ذﭺ
( hٛ◌ٚ ◌ٚ)ٝ *◌ٜٚ◌ٔ ٔ ٚ◌ ٚ $ $
ﭘﺎﺳﺦ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ اﯾﻦ ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﯽ و ﮐـﻮرهراﻫﯽ ﮐـﻪ در ﭘـﺲ ﭼﻨـﯿﻦ ﻗﺮاﺋﺘﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ دﯾﺪهﻣﯽﺷﻮد ،ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ اﺑﯿﺎت ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺑﺎﺷﺪ:
ﮔـــﺮ زﻟﯿﺨـــﺎ ﺑﺴـــﺖ درﻫـــﺎ ﻫـــﺮ ﻃـــﺮف ﯾﺎﻓــﺖ ﯾﻮﺳــﻒ ﻫــﻢ ز ﺟﻨــﺒﺶ ﻣﻨﺼــﺮف
ﺑـــﺎز ﺷـــﺪ ﻗﻔـــﻞ در و ره ﺷـــﺪ ﭘﺪﯾـــﺪ ﭼــﻮن ﺗﻮﮐــﻞ ﮐــﺮد و ﯾﻮﺳــﻒ ﺑﺮﺟﻬﯿــﺪ
ﮔﺮﭼـــﻪ رﺧﻨـــﻪ ﻧﯿﺴـــﺖ ﻋـــﺎﻟﻢ را ﭘﺪﯾـــﺪ ﺧﯿــــﺮه ﯾﻮﺳــــﻒوار ﻣﯽﺑﺎﯾــــﺪ درﯾــــﺪ
ﺗـــــﺎ ﮔﺸـــــﺎﯾﺪ ﻗﻔـــــﻞ و ره ﭘﯿﺪاﺷـــــﻮد ﺳــــﻮی ﺑﯿﺠــــﺎﯾﯽ ﺷــــﻤﺎ را ﺟﺎﺷــــﻮد
و ﺑﯽﮔﻤﺎن ،اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ »ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ« ﭘﺎﺳﺦ اﺳﺖ .آنﭼـﻪ در ﭘـﺲ آن
اﺳــﺖ ،ﺑﺎﯾــﺪ از آنﻫــﺎ ﺟﺴــﺖ ﮐــﻪ دﺳــﺖﮐﻢ اﻧــﺪﮐﯽ ﭘﯿﺶﺗــﺮ رﻓﺘﻪاﻧــﺪ؛ ﮐــﻪ
ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ »انّ ﻟﻠﻪ ﺳـﺒﻌﯿﻦ ﺣﺠﺎﺑـﺎً ﻣـﻦ ﻧـﻮر و ﻇﻠﻤـﺔ ﻟـﻮ ﮐﺸـﻔﻬﺎ او ﻟـﻮ رﻓﻌﻬـﺎ ﻟَﺎَﺣﺮﻗﺖ ﺳﺒﺤﺎت وﺟﻬﻪ ﻣﺎ ادرﮐﻪ ﺑﺼﺮه ﻣﻦ ﺧﻠﻘﻪ«.
اﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﻢ از ﺣﻖ ﮔﺬﺷﺖ ،ﮐﻪ ﺗـﻼش ﻧﻮﯾﺴـﻨﺪه در »ﺷـﻨﺎﺧﺖ«
ﺧﻮﯾﺶ ،راﻫﯽ ﺧﺠﺴﺘﻪ اﺳﺖ .او اﮔﺮﭼﻪ ﻋﺼـﺎزﻧﺎن ﮔـﺎمﺑﺮﻣﯽدارد-ﻧـﻪ؛ ﮐـﻪ
ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺼﺎزﻧﺎن و ﭼﺸﻢﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽروم و ﺧﻠﻘﺎن ﺑﺴـﯿﺎری ﻧﯿـﺰ-اﻣـﺎ ﻋﺼـﺎ را در راه ﻣﻨﺰلﮔﺎهﻫﺎﯾﯽ زده ،ﮐـﻪ ﭘﯿﻤـﻮدن راه آنﻫـﺎ ،ﺧـﻮد ﺳـﭙﻨﺪﯾﻨﻪ و ﻣﯿﻤـﻮن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪهام »اﻋﺮﻓﮑﻢ ﺑﻨﻔﺴﻪ اﻋﺮﻓﮑﻢ ﺑﺮ ّﺑﻪ«.
ﮐﺘﺎب او ،ﺑﻪرﻏﻢ ﻧﻘـﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﺑـﺪان دارم و در ﭘﯽﻧﻮﺷـﺖﻫﺎ
ﻫـــﻢ ﭼﯿﺰﻫـــﺎﯾﯽ ذﮐﺮﮐـــﺮدهام ،ﮐﺘـــﺎب ﺧﻮﺑﯽﺳـــﺖ .آﻣﯿﺨـــﺘﻦ »داﻧـــﺶ« و
»ﻣﻌﻨﻮﯾﺖ« ،ﺟﺰ از ﻋﻬـﺪهی ذﻫﻦﻫـﺎی ﭘﻮﯾـﺎ و زﻧـﺪه ﺑﺮﻧﻤﯽآﯾـﺪ؛ و ﻣﻬـﺮهی
»ﻫﻨــﺮ« در اﯾــﻦ ﻣﯿــﺎن ،ﺑﺎﯾــﺪ ﺑﺎﺷــﺪ ﺗــﺎ ﻋِﻘــﺪ ﺧﺠﺴــﺘﻪی ﺧِــﺮد-وﻟــﻮ ﺧــﺮدی
ﻧﺎﺟﺎودان-ﺑﺮ ﮔﺮدن ﻋﻘﻞ ﺑﺰﯾﺒﺪ.
///