Frans Stüger: Een jaar uit het leven van Hugo Zandsteen
Alles over uw mevrouw De naakte bomen, gehuld in een tule van herfstnevel, betreuren het verlies van hun bladeren, dacht Hugo Zandsteen, zwervend over het gemeenteplantsoen tussen de flats. Bij ieder blad dat hij zag vallen, groeide zijn verlangen naar beslagen ruiten, klepperende pannendeksels en avonden met veilig-geel lamplicht. O, wie dan geen boek in huis heeft... Weer op zijn penthouse met panoramisch uitzicht, sloot Zandsteen het glaswandbrede gordijn, terwijl hij afscheid nam van de eenzame bomen beneden in het plantsoen. Het was zaterdagavond. November. Ergens ver weg klonk een sirene. De cijfers van de digitale wandklok versprongen geluidloos en in de ruime living zoemde de stilte. ʻIk moet lezen,ʼ hield Zandsteen zichzelf voor. Hij stond met gekanteld hoofd voor zijn boekenkast. ʻWaar taalt het hart naar?ʼ Zandsteen liet zijn blik over de boeken glijden, tot hij werd getroffen door de titel Alles over uw mevrouw. Toen hij het boekje opensloeg, werd hij overvallen door dezelfde herfstige wanhoop die hem vorig jaar tot de aanschaf van het boekje had gedreven. Hij huiverde. Zandsteen las de inhoudsopgave. Het eerste hoofdstuk luidde: De aanschaf en onderhoud van een mevrouw. Daarna volgden: Rassen en variëteiten van mevrouwen, Mevrouw in huis, De anatomie van mevrouw, Het gedrag van mevrouw en haar opvoeding, Met mevrouw op vakantie, De huismevrouw en haar verzorging, Het fokken met mevrouw en Veel voorkomende ziektes bij mevrouwen. Het boekje was verlucht met fraaie fotoʼs van allerlei soorten mevrouwen, betrapt in hun spel, in de vrije natuur of hun kroost zogend. Geboeid door de lectuur slofte Zandsteen lezend door de living van zijn 1
penthouse met panoramisch uitzicht en ging op de bank zitten onder het gele leeslamplicht. Hij las de handleiding in één keer uit en wist toen alles af van mevrouwen. Dat zij gewoon met de pot konden mee-eten, dat onze trouwe tweevoeter drie keer per dag aangehaald moest worden, dat zeer exclusieve rassen in het najaar naar de winterstalling moesten omdat zij anders de seizoensmelancholie niet overleefden, dat het raadzaam was geen mevrouw uit een advertentie te nemen omdat die vaak uit dubieuze nesten kwamen, maar ook dat mevrouwen graag wandelen, bijvoor- beeld langs winkels, dat bij het fokken met mevrouwen nog heel wat kwam kijken – dat ging zomaar niet! – en dat je, als je mevrouw goed verzorgde, er jarenlang plezier van kon hebben. Zandsteen sloeg het boekje dicht en las op de achterkant: In onze Kobaltreeks zijn ook verschenen: Zelf vrienden maken, Het groeten van collegaʼs, De bushalteman en zijn biotoop. Zandsteen stond op, zette het boekje terug in de kast en vroeg zich af: wat nu. Zandsteen liep naar de glaswand en schoof het gordijn terug. Hij staarde naar de kale bomen, naar de stadslichten en zei: ʻIk kan mijn pyjama strijken en vroeg naar bed gaan. Ik kan ook naar een bikinimeisje gaan.ʼ Nog geen half uur later zat Zandsteen tegenover een bikinimeisje in het hart van de stad en vroeg hij haar wat het kostte om bij haar te wenen. ʻMet of zonder hoofd in schoot,ʼ wilde zij weten, terwijl zij haar nagels bestudeerde. ʻMet hoofd in uw schoot,ʼ fluisterde Zandsteen, nauwelijks verstaanbaar.
2