De bastaard tweede druk inkijk

een aantal P-cafés in het centrum van de stad; bij hem om de hoek. Soms trof je het in zo’n gelegenheid. Dan hing een bekende artiest aan de bar het zat te zijn dat iedereen hem kende, maar dat niemand hem aansprak, of andersom. Dan wou zo’n tv-god ook wel eens een lulpraatje maken over niks met de gewone Nederlander en gaf hij, via een korte blik van verstandhouding met een willekeurig iemand, toestemming om iets tegen hem te zeggen.

René herinnerde zich zo’n onsamenhangend gesprek met de bekende Nederlander Raymond, tot een vrouw Raymond bij zich riep en René kwaad aankeek alsof híj de bekende Nederlander had aangesproken als een provinciaalse artiesttoerist en niet andersom.

Toch zou René graag zo’n gesprek voeren. Het leverde zo’n aardig plaatje op voor de omstanders: ‘Goh, wie zou die man toch zijn naast die bekende Nederlander?’

Trouwens, hij behoorde nu toch ook tot de gilde der kunstenaars, of niet? Maar de kans op zo’n gesprek, op een zaterdagavond was klein, want je wordt niet zomaar beroemd, daar moet je vreselijk keihard voor werken, juist op zaterdagavond.

En dus was René in een geanimeerd gesprek geraakt, die zaterdagavond, met een barman en zijn theedoek; alleen aan de bar, geflankeerd door zwijgzame barkrukken.

De barman vertelde hem over het optreden van een beroemde Amerikaanse band in het Ajaxstadion; dat daar waarschijnlijk iedereen heen was en dat hij de eerste bezoekers vanavond niet voor enen verwachtte. Terwijl René zich gestaag uit een sombere bui omhoog dronk, zette de barkeeper af en toe een plaatje op in de jukebox om een zaterdagavondsfeer te creëren.

246