth Kramer, Margreet Kramer, Marit Bakker, Jari de Boer, Juliette Koffeman, Alie Koffeman en Kristel Brands.
Zittend: Sayen Visscher, Teun de Boer, Riekelt ter Beek, Anna Schouten, William Post, Lieke Kramer en Nada Aldugheim.
Voor: Hendrik Schinkel en Liam Post.
De tijd van stampen is voorbij
Steeds weer nieuwe onderwijssystemen, steeds weer nieuwe kinderen. Met name de laatste decennia is er veel veranderd in het onderwijs. Willie ten Napel (64) en Alissa Post-Schraal (23) vergelijken hoe het er toen en nu aan toegaat op school. Dan pas blijkt hoeveel er in al die jaren is veranderd.
Het verschil begint al bij de opleiding. Wille volgde vanaf 1976 de opleiding tot kleuterleidster in Zwolle. ,,Twee dagen school en drie dagen stages op kleuterscholen in de polder en op Urk. De opleiding tot kleuterleidster duurde drie jaar en ik knoopte er nog een jaar aan vast voor de bevoegdheid hoofdleidster.”
Alissa begon in 2019 aan de 4-jarige pabo bij Hogeschool Viaa in Zwolle. ,,Je hebt geen speciale kleuteropleiding meer, maar wordt opgeleid om les te kunnen geven op alle acht groepen. Na twee jaar kun je je specialiseren in de onder- of bovenbouw. Twee dagen naar school, twee dagen stage en een studiedag.”
Het echte leren
begon pas in de eerste klas
Willie werd in 1980 kleuterjuf op de ‘Toprakkertjes’, de kleuterschool bij de Cornelis Zeemanschool aan de Holkenkamp. ,,Een klas van 35 kinderen, dat zie je tegenwoordig niet meer. Ik heb daar vijf jaar gewerkt en werd toen zwanger. Je had toen nog geen terugkeerregeling, waardoor je na je zwangerschap weer in deeltijd terug kon komen. Je had de keuze: volledig terug of ontslag. Voor mij werd het ontslag en ik ben toen acht jaar uit het onderwijs gebleven. Totdat buurman Eldert Schouten, toen hoofd van de Frits Bodeschool, vroeg of ik niet kon invallen als leerkracht. En zo ben ik er weer ingerold. Niet alleen bij kleuters, maar in alle groepen. En nu loop ik hier dus nog, toevallig weer op de Frits Bodeschool waar ik groep 1-2 heb.”
Heel anders
Het is dus al vijfenveertig jaar geleden dat Willie in het onderwijs werkzaam werd en zeker als het gaat om lesgeven is er veel veranderd. ,,De kleuterschool was toen nog echt apart, terwijl het nu onderdeel is van het primair onderwijs. Het was toen ook meer de kinderen bezighouden, ze een stukje veiligheid bieden en laten wennen aan de schoolsituatie. Je bedacht zelf de activiteiten en je vormde zo met je leerlingen je eigen wereldje in de klas. Het echte leren begon pas in de eerste klas, de huidige groep 3. Tegenwoordig moet je bij de start in groep 3 toch al de nodige letteren cijferkennis hebben.”
De leermethode is volgens Willie ook heel anders geworden. ,,Toen had je de groepsgewijze aanpak met boeken en schriften. Veel stampwerk, veel hoofdrekenen, terwijl nu inzicht belangrijker is. Dus hoe je een verhaal
weet om te zetten in een som. De lesstof is ook niet meer voor iedereen hetzelfde. Nu heb je meer de individuele aanpak, waardoor je per klas wel drie verschillende niveaus hebt. Je wordt ook niet meer vergeleken met de groep, maar je persoonlijke ontwikkeling wordt inzichtelijk gemaakt. Dus geen rapport en CITO, maar portfolio en de IEP-toets (IEP= Inzicht Eigen Profiel)”, geeft Willie aan. ,,Dit geeft ook meer administratie na de lestijden, waar de vorderingen van elk kind bijgewerkt moeten worden. Groot voordeel is dat de overdracht nu veel beter is. Bij een nieuwe klas moest je eerder zelf in de loop van de tijd maar ervaren hoe het kind ervoor stond. Nu is er een heel dossier van elk kind, al moet je natuurlijk wel voorkomen dat je hierdoor te veel vooringenomen raakt.”
Werken met thema’s Vroeger had je hooguit een mooie schoolplaat in de klas hangen, maar het digibord weet de visueel ingestelde jeugd nu veel beter te bedienen. ,,Je werkt nu met thema’s waarin al heel veel is verwerkt, zoals taal, rekenen, wereldoriëntatie, aardrijkskunde en geschiedenis. Soms stel je die thema’s zelf samen met behulp van internet met plaatjes en filmpjes. Uiteindelijk wil je zo op een speelse manier de leerdoelen behalen”, geeft Alissa aan die op de Harmpje Visserschool lesgeeft in groep 6. ,,Op een grote school als de Harmpje Visserschool wordt gewerkt met units, die per thema de onderdelen en doelen bepalen. Je deelt kennis en expertise en ook lessen. Dit verhoogt de kwaliteit en het scheelt veel werk.”
Willie vult hierbij aan dat dit ook een groot voordeel van deze tijd is. ,,In mijn beginjaren stond je er best alleen voor. Je hebt nu de Intern Begeleider, maar ook een heel team dat met je meedenkt. Er is veel meer omkijken naar elkaar.”
Samenleving
De hele digitalisering en veranderende samenleving heeft ook gevolgen op school. Zowel Willie als Alissa zien door het minder lezen ook minder geletterdheid. ,,Daar staat wel tegenover dat kinderen al veel gezien hebben, dus meer weten en ook de Engelse
Je werkt nu met thema’s waarin al heel veel leerstof is verwerkt
taal is velen niet vreemd”, zegt Alissa en Willie vult aan dat er door de werkende ouders ook steeds meer kinderen op de kinderopvang komen, waar ook al veel dingen geleerd worden. ,,Aan de andere kant zie je wel dat je door minder ouderlijk toezicht ook meer opvoeder bent geworden. Ze zijn mondiger. Daar is niks mis mee, maar het moet wel netjes en respectvol blijven”, geeft Willie aan.
Werkende ouders blijk ook uit de betrokkenheid van sommige ouders. ,,Velen zijn druk met hun baan en als het gaat om vrijwilligers zie je vaak dezelfde ouders. Op digitale wijze houden we ouders veel meer op de hoogte met Parro, er zijn twee keer per jaar tien-minuten-gesprekken en zelfs nog de mogelijkheid van een derde keer. Ook het kind mag daar een keer bij zijn. Dat was in mijn beginjaren zeker niet zo. Drie keer per jaar werd het rapport overhandigd en trof het kind de volgende dag vaak snoep aan in het opbergvak van zijn schooltafel”, aldus Willie.
Op de vraag of ze in de toekomst nog meer veranderingen zien, knikken beiden bevestigend. ,,Wij denken dat een ander rooster er wel aan zit te komen. Er zijn steeds minder kinderen die ‘kost’ eten tussen de middag. Het wordt dan steeds aantrekkelijker om te kiezen voor een kortere middagpauze en de kinderen eerder vrij in de middag.”
Tjalling Ruiten (78) en Lummetje Weerstand-Romkes (79) groeiden op in de tijd dat de Tweede Wereldoorlog nog voelbaar was, meesters op school in de meerderheid waren, juffrouwen moesten stoppen met werken zodra ze trouwden, er een tekort was aan onderwijzers en lijfstraffen nog mochten. ,,We kunnen het ons nu niet meer voorstellen en toch vormden voor ons de basisschooljaren een prachtige, onbezorgde en veilige tijd.’’
Ruim zeventig jaar geleden stapten de twee klasgenootjes als 6-jarige kinderen aan de hand van hun moeders voor het eerst de nieuwe Rehobothschool aan de Boterbloemstraat binnen. Tjalling nieuwsgierig en tegelijk gespannen naar wat komen zou en Lummetje bezorgd over het lichamelijk gehandicapte klasgenootje, dat niet alleen de trap op kon. Het gehandicapte meisje werd de trap opgedragen en daarna vormde de vriendelijke begroeting door juffrouw Buwalda bij de deur van het klaslokaal, de start van zes mooie jaren basisonderwijs. De spanning voor die eerste schooldag verdween bij het betreden van de klas: zoveel bekende ge-
De basisschooljaren vormden een prachtige, onbezorgde en veilige tijd
zichten… allemaal kinderen uit hun eigen buurten - Tuindorp en de flatten.
In het tweede leerjaar stond juffrouw Bulwalda opnieuw voor de klas. Halverwege stapte ze in het huwelijksbootje met Rinze Leystra en zat haar loopbaan in het onderwijs er op. Juffrouw Van Urk kwam haar vervangen. Ook in de derde klas was er een wisseling van de wacht. Juffrouw Harkema vertrok naar een andere school en meester Metz kwam in haar plaats. ,,Een lieve man en een geweldige meester’’, aldus Tjalling. ,,Hij besprak met ons het vergaan van de UK 174, een verschrikkelijke ramp op zee. We hadden drie kinderen in de klas die hun vader, ooms of broers verloren hadden. Ze bogen tijdens het praatje van meester Metz hun hoofdjes steeds dieper en dieper. Echt zo verdrietig. Als klas voelden we heel duidelijk aan hoe erg het allemaal was.’’
Voor Lummetje was meester Van der Sloot in de vierde klas een topper. ,,Hij kon zó goed vertellen, of het nou een bijbels verhaal was of iets uit de geschiedenis, altijd was het boeiend.’’ Ze glimlacht, als ze terug denkt aan die keer dat ze door hem naar de winkel van de familie Bode gestuurd werd om pottertjes te halen. ,,Hij zei: ‘vraag maar naar Marretje’. Meester Van der Sloot zat in de kost bij familie Bode en hij was verliefd op hun dochter Marretje.’’
Wilhelminaschool
Tjalling en Lummetje verhuisden na de vierde naar de Wilhelminaschool, omdat daar de klas was voor leerlingen die in twee jaar voorbereid moesten worden op de mulo. Wel even een overgang,
vonden beiden. ,,Alleen al het gebouw. De Rehoboth was zo’n prachtige, nieuwe school en de Wilhelmina was in onze ogen oud met nog gedeeltelijk gietijzeren banken.’’ Maar ook aan die twee laatste schooljaren bewaren ze goede herinneringen. ,,In de vijfde klas kregen we eerst meester Kooy, totdat die vertrok. Daarna kwam heel kort een officier van de luchtmacht voor de klas te staan, meester Pel. Meester van Zanten maakte het leerjaar met ons af. Ook een geweldige meester.’’
