Column

Een ba k kie troost

wim@rd.nl

et viel me ineens op. Dat wij het

Hdrankje dat we ko e noemen een wonderlijk centrale rol geven in ons leven. Misschien dat ik er indirect op werd gewezen door die rare bijeenkomsten tegen de coronamaatregelen die demonstranten ”ko edrinken” noemen.

Maar het gaat natuurlijk veel vaker over ko e. Als er een con ict opgelost moet worden, gaan politici een bak ko e met elkaar drinken. Als we verdrietig of gedeprimeerd zijn, zegt een familielid of goede vriend al snel: „Kom even een bak ko e drinken.” Eigenlijk willen we dan zeggen: Je hebt steun nodig, laten we samen de situatie bespreken, ik wil je graag helpen. „De ko e staat klaar”, zeggen we om aan te geven dat iemand welkom is. Zo van: Blijf niet in je eentje zitten tobben maar kom even langs. Ko e speelt een wonderlijke rol bij veel belangrijke momenten in ons leven. Het is daarbij ook de drank van de grote mensen. Ik weet nog dat ik voor het eerst ko e meedronk. Ik vond het vies, maar omdat ik nu eindelijk volwassen was en me niet hoefde te behelpen met een glaasje fris, slikte ik het bruine vocht dapper weg. Ko e is er als beloning als je hard gewerkt hebt met elkaar. „Zo, nu eerst een bak ko e.” Ik hoor het m’n moeder nog zeggen na een gezamenlijke klus in tuin of huis. Even uitblazen, bedoelde ze. Ko e als middel om de goede verhoudingen tot uitdrukking te brengen. Je weet wie cafeïnevrije ko e wil, wie de ko e zwart drinkt en wie een schep suiker niet schuwt. Dat je dat wéét en het niet hoe te vragen, maakt duidelijk dat je geen oppervlakkige kennissen bent maar vrienden. Ko e als bakkie troost. Letterlijk.

Koffi e is in onze Als er verdriet is, een ernstige maatschappij een boodschap van de arts. Als er gehuild is en je verslagen bij elkaar soort smeerolie zit. En dan staat er iemand op die zegt: „Ik ga even ko ezetten.” Troost ko e beter dan thee of cola? Natuurlijk niet. Maar ko e is een symbool. Een teken van goede intenties. Je wilt de relatie weer goed krijgen, je wilt duidelijk maken dat je meelee en dat je helpen wilt maar dat we ons bij dat helpen vaak zo woordeloos en onthand voelen. Ko e is, zo bezien, de smeerolie van onze maatschappij. Maar gelukkig is het wel een olie die niet naar olie smaakt.