Tuin der herinneringen
Erkut Gultekin
Een ode aan de tijd. Zo krachtig, almachtig.
Die van vandaag gisteren en van morgen vandaag maakt.
witte dekenlaag slapende bomen wachtend op de warmte van de zon onder jou schuilt het groene gras de aarde wachtend op de warmte van de zon en ook dieren die schuilen blijven veilig warm wachtend op de warmte van de zon buiten vrieskou maar binnen is het warm
Brussel is bewolkt vandaag
Ookal is het vrijdag en kijkt de gemiddelde mens uit naar de vrijheid die het weekend doorgaans met zich meebrengt
Brussel is bewolkt vandaag want weet dat er na de twee illusionele vrije dagen meer van hetzelfde volgen zal
Op zoek naar de liefde op zoek naar het licht bevind ik mij in het groen bevind ik mij op een pad
de tijd die tikt alleen maar vooruit stroomt als een waterbron boven mij dansen de bomen met de wind en ik doe mee
Waar leef je voor als je na het huilen
niet glimlacht
Hoe dieper je valt
hoe hoger je zal klimmen
Hoe grijzer de herfst
hoe groener de lente
hoe kouder de winter
hoe zwoeler de zomer
Waar leef je voor als je geen medemens hebt
een partner die je liefde geeft
waaraan jij jouw liefde geeft vergeef, heb lief
niet alleen anderen, maar ook jezelf
maar maak eerst jezelf gelukkig
voordat je anderen gelukkig maken kan
Leef niet zoals anderen dat van jou verwachten
maar zoals je zelf wil
Het leven is hier grijs
Zonder kleur, zonder licht wachtend op de zon sluit ik mijn ogen
En opnieuw ben ik weg bevind ik mij ver van hier in het groen of op een strand er is zoveel meer dan materie, dan geld, dan succes ik zoek en vind voel mij weer thuis wanneer ik mijn ogen sluit
Een klassenjustitie in een rechtsstaat
Roze balletten
Sanda Dia
Geld maakt niet gelukkig
maar je koopt er wel je vrijheid mee af
Een democratie op papier
maar de macht blijft in handen
Van de allerrijksten en de armen
die hebben eigenlijk geen stem
In een tuin der herinneringen
ging de oude man op zoek
vergat wie hij was en wat hij deed
Ooit een grote meneer met veel geld, materie en respect ooit een succesvolle meneer
Op een dag herkende hij zijn partner niet meer zijn kinderen nu voor hem vreemd
Foto’s van vader, moeder, broer en zus die ooit emoties opwekten levensecht, met geur en smaak nu slechts vage momentopnamen
Met een diagnose dementie werd hij opgenomen elke dag een nieuw avontuur met andere lotgenoten rondom maar niet in zijn kamer want met zijn geboekte successen
verdiende hij een privékamer hij werd goed verzorgd en er werd voor hem gekookt dus namen zijn partner en kinderen vrede met een tweewekelijks bezoek
Op een ochtend keek hij vanuit het raam van zijn gouden kooi naar buiten
Zag de winterse sneeuw zachtjes smelten in de lentezon
Plots was de sneeuw weg
Net als zijn ooit jonge dromen
Ik ben, ik ben, ik ben
Ik ben de winterse wind die herfstbladeren in cirkels doet dansen
Ik ben de zomerse zon die de sneeuw als zorgen doet smelten
Ik ben de reiger in regen wachtend op een regenboog
Ik ben blauw zoals de hemel en de zee en ook groen zoals een regenwoud
Ik ben de tijd eindeloos maar toch rest er altijd zo weinig
Ik ben de schaarste en ook de overvloed
Ik ben niet meer, noch minder
Ik ben de liefde en de jaloezie
Ik ben het licht en de duisternis
Ik ben nu een hard werkende mierenkolonie dan weer een hard werkende bijenkolonie en soms werk ik helemaal niet
Ik ben, ik ben, ik ben
Ik ben wakker en ik voel
Ik ben hij die zoekt en hij die vindt
Ik ben de appel voor de dorst
Ik ben het vuur voor jouw sigaret
Ik ben, ik ben, ik ben
Zolang de vogels blijven zingen en de wind blijft waaien
Zolang de zon blijft schijnen en het water blijft stromen
Zal ik dankbaar zijn voor het hier en nu
De lente hangt in de lucht
Slapend groen wordt langzaam wakker De dagen worden langer en warmer en ik laat het gras groeien
het gras bedankt mij met bloemem van allerlei soort de zon die schijnt en doet ze bloeien en daar ook komen de eendagsvlinders en bezige bijen
Ik zocht zolang dat ik vergat waar naar
Ik werd ouder en grijzer
maar ook wat wijzer en mijn zoektocht ging voort
ongestoord. Ik stopte met naar anderen te kijken keek alleen nog naar mezelf
Ik stopte met vergelijken Al sinds mijn jaar elf
Als een elf door het bos op een groots avontuur en ik leerde en leerde bij tot mijn laatste uur
als een bij die danst bij de ontdekking van nectar danste ik door mijn levensjaren met zoveel verschillende partners en elke keer zei ik
jij bent de ware! maar niets was minder waar ik was de ware
Ik zocht zolang en herinnerde mij eindelijk waar naar
die oude man in de spiegel dat was ik
Nieuwe week, nieuwe maand
een nieuw begin
Maar ook een nieuwe dag, uur en minuut is een nieuw begin
Heel vaak wachten we op een perfect moment maar eigenlijk bestaat het niet dat perfect moment
We hebben heel veel in onze handen
Het lot is als klei
kneed en geef hem vorm zoals je zelf wil
Wacht niet op een nieuw begin creëer dat nieuw begin we zijn sterker dan we denken met geloof en zelfvertrouwen
komen we er wel en plots staan we op de top van een berg die berg die we zolang al wilden beklimmen we zijn sterker dan we denken
Als een stofdeeltje dat zweeft in de lucht om dan per toeval ergens te landen.