In het laatste jaar, bij meester Tromp de Vries, ging een wereld voor hen open. Hij had achterin de klas een kast met opgezette dieren en vertelde daar boeiend over. Tjalling ziet ze nog zo voor zich: de uil, de wezel. ,,Hij besteedde ook aandacht aan schrijven, gedichten, schilderen en literatuur. Vooral dat schilderen deed mijn hart sneller kloppen.’’ De laatste meester die voor de klas kwam te staan, was Willem Ruiten, een oom van Tjalling. Hij verving De Vries toen die vertrok naar de huishoudschool. ,,Meester Ruiten was begaan met het wereldnieuws. Hij vertelde ons heel ernstig over wat er gaande was in die tijd, zoals de Hongaarse Opstand. Dan ging je naar huis en dacht je: ‘er zal toch geen oorlog komen?’ Van onze ouders, die de oorlog hadden mee gemaakt, wisten we hoe erg dat zou zijn.’’
Lijfstraffen
De lijfstraffen, hoe zagen die er uit? Luchtig: ,,Wel, een paar klappen voor je gat met de aanwijsstok. Zo ging dat in die tijd, dat mocht, dan had je het ernaar gemaakt, want voordat je klappen kreeg, stonden op het bord al heel wat kruisjes achter je naam. Zelf hebben we nooit een tik gehad, maar we zagen wel hoe andere leerlingen zich moesten buigen om slaag te krijgen. Eén keer maakten we het mee dat een leerling die een pak voor z’n broek zou krijgen, eerst nog iets wilde zeggen, weer rechtop ging staan, z’n wijsvinger omhoog stak en zei: ‘m’n vader is teus’. Die was normaal gesproken op zee, dus met andere woorden: weet wat je doet! Een prachtig voorval was het, iets wat je nooit meer vergeet.’’
Tjalling en Lummetje weten één ding zeker: de basisschool heeft hen op een positieve manier gevormd. Het was een tijd van veel vrienden en altijd spelen. Lummetje leerde heel makkelijk, behoor-
Klassenfoto’s uit die tijd hebben Tjalling en Lummetje niet. Ze kunnen zich niet herinneren dat die ooit gemaakt zijn. Wel is Tjalling in het bezit van een foto uit 1955, van een schoolreisje naar een speeltuin in de buurt van Lemelerberg. ,,Toentertijd was het niet vanzelfsprekend dat alle kinderen mee gingen op schoolreisje. Er werd zelfs wekelijks voor gespaard. Een dubbeltje of kwartje per keer. Zo’n schoolreisje was altijd groot feest, en natuurlijk moesten we met elkaar op de foto. Meester Heetebrij riep alle leerlingen van de school bij elkaar in die speeltuin en dat leverde deze foto op.’’
de tot de slimmere kinderen van de klas en was altijd als eerste klaar met haar taken – vandaar dat ze om pottertjes werd gestuurd. Tjalling kon goed tekenen. ,,De complimenten die ik daar voor kreeg van de meesters en juffrouwen, zorgden voor zelfbevestiging. Dat is belangrijk, dat je als kind zoiets meekrijgt, ook op school.’’
100% ontzorging vanaf het idee (ontwerp) tot aan de oplevering.
Structurele aandacht voor de nazorg en het onderhoud.
Een hecht bouwteam en één vast aanspreekpunt.
Opgeruimd, gestroomlijnd en betrouwbaar.
Afspraak is afspraak!
BIJ DURF GELOVEN WE IN DE KRACHT VAN POSITIEF OPVOEDEN:
Een aanpak die helpt om op een fijne manier met je kind om te gaan en samen sterk te staan. Tijdens ouderavonden delen we praktische tips en inzichten waar je meteen iets mee kunt.
Kijk op urkdurft.nl/positiefopvoeden voor meer info.
In het hart van Urk staat een school waar kinderen écht gezien worden. Op de Groen van Prinstererschool geloven we dat ieder kind waardevol is en unieke talenten heeft. We bouwen in vertrouwen samen aan een warme leeromgeving, waarin we vanuit onze christelijke identiteit betekenisvol onderwijs bieden.
Wij zijn uniek, omdat we stevig didactisch vakmanschap combineren met aandacht voor hoofd, hart en handen. Leerlingen leren niet alleen lezen, rekenen en schrijven, maar ook samenwerken, reflecteren en verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf en hun omgeving. Dat doen we met aandacht voor verschillen: ieder kind krijgt onderwijs op maat, in een omgeving die veilig, gestructureerd en liefdevol is.
We zijn een adaptieve school in beweging. Met een enthousiast, betrokken team werken we dagelijks aan de ontwikkeling van eigenaarschap bij leerlingen én bij collega’s. We zijn trots op onze professionele cultuur, waarin we samen leren en groeien. De inzet van onder meer een kindertherapeut, cultuurcoördinator, plusklassen en ‘De Vreedzame School’ laat zien dat we investeren in zowel cognitieve als sociaal-emotionele groei.
Op de Groen van Prinstererschool voel je je welkom – als leerling, ouder én professional. Ontdek het verschil dat wij maken.
We wensen alle oud-leerlingen, huidige leerlingen en toekomstige leerlingen toe dat ze zich gezien weten, dat ze met plezier leren en zich blijven ontwikkelen. Dat jullie steeds meer ontdekken wat je talenten zijn en hoe je die kunt inzetten voor een ander. Blijf onderweg met vertrouwen en hoop, met het geloof dat je ertoe doet en dat er altijd mensen zijn die met je meeleven en naast je staan.
6 stelt zich voor
Wat is er over 50 jaar anders in de klas dan vandaag?
Groep 6 denk dat er
Meer gewerkt wordt met chromebooks; Brillen zijn met apps; Meer aandacht is voor de natuur; Kleinere klassen zijn; En dat er een robot in de klas is.
Wist je dat de Groen van Prinstererschool...
Bijna 50 jaar bestaat?
Een vreedzame school is? Dit houdt in dat we veel tijd besteden aan relatie/omgaan met elkaar. We vinden saamhorigheid en groepsvorming belangrijk. Om dit te ondersteunen organiseren wij aan het eind van de goudenweken een Vreedzame dag vol spellen en groepswerken.
Er jaren waren dat er op de Groen geen meester te bekennen was? Alle leerkrachten waren vrouw. Gelukkig is dit nu niet meer zo, we hebben 3 meesters in onze gelederen.
De meeste vieringen viert in de kerk? Zoals opening van het schooljaar, Kerst, Pasen en sluiting van het schooljaar.
Op donderdag tussen de middag kost eet met de collega’s die overblijven?
Bovenste rij v.l.n.r.: Juf Jelies, Henrick Sieperda, Jan-Hendrik Rustenburg, Jakke Woord, Caitlynn Valkenburg, Marissa Kramer, Milou Snoek.
Tweede rij: Jurie Post, William van Urk, Johannes Visscher, Ghina Chabaan, Willyanne Broersma, Nanna Sethee, Ingrid Hoekstra, Merel Muller.
Derde rij: Anne-Sophie Janson, juf Visser, Anne-Marije Baarssen, Ingrid Hoekstra, Johanna Horvath, meester De Boer, Jana Chabaan.
Zittend: Jelle Kramer, Coen van Veldhuisen, Eray Isik, Arjan Romkes.
4m3
6m3
€108,- inc. BTW
€260,- inc. BTW
€115,- inc. BTW
€309,- inc. BTW
De Driemaster is de eerste Brede School van Urk. Dat betekent dat binnen het gebouw er niet alleen plek is voor regulier onderwijs van Rehoboth, maar dat ook plaats is voor gespecialiseerd onderwijs door De Zonnebloemschool, peuteronderwijs, kinderopvang en BSO door Stichting Kinderopvang Urk.
Wij zijn uniek, omdat we als drie organisaties intensief samenwerken vanuit één gezamenlijke visie waardoor De Driemaster een mooie integrale en kansrijke omgeving voor kinderen is. We werken samen vanuit een sterke relatie en kijken naar het kind met al zijn kwaliteiten en mogelijkheden. De Zonnebloemschool en Rehoboth gaan, daar wat het past, zoveel mogelijk samen onderwijs geven. Doordat kinderen straks door dezelfde deur naar binnenlopen, om op deze plek onderwijs, speciaal onderwijs of opvang te krijgen, maken we van De Driemaster een zo inclusief mogelijk plek waar we elkaar kunnen ontmoeten. Samen waar het kan!
Onze wens
Het is onze wens dat alle kinderen op Urk in hun eigen buurt alle kansen en mogelijkheden krijgen om te groeien en te ontwikkelen. Ieder kind naar zijn eigen vermogen. We wensen de kinderen van Urk toe dat ze mogen ontdekken dat elk talent telt en elke kwaliteit waardevol is in de maatschappij. Wij geloven dat we zijn bedoeld om elkaar te leren waarderen en aan te vullen. We hopen dat kinderen binnen de veilige cultuur van Urk respectvol mogen opgroeien en zo hun plekje in de wereld mogen innemen.
Wat is er over 50 jaar anders in de klas dan vandaag?
De juf vroeg: Wat denken jullie, hoe zou de school er over een hele lange tijd uitzien? Zouden er juffen en meesters zijn?
Rik zei: Ja meesters! Of zouden er robotjuffen en -meesters zijn? Nee zeiden ze. Waarom niet? Robotjuffen en meesters daar wil ik niet naar luisteren als die zeggen wat je moet doen, zei Mayke K. en ‘ze zijn saai!’, zei Rik. En waarmee spelen we dan? Met autootjes (Job) en barbies (Evelien) en Mayke K. hoopt dat er bobbels in de school zijn om te glijden, want dat is leuk! Dianne zei dat er LEGO zou zijn en Joël R. dacht wel dat er Playmobil zou zijn.
En waar zitten we dan op? Op gewone stoelen vond iedereen, want banken die kan je niet in een kring (cirkel) zetten. Als klap op de vuurpijl vindt Jari een zwembad een heel goed idee! En daar was iedereen het mee eens
Groep 1G – een gemengde groep van de Harmpje Visscherschool en De Driemaster. Deze foto is genomen tijdens het schoolreisje! Op de foto staan in willekeurige volgorde: Sef, Elisabeth, Mayke, Jari, Roselinn, Stagejuf Roskam, Jamie, Job, Rik, Joël, Jesse, Juf de Vries, Dalinna, Dianne, Karina, Evelien, Mayke, Leah, Seliena, Hessel, Jacob, Boaz, Tobias, Joël, Hendrik en Lukas. Op de foto ontbreken Markus en juf Ras-Visser.
Wist je dat De Driemaster...
Denkt in mogelijkheden, werkt aan verbinding en een plek is van ontmoeting? Dat zie je op verschillende manieren terug.
Met een enthousiast team samen het nieuwe onderwijsconcept uitwerkt?
Kinderen nu al binnenstromen in de Harmpje Visserschool? Zodat de start van de nieuwe school straks voorspoedig verloopt.
Ook verbinding zoekt met de buren rondom het terrein?
Klasmuren zijn straks letterlijk en figuurlijk flexibel.
Schoolvereniging Rehoboth biedt nu alleen primair onderwijs aan, maar had ooit ook het voortgezet onderwijs onder haar hoede. Pas vanaf 1992 werd het voortgezet onderwijs afgesplitst van Rehoboth en gingen de mavo, huishoudschool en visserijschool samen verder als het Berechja College.
