Rozdział III
Potencjał kulturowy Kociewia wykorzystywany w turystyce kulturowej
1. Turystyka dziedzictwa kulturowego – turystyka miejska Turystyka dziedzictwa kulturowego jest turystyką zorientowaną na zwiedzanie obiektów dziedzictwa kulturowego (głównie dziedzictwa światowego wpisanego na Listę UNESCO oraz Pomników Historii). Zdaniem A. Mikosa v. Rohrscheidta [2008b, s.53], turystykę kulturową, zorientowaną na obiekty dziedzictwa kulturowego określamy te podróże, których głównym celem jest zetknięcie się uczestników z zabytkami, zespołami i miejscami uznanymi oficjalnie i powszechnie za dziedzictwo kulturowe świata, kraju lub regionu.
Panorama Gniewa, od strony Nicponi. - foto LJZ
Do tego rodzaju turystyki dziedzictwa kulturowego zalicza się turystykę miejską, która bazuje przede wszystkim na dziedzictwie obiektów kulturowych oraz turystykę na obszarach wiejskich, która głównie opiera się na dziedzictwie niematerialnym. Zdaniem K. Buczkowskiej [2008, s.51] turystyka miejska oznacza przemieszczanie się osób do miejsc atrakcji kulturalnych/kulturowych w miastach znajdujących się poza miejscem ich stałego zamieszkania i mających specyficzne atrakcje kulturowe, takie jak: zabytki i obszary dziedzictwa, różne formy manifestacji artystycznej i kulturalnej oraz rozwiniętą sztukę i teatr. Celem takich wyjazdów jest pozyskanie nowych informacji i doświadczeń oraz zaspokojenie kulturowych potrzeb. K. Buczkowska [2008, s.51] podkreśla, że miejska turystyka kulturowa jest formą niezwykle szeroką i pojemną, dlatego też w jej ramach można wyróżnić (i zaproponować organizatorom turystyki) następujące odmiany czy inicjatywy: • zwiedzanie zabytków zlokalizowanych w miejskiej przestrzeni, mające na celu dogłębne poznanie obiektów i zrozumienie ich znaczenia dla dziejów na przestrzeni lat; • wizytę w muzeach różnych typów zapoznanie turystów ze zgromadzonymi w nich kolekcjami Dziedzictwo kulturowe Kociewia a turystyka
39