Dei tunne stråa
SVEIN RUNE BERG
Eg vil at du skal vita.
Ja, eg vil at du skal vita at det er alltid ei dør som står på gløtt.
Det er alltid eit vindauge som ikkje er heilt stengt.
Det er alltid slik.
Ein eller annan stad er det eit vindauge – eller ei dør –som ikkje er heilt attlate.
Alltid er det ein eller annan stad å gå inn.
Kvifor spring du gjennom livet?
Kan du skjøna kvifor du gjer det?
Kvifor brukar du så kolossal ein fart?
Det er difor du ikkje er i stand til – på noko vis – å hugsa kvar den nydelege blomen stod.
Du visste ikkje eingong at det stod ein blome der.
Og i alle fall hugsa du ikkje at han var nydeleg.
Kvifor spring du gjennom livet?
Trea som du ikkje såg fordi farten var så kolossalt høg, dei har brukt 150 år på å stå der. Berre der.
Eller – eg veit ikkje kor lenge. Men store tre har som regel stått lenge.
Kolossalt lenge. Berre der.
Kan du hugsa at du vart glad?
Du kjende liksom at alt i heile deg byrja å spraka.
Kan du hugsa det?
I ein krystallaugneblink kan du kanskje hugsa det.
Kan du hugsa at du skvatt?
Du kjende liksom at i heile deg sokk det.
Det var ikkje ei god oppleving. Liksom meir trasig.
I ein skarpare augneblink kan du nok hugsa.
Kan du hugsa då du trudde du hadde vunne alt?
Du kjende liksom ingen ting.
Ikkje nokon ting.
I ein augneblink kan du nok hugsa det.
Kan du hugsa då alt var perfekt.
I heile deg var det liksom som ein einaste stor, nydeleg soloppgang.
Raudt. Og gult. Oransje. Og meire raudt.
Du hugsar vel det?
Kvar trur du at du er?
Nei, ikkje «kven».
«Kvar» – kvar er nett like vanskeleg.
Nei, det er vanskelegare.
Veit du kvar?
Om du òg undrast, kan vi gå i lag.
Ingenting let alt vera stengd, støtt.
Det er ikkje slik det er.
Vent. Hjarta kan vera slik. Men ikkje heilt.
Nei. Ikkje eingong eit hjarta kan vera heilt stengt.
Kvar gong klokka har sett i gang på ein ny runde, let det ei bitte lita dør på gløtt.
Heilt på sida der. Kan du sjå ho?
Det er for at du og eg skal skjøna.
Skjøna at ingenting let alt vera stengd, støtt.
Det er ingenting som er heilt stengd.
Han er ikkje så lett å sjå. Den raude tråden.
Nokre gonger kan det synast frykteleg enkelt å sjå han.
Eg kan fortelja deg om ein gong eg ikkje såg han i det heile.
Då sa du at du såg han. Så underleg.
At det skal vera både så lett og så vanskeleg å sjå den raude tråden.
Men vi treng ikkje å sjå han samstundes. Båe to.
Det held at du ser han. Eller eg.
Så går vi.
Trur du, Gud, at det kan vera du gløymde noko då du skapte?
Eit eller to element. Eller helst fleire.
Det ser liksom ikkje ut som at alt er på plass, Gud.
Eg veit jo ikkje – det berre verkar slik frå her eg sit.
Men Gud, kan det vera at eg har litt rett?
Du må ha gløymt noko, Gud.
Det kan ikkje vera meining i at stoa skal vera slik her nede hjå oss menneske?
Men det kan heller ikkje vera slik at du som er Gud, kunne gløyma.
Gud gløymer då ikkje. Då ville alt vera nyttelaust.
Rett ut sagt.
Når det ikkje kan vera deg, Gud.
Kven av oss er det då, Gud?
Ja, eg veit. Vi gjorde eit trasig val den gongen vi var så frie i hagen din.
For det var jo slik du hadde skapt det til å vera.
Slik du ynskte det.
Eg veit det. Så rota vi det til. Eg veit det.
Takk, då, at du hadde ein evig tanke om nåde og tilgjeving.
Det greier vi ikkje å øydeleggja. Eg veit det.