Al vanaf de oprichting hield het bestuur van schoolvereniging Rehoboth zich al bezig met het oprichten van voortgezet onderwijs op Urk. Het moest bijdragen aan de ontwikkeling van Urk, want wie nu wilde studeren, of ‘duur laren’ zoals we dat op Urk zeggen, moest van het eiland af. Niet alleen dat vormde een belemmering, maar het kostte ook geld. Bovendien werd van elke Urker verwacht dat hij zo snel mogelijk geld verdiende. Als het geld al niet opging in het dagelijks huishouden, dan spaarden de mannen voor een huis en de vrouwen voor een uitzet. De leerplichtwet van 1901 hield in dat kinderen van 6 tot 12 jaar onderwijs kregen. De aanname van die wet was nog dankzij de afwezigheid van een kamerlid dat van zijn paard was gevallen en anders tegen gestemd zou hebben. Een ander kamerlid, een voorstander, was doodziek met een rijtuig naar Den Haag gebracht om toch te kunnen stemmen. Met 50 voor en 49 tegen werd de Leerplichtwet aangenomen. Op Urk betekende dit dat de meesten na de
verplichte schooltijd meteen aan het werk gingen, de jongens naar zee en de meisjes in het huishouden op Urk of ze dienden buiten Urk. Toch nam de behoefte toe om verder te studeren.
Voortgezet onderwijs
In 1927 dacht het bestuur van Rehoboth al een belangrijke slag te hebben geslagen in het aanbieden van voortgezet onderwijs. Ze benoemden G. Heetebrij tot hoofd van de te openen school. Hij was in het bezit van de akten Engels en Frans. Er moest alleen nog een leerkracht met akte Duits worden benoemd en het voortgezet onderwijs op Urk kon van start gaan. Het bestuur was echter te optimistisch, want pas in 1939 kon meester Heetebrij starten met het geven van uitgebreid lager onderwijs (ULO aan zeventien leerlingen. De leerkrachten waren meester Heetebrij (Frans en Engels) en meester T. Ruiten (Duits en aardrijkskunde). Enkele jaren later versterkte meester L. Kramer het lerarenkorps met het vak wiskunde. In 1943 waren er al 36 Urkers aan het studeren op de ULO-afdeling van Rehoboth. Hierin speelde mee dat Urk vanaf 1939 geen eiland meer was en onderdeel werd van de nieuwe polder. Om hiervoor in aanmerking te komen als ondernemer, moest men in het bezit zijn van diploma’s.
Blik op studeren
Het duurde nog tot 1 oktober 1946 voordat er een zelfstandige ULO-school op Urk van start kon gaan. Meester Van Wijk werd benoemd tot hoofd. Samen met meester Van der Meulen legde hij de basis voor de latere MAVO-school. Het vergde veel inzet
Namens het Berechja College feliciteren wij schoolvereniging Rehoboth van harte met het 100-jarig bestaan. Een eeuw lang toewijding aan christelijk onderwijs op Urk, dat verdient diepe waardering. Wij kijken met respect terug op de jaren waarin Rehoboth niet alleen het fundament legde voor het primair onderwijs, maar ook de basis vormde voor het voortgezet onderwijs op Urk.
Met dankbaarheid voor het verleden en vertrouwen in de toekomst wensen wij schoolvereniging Rehoboth Gods zegen toe op het verdere werk.
Huisvesting
tot in de late uurtjes van de leerkrachten, want er werd niet op een werktijdenregeling gelet. Het bracht de leerlingen tot grote motivatie, met uitstekende resultaten. Eerst kwam dat tot uiting in hun cijfers en later ook bij het afleggen van het examen dat toen nog in Zwolle werd afgenomen.
‘Duur laren’ vroeg van de Urkers echter wel een mentaliteitsverandering. In de eerste jaren gebruikten jongens vaak nog geen schooltas. De boeken onder de trui, want je moest niet het stempel krijgen dat je te lui was om te werken. Voor meisjes werd het behalen van een diploma al helemaal als onnodig gezien, want die gingen immers toch trouwen. Toen de leerplicht in 1942 werd verlengd naar acht jaar, bleven veel Urker kinderen maar twee jaar op de ULO en gingen daarna zonder diploma van school af. Gelukkig veranderde ook de Urker blik op studeren en werd het belang van een diploma steeds meer gezien.
De huisvesting van het voortgezet onderwijs was tot aan 1959 in de Wilhelminaschool, een plek waar in de jaren vijftig zo’n duizend leerlingen van schoolvereniging Rehoboth les kregen. Om beurten hadden ze hun speelkwartier onder de ramen van de ULO-lokalen. Wegens gebrek aan ruimte beschikten ze niet over de benodigde leermiddelen en instrumenten voor onder meer natuurkunde.
In 1959 werd een eigen school geopend aan De Noord, waarin tot 1976 de ULO, later de MULO en weer later de MAVO, was gehuisvest.
Door de verhoging van de leerplichtige leeftijd naar 15 jaar in 1969 nam het aantal leerlingen fors toe.
In 1975 werd dit zelfs verhoogd naar 16 jaar en een jaar later werd een voor die tijd zeer modern schoolgebouw aan de Waaiershoek geopend. De nieuwe school kreeg de naam van de eerste directeur Heyme van Wijk.
In 1992 werd de MAVO, met directeur Van der Sloot, een zelfstandige schoolvereniging en afgesplitst van de schoolvereniging Rehoboth.
De MAVO ging samen met de LHNO (huishoudschool) en de School voor de Zeevisvaart. De drie scholen vormden vanaf dat moment het Berechja College.
De inspanningen van de schoolvereniging Rehoboth voor het realiseren van voortgezet onderwijs op Urk is dus heel succesvol en belangrijk voor Urk geweest. Nog steeds is er een nauwe band met de schoolvereniging Rehoboth en is een groot deel van de leerlingen afkomstig van de Rehobothscholen.
Ynze Scheffer nodigde voor zijn verjaardagsfeestjes alleen jongens van z’n klas uit, maar er was één uitzondering: Alie Hakvoort. Ze was het enige meisje op zijn feestje, én geen klasgenoot, want hij zat in het oude schoolgebouw bij de vuurtoren aan de Rehobothkant van meester Heetebrij en Alie aan de Wilhelminakant van meester Loosman. Kalverliefde op de basisschool, dat uitliep op een gelukkig huwelijk van inmiddels 63 jaar.
In welke klas het begon, weten ze niet meer en het stelde ook niet zo veel voor – ze waren nog kinderen. De uitnodiging voor het verjaardagsfeestje aan het adres van Alie gaf blijk van hun ‘bij elkaar horen’, net zoals het samen schaatsen op de werkhaven. ,,In de puberteit ging de verkering even uit, maar daarna werd het serieuzer en in november hopen we 64 jaar getrouwd te zijn.’’
Niet te vergelijken
Ynze (85) en Alie (84) beseffen bij het terugblikken op hun schoolperiode des te meer: de tijd van toen is niet te vergelijken met nu. Schoolgaan zag er zó anders uit, zeggen ze. Het respect voor de overheid, en daar mee ook voor artsen, dominees en onderwijzers zat nog ingebakken in de maatschappij. ,,Wij zaten in groepen van wel vijftig leerlingen, met één leerkracht. Zulke grote groepen, dat is niet meer voor te stellen’’, aldus Ynze. Voor hem was de schooltijd overigens niet altijd makkelijk. Ynze kwam in 1940 als baby’tje van een paar maanden samen met zijn ouders, broer en zus vanuit Enkhuizen op Urk wonen, op de Sluisweg. Een groepje jongens uit de klas bestempelde hem daarom degenererend
Vervoer
Inktpen
als een ‘vreemde’ en ‘Sluisputter’. ,,De flatten waren in die tijd in aanbouw en de Sluisput was voor het gevoel van veel Urkers een gebied dat buiten het dorp lag. Ik moest me op het schoolplein steeds waarmaken, dat ging eigenlijk nooit over. Heel regelmatig droeg ik mijn riem van de padvinders, want daarmee kon ik goed van me af slaan. Eén keer gebruikte ik de riem om het op te nemen voor mijn zes jaar oudere broer, die had ook te maken met die afwijzing. Ik was een durfal, sloeg wel van me af. Maar goed ook, want in die tijd moest je als kind dat soort problemen zelf oplossen. Er kwam geen hulp vanuit school, of vanuit huis. Dat is nu gelukkig wel anders.’’
Over de grote verschillen tussen toen en nu is een boek te schrijven, stelt Alie. Een paar voorbeelden.
Ynze: ,,Tegenwoordig worden kinderen met auto gebracht of gaan ze op de fiets naar school. Wij liepen altijd. Iedereen woonde dicht bij de school. Ik rende zelfs vanaf de Sluisweg naar de Wilhelminaschool, omdat ik een hoepel gekregen had. Dat was zogenaamd mijn vrachtwagen. Die mocht ik stallen bij iemand die dicht bij school woonde en na de tijd haalde ik hem weer op, om naar huis te rennen met mijn vrachtwagen. Dat kon, want er was amper verkeer in de Urker straten.’’
Alie: ,,Wij leerden nog schrijven met de inktpen. Soms had je weleens van die ondeugende jongens die de vlecht van een meisje in de inktpot doopten. Dat was een heel gedoe. Voor Ynze z’n verjaardag maakte ik een inktlap. Zo’n inktlap bestond uit vijf kleine lapjes uit de mand van m’n moeder en op elkaar genaaid met een knoop. Met
de inktlap maakten we onze inktpennen schoon. Ynze was blij met zijn cadeau. Kun je je dat nu nog voorstellen?’’
Onderzoek
Alie: ,,Tegenwoordig krijgen kinderen sneller onderzoek als hun gedrag hier om vraagt. Er zijn hulpmiddelen voor bijvoorbeeld kinderen met ADHD, zoals een wiebelkussen. In onze tijd was er niets van dat alles. Je kon een pak voor je broek krijgen als je je niet gedroeg. Wat dat betreft zijn de kinderen nu beter af.’’
Bijles
Ynze: ,,We kregen op Urk te maken met de ratten- en muizenplaag. Ik zat altijd te graven naar die beesten en liep de ziekte van Weil op nadat ik gebeten was door een rat. Maanden lang was ik thuis. Het gevolg was dat ik bleef zitten, ik had te veel gemist. Nu krijgen kinderen in zo’n situatie bijles, of zelfs hulp in huis om toch bij te blijven.’’
6 dagen
Ynze: ,,In onze tijd gingen we ook op zaterdagmorgen naar school. We waren alleen op woensdagmiddag vrij. Zo zat de maatschappij toen nog in elkaar; er werd op zaterdagmorgen ook nog gewerkt.’’
