Home
Zdalnie realnie. Jak uczymy (się) języków w czasie pandemii MONIKA KAROLCZUK
O tym, jakie efekty edukacyjne przyniosło nauczanie zdalne, będziemy się mogli przekonać dopiero po dłuższym czasie, po ustaniu ograniczeń związanych z koronawirusem. Na razie możemy jedynie skupić się na wysiłkach, sposobach i technikach pracy, rozważyć, jakie działania się sprawdziły, i jakie wrażenia z tego typu edukacji mamy na bieżąco. Artykuł powstał na podstawie rozmów i zebranych mailowo wypowiedzi kilkanaściorga nauczycieli, rodziców, uczniów i studentów, którzy zechcieli podzielić się swoimi spostrzeżeniami w tym zakresie.
N
auczanie zdalne w niektórych miejscach na świecie i w szczególnych sytuacjach jest formą kształcenia uprawianą na co dzień. W takich krajach jak Australia, Finlandia, Islandia czy w przypadku przewlekle chorych uczniów edukacja zdalna jest zjawiskiem częstym, a nie czymś wyjątkowym. Jednak to, co dzieje się na naszych oczach i z naszym udziałem, ma zupełnie inne uwarunkowania i odmienną skalę. Nie jest wyborem czy sporadycznym wydarzeniem, lecz koniecznością narzuconą w sytuacji pandemii. Mimo szybkości wdrożenia edukacji zdalnej i rozmaitych ograniczeń odpowiedzialni nauczyciele starają się jak najlepiej wypełnić swoją edukacyjną misję. Niniejszy artykuł stanowi próbę wskazania, jakie kroki w związku z tym podjęli nauczyciele języków obcych i jak ich wysiłki są odbierane przez rodziców i uczniów. Już w marcu ukazała się publikacja przybliżająca teoretyczne aspekty zdalnej edukacji1, w niniejszym tekście przedstawiona zostanie jej praktyczna realizacja – dzięki głosom zarówno nauczających, jak i nauczanych z różnych części Polski (choć nie tylko), przeważnie z dużych miast. Odwoływanie się w dalszej części do skojarzeń z Australią nie jest dziełem przypadku – to właśnie ten kraj-kontynent ze względu na rozległą powierzchnię i rzadkie zaludnienie wykorzystywał pierwszy na dużą skalę edukację zdalną i do dziś wiedzie prym w tej dziedzinie. Niegdyś australijski e-learning prowadzony był korespondencyjnie i radiowo, obecnie służy do tego przede wszystkim internet, umożliwiając nawet zdobywanie w ten sposób dyplomów wyższych uczelni2. Podróż w nieznane
Nauczanie zdalne, które w pełnym wymiarze i w niesłychanym tempie spadło na polskie szkoły i uczelnie, stało się wyzwaniem, z którym musieli się zmierzyć wszyscy uczestnicy procesu edukacyjnego, nie tylko bezpośrednio weń zaangażowani – nauczyciele, studenci, uczniowie, ale także, zwłaszcza w przypadku młodszych uczniów, rodzice. Na barki ich 1 Por. J. Pyżalski (red.) (2020), Edukacja w czasach pandemii wirusa COVID-19. Z dystansem o tym, co robimy obecnie jako nauczyciele, Warszawa: EduAkcja. 2 Por. R. Neczaj-Świderska (2004), Nowy wymiar w edukacji – e-learning w Australii, „e-mentor”, nr 4(6), <bit.ly/3cCLCa4> [dostęp: 3.06.2020]. 39