Zo toevallig is ook het leven van de mens.
Maar we maken het heel graag ingewikkeld.
Zijn als collectief verblind door valse idealen die we zelf opmaken.
Waarvan we de bouwstenen gaan halen bij anderen.
Want bij hen werkte het.
Ogenschijnlijk.
Dus bij ons zal dat ook wel werken.
Ogenschijnlijk.
We ijlen maar wat rond in het onbekende.
Drijven steeds verder weg van onze essentie.
Volgen niet het hart maar het verstand.
Kijken naar een boom als iets wat ons in de weg staat.
Terwijl de boom er gewoon is.
En ons toont om er gewoon te zijn.
Gegrond, één met de aarde.
Niet meer, niet minder.
Waar wil je dat ik over praat?
Een mensheid die maar bouwt en bouwt. Steeds meer opgebruikt tot er niets meer overblijft. Een systeem dat al lang geen geluk meer bevordert. Een systeem waar winstbejag alle prioriteit krijgt. Een systeem van dualiteit. Een systeem van sterken en zwakken. Een systeem van steeds rijkere rijken en steeds armere armen. Maar hey, iemand moet de prijs betalen, toch? Laat het hen dan maar zijn! We maken onderscheiden. Delen elkaar in, in categorieën. Kleur, religie, seksuele voorkeur en noem maar op. Medemensen uit het ander uiteinde van het spectrum binnen deze categorieën hebben we plots niet meer graag. Want dat zijn die anderen.
Waar wil je dat ik over praat?
Een wonderlijke blauwe planeet met heel veel groen. Maar tegelijkertijd ook steeds minder van dat mooi groen. Afgehakte bomen. Voor winstbejag. Voor eigen belang. Een generatie zo zelfbedruipend, zo zelfstandig. Maar tegelijkertijd ook een generatie die het met de dag moeilijker maakt voor toekomstige generaties. Een grote meerderheid die meevolgt. Want in het comfort van hun zetels en dak boven hun hoofd loopt alles prima.
Of wil je dat ik praat over hoop?
Schil eens een kiwi
in plaats van hem uit te lepelen
Doe eens iets anders gewoon omdat het kan
Kijk eens naar buiten naar het gras, de bomen en vogels neem dit allemaal eens niet vanzelfsprekend er schuilt magie
onder het alledaagse alleen zichtbaar voor zij die bereid zijn om een paar versnellingen lager te schakelen
in een samenleving waar alles snel moet schrijf ik een ode aan het traag leven
want door traag te leven komen we dichter bij onze essentie
die tegelijk het niets en het alles omvat die geen enkele roesmiddel, geen enkele toverdrank benodigt die een innerkijke rust, innerlijke zaligheid bevordert vogelenzang en bijengezoem
Schil eens een kiwi in plaats van hem uit te lepelen
Koffiecirkels op je tafel
ze opschonen doe je later wel Hersenkronkels in je hoofd ze ordenen doe je later wel
eerst even naar buiten staren de grote bomen hebben lange takken met groene bladeren die dan weer bloesems hebben en die dansen zo van links naar rechts
samen met de wind mee net als ik op dat feestje van gisteren zo van links naar rechts samen met de wind mee
want de wind dat is eigenlijk ook een beetje muziek want de vogeltjes die zingen soms beter dan mensen alle gedachten en to do’s even geparkeerd even lekker lang naar buiten staren
Vandaag een nieuwe dag met nieuwe opportuniteiten misschien doe ik niets en laat ik alle opportuniteiten of misschien doe ik juist alles en neem ik al die nieuwe opportuniteiten het leven is een episch gedicht en ik de protagonist
Ik word wakker met vogelenzang
en een stroom aan gedachten
die komen en gaan zoals de golven van de zee Een nieuwe week, een nieuwe dag zeg ik tegen mezelf
Terwijl ik rustig van mijn koffie drink
Ik luister naar de wind
die mij vertelt dat ik alles rustig aan moet doen
vandaag maar ook morgen dat er niets mis is met een routineus levensbestaan maar dat er ook niets mis is met het doorbreken van
Ik luister en leer schrijf neer wat er in mij opkomt ben sterk als het vuur en fluide als het water ben gegrond met de aarde
Steun een vrije kunstenaar
● Deel met vrienden en familie
● Paypal: erkutgultekin@hotmail.be