Schoolplein
Alie: ,,Als je nu ziet wat er allemaal aan speelmateriaal is op scholen en de pleinen, dan verbaast ons dat als we terug denken aan onze tijd. Wij moesten ons zelf vermaken en waren daar goed in, omdat we niet anders gewend waren. We wisten niet wat vervelen was. Wij knikkerden, touwtjespringen was in bij de meisjes of we speelden kip, tikkertje. We bedachten altijd wel wat.’’
Verschillen of niet, er zijn dingen die altijd hetzelfde zullen blijven, weten Ynze en Alie Scheffer uit ervaring. Ze hebben het daarbij vooral over het gevoel dat leerkrachten achterlaten op leerlingen
– soms indrukken die een leven lang mee gaan. Zo kan Ynze zich nog opwinden over de meester die hem vals beschuldigde van diefstal. ,,Ik moest een postzegel kopen bij het postkantoor en kwam terug op school met te weinig wisselgeld. De meester ging verhaal halen bij de medewerker van het postkantoor en die beweerde dat hij geen fout gemaakt had. Automatisch was ik toen de schuldige, want ja, ik was het kind hè? Maar ik hád geen geld achtergehouden en het maakt me nog kwaad dat het nooit is recht gezet.’’ Een andere meester die hij nooit vergeten zal, maar dan in positieve zin, is meester Dijkstra. Ynze kwam bij hem in de klas na de verhuizing van de Wilhelminaschool naar de nieuwe Rehoboth. ,,Wat kon die man mooi vertellen over Jezus. Hij was open en eerlijk, een leuke man die op een fijne manier met ons omging. Aan hem denk ik altijd met plezier terug.’’
Of leerlingen van nu beter af zijn dan leerlingen van toen, weten Ynze en Alie niet precies. In de meeste opzichten wel, denken ze. ,,Er is zoveel meer te doen, ze krijgen veel meer aangeboden en ze worden een stuk serieuzer genomen, maar aan de andere kant: er wordt ook veel meer van hen verwacht. Ons leven was overzichtelijker, eenvoudiger en gemoedelijker, en daardoor misschien makkelijker. We waren sneller tevreden, ook al hadden we minder om handen.’’
Urk had een 12-klassige openbare school, omdat die werd bekostigd door de overheid. Urk had geen geld om zelf christelijk onderwijs te betalen. In 1917 werd een wet aangenomen die ook het christelijk onderwijs vergoedde. In 1925 werd de christelijke schoolvereniging Rehoboth opgericht vanuit de kerken.
Door de natuurlijke aanwas is het gebouw al snel te klein. Sommige klassen krijgen om de week vrij om het huisvestingsprobleem op te lossen. In 1931 wordt op de fundamenten van de oude school een vrijwel nieuwe school gebouwd met een bovenverdieping. Samen zijn er 15 leslokalen, een handenarbeidlokaal, een gymlokaal, twee hoofdenkamers en twee bestuurskamers. Architect is de bekende Cornelis Kruyswijk.
1951
Na de oorlog was op Urk sprake van een geboortegolf. De Wilhelminaschool zat overvol, ook omdat de leerplichtige leeftijd was verhoogd naar 14 jaar. Er zaten bijna duizend kinderen op de school, waarvan ook nog drie lokalen werden gebruikt door het voortgezet onderwijs. Door de inpoldering kon Urk nieuwe woonwijken bouwen en werd er een tweede school gebouwd. Dit was een grote en modern ingerichte school aan de Lange Riet die de naam Rehobothschool meekreeg. De oude school bleef de naam Wilhelminaschool houden en onderging in 1953 een flinke modernisering.
Urk breidde uit in het deel van het voormalige eiland dat vroeger als weide en hooiland werd gebruikt. Jonge buurten met veel kinderen. Aan de Holkenkamp werd in 1970 de Cornelis Zeemanschool gebouwd en kleuterschool De Toprakkertjes. In 1973 werden de Prinses Beatrixschool en kleuterschool De Molenwiek gebouwd aan de Nink. In 1976 verrees de Groen van Prinstererschool aan de Grote Fok en in 1979 de Harmpje Visserschool aan de Slenk.
Alle Urkers sluiten zich aan bij de christelijke schoolvereniging en de openbare school is niet meer nodig. Deze school wordt opgesplitst in twee scholen met de bijbel: de Wilhelminaschool en de Rehobothschool. De Wilhelminaschool aan de westkant en de Rehobothschool aan de oostkant.
Op Urk ging het eerste kleuteronderwijs van start, de zogenaamde ‘fröbelschool’. Twee klassen met elk zestig leerlingen. Al snel werd het lesgegeven verplaatst naar twee zaaltjes van de Bethelkerk. Na de oorlog werd gebruik gemaakt van de Rehobothkerk en gebouw Irene. In de jaren vijftig en zestig werden aparte kleuterscholen gebouwd: Grietje Nentjes (Oslolaan), Kiekenren (De Noord) en Frits Bodeschool (Pyramideweg).
Urk groeide gestaag door en met name voor de nieuw te bouwen wijken Waaiershoek en Schelpenhoek werd een school gebouwd aan de Almerelaan. Deze kreeg de naam Koningin Julianaschool.
Met de invoering van de Wet op het basisonderwijs op 1 augustus 1985 vond een samenvoeging plaats van de lagere school en de kleuterschool. Het werd een basisschool met acht groepen. Er moest een schoolwerkplan komen en de hoofdmeester werd directeur met ambulante uren, waarin hij de school moest leiden.
De eisen die gesteld werden aan de schoolgebouwen veranderden steeds. De oude Wilhelminaschool werd in 1988 gesloopt voor woningbouw en er werd een nieuwe Wilhelminaschool gebouwd op de plek van de kleuterschool Grietje Nentjes. De oude Rehobothschool ging ook tegen de vlakte en hiervoor kwam op dezelfde plek in 1986 de nieuwe Rehobothschool terug. De naam Rehoboth bleef verbonden aan de vereniging, maar in 2011 veranderde (met het vertrek van directeur Logtmeijer) de naam van de school in De Regenboog. In 1988 werd een nieuwe Frits Bodeschool gebouwd aan de Nagel.
Na verdeeld te zijn geweest over verschillende locaties betrekken team en leerlingen de nieuwe Harmpje Visser school aan de Clausstraat 2 in de nieuwe Oranjewijk.
De Wilhelminaschool en De Regenboog gaan samenwerken in een (ver)nieuw(d) gebouw met twee verdiepingen aan de Almerelaan. De Vuurbaak verplaatst de schoolactiviteiten naar De Regenboog.
In 1998 besloot het bestuur tot de aanstelling van een bovenschoolse directie van twee personen, de heren W. Streekstra en E. Schouten, die de regelgeving rondom personeel, formatie en onderwijs in hun takenpakket kregen. De Beatrixschool werd in 1999 verplaatst naar De Lier. Vanaf dat jaar mochten er geen aparte kleuterscholen meer zijn. Aan het eind van de twintigste eeuw had schoolvereniging Rehoboth acht basisscholen met rond de 1950 leerlingen.
Het ingepolderde land werd volgebouwd met woningen en de oudere wijken vergrijsden. Scholen werden daarom verplaatst en in 1992 werd een nieuwe Cornelis Zeemanschool gebouwd aan de Middelbuurt. Door strengere regelgeving kwamen er meer taken bij het bestuur te liggen. Het besturen van aparte scholen kon niet langer.
Aan de Almerelaan werd een nieuwe Wilhelminaschool geopend. Een school met twee verdiepingen waarin niet alleen de Wilhelminaen Julianaschool zijn verenigd, maar ook de Vuurbaak van de Gereformeerde Vrijgemaakte Schoolvereniging.
Schoolvereniging Rehoboth bestaat 100 jaar. De bouw van de Driemaster gaat van start! De eerste Brede School met als doel om zoveel mogelijk kinderen op Urk te houden voor het primair onderwijs.
O, fraai gebouw! Uit Urkse grond gerezen
Als pracht-symbool van onze nieuwe tijd.
Hoe zij uw architect op ’t hoogst geprezen,
Wiens geniale geest u heeft bereid.
Dit is het werk van slapeloze nachten
Toen ’t tekenpotlood vormde naar uw wil!
Van energie met ongekende krachten
En groot geduld: het resultaat maakt stil!
Gedicht opgedragen aan architect en schoolbestuur bij de opening van de Christelijke school Rehoboth in 1951.
Wij zagen ’d opperman op wank’le sporten
Dat er de metselaar geen steen ontbrak;
Wij zagen d’allerkleinste krullejongen
In ons gedachten bij de speciebak.
Straks loopt hij fier in ’t schoolse laantje
Met ’t meisje van zijn keuze, hand in hand;
Dan wijst hij: Kijk, dat was mijn eerste baantje,
Dat schoolgebouw daar, in het nieuwe land.
Uitsluitend’ wat techniek slechts moog’lijk achtte,
Speels woekerend met zon en lucht en licht
Zag gij het kind slechts voor u in gedachten
En werd uw werk op hoger plan gericht.
O, school geheel! In zeer volmaakte normen
Past het, als Kroondomein, zich bij d’omgeving aan:
Dit pronkjuweel van artistieke vormen
Mag, tot volprijzing van Uw naam, daar staan.
Hoe zullen straks de blijde kinderogen
Zich spiegelen in ’t blinkend vensterglas
Of, toevende bij een der fraaie bogen
Zichzelven vleien: hier is ónze klas!
Wij volgden het bestuur op vele reizen
Naar hoge instanties in een grote stad, Zij overtuigden daar, met véél bewijzen
Dat Urk die school zo bitter nodig had.
Toen weven zich ministers kale kruinen
En fronsten ’t hoge voorhoofd denkend fel.
Het resultaat mogen wij nu uitbazuinen:
Zij, die er werkten aan uw fijne statie, Doe uitkomt tot in ’t kleinste onderdeel,
Zij zetten u op tachtig Franki-palen, Met deur en venster, tegel- en graveel.
De blijde dag van scholenbouw-bevel.
Zo kwam de bouwvergunning, als een geste
Van goede wil aan ’t schoolbestuur tot stand; Straks wordt met ’n splinternieuwe sleutel
De school geopend in het Urker Land!
Het past ons Heer om Uwen Naam te danken Hoog klink’ het lied, slechts Uwe goedheid prijs! Ja, Rehoboth! de Heere heeft geholpen
Ook bij de bouw voor ’t Christelijk onderwijs.
MariapUrk, 3 april 1951
Mariap van Urk (1898-1966) was de Urker dorpsdichteres. Zij maakte dit gedicht bij de feestelijke opening van de nieuwe Rehobothschool. Urk was blij en opgelucht, want het had jaren geduurd voordat het schoolbestuur er in was geslaagd om de school te mogen bouwen. Tot die tijd werd elke beschikbare ruimte op Urk gebruikt om les te geven.
Ons uitgangspunt is ‘wij geloven dat alles wat je aandacht geeft groeit’. We besteden gericht aandacht aan een stukje persoonsontwikkeling. We begeleiden de leerlingen in het ontdekken van zichzelf en hun talenten om ze zo optimaal te laten groeien en bloeien.
