Στην ιστορία της σκέψης, τόσο στην Ανατολική και Ασιάτικη έκφρασή της όσο και στη Δυτική, έχουμε την έριδα του Απόλυτου με το Σχετικό, του Ενός με το Πολλαπλό, της Υπερβατικής Ιδέας με την Αισθητή Εμπειρία, της ορθολογιστικής διάνοιας με την ενορατική βίωση. Η μυστικιστική σκέψη στοχεύει την Ενότητα του Παντός μέσω της Υπερβατικής Ενόρασης υποτιμώντας την Πολλαπλότητα των εκδηλώσεών της που μπορεί να συλλάβει η Ορθολογική Νόηση. Από την άλλη, η ορθολογική νόηση, στοχεύει αποσπασματικά τον Κόσμο με συνέπεια να τον θεωρεί ως φαινόμενο και να της διαφεύγει το Εν - Παν. Στην μυστικιστική σκέψη η μέθοδος επιδίωξης του Απόλυτου είναι η κένωση της σκέψης και του νου, δηλαδή η βαθμιαία προσέγγιση του Κενού, του Μη Είναι που υπόκειται όλων των πραγμάτων και των όντων με απώτατο σκοπό την εκμηδένιση του Εγώ που θα σημάνει την οριστική άρση των αντινομιών και των διακρίσεων της εμπειρίας και την λύτρωση στο Αδιαφοροποίητο Απόλυτο, στο Μηδέν.