Dit doen wij o.a. door atelierlessen en thematisch zaakvakkenonderwijs. Tijdens atelieruren kiezen de leerlingen zelf een onderdeel waar ze affiniteit mee hebben. Dit kan de natuur zijn, een sport, schilderen etc. De thema’s geven we samen met de leerlingen vorm: de leerkracht maakt enthousiast en bewaakt de doelen en de leerling leert op basis van een onderzoekende houding een creatieve presentatie van al het geleerde te maken. De basisvaardigheden zoals rekenen, taal en lezen bieden wij in alle groepen gestructureerd en programmagericht aan. Tot slot zijn wij een Kanjerschool en streven wij naar een sociaal veilig klimaat door de Kanjertraining in te zetten.
Wij wensen
Onze wens voor alle oud-, huidige en toekomstige leerlingen van de Rehoboth: dat je blijft groeien, ontdekken en jezelf mag zijn, waar je ook bent. Blijf met vertrouwen bouwen aan je toekomst, wetend dat je uniek bent en ertoe doet. We hopen dat je met warme herinneringen terugdenkt aan je schooltijd en vol enthousiasme vooruitkijkt naar alles wat nog komt. Groetjes van de Koningin Wilhelminaschool!
Wist je dat de Wilhelminaschool...
Een gemoedelijke sfeer, fijn team en nuchtere instelling heeft? Aldus de leerkrachten.
Een creatieve school is met een hele gave ‘Denktank’? volgens de leerlingen. Een leerlingenraad heeft en veel plezier heeft met elkaar? Jaarlijks een kerstmarkt organiseert voor het “skoeltjen van Lub in Ghana”? Ieder jaar verenigt gezamenlijkeditdoel kinderen, leerkrachten en ouders en zetten we met zijn allen iets moois neer, waar we met alle betrokkenen enorm genieten.van
Bovenste rij v.l.n.r.: Daniek Bakker, Tess de Boer, Kate-Lynn Kramer, Marieke Pasterkamp, Tess Bode, Mike Hakvoort, juf Gretine Bakker-Hoekman.
Tweede rij: stagejuf Sjaliene Post, Jek Koffeman, Klaas Kroon, Zoë Ras, Kristie Ras, Albert Romkes, juf Willianne Steenbergen- Kaptein, Sanne Hoorn. Derde rij: Jelle Visser, Jelle Bakker, Joah Visser, Rowan Smit, Anne Ras, Romi Scheffer, Djayden Post, Jaimy Vochterloo.
Voorste rij: Annemarije van Veen, Piet Hakvoort, Jan de Boer, Joël Post, Maria Korf.
Wat is er over 50 jaar anders in de klas dan vandaag?
Een paar antwoorden van groep 1/2c van de Koningin Wilhelminaschool:
Kirstie: Dan zijn er andere kinderen
Albert: Dan werken ze over de kapper
Kate-Lynn: dan loop ik met een stok
Tess: Dan zitten we niet meer in de Panda klas
Tess Bode: De wc’s hebben dan een andere kleur
Piet: dan hebben ze geen kieskaartjes meer
Kristie; Geen naamstickers meer op de stoelen
Jelle Visser: dan zijn er een miljoen digiborden
Anne: dan ben ik groot
Zoë: de juf is dan heel oud
Rowan: er is geen digibord meer
Joah: de zandbak is dan kleiner
Albert/Jek: Meer fietsjes op het plein en misschien een elekrtrische step.
Grote schoolvereniging geeft bundeling van kennis en expertise
Tegenwoordig hebben veel kinderen een diagnose gekregen waarbij duidelijk wordt dat het kind net even een andere aanpak nodig heeft. Met de stap naar inclusief onderwijs is het de opdracht om al die verschillende kinderen wel bij elkaar binnen het ‘gewoon’ onderwijs te houden. De schoolvereniging Rehoboth heeft in die ontwikkeling al grote stappen gezet. De eerste Brede School, De Driemaster, wordt nu gebouwd in de Zeeheldenwijk.
De volgende stap in het passend onderwijs is de stap naar inclusief onderwijs, dat in 2035 zowel in het primair als het voorgezet onderwijs gerealiseerd moet zijn. Feitelijk een minder strikte scheiding tussen regulier en speciaal onderwijs. Waar het kan moeten kinderen samen les kunnen volgen. Het uitgangspunt is dat als we een samenleving willen die rekening houdt met verschillen, moeten we ervoor zorgen dat kinderen zich met elkaar verbinden. Kinderen leren dan al doende dat er een heleboel verschillende achtergronden bestaan en dat iedereen verschillende talenten heeft. Als het goed is nemen kinderen zulke ervaringen mee gedurende de rest van hun leven.
Het onderwijs blijft voortdurend in beweging en in ontwikkeling
De ambitie om van de nieuwe Brede School in de Zeeheldenwijk van Urk een zo inclusief en kansrijk mogelijke plek voor kinderen te maken, kwam recht uit het hart van de drie samenwerkende partijen Schoolvereniging Rehoboth, De Zonnebloemschool uit Emmeloord en Stichting Kinderopvang Urk. De extra ondersteuning op deze school zorgt dat veel Urker kinderen niet meer van Urk af hoeven voor onderwijs.
Complex
Wie houdt van voorspelbaarheid en overzichtelijkheid kan beter niet aan inclusief onderwijs beginnen. Directeur Arend Eilander onderschrijft dat het een complexe uitdaging is, maar die een grote
schoolvereniging als Rehoboth wel aangaat. ,,De inclusieve pedagogiek komt ieder kind ten goede, dus we gaan ervoor. We kunnen terugvallen op een grote organisatie met maar liefst 315 werknemers, met de daaraan gekoppelde kennis en ervaring. Daarnaast kunnen we nog gebruik maken van de expertise van het speciaal onderwijs en jeugdzorg.”
Volgens Eilander is het niet helemaal nieuw, want verschillende scholen hebben nu al hun specialisaties, waardoor kinderen op Urk naar school kunnen gaan.
,,Op de Harmpje Visserschool zijn we met Kentalis gericht op kinderen met problemen op het gebied van taalontwikkeling. Op de Prinses Beatrixschool krijgen kinderen een plek die een bepaalde aanpak nodig hebben omdat ze minder makkelijk leren. Vooral werken in kleinere groepen en minder prikkelingen. Op de Cornelis Zeemanschool is het lichtplan en de inrichting zo aangepast dat hier kinderen met een visuele beperking terecht kunnen. Door onze grote organisatie kunnen we ons per school specialiseren en hoeven we niet iedere school aan te passen. Zo willen we in de toekomst nog meer stappen zetten om meer inclusiviteit te bieden. Leerkrachten volgen specifieke opleidingen voor bijvoorbeeld omgaan met verschillen in gedrag, waarna het vervolgens gaat om het delen van die kennis en deskundigheid binnen onze scholen.”
Ondersteuning
De kracht van een grote organisatie blijkt ook uit de begeleiding. ,,We hebben een goede samenwerking met de pabo van de Hogeschool Viaa in Zwolle waar we veel stagiaires vandaan hebben. We zorgen zo voor een doorgaande leerlijn van school naar werk. Ook hebben we de Rehobothacademie, waar leerkrachten worden geschoold én begeleid. Daar komen vragen aan de orde als: Hoe sta
je voor de klas? Hoe ga je om met gedrag? Hoe geef je les? Hoe zorg je voor je eigen welzijn? Beginnende leerkrachten worden de eerste drie jaar intensief begeleid en hebben een eigen buddy. Ze worden dus in die periode nog wat uit de luwte gehouden. Eerst goed inwerken”, aldus Petra Kramer, directeur van De Regenboog.
Ze prijst daarin ook de ondersteunende rol van het bestuurskantoor op de Vlaak. ,,Daar hebben ze specialisten op het gebied van personeelszaken, financiën en bestuurszaken die ons als directie zaken uit handen nemen.”
Leermethoden
De digitale ontwikkeling zorgt er ook voor dat leerkrachten steeds bij moeten blijven. ,,Steeds weer nieuwe leermethoden en het wordt ook steeds adaptiever. Veel kinderen krijgen de leerstof aangeboden op hun eigen niveau en de toetsmethoden zijn zo ingericht dat de eigen ontwikkeling wordt gemeten en de leerstof desnoods wordt aangepast aan een hoger of lager niveau. Het is echt maatwerk geworden en dat gaat zich zeker nog verder ontwikkelen door Artificial Intelligence (AI). Zo blijft het onderwijs voortdurend in beweging en in ontwikkeling”, besluit Petra Kramer.
Joop van Eck (84) was een net afgestuurde kweekschoolstudent toen hij in februari 1965 op Urk de vijfde klas van de Rehobothschool onder zijn hoede kreeg. Eén van de leerlingen was Piet Wakker, een jongen waarvan collega Kuiper gezegd had: ‘Piet kan wel, maar doet niet’. Van Eck maakte iets in hem los, waardoor hij uiteindelijk toch ging doen en er een bijzondere band ontstond tussen de vroegere meester en zijn leerling.
Een belletje van een studiegenoot om een weekend naar Urk te komen, deed voor Joop van Eck het balletje rollen. Samen met zijn vriendin Jannie bezocht hij het voormalig eiland en kwamen zij in gesprek met Klaas Romkes, de toenmalige voorzitter van de schoolvereniging. Die ontmoeting bracht alles in een stroomversnelling. Wat heet… een paar maanden later waren Joop en Jannie getrouwd en verhuisd naar Urk. Geen sollicitatiebrief, geen proefles. Lachend: ,,Het praatje met Romkes bleek het sollicitatiegesprek te zijn. Wat bij hem meespeelde, was het advies van Johannes van der Sloot om mensen uit het westen altijd aan te nemen. Volgens Van der Sloot waren die geschikt.’’
Voor Joop en Jannie gaf de toezegging op een woning door Romkes de doorslag. Door het tekort aan leerkrachten – landelijk, maar op Urk helemaal - wees Patrimonium in die jaren een paar woningen toe aan de schoolvereniging. Op die manier werd het voor onderwijzers van buitenaf aantrekkelijker gemaakt om naar Urk te komen. Van Eck: ,,Bij ons werkte het. Wij konden in de buurt van Leiden wel een flat krijgen, maar dat zagen we niet zitten. We dachten voor drie jaar naar Urk te gaan – we wonen er nu al zestig jaar zonder ooit spijt te hebben gehad.’’
Wennen
Eenmaal voor de klas, was het hard werken. Of beter gezegd: wennen. Van Eck ondervond dat op Urk ‘een ander type kind’ in de klas zat, dan hij in het westen gewend was. ,,Hoe zal ik het zeggen? Ze waren veel assertiever, alerter en hadden iets van: ‘niet van dat benauwde’. Ik moest het gezag verdienen, merkte ik. Maar dat had ik binnen een paar maanden op orde, ook doordat ik ouders bezocht. Zij waren net als de kinderen heel direct. Prima.’’
In het geven van onderwijs is de leerkracht afhankelijk van de relatie met de leerling, stelt Van Eck. ,,Zo werkte het toen, en zo werkt het nu nog steeds.’’ De relatie met leerling Piet Wakker was vanaf het begin goed. Qua prestaties was Piet geen hoogvlieger – ‘hij behoorde niet tot de intellectuelen’ -, maar Van Eck zag toch iets in hem, onder meer door het bijzondere en humoristische karakter.
,,Met een grimas kreeg hij me al aan het lachen’’, vertelt Van Eck. ,,Piet had dat van nature, hing nooit de clown uit, want dat is wat anders. Thuis sprak ik nooit over het werk, maar tegen Jannie zei ik in die tijd weleens: ‘ik heb zo’n leuke leerling in de klas…’.’’
Meteen stil
En hoe heeft Piet Wakker, inmiddels 70, die paar maanden onder Van Eck beleefd? ,,We wisten op een gegeven moment heel goed wat meester Van Eck van ons verwachtte. Als hij ’s morgens de klas binnen kwam, was het meteen stil en zat iedereen netjes rechtop’’, aldus Wakker. Ondanks dat zijn resultaten niet altijd goed waren, voelde hij toch de waardering die hij kreeg van zijn meester. ,,Hij pakte op wat juffrouw Kuiper gezegd had: Piet kan wel, maar doet niet. ‘Wat er in zit, komt er uit’, leerde ik van meester Van Eck. En ik ging dat geloven, ook over me zelf.’’
In het geven van onderwijs is de leerkracht afhankelijk van de relatie met de leerling
Wakker koos na de lagere school voor het vissersberoep, kreeg verkering met Anna, trouwde en werd vader van drie kinderen. Werken op de kotter ruilde hij in voor een baan bij de gemeente, waar hij verschillende functies vervulde. Daarnaast ontwikkelde Wakker interesse voor maatschappelijke onderwerpen, politiek en zette hij zich als vrijwilliger in voor meerdere verenigingen en het CDA. Zo kwam hij ook Van Eck weer tegen en net als op school, was het meteen goed. ,,Het begon toen ik met rugklachten thuis kwam te zitten en ik me wilde verdiepen in de provotijd. Van Eck had boeken voor me, en ik las die. We voerden er gesprekken over en mijn honger naar meer kon hij stillen, bijvoorbeeld door boeken van Harry Mulisch te brengen.’’
Volgens Van Eck is de ontwikkeling van Wakker bewijs dat leerlingen nooit onderschat mogen worden. ,,Hij hád iets en dat is er uit gekomen. Piet kan heel goed communiceren en heeft de gave om met alle mensen overweg te kunnen. Zijn humor relativeert, en hij slaat daarin nooit door, hij kent zijn grenzen.’’
Vriendschap
Toen Wakker in 2016 de diagnose kanker kreeg, was Van Eck één van de eersten die hem bezocht. Ze hadden elkaar al een tijdje niet meer gezien, maar vanaf dat moment ontstond er een hechte vriendschap. Ze zijn elkaar tot hulp en steun – ook Van Eck kreeg te maken met ernstige gezondheidsproblemen. Toen Joop en Jannie van Eck hun zestigjarig huwelijksjubileum vierden, waren Piet en Anna daar als gasten bij. En onlangs zaten ze nog met elkaar aan
tafel asperges te eten en bespraken ze, als vanouds, allerlei onderwerpen.
,,Piet werd onderschat toen hij nog op school zat en misschien ook daarna, maar ik dacht: waar zal deze jongen in de maatschappij terecht komen? Wat hij bereikt heeft, heeft hij zelf bewerkstelligd. Hij had honger naar kennis en heeft zich laten voeden. Door alle gesprekken die we samen gevoerd hebben, voelen we een stukje zielsverwantschap.’’
Twee dagen na het interview raakte Joop van Eck ernstig gewond bij een aanrijding op de Roggebot. Hij overleed op donderdag 5 juni 2025.
Met goedkeuring van de familie is besloten zijn verhaal met Piet Wakker wel te publiceren.
vereniging Rehoboth met deze bijzondere mijlpaal!
Wij feliciteren Rehoboth met hun 100-jarig bestaan
De Harmpje Visserschool is al jarenlang een begrip op Urk: vroeger een kleine, gezellige school waar meesters nog snert gingen eten bij ouders thuis. De sfeer was gemoedelijk, de lijnen kort.
Inmiddels is de school uitgegroeid tot de grootste van Urk, met een prachtig nieuw gebouw. Ondanks deze groei is de warmte gebleven. De samenwerking met Kentalis maakt het mogelijk dat leerlingen met een taalontwikkelingsstoornis op Urk kunnen blijven. Als team zetten we ons dagelijks in voor een sterk pedagogisch klimaat, waarin betrokkenheid, vertrouwen en maatwerk centraal staan. Samen met ouders bouwen we aan de toekomst van onze leerlingen –met dezelfde gemoedelijkheid als vroeger.
Wij wensen
Namens de Harmpje Visserschool wensen we alle oud-, huidige en toekomstige leerlingen van de Schoolvereniging Rehoboth het allerbeste toe. Moge jullie schooltijd gevuld zijn met plezier, groei, vertrouwen en mooie herinneringen. We waarderen de gezamenlijke inzet voor goed onderwijs op Urk. Vanuit verbondenheid wensen we jullie Gods zegen toe bij alles wat komt, en hopen dat we samen blijven bouwen aan een warme en sterke schoolgemeenschap.
Wat is er over 50 jaar anders in de klas dan vandaag?
Groep 7 denk dat • Kinderen thuis les krijgen • Rekenen, taal en spelling niet meer nodig zijn, daar zijn computers voor • Er robots zijn in plaats van juffen en meesters • Er een glijbaan is van de boven- naar verdiepingbeneden-
Staand v.l.n.r. Debora van de Berg, Janne Lynn Toering, Karoline Schinkel, Mirte Romkes, Lynn Meun, Rein Kaptein, Pieter-Jan Gerssen, Maarten Meun, Meester de Ridder.
Tweede rij: Luut Snoek, Arie Dirk Kuyt, Sem Blom, Johan Kramer.
Zittend: Jay-Linn Ruizendaal, Juf van de Berg, Grethe Verbaan, Mar-Gré Snoek, Jari Koffeman, Dina Ras, Djula Bakker, juf van Slooten.
Voorste rij: Albert Hakvoort, Cornelis Bakker, Joas van Dokkum, Seth Post.
Vertrouwen
Identiteit: geloof staat centraal
Veilige plek
Denken in mogelijkheden
Omzien naar elkaar
Positief klimaat
Saamhorigheid
Samen Harmpje Visser
Inclusief onderwijs
Afstemmen
Groot en klein tegelijk
Groei Vrolijkheid
Denken in mogelijkheden
Kleurrijk
Plezier
Fijne sfeer
Genieten Groeien naar elkaar
Talenten ontdekken
Inclusief onderwijs
Veilige plek
Welbevinden en betrokkenheid om te kunnen groeien
Leren van elkaar
Jaren zeventig. De bel van de Frits Bodekleuterschool aan de Pyramideweg gaat. De school stroomt leeg en tussen al die kinderen vallen twee jongetjes op. De één met een guitige lach en de ander vertederend door z’n rode haar en grote bril met sterke glazen. Ze verlaten stevig gearmd het schoolplein en laten aan iedereen weten: ‘Wij binnen maos…!’ Bijna vijftig jaar later spelen Henk Visser en Cees de Vries (allebei 52) bulderend van het lachen dit tafereeltje na. Nog steeds zijn ze beste maos.
De route die ze tussen de middag gearmd van school naar huis liepen, was altijd dezelfde: ergens onderweg zwaaiden ze naar een oud vrouwtje dat vriendelijk naar hen lachte, en dan was er de gebruikelijke stop bij het politiebureau om de posters te bekijken met gezochte mensen. Ze wisten dat als ze iemand zouden herkennen, ze er veel geld voor konden krijgen, maar nooit was er een bekend gezicht. Na de kruising Urkerweg en Sluisweg scheidden hun wegen. Cees ging naar de Sluisweg om te eten en Henk naar de Ambachtsweg. ’s Middags waren ze weer onafscheidelijk op school.
Met veel plezier kijken Henk en Cees, op Urk bekend van het radioprogramma Visser en De Vries van Urk FM, terug op die tijd. Wel zeggen ze: ,,School was voor ons bijzaak hoor. Met vrienden de hort op gaan was veel interessanter.’’ De twee jongens woonden in de - volgens hen - allermooiste speelomgeving van Urk, waar op veel
Bovenste rij, v.l.n.r.: Hendrik Post, Albert (achternaam onbekend), Klaas Nentjes, Juffrouw Van Olst, Alice Bontkes en Albert Hoekstra. Tweede rij, v.l.n.r.: Eline Loosman, Nienke van Slooten, Kees Kramer, (voornaam onbekend) Ras, Alie Snoek, Yvonne Baarssen, Ineke Haaksema en André van Sloten.
Derde rij, v.l.n.r.: Bettie Bakker, Diana Brouwer, Bertina Bakker, Cees de Vries, Henk Visser, Anita Loosman en Marijke Wakker. Onderste rij, v.l.n.r.: Louw Schraal, Margreet Post, Hendrik de Vries en Hendrik Tromp de Vries.
plekken het avontuur lonkte. Was het niet in de ginkies tussen de vissersboxen, dan wel bij de sluis, in het Oerenbos, bij de uienfabriek of langs de Urkervaart.
Kleuterklas
Maar terug naar die eerste kleuterklas aan de Pyramideweg, de school met slechts drie klaslokalen, gevestigd op de plek waar later appartementencomplex Tida Kira zou verrijzen. Ze moeten diep graven naar herinneringen uit die tijd, maar het kabouterfeest komt terug in gedachten. Vooral de baarden van watten en de rode puntmuts, óók gevuld met watten. ,,En weet je nog dat het in de pauze altijd vliegen was om een karretje te bemachtigen? Helemaal toen er nieuwen waren aangeschaft! Iedereen wilde er mee spelen, je moest er als de kippen bij zijn.’’
De vrienden gingen na twee jaar Frits Bode naar de Rehoboth, de huidige Regenboog, een school die in die tijd niet zo goed bekend stond, zeggen ze. ,,De straten met sociale huurwoningen waren rijk vertegenwoordigd op onze school. Misschien speelde dat een rol. Tijdens de jaarlijkse sportdag waren we de kneusjes van Urk, we verloren altijd alles. De spelers van andere scholen liepen in mooie tenues, wij in van die katoenen outfits.’’ Laconiek: ,,Er was verschil en dat zagen wij ook wel, maar ik geloof niet dat we er rouwig om
waren. We leefden in onze eigen wereld en daarin waren we gelukkig.’’
Ze genoten met volle teugen als meester Knokke voorlas - alsof hij het verhaal zelf had meegemaakt. Of als ze na schooltijd per tweetal met meester Eppie Dam mee mochten naar zijn arbeiderswoning aan de Westermeerweg voor een kopje thee en om zijn dieren te verzorgen. En niet te vergeten de trouwdag van juffrouw De Haan in Emmeloord, waar ze met de hele klas van de partij waren. Allemaal hoogtepunten, die ze nog steeds levendig voor de geest kunnen halen. Datzelfde geldt voor hun eigen optredens voor de klas, onder de naam Buur&Buur. De voorbereiding betrof doorgaans slechts enkele minuten, want tijdens de acts kwam het vooral aan op improvisatie. Gouden tijden! Ook gieren ze het uit als ze terugdenken aan die allerlaatste schooldag, toen ze volgens traditie een stunt mochten uithalen. De klas was er snel over uit: ze gingen hun eigen meester, tevens directeur van de school, kidnappen. De voorbereiding was heel degelijk. ,,In de dagen voorafgaand hadden we zelfs de sleutels van meester Logtmeijer gejat en na laten maken. De halve klas lag in de school op het afdakje boven de deur – wij huisden toen tijdelijk in de oude mavo. Andere leerlingen stonden met walkie talkies verdekt opgesteld rondom de school. Zij moesten ons op dat afdakje laten weten wanneer Logtmeijer eraan kwam en wanneer we moesten springen. Toen we het sein kregen, doken we allemaal bovenop hem. Hij moet verschrikkelijk geschrokken zijn, want met zijn sleutelbos begon hij wild om zich heen te slaan. Van schrik stoven we allemaal een kant op en bleek Hendrik de Vries een dikke bult op z’n kolle te hebben. Die was geraakt door de sleutelbos. We moesten terug komen en kregen een preek dat dit niet normaal was. De kidnap was mislukt, maar een spektakel was het wel.’’ Begrip voor meester Logtmeijer kwam voor Cees en Henk jaren later, toen ze in 2011 zijn afscheidsinterview lazen in Het Urkerland, waarin hij vertelde dat er chaos heerste bij zijn aantreden op de Rehoboth. ,,Als kinderen wisten wij dat niet, al voelden we wel dat onze school niet goed bekend stond en dat we minder presteerden dan anderen. Maar achteraf zien we dat Logtmeijer veel werk heeft verricht om ook van de Rehoboth een sterke school te maken.’’
Minder leuk
Kijkend naar de foto van de kleuterklas wijzen Henk en Cees eerst naar het meisje met het kale hoofdje: Marijke Wakker. Als kleuters wisten ze dat ze ernstig ziek was. In de jaren die volgden was Marijke vaker niet dan wel in de klas, want door haar ziekte had ze een leerachterstand opgelopen en kreeg ze vaak bijles. ,,Na haar overlijden gingen we als klas naar de familie van Marijke. Ze lag thuis opgebaard en we gaven allemaal de ouders een hand. Bij de kist namen we afscheid van haar. Het was de eerste keer dat we in aanraking kwamen met de dood.’’ Ook het overlijden van Kobus Romkes, niet op de foto, maar later wel klasgenoot van Henk en Cees, maakte indruk op de twee. Hij verongelukte in 1985 op 13-jarige leeftijd op de Domineesweg, toen ze de Rehobothschool net een jaar hadden verlaten. In 1997 moesten Cees en Henk afscheid nemen van de 24-jarige André van Sloten. Cees: ,,André was onze vriend. We hebben veel met hem gespeeld tijdens onze basisschooltijd, maar ook in de jaren erna bleven we maos. Hij zou ceremoniemeester zijn op onze trouwdag, maar overleed twee maanden ervoor aan kanker. André was nooit bezig met zijn ziekte, en daardoor wij ook niet. Een longontsteking werd hem fataal; zijn overlijden kwam voor ons erg onverwachts.’’ Klasgenoot Nienke van Slooten kreeg vanaf haar zeventiende te maken met psychische en lichamelijke problemen. Zij overleed in 2023 op 51-jarige leeftijd.
Henk en Cees beschrijven hun basisschooltijd als ‘mooi’, ‘gelukkig’ en ‘enorm getroffen’, al waren er in die acht jaren ook weleens minder leuke dingen. Een juffrouw die Cees een klap verkocht omdat hij tekeningen in zijn vak bewaarde, de poppenonderbroek die leerlingen na een ongelukje moesten dragen en een invalmeester die uit wanhoop meer dan eens een liniaal kapot sloeg op zijn bureau. ,,Denk je nou echt dat we er nog aan dachten als om vier uur de bel ging? Welnee, dan wachtte het avontuur in onze buurt, geen denken aan om eerst zo’n incident met onze ouders te bespreken. In onze vrije tijd waren we te vinden bij het gemaal, renden we over sluis-
Cees (l) en Henk; ook maos op de radio.
deuren en speelden we bij het spui. Gevaar kenden we niet. In het Oerenbos bij de sluis hadden we onze eigen ondergrondse hut gegraven, met planken er bovenop. Toen we er een keer fik wilden stoken, rookten we ons zelf naar buiten. We zwierven bij de uienfabriek en door het rietland waar nu bijvoorbeeld Fieten is. Maar ook in de ginkies van het oude industrieterrein was altijd wel wat te beleven. We klommen een keer door een kapot raam van een box, waar een auto stond. En wat vonden we daar op zolder? Seksboekjes!’’
Op onze school draait alles om groei, betrokkenheid en verbinding. Wij zijn trots op de Cornelis Zeeman en delen graag met u waar wij voor staan. De christelijke identiteit vormt de basis van onze school. Bijbelverhalen spelen een centrale rol in ons onderwijs, waardoor leerlingen worden meegenomen in de normen en waarden van het christelijk geloof.
Elke ochtend starten we met LIST. Dit betekent dat we elke ochtend beginnen met een half uur lezen, waaraan niet alleen de leerlingen, maar ook de leerkrachten deelnemen. Zo stimuleren we samen een liefde voor boeken en taal. Voor ouders van kleuters organiseren wij inloopmiddagen om ouderbetrokkenheid te versterken. Dit geeft ouders de kans om in de schoolomgeving mee te denken en te ervaren hoe hun kinderen leren en ontwikkelen. Ook slechtziende leerlingen vinden bij ons een plek. Onderwijskundige inclusie is voor ons een kernwaarde en we streven ernaar dat elke leerling zich gezien en gewaardeerd voelt. Op onze school staat niet alleen kennis centraal, maar ook geloof, verbinding, cultuur en persoonlijke ontwikkeling. Samen bouwen we aan een inspirerende leeromgeving waarin ieder kind de kans krijgt om zich volledig te ontplooien.
Dat de herinneringen aan de Cornelis Zeemanschool gevuld zijn met warme momenten van groei en ontdekking. Dat de lessen in rekenen en taal niet alleen kennis hebben gebracht, maar ook het fundament hebben gelegd voor een toekomst vol mogelijkheden. Dat de leerkrachten herinnerd worden als inspirerende gidsen, die niet alleen vakkennis, maar ook wijsheid en boven alles zaadjes hebben geplant voor een levend geloof in onze Heere Jezus Christus. Dat deze herinneringen jullie inspireren om te blijven leren, te blijven groeien en het Licht dat wij jullie hebben meegegeven, door te geven aan de wereld: dat na deze aardse ontdekkingsreis ons een heerlijke toekomst wacht door het geloof.
Wat is er over 50 jaar anders in de klas dan vandaag?
“Hoe ziet een klas eruit over 50 jaar?” vroeg juf Loes. De kinderen keken elkaar aan. Even bleef het stil. Toen stak Jari zijn hand op. “Ik denk dat deze klas dan allang verlaten is. Het gebouw staat er nog wel, maar er zit niemand meer. Alles is bedekt met stof en spinnenwebben.” Toen zei juf Loes: “Ik bedoel meer hoe de klas eruit zou zien als hij niet verlaten is, maar juist dat hij gebruikt wordt en er andere kinderen in groep vier zitten.” Daniël had een idee: “Maar ik denk dat er dan gewoon andere mensen zijn. Nieuwe kinderen.” “En ze leren over hele andere dingen,” voegde Ruben toe. “Andere thema’s en nieuwe juffen.” Johan vulde aan:“Ik denk dat er dan geen boeken meer zijn. In plaats daarvan zijn er robots in de klas. Die kunnen rollen op wielen. Ze helpen kinderen met alles wat ze moeilijk vinden.”
Wist je dat de Cornelis Zeemanschool...
Een Rots en Water-programma biedt met mentale handvaten om leerlingen weerbaar te maken, voor zichzelf en anderen op te komen en om samen te spelen en te werken?
Een grote culturele betrokkenheid heeft? Kinderen van groep 1 tot 8 leren over de unieke geschiedenis van ons polderland.
Zittend: Klaas Hakvoort, Jari Brands, Emily de Dobbelaar, Wim Bos, Joanne Wakker, Saar Post, Timon van Velzen, Juf Loes de Vries, John de Vries Groep 4 stelt zich voor
Om het jaar een schoolbreed project organiseert waarbij alle groepen samenwerken aan een inspirerend thema?
Een sterke betrokkenheid heeft bij het UCCF-project in Oeganda?
Achterste rij v.l.n.r.: Jakob ten Napel, David Krooneman, Daniël de Boer, Simon Post, Hendrik van den Berg, Johan Hakvoort, Kristina de Boer. Middelste rij: Emma Korf, Ruben Romkes, Timon van Velzen, Marlies Visser, Joa de Boer, Hetty Anne Koffeman, Eva-Linn de Boer, Hillany Baarssen, Kim Visser.
De leerkrachten van de Groen van Prinstererschool van pakweg tien jaar geleden denken er misschien anders over, maar volgens Hennie van Schaik (21) en Willard Timmerman (22) zaten zij van 2007 tot 2015 in een leuke klas. ,,Er was heel veel energie en we vonden alles grappig, dus er werd misschien iets teveel gelachen. Ondanks de ruzies die er ook wel waren, en de rivaliteit onder de meiden, vormden we op een bepaalde manier toch een groep met elkaar.’’
De twee ex-leerlingen van de Groen van Prinsterer kozen allebei een pad, waarbij hun sport leidend werd voor de keuzes die ze maakten. Willard trainde vanaf zijn tiende al bij SC Heerenveen, en voetbalt na een jaartje Urk 1, volgend seizoen bij DVS ’33. Hennie ging voor een basketbalcarrière die begon bij Landstede in Zwolle en haar uiteindelijk in Amerika bracht, waar ze sport en studie kan combineren. Het interview vindt plaats via FaceTime. ,,Hoe gaat het met je?’’, willen Willard en Hennie van elkaar weten zodra de verbinding is gelegd.
Al gauw gaat het over hun gezamenlijke tijd op de Groen van Prinstererschool. ,,Weet je nog dat jullie met een groepje meisjes bij ons voor het huis stonden, omdat één van jullie verliefd was op mij? Ik was maar een verlegen jongetje en bloosde er van. Natuurlijk moest ik er helemaal niets van hebben.’’ Hennie lacht. Ze weet het nog als de dag van gisteren. ,,De basisschool was echt een leuke tijd in mijn leven. Toen dacht ik: ‘ik kan niet wachten tot ik volwassen ben’. En dan zeiden mijn ouders: ‘je vergist je Hennie’. Nu snap ik wat ze bedoelen.’’ Ook Willard omschrijft de zorgeloosheid uit die tijd als iets ‘moois’. ,,Je deed gewoon je ding en dat was het. Naar school gaan en na de tijd voetballen met elkaar. Wat wil je nog meer?’’
De klas was rumoerig. Er gebeurde altijd wel wat, vaak onschuldig, maar regelmatig toch ook wel ernstiger. In groep 6 werden de ouders zelfs op een dag na schooltijd bij elkaar geroepen om te praten met de leerkracht en de directeur over de situatie. ,,Mijn moeder kwam ons daarna een tijdje les geven over hoe je voor je zelf kunt opkomen en hoe je grenzen aangeeft. Vonden we echt leuk en we
leerden er ook van. Twee jaar later, in groep 8, wilde iedereen dat mijn moeder mee ging op kamp’’, vertelt Hennie lachend.
Volgens Willard werden de problemen veroorzaakt door de meisjes in de klas. ,,Klopt misschien wel’’, zegt Hennie. ,,Maar de jongens konden er ook wat van. Weet je nog dat jij mij in het Kuinderbos in het water duwde? Een gat in m’n knie, ik heb er nog een foto van.’’ Willard grinnikt. Hij weet het nog goed, maar heeft geen idee waarom hij het deed. Hennie: ,,Bij de meiden was er soms groepsvorming en een week later liepen we weer allemaal met elkaar. Ruzies werden in de pauzes uitgevochten - met woorden. Dan werd er van alles tegen elkaar geschreeuwd.’’
De basisschool was echt een leuke tijd in mijn leven
En toch hadden ze het ook goed, zegt Hennie. Als voorbeeld noemt ze het slaapfeestje bij een jarige klasgenoot. ,,We zaten in groep 8 en omdat het haar laatste verjaardagsfeestje was van de basisschool, mocht ze alle meisjes uitnodigen. We lagen op matrassen en luchtbedden in de woonkamer. De ouders sliepen boven en wij hadden het tot diep in de nacht echt gezellig.’’ Lachend: ,,Op een gegeven moment bespraken we de problemen met elkaar en toen was het janken met z’n allen. Uiteindelijk gingen we bidden, of het in dat laatste half jaar beter mocht gaan met ons. Zo lief.’’
Skittles eten
Voorvalletjes die ze niet snel vergeten, hoe klein ook, zijn er in overvloed: stiekem skittles eten in de klas, meester Kooiker die net deed of hij Willard in de prullenbak ging gooien, het mogen handwerken van juffrouw Kramer zodra ze klaar waren met hun taken – zelfs de stoerste jongens zaten te punniken!, meester Cleveringa met de snoepjes voor de vier meisjes, omdat hij vond dat ze zo volwassen een conflict hadden opgelost, de stoere sportlessen van juffrouw Verhoeff op het strand, de lekkere knakworstjes van de jarige juf in groep 1 en de verkering tussen Leendert en Hennie, die begon op weg naar de gymles, maar al uit was bij aankomst bij de sporthal.
Omdat het leven van Hennie en Willard zich al vrij snel na de basisschool grotendeels buiten Urk afspeelde, hebben ze nog weinig contact met klasgenoten. Willard: ,,Soms kom je elkaar ergens tegen en maak je even een praatje, maar eigenlijk zouden we een reünie moeten organiseren. Lijkt me echt leuk om te zien hoe het met iedereen gaat, juist omdat we een klas waren, waarin zoveel gebeurde.’’
St ic hti ng Kinderopvang Ur k
Schoolvereniging Rehoboth van harte gefeliciteerd met dit mooie jubileum. We zijn dankbaar voor de samenwerking en kijken uit naar de toekomst.
Samen werken aan de toekomst van kinderen. Goed voorbereid naar de basisschool. Wij bieden kinder- en peuteropvang (VE) 0527-690712 www.stichtingkinderopvangurk.nl
5
In het basisonderwijs kom je veel juffen tegen, en tegenwoordig maar weinig meesters. Daar zijn veel oorzaken voor aan te wijzen. De aanwezigheid van vijf fulltime meesters, maakt de Frits Bodeschool in deze tijd dus vrij uniek. En waar er eenmaal vijf over de dam zijn, is het misschien wel makkelijker voor andere meesters om zich bij het team te voegen. Natuurlijk zijn meesters geen betere leerkrachten dan juffen, maar een goede mix van mannen en vrouwen voor de klas is goed voor de mix van jongens en meisjes die we onderwijs geven.
Ons team is behoorlijk ervaren en weet daardoor goed het onderwijskaf van het koren te scheiden. Als opleidingsschool nemen we daarnaast ieder jaar ook veel onderwijsstudenten mee in onze praktijk, en dat maakt de Frits Bodeschool gewoon een fijne werk- en leeromgeving. We leren aan en van elkaar.
Wij wensen
Al 100 jaar ‘onderwijst’ schoolvereniging Rehoboth de kinderen van Urk. Onderwijs vanuit de Bijbel, met oog voor vernieuwing en passend bij de ontwikkeling van de leerlingen, gegeven door deskundige en gedreven medewerkers. Wij hopen dat dit nog lang zo door mag gaan!
Wat is er over 50 jaar anders in de klas dan vandaag?
Bovenste rij v.l.n.r.: Hendrik Jan de Vries, Raphael van Slooten, Rick Bakker, Leendert Foppen, Serena Pasterkamp.
Tweede rij: Anne Sophie Tromop, Celine Bakker, Maria Visser, Max Baarssen, Fokke Post, Matthias Baarssen, Sylvia Kramer, Tessa Gerssen, Leah Bakker, Tamara Bakker, Klaas-Jelle Post, Hein Post.
Zittend: Jasmine Romkes, Emmalie Romkes, Alisha Romkes, Jaylinn Visser, Lieke Lindeboom, Emma Eertink, Anniek Kaptijn, Jannieke Korf, Angela Kramer, Marinthe Schraal, Angelina Kaptijn, Derk Bakker, Ruben Baarssen.
Een schooldag in 2075, volgens onze leerlingen: De dag begint thuis of op weg in een vliegende auto of fiets — afhankelijk van of je online les volgt of fysiek naar school gaat. De klas heeft geen stoelen of boeken meer, maar zweefstoelen en een groot scherm in de muur. Alles gebeurt digitaal. Je leert van een slimme AI- robot die precies weet wat jij nodig hebt en een hulprobot helpt als je vastloopt. Taal en rekenen gaan spelenderwijs, met leerzame games en interactieve opdrachten. Niemand schrijft nog met de hand; typen of praten tegen je apparaat is genoeg. Na een paar uur leren ben je klaar — huiswerk bestaat niet meer, want alles is al gedaan tijdens de les. Daarna is het tijd voor buitenspelen op een futuristisch schoolplein of techniekles met échte robots. Zo zien de kinderen van nu hun schoolleven over vijftig jaar voor zich, maar of daar een leraar bij in beeld komt..
Wist je dat de Frits Bodeschool... Echt als team samenwerkt? Dit gaven vele juffen en meesters aan bij het beantwoorden van deze vraag! Dat betekent dat je je gesteund voelt door directie en collega’s, maar ook dat we onze kennis of ideeën delen met elkaar. Wanneer er een beroep op je gedaan wordt om achterwacht te zijn voor een collega, of om daadwerkelijk in te vallen, dan geven we hier zoveel als kan gehoor aan omdat het gevoel overheerst: deze leerlingen zijn onze leerlingen. Goed onderwijs geef je samen.
De Prinses Beatrixschool is een christelijke, betrokken basisschool in het hart van Urk, waar ieder kind telt. Vanuit een stevig fundament van geloof en verbondenheid werken we dagelijks aan kwalitatief hoogwaardig onderwijs. Onze leerlingen worden gezien, gehoord en uitgedaagd om hun talenten te ontwikkelen in een veilige en stimulerende leeromgeving. Wat onze school zo bijzonder maakt is de inclusieve visie, leerlingen met een cluster 3-indicatie zijn van harte welkom en krijgen passende begeleiding binnen een veilige, zorgzame omgeving.
Het team werkt nauw samen met ouders en externe partners om voor elk kind het beste uit de schooltijd te halen. Met aandacht voor zorg, vernieuwing en identiteit blijft de Prinses Beatrixschool trouw aan haar waarden én toekomstgericht in haar onderwijs.
Voor alle oud-leerlingen, huidige leerlingen én leerlingen die nog gaan komen: We wensen jullie een schooltijd vol verwondering, vriendschap en groei. Dat jullie met plezier terugkijken, met enthousiasme leren in het nu en met vertrouwen de toekomst tegemoet gaan. We hopen dat de scholen binnen de Rehobothvereniging een plek zijn waar je je gezien voelt, mag zijn wie je bent en waar het fundament wordt gelegd voor de rest van je leven.
Wist je dat de Prinses Beatrixschool...
Een eigen schoolbibliotheek heeft waar kinderen boeken kunnen lenen?
Enthousiast leert via boeiende IPC-thema’s en dit met trots gepresenteerd wordt aan de ouders?
Kanjertrainingen heeft, zodat leerlingen respectvol met elkaar omgaan?
Maandelijks geniet van culturele uitstapjes, workshops en voorstellingen?
Ook praktische vaardigheden aanleert voor later?
Leerkrachten dagelijks mooie Bijbelverhalen vertellen aan de kinderen?
Een school is waar leren, leven en geloven samenkomt, elke dag opnieuw?
Bovenste rij v.l.n.r.: Amy Schinkel,
Tweede
Zittend:
Wat is er over 50 jaar anders in de klas dan vandaag? Aan ons werd de vraag gesteld hoe wij onze klas over 50 jaar zien. Wij denken dat er over 50 jaar nog steeds een juf of een meester voor de klas staat, maar dat de juf of meester hulp krijgt van robots die door de klas heen rijden en vragen van de kinderen beantwoorden. In onze tafel zit een heel groot beeldscherm en we hebben geen laatjes meer. Alles is nu namelijk digitaal. De boeken, pennen en spelletjes zijn allemaal verdwenen uit de klas. Als we een vraag hebben leggen we dus niet ons vraagblokje neer, maar klikken we op de hulp knop en komt de robot ons helpen. Het digibord is er niet meer, maar er is een groot beeldscherm dat uit het plafond komt.
Schoolvereniging Rehoboth voor honderd jaar inzet voor de Urker samenleving...
Ook een jubileum te vieren? Wij maken er graag wat moois van! alleseenadres.nl
...en
...en voor het in ons gestelde vertrouwen bij de ontwikkeling van een nieuw logo, een nieuwe huisstijl en dit jubileummagazine.
I-Tech Urk staat de komende 100 jaar ook graag weer voor jullie klaar!
